«Δεν μπορώ να καταλάβω αυτή τη μανία των παιδιών. Είμαι κοντά τους, αν και κρατάω μια απόσταση γιατί τα φοβάμαι κι εγώ, από το πρωί μέχρι το απόγευμα. Τέτοια μανία καταστροφής!
Τόσο μίσος! Το βλέπεις στα μάτια τους. Δεν είναι ζωηρά πλέον τα παιδιά, είναι αγριεμένα. Κλείνουν την πόρτα κλοτσώντας τη μέχρι να σπάσει. Χαράζουν τα θρανία, ό,τι βρουν. Καινούργιο κτίριο και μέσα σε έξι μήνες έχει γίνει ρημαδιό. Σπασμένα ντουλάπια, θρανία, παράθυρα, καρέκλες, φώτα.
Στους τοίχους βλέπεις αποτυπώματα απ’ όλα τα μεγέθη και τους τύπους παπουτσιών που κυκλοφορούν. Είναι άγρια και μεταξύ τους. Να φάει το ένα το άλλο. Υπάρχουν και παιδιά με έντονα προβλήματα. Ψυχολογικά ή και άλλα προβλήματα που δεν μπορώ να καταλάβω. Νομίζω ότι μόλις φύγουν από δω θα είναι έτοιμα για φόνο. Μα, να κυκλοφορούν με μαχαίρια και κάτι άλλα, που μοιάζουν με μεγάλα δακτυλίδια, και να μην τους μιλά κανένας; Κρίμα γιατί είναι και παιδιά από πλούσιες οικογένειες…». Είναι η μαρτυρία μιας καθαρίστριας από μικρομεσαίο ιδιωτικό σχολείο των βορείων προαστίων. Τα όσα είπε μού τα επιβεβαίωσε σχεδόν με τα ίδια λόγια μια καθηγήτρια, αλλά σε άλλο σχολείο! Μια έμπειρη καθηγήτρια την οποία έχει εντυπωσιάσει το μίσος των παιδιών για το σχολείο, εκτός των όσων συμβαίνουν στη ζωή τους. Είναι από τις ελάχιστες/ελάχιστους που μου μίλησαν καθαρά.
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.