Το αποτέλεσμα όλων των αλλαγών που προωθούνται με φανατισμό από τα κέντρα εξουσίας στην Ευρώπη -και με ιδιαίτερη έμφαση στην Ελλάδα- δεν είναι απλώς ένα δυσάρεστο διάλειμμα, ένα άγνωστου μήκους τούνελ που θα διανύσουμε μέχρι να ξαναβγούμε στο φως. Ούτε είναι το πιο κρίσιμο τα δισεκατομμύρια που συγκεντρώνονται μέσω της φορολογίας και της βίαιης μείωσης του εισοδήματος για τη σωτηρία των πιστωτών της χώρας. Το σημαντικότερο είναι ότι συντελείται μια ανθρωπολογική καταστροφή δύσκολα επανορθώσιμη: όταν ο αγρότης παύει να φυτεύει ντομάτες και φυτεύει φωτοβολταϊκά για να γίνει μικρο-ραντιέρης ενός πενιχρού εισοδήματος 5.000-6.000 τον χρόνο, όταν ο νέος άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι μικρή σημασία έχει η γνώση και η «συλλογή» πτυχίων για την παραγωγική του εξέλιξη, όταν οι άνθρωποι εξοικειώνονται με την ιδέα ότι στη διάρκεια του εργασιακού τους βίου ίσως χρειαστεί ν’ αλλάξουν πολλά επαγγέλματα, ότι οι υψηλές παραγωγικές δεξιότητες που διαθέτουν δεν είναι τόσο χρήσιμες όσο νομίζουν, ότι ως άνεργοι δεν είναι καθόλου φρόνιμο να είναι επιλεκτικοί, τότε η κοινωνία μετατρέπεται σε μια πληβειακή παραγωγική μάζα, αναλώσιμο ενός οικονομικού μοντέλου χωρίς πυρήνα και στρατηγική.
Αλλά, υπάρχει ένα σημαντικότερο, γεωπολιτικών διαστάσεων στοιχείο της μεταβατικής «ιστορικής» εποχής μας. Διότι αυτό που συντελείται στην κλίμακα των ανθρώπων, συντελείται και στην κλίμακα των χωρών. Ακόμη κι αν η Ελλάδα κι άλλες «περιφερειακές» χώρες της Ε.Ε. δεν χρεοκοπήσουν ολικά ή μερικά, στο τέλος της «ιστορικής» τους μεταμόρφωσης θα έχουν εξωθηθεί σε μιαν ασύλληπτη παραγωγική παρακμή, προκειμένου να διασωθούν οι κεντρικές οικονομίες της Γηραιάς Ηπείρου, η εξαγωγική μηχανή της Γερμανίας, η παραγωγική ικμάδα της Γαλλίας και η χρηματοπιστωτική ηγεμονία της Βρετανίας από τις μεγάλες απειλές που αντιμετωπίζουν από τις νέες οικονομικές δυνάμεις της Ανατολής. Η εμπειρία της τριαντάχρονης ευρωπαϊκής θητείας της Ελλάδας είναι ήδη ένας ιστορικός απολογισμός παραγωγικής υποβάθμισης, αλλά μια πολύ πιο ζοφερή εικόνα για το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει αυτή η υποβάθμιση δίνει η τύχη των χωρών του πρώην (αν)ύπαρκτου σοσιαλισμού που μέσα σε μια εικοσαετία μετατράπηκαν σε «αποικίες» των ευρωπαϊκών μητροπόλεων και οι κοινωνίες τους, που το 1989 «έγραφαν ιστορία» ανατρέποντας τα αυταρχικά καθεστώτα τους, έγιναν μεταναστευτικές ορδές ανειδίκευτων, κακοπληρωμένων ή ανεπιθύμητων «σκλάβων».
Χρειαζόμαστε μιαν αίσθηση της ιστορίας. Πέρα από τα γενικά «ναι» και «όχι» μας, όλοι εμείς οι «κάτω» οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι είναι τεράστιας ιστορικής σημασίας η απάθεια ή η μοιρολατρία να παρακολουθούμε τους «πάνω» να γράφουν ιστορία. Τη δική τους, βεβαίως…
Ας μιλήσουν οι ίδιοι: “Μια ανοιχτή κοινότητα πολιτών της Αθήνας που αγαπάνε την πόλη τους και πιστεύουν ότι ο συμβιβασμός με τις πιο προβληματικές της πλευρές διαιωνίζει έναν φαύλο κύκλο ανορθολογισμού, στασιμότητας, δυσφήμησης, υπανάπτυξης και τελικά αυτοϋπονόμευσης των προοπτικών της. Για μας η Αθήνα όχι μόνο δεν είναι μια «τελειωμένη ιστορία» αλλά ένα αχανές πεδίο ευρηματικών και αποτελεσματικών δράσεων που θα μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε τις τεράστιες δυνατότητές της ως μητροπολιτικό κέντρο της Ανατολικής Μεσογείου. Αντλούμε δύναμη και ενέργεια από την κοινωνία των πολιτών, τους χιλιάδες ανυπεράσπιστους Αθηναίους που θέλουν να κάνουν κάτι για την πόλη τους και μέχρι σήμερα δεν έβρισκαν ένα κανάλι δημιουργικής συμμετοχής στις ανοιχτές υποθέσεις της Αθήνας. Δεν είμαστε κομματικός οργανισμός, ούτε δημοτική παράταξη, αλλά μια ζωντανή κοινότητα που θέλει να μοιραστεί την πίστη της για μια πολύ καλύτερη Αθήνα πιστεύοντας στη αναζωογονητική δύναμη της δράσης. Κουραστήκαμε να γκρινιάζουμε, να μας φταίνε πάντα οι άλλοι ή το «κράτος». Είμαστε εδώ μόνο για να κάνουμε. Επτά ημέρες την εβδομάδα, 365 ημέρες το χρόνο”.
Ανοίγουν τα σχολεία! Μια πράξη που από μόνη της σημαίνει την αλλαγή της καθημερινότητας για το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού της χώρας. Θα γίνουνε αγιασμοί, θα δείξει η TV υπουργούς και δημάρχους να εύχονται και να δηλώνουν «έπεα πτερόεντα» περιστοιχιζόμενοι από χαρούμενες παιδικές φάτσες. Και μετά τις γιορτές, ξεκινά δυνατά η εκπαιδευτική διαδικασία! Για την ακρίβεια ξεκινά η κατά φάσεις μάχη για την επίτευξη του τελικού στόχου. Την επιτυχία στις πανελλήνιες!!! Αυτός είναι δυστυχώς ο σκοπός, αυτή είναι η ουσία όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης μας. Τα υπόλοιπα είναι για να έχουμε να λέμε.
Αν λοιπόν οι υπουργοί μας ήταν στοιχειωδώς ειλικρινείς, θα έπρεπε να κάνουν αγιασμό σε όλες τις συνιστώσες της «εκπαιδευτικής διαδικασίας» και ειδικά στα φροντιστήρια. Ναι στα φροντιστήρια. Θέλουμε δε θέλουμε εκεί χτυπά η ουσία της σημερινής εξεταστοβόρας εκπαίδευσης κι ας μην αρέσει σε κανένα μας.
