Οσοι έζησαν στο πετσί τους τα ταραγμένα χρόνια της δικτατορίας, αλλά ίσως και οι νεότεροι μέσα από τη γνώση που προσφέρει η Ιστορία, θα γνωρίζουν τι συνέβη εκείνη την 22α Σεπτεμβρίου όταν η κηδεία του σπουδαίου έλληνα ποιητή και νομπελίστα Γιώργου Σεφέρη εξελίχθηκε σε διαδήλωση κατά της χούντας.
«Προκόβουμε καταπληκτικά», είχε γράψει ειρωνικά ο ίδιος στην ατζέντα του την ημέρα του πραξικοπήματος.
Ολοι εξάλλου θυμούνται την ιστορική δήλωσή του κατά της χούντας την Παρασκευή της 28ης Μαρτίου του 1969. «Αυτή η ανωμαλία πρέπει να σταματήσει. Είναι εθνική επιταγή. Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου».
Ο ποιητής δεν θα ξαναγυρίσει στη σιωπή του. Λίγους μήνες αργότερα καταργείται η προληπτική λογοκρισία και δημοσιεύεται το βιβλίο «Δεκαοκτώ κείμενα», όπου εμπεριέχεται μεταξύ άλλων το ποίημα «Οι γάτες του Αϊ Νικόλα», πολιτική αλληγορία για τη χούντα.
Αλλά και νεκρός ακόμα ο Σεφέρης θα «μιλήσει» κατά της δικτατορίας. Εκφραστής του συλλογικού ασυνείδητου, γίνεται τώρα αυτός μέσω του οποίου θα εκφραστεί η λαϊκή οργή κατά του καταπιεστικού καθεστώτος.
Ο Γιώργος Σεφέρης άφησε την τελευταία του πνοή στις 20 Σεπτεμβρίου του 1971. Δύο ημέρες μετά η εκκλησία της οδού Κυδαθηναίων θα γεμίσει με κόσμο, νέους και φοιτητές στην πλειονότητά τους.
Στη νεκρώσιμη πομπή προς το πρώτο νεκροταφείο μπροστά στην Πύλη του Αδριανού, το πλήθος σταματά την κυκλοφορία και αρχίζει να τραγουδά το (απαγορευμένο) τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη- σε στίχους Σεφέρη από το ποίημα του «Στο περιγιάλι το κρυφό».
Η νεκρική πομπή θα γίνει ένα με το πλήθος που έχει συγκεντρωθεί στο νεκροταφείο. Το ανθρώπινο ποτάμι θα εξελιχθεί σε μία από τις μεγαλύτερες αντιδικτατορικές πορείες.
Διαβάζω την ανακοίνωση της ΠΕΚΑΠ για το θέμα της εισαγωγής των ΤΠΕ στο δημοτικό σχολείο:
“Θεωρούμε σωστή την πραγματολογική προσέγγιση στην σύγχρονη ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα αφού είναι η μόνη η οποία εξασφαλίζει τον πληροφορικό αλφαβητισμό και την οριζόντια αξιοποίησή του”.
Για ποια πραγματολογική προσέγγιση μιλάμε όταν το εργαστήριο -όπου αυτό υπάρχει- καταλαμβάνεται από τη διδασκαλία -ωιμέ, βαβαί, παπαί- του τυφλού συστήματος; Δράττομαι της ευκαιρίας να συγχαρώ το στέλεχος που εμπνεύστηκε αυτή τη λύση του τυφλού, για να γεμίσει το ανύπαρκτο πρόγραμμα σπουδών της πληροφορικής στις πρώτες τάξεις του δημοτικού. Ενα είναι σίγουρο με το τυφλό, θα τυφλώσουμε τα παιδάκια…
Ντεμέκ πραγματολογική προσέγγιση, αφού μιλάμε ξεκάθαρα για ένταξη χωριστού γνωστικού αντικειμένου και κατάληψη του εργαστηρίου. Αυτό την τελευταία φορά που κοίταξα στη βιβλιογραφία αναφερόταν ως τεχνοκεντρική προσέγγιση. Αλήθεια πλούσια τεκμηρίωση των θέσεων της ΠΕΚΑΠ. Δύο ολόκληρες βιβλιογραφικές παραπομπές; Ουάου!
