Κάθε φορά που μπαίνω στο κτίριο της Φιλοσοφικής στην Πανεπιστημιούπολη κάτι με πιάνει. Μη φανταστείτε τραυματικές εμπειρίες. Αυτές τις πέρασα στο κτίριο της Σόλωνος. Ουπς προδόθηκα. Είναι που ο αρχιτέκτονάς αυτού του τσιμεντόφρακτου κτιρίου είτε λατρεύει το σοσιαλιστικό ρεαλισμό είτε είναι μεγαλομέτοχος εταιρείας τσιμέντων. Τόσο τσιμέντο και μόνο κάτι θλιβερές γλαστρούλες στις οποίες θα αναφερθώ παρακάτω. Πέρα από το μαυσωλιακό του σχεδιασμό ήρθαν και οι φοιτητές να βάλουν το χέρι τους για να γίνει ακόμη πιο θλιβερό και τρισάθλιο. Οι λινάτσες των κομμάτων ανέμιζαν στο αεράκι. Μπαίνω στον πειρασμό να σας αναρτήσω φωτογραφία από τις τουαλέτες αλλά θα συγκρατηθώ, ας σεβαστούμε το ΠΣΔ. Θυμάμαι μία ταινία που ξεκίναγε με αυτή τη σκηνή. Η πιο βρώμικη τουαλέτα της Ιρλανδίας. Αν δε με απατά το Αλτζ, παίζει να ήταν και το Trainspotting. Ε, λοιπόν η δική μας ήταν πιο βρώμικη. Τες πα, σήμερα που λέτε, είχαμε επιμόρφωση στους διαδραστικούς πίνακες.
Σε ένα από τα φωτεινά διαλείμματα του crash course, καθώς έκοβα βόλτες, συνάντησα την απίστευτη επιγραφή της φωτογραφίας κι έσκασα στα γέλια. Πόση σοφία είναι κρυμένη σε αυτά τα λόγια…
Λίγο πιο πέρα, στην άκρη του διαδρόμου ακούγονταν κάτι εύθυμα τραγούδια. Καθώς πλησίαζα μάλιστα, άκουγα καθαρά την “Φραγκοσυριανή”. Μία παρέα το γλεντούσε με τσίπουρα. Είπα αφού εγώ είμαι φραγκοσυριανή, ας πάω κατά κει. Μια χαρά περνούσαν οι συνάδελφοι με τα τσιπουράκια τους, με τα τραγουδάκια τους. Αλλο σεμινάριο ετούτο κάτι βιωματικό με πληροφόρησαν. Εζήλεψα. Είπα μάλιστα να αυτομολήσω μπας και γλιτώσω τους διαδραστικούς. Αλλά εφ’ ω κανείς ετάχθη.
Η φιλοσοφική που λέτε έχει και αίθριο. Με γλαστρούλες. Βέβαια με τέτοιο θερμοκήπιο θα μπορούσε να έχει έναν αξιοπρεπή κήπο. Σε μία γλαστρούλα ζει η μπανανιά της δεύτερης φωτογραφίας μας. Τα στίγματα πάνω της -μη νομίζετε ότι οφείλονται στο σπάνιο υποτροπικό είδος της- είναι περιττώματα περιστεριών. Τόσο φιλειρηνική η σχολή μου, φιλοξενεί ένα κοπάδι πτηνών εντός της. Ναι κοπάδι, όχι σμήνος. Μόνο κοπάδι μπορεί να κοπρίσει με τέτοιαν επιμέλεια. Τα φιλειρηνικά περιστέρια έχουν κηρύξει τον πόλεμο στη δύστυχη μπανανιά και την έχουν καταστήσει …κατάστικτη. Η δύστυχη μπανανιά της φιλοσοφικής ορίζει το αθλιόφυτο. Αυτός ο κηπουρός που την ποτίζει δεν μου κάνει για πολύ επίμονος. Πώς αντέχει να μην της ρίξει λίγο νεράκι στα φύλλα; Μου ήρθε να ανοίξω τον πυροσβεστικό κρουνό.
Ο κηπουρός της Φιλοσοφικής ορίζει το δημόσιο υπάλληλο (κατά Πάγκαλο).