Αν το υπουργείο κάνει μια σοβαρή έρευνα για το ποσοστό των μαθητών που πηγαίνει σε κάθε είδους φροντιστήρια, τις ξένες γλώσσες δεν τις υπολογίζω, θα ανακαλύψει το προφανές.
Το πολύ μεγάλο μέρος των μαθητών γυμνασίου, η συντριπτική πλειοψηφία, αν όχι η ολότητα των μαθητών λυκείου και ένα μικρό μεν, υπαρκτό δε, ποσοστό μαθητών δημοτικού, έχουν σταθερή σχέση με αυτό που ονομάζουμε παραπαιδεία. Θα μου πεις τώρα ότι κατά καιρούς ακούμε δηλώσεις για εκπαιδευτικές τομές, για εκσυγχρονισμούς και βεβαίως για πάταξη της «παραπαιδείας». Μπούρδες!
Και γιατί παρακαλώ να παταχτεί η παραπαιδεία; Ενοχλεί κανένα εκτός βεβαίως από την τσέπη της οικογένειας; Τα φροντιστήρια καλέ μου αναγνώστη επιτελούν κοινωνικό έργο, γι αυτό και η ύπαρξή τους ευνοείται και από το κράτος και από τα σχολεία και από την τρόικα ακόμα!
Το κράτος ευνοεί την ύπαρξη φροντιστηρίων αφού έτσι βρίσκουν δουλειά χιλιάδες από τους πτυχιούχους «καθηγητικών» σχολών που εκτός από το να διδάσκουν δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν σχετικό με αυτό που σπούδασαν. Και μη ρωτήσεις καλέ μου αναγνώστη γιατί κάθε χρόνο τα πανεπιστήμιά μας εισάγουν χιλιάδες μαθηματικούς, φυσικούς, φιλολόγους και θεολόγους γιατί είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και η κουβέντα που απαιτείται πολύ μεγάλη.
Οι καθηγητές των σχολείων μπορεί μεν να μην επιδοκιμάζουν δημόσια την ύπαρξη και λειτουργία των φροντιστηρίων αλλά τους κλείνουν πονηρά το μάτι αφού ξέρουν ότι τελικά η όποια ευθύνη για την επιτυχία και ειδικά για την αποτυχία των μαθητών στις εξετάσεις μεταβιβάζεται αλλού. Ο γονιός τον φροντιστή πληρώνει, απ αυτόν έχει απαιτήσεις!
Όσα αφορά στην τρόικα αυτή βλέπει στα κιτάπια της το ποσό που εισπράττει το κράτος από τους φόρους των φροντιστηρίων και νιώθει χαρούμενη. Εννοείται ότι μάλλον μισεί τα ιδιαίτερα μαθήματα όπου το χρήμα συνήθως είναι μαύρο.
Και η παιδεία; Η συνταγματικά κατοχυρωμένη δημόσια, δωρεάν παιδεία; Αυτή που τόσοι αγώνες γίνανε στο παρελθόν; Αλήθεια θυμάται κανείς το αίτημα του 15%;
Η παιδεία λοιπόν, χρόνια τώρα έχει μείνει απλά στις φιλοσοφικές συζητήσεις για τομές επί τομών. Έχει καταντήσει κάτι σαν ακυβέρνητο καράβι που όλοι προσπαθούν να εξωραΐσουν τα σαλόνια και τις κουκέτες, να βάψουν τις λαμαρίνες και να γυαλίσουν τα φώτα, αλλά κανείς δεν ασχολείται ούτε ενδιαφέρεται για να επισκευάσει το τιμόνι!
Καλή σχολική χρονιά σε όλους!
Η«Μογγολιάδα» είναι το πρώτο διαδραστικό ψηφιακό μυθιστόρημα που μόλις ξεκίνησε να γράφεται σε μια πλατφόρμα «social book». Οι χρήστες-αναγνώστες θα μοιράζονται την εμπειρία της ανάγνωσης και σύντομα θα τους επιτραπεί να συνεισφέρουν περιεχόμενο (μουσική, βίντεο, γραφικά κ.α.). Οι δημιουργοί της, την παρουσιάζουν ως ένα πείραμα συνδυασμού της τεχνολογίας και της φαντασίας.
Χτες στο Αλσος Νέας Σμύρνης δόθηκε η τελευταία παράσταση του Ορέστη σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά. Η διανομή:
Ορέστης Νίκος Κουρής
Ηλέκτρα Στεφανία Γουλιώτη
Μενέλαος Ακύλλας Καραζήσης
Φρύγας Νίκος Καραθάνος
Ελένη Τάνια Τρύπη
Ερμιόνη Γεωργιάννα Νταλάρα
Τυνδάρεως Χρήστος Στέργιογλου
Αγγελιαφόρος Μανώλης Μαυροματάκης
Πυλάδης Κώστας Βασαρδάνης
Απόλλων Γιώργος Γλάστρας
Εξαιρετικοί οι Κουρής, Γουλιώτη, Βασαρδάνης. Την παράσταση έκλεψαν ο Φρύγας Νίκος Καραθάνος και ο Απόλλων Γιώργος Γλάστρας με το απαστράπτον λευκό του κουστούμι.
Ο Ευριπίδης φαίνεται σε αυτό το έργο να αμφιταλαντεύεται ως το τέλος αν θα γράψει τραγωδία ή σατυρικό δράμα.
Η παράσταση δόθηκε στα πλαίσια των ιωνικών γιορτών, το σετάκι περιλάμβανε: δίωρο στήσιμο για τις δωρεάν προσκλήσεις, πλαστική άβολη καρέκλα πράσινου χρώματος (βλ. πράσινη ανάπτυξη) πολλές θείτσες που σπρώχνονταν να βρουν τη θέση τους γιατί οι ταξιθέτριες γρήγορα εγκατέλειψαν τον μάταιο αγώνα κι αποσύρθηκαν. Let the chaos prevail! Και να μισή ώρα καθυστέρηση. Ο Ελληνας όμως δεν εκτιμά το δωρεάν. Λίγο μετά την παράσταση άρχισε μία κινητικότητα από συζύγους που σύρθηκαν στην παράσταση αλλά έκριναν ότι η ανεπαρκής ηχητική εγκατάσταση τους έδινε τη δικαιολογία αποχώρησης.
Επειδή επικράτησε συνωστισμός ανάλογος της Σμύρνης – για να τηρούνται τα έθιμα- πολλές θείτσες δεν είχαν βρει την παρέα τους. Καθώς δεν είναι και μάστερ της κινητής τηλεφωνίας τα κουδουνίσματα των κινητών έδιναν κι έπαιρναν στην αρχή της παράστασης – κάνουν και σαράντα ώρες να το βρουν κι άλλες δύο να το απαντήσουν άντε να παρακολουθήσεις το έργο… Τα νεύρα μου κρόσσια.
Ευτυχώς η σκηνοθεσία ήταν εξαιρετική και οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Πολλές γκρούπις της Παπακαλιατιάδας έσπευσαν στα παρασκήνια και περίμεναν υπομονετικά τον κάθιδρο Ορέστη να αλλάξει. Ανάμεσά τους και γνωστή πρωταγωνίστρια που μεταξύ άλλων διαφημίζει γιαούρτια. (Ατιμη κρίση!) Αλλά σταματώ εδώ γιατί θα εκθέσω κόσμο. Είπα επίσης να μη ρίξω πάλι το επίπεδο.
