Terra Computerata

Η οικονομία της Κοινότητας Ανάβρας Μαγνησίας (Γούρα) βασίζονταν ανέκαθεν στην παραδοσιακή κτηνοτροφία και οι οικογένειες εξασφάλιζαν μόλις και μετά βίας τα προς το ζην.

Οι κτηνοτρόφοι, ο καθένας μόνος του, συμβίωναν με τα κοπάδια μέσα στο χωριό, οι δρόμοι ήταν δύσβατοι και λασπωμένοι. Η ευωδιά της Φύσης μπερδευόταν με τη δυσοσμία από την κοπριά των ζώων. Οι νέοι απογοητευμένοι… με μια βαλίτσα έτοιμη στο χέρι και το βλέμμα στα κοντινά αστικά κέντρα.

Φτώχεια, εγκατάλειψη, μαρασμός!

Δεν θα μπορούσε η Ανάβρα των 1.000 μ. υψόμετρο και των 400 ψυχών να έχει διαφορετική μοίρα απο τα υπόλοιπα απομακρυσμένα χωριά της Ελλάδας…

Το 1990 όμως επέλεξαν ένα άλλο καταναλωτικό πρότυπο. Δεν υιοθέτησαν τις επίσημες πελατειακές «γραμμές» των κομμάτων και εξέλεξαν στην Κοινότητα έναν συνδυασμό «για την Κοινότητά τους».

Η ομάδα αυτή στελεχωμένη με ανθρώπους μορφωμένους απευθύνθηκε σε ΟΛΟΥΣ τους κατοίκους, χωρίς πελατειακές σχέσεις, υλοποιώντας το σύνθημα:

«Συν Αθηνά και χείρα κίνει»

Έτσι, η Ανάβρα σήμερα αύξησε τους κατοίκους κατά 250! Εχει 0% ανεργία και 0% εγκληματικότητα. Οι κτηνοτρόφοι φροντίζουν τα κοπάδια τους με σύγχρονες μεθόδους και τα δώρα της Φύσης αξιοποιούνται στον υπέρτατο βαθμό με σεβασμό στο περιβάλλον

Δηλαδή, δημιουργήθηκαν:

• Αιολικό πάρκο με 20 ανεμογεννήτριες και συνολική ισχύ 17MW.
• Το Περιβαλλοντικό Πολιτισμικό Πάρκο «ΓΟΥΡΑ» που ξεκινάει από τις πηγές του Ενιπέα, με διατήρηση της βιοποικιλότητας και των παραδοσιακών μορφών ζωής (Μαντάνι, Ντριστέλα, Νερόμυλο)
• Τρία βιολογικά κτηνοτροφικά πάρκα έξω από το χωριό, όπου εγκαταστάθηκαν όλα τα ποιμνιοστάσια. Όλα τα ζώα του χωριού είναι ελευθέρας βοσκής και εκτρέφονται βιολογικά!
• Πιστοποιημένο κοινοτικό σφαγείο με ISO, HASP, S64 και βιολογική γραμμή σφαγής!
• Απαγορεύτηκε η διέλευση των ζώων μέσα στους δρόμους του χωριού, ενώ δημιουργήθηκαν περιφερειακοί αγροτικοί δρόμοι.
• Αγροτικό ιατρείο με δωρεάν κατοικία για τον γιατρό, ώστε να κατοικεί μόνιμα στο χωριό και εφαρμόζεται απαρέγκλιτα το πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι» για όλους τους ηλικιωμένους.
• Ολοήμερο νηπιαγωγείο και δημοτικό σχολείο με δωρεάν κατοικία στους δασκάλους σε νεόδμητα κτίρια.
• Κλειστό γυμναστήριο δωρεάν για τους κατοίκους, που λειτουργεί και το χειμώνα όταν οι θερμοκρασίες πέφτουν υπό το μηδέν.
• Δύο αίθουσες εκδηλώσεων 100 και 300 θέσεων
• Λαογραφικό Μουσείο Κτηνοτροφικής Ζωής.
• Νέα ασφαλής Παιδική Χαρά, πετρόχτιστες βρύσες, παρτέρια με δένδρα και Πλατώματα για αγνάντεμα κι αναψυχή. Νέο δίκτυο ύδρευσης, πεζόδρομοι, πλατείες, και διώροφο πάρκινγκ στο κέντρο του χωριού. Γήπεδο ποδοσφαίρου με χλοοτάπητα, αποδυτήρια και κερκίδες, γήπεδο μπάσκετ.
• Το εσωτερικό οδικό δίκτυο αναβαθμίστηκε με ασφαλτόστρωση και πλακοστρώσεις, ενώ η πρόσβαση στα αστικά κέντρα έγινε εύκολη με τη διαπλάτυνση του επαρχιακού δικτύου.
• Η ελεύθερη πρόσβαση στο διαδίκτυο (internet) ασύρματα για όλους τους κατοίκους ολοκληρώνεται.

Γίνεται διανομή κοινοτικών οικοπέδων σε όσους άστεγους δημότες επιθυμούν να επιστρέψουν στην Ανάβρα.

Όλα τα έργα που έγιναν ήταν και είναι απόλυτα φιλικά στο περιβάλλον.

Προετοιμάζονται για κατασκευή:

• Μικρό υδροηλεκτρικό εργοστάσιο ισχύος 4 MW, με αξιοποίηση μόνο του 70% του νερού του Ενιπέα, το οποίο δεν θα λειτουργεί τους καλοκαιρινούς μήνες, που η διαθεσιμότητα του νερού μειώνεται.
• Σύστημα τηλεθέρμανσης με καύσιμη ύλη βιομάζα (Υπολείμματα υλοτόμησης και κοπριές ζώων) που θα εξασφαλίζει θέρμανση και ζεστό νερό σε όλους τους κατοίκους δωρεάν.

Αληθινά ψέματα

Μέσα στον ορυμαγδό των ειδήσεων, πέρασε μάλλον απαρατήρητη η απάντηση που έδωσε ο πρόεδρος της Βουλής κ. Φίλ. Πετσάλνικος στην ερώτηση του βουλευτή του ΛΑΟΣ κ. Κυριάκου Βελόπουλου για το κόστος της κατασκευή της ιστοσελίδας του Κοινοβουλίου (www. parliament. gr). Ο κ. Πετσάλνικος τον (και μας) πληροφόρησε ότι η ιστοσελίδα στοίχισε 1.011.318,89 ευρώ! Σωστά διαβάσατε: ένα εκατομμύριο έντεκα χιλιάδες ευρώ και κάτι ψιλά. Τον (και μας) ενημέρωσε, επίσης, ότι δόθηκαν επιπλέον 48.197,38 ευρώ «για την κατάρτιση χειριστών και διαχειριστών του έργου».

