Η νέα ηγεσία του ΥΠΕΠΘ έκανε σημαία της τον υπερβολικό αριθμό αποσπάσεων. Βέβαια μέχρι στιγμής έχει ανακαλέσει μόνο κάτι εξόφθαλμες περιπτώσεις π.χ. γυμναστές που είχαν αποσπαστεί σε πρεσβείες χωρίς αντικείμενο. Εκτός κι αν πρέπει να υποθέσουμε ότι οφείλουμε να πληρώνουμε τις personal trainers (PT) των διπλωματικών μας υπαλλήλων. Πολύ θα ήθελα να μάθω επίσης ποια λογική έχει η απόσπαση συναδέλφων της Γερμανικής φιλολογίας σε σχολεία της Γερμανίας. Θα διδάξουν καλύτερα τα γερμανικά; Μεταξύ μας αν θέλαμε να συμμαζευτούμε λίγο και να σταματήσει το πανηγυράκι – αλλησβερίσι με τους συνδιακαλιστικούς μας εκπροσώπους, θα πρέπει να επανέλθουμε στην προ του 2000 κατάσταση όπου στα σχολεία του εξωτερικού αποσπούσαμε μόνο δασκάλους και καθηγητές γλώσσας.
Αλλά ας μην πάμε μακριά… πρόσφατη περίπτωση είναι η απόσπαση μουσικού σε Λύκειο. Εκτός και αν γνωρίζουν ότι θα διευρυνθεί το αναλυτικό του Λυκείου με το μάθημα της μουσικής και ο συνάδελφος έσπευσε να πιάσει τη θέση… Η πικρή αλήθεια είναι ότι αρκετοί προϊστάμενοι και διευθυντές συμπεριφέρονται ως μικροί σατράπες με τη σύμπραξη των εκάστοτε συμβουλίων ΠΥΣΔΕ. Και είναι εξόφθαλμη αδικία να ταλαιπωρούνται συνάδελφοι με πραγματικά προβλήματα υγείας και άλλοι με εικονικά να λουφάρουν κατά συρροή και κατ΄εξακολούθηση. Πότε θα συμμαζευτούμε επιτέλους;
Αυτές τις στενάχωρες ημέρες ξεχειλίζει η οργή και αναζητούνται επιτέλους ευθύνες. Μήπως θα έπρεπε εδώ κια χρόνια να έχουν τιθασευθεί μερικές κραυγαλέες σπατάλες που απορρόφησαν μεγάλο μέρος των κρατικών εσόδων και δεν άφησαν περιθώριο για αναγκαίες επενδύσεις στην Παιδεία, στην Υγεία, στη βελτίωση της διοίκησης, στην απασχόληση, στην κοινωνική πολιτική, στις υποδομές, στην έρευνα και στην ανάπτυξη; Μήπως ένα μέρος του ελλείμματος αντιπροσωπεύει το κόστος περιττών ρουσφετολογικών διορισμών ή δυσανάλογες για τις δυνατότητές μας παροχές προς ορισμένες προνομιούχες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων και στελεχών των ΔΕΚΟ; Μήπως, τέλος, η ευημερία των τελευταίων ετών στηρίχθηκε στα δανεικά κυρίως και όχι σε δικούς μας πόρους;
Οι Γάλλοι και οι Ιταλοί το λένε «σαλιγκάρι», οι Νορβηγοί «ουρά γουρουνιού», οι Γερμανοί «ουρά μαϊμούς» και οι Κινέζοι «μικρό ποντίκι». Οι Ρώσοι το αντιμετωπίζουν σαν σκύλο και οι Φινλανδοί σαν μια γάτα που κοιμάται ήσυχα.
Είναι το σύμβολο @, απαραίτητο στοιχείο κάθε e-mail διεύθυνσης. Εκατομμύρια από εμάς το δακτυλογραφούμε κάθε μέρα, συχνά χωρίς καν να το σκεφτόμαστε. Κι όμως το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης το θεωρεί σημαντικό παράδειγμα ντιζάιν και εντάσσει το @ επίσημα στην αρχιτεκτονική και τη συλλογή ντιζάιν. Αυτό είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να γίνει στον κόσμο του ντιζάιν, όπως να αποσπάς βραβείο Τόνι στο Μπρόντγουεϊ ή Οσκαρ στο Χόλιγουντ.
Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά τις ρίζες του @. Αλλά εμφανίστηκε στο πληκτρολόγιο στην πρώτη γραφομηχανή, την American Underwood, το 1885, και χρησιμοποιείτο κυρίως σε λογιστικά έγγραφα. Παρέμεινε κρυμμένος χαρακτήρας πληκτρολογίου μέχρι το 1971, όταν ο Αμερικανός προγραμματιστής Ρέιμοντ Τόμλινσον το πρόσθεσε στη διεύθυνση του πρώτου μηνύματος e-mail για να σταλεί από έναν υπολογιστή στον άλλον.
Εχοντας αποφασίσει ότι το πρώτο μισό της διεύθυνσης θα έπρεπε να ταυτίζεται με τον χρήστη και το δεύτερο με το κομπιούτερ, έψαξε για ένα σύμβολο που θα δείχνει ότι ο χρήστης ήταν κυριολεκτικά «σε αυτό» το μηχάνημα. Το @ δεν είχε μόνο παρόμοια σημασία, αλλά χρησιμοποιούνταν τόσο σπάνια που ήταν ανοιχτό σε νέα ερμηνεία.
Ολοι ξέρουμε τι συνέβη μετά. Το @ έγινε η σουπερνόβα της ψηφιακής εποχής και κομμάτι της καθημερινότητάς μας.
Το Step Into Chinese, είναι ένα δωρεάν πρόγραμμα της Asymptopia Software, που σχεδιάστηκε για να βοηθήσει τους σπουδαστές να μάθουν κινέζικα. Το Step Into Chinese μεταφράζει κοινές φράσεις στα κινέζικα. Διαθέτει εργαλεία για τη διδασκαλία σε επίπεδο λέξης, γράμματος ή φράσης. Επειδή οι διακρατικές σχέσεις μας είναι σε άνοδο και οι καιροί χαλεποί, σκεφτείτε το!
Η πρώτη συνέπεια της απώλειας της εργασίας είναι προφανώς η στέρηση μιας σταθερής πηγής εισοδημάτων απαραίτητων για την επιβίωση. Ομως, η παρατεταμένη κατάσταση ανεργίας έχει και άλλες δραματικές επιπτώσεις στην κοινωνική και ατομική ζωή των ανέργων· επιπτώσεις που, σε αρκετές περιπτώσεις, είναι πολύ πιο επώδυνες και καταστροφικές από την έλλειψη χρημάτων.