ΥΓ. Ειδεχθής λεπτομέρεια: οι προσκλήσεις των Ιωνικών γιορτών ήταν ανορθόγραφες. Ορέστης του Ευρυπίδη… Πώς να το ετυμολογούν άραγε;
ΜΠΟΡΕΙ μια χώρα να πάρει ως «δώρο» 100 ευρώ και να βάλει στην τσέπη της 94; «Ναι» είναι, δυστυχώς, η απάντηση στην περίπτωση της Ελλάδας όσον αφορά τα κοινοτικά κονδύλια, τον βασικό δηλαδή πυλώνα στον οποίο επιχειρείται να στηριχθεί η πολυπόθητη ανάπτυξη.
Μια σειρά από λόγους οδηγούν σε αυτή την αρνητική πρωτιά. Πολλά από τα κοινοτικά κονδύλια αξίας 20,2 δισ. ευρώ που θα δοθούν τα επόμενα χρόνια δεν θα διατεθούν σε δράσεις που δημιουργούν προστιθέμενη αξία και έχουν κέρδη για τη χώρα (νέες τεχνολογίες, καινοτομία και επιχειρηματικότητα), αλλά σε βαριές υποδομές οι οποίες απαιτούν εξοπλισμό που θα αγοράσουμε από το εξωτερικό.
Αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την αξιοποίηση των κοινοτικών κονδυλίων εκτιμά ότι ενώ σχεδόν όλα τα κράτη αποκομίζουν σημαντικές υπεραξίες, στην Ελλάδα αυτό δεν συμβαίνει: Για κάθε 100 ευρώ κοινοτικών κονδυλίων που έρχονται, «καταφέρνουμε» όχι μόνο να μην έχουμε κέρδος αλλά και να «επιστρέφουμε» στο εξωτερικό 6 ευρώ. Δηλαδή, μας μένουν 94 ευρώ (πολλαπλασιαστής 0,94%).
Αυτό δεν συμβαίνει σε κανένα από τα «παλαιά» κράτη της Ε.Ε., που λαμβάνουν ακόμη κοινοτικά κονδύλια. Εκτιμάται ότι το 2016 στην Ισπανία θα έχουν για κάθε 100 ευρώ κέρδος 12 ευρώ και στην περίπτωση της Πορτογαλίας 16 ευρώ από την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα.
Θα αλλάξει αυτή η εικόνα; Ναι, αλλά στο μακρινό 2025. Τότε η οικονομία της Ελλάδος θα έχει κέρδος 162 ευρώ. Πάλι θα είμαστε φτωχοί συγγενείς. Στην Ισπανία τα κέρδη θα είναι σχεδόν διπλάσια στα 267 ευρώ και στην Πορτογαλία στα 216 ευρώ.
Η αιτία για την υστέρηση της χώρας μας είναι ότι τοποθετεί τα λεφτά σε έργα που δεν έχουν υπεραξία. Ετσι, μεγάλο μέρος των χρημάτων «γύρισε» στο εξωτερικό. Τροφοδότησε δηλαδή ογκωδέστατες εισαγωγές εξοπλισμού, πρώτων υλών κ.λπ., οι οποίες προκάλεσαν ένα ακόμη πλήγμα: αύξησαν το έλλειμμα του εξωτερικού ισοζυγίου της χώρας, το οποίο πλέον θα επιβλέπει η Ε.Ε., ζητώντας μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα (τον Μάιο ξεφύγαμε προσωρινά μόνον τον κίνδυνο).
Το πρόβλημα περιγράφεται αναλυτικά στην έκθεση της Επιτροπής. Οπως αναφέρεται, τα λεφτά είναι κατανεμημένα πολύ άνισα.
Ετσι μία ακόμη φορά οδεύει για υποδομές η μερίδα του λέοντος των κονδυλίων, το 63,52% αναλογία από τις μεγαλύτερες στην Ε.Ε., έναντι 50% στην Κύπρο και στην Ισπανία, αλλά και μόνο 40% στην Πορτογαλία. Αντιθέτως, μόνο το 6,8% καταλήγει στη στήριξη της βιομηχανίας και των υπηρεσιών.
Αν πρέπει να καταθέσω και τη μικρή μου εμπειρία. Γιατί π.χ. δεν έχουν αξιοποιηθεί τόσα χρήματα που έχουν εισρεύσει για την εισαγωγή των ΤΠΕ στην ελληνική εκπαίδευση; Γιατί το ΥΠΕΠΘ που υποτίθεται ότι γνωρίζει δεν είναι σε θέση να ελέγξει τι αγοράζει. Παρήγγειλε και παρέλαβε 145 τίτλους εκπαιδευτικών λογισμικών που σήμερα είναι ζήτημα αν είναι λειτουργικοί οι 20. Σχεδιάζει βλέπετε πάντοτε σε ορίζοντα υπουργικής θητείας, το πολύ δηλαδή στο 18μηνο. Ο ένας παραγγέλνει λαπιτόπια η άλλη διαδραστικούς πίνακες. Το θέμα είναι να ακουστεί το όνομά του εκάστοτε κατέχοντος του υπουργικού θώκου. Αναρωτήθηκαν ποτέ σε ποιο σχολείο απευθύνονται αυτές οι καινοτομίες; Οχι γιατί δε νοιάζονται. θέλουμε συνεργατική μάθηση φτιάχνουμε εργαστήρια. Θέλουμε εξατομικευμένη μοιράζουμε φορητούς. Αποφασίσαμε ότι το δασκαλοκεντρικό μοντέλο είναι το τέλειο, αγοράζουμε διαδραστικούς. Τελικά τι σχολείο θέλουμε;
Η ιστορία των ιδρυτών του Pirate Bay, του μεγαλύτερου δικτύου διαμοιρασμού αρχείων, γίνεται ταινία. Με τίτλο «ΤΡΒ AFK – The Pirate Bay Away From Keyboard», θα εξιστορεί την περιπέτεια των Tiamo, Brokep και Anakata, «των πιο μισητών πειρατών του Χόλιγουντ», οι οποίοι θα εξηγούν πώς ο Λευκός Οίκος απείλησε τη σουηδική κυβέρνηση με εμπορικές κυρώσεις εξαιτίας τους και πώς βίωσαν τις δικαστικές τους περιπέτειες. Ο σκηνοθέτης Simon Klose έχει ήδη ολοκληρώσει τα γυρίσματα και έχει συγκεντρώσει μέσω του Kickstarter (http://blo.gr/2i7) επαρκή χρηματοδότηση για να ολοκληρώσει το μοντάζ.
Ευπρόσδεκτα τα 21 «βιοκλιματικά» σχολεία που ετοίμασε ή ανακατασκεύασε ο ΟΣΚ και θα υποδεχτούν αύριο τους μαθητές. Αλλά αυτό ελάχιστα αλλάζει τη γενική εικόνα: τα ελληνικά σχολεία, κατά κανόνα, είναι στενόχωρα κουτιά, με ατέλειωτους διαδρόμους, με κάγκελα, με σύρματα, αφόρητα ομοιογενή και συχνά ανθυγιεινά. Η κατασκευή τους φαίνεται να υπαγορεύτηκε μόνο από τις ανάγκες στέγασης του μαθητικού πληθυσμού, χωρίς καμιά δημιουργική συνδιαλλαγή μεταξύ αρχιτεκτόνων και εκπαιδευτικών, χωρίς προβληματισμό για την τόσο ιδιαίτερη λειτουργία που καλούνται να επιτελέσουν. Κι ας υπήρξαν στο παρελθόν λαμπρά παραδείγματα σχολείων που εξαρχής σχεδιάστηκαν για να είναι, ακριβώς, σχολεία.
