Terra Computerata

Η Τασούλα Καραϊσκάκη κατέχει το θέμα των σχολικών βιβλιοθηκών:

“Εξαγγέλθηκαν πολλαπλά, ιδρύθηκαν δοκιμαστικά, ψαλιδίστηκαν δραματικά, χρηματοδοτήθηκαν λειψά, εφοδιάστηκαν πρόχειρα, και -παρά τη «βροχή» των βροντερών υποσχέσεων περί πολλαπλασιασμού τους- σήμερα έχουμε μόνο 499 σχολικές βιβλιοθήκες σε 16.089 σχολεία. Επιπλέον, 22 χρόνια μετά την πρώτη απόπειρα ίδρυσή τους, οι μισές δεν λειτουργούν και οι υπόλοιπες υπολειτουργούν, ενώ οι υπεσχημένες παραμένουν σχέδιο στην Ελλάδα του ενός και μοναδικού σχολικού εγχειριδίου. Στην αρχή μίλησαν για 3.500 βιβλιοθήκες, που έγιναν 2.800, ιδρύθηκαν οι 499, ανακοίνωσαν άλλες 648, τελικά προκηρύχθηκαν 226, που όφειλαν να λάβουν «σάρκα και οστά» μέσα στο 2008 για να μη χαθούν 15 εκατ. ευρώ του ΕΣΠΑ. Τα οποία θα χαθούν, αφού η προθεσμία παράδοσης των βιβλίων λήγει στις 31 Δεκεμβρίου και ματαιώθηκε (τον Μάιο) ο διαγωνισμός για την προμήθεια του υλικού που έστησε πρόχειρα το υπουργείο Παιδείας (μετά την επιβολή ασφαλιστικών μέτρων από τον ένα διαγωνιζόμενο). Συνέχεια »

Ο Πάσχος Μανδραβέλης προτείνει κάτι καινούργιο για τις σχολικές βιβλιοθήκες στο άρθρο του “Περιμένοντας το παρελθόν…“: “Υπάρχει ένας καλύτερος τρόπος για να φτάσουν τα βιβλία σε κάθε σχολειό της χώρας. Απαιτεί μια κεντρική ηλεκτρονική σχολική βιβλιοθήκη, στην οποία θα έχουν πρόσβαση όχι μόνο οι μαθητές, αλλά όλοι οι Ελληνες πολίτες. Ολα τα σχολεία έχουν πλέον πρόσβαση στο Διαδίκτυο και τα χρήματα που θα διατεθούν (έχοντας πικρή εμπειρία απ? οτιδήποτε οργανώνει το ελληνικό κράτος, καλύτερο ρήμα είναι το «θα σπαταληθούν») για να διακινηθεί το χαρτί μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την αγορά δικαιωμάτων και την ψηφιοποίηση βιβλίων. Αυτά δεν θα φθείρονται και κυρίως: δεν θα διακινούνται αιτήσεις του στιλ «παρακαλούμε όπως μας προμηθεύσετε δύο αντίτυπα της ?Φόνισσας? υπό Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, ίνα αντικαταστήσουμε τα παλαιά που έχουν φθαρεί, χαθεί κ.λπ.» και απαντήσεις του στιλ «μελετήσαμε προσεκτικά το αίτημά σας, αλλά στην παρούσα συγκυρία δεν μπορούμε να το κάνουμε αποδεκτό διότι το υπουργείο Οικονομικών δεν παρέχει επιπλέον κονδύλια για την αντικατάσταση φθαρμένων βιβλίων ή ο εκδοτικός οίκος δεν μπορεί να ανταποκριθεί στη ζήτηση. Παρακαλούμε υποβάλλετε το ίδιο αίτημα του χρόνου».

Σίγουρα κάποιοι θα πουν ότι άλλο το βιβλίο και άλλο η ηλεκτρονική του έκδοση. Θα ακουστούν τα ρομαντικά για την οσμή της τυπωμένης μελάνης, για τα παιδιά που θα έχουν στο προσκέφαλό τους ένα βιβλίο. Σωστά κι άγια μπορεί να είναι όλα αυτά, αλλά τα κονδύλια δεν είναι απεριόριστα για να ικανοποιηθεί και η όσφρηση των μαθητών. Ας εξασφαλίσουμε ότι κάποια κείμενα θα είναι προσβάσιμα από κάθε μαθητή κι από κει και πέρα με τοπικές πρωτοβουλίες, μπορούν να δημιουργηθούν κατά τόπους βιβλιοθήκες”.