Το πρώτο στάδιο χαρακτηρίζεται από την απόρριψη και τη συστηματική άρνηση της νέας κατάστασης: το άτομο αρνείται να αποδεχτεί ότι έχασε την εργασία του και ελπίζει ότι με κάποιο τρόπο θα επαναπροσληφθεί ή θα βρει άλλη καλύτερη εργασία. Ακολουθεί το στάδιο της απαισιοδοξίας και της ανησυχίας: ύστερα από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες εύρεσης εργασίας αρχίζει να συνειδητοποιεί τη δεινή κατάστασή του. Τότε, συνήθως έπειτα από εννιά μήνες ανεργίας, εισέρχεται στο στάδιο της απελπισίας και της κατάθλιψης: δεν βλέπει καμία διέξοδο ή προοπτική λύσης στο πρόβλημά του.
Εξάλλου, μετέπειτα έρευνες κοινωνικών ψυχολόγων έδειξαν ότι κάθε άνθρωπος τείνει να δημιουργεί μια εικόνα του εαυτού του ανάλογα με τους κοινωνικούς ρόλους που έχει αποδεχτεί και στη βάση αυτών των ρόλων διαμορφώνει τη σιγουριά που απαιτείται για τη «σωστή» κοινωνική ένταξή του. Επομένως, η απώλεια εργασίας επηρεάζει αρνητικά και τις δύο αυτές συμπληρωματικές διαστάσεις της ζωής μας: τόσο τον «πραγματικό» κοινωνικό μας ρόλο όσο και την «υποκειμενική» αυτοεκτίμησή μας.
Και ίσως γι’ αυτό οι περισσότεροι ειδικοί επιμένουν ότι το πιο ουσιαστικό σύμπτωμα της απώλειας εργασίας δεν είναι τόσο η έλλειψη χρημάτων όσο η απώλεια της αυτοεκτίμησης και του αυτοσεβασμού. Αυτή η διαβρωτική αίσθηση μιας «άχρηστης» και «επισφαλούς» ζωής στο περιθώριο της κοινωνίας οδηγεί τους ανέργους σε φαινομενικά απονενοημένες πράξεις, όπως το να περιφέρονται καθημερινά στον χώρο όπου εργάζονταν μέχρι πρόσφατα ή να συνεχίζουν να υπογράφουν στο βιβλίο παρουσιών της κλειστής εταιρείας (αυτό κάνουν καθημερινά οι άνεργοι των κλειστών Ναυπηγείων Σκαραμαγκά).
Το Διεθνές Φεστιβάλ ψηφιακών τεχνών και νέων μέσων, Athens Video Art Festival 2010, ένας πολυδιάστατος και πολυσυλλεκτικός καλλιτεχνικός θεσμός. Εκπροσωπώντας τη χώρα μας διεθνώς, έχει κερδίσει την υποστήριξη περισσότερων από 7.200 καλλιτεχνών παγκοσμίως κάνοντας την διοργάνωση μια από τις μεγαλύτερες και πλέον συμμετοχικές.
Στο AVAF 2010 το κοινό θα έχει την δυνατότητα να παρακολουθήσει έργα από ολόκληρο το φάσμα της ψηφιακής δημιουργίας (Video Art, Animation, Digital Image, Web Art, Installation Art, Performance Art), αλλά και παρουσιάσεις των μεγαλύτερων Διεθνών Φεστιβάλ με αποκλειστικό υλικό και επίσημους προσκεκλημένους, Ακαδημαϊκά Αφιερώματα, καθώς και μια σειρά από μεγάλα νεανικά μουσικά συναυλιακά δρώμενα.
Τεχνόπολις Δήμου Αθηναίων & Ταινιοθήκη της Ελλάδος Πειραιώς 100 / Ιερά Οδός & Μεγ. Αλεξάνδρου, Γκάζι, Αθήνα , 7, 8, 9 Μαΐου
Ηλεκτρονικοί υπολογιστές που δεν ανταποκρίνονται στις εντολές του χρήστη, αργές συνδέσεις και μεγάλο χρονικό διάστημα αναμονής της τεχνικής υποστήριξης είναι μερικοί από τους λόγους που προκαλούν το λεγόμενο «Σύνδρομο άγχους του υπολογιστή» («Computer Stress Syndrome» ή CSS), σύμφωνα με μια αμερικανική έρευνα για τις επιπτώσεις της χρήσης των ηλεκτρονικών υπολογιστών στην υγεία. Οπως αναφέρει η μελέτη του Chief Μarketing Οfficer Council, εκατομμύρια άνθρωποι εξαρτημένοι από το Διαδίκτυο στη δουλειά τους βρίσκονται καθημερινά σε μια κατάσταση αναστάτωσης και άγχους εξαιτίας προβλημάτων τεχνικής φύσεως, που όμως επηρεάζουν τη ζωή και την ψυχική υγεία σε βαθμό… κακουργήματος.
Σε έρευνα μέσω ερωτήσεων σε 1.000 ανθρώπους στη Βόρεια Αμερική, οι ειδικοί διαπίστωσαν με λύπη τους ότι «οι καθημερινές έγνοιες των ανθρώπωναυτών ήταν το πώς να αντιμετωπίσουντα δεκάδες τεχνικά προβλήματασύνδεσης, λειτουργίας των συσκευών και μόλυνσης από ιούς που ενέσκηπταν στους ηλεκτρονικούς τους υπολογιστές».
Σύμφωνα με τα συμπεράσματα της μελέτης, το 64% των χρηστών ηλεκτρονικών υπολογιστών αντιμετώπισαν, κατά το 2009, τουλάχιστον μία φορά «Σύνδρομο άγχους του υπολογιστή». Το 40% των ερωτηθέντων είχαν προβλήματα στο σύστημα του υπολογιστή τους, ενώ περισσότεροι από τους μισούς χρήστες ζήτησαν βοήθεια από έναν τεχνικό ηλεκτρονικών υπολογιστών, προκειμένου να λύσουν το πρόβλημα.
Οι κυριότερες αιτίες άγχους ήταν για το 51% η καθυστέρηση στη σύνδεση με μια ιστοσελίδα, για το 36% η αργή επιστροφή των συνδέσεων, για το 16% η μόλυνση από ιούς του Διαδικτύου, για το 15% η αδυναμία σύνδεσης στο Διαδίκτυο και για το 14% η αδυναμία εύρεσης ενός προσβάσιμου δικτύου Wi-Fi. Χαρακτηριστικό είναι ότι 94% των συμμετεχόντων δήλωσαν ότι η καθημερινότητά τους εξαρτάται απολύτως από την πρόσβαση σε έναν υπολογιστή.
