Ο Στάθης πάντα καίριος: …Ουδέποτε άλλοτε στην ιστορία της ανθρωπότητας, από τη βιομηχανική επανάσταση κι ύστερα, οι αντιθέσεις μέσα στις κοινωνίες κι ανάμεσα στα κράτη υπήρξαν πιο έντονες και χαοτικές.
Ιδιώτες που έχουν περιουσίες μεγαλύτερες από προϋπολογισμούς μεγάλων κρατών, εξαθλίωση της εργασίας στον αναπτυγμένο κόσμο, ενδημία της φτώχειας και της πείνας στον υπανάπτυκτο, υποδούλωση των τεχνών στις εξουσίες, υποβάθμιση της καθημερινής ζωής των ανθρώπων, ολοκληρωτικός έλεγχος του δημόσιου και ιδιωτικού βίου, καταστολή, εξάπλωση του πολέμου, λεηλασία του πλανήτη. Οι κρίσεις, η μία μετά την άλλη, χειρότερες κάθε φορά απ’ τις προηγούμενες.
Απόγνωση.
(Οπως και η ίδια η γλώσσα θα ήθελε να μας θυμίσει πως συμβαίνει, όταν αποσυνδέεται ο άνθρωπος από τους τρόπους που η ίδια η γνώση προσφέρει).
Σε μια εποχή που η τεχνολογία, όχι μόνον θα επέτρεπε λίγη δουλειά και καλή ψυχαγωγία, αλλά προσέτι θα μπορούσε να έχει εξαφανίσει την ανεργία και να εξασφαλίσει την κοινωνική αλληλεγγύη, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: οι άνθρωποι δουλεύουν σαν τρελοί (όσοι δεν είναι άνεργοι), σαν σκλάβοι, χρεωμένοι ώς τον λαιμό, ανδράποδα των κερδών για τους ελάχιστους, μιας ελίτ των Εταιρειών, που βυθίζει όλο και πιο πολύ, όλο και πιο βίαια την ανθρωπότητα σε έναν τοξικό βίο, βλακώδη, απάνθρωπο, γελοίον.