Και συνεχίζει: ” Η εισαγωγή της Πληροφορικής στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση φυσικά δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς αντιδράσεις, οι οποίες κλιμακώνονται από συντεχνιακές θέσεις (γιατί οι άλλοι και όχι εμείς), μέχρι αναλύσεις Πανεπιστημιακών δασκάλων σε Παιδαγωγικά Τμήματα”.
Ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε σπιλώνουμε…Αλλά πώς τολμάτε πανεπιστημιακοί δάσκαλοινα παίρνετε θέση όταν το όργανο της ΠΕΚΑΠ είναι εδώ;
Κανονικά στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για σκοινί. Ωστε, συντεχνιακές θέσεις. Ποιος αλήθεια υπερασπίζεται εδώ τα συντεχνιακά του βιλαέτια; Οι δάσκαλοι δεν έχουν πρόβλημα οργανικών θέσεων. Αλλοι έχουν και προκειμένου να γλιτώσουν την καρέκλα τους έκαναν την καρδιά τους πέτρα και πήγαν στα δημοτικά. Και για να διαπιστωθεί πόσο ρεύμα υπάρχει προς τα δημοτικά, δείτε πως διαγκωνίστηκαν όσοι ήταν τελευταίοι στα μόρια για να γλιτώσουν τη μετακίνησή τους στην πρωτοβάθμια.
Και το κερασάκι: “Ο καθηγητής Πληροφορικής στο Δημοτικό πιστεύουμε ότι αποτελεί τον καταλύτη της εισαγωγής των ΤΠΕ στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση και της παραπέρα ενσωμάτωσής τους στην εκπαιδευτική διαδικασία στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση”.
Αυτό με τον καταλύτη δεν είναι λίγο πασέ; λίγο πολυφορεμένο; Γιατί καταλύτη ακούμε και καταλύτη δε βλέπουμε.Και τα χρόνια από την εισαγωγή του μαθήματος είναι πλέον πολλά. Μία κατάλυση όσο και να πεις, θα την είχαμε δει.
Γιατί κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας; Εχει γίνει μία έρευνα για το τι μαθαίνουν οι μαθητές στην τάξη; Ποια μαθήματα θεωρούν την ώρα του παιδιού;Και να δούμε επίσης και τι μας στοιχίζει κάθε μάθημα; Κάτι σα σχέση τιμής – απόδοσης. Αν πρέπει να φάμε τρία ΚΠΣ κι ένα ΕΣΠΑ για ένα μάθημα μήπως θα μας συνέφερε μία άλλη λύση;
Πώς ήταν το πρόγραμμα με τους τσιγγανόπαιδες, που θα μας είχε έρθει φθηνότερα, αν τους είχαμε εγγράψει στο Κολέγιο Αθηνών, έτσι και τούτο.
Οσο πιο μακριά τοποθετείτε χρονικά τον εαυτό σας από τα θρανία, τόσο πιο βαθιά θα σοκαριστείτε. Εάν, δε, δεν έχετε οι ίδιοι ή οι πολύ κοντινοί σας άνθρωποι παιδιά στην εφηβεία ή λίγο πριν από αυτή, τα παρακάτω θα σας φανούν ιδιαιτέρως σκληρά. Πώς είναι δυνατόν παιδιά να μιλούν με αυτόν τον τρόπο; θα σκεφτείτε. Εχει αλλάξει τόσο πολύ η παιδική ηλικία ή μήπως ό, τι συνέβαινε πάντα στις αλάνες και τα προαύλια (και έμενε εκεί) μεταφέρεται τώρα σε κοινή, ηλεκτρονική, θέα;
«Πώς είσαι έτσι ρε; Με αηδιάζεις. Το παίζεις και ωραία, ψώνιο, ε ψώνιο», γράφει ο 13χρονος Π. κάτω από τη φωτογραφία της συμμαθήτριάς του Χ. στο facebook (ως γνωστόν, ο πλούσιος σχολιασμός των φωτογραφιών που αναρτούν στο facebook αποτελεί την «υπέρτατη καταξίωση» για τα παιδιά σήμερα). Εμβρόντητη, η μητέρα κοινής φίλης και των δύο διάβασε και μετέφερε στην «Κ» τα σχόλια. «Δεν πίστευα αυτά που έβλεπα», λέει. «Παιδιά που στη συναναστροφή είναι πολύ γλυκά και καλά, στο Ιντερνετ βγάζουν έναν πολύ διαφορετικό εαυτό. Αυτό που γίνεται ξεπερνάει την πλάκα, την καζούρα. Ο στόχος είναι να πληγώσουν τον άλλο». Ο «άλλος» είναι συνήθως τα κορίτσια που δεν ντύνονται ωραία, οι παχουλές συμμαθήτριες, τα παιδιά από χωριό.
