Υπάλληλοι υπουργείου καλούν 090 με τα υπηρεσιακά κινητά τους χρεώνοντας στις πλάτες του Δημοσίου εκατομμύρια ευρώ. Νομάρχης εγκρίνει 200.000 ευρώ για απογευματινές υπερωρίες υπαλλήλων «γιατί έτσι έκαναν και οι προηγούμενοι». «Κουμπάροι» αποστούν επιχορηγήσεις για ΜΚΟ φαντάσματα. Πολίτες εξαπατούν το κράτος καλύπτοντας τις πισίνες τους με τέντες παραλλαγής. Εφοριακοί επιδίδονται σε ακρότητες για να μη χάσουν την «πελατεία» τους. Γιατροί συνεχίζουν να τσεπώνουν μίζες για τα σκανδαλωδώς υπερκοστολογημένα υλικά. Στελέχη φορέων προτιμούν να αναλώνουν χρήμα σε ανακαινίσεις γραφείων παρά σε πολυαναμενόμενες δράσεις. Αγρότες παίρνουν επιδοτήσεις για… φανταστικές καλλιέργειες. Στελέχη οργανισμών αμείβονται με τεράστιους, μη εγκεκριμένους μισθούς…
Η συνεχής αποκάλυψη σκανδάλων στις κρίσιμες ημέρες της υποτιθέμενης αναδίπλωσης προκαλεί αισθήματα ασφυξίας. Οχι άλλη λαφυραγωγία, άλλα ανομήματα, άλλες καταβόθρες σπατάλης. Η ανευόδωτη λαχτάρα για αλλαγές, νέες υγιείς πρακτικές, διέξοδο, φως, αποβαίνει βασανιστική μέχρι τρέλας. Μοιάζει εξωφρενικό, παράλογο, η εκκολαπτόμενη προσπάθεια για ανόρθωση να καταποντίζεται από το γνώριμο έρμα του εαυτουλισμού και της ασυνειδησίας. Κάθε νέο κρούσμα απείθειας στο καθολικό πρόσταγμα για κάθαρση καρφώνει τη σάρκα μας σαν μαχαίρι. Κάθε νέα αποκάλυψη πέφτει πάνω μας σαν κατραπακιά που μας αφήνει καταρρακωμένους, απέλπιδες, γονυπετείς. Παλιότερα τα σκάνδαλα λειτουργούσαν πάνω μας σαν ιλαροτραγωδία. Μας αιφνιδίαζαν και μας συνέπαιρναν, μας αποσβόλωναν, μας εξόργιζαν – στιγμιαία. Εθισμένοι στην ατιμώρητη δυσωδία, την προσπερνούσαμε καθυβρίζοντας εκ του ασφαλούς το σύστημα των κουμπάρων, των ημετέρων, τις συντεχνίες, τις παράγκες, τη φτιάξη μας, τη μοίρα μας. Η αβεβαιότητα δεν θέριζε τα ήπατά μας. Σήμερα, νιώθουμε διάφανοι, ορατοί από παντού. Η στάση μας, οι πράξεις μας, σε κοινή θέα. Τα χαρακτηριστικά μας, ανακλάσεις αδυσώπητων κατόπτρων, να μας δείχνουν πιο απατεώνες, πιο αδίστακτους, πιο καταδικασμένους από όσο πιστεύουμε ότι είμαστε. Εχθρούς ή ανδράποδα να εκλιπαρούμε συρόμενοι στα διεθνή κολαστήρια.
Και νιώθουμε ότι δεν πάει άλλο, ότι πρέπει να βρεθεί ο πυθμένας σ’ αυτό το βαθύ πηγάδι, αλλιώς θα αρχίσουμε να παραπαίουμε, να αλλοφρονούμε με τη σχιζοειδή συμπεριφορά μας. Από τη μια να κάνουμε έκκληση στο φιλότιμο, τη μαχητικότητα, τον πατριωτισμό, τον ηρωισμό μας, την ικανότητά μας να επιβιώνουμε την ύστατη στιγμή, και από την άλλη να συνεχίζουμε να επιδιδόμαστε αδιατάρακτοι στην αρπαγή και της τελευταίας ρανίδας.
Πρέπει να συνέλθουμε. Να πιέσουμε εαυτούς και ιθύνοντες για περισσότερη ειλικρίνεια, εντιμότητα, ευθύνη. Να αρνηθούμε, από τη μια, τη δική μας συμμετοχή στην ασυδοσία, την απληστία, την πολύ άνετη και πολύ γλυκιά ζωή και, από την άλλη, να απαιτήσουμε και να πάρουμε, όπως έλεγε ο Πολ Ελιάρ, «από τον Καίσαρα αυτό που δεν του ανήκει».
Αλλιώς, πριν από το πορτοφόλι μας, κινδυνεύει η υγεία μας. Η ψυχική ισορροπία μας. Θα απολέσουμε ολοκληρωτικά το βαθιά φυλαγμένο «μύγδαλο» λογικής, ευαισθησίας, ανδρείας. Και μαζί του την ικανότητα αντίστασης στην αιμοδιψή επιθετικότητα του επερχόμενου.
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.