Τα leap schools παρέχουν ποιοτική εκπαίδευση σε φτωχούς νοτιοαφρικανούς μαθητές.
Στις αρχές του 1990 ο Τζον Γκίλμουρ, διευθυντής ενός δημόσιου γυμνασίου σε μια εργατική γειτονιά του Κέιπ Τάουν, διαπίστωσε ότι χρόνο με το χρόνο πήγαινε σε περισσότερες κηδείες μαύρων μαθητών του παρά σε γάμους φίλων και συγγενών.
Τα περισσότερα παιδιά της γειτονιάς πέθαιναν από τον ιό του AIDS ή σκοτώνονταν σε άγριες συμπλοκές μεταξύ συμμοριών. Ιδια μοίρα για όλους. Πάμφτωχοι γονείς και ένα αδιάφορο κοινωνικό σύστημα που αδυνατούσαν να τους παρέχουν μόρφωση, το μόνο εφόδιο που θα μπορούσε να τα απομακρύνει από τους δρόμους και να τους δώσει έστω μια ελπίδα για μια διαφορετική ζωή.
Ο Γκίλμουρ παραιτήθηκε από το σχολείο που δίδασκε και ξεκίνησε να παραδίδει μαθήματα στα φτωχά παιδιά της περιοχής. Σε μία δεκαετία οι μαθητές του άρχισαν να πετυχαίνουν σε εξετάσεις και να εισάγονται στα πανεπιστήμια της χώρας.
Τότε, αποφάσισε να ιδρύσει το πρώτο αυτοδιαχειριζόμενο σχολείο στη Νότιο Αφρική, τα γνωστά πλέον leap schools, στα οποία φοιτούν σήμερα 500 μαύροι μαθητές.
Είναι ιδιωτικά σχολεία που λειτουργούν σε δύο περιοχές του Κέιπ Τάουν και μία του Γιοχάνεσμπουργκ, όπου οι γονείς, ανάλογα με τα εισοδήματά τους, πληρώνουν ένα συμβολικό ποσό για τα λειτουργικά έξοδα του σχολείου. Η αδυναμία των μετά απαρτχάιντ κυβερνήσεων της Νοτίου Αφρικής να παρέχει ουσιαστική μόρφωση στα παιδιά φτωχών μαύρων και εργατικών περιοχών είχε δημιουργήσει μέσα σε λίγα χρόνια μια ολόκληρη γενιά που αναλωνόταν στα ναρκωτικά, το ποτό και τις συμμορίες.
Την τελευταία δεκαετία αρκετές ξένες τράπεζες και φιλανθρωπικά ιδρύματα από όλο τον κόσμο χρηματοδοτούν τη φοίτηση παιδιών από φτωχογειτονιές και γκέτο στα ακριβά σχολεία όπου φοιτούν λευκοί μαθητές.
Η καθοριστική διαφορά των leap schools είναι ότι οι μαθητές λαμβάνουν πολύ καλή μόρφωση, με έμφαση στα μαθηματικά, τη γλώσσα και τις επιστήμες σε ένα ισότιμο περιβάλλον όπου όλοι αντιμετωπίζουν τα ίδια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα.
Ενα από τα μαθήματα που διδάσκεται καθημερινά είναι αυτό της «περιβαλλοντικής προσαρμογής», όπου σε ένα χαλαρό περιβάλλον τα παιδιά μιλούν για τα προσωπικά τους προβλήματα, που συνήθως είναι επιβίωσης. Αυτό που δεν διδάσκονται αλλά εξασκούνται, μέσα από την εναλλακτική αυτή μορφή εκπαίδευσης, είναι να βρίσκουν λύσεις στα προβλήματά τους και να μην περιμένουν βοήθεια από την πολιτεία.
Όπως κάθε Σεπτέμβρη, με το που κατακαθίζει η σκόνη στην Θεσσαλονίκη (μετά την απελευθέρωσή της από την μεταφερόμενη πολιτική ελίτ), η ελληνική κοινωνία στρέφεται σε ένα άλλο καθιερωμένο φθινοπωρινό τελετουργικό: Εν όψει της νέας σχολικής χρονιάς, οι εφημερίδες και τα κανάλια αναπαράγουν τον μακρύ κατάλογο των ελλείψεων της δημόσιας παιδείας, το υπουργείο πασχίζει να πείσει ότι “για πρώτη φορά” όλα είναι έτοιμα από την πρώτη κιόλας μέρα, οι δάσκαλοι κι οι μαθητές προσπαθούν να συνηθίσουν στην ιδέα του ξυπνητηριού, και όλοι μαζί αρχίζουμε να κάνουμε σχέδια για το τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου.
Το άνοιγμα των σχολείων δίνει έναυσμα για πολλές συζητήσεις, συνήθως μοιρολατρικές, για τα μεγάλα προβλήματα της παιδείας: Τις κενές θέσεις καθηγητών, το ψυχολογικό διαζύγιο που εδώ και καιρό έχουν πάρει τα παιδιά από το σχολείο, το εξεταστικό σύστημα που ακυρώνει την εκπαιδευτική διαδικασία, την παράδοση της νεολαίας στα φροντιστήρια, την παπαγαλία που καταστρέφει τις ψυχές και νεκρώνει το μυαλό τους.
Είναι δείγμα υγείας ότι από άκρου σε άκρο της χώρας όλοι δείχνουν να ανησυχούν για τις μόνιμες πληγές της ελληνικής παιδείας. Όμως για να επιτύχει αποτελέσματα αυτή η πίεση χρειάζεται και κάτι άλλο: Να ξεπηδά όχι μόνο από τις λαϊκές και μικρομεσαίες τάξεις αλλάκαινα αφορά, σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον, την ελίτ του τόπου. Για αυτό ακριβώς όμως τον λόγο, αυτόν τον Σεπτέμβρη, όπως και τους προηγούμενους διό-τρεις, νιώθω ότι ασφυκτιώ: Επειδή στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας ένα καρκίνωμα εργάζεται σιωπηλά νεκρώνοντας τα τελευταία κύτταρα που συνέδεαν τους έχοντες και ασκούντες την εξουσία με το διακύβευμα της ελληνικής παιδείας. Το καρκίνωμα αυτό είναι γνωστό με τα αρχικά ΙΒ, το ακρώνυμο του International Baccalaureate®.
Φανταστείτε μια χώρα της οποίας η ελίτ (ισχυροί πολιτικοί, πετυχημένοι επιχειρηματίες, φωτισμένοι πανεπιστημιακοί, φτασμένοι καλλιτέχνες κλπ) να στέλνει τα παιδιά της στο εξωτερικό από το τέλος της Α’ Λυκείου. Φανταστείτε τα αεροπλάνα να γεμίζουν με 16χρονους μετανάστες “καλών οικογενειών” που οδεύουν στην Αμερική, στην Αγγλία, στην Αυστραλία, στην Ελβετία κλπ, όπου θα τελειώσουν το ντόπιο αγγλόφωνο λύκειο με σκοπό, κατόπιν, να γίνουν δεκτοί σε ξένα πανεπιστήμια. Με άλλα λόγια, φανταστείτε μια χώρα όπου οι γόνοι της κοινωνικής τάξης που ασκεί την πολιτική, οικονομική και κοινωνική εξουσία παίρνουν οριστικό και αμετάκλητο διαζύγιο από το σύστημα παιδείας της πατρίδας τους. Μια τέτοια χώρα, απλά, θα έχανε την ικανότητα να αναπαράγεται πολιτιστικά.
