Terra Computerata

Συνεδρίασε χθες η Επιτροπή Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας και ψήφισε τα βιβλία που λαμβάνουν βραβείο για το 2007.
Μαρτυρία- χρονικό: «Δακρυσμένη Μικρασία, 1919-1922: Τα χρόνια που συντάραξαν την Ελλάδα» του Βασίλη Ι. Τζανακάρη (Μεταίχμιο).
Δοκίμιο: «Το ποιητικό τοπίο του ελληνικού 19ου και 20ού αιώνα» του Βαγγέλη Αθανασόπουλου  (Καστανιώτη). Μυθιστόρημα: «Ο τελευταίος Παλαιολόγος» του Γιώργου Λεονάρδου (Λιβάνης).
Διήγημα: «Φιλοδοξίες κήπου» της Ευγενίας  Φακίνου (Καστανιώτη).
Ποίηση: «Λιμός» της Δήμητρας Χ. Χριστοδούλου (Νεφέλη).
Το Μεγάλο Βραβείο για το σύνολο του έργου απονέμεται ομόφωνα στον Κώστα Γεωργουσόπουλο. Το νέο βραβείο για λογοτεχνικό περιοδικό απονέμεται εξ ημισείας στα έντυπα «Η λέξη» και «Νέα Εστία». Την Κριτική Επιτροπή αποτελούν οι Παναγιώτης Μαστροδημήτρης  (πρόεδρος), Γιώργος Ανδρειωμένος,Δημήτρης Λαμπρέλλης,Κώστας Μπουρναζάκης,Κώστας Σοφιανός, Λώρη Κέζα, Χαρίκλεια Δημακοπούλου,Κώστας Ασημακόπουλος και Γεράσιμος Ζώρας.

Μετά τα κατορθώματα των πρώτων χάκερ, εκείνων της γενιάς Υ (Generation Y, γεννημένοι από το 1977-1987) και πριν καλά καλά αυτοί παραδώσουν τα σκήπτρα, έρχεται η τρομερή γενιά Ζ (generation Z, γεννημένοι από το 1991 έως το 2000). Ακόμη περισσότερο επιρρεπείς σε παράνομες διαδικτυακές δραστηριότητες, αφού μαθαίνουν το Ιντερνετ σχεδόν παράλληλα με τη μητρική τους γλώσσα, μπορούν να διαπρέψουν στο χάκινγκ, ενώ είναι από πολύ νωρίς συνηθισμένοι να κατεβάζουν παιχνίδια και μουσική παράνομα. Ετσι, το επόμενο βήμα τους φαίνεται ως κάτι το φυσιολογικό.

Σε τελευταία έρευνα μάλιστα τονίζεται ότι οι echo hackers, όπως αποκαλείται αυτή η νέα γενιά πειρατών του Κυβερνοδιαστήματος, ξεκινούν συνήθως τις «παρανομίες» τους προσπαθώντας να κλέψουν κωδικούς ώστε να παίξουν δωρεάν σε διαδικτυακά βιντεοπαιχνίδια ρόλων.

Εκτός αυτού, ρόλο παίζει και το νεαρό της ηλικίας εφόσον δεν μπορούν να φανταστούν ότι είναι δυνατόν κάποιος να είναι πιο έξυπνος από αυτούς έτσι ώστε να τους συλλάβει. Για να παραφράσουμε ελαφρώς τον Οσκαρ Ουάιλντ, είναι αρκετά νέοι για να νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα.

Άρθρο στον Ελεύθερο Τύπο

Από ένα κείμενο του Νίκου Δήμου. Έτος δημοσίευσης 1985.

Προσέξτε, προσέξτε καλά τους αναρχικούς. Είναι, το θερμόμετρο της κοινωνίας. Όταν αγανακτούν, σημαίνει πως η ?νόμιμη? βία έχει ξεπεράσει τα όρια επιφυλακής.

Βέβαια οι περισσότεροι, αναγνώστες μου, άνθρωποι σοβαροί και ευπρεπείς, δεν θα δέχονταν υποδείξεις από έναν αναρχικό. “Όμως, στο βάθος, ο αναρχικός έχει, πιο πολλά να πει από τον μικροαστό. Όσο κι αν δεν σας είναι, συμπαθής, αξίζει να τον ακούτε από καιρό σε καιρό. Γιατί δείχνει προς τη σωστή κατεύθυνση.

