Ο Τάκης, ο Γιώργος και ο Λάμπρος είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Η Κάτια και ο Σπύρος είναι επίσης δημόσιοι υπάλληλοι. Κι όμως, αυτές οι δύο ομάδες εργαζομένων δεν έχουν κανένα κοινό, με εξαίρεση ότι εργάζονται στον δυσθεώρητο ελληνικό «δημόσιο τομέα». Οι πρώτοι «υπολειτουργούν» αφαιμάσσοντας το κράτος, απολαμβάνοντας κάθε είδους προνόμια, χωρίς να το ανταποδίδουν με την εργασία τους. Οι δεύτεροι εργάζονται συνεχώς και σκληρά προκειμένου να καλύψουν τα κενά που αφήνουν οι «συνάδελφοί» τους. Τα στοιχεία όλων είναι στη διάθεση της «Κ».
Τις ιστορίες της πρώτης ομάδας δημοσίων υπαλλήλων τις πρωτοδιαβάσαμε στο μπλογκ του fpboy (fpboy. blogspot. com), σε μια ανάρτηση που κυκλοφόρησε αρκετά και συζητήθηκε ακόμη περισσότερο. Ο ίδιος μίλησε στην «Κ» για τους τρεις γνωστούς του, που θα μπορούσαν να είναι και γνωστοί μας. Οπως ο Τάκης που δουλεύει σε δήμο. Πηγαίνει στη δουλειά στις 10 π. μ. και φεύγει στη 1 μ. μ. Είναι «υπάλληλος γραφείου», δηλαδή δεν κάνει τίποτα. Αμείβεται με 650 ευρώ. Παραπονιέται ότι δεν τον μονιμοποιούν – εργάζεται με σύμβαση τα τελευταία πέντε χρόνια. Οταν τον ρωτούν γιατί δεν ψάχνει για κάτι άλλο, απαντάει: «Τι να κάνω μετά τόσα χρόνια;». Είναι μόλις 29 χρόνων. Ο Γιώργος είναι μόνιμος στο Ναυτικό. Πηγαίνει στο γραφείο 2 – 3 φορές την εβδομάδα – κατά βάση περνάει τον χρόνο του στο facebook. «Αυτός είναι πιο έξυπνος», λέει ο fpboy, «έχει ξεκινήσει κι άλλη δουλειά στο όνομα της γυναίκας του». Προσωπικός του στόχος είναι να κάνει τρία παιδιά – για κάθε παιδί ο στρατός πληρώνει 80.000 ευρώ όταν το παιδί πάει 18. Με τα μέτρα «έχει ξενερώσει». «Δεν θα πατάμε καν μέσα!», λέει στον φίλο του. «Ας μας πάνε στρατοδικείο». Ούτως ή άλλως, θεωρεί τα 1.300 ευρώ που παίρνει λίγα. Φεύγει από τον Ναύσταθμο στις 12.30 το μεσημέρι. Είναι 30 ετών. Ο Λάμπρος εργάζεται επίσης σε δήμο ως τεχνικός με σύμβαση. Παίρνει 800 ευρώ και εργάζεται 10 – 12 το πρωί. Καλοπερασάκιας, παραδέχεται ότι «και πολλά παίρνω γι’ αυτό που κάνω». Λέει ότι οι συμβασιούχοι του δήμου θα το πάνε νομικά το θέμα. «Γιάννη, αν τα καταφέρουμε», λέει στον fpboy, «δεν θα χρειάζεται να δουλεύω καν!».