Δεν χρειάζεται αγαπητοί αναγνώστες να φανταστείτε μια τέτοια χώρα. Δεν χρειάζεται γιατί απλώς περιέγραψα την σημερινή πραγματικότητα στην Ελλάδα, με μία μικρή (ανούσια) διαφορά: Αντί τα παιδιά της ελίτ να καβαλάνε το αεροπλάνο στα 16 τους, γράφονται στο πρόγραμμα ΙΒ που προσφέρουν 13 ιδιωτικά σχολεία εδώ στην Ελλάδα. Αυτή την ώρα, τα 16χρονα παιδιά περίπου 1000 οικογενειών ετοιμάζονται να εξέλθουν από το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα για πάντα (χωρίς βέβαια να χρειάζεται να φύγουν από το σπίτι τους, τουλάχιστον για ακόμα δύο χρόνια). Πριν δυο χρόνια ήταν 600 παιδιά. Του χρόνου θα είναι 1200. Ήδη, οι οικογένειες που διαχειρίζονται το πολιτικό και οικονομικό μας σύστημα έχουν δεθεί αναπόσπαστα με το ΙΒ – και έχουν πάρει διαζύγιο από την ελληνική παιδεία.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Γιάννη Βαρουφάκη στο protagon.gr
Λοιπόν πώς αισθάνεστε εσείς οι αφοσιωμένοι δημόσιοι λειτουργοί όταν βρίσκεστε αντιμέτωποι με τη συλλήβδην απαξίωση ως «χαραμοφάηδες του δημοσίου»;
Μη με παρεξηγήσετε δεν υποστηρίζω ότι δεν υπάρχουν τέτοιοι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας. Εχω κάποιους υπόψη μου στο στενό μου επαγγελματικό περιβάλλον.
Η ολοένα και σφοδρότερη επίθεση κατά των δημοσίων υπαλλήλων κύριο όπλο έχει την έντεχνη διαχείριση μιας γκρίζας ζώνης μεταξύ αλήθειας και μύθου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κατακραυγή για τις αποσπάσεις εκπαιδευτικών. Στοχοποιήθηκαν από την άκριτη δημοσιογραφική αναπαραγωγή του υπουργικού λόγου που αποσιωπούσε την ακραία υποστελέχωση των διοικητικών υπηρεσιών τις οποίες καλύπτουν οι αποσπασμένοι. Θυμάστε πως η υπουργός μας είχε κατακεραυνώσει τους συναδέλφους γιατί δεν είχαν δουλειά να κάνουν στο γραφείο της κι έβγαζαν φωτοτυπίες. Φυσικά δυο ορόφους παρακάτω στους διορισμούς, στις αποσπάσεις οι συνάδελφοι δε σήκωναν κεφάλι. Αν θέλουμε να κάνουμε οικονομία θα μπορούσε να είχε οργανωθεί μία καλύτερη διαχείριση του προσωπικού εντός του υπουργείου. Μία κυκλική μετακίνηση των υπαλλήλων που θα στελέχωναν τις υπηρεσίες που αντιμετωπίζουν περιοδικά φόρτο εργασίας. Φέτος αλήθεια πόσοι βγάζουν φωτοτυπίες στα υπουργικά γραφεία;
Παρατηρώ στον τύπο ότι συχνά συγχέονται ανόμοια φαινόμενα όπως η υποστελέχωση και η ανορθολογική κατανομή του ανθρώπινου δυναμικού και τροφοδοτείται η φιλολογία περί υπεράριθμων του δημοσίου με απώτερο στόχο τη συνακόλουθη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.
Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι ο δημόσιος υπάλληλος κατεγράφη στην ελληνική (και όχι μόνο) συλλογική συνείδηση ως λιγότερο παραγωγικός σε σχέση με τον ιδιωτικό. Σκοπός μας δεν είναι να υπερασπιστούμε τη γραφειοκρατία, την αργομισθία, τις πολυθεσίες, την αυθαιρεσία και τη διαφθορά. Είναι όμως εκτός τόπου και χρόνου όποιος πιστεύει ότι θα εκλείψουν τα φαινόμενα αυτά με το δυναμικό του δημόσιου τομέα να πένεται και να λοιδορείται.
Στην απαξίωση του δημοσίου πρωτοστατούν ορισμένοι σχολιαστές στις εφημερίδες και τα δελτία των 8. Καθήκον τους βέβαια να καυτηριάζουν τα κακώς κείμενα. Ας μην ξεχνούν όμως τη σοφή ξένη παροιμία: «δεν πρέπει να πετούν πέτρες όσοι μένουν σε γυάλινα σπίτια». Οχι τίποτα αλλά μπορεί να θυμηθούμε τις θηριώδεις οφειλές ορισμένων μιντιακών/εκδοτικών συγκροτημάτων προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία και μετά να συζητήσουμε για δημοσιονομική κρίση.
Την τελευταία δεκαετία ο Μισέλ Ουελμπέκ είχε γίνει κάτι σαν έμμονη ιδέα. Ηταν της μόδας, διαβαζόταν πολύ και από νέους ανθρώπους, ξεσκέπαζε και εξέθετε εμμέσως τον «βρώμικο» εαυτό του, τις «βρώμικες» σκέψεις του. Κατακτούσε εγωιστικά το αναγνωστικό κοινό που από περιέργεια στην αρχή και ύστερα από επιλογή προσηλωνόταν σε μια θλιμμένη και ενδεχομένως διαβρωτική μυθιστοριογραφία. Με τον καιρό, το να διαβάζει κάποιος Ουελμπέκ έμοιαζε με δημιουργική διαστροφή και περιέργεια μαζί. Ποιον θα βρίσει τώρα ο Ουελμπέκ; Ποιον θα διακωμωδήσει; Ποιον θα εξαφανίσει από προσώπου γης; Θυμάμαι πώς ρουφούσα κάθε μια λέξη στην «Πλατφόρμα», την επεισοδιακή περιπέτεια του πρωταγωνιστή Μισέλ στην Ταϊλάνδη, άντρο του σεξουαλικού τουρισμού. Ενα σχεδόν προφητικό μυθιστόρημα, με το Ισλάμ σε περίοπτη επικριτική θέση. Αφησε εποχή η διαμάχη του με τις ισλαμικές οργανώσεις στη Γαλλία που τον σταύρωναν καθημερινά για τις ψευδείς -όπως έλεγαν- απόψεις του για το Ισλάμ. Λίγο αργότερα, η ανθρωπότητα έζησε την αιματηρή βομβιστική επίθεση στο Μπαλί, μερική απομίμηση ενός μυθιστορήματος. Ετσι τουλάχιστον είπαν!