Μήπως όμως αυτή η πρόταση προυποθέτει την ύπαρξη σταθμών εργασίας – ανάγνωσης; δεν διευκρινίζει αν θα χρησιμοποιηθούν τα υπάρχοντα εργαστήρια υπολογιστών, μάλλον κάτι τέτοιο εννοεί. Τότε λυπάμαι αλλά η πρόταση πέφτει στο κενό… Τι θα πρωτοκάνουμε σε αυτά τα εργαστήρια; το μάθημα της πληροφορικής; τα υπόλοιπα μαθήματα για τα οποία ετοιμάσαμε τους πιστοποιημένους μας εκπαιδευτικούς; ή μήπως θα λειτουργεί εκτός ωρών διδασκαλίας;

Όταν οι σχολικές βιβλιοθήκες ?δηλαδή αυτές που καθορίζουν την παιδεία του αναγνώστη? δεν συμπεριλαμβάνονται στην εκπαιδευτική διαδικασία τι να πει κανείς. Για ένα χρόνο υπηρέτησα σε μία σχολική βιβλιοθήκη της περιοχής μου. Εκείνη τη χρονιά φλερτάρισα επικίνδυνα με την κατάθλιψη. Οι εκπαιδευτικοί περνούσαν μόνο απ΄έξω και αυτό γιατί ήταν στο δρόμο προς την τουαλέτα των καθηγητών αλλιώς… «Στην Ελλάδα δεν είμαστε περήφανοι για τον τρόπο και την ένταση που πλησιάζουν το βιβλίο μέσα από τις βιβλιοθήκες», σχολιάζει ο Γεώργιος Μπαμπινιώτης, καθηγητής και τέως πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών. Και λίγα λέτε κ. καθηγητά!

Ο Παναγιώτης Πασσαλής, υπεύθυνος εκδηλώσεων της Ένωσης Βιβλιοθηκονόμων συνοψίζει την κακοδαιμονία των σχολικών βιβλιοθηκών, «οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί δεν προτρέπουν στη χρήση της βιβλιοθήκης, αφού δεν υπάρχει πουθενά στο πρόγραμμα σπουδών, ενώ και το υλικό των υπαρχουσών βιβλιοθηκών επιλέχθηκε από ανειδίκευτο προσωπικό και είναι συχνά άσχετο με τις ηλικιακές τους ανάγκες και με σημαντικές ελλείψεις».

Μετά την ολοκλήρωση της απορρόφησης των κοινοτικών κονδυλίων, όπως και σε άλλα προγράμματα, δεν προβλέφθηκε η συνέχεια,  η ενημέρωση με νέους τίτλους. Μία βιβλιοθήκη όμως που δεν ενημερώνεται καταδικάζεται σε μαρασμό.

Είχα όμως και μία τακτική επισκέπτρια… Μία καθηγήτρια Γαλλικών που της είχαν αναθέσει τη διδασκαλία της ιστορίας. Το τι Αστερίξ και Οβελίξ είδαν οι τάξεις της στα πλαίσια της αξιοποίησης των σύγχρονων τεχνολογιών δε λέγεται…

Άλλη μία ιδέα αναμόρφωσης της εκπαίδευσης αφημένη στον πατριωτισμό των Ελλήνων…

Πηγή: Ε-τύπος

«Δεν πρόκειται να απολογηθώ για το βιβλίο μου. Τα όρια μεταξύ λογοτεχνίας και πορνογραφίας είναι σαφή και εύληπτα, ακόμα και για τον άνθρωπο της διπλανής πόρτας. Αλλά βέβαια η ηθικολογία χρειάζεται το πορνό, διψάει για ?αμαρτία?, γιατί έτσι μόνο μπορεί να ορίσει τον εαυτό της». Οι φράσεις ανήκουν στη συγγραφέα Ερση Σωτηροπούλου, που γίνεται μάρτυρας μιας ακόμη επίθεσης στο βραβευμένο με κρατικό βραβείο μυθιστορήματος βιβλίο της «Ζιγκ-ζαγκ στις νεραντζιές» (εκδ. Κέδρος). Μετά την ερώτηση του βουλευτή Πέτρου Τατούλη το 2001 στη Βουλή, αυτή τη φορά ο Κωνσταντίνος Πλεύρης κατέθεσε αίτηση ασφαλιστικών μέτρων κατά του υπουργείου Παιδείας για να αποσυρθεί το βιβλίο της Ερσης Σωτηροπούλου από τις σχολικές βιβλιοθήκες. Την αίτηση εξέτασε ο δικαστής Δημήτρης Γαβαλάς, οπότε, την 1/8/2007 εξεδόθη απόφαση προσωρινής απόσυρσης του βιβλίου από τις σχολικές βιβλιοθήκες μέχρις ότου εκδικαστεί η αγωγή του αιτούντος. «Μνημείο συντηρητισμού και πνευματικής οπισθοδρόμησης» χαρακτηρίζουν οι εκδόσεις «Κέδρος» την απόφαση, ενώ η Εταιρεία Συγγραφέων χαρακτηρίζει την απόφαση «αυτονοήτως καταδικαστέα και προκλητική». Συνέχεια »