Χτες στο βαθμολογικό καθώς ήμουν στον έλεγχο των δοκιμίων η συνάδελφος του επικουρικού προσωπικού αναστέναζε. “Αχ βγάζετε τα μάτια σας για ένα ευρώ”. Ωστε αυτή είναι η αμοιβή για κάθε γραπτό… Ισως τελικά ο μετανάστης στα φανάρια να βγάζει καλύτερο μεροκάματο.
Και η ΟΛΜΕ που ζει στη δική της εναλλακτική πραγματικότητα καλεί τον κλάδο σε αποχή από τη βαθμολόγηση την ερχόμενη Παρασκευή.
Κι όμως οι συνάδελφοι κρατούν τα γραπτά των παιδιών ευλαβικά στα χέρια τους… Αλλά ποιος νοιάζεται…
Χαρακτηρίστηκε ως η απόλυτη παιχνιδομηχανή των 80s,αν και ο όρος την αδικεί,αφού είχε συνολικά πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες.Με chipsets κατασκευασμένα αποκλειστικά για την κίνηση των γραφικών και blitter σε μια εποχή που δεν υπήρχε καν η VGA,η Amiga 500 αγαπήθηκε από τους χρήστες όσο λίγοι υπολογιστές της γενιάς της.
Όσο και αν ακούγεται περίεργο, η Amiga 500 σχεδιάστηκε από το μετέπειτα μεγάλο ανταγωνιστή της, την Atari. Για να είμαστε ακριβείς, η ιδέα για την κατασκευή αυτού του πρωτοποριακού για την εποχή του μηχανήματος ανήκε σε έναν μηχανικό της Atari, ονόματι Jay Miner. Η ιστορία είναι αρκετά πολύπλοκη και περιλαμβάνει μέχρι και δικαστικές διαμάχες, αλλά σε γενικές γραμμές θα μπορούσε να συνοψιστεί ως εξής: η Atari δεν “πίστεψε” στην ιδέα του Miner και πούλησε -έπειτα από αρκετό διάστημα- τα δικαιώματα της Amiga στην Commodore, που ήταν και η εταιρεία που παρήγαγε μαζικά τον υπολογιστή.
Έτσι, το 1987 παρουσιάστηκε η Amiga 500, που μαζί με τον Atari ST (ο οποίος είναι επίσης δημιούργημα του αποχωρήσαντα ιδρυτή της Commodore, Jack Tramiel) αποτέλεσαν τα σημαντικότερα 16-bit home μηχανήματα της εποχής τους.
Στο εσωτερικό “χτυπούσε” ο 68000 της Motorola, με συχνότητα λειτουργίας στα 7MHz, ενώ υπήρχε, επίσης, μια σειρά από εξειδικευμένα chipsets για τα γραφικά και τον ήχο. Από αυτά ξεχώριζε το blitter, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μια απλοϊκή -για τα σημερινά δεδομένα- κάρτα γραφικών: ήταν επιφορτισμένο με τη διαχείριση του video memory, αποφορτίζοντας με αυτόν τον τρόπο τη CPU. Η παλέτα των 4.096 χρωμάτων, τα οποία μπορούσαν να εμφανιστούν ταυτόχρονα στην οθόνη (HAM mode), ήταν ένα χαρακτηριστικό που φάνταζε τουλάχιστον “εξωγήινο” για τις δυνατότητες των home υπολογιστών της εποχής.
Στα παιχνίδια, παρ’ όλα αυτά, συνήθως είχαμε 16 χρώματα, αν και δεν ήταν λίγες οι φορές που οι developers εισήγαγαν ingame backgrounds σε HAM mode που πραγματικά έκοβαν την ανάσα στους gamers.
O ήχος ήταν στερεοφωνικός, ενώ σημαντική προσθήκη ήταν οι θύρες RCA για τη σύνδεση με στερεοφωνικό συγκρότημα (σημειώστε ότι εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν ηχεία αποκλειστικά για υπολογιστές). Δεν είχε, παρ’ όλα αυτά, ενσωματωμένες θύρες MIDI, στοιχείο που αποτέλεσε μάλλον και το μεγαλύτερο μειονέκτημά της έναντι του Atari ST (ο οποίος χρησιμοποιήθηκε εκτενώς από μουσικούς της εποχής, όπως ο Jean Michelle Jarre και η Madonna).
Η Amiga 500, ωστόσο, ό,τι “έχανε” στο κομμάτι της σύνθεσης του ήχου το “κέρδιζε” στην επεξεργασία του βίντεο: μέσω μιας ειδικής κάρτας genlock, είχε τη δυνατότητα για overlay γραφικών σε εξωτερικό σήμα βίντεο, στοιχείο που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τους τηλεοπτικούς σταθμούς, ακόμα και στη χώρα μας.
