Υπάρχει στην ιντερνετική «πιάτσα» περισσότερο καιρό από το Facebook, είναι όμως λιγότερο γνωστό. Ίσως γιατί δεν είναι τόπος κοινωνικής αλλά επαγγελματικής δικτύωσης, κάτι σαν χρυσός οδηγός με σκοπό την εύρεση εργασίας ή/και την επαγγελματική ενημέρωση. Κρατήστε αυτό το όνομα: LinkedΙn. Με την κρίση, η δημοτικότητά του αναμένεται να απογειωθεί.Η ατάκα ανήκει σε έναν τραπεζίτη με έδρα τη Νέα Υόρκη: «Αυτήν την περίοδο, μας απολύουν τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνουμε ούτε να πάρουμε την ατζέντα με τα τηλέφωνα. Ευτυχώς που τα έχουμε όλα στο LinkedΙn!». Ο συγκεκριμένος ιστότοπος είδε το φως του ηλεκτρονικού υπολογιστή μια μέρα του 2003, καρπός της συνεργασίας πέντε επιχειρηματιών με βάση τη Σίλικον Βάλεϊ της Καλιφόρνιας, και πέντε χρόνια αργότερα εξαπλώνεται ταχύτατα. Διαθέτει σήμερα 32 εκατομμύρια χρήστες, οι μισοί εκ των οποίων βρίσκονται εκτός ΗΠΑ και κάθε μήνα προσθέτει στις λίστες του 1,3 εκατομμύρια νέους χρήστες.
Το στυλ του LinkedΙn είναι πολύ πιο λιτό και αυστηρό από εκείνο του Facebook: πολλά κείμενα, ελάχιστες φωτογραφίες, καθόλου βίντεο… «Είναι ένα εργαλείο που βοηθάει τον χρήστη στη δουλειά του», εξηγεί ο Νταν Νάι. Το νέο μέλος καλείται να ανεβάσει αναλυτικό βιογραφικό κι έπειτα να αναζητήσει πρώην και νυν συναδέλφους που χρησιμοποιούν τον ίδιο ιστότοπο, καλώντας παράλληλα φίλους και συναδέλφους που δεν τον χρησιμοποιούν, να εγγραφούν. Βάσει της αρχής «οι φίλοι των φίλων σας είναι και δικοί σας φίλοι», το LinkedΙn δίνει σε κάθε χρήστη πρόσβαση και στις επαφές των επαφών του, επιτρέποντάς του να δημιουργήσει ένα όλο και μεγαλύτερο δίκτυο γνωριμιών, οι οποίες μπορεί να εγγυηθούν, όταν έρθει η ώρα, και για την επαγγελματική του αρτιότητα.
Τεράστια βάση με βιογραφικά
ΤΟ LinkedΙn είναι γεμάτο επαγγελματίες πρόθυμους να μοιραστούν τις γνώσεις τους. Η μεγαλύτερη δύναμη του LinkedΙn, όμως, είναι η δυνατότητα που προσφέρει στον εργαζόμενο να βρει μια δουλειά που να του πηγαίνει, και στον εργοδότη ή τον «επαγγελματία κυνηγό κεφαλών» να βρει τον εργαζόμενο που χρειάζεται, μέσα από μια τεράστια βάση CV. Τα κάνει αυτά το Facebook; «Το Facebook είναι για να διασκεδάζουμε, το LinkedΙn είναι για τη δουλειά μας», λέει ο Νταν Νάι. «Οι άνθρωποι, άλλωστε, δεν θέλουν να ανακατεύουν προσωπική και επαγγελματική ζωή. Αύριο- μεθαύριο όλοι θα έχουν δύο προφίλ ονλάιν, ένα προσωπικό και ένα επαγγελματικό».
«Ο ρόλος της Ιστορίας και του ιστορικού είναι η διαμόρφωση κοινωνικών συνειδήσεων». Μ΄ αυτά τα λόγια ο καθηγητής Βασίλης Κρεμμυδάς έδωσε το στίγμα ενός επίκαιρου συμποσίου για το πώς γράφεται η Ιστορία, από ποιον και για ποιον.