Παραδείγματα
«Δεν σου είπα να μη βάλεις αυτό το μπλουζάκι; Σε παχαίνει!» γράφει η «ωραία» συμμαθήτρια στη «φίλη» της κάτω από μια καλοκαιρινή εικόνα διακοπών. Τα σχόλια διανθίζονται με emoticons, χαμογελάκια, φατσούλες, για να «σωθεί» λίγο η αρνητική εντύπωση. Αλλά… δεν. «Σου είπαμε εμείς να γίνεις φίλη μας;» καταλήγει ο διαδικτυακός καβγάς που ξέσπασε από το πουθενά. «Εσύ ήρθες και μας κόλλησες! Αρα δεν μπορούμε να μαλώσουμε γιατί εξ αρχής δεν ήμασταν φίλες…». Να σου και τα αγόρια: «Η πεντάμορφη και το τέρας είστε εδώ». (σ. σ. Ολα τα παραπάνω γραμμένα σε greeklish, ανορθόγραφα και με τα ελάχιστα δυνατά φωνήεντα…)
Τα παραπάνω αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα του λεγόμενου e-bullying, όπως είναι ο διεθνής όρος που περιγράφει την κατάσταση όπου ένα παιδί βασανίζεται, απειλείται, παρενοχλείται, ταπεινώνεται, έρχεται σε αμηχανία ή στοχοθετείται από ένα άλλο παιδί ή ομάδα παιδιών μέσω του Ιντερνετ ή των κινητών τηλεφώνων. Το φαινόμενο που λαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις σε όλο τον κόσμο αποτελεί την ηλεκτρονική εκδοχή του εκφοβισμού και της σωματικής ή λεκτικής βίας που λαμβάνει χώρα στα σχολεία, με σοβαρότατες επιπτώσεις για τα θύματα που μπορούν να εμφανιστούν ακόμα και στην ενήλικη ζωή τους. Το bullying θα επηρεάσει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο όλους τους μαθητές σε κάποια στιγμή της σχολικής ζωής τους.
Διακρατική έρευνα
Σε μεγάλη διακρατική έρευνα για το φαινόμενο του bullying στο δημοτικό σχολείο που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα από την Εταιρεία Ψυχοκοινωνικής Υγείας του Παιδιού και του Εφήβου, με την επιστημονική ευθύνη του αναπληρωτή καθηγητή Παιδοψυχιατρικής κ. Ιωάννη Τσιάντη, βρέθηκε ότι το ποσοστό των θυμάτων ανέρχεται στο 8% του συνόλου των μαθητών, ενώ το ποσοστό των θυτών στο 5,61%. Η πλειονότητα των μαθητών (74,43%) δήλωσε ότι προσπαθεί να βοηθήσει το θύμα, ενώ αντίθετα ότι οι δάσκαλοί τους προσπαθούν να παρέμβουν μόνο στο 1/3 των περιπτώσεων. Τα παιδιά τείνουν να μιλούν για αυτά που περνούν πρώτα στους γονείς τους, αλλά οι θύτες δεν μιλούν σχεδόν ποτέ σε κανέναν. Εάν το έκαναν, ίσως η εξέλιξη να ήταν διαφορετική. Οπως αναφέρει στην «Κ» ο επ. καθηγητής Κοινωνικής Εργασίας κ. Χάρης Ασημόπουλος, «τα παιδιά – θύτες που ασκούν τη βία είναι δυνατόν να εξελίσσονται σε μεγάλο ποσοστό, που αγγίζει το 50%, σε ενήλικες με αντικοινωνική συμπεριφορά».