Κάθονται στο διπλανό γραφείο, θα τους βρείτε χωμένους στα χαρτιά, να σηκώνονται ίσα ίσα για ένα τσιγάρο. Είναι οι «άλλοι» δημόσιοι υπάλληλοι. Οπως ο Σπύρος και η Κάτια, που εργάζονται στην Κεντρική Υπηρεσία του υπ. Πολιτισμού. Με μάστερ ο ένας και διδακτορικό η άλλη, με δύο γλώσσες και εννέα χρόνια προϋπηρεσία, αμείβονται με 1.400 ευρώ. «Εχουμε δώσει την ψυχή μας εδώ. Εχουμε δουλέψει σε συνθήκες απίστευτου στρες, με Γ΄ ΚΠΣ, ολυμπιακά έργα και άλλα μεγάλα πρότζεκτ», λέει στην «Κ». «Σε κάθε υπουργείο υπάρχουν κι αυτοί που δουλεύουν», προσθέτει ο συνάδελφός της. «Οσο πιο ικανός είσαι, τόσο περισσότερη δουλειά αναλαμβάνεις». «Το φιλότιμο γίνεται ρετσινιά. Αρχίζεις να δέχεσαι κλήσεις τα βράδια. Να δουλεύεις απλήρωτες υπερωρίες», σημειώνει η Κάτια. Δεν μπήκαν στο Δημόσιο για να βολευτούν, αλλά από ιδεολογία, πιστεύουν στην κρατική πολιτική. «Πάντα υπάρχει μέσα σου το δίλημμα αν θα προσαρμόσεις τον εαυτό σου σ’ αυτά που απαιτεί η εργασία σου ή αν θα κάνεις περισσότερα. Τελευταία, περιορίζω τις φιλοδοξίες μου. Νιώθω ότι δεν έχω μέλλον, δεν έχω πια κίνητρο».
«Κανένας τους δεν είναι φτωχόπαιδο»
«Το σημαντικότερο είναι ότι κανένας από τους παραπάνω δεν είναι “το φτωχόπαιδο που βγάζει ένα κομμάτι ψωμί”», γράφει ο fpboy κάτω από τις ιστορίες των «τριών δημοσίων υπαλλήλων που ξέρω». «Καμία σχέση.
Ολα τα φτωχόπαιδα που ήξερα, και πιστέψτε με, ήξερα πολλά, δεν είχαν καμιά πρόσβαση σε δήμους, νομαρχίες και θέσεις Δημοσίου γενικότερα. Τα “φτωχόπαιδα” τα θυμάμαι να λιώνουν στα συνεργεία της Σπύρου Πάτση από τα 15, να δουλεύουν σε κρεοπωλεία και οικοδομές, να πήζουν σε τυπογραφεία στον Ταύρο, να κουβαλούν ξυλεία στα Πετράλωνα και να λιώνουν σε αποθήκες βιβλίων στα Εξάρχεια». Μιλώντας στην «Κ» ο ίδιος, που διατηρεί τη δική του επιχείρηση και πλήττεται όπως όλοι από τα νέα οικονομικά δεδομένα, εμφανίζεται αισιόδοξος: «Κάναμε λάθη, θα τα διορθώσουμε, θα προχωρήσουμε», λέει. «Τα παραπάνω όμως είναι πράγματα που πρέπει να σταματήσουν… χθες».
Χτες στο κέντρο βαθμολόγησης μία συνάδελφος ξέσπασε. “Με ρώτησε ποτέ κανείς αν δε θέλω κι εγώ να πηγαίνω βόλτα τις Κυριακές με την οικογένειά μου αντί να κλείνομαι εδώ μέσα να διορθώνω γραπτά;”. Θα ήθελα με την ευκαιρία αυτή να καλέσω την κα υπουργό ή κάποιον τέλος πάντων από το επιτελείο της να διαπιστώσει τις συνθήκες εργασίας των διορθωτών των πανελλαδικών εξετάσεων πριν προχωρήσει σε νέες ανακοινώσεις για την προνομιούχο τάξη των καθηγητών. Να δουν τα ακατάλληλα καθίσματα για πολύωρη εργασία που σου εξασφαλίζουν σίγουρη οσφυαλγία, τον ανεπαρκή φωτισμό των αιθουσών, τις τριζάτες πόρτες που κοπανάνε στα ρεύματα, την έλλειψη ακόμη κι ενός ανεμιστήρα (ευτυχώς ακόμη ο καιρός μας ευνοεί). Να δουν τα κοκκινισμένα μάτια των διορθωτών. Σε πόση ώρα βγαίνει ένα γραπτό; εξαρτάται από το μάθημα. Στην έκθεση οι διορθωτές αναστενάζουν. Πόσο πάει το γραπτό; ακόμα δεν ξέρουμε. Ισως να μη μάθουμε και πριν την ολοκλήρωση της βαθμολόγησης. 3 ευρώ μικτά; λιγότερο; και με τους φόρους; Σα να ήρθε η Κίνα πιο κοντά…
Και μοναχά η τιμή τους απομένει,
όταν ανηφορίζουνε τους δρόμους,
το βράδυ στις οχτώ, σαν κουρντισμένοι.