«Σήμερα, στη φάση της παγκοσμιοποίησης, η ιστοριογραφία μοιάζει να έχει έναν νέο προορισμό», σημείωσε ο Βασίλης Παναγιωτόπουλος, που είχε διευθύνει την δεκάτομη Ιστορία του Νέου Ελληνισμού . «Είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα. Όχι όμως αυτά των Διακηρύξεων, αλλά εκείνα που αναπτύσσονται στις νέες συνθήκες όπως το δικαίωμα του επιχειρείν ή το δικαίωμα της άρσης των εθνικών- κοινωνικών φραγμών. Ωστόσο η Ιστορία που προκύπτει έτσι, είναι μια υποκριτική Ιστορία». Μια Ιστορία νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας, όπως εξήγησε, που έχει ως (αφανή) στόχο να καταπολεμηθεί τόσο η εθνική όσο και η κοινωνική Ιστορία (σ.σ.: οι κυρίαρχες κατευθύνσεις δηλαδή της νεότερης και σύγχρονης ιστοριογραφίας) ώστε να υποβαθμιστεί εν τέλει, και να απαξιωθεί το ίδιο το αντικείμενο αυτών των ιστοριών: τα έθνη δηλαδή και τα κοινωνικά φαινόμενα. Αναπτύσσεται όμως άλλη μια διαφορετική τάση η οποία αντιμετωπίζει με σκεπτικισμό την ιστοριογραφία που αναφέρεται στο έθνος-κράτος είναι η λεγόμενη «υπερεθνική ιστορία» (τοπική, περιφερειακή, συγκριτική, μετα-αποικιακή, Ιστορία του φύλου κ.ά.). Είναι η Ιστορία που θέλει να υπερβεί τον εθνοκεντρισμό και η οποία αναπτύσσεται επειδή αυξάνεται η πολυπολιτισμικότητα των σύγχρονων κοινωνιών, επειδή αναπτύσσονται νέες συλλογικότητες μέσα από τη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης, επειδή γεννιούνται υπερεθνικοί θεσμοί και διεθνοποιείται η ιστορική έρευνα, επειδή η μεταμοντέρνα κριτική καταξιώνει τον κατακερματισμό του εκάστοτε αντικειμένου κ.λπ. Την παρουσίασε η Χριστίνα Κουλούρη που επιμελήθηκε το τετράτομο βοηθητικό εκπαιδευτικό έργο για τη διδασκαλία της Βαλκανικής Ιστορίας στις χώρες της περιοχής.
“Η εμπιστοσύνη του κοινού στην τιμιότητα των επιστημόνων πλήττεται από μια μικρή μειονότητα ερευνητών που συμπεριφέρονται ανήθικα και αντιδεοντολογικά. Γι’ αυτό το Ευρωπαϊκό Ίδρυμα Επιστήμης (European Science Foundation-ESF), το κυρίως συντονιστικό επιστημονικό όργανο στην Ευρώπη, αποφάσισε να κοιτάξει πιο σοβαρά το ζήτημα και, στο πλαίσιο αυτό, δημιούργησε ήδη ένα Φόρουμ για την Ακεραιότητα στην Έρευνα.
Το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών των ΗΠΑ, το οποίο έχει τη δικαιοδοσία να ερευνά τις κατηγορίες επιστημονικής απάτης επιβάλει ποινές, όπως ο αποκλεισμός ενός ερευνητή από δημόσιες χορηγήσεις των ερευνών του μέχρι και για πέντε χρόνια ή η εντολή σε αυτόν να παρακολουθήσει μαθήματα ηθικής!”
Δεν μπορώ να μη φέρω στο νου μου γνωστό αυτοαποκαλούμενο ερευνητή και τηλεμαιντανό σε θέματα παιδείας, ο οποίος βδομάδα παρά βδομάδα δημοσιεύει έρευνες σε γνωστή και μη εξαιρετέα εφημερίδα. Τόση έρευνα πια! Αυτός ο άνθρωπος θα είχε ρέψει στη διαδικασία συλλογής και επεξεργασίας στοιχείων. Κι είναι περίεργο γιατί δεν έχω δει ποτέ (μα ποτέ) να κυκλοφορούν τα ερωτηματολόγια συλλογής στοιχείων. Εκτός αν έχει άδηλες πηγές…
Είναι γνωστό όμως ότι στην Ελλάδα ότι δηλώσεις είσαι. Κι εμείς αυτά τα μαθήματα ηθικής τα έχουμε για τους κουτόφραγκους.