Από την απάντηση του κ. Πετσάλνικου γίνεται προφανές πως δεν έχει την παραμικρή ιδέα ότι αποκάλυψε ένα τεράστιο σκάνδαλο που έγινε επί των ημερών του κ. Δημ. Σιούφα και της κ. Αννας Μπενάκη. Ιδέα –θέλω να πιστεύω– ότι δεν είχαν και οι προκάτοχοί του (που μάλλον δεν έχουν σχέση με την τεχνολογία) και ότι άλλοι έστησαν τη «δουλειά». Αλλά αν οι τρεις πρόεδροι της Βουλής είχαν επικοινωνήσει –όπως όφειλαν– με έναν, έστω, ιδιοκτήτη εταιρείας που κατασκευάζει ιστοσελίδες, θα τους είχε πληροφορήσει ότι το κόστος του site της Βουλής στην αγορά δεν τιμολογείται περισσότερο από 20.000 – 25.000 ευρώ! «Ενα εκατομμύριο δεν πρέπει να κοστίζει ούτε της ΝASA», μου είπε ένας εκ των ειδικών που απευθύνθηκα, προσθέτοντας πώς «στα 20 – 25 χιλιάρικα εξυπακούεται ότι συμπεριλαμβάνεται και η κατάρτιση των διαχειριστών κάθε ιστοσελίδας».

Eπικοινώνησα και με τον κ. Βελόπουλο διερευνώντας τη δική του αντίδραση στην απάντηση του κ. Πετσάλνικου. «Μα δεν ξέρετε πως συγκεκριμένες εταιρείες έκαναν πάρτι τα τελευταία χρόνια χρεώνοντας απίστευτα ποσά για την κατασκευή όχι μόνον του site της Βουλής, αλλά και των ιστοσελίδων των υπουργείων και των νομαρχιών;», μου είπε, ενημερώνοντάς με πως έχει ζητήσει με νέα παρέμβασή του το εξής αυτονόητο: να αναγράψει εδώ και τώρα κάθε δημόσιος φορέας στo site του πόσο κόστισε η κατασκευή τoυ και ποια εταιρεία το ανέλαβε».

Ο κ. Πετσάλνικος μας καθησύχασε, πάντως, ότι το 80% των χρημάτων της ιστοσελίδας της Βουλής προέρχονταν από κοινοτικούς πόρους και… μόνον το 20% από εθνικούς. Σκέφτομαι με τρόμο την τυχόν αναπαραγωγή της απάντησής του σε μια γερμανική εφημερίδα…

Καθημερινή

Ας μην πάμε μακριά όμως… πόσο άραγε κοστολογήθηκαν οι διάφορες πύλες του ΥΠΕΠΘ την τελευταία δεκαετία; 

Αν η σύνδεση στο Ιnternet δεν λειτουργεί/διακόπτεται ανά περιόδους/έχει ταχύτητα πολύ χαμηλότερη από την ονομαστική:

Υποβάλετε έγγραφη ή ηλεκτρονική καταγγελία στην εταιρεία, ζητώντας:

1 Την άμεση αποκατάσταση της σωστής λειτουργίας της σύνδεσης.

2 Τη διαγραφή των φερόμενων ποσών (λογαριασμών, τελών κτλ.) για το διάστημα που παρέχει πλημμελώς τις υπηρεσίες της.

3 Την καταβολή αποζημίωσης για τη ζημία που υφίστασθε από την πλημμελή παροχή των υπηρεσιών σας.

Η εταιρεία οφείλει να σας δώσει «μοναδικό αριθμό αναφοράς», ένα είδος αριθμού πρωτοκόλλου της αίτησής σας. \345 Αν σε 20 ημέρες δεν έχει επιλυθεί το πρόβλημα, υποβάλετε έγγραφη ή ηλεκτρονική καταγγελία στην Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ), επισυνάπτοντας τον «μοναδικό αριθμό αναφοράς».

Η ΕΕΤΤ μεσολαβεί για την επίλυση του προβλήματος και επιβάλλει πρόστιμα, σε περίπτωση παράβασης νομοθεσίας. Είναι υποχρεωμένη να απαντά στις καταγγελίες.

Αν το πρόβλημα δεν επιλύεται και η εταιρεία συνεχίζει να σας στέλνει λογαριασμούς για υπηρεσίες που δεν λαμβάνετε, υποβάλετε έγγραφη ή ηλεκτρονική καταγγελία στην εταιρεία, ζητώντας, ακόμη και αν δεν έχει παρέλθει η υποχρεωτική χρονική διάρκεια της αρχικής σύμβασης (π.χ. δωδεκάμηνη δέσμευση):

1 Την άμεση ακύρωση της σύμβασης. 2 Τη διαγραφή των φερόμενων ποσών (λογαριασμών, τελών κτλ.) για το διάστημα που δεν παρείχε ή παρείχε πλημμελώς τις υπηρεσίες της. 3 Την καταβολή αποζημίωσης για τη ζημία που υφίστασθε από την πλημμελή παροχή των υπηρεσιών της.

Αν η εταιρεία αρνηθεί να ακυρώσει τη σύμβαση, λόγω δωδεκάμηνης δέσμευσης, ή αν σας επιβάλει την καταβολή πρόσθετων τελών αποσύνδεσης/χρεώσεων απενεργοποίησης κτλ.:

1 Αρνηθείτε εγγράφως ή ηλεκτρονικώς την καταβολή, αναφέροντας λεπτομερώς τα στοιχεία που αποδεικνύουν τις πλημμελείς υπηρεσίες. Η απλή προφορική ή τηλεφωνική άρνηση δεν σας κατοχυρώνει απόλυτα απέναντι σε πιθανές μελλοντικές αγωγές της εταιρείας.

2 Υποβάλετε έγγραφη ή ηλεκτρονική καταγγελία στον Συνήγορο του Καταναλωτή, στη Γενική Γραμματεία Καταναλωτή και στην ΕΚΠΟΙΖΩ, προσαρτώντας όλες τις προηγούμενες καταγγελίες και επιστολές.