Θέατρο ίσον διάλογος και διάλογος στο 2010 ίσον SMS. Αν λειτουργήσει λοιπόν κανείς με τρόπο επαγωγικό, τι ακριβώς του προκύπτει; Μα τι άλλο από ένα θεατρικό έργο που οικοδομήθηκε μέσα από 2.000 γραπτά μηνύματα! Το λένε «Δεν αντέχω άλλο! Ερχονται συνέχεια!» και ανεβαίνει στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών, στη Θεσσαλονίκη, από αύριο έως και την προσεχή Τετάρτη. Στις 9 το βράδυ κάθε μέρα, στο πλαίσιο του Χώρου Δράσης, της Πειραματικής Σκηνής του ΚΘΒΕ.
Κι από πού, παρακαλώ, ξεκίνησαν όλα αυτά; Από το πολιτιστικό μαγκαζίνο «Κάτι παίζει», που παρουσιάζουν καθημερινά, 4 με 6 το μεσημέρι, στον 9,58 FM της ΕΡΤ3 οι δημοσιογράφοι Ελένη Κουρτίδου και Θανάσης Γωγάδης. Εκεί λοιπόν, τον περασμένο Σεπτέμβριο, εκλήθησαν οι ακροατές και οι ακροάτριες της εκπομπής να πάρουν μέρος σε ραδιοφωνικό παιχνίδι ραδιοφωνικής συγγραφής. Οπλα τους; Τα SMS, η φαντασία τους και η σύγχρονη τεχνολογία, μιας και τόσο το μπλόγκινγκ όσο και το facebook χρησιμοποιήθηκαν στη διαδρομή διαμόρφωσης του έργου.
Ορίστε πώς θέτει το ζήτημα η Ελένη Κουρτίδου: «Το παιχνίδι της συν-γραφής ήταν μια πολύπλοκη διαδικασία έξι μηνών, που πληρούσε αρκετές προϋποθέσεις, όπως θεατρικές σπουδές από τους συντονιστές, ενδιαφέρον για το θέατρο από τους παίκτες. Προχωρήσαμε βήμα βήμα.
Το πρώτο βήμα ήταν ο τίτλος. Λάβαμε 70 προτάσεις, επικράτησε η δημοφιλέστερη με ψηφοφορία. Επειτα, ζητήσαμε τους χαρακτήρες. Στη συνέχεια, δόθηκε η σύμβαση (Ο Κλέων και η Μαρία στέκονται σ’ έναν πεζόδρομο στο κέντρο της πόλης). Κατόπιν, έφτασε η πρώτη ατάκα που έφερε τη δεύτερη, κ.ο.κ. Βασική προϋπόθεση ήταν να συναινέσουν οι ακροατές ότι συμμετέχουν σε μια συλλογική δράση που συντονιζόταν από μικροφώνου στον αέρα των ερτζιανών. Αποδέχτηκαν ότι θα πουν μια ιστορία από κοινού και όχι ο καθένας τη δική του».
Στο μπλογκ που δημιουργήθηκε ειδικά για το θεατρικό υπήρχε δημοσιευμένο το κείμενο κατά τη διαμόρφωσή του, ενώ φιλοξενούνταν παραλλήλως τα σχόλια, οι προτάσεις και οι ενστάσεις των παικτών. Υποστηρικτικά και επικουρικά, λειτουργούσε και η σχετική ομάδα στο facebook. Και κάπως έτσι φτάσαμε στην παράσταση της Μονής Λαζαριστών, με επεξεργασία των SMS και σύνθεση του κειμένου από την Ελένη Κουρτίδου, με σκηνοθεσία από τον Γιάννη Παρασκευόπουλο και εμψύχωση από τον Θανάση Γωγάδη. Συν οκτώ τον αριθμό ερμηνευτές, τους Π. Αργυριάδη, Β. Γαλάτη, Ελένη Θυμιοπούλου, Βάσια Μπακάκου, Π. Μυρόφτσαλη, Ιωάννα Παγιατάκη, Κρίστυ Παπαδόπουλου και Γ. Παρασκευόπουλο.
Το διά ταύτα; Η Ελένη Κουρτίδου καταλήγει: «Το δικό μας ζητούμενο ήταν να μπορέσουμε να συναντηθούμε άγνωστοι μεταξύ μας άνθρωποι στον “αέρα” μιας εκπομπής και να καταφέρουμε να πούμε όλοι μαζί μια ιστορία. Μάλλον τα καταφέραμε…»
Μια «ρομαντική αναζήτηση» για το πώς μπορεί να είναι η δημοσιογραφία των πολιτών, ξεκίνησε εδώ και λίγες μέρες μέσα από το συγκεκριμένο site. Οι συνεργάτες του επιλέγουν καθημερινά κάποια βασικά θέματα της επικαιρότητας, τα οποία πλαισιώνουν με σχετικές αναφορές, βίντεο, ηχητικά, φωτογραφίες και λινκς. Μεταφράζουν επίσης κείμενα διάσημων αναλυτών και δίνουν περιλήψεις τους. Οι επιλογές αυτές αναρτώνται στο Twitter και ο επισκέπτης μπορεί να τις αξιολογήσει και αν θέλει να συνεισφέρει προτάσεις και σχόλια.