ή αλλιώς κατά τα λεγόμενα του JFK: “Καταλαβαίνεις πόσο κυνικός έχει γίνει ένας λαός, όταν θεωρεί φυσιολογικό να πληρώνει περισσότερο αυτόν που ασχολείται με τις αποχετεύσεις του, παρά αυτόν που ασχολείται με τα μυαλά των παιδιών του.” John F. Kennedy
Η διεξαγωγή των πανελλαδικών εξετάσεων φέρνει στο προσκήνιο την κατάργηση της βάσης του 10, μαζί και την προσφιλή τακτική του ράβε-ξήλωνε. Το σκεπτικό της κατάργησης στηρίζεται στο βασικό επιχείρημα ότι η θέσπισή της (από την προηγούμενη κυβέρνηση το 2006) δεν συνέβαλε στη βελτίωση των σπουδών, κάτι που δεν έχει βέβαια τεκμηριωθεί και δεν μπορεί να τεκμηριωθεί σε διάστημα τριών ή τεσσάρων ετών.
Αν πράγματι όμως δεν υπήρξε βελτίωση με βάση το 10, τι βελτίωση περιμένουμε να υπάρξει με την κατάργησή της ή δεν μας ενδιαφέρει πια το θέμα; Λογικά θα έπρεπε να ανεβάσουμε τη βάση στο 12 ή ακόμη και στο 15, για να επιτευχθεί η επιδιωκόμενη βελτίωση (αν στόχος της Πολιτείας είναι η βελτίωση του επιπέδου των σπουδών). Εφεξής θα επιβραβεύονται λοιπόν οι ανεπαρκείς μαθητές.
Φημολογείται ότι κάποια «διαγνωστικά τεστ» θα αντικαταστήσουν την κατάργηση του 10, αλλά τι είδους «τεστ» θα είναι αυτά αν δεν βαθμολογούνται και, αν βαθμολογούνται, με ποια βάση θα γίνεται η βαθμολόγηση; Με το 8, με το 7, με το 5; Σίγουρο είναι ότι οι μαθητές θα κρίνονται με μια βάση χαμηλότερη του 10. Αγνωστο είναι μόνο πόσο χαμηλά θα βάλουμε τον πήχυ. Προέχει προφανώς η δικαίωση των αποτυχημένων.
Αναφέρεται ακόμη στο σχετικό νομοσχέδιο ότι αρκετά τμήματα υπολειτουργούν λόγω έλλειψης εισακτέων. Γι’ αυτό, όμως, ευθύνονται οι λανθασμένες πολιτικές των κυβερνήσεων και οι όποιες διορθωτικές παρεμβάσεις δεν πρέπει να αποβούν εις βάρος της ποιότητας των σπουδών. Στόχος της κυβέρνησης είναι προφανώς να ενισχύσει τα ΤΕΙ της περιφέρειας, τα οποία κινδυνεύουν να κλείσουν, και να μειώσει πλασματικά την ανεργία. Αυτοί είναι οι «παιδαγωγικοί» και οι «κοινωνικοί» λόγοι στους οποίους αναφέρεται η κ. υπουργός όταν κάνει δηλώσεις στον Τύπο.