Το έργο που ολοκλήρωσε πρόσφατα η Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος «Λίλιαν Βουδούρη» έχει πραγματικά πολύ μεγάλη σημασία. Μιλάμε για μια νέα θεματική διαδικτυακή πύλη της ελληνικής μουσικής, η οποία δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του προγράμματος «Δημιουργία ολοκληρωμένης μονάδας τεκμηρίωσης και προβολής της ελληνικής μουσικής», που χρηματοδοτήθηκε από το επιχειρησιακό πρόγραμμα «Κοινωνία της Πληροφορίας» (Γ΄ ΚΠΣ, 2000 – 2006). Η νέα θεματική διαδικτυακή πύλη της ελληνικής μουσικής περιλαμβάνει τα ψηφιοποιημένα αρχεία των συνθετών Μίκη Θεοδωράκη, Αιμίλιου Ριάδη, Γεωργίου Πονηρίδη, Frank Choisy, το αρχείο Νηλέα Καμαράδου, τις Συλλογές Χειρογράφων και Ελληνικών Τραγουδιών που ανήκουν στη Βιβλιοθήκη, καθώς και το αρχείο Δόμνας Σαμίου που ανήκει στον «Καλλιτεχνικό Σύλλογο Δημοτικής Μουσικής Δόμνας Σαμίου». Πρόκειται για μια μονάδα θεματικής τεκμηρίωσης που περιλαμβάνει πάνω από 260.000 ψηφιοποιημένα τεκμήρια, τα οποία αποτελούν πηγή έρευνας για κάθε ενδιαφερόμενο ερευνητή, ενώ παράλληλα μπορούν να αξιοποιηθούν για τη διασυνθετική παραγωγή πολιτιστικών προϊόντων και υπηρεσιών, πάντα μέσα στο πλαίσιο του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας.
Αλλά αυτό είναι μόνο το ένα τμήμα της νέας, πολύ σημαντικής αυτής επιτυχίας της Μουσικής Βιβλιοθήκης «Λίλιαν Βουδούρη». Το άλλο είναι η διαδραστική εφαρμογή με τίτλο «Μια διαδρομή στη σύγχρονη ελληνική ιστορία μέσα από το Αρχείο Μίκη Θεοδωράκη», η οποία αποτελείται από 403 εγγραφές με κείμενα ιστορικού, μουσικολογικού και γενικότερου περιεχομένου και περιλαμβάνει συνολικά περίπου 6.000 τεκμήρια διαφόρων ειδών, μουσικά χειρόγραφα, κείμενα, φωτογραφίες, οπτικοακουστικό υλικό, αποκόμματα τύπου, αφίσες, προγράμματα συναυλιών, βραβεία και τιμητικές διακρίσεις και περιγράφει τη ζωή και το έργο του Μίκη Θεοδωράκη σε σχέση με τις ιστορικές εξελίξεις της Ελλάδας.
Στο αφιέρωμα της Ελευθεροτυπίας διαβάζουμε για τα στοιχεία του που επιβιώνουν ως τις μέρες μας: “Τι θα σώσουμε εντέλει (αν πρέπει κάτι να σώσουμε) από τον ώριμο Βάρναλη; Σίγουρα όχι τη στράτευσή του, σίγουρα όχι και την πρόσδεσή του στην ποιητική παράδοση. Σκέφτομαι πως ένα χαρακτηριστικό το οποίο δεν έχει χάσει κατά το παραμικρό τη ζωντάνια του, τόσο στο «Φως που καίει» όσο και στους «Σκλάβους Πολιορκημένους», είναι η πολυμέρεια, η εφευρετικότητα, η πολυφωνία, αλλά και η γλωσσική ή υφολογική ποικιλία της ποιητικής σύνθεσης. Ο Βάρναλης έχει δουλέψει πολύ για να οργανώσει τον σκηνικό του χώρο και αποδίδει με πραγματική ένταση και με πλήθος χρωματισμούς την κίνηση ή την ακινησία των ποιητικών του προσώπων στο εσωτερικό του, παρουσιάζοντας εκ παραλλήλου με πολύ ισορροπημένους ρυθμούς την εναλλαγή τους στο προσκήνιο της δράσης.