Οπως λέει ο κ. Ασημόπουλος, οι μαθητές – θύματα είναι συνήθως παιδιά με περισσότερο άγχος και ανασφάλεια, ήσυχα και ευαίσθητα και με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Περιέργως, το τελευταίο χαρακτηρίζει και τα παιδιά – θύτες…
Αμερικανοί επιστήμονες δήλωσαν πρόσφατα ότι ο κυβερνό-εκφοβισμός μπορεί να έχει μεγαλύτερες επιπτώσεις στα θύματα απ’ ότι η φυσική βία. Ενώ, αντίθετα με τις άλλες μορφές εκφοβισμού, ο θύτης φαίνεται να έχουν λιγότερα προβλήματα από το θύμα, σύμφωνα με επιστημονική ομάδα του Εθνικού Ινστιτούτου Υγείας των ΗΠΑ.
Οι Τζινγκ Γουάνγκ, Τόνια Νανσέλ και Ρόναλντ Ιανότι, του Εθνικού Ινστιτούτου Παιδικής Υγείας και Ανθρώπινης Ανάπτυξης ανέλυσαν στοιχεία διεθνούς έρευνας σε 4.500 εφήβους που πραγματοποιήθηκε στις ΗΠΑ τη διετία 2005-2006. Συγκεκριμένα ερωτήθηκαν για τα αισθήματα της κατάθλιψης, της ενόχλησης και την ικανότητα να συγκεντρωθούν, ενώ ερωτήθηκαν συγκεκριμένα αν είχαν ποτέ χτυπηθεί από τρίτους ή δεχθεί αρνητικά μηνύματα μέσω υπολογιστή ή κινητού τηλεφώνου, ή αν έχουν οι ίδιο κάνει κάτι τέτοιο σε άλλους.
«Σε αντίθεση με τον παραδοσιακό εκφοβισμό, που συνήθως περιλαμβάνει συνάντηση πρόσωπο με πρόσωπο, τα θύματα του κυβερνό-εκφοβισμού μπορεί να μη γνωρίζουν την ταυτότητα του δράστη», ανέφερε η επιστημονική ομάδα στην επιστημονική έκδοση «Εφηβική Υγεία». «Ως εκ τούτου, τα θύματα του κυβερνο-εκφοβισμού είναι πιθανότερο να αισθανθούν απομονωμένοι και αβοήθητοι την ώρα της επίθεσης».
Όσοι ασκούν φυσική και λεκτική βία πάσχουν σε πολλές περιπτώσεις από κατάθλιψη. Όμως, αν και υπήρχε μικρή διάφορα ανάμεσα στο βαθμό κατάθλιψης ανάμεσα στο θύτη και το θύμα, οι τρεις επιστήμονες διαπίστωσαν ότι τα θύματα κυβερνό-εκφοβισμού ανέφεραν σημαντικά υψηλότερα επίπεδα κατάθλιψης σε σχέση με τους θύτες.
Ο εκφοβισμός μπορεί να καταστεί ζήτημα πολιτικής, λειτουργεί ανασταλτικά στη μάθηση και μπορεί να επηρεάσει αρνητικά τις σχολικές επιδόσεις. Τα σχολεία των ΗΠΑ βρίσκονται υπό συνεχή πίεση να βελτιώσουν τη συνολική τους εικόνα που αντικατοπτρίζεται στη συμπεριφορά και τους βαθμούς των μαθητών τους.
Την περασμένη χρονιά, η ίδια ομάδα βρήκε ότι περισσότερο από 20% των Αμερικανών εφήβων είχαν πέσει θύματα φυσικού εκφοβισμού τουλάχιστον μία φορά σε διάστημα δύο μηνών, ενώ 53% είχε δεχθεί λεκτικό εκφοβισμό, 51% είχαν δεχθεί κοινωνικό εκφοβισμό και απομόνωση, ενώ 13,6% είχαν πέσει θύματα κυβερνό-εκφοβισμού.
