Την περασμένη εβδομάδα, διαβάσαμε ένα πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ στη «Λε Μοντ» της Ανιέ Πουαριέ, που ξεκίνησε με μια μεσονύχτια βόλτα της στα Place de Greve, μια πανέμορφη πλατεία, ακριβώς στην καρδιά του Παρισιού και απέναντι από το δημαρχείο της πόλης. Εκεί, λοιπόν, η ρεπόρτερ έζησε αυτό που ονομάστηκε ronde des obstines από τους φοιτητές, οι οποίοι εδώ και 3 περίπου εβδομάδες, 24 ώρες την ημέρα, κάθε μέρα, περπατούν γύρω γύρω στην πλατεία, ασταμάτητα και, για να μεταφράσουμε ελεύθερα την παραπάνω φράση, ξεροκέφαλοι, πεισματάρηδες, που με τον τρόπο τους λένε «δεν μας αλλάζετε εύκολα τη γνώμη και εμείς θα κάνουμε κύκλους, εδώ, ώσπου να μας ακούσετε». ΔΕΝ κάνουν μόνον κύκλους όμως. Οπως περπατούν, κάποιοι από αυτούς σταματούν και, για περίπου 10 λεπτά, αρχίζουν και διαβάζουν αποσπάσματα από λογοτεχνικά βιβλία, κυρίως της κλασικής, γαλλικής λογοτεχνίας. Κάποτε είναι εκατοντάδες, κάποτε λιγότεροι, κάποτε τόσοι πολλοί, που δυσκολεύεσαι να τους μετρήσεις. Η ώρα της ανάγνωσης, γράφει η Πουαριέ στη «Λε Μοντ», είναι εντελώς απρογραμμάτιστη. Προκύπτει έτσι, αυθόρμητα, στη στιγμή. Και, τότε, αποστέλλονται αμέσως μερικά γραπτά μηνύματα μέσω κινητών και σε ελάχιστο χρόνο μαζεύονται σε όποια πλατεία αποφασιστεί εκείνη την ώρα (μπορεί η πλατεία Σαν Μισέλ στο Παρίσι, μπορεί όμως και η Γκραν Πλας του Στρασβούργου) φοιτητές και καθηγητές. Το μόνο που έχουν να κάνουν είναι να φέρουν μαζί τους ένα βιβλίο και, όταν επιλεγεί ένα από αυτά, κάποιος αρχίζει να διαβάζει δυνατά και, όπως γράφει η εφημερίδα, «ο τόπος πλημμυρίζει από λέξεις και ξεχειλίζει από ένα γλυκό μουρμουρητό». Σκηνικό σουρρεαλιστικό, που κυριολεκτικά σου κόβει την ανάσα.
Πρωτότυπες μορφές διαμαρτυρίας. Εχει κάτι να πει η ΟΛΜΕ;
Άρθρα (RSS)