Ολα τούτα αποτελούν, ασφαλώς, ένα κρατούμενο. Η πιο κρίσιμη, όμως, διάσταση της βαρναλικής ωριμότητας είναι εκείνη την οποία έχει ξεχωρίσει και πάλι ο Δάλλας: η σκωπτική και η ειρωνική της διάθεση, όπως εκφράζεται στους βασικούς ήρωες του «Το φως που καίει», που δεν είναι άλλοι από την Αριστέα, τη Μαϊμού και τον Μώμο.
Στο blog Allu fun Marx μπορείτε να ακούσετε δύο μελοποιήσεις των Μοιραίων του Βάρναλη, την πιο γνωστή με την φωνή του Γρηγόρη Μπιθικώτση που συμπεριλήφθηκε στον κύκλο τραγουδιών του Θεοδωράκη “Πολιτεία Β” και μία λιγότερο γνωστή του Χρήστου Χαιρόπουλου.
Προσοχή! Το ΥΠΕΠΘ δεν άνοιξε καν ένα blog, ώστε να γίνει πραγματικά ανταλλαγή απόψεων αλλά μόνο μια μονόδρομη ηλεκτρονική διεύθυνση. Και αυτό το σχεδόν τίποτα (που κάνουν κάθε μέρα χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις) χρειαζόταν «πρωτοβουλία υπουργού»; Επιπλέον: τι ακριβώς σημαίνει «οι μαθητές έχουν δικαίωμα ελεύθερης έκφρασης»; Φυσικά το έχουν, και το ασκούν ερήμην του υπουργείου σε εκατομμύρια blogs της οικουμένης.
«Μικρό το κακό», θα πουν πολλοί. Μικρό, αλλά δείχνει το μεγάλο. Δείχνει πόσο μακριά νυχτωμένοι είναι όσοι διαχειρίζονται τα θέματα νεολαίας – και δεν εννοούμε μόνο το γεγονός ότι ο υπουργός Παιδείας βρισκόταν στα μπουζούκια την ώρα που εξελισσόταν η εξέγερση. Δεν είναι μακριά μόνο από τις αναζητήσεις των νέων, αλλά και από τα μέσα που χρησιμοποιούν. Κι επειδή η μπλογκόσφαιρα εκδικείται με χιούμορ το «Anemos» ήδη διάβασε το «fonitonmathiton@ypepth.gr» σε «ΦόνοιΤωνΜαθητών@ypepth.gr»…
Ειδεχθής λεπτομέρεια: Πιο πριν από τον Άνεμο το είχε σχολιάσει η Εύη Σ. – τακτική επισκέπτρια της στήλης
Η στήλη έχει αρχίσει να ψάχνει λύσεις επιβίωσης για τους αναγνώστες της. Επειδή ο πολιτισμός μας σταματά χωρίς ηλεκτρισμό, σας παρουσιάζουμε μία λύση για τη μετακίνησή σας η οποία μπορεί να αξιοποιηθεί και για την παραγωγή ενέργειας.
Οι ερευνητές απο τη Ζυρίχη μελέτησαν το flightstats που περιέχει πληροφορίες για όλες τις πτήσεις του κόσμου και έφτιαξαν ένα animation που μέσα σε 70 δευτερόλεπτα δείχνει όλες τις πτήσεις που πραγματοποιούνται στη γη σε ένα 24ωρο.
Έχει λίγο τράφικ σε Αμερική και Κίνα, καλύτερα στην Ευρώπη. Καθώς ξημερώνει πυκνώνουν οι πτήσεις. Σαν τα αποδημητικά.