Φανταστείτε μια δαιδαλώδη διαδρομή επί χάρτου η οποία θα κάνει χιλιάδες ζιγκ ζαγκ, θα πέσει σε εμπόδια όπως τα βουνά και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα καταλήξει πουθενά. Τι θα γίνει όμως αν «καταργηθεί» η παραδοσιακή γεωμετρία και μετασχηματιστεί το χαρτί σε μια άλλη όπου ο χώρος είναι καμπυλωτός, παρόμοια με τη γεωμετρία του Σύμπαντος, όπως στη θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν; Η πληροφορία θα φθάσει στον προορισμό της πολύ πιο γρήγορα και εγγυημένα. Αυτό πέτυχε η επιστημονική ομάδα ενός κύπριου ερευνητή, του κ. Φρ. Παπαδόπουλου, καθώς χρησιμοποιώντας τη λεγόμενη «υπερβολική» γεωμετρία στις δομές του Διαδικτύου κατάφερε να εγγυηθεί γρήγορα και εγγυημένα την αποστολή των δεδομένων αποφεύγοντας τα εμπόδια του φλοιού της Γης αλλά και των κόμβων που διανέμουν τα δεδομένα.
Η μελλοντική εφαρμογή της ανακάλυψης μπορεί να επιφέρει ραγδαίες αλλαγές σε ό,τι συσχετίζεται με τα πολύπλοκα δίκτυα. Ακόμη, το σταδιακό «μπούκωμα» του Διαδικτύου θα καταστήσει τέτοιες λύσεις μάλλον αναπόφευκτες. «Οταν χρησιμοποιήσαμε τη γεωμετρίατης γης για να κατευθύνουμετην πληροφορία πιο κοντά στον προορισμό της, η αποτελεσματικότηταστην αποστολή πληροφοριώνήταν μόλις 14%-15%. Με άλλα λόγια,μόνο 14%-15% των μηνυμάτων μας κατάφερνε να φθάσει. Αντίθετα, όταν εφαρμόσαμετην υπερβολική γεωμετρία, φθάσαμε στο 97%! Η αποτελεσματικότηταστην αποστολή της πληροφορίας επταπλασιάστηκε. Σίγουραόμωςθα θέλαμε να φθάσουμεστο 100%» σημειώνει ο κ. Παπαδόπουλος. Ενας υπερβολικός, όπως λέγεται στη γεωμετρία, κύκλος που εμπεριέχει όλες τις συνδέσεις μεταξύ των συστημάτων του Διαδικτύου, εξασφαλίζει την ταχεία και σίγουρη παράδοση της πληροφορίας.
«Αν και το θέμα είναι περίπλοκο,
η βασική ιδέα είναι μάλλοναπλή. Πήραμε τον γρίφο του Ιnternet, δηλαδή ένα σύνολοαπό κόμβους, ο καθένας εκ των οποίων αποτελεί ένα αυτόνομοσύστημα, που πιθανόν να απαρτίζεται από πολλαπλά υποδίκτυα» σημειώνει ο κύπριος ερευνητής, επισκέπτης καθηγητής στο Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Κύπρου. «Σε κάθε τέτοιον κόμβοβρήκαμε τις συντεταγμένες του σε έναν υπερβολικό χώρο τις οποίες μπορεί να χρησιμοποιήσειένα “πακέτο” δεδομένωνπροκειμένουνα βρει εγγυημένακαι με τον ταχύτερο δυνατόβ τρόπο τον προορισμό του μέσα στο Ιnternet» εξηγεί. Σ ύμφωνα με τον καθηγητή, ο όγκος της πληροφορίας που απαιτείται για να γίνει σωστή δρομολόγηση με τα σημερινά πρωτόκολλα θα μεγαλώνει όσο θα αυξάνεται το μέγεθος του δικτύου, το οποίο σε σχέση με πέρυσι είναι κατά 2.500 κόμβους περίπου μεγαλύτερο. Ετσι τα σημερινά πρωτόκολλα δρομολόγησης ενδέχεται να μην μπορούν να λειτουργήσουν ικανοποιητικά. «Αυτόπου προτείναμεείναι μια δρομολόγησηπου δεν υποφέρει από το πρόβλημα της κλιμάκωσης και δεν θα παρουσιάζει πρόβλημα όσο το Ιnternet εξαπλώνεται» συμπληρώνει.
