Terra Computerata

O μαθητής από το Λύκειο Λευκίμμης στην Κέρκυρα θα ολοκληρώσει τη Γ Δ τάξη Λυκείου και θα δώσει πανελλαδικές εξετάσεις αποφάσισε χθες το υπουργείο Παιδείας. Οπως είναι γνωστό δικαστική απόφαση δημιούργησε πρόβλημα στον 17χρονο μαθητή, καθώς τον υποχρέωνε να επιστρέψει στην Α΄ Λυκείου λόγω αδικαιολόγητων απουσιών.

Οπως είπε χθες η γενική γραμματέας του υπουργείου Παιδείας κυρία Νίκη Γκοτσοπούλου «εκλείπει ο λόγος που θα μπορούσε η δικαστική απόφαση να υλοποιηθεί και καλείται ο μαθητής να ολοκληρώσει την τρίτη τάξη». Ειδικότερα, στην ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας επισημαίνεται: «Υπάρχει μια δικαστική απόφαση του Διοικητικού Εφετείου,το οποίο είναι δικαστήριο διοικητικό και έκρινε καθαρά το τυπικό σχετικά με την πράξη του διευθυντή αν ήταν δικαιολογημένες ή αδικαιολόγητες οι απουσίες και στο σημείο δικαίωσε τον διευθυντή». Και η ανακοίνωση καταλήγει: « Ομως,αυτή η απόφαση αν είχε έρθει τρία χρόνια πριν, μετά την αίτηση αναστολής εκτέλεσης, όντως θα υλοποιείτο.Αυτήν την ώρα,τρία χρόνια μετά και έχοντας ολοκληρώσει την Α΄ Λυκείου, τη Β΄ Λυκείου και κατά το 80% τη Γ΄ Λυκείου, δεν μπορούμε να τον επαναφέρουμε να παρακολουθήσει ξανά το ίδιο πρόγραμμα σπουδών».

Νομίζω ότι μετά από αυτό το δεδικασμένο, ανοίγει ο δρόμος για ασφαλιστικά μέτρα πολλών αδικημένων από τη σταυροδοσία μαθητών. Λόγω της δυσλειτουργίας των δικαστηρίων, οι αποφάσεις του κυρίαρχου οργάνου του σχολείου, του συλλόγου υπόκεινται πλέον σε αναθεωρήσεις.

Ο πελάτης έχει πάντα δίκιο;

«Δεν μπορώ να καταλάβω αυτή τη μανία των παιδιών. Είμαι κοντά τους, αν και κρατάω μια απόσταση γιατί τα φοβάμαι κι εγώ, από το πρωί μέχρι το απόγευμα. Τέτοια μανία καταστροφής!

Τόσο μίσος! Το βλέπεις στα μάτια τους. Δεν είναι ζωηρά πλέον τα παιδιά, είναι αγριεμένα. Κλείνουν την πόρτα κλοτσώντας τη μέχρι να σπάσει. Χαράζουν τα θρανία, ό,τι βρουν. Καινούργιο κτίριο και μέσα σε έξι μήνες έχει γίνει ρημαδιό. Σπασμένα ντουλάπια, θρανία, παράθυρα, καρέκλες, φώτα.

Στους τοίχους βλέπεις αποτυπώματα απ’ όλα τα μεγέθη και τους τύπους παπουτσιών που κυκλοφορούν. Είναι άγρια και μεταξύ τους. Να φάει το ένα το άλλο. Υπάρχουν και παιδιά με έντονα προβλήματα. Ψυχολογικά ή και άλλα προβλήματα που δεν μπορώ να καταλάβω. Νομίζω ότι μόλις φύγουν από δω θα είναι έτοιμα για φόνο. Μα, να κυκλοφορούν με μαχαίρια και κάτι άλλα, που μοιάζουν με μεγάλα δακτυλίδια, και να μην τους μιλά κανένας; Κρίμα γιατί είναι και παιδιά από πλούσιες οικογένειες…». Είναι η μαρτυρία μιας καθαρίστριας από μικρομεσαίο ιδιωτικό σχολείο των βορείων προαστίων. Τα όσα είπε μού τα επιβεβαίωσε σχεδόν με τα ίδια λόγια μια καθηγήτρια, αλλά σε άλλο σχολείο! Μια έμπειρη καθηγήτρια την οποία έχει εντυπωσιάσει το μίσος των παιδιών για το σχολείο, εκτός των όσων συμβαίνουν στη ζωή τους. Είναι από τις ελάχιστες/ελάχιστους που μου μίλησαν καθαρά.

Ελεύθερος Τύπος

«Το Διαδίκτυο το βλέπω σαν ένα μέσο που προάγει το διάβασμα αντί να το εμποδίζει», δηλώνει στα «ΝΕΑ» η Σίλια Ρις, η πιο διάσημη Βρετανή συγγραφέας βιβλίων για εφήβους μετά την Τζ.Κ.Ρόουλινγκ.
Από τις σημαντικότερες Βρετανίδες συγγραφείς εφηβικής λογοτεχνίας η Σίλια Ρις, έχει περισσότερα από 15 βιβλία στο ενεργητικό της, πολλά από τα οποία έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες Στην Ελλάδα τη γνωρίσαμε από τη «Μικρή Μάγισσα» που βραβεύτηκε στη Γαλλία με το Ρrix Sorcieres (2003), ενώ το εκπαιδευτικό σύστημα της Βρετανίας την ενέταξε στα υποχρεωτικά εξωσχολικά αναγνώσματα στο γυμνάσιο.

