Terra Computerata

Τρεις άνθρωποι έπεσαν να κοιμηθούν. Άλλος με θυμό, άλλος με τσαντίλα, άλλη με χαμόγελο. Αρκεί που είχε μωρό στην κοιλιά! Τρεις άνθρωποι… Άλλον τον πήρε ο ύπνος νωρίς, άλλον αργά με την τηλεόραση ανοιχτή. Η άλλη ξαγρύπνησε… Χάιδευε την κοιλιά της και σκεφτόταν το μωρό… Ονειρεύτηκαν; Να’ταν καλό ή κακό το όνειρο; Ποιος να ξέρει! Τρεις άνθρωποι…
Ξύπνησαν. Πλύθηκαν, ξυρίστηκαν, σιχτίρισαν, έβηξαν, έδεσαν τη γραβάτα, άφησαν σημείωμα στο ψυγείο, προβληματίστηκαν να φορέσουν ή όχι ζακέτα, έκλεισαν τη πόρτα… Πτού σου κάτι ξέχασαν; Δε βαριέσαι… Κι αύριο μέρα θα’ναι. Έγραψαν μήνυμα στο κινητό, ξαναχαμογέλασαν, κάπνισαν ,παρήγγειλαν βιαστικά καφέ, ξαναχάιδεψε την κοιλιά της. Τρεις άνθρωποι… Και μετά…

Διαβάστε το άρθρο της  Ρέας Βιτάλη στο Protagon

“Και επιτέλους σκασμός οι ρήτορες πολύ μιλήσαμε”

Photo

Στη θέση των απεργών η κυβέρνηση στρατολογεί συνταξιούχους και φοιτητές παιδαγωγικών.

Κάτι μου θυμίζουν αυτές οι πρακτικές. Ημουν μαθήτρια στη Β΄Λυκείου όταν απολύθηκαν όλοι οι αναπληρωτές απεργοί του σχολείου μου…  Μερικοί αποκαταστάθηκαν μετά από χρόνια.

Πηγή Le Monde

Την περασμένη εβδομάδα, διαβάσαμε ένα πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ στη «Λε Μοντ» της Ανιέ Πουαριέ, που ξεκίνησε με μια μεσονύχτια βόλτα της στα Place de Greve, μια πανέμορφη πλατεία, ακριβώς στην καρδιά του Παρισιού και απέναντι από το δημαρχείο της πόλης. Εκεί, λοιπόν, η ρεπόρτερ έζησε αυτό που ονομάστηκε ronde des obstines από τους φοιτητές, οι οποίοι εδώ και 3 περίπου εβδομάδες, 24 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα, περπατούν γύρω γύρω στην πλατεία, ασταμάτητα και, για να μεταφράσουμε ελεύθερα την παραπάνω φράση, ξεροκέφαλοι, πεισματάρηδες, που με τον τρόπο τους λένε «δεν μας αλλάζετε εύκολα τη γνώμη και εμείς θα κάνουμε κύκλους, εδώ, ώσπου να μας ακούσετε». ΔΕΝ κάνουν μόνον κύκλους όμως. Οπως περπατούν, κάποιοι από αυτούς σταματούν και, για περίπου 10 λεπτά, αρχίζουν και διαβάζουν αποσπάσματα από λογοτεχνικά βιβλία, κυρίως της κλασικής, γαλλικής λογοτεχνίας. Κάποτε είναι εκατοντάδες, κάποτε λιγότεροι, κάποτε τόσοι πολλοί, που δυσκολεύεσαι να τους μετρήσεις. Η ώρα της ανάγνωσης, γράφει η Πουαριέ στη «Λε Μοντ», είναι εντελώς απρογραμμάτιστη. Προκύπτει έτσι, αυθόρμητα, στη στιγμή. Και, τότε, αποστέλλονται αμέσως μερικά γραπτά μηνύματα μέσω κινητών και σε ελάχιστο χρόνο μαζεύονται σε όποια πλατεία αποφασιστεί εκείνη την ώρα (μπορεί η πλατεία Σαν Μισέλ στο Παρίσι, μπορεί όμως και η Γκραν Πλας του Στρασβούργου) φοιτητές και καθηγητές. Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να φέρουν μαζί τους ένα βιβλίο και, όταν επιλεγεί ένα από αυτά, κάποιος αρχίζει να διαβάζει δυνατά και, όπως γράφει η εφημερίδα, «ο τόπος πλημμυρίζει από λέξεις και ξεχειλίζει από ένα γλυκό μουρμουρητό». Σκηνικό σουρρεαλιστικό, που κυριολεκτικά σου κόβει την ανάσα.

Ελευθεροτυπία

Πρωτότυπες μορφές διαμαρτυρίας. Εχει κάτι να πει η ΟΛΜΕ;

Από ένα κείμενο του Νίκου Δήμου. Έτος δημοσίευσης 1985.

Προσέξτε, προσέξτε καλά τους αναρχικούς. Είναι, το θερμόμετρο της κοινωνίας. Όταν αγανακτούν, σημαίνει πως η ?νόμιμη? βία έχει ξεπεράσει τα όρια επιφυλακής.

Βέβαια οι περισσότεροι, αναγνώστες μου, άνθρωποι σοβαροί και ευπρεπείς, δεν θα δέχονταν υποδείξεις από έναν αναρχικό. “Όμως, στο βάθος, ο αναρχικός έχει, πιο πολλά να πει από τον μικροαστό. Όσο κι αν δεν σας είναι, συμπαθής, αξίζει να τον ακούτε από καιρό σε καιρό. Γιατί δείχνει προς τη σωστή κατεύθυνση.

…Οι αναρχικοί είναι τα πιο ευαίσθητα μέλη της κοινωνίας μας. Όταν αντιδρούν έχουν πάντα κάποιο δίκιο. “Όπως οι καλλιτέχνες σηματοδοτούν το αόρατο, έτσι και οι αναρχικοί διαμαρτύρονται για μορφές βίας που εμείς (στην αλλοτρίωση μας) δεν τις βλέπουμε. Τις έχουμε συνηθίσει. Αλλά δεν παύουν να είναι αυθαίρετες και ίσως περιττές.

…Προσέξτε λοιπόν καλά τους αναρχικούς. Είναι οι αλαφροίσκιωτοι, οι ποιητές της κοινωνικής δράσης. Είναι οι άνθρωποι του μέλλοντος. (Αλίμονο μας και αν δεν είναι!). Δείχνουν το δρόμο. Άτσαλα, βάρβαρα, φανατικά. Είναι νέοι, δεν έχουν καλούς τρόπους (ευτυχώς!). Κάποια μέρα όμως, γι’ αυτούς θα μιλάνε τα βιβλία μας ? κι όχι για τους διάφορους μεγαλοσχήμονες, κυβερνήτες, κατακτητές, εξουσιαστές

Αν συμφωνούμε για την ελευθερία ? πρέπει να συμφωνήσουμε και για τους αναρχικούς. Πώς είναι όχι μόνο χρήσιμοι αλλά αναγκαίοι. Ακουστέ το μήνυμα τους: έρχεται από το μέλλον. Που το θυσιάζουν καμιά φορά, στα δεκαπέντε τους χρόνια…