Σαν σήμερα το 1974 πεθαίνει, σε ηλικία 90 ετών, ο ποιητής και πεζογράφος Κώστας Βάρναλης.
Στο αφιέρωμα της Ελευθεροτυπίας διαβάζουμε για τα στοιχεία του που επιβιώνουν ως τις μέρες μας: “Τι θα σώσουμε εντέλει (αν πρέπει κάτι να σώσουμε) από τον ώριμο Βάρναλη; Σίγουρα όχι τη στράτευσή του, σίγουρα όχι και την πρόσδεσή του στην ποιητική παράδοση. Σκέφτομαι πως ένα χαρακτηριστικό το οποίο δεν έχει χάσει κατά το παραμικρό τη ζωντάνια του, τόσο στο «Φως που καίει» όσο και στους «Σκλάβους Πολιορκημένους», είναι η πολυμέρεια, η εφευρετικότητα, η πολυφωνία, αλλά και η γλωσσική ή υφολογική ποικιλία της ποιητικής σύνθεσης. Ο Βάρναλης έχει δουλέψει πολύ για να οργανώσει τον σκηνικό του χώρο και αποδίδει με πραγματική ένταση και με πλήθος χρωματισμούς την κίνηση ή την ακινησία των ποιητικών του προσώπων στο εσωτερικό του, παρουσιάζοντας εκ παραλλήλου με πολύ ισορροπημένους ρυθμούς την εναλλαγή τους στο προσκήνιο της δράσης.
Ολα τούτα αποτελούν, ασφαλώς, ένα κρατούμενο. Η πιο κρίσιμη, όμως, διάσταση της βαρναλικής ωριμότητας είναι εκείνη την οποία έχει ξεχωρίσει και πάλι ο Δάλλας: η σκωπτική και η ειρωνική της διάθεση, όπως εκφράζεται στους βασικούς ήρωες του «Το φως που καίει», που δεν είναι άλλοι από την Αριστέα, τη Μαϊμού και τον Μώμο.
Στο blog Allu fun Marx μπορείτε να ακούσετε δύο μελοποιήσεις των Μοιραίων του Βάρναλη, την πιο γνωστή με την φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση που συμπεριλήφθηκε στον κύκλο τραγουδιών του Θεοδωράκη “Πολιτεία Β” και μία λιγότερο γνωστή του Χρήστου Χαιρόπουλου.
Άρθρα (RSS)