Το Σαββατοκύριακο είχα “κληρωθεί” να επιμορφωθώ στους διαδραστικούς πίνακες στη Φιλοσοφική. Μαζί μου και αρκετοί επιμορφωτές που ταξίδεψαν με δικά τους έξοδα από όλη την Ελλάδα για να παρακολουθήσουν αυτό το σεμινάριο. Ειδεχθής λεπτομέρεια -ήμουν η μόνη φιλόλογος. Τυχαίο; δε νομίζω… Προφανώς γιατί η ειδικότητά μου είναι σπάνια.
Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των εισηγητών παρατηρήθηκαν τα γνωστά φαινόμενα… Μία βιασύνη στην οργάνωση, που μεταφράζεται στο ότι οι διοργανωτές καλούν τους μεταπτυχιακούς τους φοιτητές κι άλλους παρεπιδημούντες να καλύψουν το θέμα. Εστω κι αν δεν έχουν ασχοληθεί ποτέ με αυτό. Οι περισσότεροι ήταν απολογητικοί. Δεν το ξέρω αλλά με έβαλαν να το κάνω. Ετσι λοιπόν καταλήξαμε για άλλη μία φορά να παρακολουθούμε Αβάκιο με μία εσάνς διαδραστικότητας. Ελεος! Μπορεί το συγκεκριμένο πρόγραμμα να εκφράζει όλες τις ερευνητικές προδιαγραφές της ομάδας ανάπτυξης αλλά από ευχρηστία βαθμολογείται με αρνητική βαθμολογία. Δέκα (και βάλε) χρόνια τώρα, ένας εκπαιδευτικός χωρίς τη βοήθεια προγραμματιστή δεν έχει αναπτύξει εφαρμογές. Αφήστε που κι αυτά που έχουμε δει εμπίπτουν περισσότερο στις βιασμένες χρήσεις της τεχνολογίας. Γιατί όταν κάνεις τα εύκολα δύσκολα, μάλλον στραβά αρμενίζεις. Κι ας αναστοχάζεσαι όσο θέλεις.
Οι εισηγητές ήταν φανερό ότι δεν είχαν καθίσει μαζί σε ένα τραπέζι να συνεννοηθούν τι θα παρουσιάσουν. Ετσι δεν αποφύγαμε τις αλληλεπικαλύψεις. Αλλά η επανάληψη μήτηρ πάσης μαθήσεως. Λέμε τώρα, για να παρηγοριόμαστε.
Υπήρξαν φυσικά και εισηγητές που δεν κατάλαβα τι έκαναν στο σεμινάριο εκτός από το να περιφέρονται μέσα στην αίθουσα. Οποτε διατύπωσα μία απορία με παρέπεμψαν…στις καλένδες και στο help του προγράμματος. Αγιούτο!
Οι άνθρωποι που είχαν ασχοληθεί με το θέμα ήταν διακριτοί, οι υπόλοιποι εκτέθηκαν. Για άλλη μία φορά, αλλά δε βαριέσαι!
Και φυσικά δεν καλύφθηκε το τεχνικό μέρος στο οποίο θα αντιμετωπίσουμε και πολλά προβλήματα. Γιατί στην προσπάθειά του Υπουργείου να μην αποκλείσει κάποιους κατασκευαστές – κατά το “αφήστε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν”- θα προκληθεί ο κοινός λεγόμενος “γάμος του Κουτρούλη”.
Οπως με τα λαπιτόπια βρεθήκαμε με εκατό διαφορετικά setup και ασυμβατότητες, έτσι και με τους διαδραστικούς η ιστορία θα επαναληφθεί ως φάρσα.
Και ποιος εκπαιδευτικός με το γλίσχρο μισθό των -1000 ευρωπούλων θα κάθεται να αναπτύσσει εφαρμογές στο διαδραστικό; Μήπως θα τα πάρει από τις εταιρείες που θα θυσαυρίσουν; Πάντως οι δραστηριότητες που είδα στις σελίδες των εταιρειών αναφορικά με τα θεωρητικά μαθήματα μας πάνε πολλά χρόνια πίσω. Οχι μισοψημένες ιδέες αλλά εντελώς άψητες.
Αλλά τα στελέχη αποφάσισαν ότι η εκπαίδευση θα σωθεί με την επιστροφή στο καθηγητοκεντρικό μοντέλο κι έτσι τρεχάτε ποδαράκια μου…
Άρθρα (RSS)