Terra Computerata

Το άρθρο του Κώστα Καλλίτση στην Κ προσπαθεί να βάλει το χέρι επί τον τύπον των ήλων:

“Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά διαισθάνονται πως τους ετοιμάζουμε ένα άνυδρο αύριο, με λιγότερες ευκαιρίες. Το προμηνύει η σημερινή δηλητηριώδης αξιακή ατμόσφαιρα.

Για να είμαστε ειλικρινείς, ως κοινωνία χρωστάμε στα παιδιά.

Χωνέψαμε τέσσερα κοινοτικά πακέτα, χωρίς να φτιάξουμε δομές που θα βελτιώνουν το δικό τους αύριο, αποφεύγοντας τα κοπιαστικά (αύξηση παραγωγικότητας, βελτίωση ανταγωνιστικότητας κ.ά.) Ως κράτος, καταναλώνουμε με δανεικά και εν ψυχρώ παραπέμπουμε τους ξένους τραπεζίτες στις δικές τους γενιές. Αρνούμαστε να κοστολογήσουμε το φυσικό περιβάλλον, αυταπατώμενοι ότι είναι «φτηνή» η ενέργεια και «φτηνά» τα νερά, ταχυδρομώντας στην ωριμότητα των παιδιών μας το κόστος της δικής μας εγκληματικής σπατάλης και αμέλειας.

Θέμα χρόνου είναι, τα παιδιά να καταλάβουν ότι δεν τα ζούσαμε εμείς ? όπως νόμιζαν. Μάλλον εμείς ζούσαμε σε βάρος τους”.

Τόσοι πόροι στον πίθο των Δαναΐδων δηλαδή στους τραπεζικούς λογαριασμούς των σουλατσαδόρων των Υπουργείων. Φαίνεται ούτε η Νέμεση πλέον κατοικεί εδώ.

Η Καθημερινή δημοσιεύει στην Κυριακάτικη έκδοση τον Ελληνικό Δείκτη Εμπιστοσύνης στους Θεσμούς όπως διαμορφώνεται με βάση την ετήσια έρευνα της Public Issue. Από τη φετινή μέτρηση προκύπτει ότι η απαξίωση των πολιτικών κομμάτων, των κυβερνήσεων και της κρατικής διοικητικής μηχανής παραμένει ολοκληρωτική. Ειδικότερα, από τους σαράντα οκτώ θεσμούς απ’ όλες τις περιοχές της κοινωνικής ζωής που συνολικά μετρούνται στην έρευνα, τα πολιτικά κόμματα κατατάσσονται και πάλι στην τελευταία (48η) θέση. Οι κυβερνήσεις καταλαμβάνουν την προτελευταία (47η) θέση -έναντι της 42ης το 2007- και τα υπουργεία την 44η.

Φαίνεται για αυτό αποφάσισαν να αυτοαξιολογηθούν οι υπηρεσίες του Υπουργείου μας. Ντροπιάστηκαν!

Ισως θα πρέπει να μετρηθεί και κατά πόσον οι υπηρεσίες του Υπουργείου καταφεύγουν σε outsourcing γιατί είναι σε πλήρη αδυναμία να επιτελέσουν τον ρόλο τους. Η Ειδική Υπηρεσία π.χ. ενώ στελεχώνεται από υπαλλήλους αυξημένων προσόντων καταφεύγει σε εταιρείες συμβούλων που πληρώνονται αδρά για να συντάξουν μία μελέτη αξιολόγησης. Η υπηρεσία μηχανογράφησης αναθέτει σε γνωστή και μη εξαιρετέα εταιρεία την επεξεργασία των αιτήσεων μετάθεσης και πάει λέγοντας…

Από την άλλη μπορεί τα κόμματα να πατώνουν αλλά προτιμώνται παραδοσιακά για την τακτοποίηση των τέκνων μας σε μία θεσούλα στο δημόσιο.

Ο καθηγητής κ. Χρήστος Ντούμας μας διαφωτίζει για την ετυμολογία της λέξης “Αιγαίο“:

Πιο πειστική φαίνεται η ετυμολογία της λέξης αιγαίον από το αιξ (κατσίκα), παράγωγο του ομηρικού ρήματος αΐσσω (πηδώ). Από τα αρχαιότερα εξημερωμένα ζώα η αίγα είναι αυτό που κατ’ εξοχήν αναρριχάται, σκαρφαλώνει στους βράχους πηδώντας. Οι αρχαίοι Ελληνες συνεκδοχικά συνήθιζαν να αποκαλούν «αίγες» και τα κύματα, προφανώς επειδή κι αυτά? πηδούν όταν η θάλασσα είναι αγριεμένη. Ο παραδοξογράφος Αρτεμίδωρος ο Δαλδιανός από την Εφεσο (2ος αι. μ.Χ.) είναι σαφής, όταν γράφει: «?τα μεγάλα κύματα αίγας εν τη συνηθεία λέγομεν? και το φοβερώτατον πέλαγος Αιγαίον λέγεται» («Ονειροκριτικόν» II, 12). Με παρόμοια συνεκδοχή σημερινοί νησιώτες του Αιγαίου αποκαλούν «πρόβατα» τα μεγάλα κύματα, ακριβώς όπως οι Γάλλοι («moutons»), ενώ οι Αγγλοι τα αποκαλούν «άσπρα άλογα» (white horses). Τι πιο ταιριαστό όνομα θα μπορούσε, λοιπόν, να δοθεί σε μια θάλασσα σχεδόν μονίμως φουρτουνιασμένη, γεμάτη «αίγες», παρά αυτό που την περιγράφει; Προφανώς για τον ίδιο λόγο η ακτή, όπου καταλήγουν πηδώντας «οι αίγες της αλός» (τα θαλάσσια κύματα), ονομάστηκε αιγιαλός (σημ. γιαλός).

Επίθετα με κατάληξη -αιος δηλώνουν σχέση με αυτό που σημαίνει η αντίστοιχη ρίζα. Παραδείγματος χάριν αγελαίος είναι ο ανήκων σε αγέλη, αγοραίος ο της αγοράς, αρχαίος ο έχων απόσταση από την αρχή, βουλαίος ο σχετιζόμενος με τη βουλή, δίκαιος ο σεβόμενος και εφαρμόζων την δικαιοσύνη, εδραίος ο έχων έδρα, ο σταθερός, Ηραίος ο έχων σχέση με την Ηρα, θυραίος ο εκτός της θύρας, πηγαίος ο της πηγής, ωραίος ο της ώρας κ.ο.κ. Ετσι, και η πλήρης «αιγών» θάλασσα αποκλήθηκε Αιγαίον Πέλαγος.

Χτες το πρωί εντελώς τυχαία έπεσα σε ένα ντοκιμαντέρ για τον τρόπο ψηφοφορίας των ΗΠΑ. Εν ολίγοις έδειχναν τους τρόπους αλλοίωσης των αποτελεσμάτων. Η Μπεβ Χάρις άρχισε να ψάχνει το ζήτημα των ηλεκτρονικών μηχανών καταμέτρησης ψήφων και μετά από μία σειρά τυχαίων ανακαλύψεων (κατέβασε από ftp server το πρόγραμμα καταμέτρησης) αφιέρωσε τη ζωή της σε αυτό τον σκοπό ιδρύοντας μία ΜΚΟ.  Το ντοκιμαντέρ αποκάλυπτε τις  διασυνδέσεις του Ρεπουμπλικανικού κόμματος με την εταιρεία  Diebold  που κατασκευάζει συστήματα ηλεκτρονικής ψηφοφορίας, επιρρεπή σε εξωτερικές παρεμβάσεις. Μέχρι και αρνητικές ψήφους εμφάνιζαν.

Ευτυχώς που στην Ελλάδα ακόμη έχουμε παραμείνει στη χειροκίνητη μέθοδο αλλιώς δεν θα ξέραμε καν σε ποιον να ρίξουμε το ανάθεμα. Και όταν θέλουμε τα “μαγειρεύουμε” με ελληνοποιήσεις. Είναι μία τιμωρία πλέον να ζεις στην Ελλάδα. 

www.blackboxvoting.org
Η ιστοσελίδα της Μπεβ Χάρις, η οποία ειδικεύεται σε θέματα ηλεκτρονικών μηχανών ψηφοφορίας και έχει δημοσιεύσει σχετική μελέτη με τίτλο «Black Box Voting».

 Μία εξαιρετική ανάλυση από τον Θοδωρή Πελαγίδη στην Κ  για το modus operandi των πανεπιστημίων μας.