Μετά τις προφητείες του web bot το θέμα είναι για πόσο ακόμα θα πεταρίζουμε;
Πρόκειται για ένα λογισμικό που χρησιμοποιεί ευφυείς πράκτορες που σαρώνουν το διαδίκτυο για οποιεσδήποτε χρήσιμες πληροφορίες. Αρχικά δημιουργήθηκε για να προβλέψει κατά κάποιον τρόπο κινήσεις του χρηματιστηρίου. Αργότερα οι κατασκευαστές του κατάλαβαν ότι μπορούσε να προβλέψει και άλλου είδους μελλοντικά συμβάντα. Το όλο εγχείρημα στοχεύει στο να αφουγκραστεί κατά κάποιον τρόπο ένα είδος συλλογικού υποσυνείδητου όπως αυτό εκφράζεται με λέξεις μέσα στον παγκόσμιο ιστό. Με λίγα λόγια προσπαθεί να βρει τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις.
Τι προβλέπει το λογισμικό του Web bot project για το μέλλον της ανθρωπότητας; To ρεπορτάζ του History Channel αποκαλύπτει ένα μέλλον συμπυκνούμενων καταστροφών, που ξεδιπλώνονται από τώρα.
H«πτώχευση του δολαρίου» θα ταράξει τις αγορές ενέργειας και τροφίμων διεθνώς. Οι κοινωνικές αναταραχές ανά τον κόσμο που ξεκινούν τώρα (όπως η δική μας) θα επαναληφθούν με ακόμη μεγαλύτερη σφοδρότητα από τις 25 Ιανουαρίου ως τις 14 Φεβρουαρίου 2009. Η αναστάτωση θα οδηγήσει σε «κρίση των θρησκειών» και καταστροφική πτώση του δολαρίου.
Ο Τάσος Καφαντάρης ερευνά τη νοόσφαιρα. Ο ιησουίτης ιερέας (αλλά και παλαιοντολόγος, γεωλόγος και βιολόγος) Πιέρ Τεγιάρ ντε Σαρντέ, υποστήριξε πως η νοόσφαιρα εκφράζεται ως «συλλογική συνείδηση» του ανθρώπινου είδους, που προκύπτει από την αλληλεπίδραση των ανθρωπίνων σκέψεων (Ρierre Τeilhard de Chardin, Le Ρhenomene Ηumain, 1955). Είπε ότι όσο πιο πολύπλοκα κοινωνικά δίκτυα θα χτίζει το ανθρώπινο είδος τόσο περισσότερο θα αναπτύσσεται η νοόσφαιρα. Οπως περίπου επικοινωνούν οι νευρώνες στον ανθρώπινο εγκέφαλο, οι εκφράσεις των ανθρωπίνων σκέψεων ανά τον πλανήτη θα επικοινωνούν, συγκροτώντας την «παγκόσμια συνείδηση».
Το 1993- ο φοιτητής του ΜΙΤ Μάθιου Γκρέι (Μatthew Gray) παρουσίασε ένα ρομπότ του Διαδικτύου (web bot), ονόματι «World Wide Web Wanderer», για να αλιεύει πληροφορίες σχετικά με το τι ψάχνουν οι επισκεπτόμενοι τον Παγκόσμιο Ιστό.
Η αλματώδης αύξηση των καταθέσεων ανθρωπίνων σκέψεων στο Διαδίκτυο και η νεοαποκτηθείσα δυνατότητα ανίχνευσής τους δεν πέρασαν απαρατήρητες από τους θιασώτες των θεωριών της νοόσφαιρας. Από τις 5 Αυγούστου 1998 μία διεθνής ομάδα περίπου 100 επιστημόνων άρχισε να συλλέγει δεδομένα από ένα παγκόσμιο δίκτυο «γεννητριών τυχαίων γεγονότων» (RΕG). Ενα ειδικά διαμορφωμένο λογισμικό διαβάζει, ανά δευτερόλεπτο, τα εξαγόμενα αυτών των γεννητριών σε 65 πόλεις του πλανήτη και τα στέλνει σε έναν κεντρικό υπολογιστή του Πανεπιστημίου Πρίνστον των ΗΠΑ. http://noosphere.princeton.edu/
To 1969 ένας δεκατετράχρονος ο Τζέρυ Λέβιταν μαγνητοφωνεί μία συνέντευξη με τον Τζων Λένον. 38 χρόνια μετά μετασκευάζει αυτή τη συνέντευξη σε ένα κινούμενο σχέδιο. Ο Λένον μιλάει για τον πόλεμο, την ειρήνη, την Αμερική, τον κόσμο, το καλό και το κακό μέσα μας.
