Αυτές τις δύσκολες μέρες οι εφημερίδες αποφάσισαν να σκύψουν στα προβλήματα της νεολαίας. Κι έχει φουντώσει το θέμα των αλλαγών. Αλλά κανένας δε μιλάει για την ταμπακέρα. Οι αλλαγές κοστίζουν και καθώς έχουμε χάσει την μπάλα με το δανεισμό και τα spread ποιος θα είναι αυτός που επενδύσει μακροπρόθεσμα στο μέλλον της χώρας; Αφήστε που δεν είναι και στις προτεραιότητες του Έλληνα η παιδεία. Καμιά οκτάμετρη τζιπούρα, καμιά κοτεράδα, οπωσδήποτε μια μπουζουκιά, μάλιστα! Για αυτό να σφιχτεί, αλλά για σχολεία…
Προκειμένου να αλλάξουν όλα αυτά, θα πρέπει να τεθεί ένας νέος εθνικός στόχος. Οι εθνικοί στόχοι λειτουργούν συνεκτικά για την κοινωνία και αποτελούν το κίνητρο για την πρόοδο και την ανάπτυξη. Αυτό που λείπει σήμερα και θα μπορούσε να τεθεί ως εθνικός στόχος είναι η αξιοκρατία σε όλα τα επίπεδα. Αλλά μας βολεύει το πελατειακό σύστημα. Νες πα;
Οι δημοσιογράφοι από την άλλη που ψάχνουν πάντα το φανταχτερό και διαφορετικό όλο και γλυκοκοιτάζουν το σουηδικό μοντέλο. Το φιλανδικό είναι πασέ, δε φοριέται φέτος. Όλο δημοσιεύματα για το Κunskapsskolan βλέπουμε τελευταία. Πρόκειται για ένα πείραμα που προσαρμόζει το πρόγραμμα στις ανάγκες των μαθητών.Οι ώρες διδασκαλίας, η ύλη και η μελέτη δεν είναι προκαθορισμένες, αλλά αποφασίζονται από τον μαθητή σε συνεργασία με τον επιβλέποντα καθηγητή του.
Στην ερώτηση της δημοσιογράφου αν μπορεί να εφαρμοστεί το σύστημα στην Ελλάδα η κα Διαμαντοπούλου απαντά ναι αλλά σε μία δεκαετία και ο κ. Καλομοίρης κατηγορηματικά όχι: “Η εκπαιδευτική κοινότητα είναι αντίθετη σε τέτοιου είδους καινοτομίες. ( Είναι αντίθετη σε κάθε είδους καινοτομία, για να λέμε την αλήθεια). Η μόρφωση των παιδιών είναι μια διαδικασία κοινωνικοποίησης και αποκτά ουσία και ενδιαφέρον για τον μαθητή στο πλαίσιο της ομάδας”.
Αλήθεια αυτό κάνουμε; Καλά που το είδα γραμμένο γιατί δεν θα το είχα καταλάβει. Φαίνεται για αυτό βάλαμε τις ομαδικές εργασίες στα βιβλία μας που τις κάνει συνήθως ο φιλότιμος γονιός μόνος του; Φαίνεται για αυτό αξιολογούμε την επίδοση των μαθητών όπως την αξιολογούμε;
Άρθρα (RSS)