Σε ό,τι αφορά την υλοποίηση του επιστημονικού τους πρότζεκτ ο κ. Παπαδόπουλος τονίζει ότι για την πραγματοποίησή του ενδέχεται να χρειαστούν ως και δέκα έτη, ενώ επισημαίνει ότι το πώς θα εφαρμοστεί αποτελεί αντικείμενο έρευνας εκ μέρους της ομάδας του. «Ο πιο εύκολος τρόπος να εφαρμοστεί είναι να γίνουν αλλαγές στον τρόπο με τον οποίο δουλεύουν τα μηχανήματα,δηλαδή οι δρομολογητές.Ερευνάμε και πιο πολύπλοκεςτεχνικές σταδιακής ανάπτυξηςτης προτεινόμενης λύσεις, που δεν χρειάζονται όμως σημαντικέςαλλαγές στα υπάρχονταμηχανήματα» εξηγεί ο κ. Παπαδόπουλος.
Πεδίον δόξης λαμπρόν
Για την ανακάλυψη της επιστημονικής ομάδας χρησιμοποιήθηκε η νέα θεωρία των πολύπλοκων δικτύων (complex networks theory), η οποία έχει εφαρμογή σε μια σειρά τομείς, όπως η φυσική, η βιολογία και οι κοινωνικές επιστήμες. Μάλιστα η ίδια η τοπολογία του Διαδικτύου παραπέμπει τόσο σε κάποιες οργανωμένες κοινωνίες όσο και σε βιολογικά δίκτυα. «Το Διαδίκτυο είναι ένα πολύπλοκο δίκτυο, όπως π.χ. και το Facebook. Αν μελετήσεις κάποια στατιστικά χαρακτηριστικά, θα δεις ότι μοιάζουν και με άλλα δίκτυα που συναντά κανείς στη φύση.Το Διαδίκτυο παραπέμπει και σε βιολογικά δίκτυα, αντίστοιχα και με αυτό των νευρώνων που στέλνουν σήματα στον εγκέφαλο. Γι΄ αυτό και λέμε ότι η εφαρμογή μπορεί να έχει εφαρμογές και σε άλλαεπιστημονικά πεδία» τονίζει ο κ. Παπαδόπουλος.
Οταν ήταν έξι ετών, ο πατέρας του χάρισε στον Δηµήτρη Γλέζο τον πρώτο του υπολογιστή: ήταν κάτι ανάµεσα σε παιχνίδι και µέσο για να «ακονίζει το µυαλό του». Στις εξετάσεις του λυκείου, η µητέρα του έπαιρνε µαζί
της στη δουλειά της το πληκτρολόγιό του θεωρώντας ότι µε αυτό τον τρόπο ο νεαρός δεν θα ασχολιόταν µε τον υπολογιστή του και θα στρωνόταν στο διάβασµα, που δεν του άρεσε ιδιαίτερα
Την περασµένη εβδοµάδα, από το βήµα της Διεθνούς Εκθεσης Θεσσαλονίκης ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου µίλησε για την καινοτόµο επιχείρηση του 30χρονου Δηµήτρη Γλέζου που δραστηριοποιείται στον τοµέα των υπολογιστών και του Διαδικτύου: την ανέφερε ανάµεσα σε άλλες ως παραδείγµατα υγιούς επιχειρηµατικότητας.
Το opencoffee. Ο Πρωθυπουργός στη ΔΕΘ αναφέρθηκε και στην άλλη ενασχόληση του Δ. Γλέζου, το opencoffee. Οπως το περιγράφει ο ίδιος πρόκειται για «την αντίδραση της νέας επιχειρηµατικής κοινότητας». Νέοι επιχειρηµατίες συναντώνται ανά τακτά διαστήµατα, παρουσιάζουν τις ιδέες και τη δουλειά τους, ανταλλάσσουν απόψεις και µαθαίνουν ο ένας από την εµπειρία του άλλου όσα δεν θα µπορούσαν να είχαν µάθει σε οποιαδήποτε σχολή.
Το opencoffee έχει προχωρήσει ακόµη περισσότερο, δηµιουργώντας ένα δικό του ταµείο, το openfund.com, µε στόχο να χρηµατοδοτούνται επιχειρηµατικές ιδέες από επενδυτές.
«Δεν µπορούµε να µένουµε µια ζωή στη µιζέρια και στην αναµονή να κάνει κάτι το κράτος. Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν δρόµοι και ευκαιρίες» πιστεύει ο Δηµήτρης Γλέζος.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Άρθρα (RSS)