Οι τελευταίες εβδομάδες δεν ήταν ιδιαίτερα λαμπρές για το εταιρικό προφίλ του Facebook. Η συνήθως απρόσκοπτη επέλασή του στο Διαδίκτυο στιγματίστηκε από μαζικές αντιδράσεις για την έκθεση ακόμη μεγαλύτερου ποσοστού δεδομένων των χρηστών του σε δημόσια χρήση. Οι νέοι όροι χρήσης (http://blo.gr/161), που υποχρεωτικά αποδέχεται κάθε εγγεγραμμένος και ισχύουν από τις 22 Απριλίου, χαρακτηρίζουν εξ ορισμού δημόσια όλα όσα αναρτά κανείς εκεί.
Κάθε φορά που χρησιμοποιεί μια εφαρμογή (παίζει ένα παιχνίδι, παίρνει μέρος σε ένα χιουμοριστικό συγκριτικό τεστ με τους φίλους του, γράφεται σε μια ομάδα διαμαρτυρίας ή υποστήριξης κ.ο.κ.) είναι σαν αν κάνει μια δημόσια ανακοίνωση, που υπερβαίνει τα όρια της -ούτως ή άλλως τεράστιας- κοινότητας του FB.
Ολες αυτές οι δημοσιεύσεις είναι διαθέσιμες για εμπορική χρήση από υπηρεσίες και εταιρείες τις οποίες ο χρήστης πιθανότατα αγνοεί εντελώς, αλλά στο αρχείο των οποίων εκείνος θα αποτελεί μια αξιοποιήσιμη μονάδα για εμπορικούς και άλλους σκοπούς. Ακόμη κι αν ο ίδιος διαγράψει κάποτε τον λογαριασμό του, αυτά τα δεδομένα θα εξακολουθήσουν να είναι δημόσια και θα προσφέρονται για τις παραπάνω χρήσεις, εφόσον τα έχει μοιραστεί με φίλους του στο δίκτυο -εκτός αν τα διαγράψουν κι εκείνοι.
Λίγες χιλιάδες ατόμων δηλώνουν έτοιμοι να αποχωρήσουν ομαδικά στις 31 Μαΐου, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για τον μη σεβασμό στα δεδομένα τους (www.quitfacebookday.com). Στο www.pledgebank.com/leavefacebook δηλώνουν ότι θα φύγουν μόνο αν μαζευτούν 10.000 συμμετέχοντες. Αλλοι προτιμούν ηπιότερη αντίδραση και οργανώνουν αποχή από το μέσο (δηλαδή, δεν θα συνδεθούν) στις 6 Ιουνίου (facebookprotest.com).
Το σημερινό κίνημα εναντίον του FB δεν είναι το πρώτο. Μικρές ομάδες προσπάθησαν αρκετές φορές στο παρελθόν να οργανώσουν μαζικές αποχωρήσεις/διαμαρτυρίες από το δίκτυο (π.χ. theantifacebookleague.com) χωρίς εντυπωσιακά αποτελέσματα. Η απήχηση των αντιδράσεων μοιάζει με τσίμπημα καρφίτσας σε ελέφαντα, αν αντιπαραβάλουμε τις αποχωρήσεις με τις νέες εγγραφές. Ο αριθμός των ενεργών μελών έχει υπερβεί τα 400 εκατομμύρια και είναι υπερδιπλάσιος σε σχέση με πέρσι.
Μια πιο δημιουργική αντίδραση στη μαζική εμπορευματοποίηση των δεδομένων που ανταλλάσσουν οι χρήστες μέσων όπως το Facebook, αντιπροτείνουν τέσσερις πιτσιρικάδες σπουδαστές πληροφορικής από τη Νέα Υόρκη. Οι Daniel Grippi, Maxwell Salzberg, Raphael Sofaer και Ilya Zhitomirskiy σχεδίασαν το Diaspora, ένα μοντέλο κοινωνικού μέσου που θα επιτρέπει τη δικτύωση και ανταλλαγή πληροφοριών όπως τα έχει συνηθίσει ο κόσμος αλλά με διασύνδεση των υπολογιστών των διαδικτυακών φίλων (αντί της παραχώρησής τους σε βάσεις δεδομένων, σε στιλ FB).
Η ιδέα τους βρήκε απρόσμενα μεγάλη χρηματοδότηση από δωρεές (μέσω του www.kick starter.com) και υπόσχονται να την υλοποιήσουν μέχρι τον Σεπτέμβριο. Ασφαλώς δεν θα καταφέρουν να αφυπνίσουν την τεράστια μάζα χρηστών που αδιαφορούν για την προστασία της ιδιωτικότητάς τους, αλλά υπάρχει πολύς ψαγμένος κόσμος που περιμένει με αγωνία να δει το Diaspora στην πράξη.
Ο απόφοιτος του πανεπιστημίου David Rowe φοράει μία αγγελία αναζήτησης εργασίας καθώς περπατάει σε πολυσύχναστο δρόμο του Λονδίνου. Μοιάζει η επιτομή του επιτυχημένου απόφοιτου αν αγνοήσουμε την επιγραφή “Απόφοιτος ιστορικού τμήματος. Δέχεται να δουλέψει τον πρώτο μήνα δωρεάν, μετά αποφασίζετε. Σας ευχαριστώ που κοιτάξατε”.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή