Εδώ και δύο χρόνια η Στέλλα, ο Ανδρόνικος και η Θωμαΐς είναι μέλη της… ειρηνευτικής δύναμης του σχολείου τους. Μαζί με άλλους 23 συμμαθητές τους εξελέγησαν για να λάβουν ειδική εκπαίδευση σε ρόλο διαμεσολαβητή, με σκοπό να αποφεύγονται οι καβγάδες και κυρίως οι σωματικές συγκρούσεις μεταξύ των παιδιών. Είναι οι πρώτοι διαμεσολαβητές που αναδείχθηκαν μέσα από το πιλοτικό πρόγραμμα «Διαμεσολάβησης Συνομηλίκων» το οποίο υλοποιείται υπό την αναπληρώτρια καθηγήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου κυρία Βάσω Αρτινοπούλου, στην Ιωνίδειο Σχολή του Πειραιά. Είναι ένα πρόγραμμα το οποίο στοχεύει στη μείωση της σχολικής βίας σε όλες τις μορφές της.Σήμερα έξι στους δέκα μαθητές αναφέρουν την ύπαρξη περιστατικών βίας στο σχολείο τους, ενώ τέσσερις στους δέκα αναφέρουν ότι έχουν πέσει θύματα αυτής της βίας! Οπως περιγράφουν τα παιδιά, ένας καλός διαμεσολαβητής πρέπει να ξέρει να ακούει χωρίς να παίρνει το μέρος του ενός ή του άλλου- ακόμη και αν πρόκειται για τον «κολλητό» του – να κρατάει μυστικά, ώστε οι άλλοι να τον εμπιστεύονται ότι δεν θα τους «καρφώσει» στον διευθυντή, και να είναι πρόθυμος να βοηθήσει εθελοντικά στην επίλυση προβλημάτων. «Στο σχολείο οι συγκρούσεις είναι καθημερινές, κυρίως ανάμεσα στα αγόρια που πολλές φορές πιάνονται στα χέρια για πλάκα. Αυτό που προσπαθούμε εμείς είναι να προτείνουμε εναλλακτικές λύσεις ώστε να μη φτάνουμε στο ξύλο, στον διευθυντή και στην τιμωρία» λέει η Στέλλα.
Η δουλειά του διαμεσολαβητή βέβαια δεν είναι εύκολη, αφού πολλές φορές στις «μάχες» πρωταγωνιστούν οι καλύτεροι φίλοι των παιδιών ή και οι ίδιοι. Ο Ανδρόνικος επισημαίνει: «Το πρόγραμμα μου έχει μάθει να συγκρατούμαι όταν διαφωνώ με κάποιον.Αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα, καμιά φορά παρασύρομαι και μπαίνω στον καβγά». Σε τέτοιες περιπτώσεις αναλαμβάνουν δράση οι άλλοι διαμεσολαβητές.
Κάθε μέλος της ειρηνευτικής ομάδας πέρασε από 16ωρη εκπαίδευση: «Στη διάρκεια της εκπαίδευσης συζητήσαμε τεχνικές επικοινωνίας και δεξιότητες διαλόγου, κάναμε θεατρικό παιχνίδι και παιχνίδια ρόλων όπου οι μαθητές δημιουργούσαν περιστατικά συγκρούσεων, ενθαρρύνονταν να χρησιμοποιούν τις δεξιότητες, όπως το να ακούν τον συνομιλητή τους και να μπαίνουν στη θέση του. Ταυτόχρονασυζητούσαμε σχετικά με διάφορα πραγματικά περιστατικά αλλά και γενικότερα θέματα για τη βία και τη δικαιοσύνη» αναφέρουν οι ερευνήτριες κυρίες Χριστίνα Καλαβρή και Ηρώ Μιχαήλ, οι οποίες είχαν αναλάβει να εκπαιδεύσουν τους 26 μικρούς διαμεσολαβητές.
Οι εκπαιδεύτριες έφτιαξαν ένα «Πρωτόκολλο Ειρηνικής Επίλυσης Διαφορών και Μη Χρήσης Βίας» που χρησιμοποιούν οι διαμεσολαβητές.
ΠΕΡΙΣΤΑΤΙΚΑ
Ενας στους τέσσερις ασκεί βία
Οι απειλές από τους συμμαθητές τους είναι η κυριότερη μορφή βίας που βιώνουν τα παιδιά στο σχολικό περιβάλλον. Τα πειράγματα, τα παρατσούκλια αλλά και η ειρωνική αντιμετώπιση από την πλευρά των καθηγητών είναι μερικές ακόμη συμπεριφορές τις οποίες τα παιδιά χαρακτηρίζουν βίαιες.
Σύμφωνα με έρευνα που πραγματοποιήθηκε στη διάρκεια του πιλοτικού προγράμματος στην Ιωνίδειο, 60% των μαθητών ανέφεραν ότι έχουν αντιληφθεί τουλάχιστον ένα περιστατικό βίας στο σχολείο. Μάλιστα ένας στους τέσσερις παραδέχεται ότι έχει ασκήσει λεκτική ή και σωματική βία εναντίον κάποιου συμμαθητή του. Τρία στα δέκα παιδιά υποστήριξαν ότι η ειρηνική επίλυση των διαφορών- χωρίς τη μεσολάβηση «μεγάλων»- θα τα έκανε να νιώθουν μεγαλύτερη ασφάλεια.
Τα πρώτα αποτελέσματα του πιλοτικού προγράμματος με τους 26 διαμεσολαβητές είναι ενθαρρυντικά, αφού αρκετοί από τους μαθητές άλλαξαν συμπεριφορά.
Αρχισαν σαν… ψίθυροι με αγγλικό στίχο.
Και τα τραγούδια του κέρδισαν ιντερνετικές ψηφοφορίες και μπήκαν με φόρα στις μουσικές σκηνές
Το βλέμμα του και το καλοσιδερωμένο του πουκάμισο παραπέμπουν περισσότερο σε ήρωες ταινιών του Γκοντάρ, της ταραγμένης εποχής του ΄60. Το ίδιο συμβαίνει και με τη μουσική του. Κιθάρα μελαγχολική και ταξιδιάρα δεν σου αφήνει περιθώριο να μη σκεφτείς τα σκιερά τοπία του Κοέν, τις μελωδίες των Ρeter, Ρaul & Μary, τον ρομαντισμό της «φολκ επανάστασης» των 60s.
Περίεργα πράγματα συμβαίνουν στις μέρες μας (σκέφτεσαι). Η νεώτερη γενιά τραγουδοποιών μπορεί να… επαναστατήσει ψιθυρίζοντας.
Με σιδερωμένο άσπρο πουκάμισο και σε άπταιστα αγγλικά.
«Θεωρώ ότι ο ελληνικός στίχος θέλει περισσότερο ταλέντο», λέει. Και μάλλον δεν φαίνεται να ανησυχεί για το αν θα τον κατατάξω στις πολλά υποσχόμενες δυνάμεις της γενιάς του που απέχουν από το έντεχνο (ελληνόφωνο) «στρατόπεδο».
Lolek ή κατά κόσμον Γιάννης Αναγνωστάτος. Ετών 29, πτυχιούχος μηχανικός και μέχρι πρόσφατα υπάλληλος εταιρείας ηλεκτρονικών υπολογιστών. «Δεν ήταν καν το όνειρό μου να είμαι καλλιτέχνης, ούτε είχα κανένα συγκεκριμένο στόχο… Να το θέσω αλλιώς. Αν χρειαστεί να δουλέψω ξανά σε πρωινή δουλειά, θα το κάνω. Γιατί η μουσική για μένα είναι μια διέξοδοςσημαντική διέξοδος. Δεν θα το διαπραγματευτώ με τίποτα αυτό. Αλλο το ένα, άλλο το άλλο».
Πάνω σ΄ αυτή τη λογική φτιάχτηκε και ο πρώτος του δίσκος «Αlone» που κυκλοφόρησε από την ανεξάρτητη Ιnner Εar. Η συνεργασία του με την εταιρεία είναι «ό,τι πιο πολιτισμένο έχει ζήσει στον χώρο. Αν δεν ήταν αυτές οι συνθήκες, δεν θα έκανα δίσκο», λέει.
Το «Αlone» δεν έπεσε στον ωκεανό. Τουναντίον. Το τραγούδι που παίχτηκε από κάποια ραδιόφωνα (και έφτασε και στα σπίτια μας) έφτασε να «ανεβεί» σε ψηφοφορία στο Ιντερνετ, ψηφίστηκε σαν τραγούδι του μήνα και σιγά σιγά η δυναμική της ήρεμης νοσταλγικής μουσικής του Lolek πέρασε (με φόρα) στα προγράμματα των μουσικών σκηνών.
Το ξεκίνημα του Lolek στη μουσική ήταν κάπως έτσι: σχολικό συγκρότημα, παρέες, μικρά κλαμπάκια, τα πρώτα τραγούδια. Ο Μπόλεκ ήταν το έτερόν του ήμισυ στα πρώτα πιο επαγγελματικά λάιβ, «αλλά τελικά ο Αλέξανδρος έφυγε». Υπό το βλέμμα του κοινού (Βuzz, Βios κ.λπ.) από το 2000.
Μερικοί από τους καλύτερους ιστορικούς του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου δήλωσαν συμμετοχή σε μεγάλο διαδικτυακό πρόγραμμα, με στόχο να ριχτεί φως πάνω στην κρίσιμη αυτή περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας, συγκεντρώνοντας σημαντικό υλικό ηχητικών, οπτικών και έγγραφων στοιχείων.
Ο Αντριου Ρόμπερτς, ο Αντονι Μπίβορ και ο Ρόμπερτ Σέρβις, όλοι τους συγγραφείς μπεστ-σέλερ για τον Πόλεμο, είναι μεταξύ αυτών που θα εμφανίζονται στην ιστοσελίδα, η οποία θα χρεώνει τους επισκέπτες της για πρόσβαση στα νέα ιστορικά στοιχεία. Αλλοι ιστορικοί που θα μετάσχουν στο φιλόδοξο πρόγραμμα είναι ο καθηγητής σερ Ιαν Κέρσο, ειδικός στην άνοδο του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία, και ο καθηγητής σερ Ρίτσαρντ Εβανς. Ο δημιουργός της ιστοσελίδας WW2History.com, Λόρενς Ρις, έχει γράψει πολλά βιβλία πάνω στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Κατά τη διάρκεια της μακράς σταδιοδρομίας του στο BBC, ο κ. Ρις υπήρξε παραγωγός ορισμένων σημαντικών ντοκιμαντέρ, όπως τα «Ναζί: Μια προειδοποίηση από την Ιστορία» και «Αουσβιτς: Οι ναζί και η Τελική Λύση». Η ιστοσελίδα, σύμφωνα με την ελπίδα των δημιουργών της, θα βοηθήσει επίσης στην ανασκευή των προσπαθειών που καταβάλλουν οι αρνητές του Ολοκαυτώματος να περάσουν τις θέσεις τους μέσω του Ιντερνετ.