…Οι αναρχικοί είναι τα πιο ευαίσθητα μέλη της κοινωνίας μας. Όταν αντιδρούν έχουν πάντα κάποιο δίκιο. “Όπως οι καλλιτέχνες σηματοδοτούν το αόρατο, έτσι και οι αναρχικοί διαμαρτύρονται για μορφές βίας που εμείς (στην αλλοτρίωση μας) δεν τις βλέπουμε. Τις έχουμε συνηθίσει. Αλλά δεν παύουν να είναι αυθαίρετες και ίσως περιττές.

…Προσέξτε λοιπόν καλά τους αναρχικούς. Είναι οι αλαφροίσκιωτοι, οι ποιητές της κοινωνικής δράσης. Είναι οι άνθρωποι του μέλλοντος. (Αλίμονο μας και αν δεν είναι!). Δείχνουν το δρόμο. Άτσαλα, βάρβαρα, φανατικά. Είναι νέοι, δεν έχουν καλούς τρόπους (ευτυχώς!). Κάποια μέρα όμως, γι’ αυτούς θα μιλάνε τα βιβλία μας ? κι όχι για τους διάφορους μεγαλοσχήμονες, κυβερνήτες, κατακτητές, εξουσιαστές

Αν συμφωνούμε για την ελευθερία ? πρέπει να συμφωνήσουμε και για τους αναρχικούς. Πώς είναι όχι μόνο χρήσιμοι αλλά αναγκαίοι. Ακουστέ το μήνυμα τους: έρχεται από το μέλλον. Που το θυσιάζουν καμιά φορά, στα δεκαπέντε τους χρόνια…

 

O θάνατος του νεαρού ήταν μια απλή αφορμή. Η σφαίρα πυροδότησε την εδώ και καιρό συσσωρευμένη απελπισία. Άναψε το φιτίλι της έκρηξης. Πίσω από την έκρηξη κρύβεται η εδώ και καιρό συμπυκνωμένη συσσώρευση της απελπισίας. Της απελπισίας που τόσο έντεχνα επιδείνωσαν όλα τα Βατοπέδια των ημερών μας. Που δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να λεηλατήσουν την όποια έννοια νομιμότητας. Η λεηλασία λοιπόν είχε ήδη προηγηθεί. Είναι η λεηλασία της νομιμότητας και της εμπιστοσύνης στους θεσμούς. Πολλοί νέοι σήμερα ζουν με το ανυπόφορο βίωμα ότι δεν υπάρχει μέλλον. Ότι το μέλλον είναι ένα χτισμένο παράθυρο. Κάπου εκεί κοντά παραμονεύει και η τυφλή βία. Οι πολίτες ταμπουρωμένοι, οχυρωμένοι μέσα στο σπίτι τους παρακολουθούν κατά μόνας στην οθόνη της τηλεόρασης τον πόλεμο που εκτυλίσσεται έξω από τις πόρτες τους. Το Διαδίκτυο σπάει αυτήν την απομόνωση. Εμφανίζονται κατά συρροήν οι κάθε λογής τοποθετήσεις και μια ισορροπία τρόμου βγαίνει μέσα από αυτές.

Άρθρο της Φωτεινής Τσαλίκογλου στα ΝΕΑ

Κλειστοί χώροι, με χαμηλό φωτισμό, δυνατή μουσική και δεκάδες -αναμμένες ακόμα και επί 24ώρου βάσεως- οθόνες ηλεκτρονικών υπολογιστών, αποτελούν τις νέες? αλάνες των παιδιών. Αλλά και μια «πιθανή παγίδα για την αθωότητά τους», σύμφωνα με ειδικούς.

Αγόρια και κορίτσια πληρώνουν από 1 έως 3 ευρώ την ώρα στα Ιντερνετ καφέ για να? τρέξουν σε ψηφιακά γήπεδα ποδοσφαίρου, για να «σκοτώσουν» τον εχθρό υποδυόμενα ένα διαδικτυακό ήρωα, ακόμα και για να σερφάρουν σε ιστοσελίδες με ακατάλληλο περιεχόμενο. Περίπου 3.000 καταστήματα εκτιμάται ότι λειτουργούν σήμερα σε όλη τη χώρα, ενώ κάθε Ιντερνετ καφέ διαθέτει -κατά μέσο όρο- 40 ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Παιδιά 14-17 ετών, συχνότερα παρέες αγοριών, αλλά και 25άρηδες είναι το «προφίλ» των θαμώνων των περισσότερων ελληνικών Ιντερνετ καφέ, όπως περιγράφουν ιδιοκτήτες. «Οι πιτσιρικάδες έρχονται συνήθως σε ομάδες δύο-τριών ατόμων για να παίξουν ηλεκτρονικά παιχνίδια και να ?χαζέψουν? στο Ιντερνετ».