Η Ρις έχει σπουδάσει Ιστορία και Πολιτικές Επιστήμες και δούλεψε ως δασκάλα πολλά χρόνια… «Αυτός ήταν κι ο λόγος που άρχισα να γράφω», είπε στα «ΝΕΑ». «Ρωτούσα τους μαθητές μου τι θα τους άρεσε να διαβάζουν κι άρχισα να δημιουργώ ήρωες της ηλικίας τους. Κατά τα άλλα, σε δομή και περιεχόμενο, είναι σχεδόν βιβλία ενηλίκων». Στο τελευταίο της μυθιστόρημα η 17χρονη Sovay μπαίνει στην περιπέτεια να βρει τον πατέρα και τον αδελφό της που κατηγορήθηκαν ότι βοήθησαν τη Γαλλική Επανάσταση. Η έρευνά της την οδηγεί σε σκοτεινές, επικίνδυνες γωνιές του Λονδίνου και του Παρισιού, όπου για να πετύχει τον σκοπό της «παίζει» διάφορους ρόλους παραδοσιακά ανδρικούς.

Αλλάζουν οι άνθρωποι ανάλογα με την εποχή; Το ρωτάω γιατί υπήρξατε πολλά χρόνια δασκάλα και παρακολουθούσατε από κοντά τα παιδιά…

Αν εξαιρέσουμε τα κομπιούτερ, το Ίντερνετ και τα κινητά, δεν βλέπω βασικές διαφορές. Τα συναισθήματα, οι σχέσεις, τα πράγματα για τα οποία πραγματικά ενδιαφέρονται τα παιδιά είναι τα ίδια- ανεξάρτητα αν μιλάμε για 15 ή 50 χρόνια πίσω.

Απευθύνεστε στο πιο δύσκολο κοινό. Πόσω μάλλον σήμερα που το κοινό των εφήβων έχει αναπτύξει μια νέα «γλώσσα» επικοινωνίας, εκείνη του Ίντερνετ. Ώρες ώρες νομίζει κανείς ότι δεν γίνεται να εισχωρήσει εύκολα σ΄ αυτόν το νέο κόσμο…

Συμφωνώ. Αλλά το Ίντερνετ δεν καλύπτει το 100% της ζωής τους. Τους μένει ελεύθερος χρόνος- και το βιβλίο θα είναι πάντα μια ιδανική διέξοδος. Και αφού το διαβάσουν, θα κάτσουν στον υπολογιστή τους και θα μιλήσουν γι΄ αυτό που διάβασαν ή θα γράψουν τη δική τους κριτική, θα γράψουν σε blogs βιβλίων, θα έρθουν σε επαφή με τον συγγραφέα κ.λπ. Εγώ το βλέπω σαν ένα μέσο που προάγει το διάβασμα αντί να το εμποδίζει.

Τα Νέα

«Ενα θα σου πω: Αν στην Ελλάδα είχαμε αυτές τις υποδομές θα είχαμε πολλούς Αϊνστάιν!» Οι Ελληνες που σπουδάζουν στο εξωτερικό –άλλοι έχοντας και την εμπειρία του ελληνικού πανεπιστημίου και άλλοι όχι– είναι ενδεχομένως οι πιο αυστηροί, αλλά και οι πιο αντικειμενικοί κριτές της ελληνικής πανεπιστημιακής πραγματικότητας. Από μακριά, όπως και να το κάνεις, βλέπεις τα πράγματα πιο καθαρά. Υπολογίζεται ότι 51.000 Ελληνες βρίσκονται για σπουδές στο εξωτερικό, με τη μερίδα του λέοντος να έχει απορροφηθεί στη Μεγάλη Βρετανία (30.000 περίπου) και τους υπόλοιπους να μοιράζονται σε ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία, αλλά και σε χώρες των Βαλκανίων. Σε κάθε περίπτωση, το ποσοστό των Ελλήνων που σπουδάζουν σε πανεπιστήμια εκτός Ελλάδας είναι υπερδιπλάσιο του ευρωπαϊκού μέσου όρου: 8,5% έναντι 3%… Η φοιτητική μετανάστευση, φυσικά, μεταφράζεται και σε τεράστια οικονομική αιμορραγία που εκτιμάται ότι αγγίζει τα 900 εκατ. ευρώ ετησίως.

Αλλοι φεύγουν από την Ελλάδα γιατί επιδιώκουν «το κάτι παραπάνω», άλλοι γιατί αναζητούν καλύτερες επαγγελματικές προοπτικές, άλλοι επειδή απλώς απέτυχαν να σπουδάσουν εδώ. Με τους ορίζοντες πια ανοιχτούς και πολλοί με «βαριά» πτυχία στο χέρι, αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στην παραμονή στο εξωτερικό και την επιστροφή στην πατρίδα. Οπως λέει ένας φοιτητής στην «Κ», «το ξέρω ότι το μέλλον μου είναι “έξω”, η καρδιά μου όμως παραμένει εδώ». Ελληνες της πανεπιστημιακής ξενιτιάς μιλούν στην «Κ» για τις σπουδές τους, τις προοπτικές, τη νοσταλγία, ενώ κρίνουν και τα δρώμενα στα ελληνικά ΑΕΙ με λόγια αυστηρά –«αδιανόητα μάς φαίνονται πολλά από αυτά που γίνονται»…

Καθημερινή