Terra Computerata

Η (μαγνητοσκοπημένη) συνέντευξη της Άννας Διαμαντοπούλου (ΝΕΤ, παραμονή της κατάθεσής του στην ολομέλεια της Βουλής) στην οποία θέλησαν να παρέμβουν οι αδιόριστοι εκπαιδευτικοί.

Σε προηγούμενο δημοσίευμα είχα αναφερθεί στις μικροεξουσίες των διευθυντών και προϊσταμένων. Πρόσφατα λοιπόν έφτασε στα αυτιά μου το εξής περιστατικό. Επρόκειτο να γίνει ένας διαγωνισμός πρόσληψης σε τράπεζες και ζητούσαν επιτηρητές. Πλήρωναν μάλιστα καλά κι αμέσως. Οχι μέσω καταστάσεων και ζήσε Μάη μου.  Το σχετικό έγγραφο διακινήθηκε σε ορισμένα σχολεία. Στο δικό μου π.χ. που το αναζήτησα δεν στάθηκε δυνατό να το εντοπίσω.  Η απόφαση επιλογής επιτηρητών όμως υπογράφηκε πριν την παρέλευση της προθεσμίας υποβολής αιτήσεων. Προφανώς γιατί τα δικά μας παιδιά που πέρασαν από την έγκριση συνδικαλιστών και της προϊσταμένης ξέρουν καλύτερα από επιτήρηση…

Και κατά τα άλλα ο κ. Πανάρετος μας υπενθυμίζει το καθήκον μας και ότι είναι υποχρεωτική η προσέλευση επιτηρητών και βαθμολογητών. Σε αυτήν την περίπτωση έναντι ευτελούς αντιτίμου.

Τροπολογία η οποία έγινε αποδεκτή από την υπ. Παιδείας Αννα Διαμαντοπούλου και  θα ψηφιστεί την Τριτη  από τη Βουλή  απαλλάσσει τους πανεπιστημιακούς οι οποίοι για χειρισμούς των Ειδικών Λογαριασμών των ΑΕΙ και των Ερευνητικών Κέντρων τους είχαν γίνει καταλογισμοί εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ.

Πρόκειται για μεγάλο αριθμό μελών ΔΕΠ που  έχουν κληθεί  σε απολογία για σοβαρά αδικήματα (απιστία) για υποθέσεις που αφορούν στη διαχείριση των κονδυλίων του Ειδικού Λογαριασμού Έρευνας.

Μάλιστα οι πανεπιστημιακοί μας δάσκαλοι έχουν το ακαταλόγιστο. Φτιάξε και εσύ μια εταιρεία/ίδρυμα διασπάθισης κοινοτικών κονδυλίων.

Δεν βλέπω να αλλάζουμε… μάλλον βλέπω να βουλιάζουμε ολοένα

Η νέα ηγεσία του ΥΠΕΠΘ έκανε σημαία της τον υπερβολικό αριθμό αποσπάσεων. Βέβαια μέχρι στιγμής έχει ανακαλέσει μόνο κάτι εξόφθαλμες περιπτώσεις π.χ. γυμναστές που είχαν αποσπαστεί σε πρεσβείες χωρίς αντικείμενο. Εκτός κι αν πρέπει να υποθέσουμε ότι οφείλουμε να πληρώνουμε τις personal trainers (PT) των διπλωματικών μας υπαλλήλων. Πολύ θα ήθελα να μάθω επίσης ποια λογική έχει η απόσπαση συναδέλφων της Γερμανικής φιλολογίας σε σχολεία της Γερμανίας. Θα διδάξουν καλύτερα τα γερμανικά; Μεταξύ μας αν θέλαμε να συμμαζευτούμε λίγο και να σταματήσει το πανηγυράκι – αλλησβερίσι με τους συνδιακαλιστικούς μας εκπροσώπους, θα πρέπει να επανέλθουμε στην προ του 2000 κατάσταση όπου στα σχολεία του εξωτερικού αποσπούσαμε μόνο δασκάλους και καθηγητές γλώσσας.