Το Green Design Festival, είναι μια πρωτότυπη, υπαίθρια, ανοικτή για το κοινό δράση, υπό την αιγίδα του ΔHMOY AΘΗΝΑΙΩΝ και του ΥΠΕΚΑ, και τη συνεργασία περισσότερων από 150 σχεδιαστών, από όλους τους κλάδους του design, αρχιτεκτόνων, επιμελητών και εθελοντών.
Σκοπός του Green Design Festival, είναι να μιλήσει για ένα σύγχρονο τρόπο ζωής, φιλικότερο προς το περιβάλλον, μέσα από το design και τις εφαρμογές του, και να παράξει περιβαλλοντική συμπεριφορά, μέσα από τη θεματολογία και τις προτάσεις του.
Κέντρο των δράσεων του Green Design Festival 2 είναι η Πλατεία Συντάγματος, υπό την σκέπη του ιδιότυπου EcoMuseum, μιας – φιλικής προς το περιβάλλον – ανακυκλώσιμης κατασκευής, όπου φιλοξενούνται εκθέσεις, δράσεις, εκδηλώσεις και εκπαιδευτικά προγράμματα. Παράλληλα, αρχιτεκτονικά εκθέματα βρίσκονται σε 7, ακόμη, κεντρικά σημεία της Αθήνας, καλώντας το κοινό σε μια διαφορετική θέαση της πόλης μας.
Κατά τη διάρκεια του Green Design Festival, η πόλη μετατρέπεται σε ένα ζωντανό διαδραστικό χώρο ιδεών και προτάσεων, μέσω των νέων τεχνολογιών, της εικόνας και του design. Μέσα από τους διαφορετικούς τομείς του design και με έμφαση στα πρότυπα της βιωσιμότητας (τόσο σε περιβαλλοντικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο), το φεστιβάλ μιλά για τις επιπτώσεις των κλιματικών αλλαγών, χρησιμοποιεί ανανεώσιμες και εναλλακτικές πηγές ενέργειας, εξερευνά τη σχέση ανάμεσα στην οικολογική συνείδηση και την οικονομία, και επικεντρώνεται σε έναν φιλικό προς το περιβάλλον “επανασχεδιασμό” της καθημερινότητάς μας.
Με περίπου 500 εκατ. υπηκόους παγκοσμίως, το Facebook, εάν ήταν χώρα θα ήταν η τρίτη μεγαλύτερη της υφηλίου. Ωστόσο, όπως σε κάθε αυτοκρατορία, έτσι και στην περίπτωση του Φατσοβιβλίου, ήταν απλώς ζήτημα χρόνου μέχρι να εκδηλωθούν οι πρώτες αποσχιστικές τάσεις.
Σε ρόλο «αυτονομιστικών κινημάτων», ουκ ολίγες νέες υπηρεσίες κοινωνικής δικτύωσης μάχονται επί του παρόντος «να γίνουν χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη», εάν όχι να εκτοπίσουν πλήρως το Μαρκ Ζούκερμπεργκ από τον θρόνο του, τουλάχιστον να ξεκλέψουν λίγη από τη δόξα αυτού (και μαζί, από την πελατεία του).
Προκειμένου να το επιτύχουν, οι ανταγωνιστές φροντίζουν να εκμεταλλευτούν τις ελλείψεις του αντιπάλου πλειοδοτώντας σε υπηρεσίες στις οποίες αυτός υστερεί: για παράδειγμα, στην προστασία της ιδιωτικότητας (όπου εστιάζουν ιστοχώροι όπως οι FolkDirect.com, Diaspora κ.ά.) ή στην καθαρά θεματική (επικεντρωμένη σε συγκεκριμένα, κοινά ενδιαφέροντα) δικτύωση. Στη δεύτερη κατηγορία (αυτήν της καθαρά θεματικής δικτύωσης) ξεχωρίζει ο ιστότοπος ResearchGate.net. Ο λόγος για ένα κοινωνικό δίκτυο, το οποίο λειτουργεί ως δωρεάν πλατφόρμα επικοινωνίας και συνεργασίας μεταξύ επιστημόνων κάθε ειδικότητας και ερευνητών.