Στην αναμπουμπούλα των ημερών αρκετοί επιδόθηκαν στο αγαπημένο σπορ, το πλιάτσικο.
Πρώτα από όλα τα κόμματα: για το βουρ πατσαβούρ κι ό,τι αρπάξουμε. Ακόμα και στον μικρόκοσμο του σχολείου αρκετοί θέλησαν να δείξουν την αγωνιστικότητά τους , τη συμπαράσταση στα αιτήματα των νέων, σκοράροντας στο ταμπλό του μαθητοπατερισμού. Κι αυτά τα ψηφίσματα συλλόγων με τη ξύλινη γλώσσα… Αλλά μέσα στη σύγχυση, όλοι από κάτι παίρνουν, όλοι κάποιο κόκαλο γλείφουν, και φεύγουν ευχαριστημένοι.
Για το τηλεοπτικό πλιάτσικο: για τις κάμερες-όρνια σκαρφαλωμένες πάνω σε τάφους, για τα ελικόπτερα που φτεροκοπούσαν πανοραμικά ζουμάροντας στην οδύνη των συγγενών, για τη δημοσίευση χρήσιμων στην κοινή γνώμη λεπτομερειών όπως «παιδί χωρισμένων γονιών» και «πλουσιόπαιδο του Ψυχικού». Φυσικά για τις δηλώσεις επιφανών δικηγόρων.
Για το επικοινωνιακό πλιάτσικο: τι ωραίες φωτιές, τι μαζική διαδήλωση, τι κακοί κουκουλοφόροι, τι απελπισμένα παιδιά, επιτέλους, πού είναι η αστυνομία; Ολα αυτά, τα εντελώς αντίθετα, χωρίς το παραμικρό συμπέρασμα που θα μπορούσε να φωτίσει τα γεγονότα στις πραγματικές τους διαστάσεις – αυτό, προς Θεού, δεν θα συνέφερε κανέναν. Αρκετά ζουμ σε εφήβους που αλληλοπαρηγοριούνται. Αν τουλάχιστον βρήκαν την ευκαιρία για λίγη συναισθηματική επαφή…
Για το ρατσιστικό πλιάτσικο: τι ωραίοι τίτλοι: “Έλληνες έσπαγαν, αλλοδαποί έκλεβαν”. Καταμερισμός εργασιών. Ας μην πάμε μακριά. Στη φωτογραφία βλέπουμε πως περιγράφεται η ίδια πράξη μετά τον τυφώνα Κατρίνα για τον έγχρωμο “που έχει λεηλατήσει” και για τους λευκούς “που απλά επιβιώνουν βρίσκοντας τροφή”. Καθώς έβλεπα ένα ρεπορταζ δεν πίστευα στα μάτια μου. Μία κοπέλα έγδυνε μία κούκλα βιτρίνας και διάλεγε τι της έκανε. Τα υπόλοιπα τα πέταγε μέσα. Ο ρεπόρτερ: “Οι περαστικοί διαφύλαξαν τα εμπορεύματα από τις λεηλεσίες”. Τέτοια αλληλεγγύη!
Για το θρησκευτικό πλιάτσικο: Μετά τις ταραχές, θεομηνίες σε όλη την Ελλάδα, έγινε και σεισμός. Μήπως ετοιμάζεται η συντέλεια; Ας τρέξουμε στις εκκλησίες.
Σημείωση: “Τι ωραίο πλιάτσικο” ήταν η ελληνική απόδοση του τίτλου του ανατριχιαστικά προφητικού μυθιστορήματος του Τζόναθαν Κόου, «What a carve-up»
Αυτές τις δύσκολες μέρες οι εφημερίδες αποφάσισαν να σκύψουν στα προβλήματα της νεολαίας. Κι έχει φουντώσει το θέμα των αλλαγών. Αλλά κανένας δε μιλάει για την ταμπακέρα. Οι αλλαγές κοστίζουν και καθώς έχουμε χάσει την μπάλα με το δανεισμό και τα spread ποιος θα είναι αυτός που επενδύσει μακροπρόθεσμα στο μέλλον της χώρας; Αφήστε που δεν είναι και στις προτεραιότητες του Έλληνα η παιδεία. Καμιά οκτάμετρη τζιπούρα, καμιά κοτεράδα, οπωσδήποτε μια μπουζουκιά, μάλιστα! Για αυτό να σφιχτεί, αλλά για σχολεία…
Προκειμένου να αλλάξουν όλα αυτά, θα πρέπει να τεθεί ένας νέος εθνικός στόχος. Οι εθνικοί στόχοι λειτουργούν συνεκτικά για την κοινωνία και αποτελούν το κίνητρο για την πρόοδο και την ανάπτυξη. Αυτό που λείπει σήμερα και θα μπορούσε να τεθεί ως εθνικός στόχος είναι η αξιοκρατία σε όλα τα επίπεδα. Αλλά μας βολεύει το πελατειακό σύστημα. Νες πα;
Οι δημοσιογράφοι από την άλλη που ψάχνουν πάντα το φανταχτερό και διαφορετικό όλο και γλυκοκοιτάζουν το σουηδικό μοντέλο. Το φιλανδικό είναι πασέ, δε φοριέται φέτος. Όλο δημοσιεύματα για το Κunskapsskolan βλέπουμε τελευταία. Πρόκειται για ένα πείραμα που προσαρμόζει το πρόγραμμα στις ανάγκες των μαθητών.Οι ώρες διδασκαλίας, η ύλη και η μελέτη δεν είναι προκαθορισμένες, αλλά αποφασίζονται από τον μαθητή σε συνεργασία με τον επιβλέποντα καθηγητή του.
Στην ερώτηση της δημοσιογράφου αν μπορεί να εφαρμοστεί το σύστημα στην Ελλάδα η κα Διαμαντοπούλου απαντά ναι αλλά σε μία δεκαετία και ο κ. Καλομοίρης κατηγορηματικά όχι: “Η εκπαιδευτική κοινότητα είναι αντίθετη σε τέτοιου είδους καινοτομίες. ( Είναι αντίθετη σε κάθε είδους καινοτομία, για να λέμε την αλήθεια). Η μόρφωση των παιδιών είναι μια διαδικασία κοινωνικοποίησης και αποκτά ουσία και ενδιαφέρον για τον μαθητή στο πλαίσιο της ομάδας”.
Αλήθεια αυτό κάνουμε; Καλά που το είδα γραμμένο γιατί δεν θα το είχα καταλάβει. Φαίνεται για αυτό βάλαμε τις ομαδικές εργασίες στα βιβλία μας που τις κάνει συνήθως ο φιλότιμος γονιός μόνος του; Φαίνεται για αυτό αξιολογούμε την επίδοση των μαθητών όπως την αξιολογούμε;
Αυτές τις ημέρες παρακολουθώ την αξιοποίηση του διαδικτύου για το συντονισμό των μαθητών. Οπως φαίνεται και η εφημερίδα Guardian στο αφιέρωμά της για τις ταραχές στην Ελλάδα Greek riots and strike action: Live χρησιμοποιεί το twitter και το #griots για να ενημερώνεται και να ενημερώνει σε πραγματικό χρόνο.
Το Micro Blogging είναι μια μορφή blogging αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα. Ο κάθε micro blogger έχει τη δυνατότητα να κάνει post μικρά μηνύματα 140-200 χαρακτήρων ανάλογα με την πλατφόρμα. Αυτό που κάνει το micro blogging διαφορετικό, είναι ότι προσφέρει στους χρήστες τη δυνατότητα να κάνουν post χρησιμοποιώντας διάφορα μέσα, όπως υπολογιστές, κινητά τηλέφωνα με υποστήριξη SMS ή Wi-Fi, messengers και email. Αυτή η πληθώρα επιλογών, σε συνδυασμό με το μικρό μέγεθος των μηνυμάτων, έχει καταστήσει τις micro blogging πλατφόρμες πολύ δελεαστικές, ιδιαίτερα σε χρήστες που θέλουν ναεκφραστούν ανά πάσα στιγμή για οτιδήποτε μπορεί να θεωρούν αξιόλογο προς αναφορά.
Ρίξτε του μια ματιά για να αφουγκραστείτε… …μένω μονάχος στο παρόν μου / να σώσω οτιδήποτε, αν σώζεται / κι ας έχουν τις συνέπειες του νόμου; συνένοχο στον φόνο, δεν θα μ? έχετε…».
Η «κυβερνοεπίθεση» η οποία πλήττει εδώ και ημέρες τη γαλλική πρεσβεία στο Πεκίνο και έχει παραλύσει τον διαδικτυακό της τόπο είχε ως κίνητρο την πολιτική εκδίκηση λόγω της ανάμιξης της Γαλλίας στη διένεξη Κίνας- Θιβέτ, εικάζει ο γαλλικός Τύπος. Η Κίνα πάντως διαψεύδει επισήμως τα δημοσιεύματα.
Πηγή του υπουργείου Εξωτερικών της Γαλλίας δήλωσε ανωνύμως στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων ότι ο δικτυακός τόπος της πρεσβείας παραμένει εκτός λειτουργίας λόγω κυβερνοεπίθεσης η οποία ξεκίνησε- και αυτό «δεν μπορείνα είναι συμπτωματικό» αμέσως μετά τη συνάντηση την οποία είχαν το περασμένο Σάββατο στο Γκντανσκ της Πολωνίας ο γάλλος πρόεδρος ΝικολάΣαρκοζί με τον εξόριστο πνευματικό ηγέτη των Θιβετιανών Δαλάι Λάμα.
«Ο διακομιστής δεχόταν επίθεση για αρκετές ημέρες, κορεσμένος με μαζικά αιτήματασύνδεσης τα οποία έρχοντανκυρίως τη νύχτα» είπε ο γάλλος διπλωμάτης. Και τόνισε ότι γάλλοι τεχνικοί διαθέτουν ενδείξεις ότι το κέντρο των επιθέσεων βρισκόταν επί κινεζικού εδάφους.
Ο νέος browser που φιλοδοξεί να εκθρονίσει τον Internet Exporer από το Διαδίκτυο είναι από την Παρασκευή διαθέσιμος ως τελικό προϊόν -το ταμπελάκι «beta» αφαιρέθηκε από το Google Chrome μόλις 100 ημέρες μετά την έναρξη της φάσης δοκιμών.
Το εντυπωσιακό με το Chrome είναι ότι βγαίνει από τη φάση των δοκιμών μόλις 100 ημέρες μετά το ντεμπούτο του -άλλα προϊόντα της Google μένουν στο στάδιο beta για πολύ περισσότερο. Το Gmail, για παράδειγμα, παραμένει σε δοκιμαστική έκδοση σχεδόν πέντε χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση και ενώ χρησιμοποιείται ήδη από δεκάδες εκατομμύρια χρήστες.
Από τη στήλη της Μαρίας Μυστακίδου στην Ελευθεροτυπία
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Υπάρχει στην ιντερνετική «πιάτσα» περισσότερο καιρό από το Facebook, είναι όμως λιγότερο γνωστό. Ίσως γιατί δεν είναι τόπος κοινωνικής αλλά επαγγελματικής δικτύωσης, κάτι σαν χρυσός οδηγός με σκοπό την εύρεση εργασίας ή/και την επαγγελματική ενημέρωση. Κρατήστε αυτό το όνομα: LinkedΙn. Με την κρίση, η δημοτικότητά του αναμένεται να απογειωθεί.Η ατάκα ανήκει σε έναν τραπεζίτη με έδρα τη Νέα Υόρκη: «Αυτήν την περίοδο, μας απολύουν τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνουμε ούτε να πάρουμε την ατζέντα με τα τηλέφωνα. Ευτυχώς που τα έχουμε όλα στο LinkedΙn!». Ο συγκεκριμένος ιστότοπος είδε το φως του ηλεκτρονικού υπολογιστή μια μέρα του 2003, καρπός της συνεργασίας πέντε επιχειρηματιών με βάση τη Σίλικον Βάλεϊ της Καλιφόρνιας, και πέντε χρόνια αργότερα εξαπλώνεται ταχύτατα. Διαθέτει σήμερα 32 εκατομμύρια χρήστες, οι μισοί εκ των οποίων βρίσκονται εκτός ΗΠΑ και κάθε μήνα προσθέτει στις λίστες του 1,3 εκατομμύρια νέους χρήστες.
Άρθρα (RSS)