Αλλά ας μην πάμε μακριά… πρόσφατη περίπτωση είναι η απόσπαση μουσικού σε Λύκειο. Εκτός και αν  γνωρίζουν ότι θα διευρυνθεί το αναλυτικό του Λυκείου με το μάθημα της μουσικής και ο συνάδελφος έσπευσε να πιάσει τη θέση…  Η πικρή αλήθεια είναι ότι αρκετοί προϊστάμενοι και διευθυντές συμπεριφέρονται ως μικροί σατράπες με τη σύμπραξη των εκάστοτε συμβουλίων ΠΥΣΔΕ.  Και είναι εξόφθαλμη αδικία να ταλαιπωρούνται συνάδελφοι με πραγματικά προβλήματα υγείας και άλλοι με εικονικά να λουφάρουν κατά συρροή και κατ΄εξακολούθηση. Πότε θα συμμαζευτούμε επιτέλους;
Αυτές τις στενάχωρες ημέρες ξεχειλίζει η οργή και αναζητούνται επιτέλους ευθύνες. Μήπως θα έπρεπε εδώ κια χρόνια να έχουν τιθασευθεί μερικές κραυγαλέες σπατάλες που απορρόφησαν μεγάλο μέρος των κρατικών εσόδων και δεν άφησαν περιθώριο για αναγκαίες επενδύσεις στην Παιδεία, στην Υγεία, στη βελτίωση της διοίκησης, στην απασχόληση, στην κοινωνική πολιτική, στις υποδομές, στην έρευνα και στην ανάπτυξη; Μήπως ένα μέρος του ελλείμματος αντιπροσωπεύει το κόστος περιττών ρουσφετολογικών διορισμών ή δυσανάλογες για τις δυνατότητές μας παροχές προς ορισμένες προνομιούχες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων και στελεχών των ΔΕΚΟ; Μήπως, τέλος, η ευημερία των τελευταίων ετών στηρίχθηκε στα δανεικά κυρίως και όχι σε δικούς μας πόρους;

Οι Γάλλοι και οι Ιταλοί το λένε «σαλιγκάρι», οι Νορβηγοί «ουρά γουρουνιού», οι Γερμανοί «ουρά μαϊμούς» και οι Κινέζοι «μικρό ποντίκι». Οι Ρώσοι το αντιμετωπίζουν σαν σκύλο και οι Φινλανδοί σαν μια γάτα που κοιμάται ήσυχα.

Είναι το σύμβολο @, απαραίτητο στοιχείο κάθε e-mail διεύθυνσης. Εκατομμύρια από εμάς το δακτυλογραφούμε κάθε μέρα, συχνά χωρίς καν να το σκεφτόμαστε. Κι όμως το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης της Νέας Υόρκης το θεωρεί σημαντικό παράδειγμα ντιζάιν και εντάσσει το @ επίσημα στην αρχιτεκτονική και τη συλλογή ντιζάιν. Αυτό είναι ό,τι καλύτερο μπορεί να γίνει στον κόσμο του ντιζάιν, όπως να αποσπάς βραβείο Τόνι στο Μπρόντγουεϊ ή Οσκαρ στο Χόλιγουντ.

Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά τις ρίζες του @. Αλλά εμφανίστηκε στο πληκτρολόγιο στην πρώτη γραφομηχανή, την American Underwood, το 1885, και χρησιμοποιείτο κυρίως σε λογιστικά έγγραφα. Παρέμεινε κρυμμένος χαρακτήρας πληκτρολογίου μέχρι το 1971, όταν ο Αμερικανός προγραμματιστής Ρέιμοντ Τόμλινσον το πρόσθεσε στη διεύθυνση του πρώτου μηνύματος e-mail για να σταλεί από έναν υπολογιστή στον άλλον.

Εχοντας αποφασίσει ότι το πρώτο μισό της διεύθυνσης θα έπρεπε να ταυτίζεται με τον χρήστη και το δεύτερο με το κομπιούτερ, έψαξε για ένα σύμβολο που θα δείχνει ότι ο χρήστης ήταν κυριολεκτικά «σε αυτό» το μηχάνημα. Το @ δεν είχε μόνο παρόμοια σημασία, αλλά χρησιμοποιούνταν τόσο σπάνια που ήταν ανοιχτό σε νέα ερμηνεία.