Ενώ λοιπόν στα άλλα social networking sites οι χρήστες αρκούνται στο να μοιράζονται φίλους και καθημερινές σκέψεις, στο ResearchGate.net αντιθέτως, μοιράζονται πειράματα, προβληματισμούς, αποτελέσματα ερευνών, μεθοδολογίες, ανακαλύψεις και λίστες με προτεινόμενα αναγνώσματα (reading lists).
Επιστημονικό… προφίλ
Συγκεκριμένα, εγγραφόμενος στην υπηρεσία, ο χρήστης καλείται να καταχωρίσει στο προφίλ του προσωπικά στοιχεία επιστημονικού ενδιαφέροντος όπως: ο κλάδος ειδίκευσης και οι σπουδές του, οι δημοσιεύσεις του (σε περίπτωση που έχει), οι έρευνες πάνω στις οποίες δουλεύει τώρα, το επαγγελματικό του πόστο, οι αγαπημένες του εκδόσεις, οι καθηγητές με τους οποίους έχει συνεργαστεί ή συνεργάζεται κ.ά.
Εν συνεχεία, αφού αποκτήσει την «έδρα» του στον χώρο του ResearchGate, ο κυβερνοναύτης δεν έχει παρά να αρχίσει να δικτυώνεται… συνάπτοντας φιλίες με άλλους ερευνητές (researchers), συμμετέχοντας σε μία (ή περισσότερες) από τις περίπου 2.700 ομάδες προβληματισμού (groups) και δημιουργώντας το δικό του group. Επιπλέον, μπορεί να αναζητεί (βάσει λέξεων-κλειδιά) και να αντλεί επιστημονικά στοιχεία από μια δεξαμενή περισσοτέρων από 35 εκατ. δημοσιεύσεων (literature) τις οποίες μάλιστα δύναται να κατεβάζει, να προσθέτει στη βιβλιοθήκη του (add to my library), να αξιολογεί (I like this), να σχολιάζει καθώς και να προτείνει σε άλλους (suggest to researchers).
Οσο για το μέλλον του ResearchGate, αυτό προβλέπεται ακόμη πιο πλούσιο καθότι το «επιστημονικό δίκτυο» σχεδιάζει να ενισχύσει το οπλοστάσιό τους με νέες δυνατότητες όπως αυτή της διεξαγωγής εικονικών συνδιασκέψεων.
Αγγελίες για θέσεις εργασίας σε ολόκληρο τον κόσμο
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην περίπτωση του ResearchGate.net παρουσιάζει η υπηρεσία Jobs στο πλαίσιο της οποίας παρουσιάζονται ανοιχτές θέσεις εργασίας για επιστήμονες και ερευνητές σε όλες τις γωνιές της υφηλίου. Ενδεικτικά, την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, υπήρχαν αναρτημένες 1.036 θέσεις. Σημειώνεται πως οι εν λόγω αγγελίες είναι καλά κατηγοριοποιημένες ανά επιστημονικό κλάδο και αναζητήσιμες βάσει λέξεων-κλειδιά.
Κύριο μέλημα η ασφάλεια δεδομένων
Εκμεταλλευόμενες το γεγονός πως το Facebook έχει βρεθεί στο στόχαστρο κριτικής λόγω των κενών στην προστασία των προσωπικών δεδομένων των χρηστών του, πολλά είναι τα νέα, επίδοξα Φατσοβιβλία τα οποία προσπαθούν να προσελκύσουν πελατεία, διαφημίζοντας πόσο πολύ σέβονται την ιδιωτικότητα των κεβερνοναυτών. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η ευρωπαϊκή social networking υπηρεσία FolkDirect.com η οποία, αν και έκανε το ντεμπούτο μόλις τον περασμένο Γενάρη, έχει ήδη αρχίσει να «παίζει πολύ» στις σελίδες της τεχνολογικής ειδησεογραφίας.