 To BHMA

Υπάλληλοι υπουργείου καλούν 090 με τα υπηρεσιακά κινητά τους χρεώνοντας στις πλάτες του Δημοσίου εκατομμύρια ευρώ. Νομάρχης εγκρίνει 200.000 ευρώ για απογευματινές υπερωρίες υπαλλήλων «γιατί έτσι έκαναν και οι προηγούμενοι». «Κουμπάροι» αποστούν επιχορηγήσεις για ΜΚΟ φαντάσματα. Πολίτες εξαπατούν το κράτος καλύπτοντας τις πισίνες τους με τέντες παραλλαγής. Εφοριακοί επιδίδονται σε ακρότητες για να μη χάσουν την «πελατεία» τους. Γιατροί συνεχίζουν να τσεπώνουν μίζες για τα σκανδαλωδώς υπερκοστολογημένα υλικά. Στελέχη φορέων προτιμούν να αναλώνουν χρήμα σε ανακαινίσεις γραφείων παρά σε πολυαναμενόμενες δράσεις. Αγρότες παίρνουν επιδοτήσεις για… φανταστικές καλλιέργειες. Στελέχη οργανισμών αμείβονται με τεράστιους, μη εγκεκριμένους μισθούς…

Η συνεχής αποκάλυψη σκανδάλων στις κρίσιμες ημέρες της υποτιθέμενης αναδίπλωσης προκαλεί αισθήματα ασφυξίας. Οχι άλλη λαφυραγωγία, άλλα ανομήματα, άλλες καταβόθρες σπατάλης. Η ανευόδωτη λαχτάρα για αλλαγές, νέες υγιείς πρακτικές, διέξοδο, φως, αποβαίνει βασανιστική μέχρι τρέλας. Μοιάζει εξωφρενικό, παράλογο, η εκκολαπτόμενη προσπάθεια για ανόρθωση να καταποντίζεται από το γνώριμο έρμα του εαυτουλισμού και της ασυνειδησίας. Κάθε νέο κρούσμα απείθειας στο καθολικό πρόσταγμα για κάθαρση καρφώνει τη σάρκα μας σαν μαχαίρι. Κάθε νέα αποκάλυψη πέφτει πάνω μας σαν κατραπακιά που μας αφήνει καταρρακωμένους, απέλπιδες, γονυπετείς. Παλιότερα τα σκάνδαλα λειτουργούσαν πάνω μας σαν ιλαροτραγωδία. Μας αιφνιδίαζαν και μας συνέπαιρναν, μας αποσβόλωναν, μας εξόργιζαν – στιγμιαία. Εθισμένοι στην ατιμώρητη δυσωδία, την προσπερνούσαμε καθυβρίζοντας εκ του ασφαλούς το σύστημα των κουμπάρων, των ημετέρων, τις συντεχνίες, τις παράγκες, τη φτιάξη μας, τη μοίρα μας. Η αβεβαιότητα δεν θέριζε τα ήπατά μας. Σήμερα, νιώθουμε διάφανοι, ορατοί από παντού. Η στάση μας, οι πράξεις μας, σε κοινή θέα. Τα χαρακτηριστικά μας, ανακλάσεις αδυσώπητων κατόπτρων, να μας δείχνουν πιο απατεώνες, πιο αδίστακτους, πιο καταδικασμένους από όσο πιστεύουμε ότι είμαστε. Εχθρούς ή ανδράποδα να εκλιπαρούμε συρόμενοι στα διεθνή κολαστήρια.

Και νιώθουμε ότι δεν πάει άλλο, ότι πρέπει να βρεθεί ο πυθμένας σ’ αυτό το βαθύ πηγάδι, αλλιώς θα αρχίσουμε να παραπαίουμε, να αλλοφρονούμε με τη σχιζοειδή συμπεριφορά μας. Από τη μια να κάνουμε έκκληση στο φιλότιμο, τη μαχητικότητα, τον πατριωτισμό, τον ηρωισμό μας, την ικανότητά μας να επιβιώνουμε την ύστατη στιγμή, και από την άλλη να συνεχίζουμε να επιδιδόμαστε αδιατάρακτοι στην αρπαγή και της τελευταίας ρανίδας.

Πρέπει να συνέλθουμε. Να πιέσουμε εαυτούς και ιθύνοντες για περισσότερη ειλικρίνεια, εντιμότητα, ευθύνη. Να αρνηθούμε, από τη μια, τη δική μας συμμετοχή στην ασυδοσία, την απληστία, την πολύ άνετη και πολύ γλυκιά ζωή και, από την άλλη, να απαιτήσουμε και να πάρουμε, όπως έλεγε ο Πολ Ελιάρ, «από τον Καίσαρα αυτό που δεν του ανήκει».

Αλλιώς, πριν από το πορτοφόλι μας, κινδυνεύει η υγεία μας. Η ψυχική ισορροπία μας. Θα απολέσουμε ολοκληρωτικά το βαθιά φυλαγμένο «μύγδαλο» λογικής, ευαισθησίας, ανδρείας. Και μαζί του την ικανότητα αντίστασης στην αιμοδιψή επιθετικότητα του επερχόμενου.

Καθημερινή

Ερευνητές στην Ισπανία, με την χρήση της εικονικής πραγματικότητας, κατάφεραν για πρώτη φορά να κάνουν άνδρες να αισθανθούν ότι βρίσκονταν μέσα σε γυναικεία σώματα. Οι άνδρες, που συμμετείχαν στο πείραμα, δήλωσαν ότι ένιωσαν τον εαυτό τους να κατέχει το σώμα μιας γυναίκας.

Το πείραμα, που μπορεί να ρίξει φως στο πώς οι άνθρωποι διακρίνουν τους εαυτούς τους από τους άλλους, έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου της Βαρκελώνης, υπό τον Μελ Σλέιτερ, και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό PLoS One, σύμφωνα με τον «Γκάρντιαν».

Οι ερευνητές κατασκεύασαν ένα «κράνος» εικονικής πραγματικότητας που επέτρεπε στους άνδρες εθελοντές να βλέπουν και να ακούνε τον κόσμο γύρω τους σαν να ήσαν γυναίκες. Όταν κοιτούσαν χαμηλά το «γυναικείο» σώμα τους, μπορούσαν να δουν τα φορέματα που (νόμιζαν ότι) φορούσαν.

Το αίσθημα «ανταλλαγής» ταυτότητας ήταν τόσο πειστικό που ξεπερνούσε την σωματική ταύτιση, καθώς ο εαυτός των ανδρών άρχισε να αντιδρά αντανακλαστικά στα γεγονότα του εικονικού κόσμου σαν ήταν γυναίκα.

«Αυτή η έρευνα ανοίγει ένα νέο δρόμο στην εικονική πραγματικότητα, καθώς δεν μεταμορφώνει μόνο την αίσθηση του χώρου, αλλά και την αίσθηση του εαυτού. Δεν υπάρχει άλλη τεχνολογία που να επιτρέπει σε κάποιον να κοιτάει προς τα κάτω και να βλέπει ότι έχει ένα άλλο σώμα, αλλά να έχει την ψευδαίσθηση ότι είναι το δικό του», σύμφωνα με τον Σλέιτερ, ο οποίος, εκτός από το Καταλανικό Ινστιτούτο Ερευνών και Προωθημένων Μελετών της Βαρκελώνης, συνεργάζεται με το τμήμα επιστήμης των υπολογιστών του University College του Λονδίνου.