Προφήτης, λοιπόν, πορνολάτρης, φασίστας, ρατσιστής, ταραχοποιός, μέθυσος, κυνικός, νιχιλιστής, αμοραλιστής, μισογύνης ή μήπως μάρτυρας της ελευθερίας του λόγου και ένας από τους μεγάλους εν ζωή συγγραφείς; Οι πρωταγωνιστές των βιβλίων του είναι κατ’ εξοχήν ηδονιστές, αντι-οικολόγοι, βλάσφημοι, εναντίον των ομοφυλοφίλων, εναντίον του Ισλάμ, εναντίον των ελίτ της γαλλικής κοινωνίας. Οπως έγραψε παλιότερα στην «Κ» η Τιτίκα Δημητρούλια, ο Ουελμπέκ σαν σύγχρονος Μπαλζάκ (φωτ.) μέσα από το μυθιστόρημά του «Η δυνατότητα ενός νησιού» χαρτογραφεί το δηωμένο τοπίο της Δύσης ως απέραντο σκουπιδότοπο του χρήματος και του σεξ, όπου η «ζώσα ζωή» ανήκει αμετάκλητα στο παρελθόν. Ο Ουελμπέκ αρέσκεται στο να αποδομεί τις σύγχρονες κοινωνίες με τη φιλοδοξία να γίνει κι αυτός ένα «σημαντικό κάθαρμα», σαν τον Σελίν ή τον Ζενέ…
Από προχθές, ο Μισέλ Ουελμπέκ βρίσκεται στις προθήκες των γαλλικών βιβλιοπωλείων με το καινούργιο του πόνημα «La Carte et le Territoire». Μόνο που όπως λένε οι πρώτες κριτικές επί της ουσίας είναι απών, αν και είναι αυτός ο πρωταγωνιστής. Υστερα από απουσία πέντε ετών, ο Ουελμπέκ διεκδικεί το ενδιαφέρον του κόσμου μέσα από ένα λιγότερο προβοκατόρικο βιβλίο που διακωμωδεί σύγχρονες προσωπικότητες της μόδας, της τέχνης και της τεχνολογίας, μεταξύ των οποίων κι ενός αλκοολικού, κακοντυμένου συγγραφέα που είναι ο ίδιος. Ο συνήθης πρωτογονισμός του έχει αμβλυνθεί. Η γραφή είναι λιγότερο αιχμηρή, λιγότερο προκλητική, λιγότερο πικάντικη. Αυτοί που είχαν μια πρώτη εικόνα του βιβλίου διατείνονται ότι ο Ουελμπέκ μεταξύ όλων των άλλων απαντά στη μητέρα του Lucie Ceccaldi για όσα εκείνη του έσυρε σε βιβλίο της, αποκαλώντας τον ψεύτη και παράσιτο.
Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου Ζεντ Μαρτέν, απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών στο Παρίσι, παρουσιάζεται ως νέος δημιουργός που γίνεται παγκοσμίως γνωστός φωτογραφίζοντας παλιούς χάρτες της Michelin. Γύρω του περιστρέφονται σύγχρονες μικροδιασημότητες που οδηγούν σε μια συγγραφική κατασκευή με ρομάντσο, πολιτική ίντριγκα, σαρκασμό, μελαγχολία, κατάθλιψη και χιούμορ. Στο βιβλίο, ο Ζεντ διασταυρώνεται και με τον αγαπημένο φίλο του Ουελμπέκ, Frdric Beigbeder (φωτ.) -ειπώθηκε ότι είναι ένα είδος Σαρτρ του 2010! – ίσως γιατί ο Ουελμπέκ θέλει, επιτέλους, να μιλήσει στοργικά για τον φίλο του. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου, που κατά τη «Λιμπερασιόν» είναι υπέροχο, παρελαύνουν προσωπικότητες όπως ο Jean-Pierre Pernaut (τηλεοπτικός παρουσιαστής), ο Patrick Le Lay (πρώην πρόεδρος του TF1), ακόμη και ο Φρανσουά Μιτεράν. Το τέλος είναι θλιβερό, οσμή θανάτου και θάνατος, αλλά όλα δείχνουν ότι ο Ουελμπέκ επιδιώκει να αγαπηθεί από όσους δεν τον αγάπησαν. Θα τιμηθεί, άραγε, με το λογοτεχνικό βραβείο «Γκονκούρ» στο τέλος του έτους ή θα ζήσει με τον κονιορτό της σκόνης που μένει ύστερα από κάθε επεισοδιακή εμφάνισή του;
Πριν από λίγες ημέρες ολοκληρώθηκε η 15η Σύνοδος της Βουλής των Εφήβων. Τριακόσιοι μαθητές της Β΄ Λυκείου (260 από την Ελλάδα, 20 από την Κύπρο και 20 από την Ομογένεια) κάθησαν στα έδρανα της Βουλής καταθέτοντας «τις προσωπικές τους αλήθειες για τα προβλήματα, τις αγωνίες και τις ανησυχίες της γενιάς τους». Είναι πράγματι έτσι; Συγκροτώντας επιτροπές, αντίστοιχες με αυτές της Βουλής των Ελλήνων (Μορφωτικών και Κοινωνικών Υποθέσεων, Οικονομικών, Δημόσιας Διοίκησης, κ.ο.κ.), τόνισαν «την ανάγκη για ανανέωση του εκπαιδευτικού συστήματος, προτείνοντας τη διαρκή αξιολόγηση και επιμόρφωση των καθηγητών». Μίλησαν για το Εθνικό Σύστημα Υγείας, την παγκόσμια οικονομική κρίση και τις συνέπειές της, την έλλειψη αξιοκρατίας σε όλους τους τομείς της Δημόσιας Διοίκησης και –ασφαλώς– επισήμαναν την ανάγκη να ενισχυθεί η συμμετοχή των νέων στα κοινά.
Ακούγοντας, αποσπασματικά, εισηγήσεις, με το μονότονο, νανουριστικό ρυθμό των επίσημων ομιλιών, που υπαγορεύει, η «επίσημη» γλώσσα, στρωτή, άνευρη και ομογενοποιημένη, αναρωτιέται κανείς γιατί θα πρέπει να χειροκροτεί τον –μηχανικά επαναλαμβανόμενο– θεσμό. Γιατί θα πρέπει να προστεθεί άλλη μια υποκριτική εργασία, άλλο ένα κείμενο έκθεσης πανελληνίων εξετάσεων, στη διάρκεια της σχολικής χρονιάς. Είναι η δημοσιότητα που παίρνει το γεγονός ή ο εκπαιδευτικός χαρακτήρας του προγράμματος; Μπορούμε πράγματι να μιλήσουμε για «καλλιέργεια θετικής στάσης των νέων απέναντι στην αξία “συμμετοχή στα κοινά” και μύησή τους στους κανόνες και τις πρακτικές της δημοκρατίας»;
Θα πείτε: τι ενοχλεί να γίνεται η ετήσια αυτή συνάντηση των εφήβων, με όποιες ενστάσεις κι αν υπάρχουν; Η απάντηση εμπίπτει στην κατηγορία: τι είδους μοντέλο διαπαιδαγώγησης καλλιεργούμε στους νέους. Μας ενδιαφέρει να βλέπουμε να αναπαράγεται η κοινωνία που καταδικάζουμε ή να προωθήσουμε εκείνη που θα αντικαταστήσει ληγμένες και αποδεδειγμένα αποτυχημένες, με καταστροφικές συνέπειες μάλιστα, συμβάσεις και στερεότυπα;
Καμαρώνουμε παιδιά που μιλάνε «σαν κι εμάς», που εγκαταλείπουν τον εαυτό τους στον προθάλαμο για να φορέσουν την επίσημη «στολή» και τον ενδεδειγμένο λόγο συμμετέχοντας σε μια θεατρική παράσταση. Γιατί πώς αλλιώς μπορούν να συμπεριφερθούν παρά μόνο μιμούμενοι πρόσωπα–ρόλους, αλλοιώνοντας τη δική τους φύση για να προσαρμοστούν στην αρεστή εικόνα, υιοθετώντας τον απαιτούμενο μικρομεγαλισμό.