Ολοι ξέρουμε τι συνέβη μετά. Το @ έγινε η σουπερνόβα της ψηφιακής εποχής και κομμάτι της καθημερινότητάς μας.

Καθημερινή

Το Step Into Chinese, είναι ένα δωρεάν πρόγραμμα της  Asymptopia Software, που σχεδιάστηκε για να βοηθήσει τους σπουδαστές να μάθουν κινέζικα. Το Step Into Chinese μεταφράζει κοινές φράσεις στα κινέζικα. Διαθέτει εργαλεία για τη διδασκαλία σε επίπεδο λέξης, γράμματος ή φράσης. Επειδή οι διακρατικές σχέσεις μας είναι σε άνοδο και οι καιροί χαλεποί, σκεφτείτε το!

Η πρώτη συνέπεια της απώλειας της εργασίας είναι προφανώς η στέρηση μιας σταθερής πηγής εισοδημάτων απαραίτητων για την επιβίωση. Ομως, η παρατεταμένη κατάσταση ανεργίας έχει και άλλες δραματικές επιπτώσεις στην κοινωνική και ατομική ζωή των ανέργων· επιπτώσεις που, σε αρκετές περιπτώσεις, είναι πολύ πιο επώδυνες και καταστροφικές από την έλλειψη χρημάτων.

Το πρώτο στάδιο χαρακτηρίζεται από την απόρριψη και τη συστηματική άρνηση της νέας κατάστασης: το άτομο αρνείται να αποδεχτεί ότι έχασε την εργασία του και ελπίζει ότι με κάποιο τρόπο θα επαναπροσληφθεί ή θα βρει άλλη καλύτερη εργασία. Ακολουθεί το στάδιο της απαισιοδοξίας και της ανησυχίας: ύστερα από αρκετές αποτυχημένες προσπάθειες εύρεσης εργασίας αρχίζει να συνειδητοποιεί τη δεινή κατάστασή του. Τότε, συνήθως έπειτα από εννιά μήνες ανεργίας, εισέρχεται στο στάδιο της απελπισίας και της κατάθλιψης: δεν βλέπει καμία διέξοδο ή προοπτική λύσης στο πρόβλημά του.

Εξάλλου, μετέπειτα έρευνες κοινωνικών ψυχολόγων έδειξαν ότι κάθε άνθρωπος τείνει να δημιουργεί μια εικόνα του εαυτού του ανάλογα με τους κοινωνικούς ρόλους που έχει αποδεχτεί και στη βάση αυτών των ρόλων διαμορφώνει τη σιγουριά που απαιτείται για τη «σωστή» κοινωνική ένταξή του. Επομένως, η απώλεια εργασίας επηρεάζει αρνητικά και τις δύο αυτές συμπληρωματικές διαστάσεις της ζωής μας: τόσο τον «πραγματικό» κοινωνικό μας ρόλο όσο και την «υποκειμενική» αυτοεκτίμησή μας.

Και ίσως γι’ αυτό οι περισσότεροι ειδικοί επιμένουν ότι το πιο ουσιαστικό σύμπτωμα της απώλειας εργασίας δεν είναι τόσο η έλλειψη χρημάτων όσο η απώλεια της αυτοεκτίμησης και του αυτοσεβασμού. Αυτή η διαβρωτική αίσθηση μιας «άχρηστης» και «επισφαλούς» ζωής στο περιθώριο της κοινωνίας οδηγεί τους ανέργους σε φαινομενικά απονενοημένες πράξεις, όπως το να περιφέρονται καθημερινά στον χώρο όπου εργάζονταν μέχρι πρόσφατα ή να συνεχίζουν να υπογράφουν στο βιβλίο παρουσιών της κλειστής εταιρείας (αυτό κάνουν καθημερινά οι άνεργοι των κλειστών Ναυπηγείων Σκαραμαγκά).

Διαβάστε όλο το άρθρο στην Ελευθεροτυπία