Άρθρο στον Ελεύθερο Τύπο

Μια έκθεση με κείμενα και έργα εμπνευσμένα από τον κόσμο του Σκιαθίτη διηγηματογράφου. Από τις 11 Δεκεμβρίου έως τις 17 Ιανουαρίου στην έδρα της γκαλερί “24”, στην οδό Σπευσίππου 38. Εκθέτουν οι ζωγράφοι: Μαριλίτσα Βλαχάκη, Βαρβάρα Λιακουνάκου, Τάσος Μαντζαβίνος, Μανώλης Μπιτσάκης, Κώστας Παπανικολάου, Εδουάρδος Σακαγιάν. Τα κείμενα έχει επιμεληθεί ο Μισέλ Φάις.

Δεν κινούμαστε. Μόνο μετακινούμαστε ? με το Ι.Χ. μας. Καθόμαστε. Ωρες στο αυτοκίνητο μπροστά στο τιμόνι, ώρες στο γραφείο μπροστά στο κομπιούτερ, ώρες στον καναπέ μπροστά στην τηλεόραση. Μια γραμμική καθημερινότητα, γεμάτη καθιστικές δραστηριότητες: ευτροφία, επικοινωνία, ψυχαγωγία… Καθισιό επέκεινα της πωρώσεως. Αδιαφορούμε με τις περί του αντιθέτου υποδείξεις των ειδημόνων. Καθιστοί αγωγιάτες της εγωκεντρικής ζωής μας, σερνόμαστε ξοπίσω της εποχούμενοι.

Δεν είναι μόνο η παχυσαρκία ?το 54% των παιδιών και το 42% των ενηλίκων είναι παχύσαρκοι? είναι και η μετάλλαξη του σώματος προς μια πιο πλαδαρή αδύναμη μάζα. Με το καθισιό, οι μύες της μέσης, των γονάτων, των ώμων ατροφούν. Δεν μας απασχολεί. Δουλεύουμε και ξεκουραζόμαστε καθιστοί, πιστεύοντας ότι δικαιωνόμαστε από τα επιφαινόμενα· κάθομαι, άρα ευημερώ.

Κάθομαι, άρα ευημερώ και ευτυχώ άρθρο της Τασούλας Καραϊσκάκη

H μακρόχρονη (και εν πολλοίς επιτυχημένη στην βιομηχανική εποχή) πρακτική τους έδειξε πως αν κάτι παράγει πλούτο πρέπει να καταμετρηθεί, να οριοθετηθεί και να αποκτήσει ιδιοκτήτη.Aυτό ίσχυε όμως για τα χωράφια. Aντίθετα η πληροφορία είναι διαδικασία· δεν είναι ένα απλό στατικό πράγμα. , ορίζεται πάντα από τον «αγοραστή της» (το σχέδιο κατασκευής της ατομικής βόμβας, έχει τεράστια αξία για ένα πυρηνικό φυσικό και μηδαμινή για έναν αγρότη), και το κυριότερο: δεν μπορεί να υπάρξει ζήτηση πληροφορίας, πριν από την «κατανάλωσή» της. Πόσο να πληρώσω για μια χρηματιστηριακή πληροφορία, αν δεν ξέρω ποια είναι και δεν ξέρω τι θα μου αποφέρει;

Yπάρχουν όμως κι άλλα παράδοξα στην οικονομία της γνώσης. Στα υλικά αγαθά η σπανιότητα αποφέρει πλούτο (χρυσός είναι πιο ακριβός από το χαλκό, αν και είναι λιγότερο χρήσιμος). Στα πνευματικά αγαθά, όπως απέδειξε η βιομηχανία λογισμικού, η συχνότητα είναι πιο πολύτιμη. Tο λειτουργικό σύστημα Windows (αν και υποδεέστερο του Macintosh) πουλάει περισσότερο επειδή είναι πιο διαδεδομένο. Ολα τα προγράμματα που έγιναν στάνταρτ στη βιομηχανία λογισμικού (Lotus 1-2-3, WordPerfect κ.λπ.), ήταν εκείνα που είχαν πέσει θύματα εκτενέστερης πειρατείας, με αποτέλεσμα στη συνέχεια να πουλάνε περισσότερα από τα ανταγωνιστικά τους. Ετσι, πολλές εταιρείες λογισμικού στρέφονται πλέον στη δωρεάν διανομή των προϊόντων τους και στην πώληση υπηρεσιών επί αυτών των προϊόντων. Οταν ρώτησαν τον Brian Eno τι μέτρα παίρνει για τις χώρες, όπως η Ταϊβάν, που έχουν μεγάλη κασετοπειρατεία απάντησε «πάω εκεί και δίνω συναυλίες»…

