Terra Computerata

Δεκαέξι χρόνια από τον θάνατο του Μάνου Χατζιδάκι (15 Ιουνίου του 1994) η μουσική του μας κρατάει παρέα αλλά ο ίδιος μας λείπει περισσότερο από ποτέ. Θα είχε, άλλωστε, μεγάλο ενδιαφέρον να ακούμε τις, αιρετικές πολλές φορές, απόψεις του για όλα όσα ζούμε την κρίσιμη αυτή εποχή της κρίσης…

www.hadjidakis.gr

Σαν σήμερα πέθανε ο Μάνος Χατζιδάκις.

Η παρουσία του μοιάζει απαραίτητη περισσότερο από ποτέ. Σήμερα που ο πολιτικός λόγος έχει γίνει τηλεοπτική συνθηματολογία, απουσιάζει ο ακριβής δείκτης του δικού του λόγου.

Τώρα που ο κοινωνικός ιστός έχει παραδοθεί σε κυνικές ομάδες συμφερόντων, χρειάζεται το μέτρο που τον χαρακτήριζε. Οσο για την ελληνική μουσική, εκείνη κι αν τον έχει ανάγκη.

Στην εποχή που το ελληνικό τραγούδι μοιάζει με διαφημιστικό ρεφρέν, η δημιουργικότητα και η μελωδικότητά του θα επανέφεραν τον πήχυ ψηλότερα.

Ο Μ. Χατζιδάκις ήταν σαφής όταν μας ξεκαθάριζε: «Δεν είναι το τραγούδι μου απλοϊκό κι ευχάριστο σαν το τενεκεδένιο σήμα μιας πολιτικής παράταξης ή ενός αθλητικού συλλόγου. Δεν κολακεύει τις συνήθειές σας ούτε και διασκεδάζει την αμηχανία σας, την οικογενειακή σας πλήξη ή την ερωτική σας ανεπάρκεια. Δεν είναι το τραγούδι μου μονόφωνη αρτηρία ούτε μια πολυφωνική και λαϊκή υστερία. Είναι μια μυστική πηγή, μια στάση πρέπουσα και ηθική απέναντι στα ψεύδη του καιρού μας, ένα παιχνίδι ευφάνταστο μ’ απρόβλεπτους κανόνες, μια μελωδία απρόσμενη που γίνεται δική σας, δεμένη αδιάσπαστα με άφθαρτες λέξεις ποιητικές και ξαναγεννημένες…».

Από άρθρο της Γιώτας Συκά στην Καθημερινή

Επίσημος δικτυακός τόπος του Μάνου

Αφιέρωμα στην εκπομπή “Μηχανή του Χρόνου”

Η Πάροδος κι η επίθεση των πουλιών απ’ την μουσική του Μάνου Χατζιδάκι για την κωμωδία του Αριστοφάνη “Όρνιθες” (1959). Στιγμιότυπα απ’ την γενική δοκιμή της παράστασης του Θεάτρου Τέχνης σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν στην Επίδαυρο. Σκηνικά-κοστούμια: Γιάννης Τσαρούχης, Χορογραφία: Ζουζού Νικολούδη (Αύγουστος 1975)

“Ω καλή μου Ξανθειά”: Ένα τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι απ’ την κωμωδία του Αριστοφάνη “Όρνιθες” (1959), με την Ρένη Πιττακή να ερμηνεύει χορευτικά τον ρόλο της Αηδόνας. Στιγμιότυπα απ’ την γενική δοκιμή της παράστασης του Θεάτρου Τέχνης σε σκηνοθεσία Καρόλου Κουν στην Επίδαυρο. Μετάφραση: Βασίλης Ρώτας, Σκηνικά-κοστούμια: Γιάννης Τσαρούχης, Χορογραφία: Ζουζού Νικολούδη (Αύγουστος 1975).

Σήμερα στην αίθουσα καθηγητών συζητήθηκε με αρκετή θλίψη το θέμα της γιορτής του Πολυτεχνείου και της απόστασής μας από αυτήν. «?η γιορτή μοιάζει σαν τον χρυσό σταυρό που κοσμεί τους λαιμούς νεαρών ερωτιδέων ή ηλιοκαμένων καμακιών. Καμιά επαφή με το ουσιαστικό περιεχόμενο του σταυρού. Στολίδι, ένταση του αισθησιασμού. Ετσι και οι γιορτές του Πολυτεχνείου κατέληξαν σε εκτόνωση, σε κομματικό σφετερισμό και σε συνθήματα άσχετα από το ιδεολογικό περιεχόμενο των γεγονότων που η μνήμη τους συνέθεσε τους επί «εθνικού» επιπέδου εορτασμούς της επετείου (?) Το τραγικό είναι που κάθε κυβέρνηση βρίσκει τον τρόπο να συνδεθεί κατευθείαν με τις επετείους αυτές, αγνοώντας τα αληθινά μηνύματα των γεγονότων που τις συνέθεσαν (?)»

Κι όμως, ο Μάνος Χατζιδάκις τα έγραψε αυτά στο «Τέταρτο» ήδη από το 1985. Δώδεκα χρόνια μετά την εξέγερση και η πικρή γεύση της εκμετάλλευσης του νοήματός της, είχε περάσει σε πολλούς σκεπτόμενους ανθρώπους. «Σέβομαι βαθιά αυτές τις γιορτές γι? αυτούς που χάθηκαν κι όχι για τους εναπομείναντες που προσπαθούν να τις επωφεληθούν στο έπακρον (?)», είχε γράψει τότε.