Το σχέδιο του Ρις να χρεώνει τους επισκέπτες για το περιεχόμενο της ιστοσελίδας του, όπως μακροσκελείς συνεντεύξεις με 25 κορυφαίους ιστορικούς της επίμαχης περιόδου, αναγνωρισμένες αυθεντίες στον τομέα τους. Σημείο κεντρικού ενδιαφέροντος της ιστοσελίδας θα είναι λεπτομερές χρονολόγιο που θα είναι προσβάσιμο δωρεάν σε όλους τους χρήστες και θα διαθέτει σύντομα βίντεο δέκα λεπτών. Σε αυτά, οι ιστορικοί συνεργάτες θα απαντούν σε ερωτήσεις του τύπου: «Ποια ήταν τα κίνητρα των καμικάζι;».
Αφού εγκατάλειψε το BBC το 2008, ο Ρις σχεδίαζε αρχικά την παραγωγή λίγων ντοκιμαντέρ μικρού μήκους, με στόχο τη διάψευση των θεωριών που δημοσιεύουν στο Διαδίκτυο οι αρνητές του Ολοκαυτώματος. «Τους καταδιώκω από τότε που γύρισα το ντοκιμαντέρ μου για το Αουσβιτς. Δεν είχα ιδέα πόσο απεχθείς είναι οι τύποι αυτοί», λέει ο κ. Ρις.
Η ιστοσελίδα θα ανανεώνεται τακτικά, ενώ τα αρχικά σχέδια για χρηματοδότησή της μέσω διαφημιστικών καταχωρίσεων σε αυτή εγκαταλείφθηκαν. Αντίθετα, οι χρήστες θα πρέπει τώρα να καταβάλλουν 5 στερλίνες για πρόσβαση ενός 24ώρου ή 7 στερλίνες για τον πρώτο μήνα συνδρομής και 4 στερλίνες για κάθε μήνα ύστερα από αυτόν. «Οι ιστορικοί μού προσέφεραν ο καθένας μία ώρα από τον χρόνο του», λέει ο Ρις, που αποκαλύπτει ότι η σελίδα του θα διαθέτει και βιβλιογραφίες των πανεπιστημιακών συνεργατών του.
Μια Κενυάτισσα βρέθηκε εγκλωβισμένη στο αεροδρόμιο του Αμστερνταμ για δύο ημέρες. Μέσω e-mail η κόρη της από τον Καναδά κινητοποίησε έναν μεγάλο αριθμό αγνώστων και τελικά κατάφερε να την εντοπίσει. Μια ιστορία που δίνει σε όλους ένα μεγάλο μάθημα…
Η Αγκνες Μουανγκάλε κοιτούσε τον πίνακα ανακοινώσεων στο αεροδρόμιο του Τορόντο. Ακυρώθηκε, ακυρώθηκε, ακυρώθηκε, έγραφε παντού. Η Αγκνες είχε υποσχεθεί στη μητέρα της στην Κένυα, που ταξίδευε για πρώτη φορά με αεροπλάνο, ότι όλα θα πάνε καλά. Ομως τώρα, η μητέρα της Σοφία Κάφου, ήταν παγιδευμένη στο αεροδρόμιο Σίπχολ του Αμστερνταμ και δεν είχε τρόπο να επικοινωνήσει μαζί της.
Εκατομμύρια ταξιδιώτες σε όλο τον κόσμο έμειναν καθηλωμένοι σε αεροδρόμια λόγω του νέφους της ηφαιστειακής τέφρας που κάλυψε το μεγαλύτερο μέρος του ευρωπαϊκού εναέριου χώρου την περασμένη εβδομάδα. Ομως λίγοι βρέθηκαν εντελώς χαμένοι όπως η 64χρονη Σοφία Κάφου, η οποία δεν είχε βγει ποτέ από την Κένυα, δεν είχε ανέβει ποτέ σε αεροπλάνο και μιλούσε μόνο Σουαχίλι. Είχε φύγει από το σπίτι της έχοντας στην τσάντα της μόνο 25 δολάρια και ένα κινητό τηλέφωνο που λειτουργούσε μόνο στην Κένυα. Η Αγκνες, η πιο μικρή από τα 12 παιδιά της, αποφοιτούσε από κολέγιο του Καναδά και είχε πείσει τη μητέρα της να πραγματοποιήσει το μακρινό ταξίδι.
Ετσι η Ντόνοβαν έστειλε ένα απελπισμένο e-mail σε φίλους και γνωστούς: «Χρειάζομαι επειγόντως τη βοήθειά σας»! Αμήν περιέγραφε την Οδύσσεια της Κάφου, το e-mail κατέληγε: «Γνωρίζετε κάποιον που να έχει εγκλωβιστεί στο αεροδρόμιο του Αμστερνταμ ή κάποιον που να ξέρει κάποιον που να ξέρει κάποιον που έχει φίλους στο Facebook ή στο Τwitter που να βρίσκονται εκεί;». Το μήνυμα άρχισε να μεταδίδεται και χρειάστηκαν μόνο 2 ώρες για να γίνουν ορατά τα αποτελέσματα.