…Συνήθως μπορεί να βρεθεί κάποιος καθηγητής από ένα πανεπιστήμιο του εξωτερικού όπως το Rutgers, το ΜΙΤ, το Bristol, το Southampton μ? ένα κάρο δημοσιεύσεις και ετεροαναφορές στο έργο του, που έχει το θράσος να υποβάλει στην ανοικτή προκήρυξη θέσης, η οποία, εννοείται ότι είναι «φωτογραφία» από κάποιο άθλιο ελληνικό βιβλίο του «εσωτερικού συναδέλφου» Α? δυστυχώς ατύχησε ο ξενιστής! Προτεραιότητα έχει ο «ντόπιος» με το ανύπαρκτο έργο, τα σπασμένα αγγλικά, το «κοινωνικό έργο» και το «δημοκρατικό ήθος» (δηλαδή τη ?«συνδικαλιστική δράση»). Ο τρόπος είναι πάντα ο ίδιος. Συγκροτείται μια στημένη επιτροπή που συντάσσει μια άθλια έκθεση η οποία βγάζει ένα αστείο πόρισμα που εξυμνεί τον εξωτερικό αλλά? δυστυχώς τον βγάζει εκτός γνωστικού αντικειμένου. Εκλέγεται ο «ντόπιος» (insider). Αλλωστε έχει την ψήφο του για την οποία ενδιαφέρονται οι πρόεδροι, οι διευθυντές και κυρίως οι διακομματικές πρυτανίες, οι οποίες μονίμως παρεμβαίνουν. Τι στο καλό, τόσα χρόνια οικοδομούνται οι σχέσεις, σφυρηλατούνται οι προσοδοθηρικές ομάδες, γίνονται οι αλληλοεξυπηρετήσεις.

Ολα μέχρι εδώ αφορούν ένα μέρος της Γενικής Συνέλευσης (Γ.Σ.). Το άλλο είναι οι φοιτητές. Σχεδόν 50% της Γ.Σ. (!). Ενας σοβαρός υπουργός δεν έχει βρεθεί να καταργήσει αυτήν την αθλιότητα. Σθεναρά αντιστέκονται όλοι, και ιδίως οι «εσωτερικοί τρόφιμοι-σουλατσαδόροι». Και όχι τυχαία! Δείτε τι γίνεται:

H συνδικαλιστική μαφία (μην σοκάρεστε από τον όρο, θα καταλάβετε στη συνέχεια), έχει στην κατοχή της τις ψήφους των φοιτητών. Τι διδάσκει η «ορθολογική επιλογή»; Διδάσκει ότι το κίνητρο που έχουν είναι να προχωρήσουν στην ανταλλαγή των ψήφων με οτιδήποτε διευκολύνει την αναπαραγωγή των ιδίων. Ωπ, εδώ υπάρχει βαρέλι με «χοιρινό λίπος» (pork-barrel politics), θα έλεγε ένας καθηγητής «θετικής πολιτικής οικονομίας». Η αδίστακτη φάρα των σουλατσαδόρων θα κοιτάξει να πουλήσει τους φοιτητικούς βαθμούς ώστε να κερδίσει ψήφους. Ενα πολύ ωραίο εμπόριο ορθολογικών παικτών. Η ομάδα φοιτητών που θα βρεθεί κάτω από την «παράταξη» θα περάσει με ευκολία τα μισά μαθήματα. Ακόμη και οι απλοί, ανυποψίαστοι φοιτητές θα έχουν ισχυρό κίνητρο να συνταχθούν στη συνδικαλιστική νεολαία. Οι δε συνδικαλιστές που διακρίνονται για τη δουλειά αυτή, προβιβάζονται σε υπαλλήλους του Πανεπιστημίου συνήθως στο Ταμείο, στον λεγόμενο «ειδικό λογαριασμό» της διοίκησης, ο οποίος είναι γεμάτος από αργόσχολα και άχρηστα παιδιά καθηγητών (νεποτισμός), συγγενείς και πρώην συνδικαλιστές. Ολοι λοιπόν αυτοί συγκροτούν μια ωραία, μεγάλη ομάδα/παρέα των κολλητών. Να μην ξεχάσουμε όμως το πιο σημαντικό, την πιο ισχυρή κολλητική ουσία. Το χρήμα.

Φυσικά θυμάμαι κι εγώ μία περίπτωση συμφοιτητή συνδικαλιστή που αρίστευε χωρίς να πατήσει ποτέ στις εξετάσεις… Διορίστηκε μάλιστα και για χρόνια μάζευε τα μόρια δυσπροσίτων, ενώ υπηρετούσε σε πολιτικά γραφεία. Η τάξη δεν τον έχει δει – μάλλον όμως αυτό είναι για καλό.

Εχουμε πολλούς τέτοιους σουλατσαδόρους. Κατανέμουν τον χρόνο τους αποκλειστικά σχεδόν στην αναζήτηση συμμαχιών, αλληλοεξυπηρετήσεων, εκβιασμών, αδιαφανών συμφωνιών. Ασταμάτητα, μέχρι να επιτύχουν τις καλύτερες δυνατές συμμαχίες στη βάση των προσωπικών τους συμφερόντων.

Διαβάστε όλο το άρθρο στην Κ