«Ακριβώς επειδή οι κομπιούτερ είναιτόσο σημαντικοί για την καθημερινότητάμας, η χρήση τους τείνει να καταντήσει δίκοπο μαχαίρι για τον χρήστη. Οταν οι υπολογιστές λειτουργούνσωστά,είναι υπέροχοι.Αλλά όταν εμφανίσουν ένα πρόβλημα στη λειτουργία τους, τότε όλοι μας πανικοβαλλόμαστε.Αυτόακριβώς ορίζεται ως Σύνδρομο Αγχους του Υπολογιστή» λέει ο αμερικανός φυσικός και ένας εκ των διοργανωτών της έρευνας Μάρεϊ Φάινγκολντ. «Η πραγματικότητα είναι ότι αναρίθμηταπροβλήματα απασχολούν καθημερινά εκατομμύρια χρήστες. Και το αποτέλεσμα των προβλημάτων αυτώνείναι άγχος και στρες» υποστηρίζει η ερευνήτρια Λιζ Μίλερ, καταλήγοντας: «Ευελπιστούμε η μελέτη αυτήνα ωθήσει πολλές εταιρείες κατασκευήςηλεκτρονικών υπολογιστών να εστιάσουν την προσοχή τους επάνωστο σύνδρομο αυτό και να γίνουν πιο αποτελεσματικές και ευέλικτες, προς όφελος των καταναλωτών».
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ «Τα αγόρια διαβάζουν ελάχιστακαι τα κορίτσια με λιγότερη όρεξη από ό,τι παλιότερα. Προτιμούν να βλέπουν τηλεόραση και να παίζουν με τις ώρες ηλεκτρονικά παιχνίδια. Βλέπουντην ανάγνωση σαν αγγαρεία. Πώς θα τα κάνω να αγαπήσουν το βιβλίο;». Οι περισσότεροι γονείς πιστεύουν ότι η ανάγνωση έχει χάσει τη μάχη για τα παιδιά που μεγαλώνουν στην εποχή της εικόνας. Ο γνωστός αμερικανός βιβλιοκριτικός Μάικλ Νόρις δεν συμφωνεί.
Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού «Τhe Βook Ρublishing Report» δίνει πέντε συμβουλές στους γονείς που θέλουν να μυήσουν τα παιδιά στη χαρά της ανάγνωσης: το μυστικό, λέει, είναι να επιλέγει το παιδί τι θα διαβάσει από λίστα την οποία θα έχει φτιάξει ο γονιός, να μην τηρείται αυστηρά η κατηγοριοποίηση των βιβλίων ανά ηλικία, να μη λένε οι γονείς στα παιδιά τι διάβαζαν εκείνοι όταν ήταν μικροί, να μην παρουσιάζουν σαν υποχρεωτική «δουλειά» την ανάγνωση και να αφήνουν το παιδί να συνεννοείται απευθείας με τον υπάλληλο του βιβλιοπωλείου. Σύμφωνα με τον κ. Νόρις οι λιλιπούτειοι αναγνώστες χρειάζονται ελευθερία επιλογών για να μάθουν να βυθίζονται με ενθουσιασμό σε ένα καλό βιβλίο.
Για να έχουν τα παιδιά το απαραίτητο πεδίο ανεξαρτησίας, θα πρέπει οι γονείς να αφήνουν τον επίδοξο μικρό αναγνώστη να συνεννοείται μόνος του με τον υπεύθυνο της βιβλιοθήκης ή του βιβλιοπωλείου. «Ακόμη και αν η μαμά ή ο μπαμπάςστέκονται κοντά στο παιδί την ώρα που ο βιβλιοπώληςτο ρωτάει τι θα ήθελε να διαβάσει,εκείνοθα δώσει μιαν απάντηση που πιστεύει ότι θα ικανοποιήσει τους γονείς του και δεν θα είναι η ίδια με εκείνη που θα έδινε αν ήταν μόνο του» λέει ο κ. Νόρις.
Υστερα από εβδομήντα χρόνια, ο φάκελος με τον αριθμό 1, που αφορά τη σφαγή χιλιάδων Πολωνών αξιωματικών και διανοουμένων, δόθηκε χθες στη δημοσιότητα. Με εντολή του προέδρου της Ρωσίας Ντμίτρι Μεντβέντεφ η υπηρεσία που διαχειρίζεται τα αρχεία του ρωσικού κράτους δημοσιοποίησε στο Διαδίκτυο σειρά εγγράφων που σχετίζονται με τη σφαγή στο δάσος του Κατίν το 1940 από τη μυστική αστυνομία (ΝΚVD) του Ιωσήφ Στάλιν. Από τα επτά έγγραφα που δόθηκαν στη δημοσιότητα ξεχωρίζει ένα σημείωμα του αρχηγού του NKVD, Λαβρέντι Μπέρια, το οποίο φέρει την υπογραφή του Στάλιν και προτείνει την εκτέλεση των Πολωνών αξιωματικών. Η δημοσίευση των απόρρητων εγγράφων έχει συμβολική αξία, καθώς η άρση του απορρήτου έγινε το 1992.
Ο Μπόρις Γέλτσιν παρέδωσε φωτοτυπίες από τον φάκελο της υπόθεσης Κατίν στον Πολωνό ομόλογό του την ίδια χρονιά και από τότε πρόσβαση στα έγγραφα αυτά είχαν μόνο αναλυτές και ιστορικοί. Από την Κοπεγχάγη, ο Μεντβέντεφ, αναφερόμενος στη δημοσιοποίηση, υποστήριξε πως πρέπει να παίρνουμε μαθήματα από την Ιστορία: «Για τον λόγο αυτό σκέφτηκα πως θα ήταν ωφέλιμο να υπάρξει μια παρουσίαση του συνόλου των γεγονότων στη δημόσια σκηνή. Είναι κάτι που το χρωστάμε στον κόσμο. Η δημοσιοποίηση των αρχείων δεν σημαίνει πως ήταν άγνωστα, απλά αναρτήθηκαν στο Διαδίκτυο προκειμένου όλοι να έχουν τη δυνατότητα να δουν ποιος έδωσε τη διαταγή να σκοτώσουν τους Πολωνούς αξιωματικούς. Ολα βρίσκονται μέσα στα έγγραφα, όλες οι υπογραφές, όλα τα πρόσωπα είναι γνωστά».
Η υπόθεση της σφαγής στο δάσος του Κατίν, αλλά και σε άλλες περιοχές της πρώην ΕΣΣΔ, δηλητηρίαζε επί δεκαετίες τις σχέσεις Ρωσίας – Πολωνίας. Για πολλά έτη η ΕΣΣΔ επέρριπτε στον γερμανικό στρατό την ευθύνη. Τον Απρίλιο του 1990 ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ έγινε ο πρώτος ηγέτης της ΕΣΣΔ που την αναγνώρισε. Σχολιάζοντας τη χθεσινή εξέλιξη, Ρώσοι αναλυτές υποστήριζαν πως η εντολή Μεντβέντεφ είναι αποτέλεσμα των εξαιρετικών σχέσεων του Βλαντιμίρ Πούτιν και του Πολωνού ομολόγου του Ντόναλντ Τουσκ, με τον οποίο πριν από λίγες ημέρες παρέστησαν μαζί στην επιμνημόσυνη δέηση στο δάσος του Κατίν. Σημαντικό ρόλο έπαιξε και η πρόσφατη συντριβή του αεροσκάφους στο Σμόλενσκ, που μετέφερε τον πρόεδρο της Πολωνίας Λεχ Κατσίνσκι μαζί με 94 ακόμα επιβάτες, σε επίσκεψη στο Κατίν.