ΤΟ Ε-ΜΑΙL της Ντόνοβαν πήγε σε έναν εργαζόμενο της οργάνωσης «Κόσμος χωρίς ΑΙDS» στο Σαν Φρανσίσκο, ο οποίος το έστειλε σε έναν δικηγόρο στην Ουάσιγκτον, αυτός σε έναν άλλο δικηγόρο, εκείνος στον πατέρα του που είναι ανώτατο στέλεχος της αεροπορικής εταιρείας Delta, η οποία συνεργάζεται με την ΚLΜ, και μετά έφτασε σε ένα άλλο στέλεχος της Delta, τον Τζορτζ Μπούγια. Εκείνος θέλοντας να επιβεβαιώσει την ιστορία, κάλεσε τον αριθμό τηλεφώνου που αναφερόταν στο μήνυμα στο οποίο απάντησε η Αγκνες και τον παρακάλεσε να τη βοηθήσει. Ο Μπούγιας της ζήτησε να του στείλει φωτογραφίες της μητέρας της. Σε λίγη ώρα ο Μπούγιας έστειλε έξι ανθρώπους της ασφάλειας να χτενίσουν το αεροδρόμιο- εκείνη τη στιγμή βρίσκονταν στο Σίπχολ περίπου 2.000, οι περισσότεροι από τους οποίους κοιμόντουσαν. Λίγο μετά άλλες δύο γυναίκες, η Τζάκλιν Ουίτεμπρουντ και η Φεζέιλ Κουζάγιο που είχαν λάβει το μήνυμα και βρίσκονταν εκεί, άρχισαν επίσης να ψάχνουν.
Σε μια αίθουσα του αεροδρομίου εντοπίστηκαν δύο Αφρικανές σκεπασμένες με κουβέρτες. «Μαμά Σοφία;», είπε στη μία η Κουζάγιο που μιλά Σουαχίλι.
«Μας έστειλε η κόρη σου». Η γυναίκα χαμογέλασε και 4 ημέρες αργότερα, όταν ξανάρχισαν οι πτήσεις, συναντήθηκε επιτέλους με την κόρη της στο Τορόντο. Οπως λέει η Αγκνες, «μπορεί να έχεις ένα πρόβλημα. Οσο όμως το γνωρίζουν και άλλοι, δεν είναι πια μόνο δικό σου».
Μια ασυνήθιστη γενετική μελέτη ενισχύει την άποψη ότι ένας καλός δάσκαλος μπορεί να κάνει τη διαφορά μέσα στην τάξη, ενώ αντιθέτως ένας κακός δάσκαλος μπορεί να καταστρέψει ακόμη και τους πιο προικισμένους μαθητές. Η μελέτη που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Science» ανήκει σε ειδικούς του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Φλόριδας και έδειξε ότι ένας χαρισματικός δάσκαλος μπορεί να βοηθήσει παιδιά δημοτικού με «προικισμένο» γενετικό υλικό να διαβάζουν καλύτερα. Την ίδια στιγμή ένας κακός δάσκαλος μπορεί να συμπαρασύρει στον «πάτο» τα παιδιά μιας τάξης, ακόμη και εκείνα που αν είχαν τη σωστή καθοδήγηση θα… έλαμπαν. Προκειμένου να ανακαλύψουν την επίδραση των γονιδίων αλλά και του περιβάλλοντος στην απόδοση ενός μαθητή, οι επιστήμονες στράφηκαν σε ζεύγη διδύμων. Εξέτασαν για την ακρίβεια 280 ζεύγη ομοζυγωτικών διδύμων που μοιράζονται το ίδιο ακριβώς γενετικό υλικό, αλλά και 526 ζεύγη ετεροζυγωτικών διδύμων που έχουν περίπου κατά το ήμισυ το ίδιο γενετικό υλικό (ή όσο μοιράζονται δύο απλά αδέλφια). Σύμφωνα με τη θεωρία των ερευνητών, αν ένα ταυτόσημο δίδυμο έχει καλύτερη επίδοση στο σχολείο σε σχέση με το δεύτερο, λογικά η διαφορά αυτή πιθανότατα να οφείλεται στον δάσκαλο. Ολα τα παιδιά φοιτούσαν σε διαφορετικά δημοτικά σχολεία της Φλόριδας.
Οπως προέκυψε, όταν ο δάσκαλος ήταν καλός, τα γονίδια του κάθε παιδιού ήταν εκείνα που έκαναν τη διαφορά. Αν και τα δύο ταυτόσημα δίδυμα είχαν έναν καλό δάσκαλο, παρουσίαζαν αμφότερα καλές επιδόσεις. Αν όμως ένα από αυτά είχε καλό δάσκαλο ενώ το δεύτερο είχε κακό δάσκαλο, τότε και οι επιδόσεις τους ήταν ανάλογες των δυνατοτήτων των δασκάλων τους.
«Ο καλός δάσκαλος παρέχει στα παιδιά ένα περιβάλλον που τους επιτρέπει να αγγίξουν το ανώτατο όριο των δυνατοτήτων τους» ανέφερε η επικεφαλής της μελέτης Τζάνετ Τέιλορ. Σύμφωνα με την ερευνήτρια, παρ΄ ότι ένας χαρισματικός δάσκαλος δεν εγγυάται την επιτυχία, οι αρμόδιοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν πως οφείλουν να προσλαμβάνουν σωστό διδακτικό προσωπικό το οποίο είναι άκρως σημαντικό ακόμη και για τα χαρισματικά παιδιά.
Εννέα στα δέκα μελανώματα που εντοπίζονται εγκαίρως θεραπεύονται. Αυτό είναι το μήνυμα της φετινής Ευρωπαϊκής Ημέρας Μελανώματος (3 Μαΐου) και της Ελληνικής Εβδομάδας κατά του Καρκίνου του Δέρματος (από 3 έως 7 Μαΐου), κατά τη διάρκεια της οποίας δερματολόγοι θα εξετάζουν δωρεάν το κοινό. Οσοι επιθυμούν να κλείσουν ραντεβού μπορούν να καλέσουν τον αριθμό 800 11 11 222 και να επισκεφθούν την ιστοσελίδα www.myskincheck.gr. Κατά την περυσινή αντίστοιχη εβδομάδα εξετάστηκαν 4.200 άτομα και εντοπίστηκαν 76 μελανώματα, η πλειονότητα των οποίων σε πρώιμο στάδιο.
Αναμφιβόλως ερεθίζεται η περιέργειά σου, όταν διαβάζεις ότι ένας Ελληνας πρωτεύει σε κάποιον τομέα. Βλέπε για παράδειγμα τον Κωνσταντίνο Πρωτογερίδη, που αναδείχθηκε πρωταθλητής στα «κατεβάσματα» του φωτογραφικού αρχείου «istockphoto» το τελευταίο εξάμηνο. Αυτό μας κάνει 3.411 downloads για το ενσταντανέ του με τίτλο «Tree in palm of hand» (ελληνιστί «Δέντρο στην παλάμη του χεριού»), αναδεικνύοντάς το νούμερο ένα στον σχετικό κατάλογο. Οχι κι άσχημα για μια δουλειά που την κάνεις απ’ το γραφείο σου στην Αθήνα και βρίσκει παγκόσμια ανταπόκριση.Η φωτογραφία του Πρωτογερίδη που έκανε σουξέ στο istockphoto και (κάτω) ο φωτογράφος όπως επεξεργάστηκε ο ίδιος τον εαυτό του. Η φωτογραφία του Πρωτογερίδη που έκανε σουξέ στο istockphoto και (κάτω) ο φωτογράφος όπως επεξεργάστηκε ο ίδιος τον εαυτό του. Ορίστε λεπτομέρειες: Την τελευταία δεκαετία έχουν αναπτυχθεί στο Διαδίκτυο πολυάριθμα φωτογραφικά αρχεία που επιτρέπουν στον καθένα να πωλήσει και να αγοράσει ενσταντανέ. Είσαι, ας πούμε, επαγγελματίας ή ερασιτέχνης φωτογράφος κι έχεις κάνει μια καλή δουλειά και πιστεύεις ότι μπορεί να βρει ανταπόκριση; Πας και την «ανεβάζεις» στο Istockphoto, στο Fotolia, στο Shutterstock κι έρχεται ύστερα ο κάθε ενδιαφερόμενος και την «κατεβάζει» έναντι ελάχιστης αμοιβής.
Τα φωτογραφικά αρχεία αυτού του τύπου, άλλωστε (γενική ονομασία: microstocks), παίζουν με το μέγεθος της ζήτησης. Αλλο να διοχετεύσεις μια φωτογραφία σου σε ένα περιοδικό κι άλλο σε 3.000 δημιουργικά γραφεία. Και δουλεύει αυτό το σύστημα; Σκεφτείτε ότι ο ιδρυτής του Istockphoto Μπρους Λίβινγκστοουν παραχώρησε την επιχείρησή του το 2006 στην Getty Images προς 50.000.000 δολάρια και ότι αυτές τις μέρες το Istockphoto μπορεί να κάνει τζίρο κοντά στο 1.000.000 δολάρια την ημέρα και βγάλτε συμπέρασμα.
Αλλά ας επιστρέψουμε στον Κωνσταντίνο Πρωτογερίδη. Δικό του είναι το δημιουργικό γραφείο «Ampoo», που συνεργάζεται με πλείστες όσες διαφημιστικές εταιρείες εν Ελλάδι. Ξεκίνησε ως βοηθός φωτογράφου το 1989 και στη συνέχεια πρόσθεσε στο ρεπερτόριό του την επεξεργασία φωτογραφιών. Το Istockphoto κίνησε το ενδιαφέρον του πριν από μερικά χρόνια και άρχισε να «ανεβάζει» ενσταντανέ. Ο λόγος; «Πρώτον, είναι μια δημιουργική διέξοδος για όλους τους ανθρώπους της εικόνας και δεύτερον, μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου χωρίς να σε πρήζει κανείς πελάτης με τις ιδιοτροπίες του.»
Είναι και θέμα συναγωνισμού. «Βεβαίως», απαντά ο Κ. Πρωτογερίδης. «Εχει σημασία να “ανεβάζεις” μια φωτογραφία στο Διαδίκτυο και να βγαίνεις απέναντι στους καλύτερους του κόσμου. Αν έχεις στρωθεί στη δουλειά, αν έχεις βάλει τα δυνατά σου, αν καταθέσεις μια καλή ιδέα, δεν βλέπω τον λόγο γιατί να μην τα καταφέρεις. Γι’ αυτό το λόγο το συνιστώ και σε όλους τους γνωστούς μου αλλά και σε όλους τους πιτσιρικάδες που ξεκινάνε τώρα τη φωτογραφία».
Και προς τα πού πρέπει να προσανατολίσουν την ενέργειά τους; «Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να κάνεις προβλέψεις με απόλυτη ακρίβεια. Ετσι όπως το βλέπω τώρα όμως, ο τομέας των οικονομικών και ο τομέας του περιβάλλοντος θα παίξουν πρωτεύοντα ρόλο στην αγορά της stock φωτογραφίας στο εγγύς μέλλον».
Τεχνική επίθεσης σε χρήστες του web, συνήθως με τη μορφή ενός κουμπιού σε μια φαινομενικά ακίνδυνη ιστοσελίδα, που οδηγεί σε μια άλλη, κακόβουλη.
Τι ακριβώς είναι το clickjacking; Καλή ερώτηση, η απάντηση όμως είναι λίγο δύσκολη να δοθεί αφού οι εν λόγω ερευνητές δεν αποκάλυψαν πολλά για τη φύση του. Σύμφωνα, όμως, με πηγές μάθαμε τα εξής. Σκεφτείτε ένα κουμπί, οποιοδήποτε κουμπί, που θα μπορούσε να εμφανιστεί σε κάποιο website, πάνω στο οποίο θα μπορούσατε να κάνετε κλικ (εξ ου και το «click» στη λέξη). Έπειτα αναλογιστείτε μια επίθεση η οποία θα βρίσκεται κρυμμένη πίσω από αυτά τα κουμπιά, ώστε όταν ο χρήστης πατήσει πάνω στην φαινομενικά άκακη επιλογή να παραπέμπεται εκεί όπου ο απατεώνας θέλει να τον στείλει.
Με απλά λόγια, το clickjacking επιτρέπει στους hackers και τους απατεώνες να κρύβουν κακόβουλο κώδικα κάτω από το περιεχόμενο του νόμιμου site.
Είναι καινούρια η «μόδα» του clickjacking; Όχι δεν είναι! Είναι παρόμοιο με απειλές όπως όταν ορισμένα site «ζητά» να συμπληρωθεί ένα ερωτηματολόγιο ή ένα μήνυμα που ειδοποιεί το χρήστη ότι έχει κερδίσει «πλούσια» δώρα. Αυτό στην ουσία αποτελεί τη βιτρίνα η οποία κρύβει επιβλαβές λογισμικό που εγκαθίστανται στον υπολογιστή εν αγνοία μας. Αυτού του είδους η απειλή είναι γνωστή από τις αρχές του ’90 ενώ το clickjacking υποπτεύονται οι ειδικοί ότι υπάρχει εδώ και μερικά χρόνια.
Κατά σύμπτωση –ή όχι- η Mozilla κυκλοφόρησε ένα patch για τον Firefox που αφορά αποκλειστικά στη συγκεκριμένη απειλή, κάτι που η Microsoft είχε τοποθετήσει στον ΙΕ το 2003 και αργότερα το 2004.
Όπως τόνισε ο Michal Zalewski –ερευνητής που δουλεύει πλέον για την Google Inc.- «μία σελίδα Web (που φιλοξενείται κάτω από ένα Άλφα site) μπορεί να περιέχει κακόβουλο κώδικα ικανό να δημιουργήσει ένα «παράθυρο» iFRAME τέτοιο, ώστε αυτό να παραπέμπει σε μία εφαρμογή σε ένα άλλο, Βήτα site – στο οποίο ο χρήστης έχει ήδη εγκεκριμένη πρόσβαση μέσω cookies». «Η σελίδα που βρίσκεται στο προσκήνιο μπορεί να καλύπτει τα περιεχόμενα του iFrame με γραφικά, αφήνοντας να φαίνεται μόνο ένα κουμπί επιλογής στο Βήτα domain, όπως π.χ. «Διαγραφή όλων» ή «Προσέθεσε τον Bob ως φίλο» κλπ. Η σελίδα αυτή μπορεί να προβάλλει δικά της, παραπλανητικά γραφικά που δίνουν την εντύπωση ότι εκτελούν μία τελείως διαφορετική λειτουργία στο Άλφα site, προσκαλώντας τον χρήστη να πατήσει το σχετικό πλήκτρο».
Με άλλα λόγια ο hacker παραπλανεί το χρήστη να επισκεφτεί μια κακόβουλη σελίδα –μέσω των γνωστών τρόπων- και μετά κρύβει τον επιβλαβή κώδικα κάτω από αυτό που φαίνεται σαν το αληθινό περιεχόμενο του νόμιμου site.
Τι μπορείτε να κάνετε για να προστατευτείτε; Δυστυχώς στην προκειμένη φάση, όχι πολλά.
Ο πιο ασφαλής τρόπος προστασίας είναι να ξεχάσετε το internet που ξέρετε ή να γυρίσετε σελίδα πίσω στον μεσαίωνα του διαδικτύου!
Όταν γράφεις στο μπλογκ σου, ασκήσου στην ιδέα ότι μιλάς μόνος σου· ότι τα σχόλια δεν είναι τίποτε άλλο από σιωπηλά βλέμματα προς έναν άνθρωπο που περπατάει στο δρόμο παραμιλώντας, κι ας έχει το bluetooth αγκιστρωμένο στο αυτί.
Να σέβεσαι τον αναγνώστη σου. Να είσαι σαφής και κυρίως σύντομος. Κι αυτό όχι γιατί ο αναγνώστης σου έχει περιορισμένες πνευματικές δυνατότητες, αλλά γιατί σύντομα θα πονέσουν οι σπόνδυλοί του απ’ την κακή στάση και την κούραση της ημέρας, και θα τον πιάσει η ημικρανία του απ’ τις αναλαμπές της οθόνης.
Η έκρηξη του ηφαιστείου με το πιο παράξενο όνομα που είχαμε ακούσει έως τώρα, έδωσε μια από εκείνες τις αφορμές που κάποιοι περιμένουν πώς και πώς: οι μελετητές των κοινωνικών δικτύων για να γράψουν σεντόνια αναλύσεων και οι χρήστες τους για να ξεσαλώσουν online.
Καθηλωμένοι στα αεροδρόμια της Ευρώπης και του υπόλοιπου κόσμου, με το εισιτήριο στο ένα χέρι και το κινητό στο άλλο, χιλιάδες πολίτες μετέδιδαν όλες τις προηγούμενες μέρες την ταλαιπωρία τους ή έστηναν αυτοσχέδιες κοινότητες διαδικτυακής ενημέρωσης και αλληλοσυνεννόησης για το πώς αλλιώς μπορούσαν να φτάσουν στους προορισμούς τους.
Το Twitter είχε την τιμητική του. Και οι υπόλοιποι χρήστες, βέβαια, που δεν ήταν αποκλεισμένοι αλλά παρακολουθούσαν τις εξελίξεις με τεράστιο ενδιαφέρον, αξιοποίησαν τις δυνατότητες του web 2.0 για να αναλύσουν το φαινόμενο, να μελετήσουν σενάρια ή έστω να φιλοσοφήσουν το εξωπραγματικό σκηνικό που στήθηκε κάτω από τη στάχτη του Εϊγιαφιατλαγιουκούλ.
Πρόσφατα πληροφορήθηκα ότι το υπουργείο μας δεν διαθέτει καταστροφέα εγγράφων (shredder) με αποτέλεσμα να εξαναγκασθούν οι αποσπασμένοι συνάδελφοι να σκίσουν με τα χέρια τους διάφορα έγγραφα προς καταστροφή. Οχι οι μόνιμοι δεν μπορούν να απασχολούν τα κρινοδάχτυλά τους με αυτές τις ποταπές ενασχολήσεις.
Λοιπόν έχω να προτείνω προς εξοικονόμηση να αξιοποιηθούν κουνέλια σαν αυτά του βίντεο. Αν δεν πιάνουν τη νόρμα αποδοτικότητας θα γίνονται στιφάδο. Οχι και τόσο φιλόζωη αντιμετώπιση αλλά σε χαλεπούς καιρούς πολλά συγχωρούνται.
submit.nytimes.com/moment «Μια στιγμή στο χρόνο» θα αποτυπώσουν σήμερα (2 Μαΐου) οι «New York Times», αξιοποιώντας τις φωτογραφίες που θα τους στείλουν αναγνώστες της εφημερίδας από κάθε σημείο του πλανήτη, για να δημιουργήσουν ένα παγκόσμιο μωσαϊκό. Ολες οι φωτογραφίες πρέπει να έχουν τραβηχτεί μέσα στο ίδιο λεπτό, στις 6 το απόγευμα της Κυριακής (ώρα Ελλάδας) και συνιστάται να είναι τραβηγμένες στην καλύτερη δυνατή ανάλυση της κάμερας. Περισσότερες πληροφορίες στο http://nyti.ms/dDtvfl.
Ζούμε πια σε μιαν άλλη Ελλάδα. Το σπρεντ, από μαλακό τυρί που απλώναμε στα ψωμάκια μας το πρωί –γιατί έτσι πρωτομάθαμε τη λέξη–, έγινε ένας απειλητικός οικονομικός δείκτης του οποίου η άνοδος θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα σε πτώχευση. Η επίπλαστη ευφορία των εορτοδανείων ανήκει ολοκληρωτικά στο παρελθόν. Εξίσου και τα όνειρα για ένα απροβλημάτιστο μέλλον, καθώς πιστεύαμε ότι το βιοτικό μας επίπεδο θα μεγάλωνε με την ίδια ταχύτητα σαν τη φασολιά του Κοντορεβιθούλη. Ξαφνικά μοιάζουμε με παιδιά μπροστά σε εφιάλτη, ανήμπορα και φοβισμένα. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα αν η χώρα είναι «απέραντο φρενοκομείο» ή απλώς νηπιαγωγείο, του οποίου η στέγη κατέρρευσε και η ζωή μας σπρώχνει σε μια βιαστική και βάρβαρη ενηλικίωση. Είναι πάντως σίγουρο ότι καλούμαστε να παρουσιάσουμε τον πιο ψύχραιμο, σοβαρό και υπεύθυνο εαυτό μας.
Η «Κ» απευθύνθηκε σε επτά ψυχίατρους, ψυχαναλυτές και ψυχοθεραπευτές διαφορετικών ηλικιών και σχολών, ζητώντας τους να μας περιγράψουν το ψυχολογικό υπόβαθρο του Νεοέλληνα, τι μας οδήγησε στην παρούσα δύσκολη κατάσταση, τις άμυνες που θα πρέπει να αναπτύξουμε έναντι του επερχόμενου άγχους από την απειλή των κεκτημένων μας. Αν η Ελλάδα της οικονομικής κρίσης ξάπλωνε στο ντιβάνι, τι λογής ασθενής θα ήταν και τι είδους θεραπευτική αγωγή θα χρειαζόταν;
Τα συμπεράσματα είναι ενδιαφέροντα. Η μετάθεση των ευθυνών, μια στάση που μας χαρακτηρίζει ως λαό, η καχυποψία πως τα προβλήματά μας εκπορεύονται από ξένα «κέντρα», οι ψευδαισθήσεις πως όλοι μάς οφείλουν, η έλλειψη γόνιμης αυτοκριτικής είναι η πηγή των δεινών. Η εκθεμελίωση του γνώριμου τρόπου ζωής μπορεί να οδηγήσει στην αγωνία, την κατάθλιψη, το πένθος, τις βίαιες ανατροπές σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, αλλά ενδεχομένως και σε βαθιές αλλαγές που θα φέρουν ένα καλύτερο αύριο, με τους Ελληνες να ζουν σε επαφή με την πραγματικότητα και όχι στην γκλάμουρ φούσκα του αρχοντοχωριάτη.
Μπορεί ο κ. Χρηστάκης να υποστηρίζει ότι η ευτυχία είναι μεταδοτική αλλά αυτές τις ημέρες διαπιστώνουμε από τη γενική κατήφεια πως μάλλον η δυστυχία είναι πιο κολλητική. Και είμαστε ακόμη στην αρχή…
O μη κερδοσκοπικός δημοσιογραφικός οργανισμός Ρropublica που δραστηριοποιείται στο Διαδίκτυο τιμήθηκε πριν από λίγες ημέρες με το βραβείο Πούλιτζερ ερευνητικής δημοσιογραφίας. Το ρεπορτάζ που κέρδισε το βραβείο δημοσιεύτηκε στο κυριακάτικο περιοδικό της εφημερίδας «Νew Υork Τimes» τον Αύγουστο του 2009 και είχε τίτλο «Θανατηφόρες επιλογές στο Μεμόριαλ». Συντάκτρια του ρεπορτάζ ήταν η κυρία Σέρι Φινκ η οποία χρειάστηκε έναν ολόκληρο χρόνο για να τεκμηριώσει τις καταγγελίες ότι στο Ιατρικό Κέντρο Μεμόριαλ της Νέας Ορλεάνης γιατροί και νοσοκόμες επιτάχυναν τον θάνατο ηλικιωμένων ασθενών με θανατηφόρες ενέσεις, μετά το πέρασμα του κυκλώνα Κατρίνα. Για τις ανάγκες του ρεπορτάζ οι «Νew Υork Τimes» κάλυψαν τα έξοδα μετακίνησης της δημοσιογράφου και του φωτογράφου και προσέφεραν τη δημοσιογραφική επιμέλεια και τη νομική υποστήριξη. Η Ρropublica κάλυψε τις αμοιβές της Φινκ. Μετά τη βράβευσή της με το βραβείο Πούλιτζερ, η Φινκ παραιτήθηκε από την Ρropublica για να γράψει ένα βιβλίο με θέμα την έρευνά της. Ο οργανισμός Ρropublica ιδρύθηκε πριν από δύο χρόνια από τον Πολ Στάιγκερ πρώην διευθυντή της εφημερίδας «Wall Street Journal» και με βασικό χρηματοδότη τον ΧέρμπερτΣάντλερ, έναν τραπεζίτη από το Σαν Φραντσίσκο ο οποίος συμφώνησε να χορηγεί 10 εκατ. δολάρια τον χρόνο προκειμένου να καλυφθούν τα έξοδα λειτουργίας. Εκτός από τον Σάντλερ, όμως, υπάρχουν και άλλοι χρηματοδότες ανάμεσα στους οποίους και μεγάλες εφημερίδες οι οποίες συνεργάζονται μαζί του. Οι συνεργάτες της Ρropublica παράγουν άρθρα ερευνητικού ρεπορτάζ, τα οποία στη συνέχεια μπορούν να δημοσιεύσουν δωρεάν ειδησεογραφικοί οργανισμοί.
Ως σήμερα η Ρropublica έχει συνεργαστεί σε 9 ρεπορτάζ με την «Washington Ρost», σε 27 με τους «Los Αngeles Τimes», σε 8 με τη «USΑ Τoday», 6 με τους «Νew Υork Τimes», 13 με το «Ρolitico» και 10 με τη «Ηuffington Ρost», που ανήκει στην ελληνικής καταγωγής ΑριάναΣτασινοπούλου-Χάφινγκτον .
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Εδώ και δύο χρόνια η Στέλλα, ο Ανδρόνικος και η Θωμαΐς είναι μέλη της… ειρηνευτικής δύναμης του σχολείου τους. Μαζί με άλλους 23 συμμαθητές τους εξελέγησαν για να λάβουν ειδική εκπαίδευση σε ρόλο διαμεσολαβητή, με σκοπό να αποφεύγονται οι καβγάδες και κυρίως οι σωματικές συγκρούσεις μεταξύ των παιδιών. Είναι οι πρώτοι διαμεσολαβητές που αναδείχθηκαν μέσα από το πιλοτικό πρόγραμμα «Διαμεσολάβησης Συνομηλίκων» το οποίο υλοποιείται υπό την αναπληρώτρια καθηγήτρια του Παντείου Πανεπιστημίου κυρία Βάσω Αρτινοπούλου, στην Ιωνίδειο Σχολή του Πειραιά. Είναι ένα πρόγραμμα το οποίο στοχεύει στη μείωση της σχολικής βίας σε όλες τις μορφές της.Σήμερα έξι στους δέκα μαθητές αναφέρουν την ύπαρξη περιστατικών βίας στο σχολείο τους, ενώ τέσσερις στους δέκα αναφέρουν ότι έχουν πέσει θύματα αυτής της βίας! Οπως περιγράφουν τα παιδιά, ένας καλός διαμεσολαβητής πρέπει να ξέρει να ακούει χωρίς να παίρνει το μέρος του ενός ή του άλλου- ακόμη και αν πρόκειται για τον «κολλητό» του – να κρατάει μυστικά, ώστε οι άλλοι να τον εμπιστεύονται ότι δεν θα τους «καρφώσει» στον διευθυντή, και να είναι πρόθυμος να βοηθήσει εθελοντικά στην επίλυση προβλημάτων. «Στο σχολείο οι συγκρούσεις είναι καθημερινές, κυρίως ανάμεσα στα αγόρια που πολλές φορές πιάνονται στα χέρια για πλάκα. Αυτό που προσπαθούμε εμείς είναι να προτείνουμε εναλλακτικές λύσεις ώστε να μη φτάνουμε στο ξύλο, στον διευθυντή και στην τιμωρία» λέει η Στέλλα.
Άρθρα (RSS)