Σε αυτές τις παραστάσεις μπερδεύουμε τη σοβαρότητα με τη σοβαροφάνεια, την αξιοπρέπεια με τον καθωσπρεπισμό, την ηθική με τον συντηρητισμό, την ανέφικτη έστω πρόταση με την αναμενόμενη θέση. Προφανώς και θα εισηγηθούν την «ανανέωση του εκπαιδευτικού συστήματος» ή θα επισημάνουν «την έλλειψη αξιοκρατίας». Ομως αυτός είναι λόγος δάνειος και πεποιημένος, δεν έχει καμία επαφή με τη βιωμένη πραγματικότητα της μέσης εκπαίδευσης, τις αναζητήσεις ενός μαθητή Β΄ Λυκείου.
Οι έφηβοι υποδύονται την εξουσία που παρεμβαίνει και η εξουσία επιβεβαιώνει τον πατερναλιστικό χαρακτήρα της, κατευοδώνοντας με ευχές του τύπου «να ονειρεύεστε… με πολλά όνειρα σ’ αυτήν την ηλικία ξεκινάνε όλα…». Ή αναπαράγοντας κλισέ και κοινοτοπίες όπως «μόνο δρώντας συλλογικά, τοποθετώντας το “εμείς” πιο πάνω από το “εγώ” κ.λ.π. κ.λ.π.
Στη Βουλή των Εφήβων επαναλαμβάνεται το ψευδές και ψευδεπίγραφο, η «φούσκα» που συντηρούσαμε δεκαετίες ως κοινωνία. Μόνο που επειδή αφορά παιδιά, το συναίσθημα και η ενοχή εμπίπτουν σε διαφορετικό συνταγολόγιο το οποίο οφείλει να περιέχει αμφισβήτηση, οργή, μομφές προς τους ενήλικες, γενικότητες για «καλύτερο αύριο».
Ετσι όμως η δημοκρατία απλώς λουστράρεται. Ούτε κατανοείται ούτε καλλιεργείται. Είναι μία ακόμη έννοια που παπαγαλίζεται ως εκθεσιακή ύλη, χρήσιμη και αποτελεσματική.
Το εγχείρημα που ξεκίνησε φιλόδοξα πριν από 15 χρόνια καλουπώθηκε σαν δεκάλογος επιτυχίας του καλού υποψήφιου. Παρωδία εκπαιδευτικού προγράμματος, αυτοματοποιημένη λειτουργία, περισσότερο συγγενής με τον πολιτικό παραγοντισμό ή την τηλεοπτική δημοκρατία παρά με την αδιαμεσολάβητη επικοινωνία ή τον συνειδητό διάλογο.
Η Βουλή των Εφήβων έχει απομείνει αδειανή. Κενή από νόημα, χωρίς ηλικία.
Η αλήθεια είναι πως τα περισσότερα μέλη των υπηρεσιών κοινωνικής δικτύωσης κατατάσσονται ακόμη και σήμερα στις μικρότερες ηλικιακές κατηγορίες. Ωστόσο, ολοένα και περισσότεροι μεσήλικοι φαίνεται πως εγγράφονται σε υπηρεσίες σαν το Facebook ή το Twitter. Αυτό τουλάχιστον δείχνει πρόσφατη έρευνα του ινστιτούτου Pew Internet, που πραγματοποιήθηκε για το χρονικό διάστημα από τον Απρίλιο 2009 μέχρι τον Μάιο 2010, η οποία έδειξε πως ο αριθμός των μελών με ηλικίες 55 – 64 χρόνων αυξήθηκε κατά 88%, τη στιγμή που διπλασιάστηκαν οι χρήστες με ηλικία μεγαλύτερη των 65 ετών. Παρ’ όλο που σε απόλυτους αριθμούς οι μεσήλικες συνεχίζουν να αποτελούν μικρή μειοψηφία στους κοινωνικούς ιστότοπους, σύμφωνα με το ινστιτούτο, τα παραπάνω νούμερα υποδεικνύουν πως ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι λιγότερο εξοικειωμένοι με το Internet ανακαλύπτουν σταδιακά τα πλεονεκτήματα του social networking.
Τσάμπα ανησυχούσα που ανέβαζα τον μέσο όρο ηλικίας…
Από τους πιο διάσημους και αξιόλογους συνθέτες της εποχής μας, ο Γάλλος Saint-Preux (καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Christian Langlade)έχει βραβευτεί πολλές φορές για τα έργα του. Το κορυφαίο είναι το εξαίρετο “Κοντσέρτο για μια φωνή”, που δεν λείπει από καμμιά συλλογή Instrumental.
Σήμερα αρχίζει το νέο σχολικό έτος. Χωρίς περιστροφές, μπαίνω γρήγορα στα θέματά μου:
Α) Επιστολή προς την Άννα Διαμαντοπούλου, Υπουργό Παιδείας Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων:
Αξιότιμη κα Υπουργέ,
δεν ξέρω αν το γεγονός ότι παραμείνατε στη θέση σας, αποτελεί εχέγγυο για την άψογη δουλειά σας. Δεν είναι αυτό το θέμα μου προς το παρόν. Άλλο με ενδιαφέρει και φαντάζομαι πως νοιάζει και σας: γνωρίζετε ποιοι από τους διορισμένους εκπαιδευτικούς των σχολείων έχουν «σώας τας φρένας», κατά την ελληνική αρχαίζουσα; Ή……όχι! Έχετε υπ’οψιν σας, πόσες εφηβικές και παιδικές ψυχές καταρρακώνονται κάθε χρόνο από άσχετους «δασκάλους»; Και δεν αναφέρομαι στο γνωστικό αντικείμενο. Γνώσεις οι μαθητές μπορούν να πάρουν από οπουδήποτε σήμερα σε πολλαπλάσιο βαθμό…Αναφέρομαι στο παιδαγωγικό κομμάτι. Πόσοι από αυτούς που διορίζονται ή είναι επί χρόνια διορισμένοι έχουν αποτελεσματικότητα; Εκτός αν αρκούμαστε στο κοινότοπο «έχει βγεί η σκασμένη η ύλη, το λένε και τα βιβλιά που παραδίδονται στο δ/ντη του σχολείου…». Εμένα προσωπικά δε μου αρκεί, μιας και έχω συναντήσει άχρηστους που όχι μόνο δεν παράγουν έργο, αλλά δημιουργούν και θέματα με τις ανώμαλες, επιτρέψτε μου, συμπεριφορές!
Ξέρετε ότι στα δημόσια σχολεία υπάρχουν άτομα-καθηγητές που είναι ψυχάκηδες; Πάνε σχολείο τύφλα από το ούζο, με κατακόκκινα μάτια, με βρωμερή αναπνοή, βρίζουν τους μαθητές και καμμιά φορά τους χαστουκίζουν κιόλας. Ο εκάστοτε δ/ντης Δευτεροβάθμιας το πάει μέχρι εκεί που αντέχει για να μην χάσει και τη θέση του.
Γνωρίζετε ότι τα ελληνικά σχολεία διαθέτουν και σχιζοφρενείς; Δεν αστειεύομαι. Τις προάλλες με έπιασε η διευθύντρια σχολείου και μου είπε: «Ο σύλλογος γονέων φοβάται να μην σπάσουν τα αυγά. Κάνε κάτι. Από την πλευρά μου τον κατήγγειλα, τον μήνυσα, κέρδισα το δικαστήριο και μου τον ξαναέφεραν στο σχολείο. Στήριξα ακόμα και την κατάληψη των παιδιών που είχε ως αίτημα να τον διώξουμε από το σχολειο, και πάλι δεν έγινε κάτι. Βοήθήσε με!».
Και ‘γω, κα. Διαμαντοπούλου μου, δεν μπορώ από την πλευρά μου να κάνω κάτι άλλο παρά να σας γνωστοποιήσω την υπάρχουσα κατάσταση. Και αν ενδιαφερθείτε πραγματικά, είμαστε στη διάθεσή σας. Αν όχι, θα μου επιτρέψετε από Διαμαντοπούλου – που πιστεύοντας ακράδαντα ότι τα ονόματα μας χαρακτηρίζουν- θα σας μετονομάσω με όλο μου το σεβασμό στο πρόσωπό σας «Δια-μαντροπούλου» διότι θα έχετε ηθελημένα ή μη «μαντρώσει» τους αυριανούς πολίτες σας σε σχολεία με απαραδεκτες συμπεριφορές άρρωστων «δασκάλων».
Β) Επιστολή προς τους Ελληνογονείς: Αξιότιμοι γονείς,
πότε θα πάψετε να λέτε στα παιδιά σας «καλή πρόοδο και… ΠΡΩΤΟΣ!» . Να τους σκίσεις, που λέμε διαφορετικά. Γιατί δεν εξηγείτε στα παιδιά σας ότι το σχολείο είναι ένα ταξίδι διαρκείας στον υπέροχο κόσμο των γνώσεων, της επικοινωνίας, της δημιουργικής απορίας και της κοινής αναζήτησης; Γιατί δεν τους λέτε ότι οι σχέσεις δεν είναι ανταγωνιστικές αλλά συμπληρωματικές;
Πότε θα πάψει πια ο έλληνας ( πώς να τον γράψω με κεφαλαίο…) να λέει στο παιδί του να κατακτήσει την κορυφή, να κρατήσει τη σημαία, να βγάλει τον μεγαλύτερο βαθμό στην τάξη, να είναι ο καλύτερος για να τον θαυμάζουν όλοι για να κορδώνεται και η οικογένεια μαζί του… Σαν να λέμε θέμα τιμής. Πρώτος στην άθληση, πρώτος στα μαθηματικά, πρώτος στα αρχαία, πρωτιά, πρωτιά, πρωτιά…Και πότε θα μάθετε στα παιδιά σας την αληθινή ύπαρξη του σχολείου: την κοινωνικοποίηση, που σημαίνει σχέσεις, που σημαίνει φίλοι, που σημαίνει άνοιγμα αγκαλιάς και μοίρασμα εμπειριών και συναισθημάτων… ‘Η αλλιώς, ανθρωπιά και σεβασμός… Πότε;
ΥΓ: Μετά αναρωτιόμαστε γιατί η κοινωνία μας αποτελείται από ανασφαλείς, ανικανοποίητους και ανισόρροπους αλαζόνες…..
Καλή σχολική χρονιά!
Να προσθέσω κι εγώ στην επιστολή ότι εκτός από τους παράφρονες έχουμε και τους κατά συρροήν τεμπελχανάδες που με το πρόσχημα μιας ασθένειας (ξέρετε τι επικίνδυνες που μπορούν να γίνουν οι παρανυχίδες;) αρνούνται να μπουν στην τάξη. Πώς λέμε αντιρρησίες συνείδησης, έχουμε και τους αντιρρησίες τάξης. Η ηγεσία του ΥΠΔΒΜΘ είχε υποσχεθεί ότι θα αντιμετωπίσει το θέμα. Αλλά δεν βλέπω να αλλάζει τίποτα. Ο 1566 προβλέπει τη σύσταση οργανικής θέσης διοικητικών για όσους αρνούνται την υπηρεσία στην τάξη. Απλά δεν ενεργοποιείται. Κι επιτέλους η ΟΛΜΕ μήπως να σταματήσει αυτήν την ομερτά; Συμφωνούμε ότι δεν είναι όλοι κατάλληλοι για τάξη. Για να βγάζουν φωτοτυπίες είναι; γιατί αν δεν είναι διαθέσιμοι για κάποιας μορφής εργασία μήπως να πάνε σπίτι τους; Καταλαμβάνουν οργανικές θέσεις κι εμποδίζουν την έγκαιρη στελέχωση των σχολείων.
Γιατί ξέρω και πολλούς ευσυνείδητους δασκάλους που πηγαίνουν σχολείο μετά από χημειοθεραπείες και δε λένε τσιμουδιά. Αιδώς κι ας μην είμαστε όλοι Λακεδαιμόνιοι…
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Το αποτέλεσμα όλων των αλλαγών που προωθούνται με φανατισμό από τα κέντρα εξουσίας στην Ευρώπη -και με ιδιαίτερη έμφαση στην Ελλάδα- δεν είναι απλώς ένα δυσάρεστο διάλειμμα, ένα άγνωστου μήκους τούνελ που θα διανύσουμε μέχρι να ξαναβγούμε στο φως. Ούτε είναι το πιο κρίσιμο τα δισεκατομμύρια που συγκεντρώνονται μέσω της φορολογίας και της βίαιης μείωσης του εισοδήματος για τη σωτηρία των πιστωτών της χώρας. Το σημαντικότερο είναι ότι συντελείται μια ανθρωπολογική καταστροφή δύσκολα επανορθώσιμη: όταν ο αγρότης παύει να φυτεύει ντομάτες και φυτεύει φωτοβολταϊκά για να γίνει μικρο-ραντιέρης ενός πενιχρού εισοδήματος 5.000-6.000 τον χρόνο, όταν ο νέος άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι μικρή σημασία έχει η γνώση και η «συλλογή» πτυχίων για την παραγωγική του εξέλιξη, όταν οι άνθρωποι εξοικειώνονται με την ιδέα ότι στη διάρκεια του εργασιακού τους βίου ίσως χρειαστεί ν’ αλλάξουν πολλά επαγγέλματα, ότι οι υψηλές παραγωγικές δεξιότητες που διαθέτουν δεν είναι τόσο χρήσιμες όσο νομίζουν, ότι ως άνεργοι δεν είναι καθόλου φρόνιμο να είναι επιλεκτικοί, τότε η κοινωνία μετατρέπεται σε μια πληβειακή παραγωγική μάζα, αναλώσιμο ενός οικονομικού μοντέλου χωρίς πυρήνα και στρατηγική. 
Άρθρα (RSS)