Σύμφωνα με τον ερευνητή, «αν μπορούμε να δώσουμε στους ανθρώπους την ψευδαίσθηση ότι τα σώματά τους είναι διαφορετικά, τότε τα στοιχεία που έχουμε ως τώρα, δείχνουν πως επίσης επηρεάζεται η συμπεριφορά τους και ο τρόπος που σκέφτονται. Μπορούν να έχουν νέες εμπειρίες. Κάποιος που είναι αδύνατος, μπορεί να μάθει πως είναι να είναι χοντρός. Ένας άνδρας μπορεί να έχει την εμπειρία του τι σημαίνει να είναι γυναίκα».

Τα πειράματα με 24 άνδρες, μεταξύ άλλων, έδειξαν ότι ο νους του ανθρώπου έχει μια πολύ «ρευστή» εικόνα για το σώμα του. Η έρευνα αναμένεται να βοηθήσει στην κατανόηση ενός από τα σημαντικότερα αινίγματα της νευροεπιστήμης: με ποιο ο τρόπο ο ανθρώπινος εγκέφαλος μπορεί να ξεχωρίσει ένα μέρος του σώματός μας από κάτι άλλο στον περιβάλλοντα χώρο. Επίσης τέτοιου είδους έρευνες μπορεί μελλοντικά να βοηθήσουν ασθενείς που έχουν πληγεί από εγκεφαλικό και άλλα ιατρικές παθήσεις, ώστε να μπορέσουν να χρησιμοποιήσουν ξανά το σώμα τους.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες ΑΠΕ-ΜΠΕ

Στο δέκατο ζευγάρι φίλων με παιδιά στο σχολείο που συνάντησα, σφίχτηκε η ψυχή μου. Ολοι, μα όλοι, ανεξάρτητα αν τα βγάζουν πέρα τσίμα-τσίμα ή διαθέτουν σχετική ή μεγάλη οικονομική άνεση, ζουν πλέον για την ημέρα που θα αποχαιρετήσουν τα τέκνα τους στο αεροδρόμιο για το εξωτερικό. Κανείς τους δεν αφήνει, έστω μία πιθανότητα, να είναι αυτή η χώρα ελκυστική όταν τα παιδιά τους θα τελειώσουν, σε πέντε, δέκα χρόνια το λύκειο και θα πρέπει να επιλέξουν την περαιτέρω πορεία τους.

Γυρίσαμε, άραγε, ξαφνικά στην εποχή του μεγάλου ξεριζωμού που ύμνησε ο Καζαντζίδης; Πενήντα χρόνια πίσω; Ηταν, άραγε, ποτέ καλύτερα τα πράγματα για τους νέους της Ελλάδας και ιδιαίτερα για τους «προικισμένους», με τις σοβαρές σπουδές και τα μεταπτυχιακά;

Μάλλον όχι, αν κρίνει κανείς από τα στατιστικά στοιχεία που δείχνουν ότι σχεδόν ένας στους δύο νέους επιστήμονες εγκαταλείπει την Ελλάδα για να αναζητήσει μια καλύτερη ευκαιρία σε χώρες της Ε. Ε και στις ΗΠΑ. Χαρακτηριστικά, την τελευταία δεκαετία έχουν παραμείνει μετά τις σπουδές τους στο εξωτερικό ή έχουν φύγει από την Ελλάδα 550.000 νέοι Ελληνες, κάτοχοι μεταπτυχιακών ή διδακτορικών τίτλων σπουδών, τους οποίους η ελληνική οικονομία λόγω της τεχνολογικής της καθυστέρησης αδυνατεί να απορροφήσει. Δηλαδή, η Ελλάδα καταναλώνει τους πολύτιμους και δυσεύρετους δημόσιους πόρους για να εκπαιδεύει ανθρώπους τους οποίους στη συνέχεια αξιοποιούν άλλες χώρες.

Είναι αυτονόητος ο προβληματισμός, η αγωνία και η συζήτηση για το έλλειμμα και το δύσβατο πεδίο του δανεισμού. Το ερώτημα είναι γιατί ποτέ δεν θεωρήθηκε αυτονόητος και ο προβληματισμός για τη φυγή από την πατρίδα όλων εκείνων που θα μπορούσαν να συμβάλουν σημαντικά στον εκσυγχρονισμό της. Πόσα χρόνια τώρα ακούμε στις προεκλογικές ομιλίες των αρχηγών των κομμάτων ότι η επένδυση στην ανθρώπινη γνώση είναι το μέλλον κάθε χώρας; Πόση βάσανος απαιτείται για να αντιληφθούμε ότι θα αποβεί μοιραίο για το μέλλον μας το γεγονός ότι σχεδόν το μόνο «εξαγώγιμο είδος» έχουν καταντήσει να είναι όσοι διαθέτουν εξειδικευμένη γνώση και μπορούν να επιβιώσουν σε πραγματικά ανταγωνιστικό περιβάλλον; Πόση σοφία απαιτείται για να προβλέψει κανείς ότι μια χώρα που εξάγει υψηλά εκπαιδευμένους με εθνική συνείδηση και εισάγει ανειδίκευτους μετανάστες με αμφίβολες προοπτικές ενσωμάτωσης, μπαίνει σε επικίνδυνο μονοπάτι;

Πόσος πνευματικός κόπος χρειάζεται για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι η επιβράβευση της μετριότητας καταλήγει στην καλύτερη περίπτωση σε μέτρια αποτελέσματα;

Και τι, άραγε, να απαντήσει κανείς σε όλους τους άλλους, εκείνους που επέλεξαν κάποια στιγμή να επιστρέψουν στην πατρίδα, που δεν ήξεραν να κλέβουν και να δίνουν μίζες, που δεν εκμαυλίστηκαν, και που σήμερα κυρτώνουν κουρασμένοι τους ώμους, αδύναμοι να παλέψουν με τα τέρατα της διαφθοράς για να επιβιώσουν;

Είναι σαφές ότι ούτε η μετανάστευση των αρίστων μπορεί να αντιστραφεί διά μαγείας ούτε να καταλαγιάσει η αγωνία όλων ημών των υπολοίπων. Είναι όμως εξίσου αυταπόδεικτο ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι. Στράγγιξε η πατρίδα μας από οράματα και από προοπτικές. Εμεινε από πίστη και από πυξίδα και βολοδέρνει χωρίς προσανατολισμό στην τρικυμία των καιρών. Αναγκαστικός ο αγώνας για την εξασφάλιση καλύτερων επιτοκίων, δεν λέω, αλλά δεν αρκεί. Από το 2000 ακόμη, όταν η Ε. Ε. έθεσε ως στόχο να γίνει η Ενωση μέχρι τα τέλη της δεκαετίας «η πιο δυναμική και ανταγωνιστική οικονομία στον κόσμο, βασισμένη στη γνώση», τα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη έδωσαν απόλυτη προτεραιότητα στην προαγωγή της έρευνας. Εμείς, και σε αυτό το κεφάλαιο, επενδύσαμε στη ρητορική της γνώσης, και όχι στην ίδια τη γνώση.

