Αυτές τις ημέρες αναγκάστηκα να φρεσκάρω τις γνώσεις μου στη νομοθεσία που διέπουν τα θέματα φοίτησης. Απειρες σελίδες. Νόμοι, προεδρικά διατάγματα, ρυθμιστικές εγκύκλιοι που ακολουθούνται από νέες διευκρινιστικές εγκυκλίους. Αναρωτιέμαι πόσοι άνθρωποι ασχολήθηκαν με τη σύνταξή τους. Πόσα φύλλα χαρτί σπαταλήθηκαν για την αναπαραγωγή τους. Τόσες εργατώρες χαμένες. Τόση γραφειοκρατία. Τα απουσιολόγια. Τα βιβλία καταχώρησης απουσιών. Τα δικαιολογητικά. Τα πρωτόκολλα αλληλογραφίας. Οι συστημένες επιστολές στους γονείς που ποτέ δεν παραλαμβάνονται.
Κι έρχεται το καλύτερο. Μετά το αιφνιδιαστικό τέλος του σχολικού έτους η ετήσια συνεδρίαση για τα αποτελέσματα φοίτησης. Κάθε τέτοια εποχή επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία. Πάντα κάποιος θα έχει υπερβεί τα όρια ακόμα και τα φετινά τα ξεχειλωμένα. Αλλά είναι καλό παιδί! Μπορεί και να έχει τραγουδήσει στη γιορτή του σχολείου. Κι αρχίζουν τα ψαξίματα για παραθυράκια. Ορίστε ένα που προφανώς προέρχεται από στρατιωτικές υπηρεσίες γιατί επιτρέπει στον Διευθυντή του σχολείου να μη λάβει υπόψη του τις επιπλέον απουσίες ενός μαθητή επειδή τον απασχόλησε ο ίδιος εν ώρα μαθήματος! Πόσες ώρες; δεν ορίζεται. Οσες θέλει. Μπορεί και ο σύλλογος με ειδική πράξη να το βεβαιώσει. Φαρισαϊσμοί του χειρίστου είδους.
Φέτος ειδικά το μήνυμα ήταν να περάσουν όλοι. Με ένα ασαφές “30% σε κάθε είδους απουσιών” που επιδέχεται πολλές ερμηνείες.
Οι σύλλογοι διχάζονται. Σε αυτούς που επιθυμούν να σύρουν τέλος πάντων μία διαχωριστική γραμμή και σε αυτούς που έχουν ενστερνιστεί το “πρώτα ο μαθητής” κατά το “ο πελάτης έχει πάντα δίκιο”.
Και να οι επιχειρηματολογίες και να οι δευτερολογίες. Εφυγα με ημικρανία από τη συνεδρίαση. Στη στάση οι μαθητές περίμεναν το λεωφορείο για την παραλία. Τους ζήλεψα. Πολύ!
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.