Χτες οι αρχηγοί στη Βουλή αφιέρωσαν 1 λεπτού σιγή για τους νεκρούς και αρκετή ώρα για τις αλληλοκατηγορίες τους. Οι εξ επαγγέλματος σοκαρισμένοι έδειχναν ξανά και ξανά τα πλάνα στις οθόνες μας.
Και μετά όλοι αυτοί κοιμήθηκαν ήσυχοι.
Το σκίτσο είναι του Δημήτρη Χαντζόπουλου από τα Νέα.
Τρεις άνθρωποι έπεσαν να κοιμηθούν. Άλλος με θυμό, άλλος με τσαντίλα, άλλη με χαμόγελο. Αρκεί που είχε μωρό στην κοιλιά! Τρεις άνθρωποι… Άλλον τον πήρε ο ύπνος νωρίς, άλλον αργά με την τηλεόραση ανοιχτή. Η άλλη ξαγρύπνησε… Χάιδευε την κοιλιά της και σκεφτόταν το μωρό… Ονειρεύτηκαν; Να’ταν καλό ή κακό το όνειρο; Ποιος να ξέρει! Τρεις άνθρωποι…
Ξύπνησαν. Πλύθηκαν, ξυρίστηκαν, σιχτίρισαν, έβηξαν, έδεσαν τη γραβάτα, άφησαν σημείωμα στο ψυγείο, προβληματίστηκαν να φορέσουν ή όχι ζακέτα, έκλεισαν τη πόρτα… Πτού σου κάτι ξέχασαν; Δε βαριέσαι… Κι αύριο μέρα θα’ναι. Έγραψαν μήνυμα στο κινητό, ξαναχαμογέλασαν, κάπνισαν ,παρήγγειλαν βιαστικά καφέ, ξαναχάιδεψε την κοιλιά της. Τρεις άνθρωποι… Και μετά…
«Aποκαλείται ανθρώπινη τεχνολογία γλώσσα ή επεξεργασία φυσικής γλώσσας και αποτελείται από υπολογιστικές γλωσσολογία και της τεχνολογίας ομιλίας ως πυρήνα της». Και όποιος… κατάλαβε, κατάλαβε! Μπορεί το αποτέλεσμα της μετάφρασης του ορισμού της γλωσσικής τεχνολογίας από τα αγγλικά στα ελληνικά από… την Google να είναι αστείο, αποτελεί ωστόσο ένα μικρό θαύμα της επιστήμης.
«Η μετατροπή λόγου σε κείμενο από τους υπολογιστές ή το αντίστροφο, και το γεγονός ότι ο κάθε χρήστης του Ιντερνετ μπορεί να πάρει μια ιδέα από το τι λένε κείμενα γραμμένα σε άλλες γλώσσες αποτελούν επανάσταση για τον χώρο της γλωσσικής τεχνολογίας», λέει στην «Κ» ο ερευνητής στο Ινστιτούτο Επεξεργασίας Λόγου και πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Εταιρείας Γλωσσικών Πόρων και Τεχνολογίας κ. Στέλιος Πιπερίδης. «Και η google το έχει καταφέρει αυτό, χρησιμοποιώντας μια τεράστια δεξαμενή δεδομένων που προέρχονται από κάθε έναν από εμάς». Το πόσο περισσότερα και πόσο πιο θαυμαστά θα ήταν τα επιτεύγματα της γλωσσικής και υπολογιστικής τεχνολογίας εάν υπήρχε μεγαλύτερη διαθεσιμότητα δεδομένων, δεν το χωρά ο νους ούτε των ίδιων των ερευνητών! «Είναι όπως στην Ιατρική όπου η συλλογή, επεξεργασία και διαχείριση βιολογικών και ιατρικών δεδομένων έχει οδηγήσει στην αποκωδικοποίηση των μηχανισμών πληθώρας ασθενειών», εξηγεί ο ίδιος. «Θα ήταν ευχής έργον εάν και στην Ελλάδα τα ερευνητικά δεδομένα μοιράζονταν, διετίθεντο στο κοινό, στις επιχειρήσεις, στην εκπαιδευτική κοινότητα – θα επωφελούνταν όλοι και θα προχωρούσε με άλματα η σχετική τεχνολογία».
Το ζήτημα της διάθεσης των ερευνητικών δεδομένων θα αναλυθεί στο πλαίσιο του 6ου Ελληνικού Συνεδρίου Τεχνητής Νοημοσύνης, που θα γίνει από 4 έως 7 Μαΐου στο Ευγενίδειο Ιδρυμα στην Αθήνα (www.setn2010.gr). Μεταξύ άλλων, θα παρουσιαστούν και οι ευρωπαϊκές δράσεις CLARIN, METASHARE και FLARENET, με στόχο τη συγκέντρωση πόρων και εργαλείων που έχουν κατασκευαστεί για την ελληνική γλώσσα τα προηγούμενα χρόνια σε μία εικονική «αποθήκη». «Τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα αντιμετωπίζει νέες προκλήσεις, καθώς ο όγκος του ψηφιακού περιεχομένου (κείμενα, φωτογραφίες, βίντεο κ.ο.κ.) αυξάνεται ραγδαία» σημειώνει ο κ. Πιπερίδης. «Οι ερευνητές μπορούν να έχουν πρόσβαση σε όλα τα είδη των δεδομένων μέσω του υπολογιστή τους, αλλά ο όγκος της πληροφορίας είναι τόσος που είναι εξαιρετικά δύσκολο να αναλυθεί χωρίς τα κατάλληλα εργαλεία». Με εργαλεία σαν αυτά, υποστηρίζει ο ίδιος, θα μπορούμε σε λίγα χρόνια να διατάζουμε το κομπιούτερ μας, «Βρες όλα τα βίντεο του Στρος – Καν που παίχτηκαν από το ΣΚΑΪ και το BBC το 2010».
«Ο Σαμσάρ, 8 ετών, γυρνούσε χαρούμενος στο σπίτι για να πει στη μητέρα του ότι έβαλε τρία γκολ στο ποδόσφαιρο. Ένας οδηγός παραβίασε τον σηματοδότη, στη διασταύρωση 24 Δρόμοι και Πρώτη Λεωφόρος στο Μανχάταν, κι έπεσε πάνω στο ποδήλατο του Σαμσάρ συνθλίβοντάς τον».