Ας προβληματιστούμε, έστω τώρα, προς τα πού θέλουμε να πάει η χώρα. Ας καθήσουν σοβαρά κάτω οι ειδικοί και ας μετρήσουν τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας και της οικονομίας και το πώς αυτές θα συνδεθούν με τον επαγγελματικό προσανατολισμό και την εκπαιδευτική πολιτική. Δεν πάει άλλο έτσι…

Καθημερινή

Σχεδόν 100.000 νέοι κολυμπούν στο άγχος. Μπαίνουν στην κούρσα των πανελλαδικών εξετάσεων. Αν έχετε περάσει και εσείς από εκεί μπορεί και να πιστεύετε ότι δεν άξιζε τον κόπο. Ισως να σκέφτεστε ότι δεν θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς. Ακόμα και αν οι ακαδημαϊκοί τίτλοι δεν συνδέονται απαραίτητα με την επαγγελματική αποκατάσταση, είναι ένα ισχυρό έρεισμα για την απόκτηση μίας κάποιας μόρφωσης. Ωστόσο η διαδρομή είναι λίγο ως πολύ γνωστή.

Αρκετές χιλιάδες παιδιών θα κερδίσουν την εισαγωγή τους σε κάποιο ίδρυμα. Είναι μάλιστα πιθανό γονείς να πληρώνουν σπουδές σε σχολές με θολό αντικείμενο και επαγγελματικό προορισμό που παραμένει άδηλος. Οσο μάλιστα δεν ισχύει και η βάση του «δέκα» δεν αποκλείεται ο γονιός να πληρώνει τις πολυετείς διακοπές του παιδιού σε μία επαρχιακή πόλη. Παλαιότερα θα μάθαινε και μία πρέφα, τώρα θα λιώσει στο Pro. Και εντάξει, ο γονιός ας πληρώσει. Το πρόβλημα είναι ότι και το παιδί δεν θα μάθει τίποτα το χρήσιμο και λειτουργικά απαραίτητο στην αγορά εργασίας. Οχι πως και όσοι πετύχουν καλύτερες επιδόσεις θα πατήσουν γερά στο μέλλον.

Με εξαίρεση ελάχιστες σχολές, οι περισσότεροι θα φάνε τα νιάτα τους σε βρωμερά αμφιθέατρα, θα κολλήσουν αφίσες ή θα αδιαφορήσουν, θα συζητήσουν για το άσυλο, θα παίξουν ξύλο, θα κοροϊδεύουν και θα γίνουν κορόϊδα και οι ίδιοι. Αν μη τι άλλο είναι στιγμές που πιστεύεις ότι όλη η ιδέα της ανώτατης εκπαίδευσης στη χώρα μας βασίζεται σε μία κοινά αποδεκτή απάτη. Με την έρευνα να ταλαιπωρείται από την καχεξία κονδυλίων, τα κομματικά πανεπιστήμια και τις αγριεμένες νεολαίες, η ανώτατη εκπαίδευση στην Ελλάδα υστερεί όλο και περισσότερο από την παιδεία που παρέχεται στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο. Αλλωστε κατά πάσα πιθανότητα είμαστε η μοναδική χώρα παγκοσμίως όπου τα πανεπιστήμια δεν έχουν λόγο για τον αριθμό και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των φοιτητών που θα υποδεχθούν.

Αλλά τι λέμε τώρα; Αυτά που επαναλαμβάνουν όλοι με μία εκνευριστική μονοτονία χρόνο με το χρόνο. Και τότε γιατί δεν κάνουμε κάτι; Γιατί δεν κλείνουν σχολές; Για ποιο λόγο τα πανεπιστήμια δεν επιχειρούν στον ιδιωτικό τομέα ως ιδρύματα και όχι ως σκιώδεις μπίζνες πανεπιστημιακών; Γιατί δεν αποδεχόμαστε συνθήκες υγιούς ανταγωνισμού μεταξύ δημόσιας και ιδιωτικής εκπαίδευσης; Ως πότε η παιδεία θα παραμένει αντικείμενο για την εκμετάλλευση της αγωνίας που διακατέχει τη μέση ελληνική οικογένεια; Γιατί επιτρέπουμε στους ίδιους τους φοιτητές να καταστρέφουν ή να υποβαθμίζουν την αισθητική και την υποδομή των σχολών τους. Και, εν τέλει, μήπως αυτή η κρίση μας δίνει την ευκαιρία να δούμε όλα αυτά από την αρχή; Και από το μηδέν;

Αρθρο του Κώστα Γιαννακίδη στο protagon

Το εκπαιδευτικό μας σύστημα «πάσχει» και χρειάζεται πολλές και βαθιές αλλαγές, δήλωσαν μαθητές, γονείς και εκπαιδευτικοί σε έρευνα ομάδας κοινωνιολόγων – εκπαιδευτικών, η οποία διεξήχθη σε σχολεία της Θεσσαλονίκης.Θετική άποψη για το εκπαιδευτικό σύστημα έχει μόνο το 10% των μαθητών, το 15% των γονέων, το 12% των εκπαιδευτικών, ενώ ένας στους δύο μαθητές, όπως και πολλοί γονείς, θα έβλεπε με ικανοποίηση την κατάργηση των Πανελλαδικών Εξετάσεων. Μόνο το 15% των μαθητών και γονέων και το 6% των εκπαιδευτικών πιστεύουν ότι πρέπει να μείνουν όπως είναι. Το 50% των μαθητών και το 70% των εκπαιδευτικών πιστεύουν ότι το πρόγραμμα σπουδών ικανοποιεί «λίγο» ή «καθόλου». Το 50% των μαθητών, το 60% των γονέων και το 70% των καθηγητών δεν είναι ικανοποιημένοι με τις υποδομές του σχολείου και το ωράριο (45%, 26%, 62% αντίστοιχα). Ανάλογα είναι τα ποσοστά και για τα σχολικά βιβλία.

Η έρευνα διεξήχθη από την ομάδα των κοινωνιολόγων Φωτεινή Κουρτίδου, Ελένη Μπρίκα, Ελισάβετ Πασχαλίδου, Χρήστο Ρουμπίδη και Γεώργιο Παπαδόπουλο (πληροφορικός) υπό την εποπτεία του διευθυντή της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης κ. Γ. Κωνσταντινίδη. Στην έρευνα (η ίδια ομάδα έχει πραγματοποιήσει άλλες 15 που σχετίζονται με το σχολείο) συμμετείχαν 1.118 μαθητές Γυμνασίων και Γενικών και Επαγγελματικών Λυκείων, 378 γονείς και 131 εκπαιδευτικοί από 22 σχολεία της Διεύθυνσης Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, τα οποία βρίσκονται σε αστικές και περιαστικές περιοχές, σε βιομηχανική ζώνη και σε επαρχιακούς οικισμούς του Νομού Θεσσαλονίκης.

Με τον σημερινό τρόπο διδασκαλίας δεν είναι ικανοποιημένο το 48% των μαθητών και το 47% των εκπαιδευτικών. Οι μισοί μαθητές, 4 στους 10 γονείς και 1 στους 5 εκπαιδευτικούς πιστεύουν ότι πρέπει να καταργηθούν οι Πανελλαδικές και η πρόσβαση στην ανώτατη εκπαίδευση να είναι ελεύθερη, ενώ 1 στους 5 μαθητές, 1 στους 3 γονείς και 7 στους 10 εκπαιδευτικούς απάντησαν ότι πρέπει να πραγματοποιούνται μετά το τέλος των λυκειακών σπουδών.

Ειδικά για τις σχέσεις που αναπτύσσονται στο πλαίσιο του εκπαιδευτικού συστήματος, μόνο «οι σχέσεις μαθητών μεταξύ τους» αναπτύσσονται σε μεγάλο βαθμό, θεωρεί το 70% των μαθητών και το 60% των γονέων. Για τις σχέσεις μαθητών – εκπαιδευτικών, το 65% μαθητών και γονέων και το 73% των εκπαιδευτικών απαντούν «σε μικρό βαθμό». Στο ίδιο χαμηλό επίπεδο κατατάσσονται και οι σχέσεις εκπαιδευτικών μεταξύ τους και εκπαιδευτικών – γονέων.

Δεξιότητες
Μαθητές, γονείς, εκπαιδευτικοί πιστεύουν στον σημαντικό ρόλο μαθητικών συμβουλίων, Συλλόγων Γονέων, Σχολικών Συμβουλίων, Τοπικής Αυτοδιοίκησης, Ενώσεων Γονέων, Ομοσπονδίας Γονέων. Για τις δεξιότητες των μαθητών σε διάφορους τομείς και οι τρεις ομάδες απαντούν, με υψηλά ποσοστά, ότι «καλλιεργούνται κυρίως εκτός σχολείου».

Τα ποσοστά είναι ψηλότερα για τις ξένες γλώσσες, τον αθλητισμό, τον χορό, τη μουσική, τους Η/Υ, τη ζωγραφική. Εντός σχολείου τα ποσοστά είναι θετικά μόνο για το θέατρο. Γονείς, μαθητές, εκπαιδευτικοί είναι πεπεισμένοι ότι η προετοιμασία για τις Πανελλαδικές γίνεται κυρίως εκτός σχολείου, ενώ η ιδιωτική εκπαίδευση επιλέγεται για… «για καλύτερη εκπαίδευση».

Πώς θα ήθελαν λοιπόν να λειτουργεί το εκπαιδευτικό σύστημα; Το 63% των μαθητών, το 35% των γονέων και οι μισοί εκπαιδευτικοί λένε «πιο ελεύθερα». «Πιο αυστηρά» απαντούν το 16% των μαθητών, το 43% των γονιών και το 37% των εκπαιδευτικών. «Οπως είναι» το 7% των μαθητών, το 12% των γονιών και το 5% των εκπαιδευτικών.

Καθημερινή

Tης Μαριαννας Τζιαντζη

Στη Σπιναλόγκα, το μικρό νησί στον κόλπο της Ελούντας, τόπο απομόνωσης των λεπρών από το 1902 έως το 1957, ήταν αφιερωμένοι οι προχθεσινοί «Πρωταγωνιστές» (Mega) του Σταύρου Θεοδωράκη.

Το πιο συναρπαστικό κομμάτι της εκπομπής ήταν οι αφηγήσεις, σε πρώτο πρόσωπο, αυτών που γνώρισαν τη Σπιναλόγκα την εποχή της λειτουργίας της, καθώς και κάποιων χανσενικών που εδώ και δεκαετίες ζουν μόνιμα στο Θεραπευτήριο Χρόνιων Παθήσεων στην Αγία Βαρβάρα. Το άλλο δυνατό κομμάτι ήταν η αυστηρή ομορφιά του κρητικού τοπίου, η εκφραστικότητα των αρχιτεκτονικών ερειπίων (ενετικές οχυρώσεις, μισογκρεμισμένες λίθινες κατοικίες, λιθόστρωτα πνιγμένα στα αγριόχορτα). Φαρμάκι, απομόνωση, απόγνωση, αλλά και δίψα για ζωή.

Για το στίγμα, τη δυσφήμηση μίλησε με πάθος ένας θαλερός κύριος, ο Μανώλης Φουντουλάκης, που έζησε στη Σπιναλόγκα την εποχή που ο ασθενής σχεδόν ταυτιζόταν με τον εγκληματία: «Εχω επαναστατήσει μέσα μου… Ολα τα χρόνια με κυνηγούσε το στίγμα, όμως τώρα έχω πάρει το τουφέκι και το κυνηγάω εγώ, το τουφεκάω!».

Πράγματι, στίγμα ήταν κάποτε η λέπρα, όπως και η φυματίωση, το «χτικιό». Τώρα οι ασθένειες αυτές θεραπεύονται και τα παλιά στίγματα έχουν ξεθυμάνει, όμως σε μια ανασφαλή, φοβισμένη και ανταγωνιστική κοινωνία, νέα στίγματα γεννιούνται και άλλα παλιά εδραιώνονται: ο μετανάστης, ο οροθετικός, ο σεξουαλικά διαφορετικός, ο ψυχικά ασθενής, ο εξαρτημένος από ουσίες, ο πρώην φυλακισμένος. Ταυτόχρονα, εξαπλώνεται το στίγμα της ανεργίας, η αβάστακτη αίσθηση της αποτυχίας, της αχρηστίας. Υπάρχει μεγαλύτερο στίγμα από το να νιώθει κανείς άχρηστος, βάρος της γης, της κοινωνίας, της οικογένειάς του; Τη θέση της φαγωμένης σάρκας παίρνουν οι φαγωμένες ψυχές.

Τα στίγματα, λοιπόν, αλλάζουν, το ίδιο και οι προκαταλήψεις μας. Και η Σπιναλόγκα, που έχει κηρυχθεί προστατευμένο αρχαιολογικό μνημείο, δεν είναι «μια πελώρια σιδερόπετρα στη μέση του πελάγου», όπως την είχε χαρακτηρίσει προπολεμικά ο Θέμος Κορνάρος, και δεν μας τρομάζει πια. Και όχι μόνο δεν μας τρομάζει, αλλά μας γοητεύει, καθώς φέρει το αποτύπωμα της μεγάλης ιστορίας αλλά και των μικρών ιστοριών των ανθρώπων που έζησαν και έλιωσαν εκεί και, ανάμεσά τους, η ιστορία ενός άγνωστου ήρωα, του Επαμεινώνδα Ραμουντάκη στον οποίο αναφέρθηκαν οι «Πρωταγωνιστές», ενός φοιτητή της Νομικής, εξόριστου στο νησί, που αγωνίστηκε για το κοινό καλό των ασθενών.

Ενα μέρος της εκπομπής αφορούσε τα γυρίσματα της σειράς «Το νησί», που βασίζεται στο ομώνυμο μπεστ-σέλερ της Αγγλίδας Βικτόρια Χίσλοπ και θα προβληθεί την επόμενη σεζόν στο Mega -μια διαφήμιση θεμιτή, ιδίως σε εποχές ισχνών αγελάδων για την τηλεοπτική μυθοπλασία.

Η μεγάλη πρόκληση για την έντυπη και την ηλεκτρονική δημοσιογραφία είναι να μιλήσει, με σύγχρονο τρόπο, για τους κοινωνικά και οικονομικά (και όχι απλώς γεωγραφικά) αποκλεισμένους της νέας εποχής, για τις Σπιναλόγκες όπου δεν κυματίζει η κίτρινη σημαία της καραντίνας.

Καθημερινή

Σε ύψος πέντε μέτρων πάνω στον ενεπίγραφο κίονά της θα στηθεί μέσα στο Μουσείο της Ακρόπολης η περίφημη Νίκη του Καλλίμαχου. Πρόκειται για ένα γυναικείο άγαλμα από παριανό μάρμαρο που αφιερώθηκε στη θεά Αθηνά και στήθηκε δίπλα στον Παρθενώνα για να τιμηθεί μετά θάνατον ο πολέμαρχος Καλλίμαχος, χάρη στην ψήφο του οποίου αποφασίστηκε να γίνει η Μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.) τη συγκεκριμένη μέρα και ώρα, στην πεδιάδα του Μαραθώνα, προσφέροντας έτσι μια ιστορική νίκη στο γένος των Ελλήνων έναντι των Περσών.

Το άγαλμα της Νίκης του Καλλίμαχου έχει βρεθεί στην Ακρόπολη σπασμένο στα δύο. Από το γλυπτό λείπει το κεφάλι, μικρό τμήμα του βραχίονα και του κορμού. Είναι εμφανή τα σημάδια από τη στερέωση του περιδέραιου και τα φτερά. Στο παλιό Μουσείο της Ακρόπολης βρέθηκαν κι άλλα κομμάτια του αγάλματος, τα οποία εμπλουτίστηκαν με θραύσματα από τους λιθοσωρούς των διασπάρτων του βράχου. Επίσης εδώ και χρόνια φυλάσσονταν στο Επιγραφικό Μουσείο τμήματα του ενεπίγραφου κίονα του μνημείου.

Ολα αυτά συγκεντρώθηκαν, συγκολλώνται και συντηρούνται με σκοπό να ξαναγεννηθεί η τιμητική αφιέρωση στον Καλλίμαχο που τάχθηκε υπέρ της άποψης του Μιλτιάδη στην αμφίρροπη ψηφοφορία των στρατηγών (είχαν ψηφίσει πέντε υπέρ και πέντε κατά) για την έναρξη της μάχης.

ΕΝΕΤ

Η συνάδελφος Στέλλα Ν. θυμήθηκε κάποια λόγια του Μαλεβίτση με αφορμή το σημερινό θέμα της έκθεσης:

Όλοι οι πολιτισμοί σκιάζονται από το υψωμένο χέρι της Νέμεσης.
Ο δικός μας πολιτισμός δεν το βλέπει, γιατί έχει εγκύψει εργώδης στη φατνία της βομβούσης κυψέλης του. Και δαπανάται περίφροντις για την τέλεια οργάνωσή της.
Η τεχνική εκπαίδευση, τα κριτήρια της παραγωγικότητας, της αποδοτικότητας, τα ποσοστά αυξήσεως των κατά κεφαλήν εισοδημάτων, τα τεστ νοημοσύνης, στα οποία υποβάλλονται οι άνθρωποι και τους μετρούν τα γράδα τους, για να τους τοποθετήσουν στο αρμόδιο φατνίο της κυψέλης, τα προγράμματα εξαστισμού, αποβλέπουν στην άνευ τριβών τέλεια λειτουργία της βιομηχανικής πολιτείας.
Πρότυπο προς το οποίο κατευθύνεται, δεν έχει, και ας μην αυταπατάται, την πολιτεία του ανθρώπου, αλλά την κοινωνία των εντόμων.
Ο homo sapiens εκποιεί τη σοφία του στην πλήθουσα αγορά των μεταπρατών των τεχνικών γνώσεων και σπεύδει ασθμαίνοντας να μεταποιηθεί σε έναν αηδή “άνθρωπο-έντομο”. Και η κοινωνία των ανθρώπων πάει να ομοιωθεί με μια εφιαλτικά καλορυθμισμένη κοινωνία ανθρωποεντόμων.
Τότε η απώλεια του παραδείσου θα είναι οριστική.
Και δεν θα υπάρχει ούτε μια ψυχή να τον θρηνήσει. 

Αυτές τις ημέρες αναγκάστηκα να φρεσκάρω τις γνώσεις μου στη νομοθεσία που διέπουν τα θέματα φοίτησης. Απειρες σελίδες. Νόμοι, προεδρικά διατάγματα, ρυθμιστικές εγκύκλιοι που ακολουθούνται από νέες διευκρινιστικές εγκυκλίους. Αναρωτιέμαι πόσοι άνθρωποι ασχολήθηκαν με τη σύνταξή τους. Πόσα φύλλα χαρτί σπαταλήθηκαν για την αναπαραγωγή τους. Τόσες εργατώρες χαμένες. Τόση γραφειοκρατία. Τα απουσιολόγια. Τα βιβλία καταχώρησης απουσιών. Τα δικαιολογητικά. Τα πρωτόκολλα αλληλογραφίας. Οι συστημένες επιστολές στους γονείς που ποτέ δεν παραλαμβάνονται.

Κι έρχεται το καλύτερο. Μετά το αιφνιδιαστικό τέλος του σχολικού έτους η ετήσια συνεδρίαση για τα αποτελέσματα φοίτησης. Κάθε τέτοια εποχή επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία. Πάντα κάποιος θα έχει υπερβεί τα όρια ακόμα και τα φετινά τα ξεχειλωμένα. Αλλά είναι καλό παιδί! Μπορεί και να έχει τραγουδήσει στη γιορτή του σχολείου.  Κι αρχίζουν τα ψαξίματα για παραθυράκια. Ορίστε ένα που προφανώς προέρχεται από στρατιωτικές υπηρεσίες γιατί επιτρέπει στον Διευθυντή του σχολείου να μη λάβει υπόψη του τις επιπλέον απουσίες ενός μαθητή επειδή τον απασχόλησε ο ίδιος εν ώρα μαθήματος! Πόσες ώρες;  δεν ορίζεται. Οσες θέλει. Μπορεί και ο σύλλογος με ειδική πράξη να το βεβαιώσει. Φαρισαϊσμοί του χειρίστου είδους.

Φέτος ειδικά το μήνυμα ήταν να περάσουν όλοι. Με ένα ασαφές “30% σε κάθε είδους απουσιών” που επιδέχεται πολλές ερμηνείες.

Οι σύλλογοι διχάζονται. Σε αυτούς που επιθυμούν να σύρουν τέλος πάντων μία διαχωριστική γραμμή και σε αυτούς που έχουν ενστερνιστεί το “πρώτα ο μαθητής” κατά το “ο πελάτης έχει πάντα δίκιο”.

Και να οι επιχειρηματολογίες και να οι δευτερολογίες. Εφυγα με ημικρανία από τη συνεδρίαση. Στη στάση οι μαθητές περίμεναν το λεωφορείο για την παραλία. Τους ζήλεψα. Πολύ!

«Ενα μυστικό την ημέρα την κατήφεια μπορεί να κάνει πέρα», σκέφτηκε μια παρέα νέων επαγγελματιών που οσφράνθηκαν έγκαιρα αυτή την αλλαγή στα αισθήματά μας για την πρωτεύουσα και επινόησαν τη (μη κερδοσκοπική) δράση Athens Daily Secret. Το νέο κυκλοφόρησε ταχύτατα από στόμα σε στόμα, μέσω facebook και email: με την απλή καταχώριση της ηλεκτρονικής σου διεύθυνσης στη σελίδα athensdailysecret.gr μπορείς να γίνεις κι εσύ μέλος του κλαμπ των Αθηναίων που καθημερινά εκεί γύρω στις 3 μ.μ. λαμβάνουν στο inbox τους ένα «μυστικό» της πόλης, μια γωνιά άγνωστη στους πολλούς, που αξίζει να τη μοιραστούμε μόνο με τους φίλους μας. Υποτυπώδης η συνωμοτικότητα, αλλά αρκούντως γοητευτική για την κατά τ’ άλλα βαρετή καθημερινότητά μας. Και τι ωραία έκπληξη όταν το πρώτο «μυστικό» που έφτασε στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο από την ομάδα του Athens Daily Secret ήταν το υπέροχο ζαχαροπλαστείο του Κτιστάκη, ακριβώς δίπλα στα παλιά γραφεία της «Καθημερινής» στην οδό Σωκράτους, με τους μικρούς, ζουμερούς του λουκουμάδες!

Η ανταπόκριση ξεπέρασε κάθε προσδοκία τους. Τα μέλη της λίστας μετριούνται σε χιλιάδες και ο αριθμός αυξάνεται αλματωδώς. Μέχρι σήμερα έχουν σταλεί πάνω από 50 μυστικά, πολλά από τα οποία έχουν υποδείξει τα ίδια τα μέλη. «Εκτός από τα δικά μας, τα οποία είναι αρκετά, αφού είμαστε τέσσερις άνθρωποι πολύ διαφορετικοί αλλά εξαιρετικά παθιασμένοι όλοι με την Αθήνα, μοιραζόμαστε και μυστικά των διαδικτυακών μας φίλων, τα οποία φυσικά τα ξεδιαλέγουμε και τα ελέγχουμε και οι ίδιοι πολλές φορές. Και όπως διαπιστώνουμε, τα όμορφα πράγματα που κρύβονται στην πόλη είναι πολλά. Είναι πολύ ενθαρρυντικό, ιδιαίτερα μετά την γκρίνια και την ηττοπάθεια που μας είχε κατακλύσει το προηγούμενο διάστημα».

«Βήμα» για συζήτηση

Το πάθος για την Αθήνα δεν λέει να κοπάσει. Χαρακτηριστική είναι η δημοτικότητα των μπλογκ που έχουν αθηναϊκή θεματολογία, όπως το εξαιρετικό weloveathens.wordpress.com του «δικού μας» Δημήτρη Ρηγόπουλου. «Ενα μπλογκ για όσους αγαπάνε αυτή την πόλη», όπως συστήνεται. Που όπως φαίνεται είναι πολλοί.

Τη δική του πορεία χαράσσει και ο athensville (athensville.blogspot.com), που πριν από λίγες ημέρες έσβησε το πρώτο του κεράκι. Οπως γράφει στο εξαιρετικής αισθητικής ιστολόγιό του, που διανθίζεται με αναπάντεχες λήψεις της Αθήνας, όλα άρχισαν όταν περνώντας κάπου από τον Αγιο Παντελεήμονα, τράβηξε μια φωτογραφία με το κινητό και την ανέβασε στο Ιντερνετ. Σήμερα το μπλογκ του μετρά 34.000 μοναδικούς επισκέπτες τον μήνα και έχει εξελιχθεί σε μια γωνιά που κάποιοι «βρίσκουν βήμα να συζητήσουν τα θέματα της καθημερινής Αθήνας, να συμπληρώσουν και να προεκτείνουν τα ποστ, να αναλύσουν με επιχειρήματα τα τρέχοντα». Την ίδια ώρα, η Κορίν του athensliving.net, μέσα από σύντομα βίντεο, καθησυχάζει τους επίδοξους επισκέπτες της Αθήνας ότι πρόκειται για μια όμορφη, φιλική και ασφαλή πόλη, ενώ οι συζητήσεις ανάβουν καθημερινά στο φόρουμ www.skyscrapercity.com.

Καθημερινή