Ενα άλλο επιχείρημα είναι ότι χιλιάδες νέοι προσφεύγουν σε κολέγια και σε άλλα ιδρύματα του εξωτερικού. Αυτό μπορούν να κάνουν και αυτό κάνουν. Αν αποτύχουν, η ευθύνη θα είναι δική τους και ενδεχομένως των γονέων τους. Αν όμως αποτύχουν τώρα που η κυβέρνηση τούς ανοίγει διάπλατα την πόρτα –και είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αποτύχουν–, η ευθύνη θα βαρύνει πρωτίστως την κυβέρνηση.
Μονόπλευρα προβάλλεται και το επιχείρημα (αν είναι επιχείρημα) της προεκλογικής δέσμευσης. Προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ έκανε σημαία του την αξιοκρατία, εισπράττοντας επευφημίες και ζητωκραυγές. Αντιβαίνει ή δεν αντιβαίνει η κατάργηση του 10 κάθε έννοια αξιοκρατίας; Υπάρχει ή δεν υπάρχει ανακολουθία λόγων και έργων;
Κυρίως λόγω προεκλογικών δεσμεύσεων, οι μη επαρκείς μαθητές διευκολύνονται λοιπόν να εισαχθούν σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, αντί να ενθαρρύνονται να στραφούν, ανάλογα με κλίσεις και ενδιαφέροντα, προς άλλες επαγγελματικές κατευθύνσεις για να εξασφαλίσουν το μέλλον τους και να προσφέρουν στην κοινωνία. Γιατί πρέπει σώνει και καλά να σπρώχνονται όλοι, ανεξάρτητα από προσόντα και ικανότητες, προς τα ανώτατα και ανώτερα ιδρύματα, τη στιγμή μάλιστα που υπάρχουν δεκάδες χιλιάδες άνεργοι πτυχιούχοι και κάθε χρόνο προστίθενται και άλλοι στις στρατιές τους και αναγκάζονται οι περισσότεροι να κάνουν δουλειές του ποδαριού ή να δανείζονται χρήματα για να ζήσουν; Εδώ φέρουν και οι γονείς μεγάλη ευθύνη, αφού προτιμούν να βλέπουν άνεργους πτυχιούχους παρά εργαζόμενους τεχνίτες.
Ο Οδυσσέας Τσαγκαράκης είναι ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Τρία χρόνια μετά την τελευταία της ποιητική συλλογή –«Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως»– και έπειτα από πολλές νέες διακρίσεις και βραβεία (το τελευταίο ήταν το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας, τον περασμένο Μάρτιο στο Στρασβούργο) η ποιήτρια και ακαδημαϊκός Κική Δημουλά δεν επαναπαύεται. Την εβδομάδα που έρχεται κυκλοφορούν τα νέα της ποιήματα, πάντα από τις εκδόσεις «Ικαρος», με τίτλο «Τα εύρετρα».
Ο τίτλος παράδοξος, όπως σε όλες τις συλλογές της Κικής Δημουλά. Μοιάζει με την αμοιβή που εισπράττει όποιος βρίσκει έναν θησαυρό ή κάτι πολύτιμο που έχει χαθεί. Μια αμοιβή που αφορά, ασφαλώς, τόσο τη δημιουργό αυτών των ποιημάτων, όσο και τους αναγνώστες τους, οι οποίοι θα βρουν και θ’ ανταμειφθούν με τη γαλήνη της γνώσης και της αποδοχής. Για όσα τους τρομάζουν, και όσα εύχονται ν’ αποφύγουν.