Tέλος, η πληροφορία, ακόμη κι αν ανταλλαχθεί δεν έχει μοναδικό ιδιοκτήτη. Ενα χωράφι αν πουληθεί μπορεί να καλλιεργηθεί μόνο από ένα, μια ιδέα αν μοιραστεί μπορεί να γονιμοποιηθεί απ? όλους τους μετόχους της. Γι« αυτό κάθε προσπάθεια ένταξης της πληροφορικής οικονομίας στις φόρμες της βιομηχανικής κοινωνίας, είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη.

H παράδοξη οικονομική της γνώσης του Πάσχου Μανδραβέλη

«Η ανθρωποκεντρική προσέγγιση είναι πάντα το κλειδί για να μπεις στο δωμάτιο της ιστορίας. Μια στεγνή καταγραφή των γεγονότων με τοποθεσίες και ημερομηνίες δεν συγκινεί κανέναν. Πρέπει να βοηθήσεις τον αναγνώστη να ταυτιστεί με το ανάγνωσμα, να τον κάνεις να αισθανθεί πώς θα αντιδρούσε ο ίδιος αν είχε να αντιμετωπίσει αυτές τις ακραίες καταστάσεις».

«Η καταστροφή της Σμύρνης δεν έγινε ένα οικουμενικό μάθημα για τον κόσμο. Σίγουρα δεν έγινε για τις κυβερνήσεις. Δεν είμαι Ελληνας για να διαισθάνομαι τον πόνο που προκαλεί η λέξη Σμύρνη αλλά ο κυνισμός με τον οποίον αντιμετώπισαν το θέμα η βρετανική και η αμερικανική κυβέρνηση είναι σοκαριστικός. Σε ανθρωπιστικό επίπεδο ήταν μια καταστροφή τεράστιας κλίμακας, η πρώτη που είδαμε τον 20ό αιώνα. Ηταν επίσης το πρώτο δείγμα βάναυσης ρεάλ πολιτίκ. Οι ξένες κυβερνήσεις γύρισαν την πλάτη στο πλήθος που ήταν έτοιμο να σφαγιαστεί για να μη φανεί ότι θα σώσουν τους εχθρούς της Τουρκίας. Φοβάμαι ότι αυτή η φρικτή στάση μάς ακολουθεί ακόμα. Στο Ιράκ λ.χ. έχουμε ισχυρή ανάμειξη ξένων κυβερνήσεων»

Ο Βρετανός συγγραφέας Τζάιλς Μίλτον έγραψε ένα συναρπαστικό αφήγημα για την πιο τραγική σελίδα του σύγχρονου ελληνισμού με τίτλο «Σμύρνη, ο Χαμένος Παράδεισος.

Η Annelies, η Mathilde, η Trudi και οι υπόλοιπες γιαγιάδες αναλαμβάνουν να σου πλέξουν με χαρά ένα ζευγάρι κάλτσες για τις δύσκολες μέρες του χειμώνα. Πρόκειται για τον ελβετικής καταγωγής δικτυακό τόπο www.netgranny.ch  που σημειώνει τεράστια επιτυχία. Το μυστικό τους είναι το προσωπικό στοιχείο. Οταν επιλέγετε κάποια γιαγιά εκτός από τη φωτογραφία της αποκαλύπτεται κι ένα μυστικό. Π.χ. “Μου αρέσει να πλέκω το βράδυ, βλέποντας τηλεόραση” Εσείς επιλέγετε ποια γιαγιά θέλετε να σας πλέξει, το χρώμα του μαλλιού, το μέγεθος και το σχέδιο και το παραγγέλνετε. Σε λίγες μέρες το πακετάκι σας θα φτάσει στα χέρια σας.

Οι ειδικοί μιλάνε για τη συνεχώς αυξανόμενη τάση για αυθεντικότητα σε αυτό που φοράμε…

Μία φίλη με πήρε τηλέφωνο θορυβημένη γιατί παρουσίασε βλεφαρόπτωση. Την καθησύχασα δείχνοντας τον συνήθη ύποπτο. “Αν περιορίσεις τις ώρες στον υπολογιστή θα δεις ότι υποχωρεί”.  Είναι γνώριμοι οι μυικοί πόνοι, όταν κάποιος κοιτά για ώρες την οθόνη του υπολογιστή, απλώς κάνοντας «κλικ» με το ποντίκι του. Οι ειδικοί συμφωνούν ότι χρειάζονται συνεχή μικρά διαλείμματα μέσα στη μέρα, όμως οι περισσότεροι άνθρωποι και ειδικότερα οι εργαζόμενοι δεν τηρούν αυτές τις συμβουλές. Τελικά, η «από μηχανής» βοήθεια φαίνεται πως θα έρθει από την τεχνολογία, με τη δημιουργία «έξυπνων» ρούχων που αναλαμβάνουν να δώσουν ένα χεράκι βοηθείας.

Τα μυικά προβλήματα, κυρίως σε σχέση με την εργασία, πλήττουν πάνω από 40 εκατ. Ευρωπαίους εργαζόμενους και το κόστος για την αποκατάσταση της υγείας τους είναι της τάξης των αρκετών δισεκατομμυρίων ευρώ κάθε χρόνο. Οι μυικές βλάβες λόγω της εργασιακής υπερέντασης, της λανθασμένης στάσης του σώματος κλπ. αφορούν περίπου τα μισά από όλα τα προβλήματα υγείας που σχετίζονται με την εργασία στην Ευρώπη και, όχι σπάνια, καταλήγουν σε μόνιμες σωματικές βλάβες.

Το 30μηνο πρόγραμμα ConText ενσωμάτωσε εξελιγμένα ηλεκτρονικά κυκλώματα αισθητήρων μέσα στο ύφασμα, τα οποία καταγράφουν συνεχώς την ηλεκτρική δραστηριότητα των μυών, με δεδομένο ότι το μακρόχρονο και ύπουλο στρες είναι αυτό που τελικά οδηγεί σε μυική βλάβη. Οι ερευνητές εργάζονται πλέον για τη βελτίωση της αξιοπιστίας του προϊόντος.

Από το άρθρο δεν κατάλαβα τι ακριβώς θα κάνουν τα ρούχα για να αποτρέπουν τις βλάβες. Μήπως μικρά ηλεκτροσόκ;

Ευτυχώς που ανακάλυψα τη σελίδα τους www.context-project.org και διαφωτίστηκα… Απλή διάγνωση. Η θεραπεία είναι μία. Μέτρο.

.Στις 7 Δεκεμβρίου 1941, 7 και 53 τοπική ώρα, μια ιαπωνική δύναμη 183 πολεμικών αεροσκαφών επιτέθηκε στο Περλ Χάρμπορ της Χαβάης όπου βρισκόταν μια δύναμη του αμερικάνικου στόλου του Ειρηνικού. Περίπου 4500 αμερικανοί τραυματίστηκαν ή σκοτώθηκαν. Την επόμενη μέρα οι ΗΠΑ κήρυξαν τον πόλεμο εναντίον της Ιαπωνίας.

Ακόμη και σήμερα η επίθεση στο Περλ Χάρμπορ παραμένει ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα. Πολλοί αμερικανοί ιστορικοί θεωρούν ότι η Ιαπωνική επίθεση στο Περλ Χάρμπορ ήταν το αποτέλεσμα μιας καλοσχεδιασμένης διπλωματικής πολιτικής και όχι μια αυθόρμητη πολεμική ενέργεια που έπιασε στρατό και κυβέρνηση στον ύπνο.

Με τον τρόπο του Godfrey Reggio. Μια ματιά στη φοιτητική ζωή.

Μία ταινία που πρότεινα στους μαθητές μου να αναζητήσουν είναι το
Koyaanisqatsi. Κογιανισκάτσι σημαίνει στη γλώσσα των Χόπι: τρελή ζωή, ζωή χωρίς ισορροπία… Το Koyaaniskatsi λοιπόν, που σκηνοθέτησε ο Godfrey Reggio, αλλά έγινε γνωστό στον κόσμο, αφού ευτυχώς το «υιοθέτησαν» ο Francis Ford Coppola, αναλαμβάνοντας την παραγωγή και βάζοντάς το υπό την αιγίδα του και ο Philip Glass, που το «έντυσε» με την υπέροχη μουσική του,  κάνοντας το ένα από τα αριστουργήματα της έβδομης τέχνης, ταινία σταθμό στην ιστορία του κινηματογράφου και του ντοκυμανταίρ.

Αν θέλετε να μιλήσετε στους μαθητές σας για τη φρίκη των τρελών ρυθμών και της αλόγιστης ανθρώπινης παρέμβασης στο θαύμα της φύσης, δεν μπορώ να σκεφτώ καλύτερο τρόπο…