Terra Computerata

Απολαυστικός ο Βασίλης Αγγελικόπουλος στην Καθημερινή

Μέντορες. Εκπαιδευτικοί. Που θα αναλαμβάνουν -λέει το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου- ο καθένας κι από ένα νέο εκπαιδευτικό, να τον καθοδηγούν και να τον εκπαιδεύουν. Σε τι; Στα συνδικαλιστικά τεχνουργήματα ΟΛΜΕ-ΔΟΕ; Ή στο αποδοτικό «εκπαιδευτικό» σύστημα του οποίου άθυμοι θεράποντες και συναυτουργοί είναι οι ίδιοι; Ζήτω που σωθήκαμε. Οχι πως υποτιμώ την ανάγκη να βελτιωθεί η ποιότητα των εκπαιδευτικών – και πριν από τριάντα χρόνια, που έκανα Εκπαιδευτικό Ρεπορτάζ, αυτό μανιωδώς υπογράμμιζα στα γραφτά μου, και μάλιστα στην ανάγκη να αρχίσουμε από τη ρίζα ξεσκονίζοντας πρώτα τις λεγόμενες καθηγητικές σχολές -των οποίων πρόσφατη είχα ακόμη τότε την πικρή πείρα. (Καλά κρασά). Κάνει λοιπόν μια προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση η νέα κυβέρνηση (ξεσηκώνοντας «θύελλα» στη φιλοπρόοδο συνδικαλαρία των εκπαιδευτικών) αλλά βάζει μέσα και φούμαρα του στιλ «μέντορας». «Πού πας κυρά μου!» (που είχε κραυγάσει στη Μαίρη Αρώνη εν μέσω πρόβας εκείνο το μυθικό γκαρσόνι του παμπάλαιου Εθνικού, ο Νικολάκης -το ένα χέρι στη μέση, στο άλλο ο δίσκος με τους καφέδες- όταν την είδε να βγαίνει με τουπέ στη σκηνή παίζοντας Οσκαρ Ουάιλντ). Ε; Πού πας; Σε ποια κοινωνία, ποιου εκπαιδευτικού προσωπικού, πας να βάλεις έναν τόσο λεπτεπίλεπτο θεσμό; Αλειτούργητος θα μείνει, ή, ο και πιθανότερο, θα γεννήσει σημεία και τέρατα. Αλλά γενικότερα τι απογοήτευση από την πρώτη νομοθετική απόπειρα της κυβέρνησης στον τομέα της Εκπαίδευσης. Ημίμετρα για τη βελτίωση του εκπαιδευτικού προσωπικού, ημίμετρα για την εξυγίανση της εκλογής αρχών στα ΑΕΙ, αλλά μάνι μάνι η κατάργηση της βάσης 10 – για την οποία άραγε ντρέπονται μέσα τους μια στάλα; Νέα κυβέρνηση που επαγγέλλεται να φέρει τα πάνω κάτω στην κατακρημνιζόμενη κοινωνία μας και αρχίζει με μειοδοσίες στο κρισιμότερο – την Εκπαίδευση. Ετσι διδάσκεται «νέο ήθος»; Με μικροπολιτικές για να ικανοποιηθούν μπακάληδες και βουλευτές -εν και ταυτόν συνήθως- των επαρχιακών πόλεων όπου εδρεύουν άχρηστα κι αζήτητα ΤΕΙ; Ετσι «αλλάζουμε νοοτροπία»; Διορίζοντας υπερδιακόσιους ημέτερους όλων των κομμάτων στη Βουλή σε καιρό ναυαγίων και παρκάροντας για χρόνια καφενόβιους «φοιτητές» στην ανείπωτη μιζέρια δήθεν ΑΕΙ; Τι σόι πολιτικοί είσαστε όλοι εσείς; Τι αμετανόητοι τι ανοικτίρμονες. Η πέτρα δεμένη στο λαιμό μας. Ακούτε νέα ελληνικά τραγούδια; Τα μισά έχουν πλέον αγγλικό στίχο. Και τι λένε; Τίβουτσι. Πούποτα. Οπως άλλωστε και τα περισσότερα νέα στα ελληνικά. Τιποτολογίας το ακρόαμα, πρόσχωμεν. Αλλά ιδού τι συμβαίνει με τα αγγλόφωνα – και το παραδέχονται ευθέως μερικοί εξ αυτών όπως ο προβεβλημένος Lolek (και τα ονόματα ξένα of course) που είπε στα Νέα: «Με τα αγγλικά κρύβεται καλύτερα το τίποτα του νοήματος των στίχων. Από την άποψη αυτή δεν είναι κι άδικο που μερικοί αντιδρούν». Τραγούδια νέων στα εγγλέζικα πάντα υπήρχαν, αλλά αν τώρα παραφούσκωσε και μας πήρε το ποτάμι, μας πήρε ο ποταμός μνημονεύσατε Ιντερνετ και μνημονεύσατε SMS mnimoneusate kai tin adianoiti grafi pou meterhonte ta vlastaria mas sta kavlitzekia pouhoun olimeris sto xeri (i heri). Κινητά, ποντίκια, ipod, ipad, depan stodialo ke den xero pos ta len olafta ta marafetia. Και δεν είναι μόνο οι νέοι, ε; Του μεσήλικα τη γραφή να δεις. Α ρε Πινατούμπο. Α ρε Κρακατόα. Μια Σαντορίνη ρε! Τι να σου κάνει ένα Αγιεφουεογιελφα-πωστολέν ισλανδικό…

Ο Ομάρ, ο Αχμέτ, ο Εμρέ και ο Ριτβάν κάνουν σέντρες, δίνουν πάσες, χτυπούν κεφαλιές και βάζουν γκολ παίζοντας εικονικό ποδόσφαιρο στον ηλεκτρονικό υπολογιστή. Στο αμιγώς μουσουλμανικό χωριό των διακοσίων πενήντα κατοίκων του Νομού Ξάνθης, όπου ζουν οι τέσσερις μαθητές της Στ΄ Δημοτικού, ο υπολογιστής είναι άγνωστο είδος, τα αγγλικά περίπου… κινέζικα, ενώ η μητρική γλώσσα είναι η τουρκική. Τα τέσσερα αγόρια διασκεδάζουν και ταυτόχρονα μαθαίνουν παίζοντας «εκτός έδρας» στον υπολογιστή, καθώς τους βοηθάει η αγάπη τους για το ποδόσφαιρο, αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Δεν συμβαίνει το ίδιο, όμως, με τα αθλήματα του στίβου, στους εικονικούς Ολυμπιακούς Αγώνες ενός άλλου παιχνιδιού, μια που το τρέξιμο στα οκτακόσια μέτρα δεν συγκινεί κανέναν από τους συγχωριανούς τους, πόσο μάλλον τους ίδιους. Με τις πολεμικές τέχνες, που τις έχουν δει στην τηλεόραση, τα καταφέρνουν κάπως καλύτερα, ειδικά όταν οι ήρωές τους είναι οι γνωστοί τους Μπάτμαν και Σπάιντερμαν.Τα εντεκάχρονα αγόρια αποδεικνύουν έμπρακτα πως τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, που τόσο φοβούνται οι Ελληνες γονείς και εκπαιδευτικοί ότι απορροφούν τα παιδιά από τα μαθήματά τους, μπορούν στην πραγματικότητα να αποτελέσουν μέσο μάθησης -εν προκειμένω, υπολογιστών και αγγλικών- εφόσον συνδυάζονται με ήδη εμπεδωμένες γνώσεις και δεξιότητες, όπως το ποδόσφαιρο.

«Διαπιστώθηκε την τελευταία εικοσαετία πως η μάθηση δεν προκύπτει μόνο εντός του σχολικού περιβάλλοντος, όπως πιστεύαμε, αλλά και από τις εξωσχολικές δραστηριότητες», είπε στην «Κ» ο εκπαιδευτικός κ. Ν. Σαζακλίδης, που επιχειρώντας να διαπιστώσει εμπειρικά όσα οι θεωρητικοί πρεσβεύουν, μελέτησε τα τέσσερα αγόρια στην προσπάθειά τους να αντεπεξέλθουν σε τρία ηλεκτρονικά παιχνίδια υπολογιστή (ποδόσφαιρο, αθλήματα στίβου και πολεμικές τέχνες), χωρίς να έχουν σχετικές γνώσεις.

Οπως έδειξε η έρευνά του, την οποία θα παρουσιάσει στο 2ο Πανελλήνιο Εκπαιδευτικό Συνέδριο Ημαθίας που ανοίγει σήμερα τις εργασίες του και για τις επόμενες δύο ημέρες στη Βέροια και τη Νάουσα, οι τέσσερις μαθητές τα κατάφεραν καλά όπου είχαν συναφείς γνώσεις. «Δεν αρκεί να ξέρει κανείς να πατήσει τα σωστά κουμπιά στον υπολογιστή. Αν δεν ήξεραν ποδόσφαιρο, δεν θα μπορούσαν ν’ αντεπεξέλθουν», εξήγησε.

Τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, όπως παρατήρησε, βοηθούν τα παιδιά να μάθουν απαιτώντας πολλαπλές δεξιότητες. Στο σχολείο, αντίθετα, ακολουθείται η πρακτική του μοναδικού συγγράμματος. «Είναι σαν να προσπαθείς να διδάξεις ποδόσφαιρο μόνο μέσω εγχειριδίου», σημείωσε ο ίδιος, τονίζοντας πως ο εκπαιδευτικός θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη του το κοινωνικό περιβάλλον του μαθητή, αξιοποιώντας τα διδάγματα που παίρνει από εκεί, μέσω δραστηριοτήτων παιγνιώδους χαρακτήρα, που, όπως ακριβώς τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, καταφέρνουν να διατηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον των παιδιών.

Καθημερινή

Οι 28 παιδικές και εφηβικές βιβλιοθήκες που βρίσκονται διάσπαρτες σε απομακρυσμένες, ακριτικές πόλεις και χωριά της επικράτειας, ένας θεσμός 30 χρόνων με το ταπεινό, αλλά ταυτόχρονα πολύτιμο στόχο να μην υπάρχει παιδί στη χώρα ανέγγιχτο από τον κόσμο της γνώσης και της λογοτεχνίας, κινδυνεύουν σήμερα με οριστικό λουκέτο.

Ολα ξεκίνησαν το 2003 όταν ο Οργανισμός Παιδικών και Εφηβικών Βιβλιοθηκών, ένα ΝΠΙΔ που εποπτεύεται από το υπουργείο Παιδείας, άρχισε να αντιμετωπίζει έντονα οικονομικά προβλήματα. Το υλικό των βιβλιοθηκών σταμάτησε να ανανεώνεται, οι μισθοδοσίες των εργαζομένων (αντιστοιχεί ένας σε κάθε βιβλιοθήκη) να καθυστερούν για μήνες. Ουδείς μέχρι σήμερα γνωρίζει τι έφταιξε και ξαφνικά άρχισαν να εμφανίζονται από παντού χρέη -προς το ΙΚΑ, σε ενοίκια, εκδοτικούς οίκους κ.ο.κ. Σύμφωνα με την πρόεδρο του Σωματείου Εργαζομένων στις Παιδικές και Εφηβικές Βιβλιοθήκες, κ. Μαρία Τερζή, το υπουργείο Παιδείας συνέχιζε κανονικά τις επιχορηγήσεις προς τον Οργανισμό, ενώ απρόσκοπτη ήταν και η στήριξή του από ιδιώτες.

Οπως γράφουν στην ανοιχτή τους επιστολή προς «αρμοδίους» τρεις μαθητές της Στ΄ Δημοτικού του 3ου Δημοτικού Σχολείου Ερμούπολης, «εμείς, με το κλείσιμο της βιβλιοθήκης δεν μπορούμε πια να δανειστούμε βιβλία, πρέπει να τα αγοράζουμε, δεν μπορούμε να βρούμε πληροφορίες για τις εργασίες μας ούτε να περνάμε τον ελεύθερο χρόνο μας τόσο ευχάριστα. Και είμαστε πολύ λυπημένοι γι’ αυτό. Αλλά δεν θα το αφήσουμε να περάσει έτσι. Η βιβλιοθήκη πρέπει να ανοίξει σύντομα».

«Νομίζω ότι έχει αποδειχθεί πλέον και έμπρακτα ότι αυτός ο θεσμός δεν μπορεί να συντηρηθεί άλλο με χορηγίες και με την από καιρού εις καιρόν οικονομική στήριξη του υπουργείου Παιδείας», καταλήγει η κ. Τερζή. «Η Πολιτεία θα πρέπει να αγκαλιάσει με διαφορετικό τρόπο πια τις βιβλιοθήκες, να αναπτύξει ενδεχομένως στενότερη συνεργασία με τους δήμους – και να το κάνει όχι για εμάς, αλλά για τα παιδιά».

Καθημερινή

Πριν λίγο καιρό το ΥΠΕΠΘ αποφάσισε να διακόψει τη χορηγία προς τα ιδρύματα των πρωθυπουργών. Είχε όμως σταματήσει εδώ και καιρό να στηρίζει τις βιβλιοθήκες. Περίεργες προτεραιότητες. 

Το 2001, ο Κας Ρ. Σάνστιν έγραψε ένα δοκίμιο στην πολιτική επιθεώρηση Boston Review, στο οποίο διερωτάτο αν το Διαδίκτυο αποτελούσε ευλογία για τη Δημοκρατία. Ο Σάνστιν, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Σικάγου, μέλος τώρα της κυβέρνησης Ομπάμα, έθετε το ερώτημα κατά πόσον το Διαδίκτυο μπορεί να πλήξει τη σφαίρα της δημόσιας ζωής. Στα μέσα του 20ού αιώνα, οι Αμερικανοί πληροφορούνταν τις ειδήσεις κυρίως από λίγα μεγάλα δίκτυα και έντυπα μαζικής κυκλοφορίας. Χάρη σε αυτά, πληροφορούνταν και για τις πολιτικές απόψεις που ήταν διαφορετικές από τις δικές τους. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης συνέβαλαν στο να μοιράζονται οι Αμερικανοί τις εμπειρίες τους. Αν συναντούσαν κάποιον στο κουρείο, μπορούσαν να συζητήσουν κάτι μαζί του, επειδή παρακολουθούσαν τις ίδιες εκπομπές στην τηλεόραση.

Ο Σάνστιν διερωτάτο αν το Διαδίκτυο τα υπονομεύει όλα αυτά. Τα νέα μέσα ενημέρωσης, υποστηρίζει, σου δίνουν τη δυνατότητα να κόβεις και να ράβεις στα μέτρα σου τις εφημερίδες που διαβάζεις, σε τέτοιο βαθμό, ώστε να βλέπεις μόνο τις ειδήσεις που σε ενδιαφέρουν. Στο Διαδίκτυο έχεις τη δυνατότητα να επισκέπτεσαι τις ιστοσελίδες που επιβεβαιώνουν τις προκαταλήψεις σου. Ο Σάνστιν εξέφραζε ιδιαίτερη ανησυχία για το ζήτημα αυτό, διότι έχει ασχοληθεί επί μακρόν με τις προκαταλήψεις μας αναφορικά με τη γνώση. Θέλουμε, υποστηρίζει, να μαθαίνουμε για όσα επιβεβαιώνουν τις εικασίες μας. Επίσης, έχουμε μια φυσική ροπή προς τις πολωτικές απόψεις. Εχουμε επιπλέον την τάση να συγκεντρωνόμαστε σε ομάδες με άλλους που έχουν τις ίδιες απόψεις με τις δικές μας. Και από τη στιγμή που θα ενταχθούμε σε αυτές τις ομάδες, ο συγχρωτισμός μας με άλλους ομοίους μας ενισχύει περαιτέρω τις απόψεις μας. Για παράδειγμα, ο Σάνστιν υποστηρίζει ότι οι προοδευτικοί δικαστές γίνονται πιο προοδευτικοί όταν συγχρωτίζονται με άλλους προοδευτικούς δικαστές. Το ίδιο συμβαίνει και με τους συντηρητικούς δικαστές όταν συγχρωτίζονται με άλλους συντηρητικούς δικαστές.

Ο φόβος του Σάνστιν είναι μήπως το Διαδίκτυο οδηγήσει στη δημιουργία ενός εκλογικού σώματος πιο γκετοποιημένου και πιο πολωμένου.

Ωστόσο μια νέα έρευνα αποτυπώνει μια πιο σύνθετη εικόνα. Στην έρευνά τους, ο Μάθιου Γκέντσκοου και ο Τζέσε Σαπίρο, του Πανεπιστημίου του Σικάγου, υπολόγισαν το καθεστώς των ιδεολογικών διακρίσεων στο Διαδίκτυο χρησιμοποιώντας τη μεθοδολογία που είχε χρησιμοποιηθεί για τον υπολογισμό των φυλετικών διακρίσεων.

Σύμφωνα με την έρευνά τους, κάποιος που επισκέπτεται την ιστοσελίδα του δικτύου Fox News έχει περισσότερες πιθανότητες να συναντηθεί με συντηρητικούς στο Διαδίκτυο από ό,τι το 99% των αναγνωστών ειδήσεων στο Διαδίκτυο. Κατά τον ίδιο τρόπο, κάποιος που επισκέπτεται την ιστοσελίδα της εφημερίδας The New York Times έχει περισσότερες πιθανότητες να συναντηθεί με προοδευτικούς στο Διαδίκτυο από ό,τι το 95% των χρηστών. Το σημαντικότερο όμως εύρημα αυτής της έρευνας είναι ότι οι χρήστες του Διαδικτύου δεν περιορίζονται μόνο στις διαδικτυακές κοινότητες των ομοίων τους. Οι περισσότεροι διαθέτουν αρκετό χρόνο διαβάζοντας ειδήσεις σε δικτυακούς τόπους όπως το Yahoo News. Και από εκεί συχνά μεταβαίνουν σε δικτυακούς τόπους στους οποίους οι άλλοι χρήστες δεν μοιάζουν με αυτούς. Αν τα ευρήματα αυτής της έρευνας επαληθευτούν, το Διαδίκτυο δεν θα δημιουργήσει μια προστατευμένη, αλλά μια ελεύθερη, πολυεπίπεδη σφαίρα δημόσιας ζωής.

Καθημερινή