Σ’ αυτά τα ποιήματα, η Κική Δημουλά βαδίζει πάντα στους δικούς της γνώριμους δρόμους έκφρασης, προσωποποιεί τις πιο καθημερινές λέξεις και τις πιο μεγαλειώδεις έννοιες: το «πολυάσχολο θνητό σήμερον», τις σελίδες που «κρυφογελούσαν», τον «ασίγαστο εμφύλιο πόλεμο μεταξύ του υπάρχω και του παύω». Οι πλευρές αυτού του αέναου εμφυλίου είναι η διαρκής έγνοια της σκέψης και των λέξεων της Κικής Δημουλά. Kαι μοιάζουν, εντέλει, αυτά τα «εύρετρα» σαν το απόσταγμα μιας βαθιάς εμπειρίας ζωής.
Tα ξεφύλλιζες, κοντοστεκόσουν κάθε τόσο
διάβαζες τάχα κάτι σε διαπερνούσε
αδιάβαστες κρυφογελούσαν οι σελίδες
μετά τα ζύγιασες όλα στη χούφτα σου
σα να ήταν κέρματα
χοντρικά τα εξετίμησες
ουκ ολίγα είπες
έκπληκτος πώς τ’ απέκτησες με ρωτάς.
Yποκριτή, γραμμή δε διάβασες
αλλιώς θα το ’βλεπες
το γράφω εδώ μέσα πρώτο πρώτο
τα εύρετρα είναι
εσύ μου τα έδωσες
επειδή σε βρήκα
σε μέτρησα και ήσουνα πολλά
ξαναμετρώ κι ήσουν αλλιώς
το άφησα να είσαι κι απ’ τα δυο
δε σου αφαίρεσα ούτε μία
απ’ τις χιλιάδες ωραιότητες που είχες
ούτε μισή απ’ τις πολύτιμες ασκήμιες σου
κόσμε.
Το «Σουηδικό Κόμμα Πειρατών», το οποίο πέρυσι εξασφάλισε έδρα στο Ευρωκοινοβούλιο, ανακοίνωσε ότι θα φιλοξενήσει σε δικούς του διακομιστές το Pirate Bay, έναν από τους δημοφιλέστερους δικτυακούς τόπους για την ανταλλαγή πειρατικών αρχείων.
Oπως αναφέρει την Τετάρτη το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, η πρωτοβουλία του κόμματος έρχεται έπειτα από δικαστική απόφαση στη Γερμανία, η οποία αναγκάζει τη γερμανική εταιρεία Cyberbunker να σταματήσει να φιλοξενεί την υπηρεσία.
Hταν η πολλοστή φορά που το Pirate Bay έρχεται αντιμέτωπο με τα δικαστήρια. Πέρυσι, η σουηδική δικαιοσύνη καταδίκασε τους τέσσερις ιδρυτές του δικτυακού τόπου σε φυλάκιση ενός έτους με την κατηγορία της συνέργιας σε πειρατεία.
Από την πλευρά τους, οι υπεύθυνοι του Pirate Bay επισημαίνουν ότι η υπηρεσία δεν φιλοξενεί τα ίδια τα αρχεία ταινιών και μουσικής, αλλά απλώς προσφέρει συνδέσμους (links) για την ανταλλαγή τους απευθείας μεταξύ των χρηστών.
«Σήμερα, στις 18 Μαΐου, το Σουηδικό Κόμμα Πειρατών ανέλαβε την παροχή εύρους ζώνης στο δικτυακό τόπο ανταλλαγής αρχείων Pirate Bay» αναφέρει η σχετική ανακοίνωση.
Το κόμμα ιδρύθηκε το 2006 και σύντομα προσέλκυσε πολλούς Σουηδούς που εξοργίστηκαν από τους νέους, αυστηρότερους νόμους για την πνευματική ιδιοκτησία και την παρακολούθηση των τηλεπικοινωνιών.
Τον περασμένο Ιούνιο το κόμμα εξασφάλισε έδρα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, έκτοτε όμως η δημοτικότητά του φαίνεται να έχει συρρικνωθεί: στις δημοσκοπήσεις ενόψει των βουλευτικών εκλογών του Σεπτεμβρίου, οι πειρατές συγκέντρωσαν τόσο μικρά ποσοστά ώστε δεν αναφέρονται καν με το επίσημο όνομά τους.
Κόμμα πειρατών ιδρύθηκε πάντως και στη Φινλανδία το 2008.
O Γκρέισον Μάικλ Τσανς γεννήθηκε και ζει στην πόλη Εντμοντ της Οκλαχόμα και είναι μαθητής της Στ΄ τάξης του δημοτικού σχολείου. Εκ πρώτης μοιάζει με ένα συνηθισμένο μέσο αμερικανάκι: παίζει ράγκμπι με τη σχολική ομάδα, κολλητοί του είναι ο Κόλιν και ο Κόλτον, ενώ κατά καιρούς συμμετέχει σε θεατρικά έργα που ανεβάζει η τάξη του.
Δεν έκανε ποτέ μαθήματα φωνητικής, αλλά παρακολούθησε με ζήλο τα τελευταία τρία χρόνια μαθήματα πιάνου. Στις αρχές του Απριλίου, σε μια από τις γιορτές του σχολείου του, αποφάσισε να τραγουδήσει την επιτυχία της αγαπημένης του καλλιτέχνιδoς Lady Gaga «Ρaparazzi», χωρίς να φαντάζεται το κύμα ενθουσιασμού που θα προκαλούσε στο Διαδίκτυο με την ερμηνεία του λίγες ημέρες αργότερα. Μέχρι χθες το μεσημέρι το βίντεο «Greyson Chance Singing Ρaparazzi» έπαιξε περισσότερες από 17 εκατομμύρια φορές στο youtube. Εκτοτε, περίπου κάθε 30 δευτερόλεπτα άλλο ένα σχόλιο προστίθεται ακριβώς κάτω από το βίντεο, ενώ δεν λείπουν οι συγκρίσεις με τον άλλο σταρ που ξεπήδησε κι αυτός από το Διαδίκτυο, τον 16χρονο Τζάστιν Μπίμπερ.
Η περήφανη μαμά Λάιζα προέτρεψε τον μπαμπά Σκοτ να μαγνητοσκοπήσει την ερμηνεία του μικρότερου γιου τους. Το σχόλιο της δασκάλας του 12χρονου, που είπε στο τέλος του βίντεο ότι « μάλλονσήμερα ο Γκρέισον έβαλε τα γυαλιά στη Lady Gaga », τους έκανε να αποφασίσουν να ανεβάσουν το βίντεο στο youtube. Και αυτή ήταν μόνον η αρχή.
Οι πρώτοι επισκέπτες ενθουσιάστηκαν και αμέσως άρχισαν να διαδίδουν το νέο: « Ενας μικρόςστο YouTube τραγουδάει απίστευτα Gaga!». Η τηλεπαρουσιάστρια Ελεν ντε Τζένερις είδε το βίντεο και αποφάσισε να τον καλέσει στο σόου της επόμενης ημέρας. Ο Γκρέισον μπήκε για πρώτη φορά σε αεροπλάνο και έφτασε στο Λος Αντζελες. Εκεί είχε τη χαρά να συνομιλήσει και με την αγαπημένη του Lady Gaga, η οποία τον συμβούλευσε: « Μη σταματήσεις να ακολουθείς τα όνειρά σου. Να δουλεύεις σκληρά,μείνε μακριά από τα κορίτσιακαι επικεντρώσου σε αυτό που κάνεις». Αυτή του η εμφάνιση πυροδότησε μια άνευ προηγουμένου διαδικτυακή έκρηξη σε όλα τα μήκη και πλάτη του διαδικτυακού ιστού.
Η σελίδα που διαχειρίζεται όπως φαίνεται ο ίδιος ο Γκρέισον στο Facebook μετρά ήδη 52.800 θαυμαστές (οι περισσότεροι είναι βέβαια γένους θηλυκού) και στο Τwitter τον ακολουθούν φανατικά περισσότεροι από 33.000 twitterers. Πάνω από 800.000 αναφορές αποφέρει μια αναζήτηση στο Google.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Άρθρα (RSS)