«Ο Άντζελ είχε μόλις σχολάσει από το εστιατόριο όπου εργαζόταν. Ένας μεθυσμένος οδηγός έπεσε πάνω στο ποδήλατό του. Στο σπίτι τον περίμενε για να δειπνήσουν η Νάνσι, στην οποία είχε κάνει πρόταση γάμου πριν από τρεις μέρες».
«Ο Τζέιμς γυρνούσε από τον μπαρμπέρη όπου μόλις είχε κουρευτεί, γιατί την επόμενη ημέρα θα πήγαινε στην πρώτη λυκείου. Ένα φορτηγό από την αντίθετη κατεύθυνση έπεσε πάνω στο ποδήλατό του σκοτώνοντάς τον».
«Ο Ντέιβιντ σκοτώθηκε όταν ο συνοδηγός του προπορευόμενου φορτηγού άνοιξε απότομα την πόρτα. Ο Ντέιβιντ εκτινάχτηκε από το ποδήλατό του στη διπλανή λωρίδα του δρόμου, όπου τον σύνθλιψε ένα άλλο διερχόμενο φορτηγό. Την επόμενη ημέρα επρόκειτο να παρουσιαστεί για πρώτη φορά στη νέα του δουλειά ως επιμελητής κειμένων σε έναν εκδοτικό οίκο».
Πρόκειται για αποσπάσματα από τον ιστότοπο www.ghostbike.org. Το «έθιμο» ξεκίνησε από την Αμερική πριν από λίγα χρόνια και σήμερα έχει εξαπλωθεί σε αρκετές χώρες του κόσμου. Μια ομάδα ανθρώπων –άγνωστοι ή φίλοι του θύματος– εγκαθιστούν ένα ποδήλατο βαμμένο με λευκή μπογιά στον χώρο όπου κάποιος σκοτώθηκε με το ποδήλατό του. Το αλυσοδένουν από μια κολόνα, στην οποία αναρτούν και μια μικρή αναμνηστική πινακίδα. Η Νέα Υόρκη έχει ήδη δεκάδες τέτοια ποδήλατα του θανάτου. Στην ιστοσελίδα υπάρχουν πολλές φωτογραφίες με αυτά. Ποδήλατα στολισμένα με λουλούδια, με αναμμένα κεριά γύρω τους, φωτογραφημένα νυχτιάτικα σε έρημους χιονισμένους δρόμους, σε απόμερες γειτονιές ή στους κεντρικούς δρόμους της Νέας Υόρκης.
Το έντυπο βιβλίο θα εκτοπιστεί από το ψηφιακό; Κι αν ναι, τι αλλάζει στον τρόπο που θα διαβάσουμε;
Μπορεί η ψηφιοποίηση κειμένων να είναι μια παλιά υπόθεση -το Project Gutenberg ξεκίνησε το μακρινό 1971- σήμερα όμως η φιλόδοξη Google σκανάρει με καταιγιστικούς ρυθμούς βιβλία, έχοντας ξεπεράσει τα επτά εκατομμύρια. Δημόσιοι φορείς ψηφιοποιούν συλλογές τους και τις διαθέτουν δωρεάν στο Διαδίκτυο, καινοτόμες εταιρίες σαν την Apple μπαίνουν στο παιχνίδι με συσκευές όπως το I-pad που προορίζεται και για ανάγνωση βιβλίων, οι εκδότες -και στην Ελλάδα- επενδύουν στο ψηφιακό βιβλίο, εφαρμογές για κινητά τηλέφωνα λανσάρονται κι ο κατάλογος τέλος δεν έχει. Κι αν παλαιότερες γενιές αναγνωστών αντιμετωπίζουν με αδιαφορία ή και εχθρότητα αυτές τις εξελίξεις, οι νεότερες -που ήρθαν πιθανότατα πρώτα σε επαφή με οθόνες παρά με έντυπα κείμενα- δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να τις οικειοποιηθούν.
Κανείς δεν είναι σε θέση να προβλέψει πώς ακριβώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, αλλά έχουμε την αίσθηση ότι θα βιώσουμε μια κατάσταση περισσότερο ενδιαφέρουσα, διαφοροποιημένη κι αντιφατική απ΄ όσο μια τεχνοφοβική, νοσταλγική προσέγγιση διαβλέπει θρηνώντας – βλ. ενδεικτικά «The Gutenberg Elegies». Εξίσου, όμως, ίσως είναι επιπόλαιο να προεξοφλούμε ενθουσιασμένοι πως το τυπωμένο χαρτί έκλεισε τον κύκλο του κι ότι μόνο η ληξιαρχική πράξη θανάτου εκκρεμεί (που θα βγάλει η «γενιά του download») – βλ. ενδεικτικά «Print Is Dead».
Το σημαντικό ερώτημα είναι αν και πώς ο υπό συγκρότηση ψηφιακός χώρος ανάγνωσης (και γραφής) επαναπροσδιορίζει τον αντίστοιχο χώρο της εποχής της τυπογραφίας. Τα νέα μέσα μεταλλάσσουν, άραγε, το βιβλίο μόνο ως προς την υλική του μορφή, ή επιφέρουν βαθύτερες μεταβολές που αγγίζουν την ίδια την έννοια του βιβλίου όπως έχει καθιερωθεί λίγο-πολύ τα τελευταία 500 χρόνια; Θα περιθωριοποιήσει ή ακόμη κι αντικαταστήσει η ψηφιακή ανάγνωση την έντυπη, θέτοντας τον δικό της αναγνωστικό «κανόνα»; Ή θα συνυπάρξουν; Και θα πρόκειται για μια αρμονική σχέση συμπληρωματικότητας ή έντασης και σύγκρουσης;
Οι νέες τεχνολογίες πάνε κόντρα στη γραμμική αφήγηση
Ας σκεφτούμε το έντυπο βιβλίο σε αντιπαραβολή προς μια ηλεκτρονική συσκευή, συνδεδεμένη με το διαδίκτυο. Το πρώτο ευνοεί τη γραμμική γραφή κι ανάγνωση, τη σταθερότητα, έχει τελικό κλείσιμο κι επομένως οριστική έκβαση, είναι ένα αυτοτελές έργο σε παγιωμένη μορφή (κάτι που τονίζεται και από την ιδιότητά του ως υλικό αντικείμενο: διακρίνεται σαφώς από αυτά που το περιβάλλουν). Αντίθετα, τα νέα μέσα, ευνοούν τη διασυνδεσιμότητα και τη δυνατότητα άμεσης μετάβασης σε μη συνεχόμενα σημεία εντός του κειμένου και, βεβαίως, εκτός αυτού. Αντί της σταθερότητας και της οριστικής μορφής, προκρίνεται η παροδικότητα και μετατρεψιμότητα του κειμένου, η ταχύτητα, η αλλαγή, η διαδραστικότητα.
Μπροστά στην οθόνη, η ίδια η -αυτονόητη την εποχή της τυπογραφίας- οργάνωση της γνώσης στις δομές βιβλίο-εγκυκλοπαίδεια-βιβλιοθήκη τείνει να γίνεται όλο και περισσότερο άνευ αντικειμένου, αφού τα πάντα τείνουν να συναιρούνται σε ένα δίκτυο μη ιεραρχικών κειμενικών αλληλοπαραπομπών με ή χωρίς συνδέσμους (links). Αλλά και η διαφορά μεταξύ φερ’ ειπείν βιβλίου, εφημερίδας, blog κ.ο.κ. υποσκάπτεται. Ακόμη χειρότερα, θα ισχυριζόταν κάποιος, αυτά συμβαίνουν σ’ ένα ψηφιακό περιβάλλον που ευνοεί τα γραφικά και τα οπτικοακουστικά μέσα σε βάρος του κειμένου. Το τελευταίο βιώνει έτσι έναν ανεπανάληπτο ανταγωνισμό: αν με τη συσκευή μου, μπορώ να ακούω μουσική, να βλέπω ταινίες και τηλεόραση, να επικοινωνώ με φίλους και γνωστούς, να «σερφάρω» ακατάπαυστα στο διαδίκτυο και να διαβάσω το βιβλίο που έχω αποθηκεύσει σε αυτό -κι αν όλα αυτά απέχουν μεταξύ τους όσο ο δείκτης μου από ένα πλήκτρο- τότε ο πειρασμός να μετατραπώ σε έναν επιπόλαιο αναγνώστη-σέρφερ φαντάζει σχεδόν ακαταμάχητος. Μπορεί κάποιος να πει λοιπόν ότι το υβριδικό μόρφωμα των vooks (ψηφιακά βιβλία στα οποία το κείμενο διαδέχεται βίντεο κ.ο.κ.) συνιστά χαρακτηριστικό παράδειγμα «προσαρμογής» του βιβλίου στο νέο του περιβάλλον: το κείμενο διακόπτεται κινούμενη εικόνα, μετατρέπεται σε πολυμέσο και τελικά χάνει (;) την ιδιαιτερότητά του. Μήπως, επομένως, η μοίρα του βιβλίου είναι να ενσωματωθεί σε μια απίθανη ροή ψηφιακών δεδομένων, από την οποία το ίδιο δύσκολα θα ξεχωρίζει πια;
Υπερκείμενο
Πριν μας πιάσουν οι μαύρες σκέψεις, πρέπει να δούμε και την άλλη όψη. Η κατεξοχήν εθισμένη στην ψηφιακή ανάγνωση ακαδημαϊκή κοινότητα δεν έχει μεταβάλλει ιδιαίτερα τις πρακτικές της, αλλά τουναντίον έχει προωθήσει μέσω της ψηφιακής τεχνολογίας τη διαφύλαξη και διάδοση έργων δυσπρόσιτων και σπάνιων, χαρίζοντάς τους μια δεύτερη ζωή. Η ευκολία πρόσβασης στα κείμενα που έχει επιτευχθεί συνιστά ένα τεράστιο κέρδος: δημιουργεί, δυνητικά τουλάχιστον, νέους αναγνώστες και πολλαπλασιάζει τις δυνατότητες των παλαιών. Υπό μια έννοια, πρόκειται για έναν εκδημοκρατισμό της ανάγνωσης.
Επιπλέον, η γραμμικότητα στη γραφή και την ανάγνωση δεν είναι κάτι το «φυσικό», αλλά συνιστά μια πολιτισμική επιλογή η οποία επηρέασε κι επηρεάστηκε από την τυπογραφία. Δεν είναι η μοναδική, ούτε απαραίτητα η καλύτερη. Τον 20ο αιώνα πλήθος ρευμάτων σκέψης αμφισβήτησε τον κανόνα της. Κανείς μπορεί να επικαλεστεί ακόμη και τον Λόρενς Στέρν ο οποίος ήδη τον 18ο αι. με το «Τρίστραμ Σάντι» προσπάθησε να την υπονομεύσει.
Αλλά είναι με τα ψηφιακά μέσα που η αντίπαλη δομή, αυτή του υπερκειμένου, μπορεί να αποκτήσει την εντελή της μορφή. Υπάρχουν επιχειρήματα υπέρ αυτής, με γενικότερο αυτό που υποστηρίζει ότι ταιριάζει καλύτερα στον ανθρώπινο νου, ακριβώς επειδή ο τελευταίος λειτουργεί με συνειρμούς, αναθεωρήσεις και πηγαινέλα μεταξύ των συλλογισμών. Επιπλέον, αυτή η δομή ασφαλώς αναβαθμίζει τον αναγνώστη. Όπως παρατηρούν οι G. Cavallo, R. Cartier στο «Ιστορία της ανάγνωσης στον Δυτικό κόσμο», «ο αναγνώστης μπροστά στην οθόνη μετατρέπεται σε έναν από τους δημιουργούς μιας γραφής παραγόμενης από περισσότερα χέρια, ή τουλάχιστον έχει τη δυνατότητα να συντάξει ένα νέο κείμενο χρησιμοποιώντας κομμάτια που έχει ελεύθερα αποσπάσει και συγκεντρώσει… Η όλη σχέση με το γραπτό έχει ριζικά ανατραπεί» (σελ. 44).
Στο εξαιρετικό «Οι μεταμορφώσεις της γραφής» ο J. Βolter ισχυρίζεται ότι η αποσπασματικότητα (που δημιουργεί το υπερκείμενο το οποίο δεν απαιτεί μια «κανονική», συμβατική τάξη, όπως διαδοχικές αριθμημένες σελίδες) δεν σημαίνει αναγκαστικά διάσπαση, αλλά μια κατάσταση αέναης επανοργάνωσης. Τη δομή του υπερκειμένου έχει υιοθετήσει μια πλειάδα λογοτεχνών τις τελευταίες δύο δεκαετίες (και βάλε) έτσι ώστε πια να μπορούμε να μιλάμε για υπερκειμενική μυθοπλασία. Αυτό που κατεξοχήν αλλάζει εδώ είναι η σχέση του αναγνώστη με το κείμενο. Με τα λόγια του Bolter: «Αυτή είναι η βασική διαφορά ανάμεσα στο [γραμμένο απευθείας για υπολογιστή με χρήση ειδικού λογισμικού] «afternoon» του Michael Joyce και σε κάποιο μυθιστόρημα γραμμένο στο, και για, το χαρτί. Δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη ιστορία, της οποίας κάθε ανάγνωση να αποτελεί μια εκδοχή, επειδή κάθε ανάγνωση καθορίζει την ιστορία καθώς εξελίσσεται. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν υπάρχει καθόλου ιστορία. Υπάρχουν μόνο αναγνώστες» (σελ. 175).
Το έντυπο βιβλίο υποβάλλει την αντίληψη ενός (αντι)κειμένου στοχασμού, σεβασμού κι ανάμνησης, που έχει τη θέση του στα ράφια της βιβλιοθήκης και δύναται να διαβαστεί εκ νέου. Αντίθετα, στην ψηφιακή μορφή του υποβάλλει την αντίληψη ενός εφήμερου και αναλώσιμου αναγνώσματος που δεν περιβάλλεται με κάποιο κύρος και κατά προέκταση η ίδια η λειτουργία της ανάγνωσης φαίνεται να υποβαθμίζεται. Όμως, από την άλλη, η «εξαΰλωση» αυτή έχει μια απελευθερωτική όψη, εφόσον ακριβώς καταργεί τα υλικά εμπόδια που είχε να αντιμετωπίσει ο αναγνώστης στην πρόσβαση στα κείμενα. Βιβλιόφιλε, όπως όλα δείχνουν, δεν είναι μακριά η εποχή -έχουμε ήδη διαβεί το κατώφλι της- που όλη γνώση η οποία έχει διασωθεί από καταβολής κόσμου δεν θα βρίσκεται διασκορπισμένη σε χίλια δυο μέρη. Αλλά θα την έχεις στην τσέπη σου, θα είναι προέκταση του σώματός σου, θα την παίζεις στα ακροδάκτυλά σου. Και πες μου, αν μπορείς, ότι στη σκέψη και μόνον δεν σε πιάνει ίλιγγος.
Τα κακόβουλα προγράμματα που «μασκαρεύονται» ως λογισμικό κατά των ιών, αλλά στην πραγματικότητα τα ίδια είναι ιοί που στοχεύουν στο να «μολύνουν» τον υπολογιστή του χρήστη, αποτελούν μια ολοένα αυξανόμενη απειλή, σύμφωνα με τη Google.
Η εταιρία, σύμφωνα με τα ξένα πρακτορεία, ανέφερε ότι οι χάκερ έχουν εντείνει τις προσπάθειές τους για να ξεγελάσουν τους χρήστες, ώστε να εγκαταστήσουν κάποιο πρόγραμμα anti-virus…μαϊμού.
Μια ανάλυση 240 εκατομμυρίων ιστοσελίδων από τη Google, που έγινε κατά τους τελευταίους 13 μήνες, αποκάλυψε ότι τα ψευδο-προγράμματα κατά των ιών αποτελούν πια το 15% του συνολικού κακόβουλου κώδικα που εντοπίστηκε στον κυβερνοχώρο.
«Η απειλή από τα ψευδή anti-virus προγράμματα αυξάνεται σε σημασία, τόσο σε απόλυτους αριθμούς, όσο και σε σχέση με τις άλλες μορφές κακόβουλου λογισμικού (malware) στο Web. Σαφώς υπάρχει ξεκάθαρη ανοδική τάση στον αριθμό των νέων domains-απάτη που συναντούμε κάθε εβδομάδα», δήλωσε η Google.
Οι χάκερ φοβίζουν τους χρήστες ότι ο υπολογιστής τους έχει «πιάσει» ιό και στη συνέχεια τους παρασύρουν σε «παγιδευμένες» ιστοσελίδες για να εγκαταστήσουν – ή ακόμα χειρότερα- να αγοράσουν κάποιο πρόγραμμα που υποτίθεται ότι θα τους απαλλάξει από το πρόβλημα. Όμως στην πραγματικότητα οι χρήστες καθίστανται όμηροι, αφού οι κυβερνο-εγκληματίες φροντίζουν να «μολύνουν» το μηχάνημα του ανυποψίαστου χρήστη με «πονηρό» λογισμικό, το οποίο π.χ. μπορεί να παραδίδει στα χέρια των χάκερ πληροφορίες για τις πιστωτικές κάρτες του χρήστη.
Η Google ανακοίνωσε ότι βελτιώνει συνεχώς τα «εργαλεία» εκείνα που επιτρέπουν το «φιλτράρισμα» των «παγιδευμένων» ιστοσελίδων. Σε απάντηση όμως οι χάκερ αλλάζουν συνεχώς domain names για να ξεφεύγουν από τον εντοπισμό τους.
Το Διαδίκτυο είναι η δεύτερη πηγή ενημέρωσης παιδιών και εφήβων για το σεξ σε ποσοστό 23%, σύμφωνα με τα στοιχεία του Ινστιτούτου Ψυχικής και Σεξουαλικής Υγείας, ενώ φαίνεται πως με τους φίλους (52%) νιώθουν πολύ άνετα να συζητήσουν και να εκφράζουν όλες τις απορίες τους. Οι γονείς (14%), αλλά και κοινωνικοί φορείς, όπως το σχολείο (11%), παραμένουν ως πηγές ενημέρωσης σε πολύ χαμηλά ποσοστά.
Τα παιδιά τείνουν να διαμορφώνουν τα πρότυπά τους για την ομορφιά και τη σεξουαλικότητα μέσω της πορνογραφίας, διαπιστώνει η ίδια έρευνα. Σύμφωνα με την κ. Ζαρκάδα, «με τον τρόπο αυτό επηρεάζονται οι προσδοκίες που έχουν τα δύο φύλα για την εικόνα τους, τον σεξουαλικό τους ρόλο, αλλά και τη σεξουαλική τους επίδοση και αποκτούν συγκεκριμένα πρότυπα, αλλά και συγκεκριμένες προσδοκίες για την εμφάνιση και τη γενικότερη σεξουαλική συμπεριφορά». Η έκθεση σε πορνογραφικό υλικό δημιουργεί αφύσικες προσδοκίες και περιορισμούς στα παιδιά, καθώς η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική και διαψεύδει την πλασματική εικόνα που προβάλλει η βιομηχανία του σεξ. «Η συνεχής έκθεση στην πορνογραφία, και μάλιστα στην καθοριστική περίοδο της εφηβείας, μειώνει τις αναστολές και δημιουργεί επιθετική συμπεριφορά. Η πορνογραφία, στην οποία συχνά προβάλλονται παρεκκλίνουσες μορφές σεξουαλικής συμπεριφοράς, μπερδεύει και δημιουργεί σύγχυση στο παιδί και τον έφηβο, ενώ σταδιακά “το μάτι” συνηθίζει σε τέτοιου τύπου συμπεριφορές».
«Η Μάχη του Μαραθώνα αποτελεί και για το Ιράν (Περσία) κομμάτι της αρχαίας ιστορίας του», λέει στα «ΝΕΑ» ο ιστορικός Βαγγέλης Βενέτης, λέκτορας Ισλαμικών και Ιρανικών Σπουδών στο ολλανδικό Πανεπιστήμιο του Λέιντεν. «Η αρχαία ιστορία του Ιράν είναι συνδεδεμένη, όπως συμβαίνει και στην Ελλάδα, με την εθνογένεση των Ιρανών, που έλαβε χώρα τη δεκαετία του 1920, με καθυστέρηση δηλαδή εκατό ετών σε σχέση με τη γέννηση του ελληνικού εθνισμού. Οι Ιρανοί, όπως και οι έλληνες, ανέτρεξαν στο αρχαίο παρελθόν τους για να δημιουργήσουν τη συνέχεια του έθνους τους στον χρόνο. Και για να το καταφέρουν αυτό βασίστηκαν στην προϊσλαμική παράδοση του ιρανικού πολιτισμού, που είναι οι Αχαιμε νίδες, οι Πάρθοι και οι Σασανίδες».Βέβαια, δεν βλέπουν το πράγμα από την ίδια οπτική γωνία που το βλέπουν οι Ελληνες. «Τα σχολικά εγχειρίδια του Ιράν δίνουν σήμερα μικρή έκταση στη Μάχη του Μαραθώνα και λόγω του αρνητικού αποτελέσματος της μάχης αλλά και γιατί η μάχη αυτή ήταν μία από τις πολλές μάχες που έδωσε τότε το περσικό βασίλειο», εξηγεί ο έλληνας ιρανολόγος. «Επιπλέον ήταν μάχη που δόθηκε εκτός των ορίων του περσικού βασιλείου ενώ για τους Ελληνες ήταν μάχη για την ίδια τους την ύπαρξη. Το περσικό βασίλειο ήταν η παγκόσμια υπερδύναμη της εποχής, κάτι σαν τις ΗΠΑ σήμερα. Και έφτανε μέχρι το Αιγαίο, κατέχοντας όλη τη Μικρά Ασία, ακόμη και μερικά νησιά του Ανατολικού Αιγαίου. Η Σάμος και η Λέσβος άλλαζαν χέρια κάθε τρεις και λίγο ενώ ήταν, άλλοτε de facto, άλλοτε de jure υπό την επιρροή των Ιρανών. Επιπλέον οι Πέρσες εξαγόραζαν τις πολιτικές ελίτ των ελληνικών πόλεων».
Ηταν Απρίλιος του 2005, όταν το ΥouΤube άρχιζε σιωπηρά μια επανάσταση. Στις 23 εκείνου του μήνα ανέβαινε στη δημοφιλή ιστοσελίδα το πρώτο βίντεο ως δοκιμή μιας ιδέας που τρία νεαρά παιδιά είχαν αρχίσει να υλοποιούν περίπου έναν μήνα νωρίτερα.
Oι Τσαντ Χάρλεϊ, Στιβ Τσεν και Γιαουέντ Καρίμ, ήταν οι τρεις φοιτητές και προσπαθούσαν να λύσουν από κοινού ένα πρόβλημα που απασχολούσε τους ίδιους και τους συμφοιτητές τους: πώς να μοιράζονται βίντεο στο Διαδίκτυο με απλό τρόπο. Η ιδέα τους τράβηξε το ενδιαφέρον της εταιρείας επιχειρηματικών κεφαλαίων Sequoial Capital, η οποία αποφάσισε να χρηματοδοτήσει το σχέδιο με 11 εκατομμύρια δολάρια. Η επένδυση αποδείχθηκε κάτι παραπάνω από επικερδής. Μόνο τον περασμένο Ιανουάριο τα εκατομμύρια των χρηστών είχαν δει ή κατεβάσει στον υπολογιστή τους 13 δισεκατομμύρια βίντεο. Το ΥouΤube είναι πλέον η τρίτη ιστοσελίδα με τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα στον κόσμο μετά το Google και το Facebook.
Μέσα σε αυτά τα πέντε χρόνια, το ΥouΤube έγινε το μεγαλύτερο αρχείο βίντεο στον κόσμο και όλα δείχνουν ότι θα γίνει ακόμη μεγαλύτερο. Ολα αυτά, χωρίς καμία ιεραρχία και με το δικαίωμα για κάθε χρήστη να δει ό,τι θέλει και όποτε θέλει. Οπως επισημαίνει η εφημερίδα «La Repubblica», το ΥouΤube εγκαινίασε την εποχή που οι ίδιοι οι χρήστες ανεβάζουν στην ιστοσελίδα το περιεχόμενό της με όλα τα προτερήματα και τα ελαττώματα μιας τέτοιας δυνατότητας. Από το ΥouΤube δεν έλειψαν τα βίντεο που απασχολούν αρνητικά για το περιεχόμενό τους την επικαιρότητα. Σε αυτή την ιστοσελίδα, όμως, βρήκαν χώρο και τα βίντεο των Ιρανών που διαδήλωναν στους δρόμους της Τεχεράνης κατά του Αχμαντινετζάντ ή των κινέζων χρηστών του Διαδικτύου που πνίγονταν από τη λογοκρισία του κινεζικού καθεστώτος.
Το επόμενο βήμα
Το επόμενο βήμα έχει ήδη αρχίσει να γίνεται και είναι η επανάσταση της «παγκόσμιας τηλεόρασης». Το ΥouΤube δημιουργεί νέους σταρ διεθνούς βεληνεκούς, με τη Σούζαν Μπόιλ να είναι ένα τυπικό παράδειγμα. Στις ΗΠΑ έχει αρχίσει να προσφέρει ολόκληρες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές, οι οποίες μεταδίδονται από τα τηλεοπτικά δίκτυα. Την ίδια ώρα, η ιστοσελίδα έχει εμπλακεί σε δικαστικές υποθέσεις δισεκατομμυρίων με κολοσσούς της βιομηχανίας του infotainment γύρω από τα πνευματικά δικαιώματα. Αλλά όπως κάθε επανάσταση που σέβεται τον εαυτό της, έτσι κι αυτή εδώ δεν θα μπορούσε να γίνει αναίμακτα.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Η νέα ηγεσία του ΥΠΕΠΘ έκανε σημαία της τον υπερβολικό αριθμό αποσπάσεων. Βέβαια μέχρι στιγμής έχει ανακαλέσει μόνο κάτι εξόφθαλμες περιπτώσεις π.χ. γυμναστές που είχαν αποσπαστεί σε πρεσβείες χωρίς αντικείμενο. Εκτός κι αν πρέπει να υποθέσουμε ότι οφείλουμε να πληρώνουμε τις personal trainers (PT) των διπλωματικών μας υπαλλήλων. Πολύ θα ήθελα να μάθω επίσης ποια λογική έχει η απόσπαση συναδέλφων της Γερμανικής φιλολογίας σε σχολεία της Γερμανίας. Θα διδάξουν καλύτερα τα γερμανικά; Μεταξύ μας αν θέλαμε να συμμαζευτούμε λίγο και να σταματήσει το πανηγυράκι – αλλησβερίσι με τους συνδιακαλιστικούς μας εκπροσώπους, θα πρέπει να επανέλθουμε στην προ του 2000 κατάσταση όπου στα σχολεία του εξωτερικού αποσπούσαμε μόνο δασκάλους και καθηγητές γλώσσας. 
Άρθρα (RSS)