Οσο για ένα άλλο κοινωνικό δίκτυο, το Diaspora, αυτό έγινε «θέμα» αρκετούς μήνες προτού κάνει την παρθενική του εμφάνιση (τον Οκτώβρη). Δημιούργημα μιας ομάδας φοιτητών από τη Νέα Υόρκη, το ανοιχτού κώδικα πρότζεκτ Diaspora (www.joindiaspora.com) κατόρθωσε να συγκεντρώσει περισσότερα από 200.000 δολ. σε δωρεές προβάλλοντας το προφίλ ενός σεβόμενου την ιδιωτικότητα, απολύτως ελεγχόμενου από τον χρήστη αντι-Facebook.
Πάνω από 500.000 εγγεγραμμένους χρήστες προερχόμενους από περίπου 200 χώρες έχει το «επιστημονικό δίκτυο» Research-Gate.
Η απαγόρευση του καπνίσματος σε δημόσιους χώρους δεν πτόησε κανέναν από τους παρευρισκόμενους καπνιστές. Μεσημέρι Δευτέρας στο Μουσείο της Ακρόπολης, ο Λάκης Λαζόπουλος και οι συνεργάτες του στο νέο σάιτtospirto.net μάς υποδέχονται για να μας εξηγήσουν τι ακριβώς ετοιμάζονται να κάνουν. «Το ίντερνετ κλείνει τους ανθρώπους στο σπίτι, όμως εμείς φιλοδοξούμε να τους βγάλουμε έξω», δηλώνει η διευθύντρια του site, Άννα Βλαβιανού. Πρόκειται για μια ιστοσελίδα πολιτισμού, έτσι συστήνεται, και τον πρώτο λόγο έχει το θέατρο – χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν θα προβάλλονται και οι υπόλοιπες μορφές τέχνης. «Οι θεατρικές παραστάσεις δεν καταγράφονται. Εμείς θα προσπαθήσουμε να κάνουμε αυτό ακριβώς», εξηγεί ο Λάκης και συνεχίζει: «βίντεο από τις πρόβες, από την προετοιμασία των ηθοποιών για την παράσταση, συνεντεύξεις των συντελεστών και, τέλος, μαγνητοσκόπηση των παραστάσεων. Το θέατρο απασχολεί τους πάντες κι όμως τα τελευταία χρόνια μοιάζει να είναι υπόθεση των λίγων». Καταγραφή των παραστάσεων χωρίς περιορισμούς, χωρίς κριτική, χωρίς λογοκρισία. Δεν θα υπάρχουν πεδία για να γράψει κάποιος την άποψή του ή για να κάνει κριτική, καθώς οι δημιουργοί πιστεύουν ότι στην περίπτωση του διαδικτύου τα σχόλια είναι συνήθως κατευθυνόμενα. Ούτε ο Λάκης θα κάνει κριτική. «Θα αναφέρουμε όσους παίζουν, ακόμη και εκείνους που δεν έχουν ταλέντο», διαβάζει τη σκέψη των καλεσμένων δημοσιογράφων, ηθοποιών, σκηνοθετών και παραγωγών, στην προσπάθειά του να σπάσει τον πάγο. Η πρώτη θεατρική οργάνωση του σάιτ είναι το Low budget Festival, στο οποίο καλούνται θεατρικές ομάδες να παρουσιάσουν το έργο τους στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννηςαπό τις 20 Νοεμβρίου έως τις 19 Δεκεμβρίου. Ευχή: το εύφλεκτο υλικό να πάρει φωτιά και να μην «καεί».
To editorial του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου στη Lifo για το θέμα του outing των social media:
Η κάπως πεποιημένη διαφάνεια των social media
Το Facebook και το Twitter έχουν φέρει μια νέου τύπου ειλικρίνεια μεταξύ μας. Μοιάζει να είμαστε πιο εκτεθειμένοι από παλιά – και μάλιστα να μη μας νοιάζει. Η αρχή έγινε με τα σεξουαλικά: ποτέ άλλοτε στη σύγχρονη ιστορία τόσοι πολλοί άνθρωποι δεν είχαν δει τα γεννητικά όργανα τόσων πολλών άλλων. Ακολούθησαν τα προσωπικά: οι άνθρωποι άρχισαν να περιγράφουν τις πιο ιδιωτικές και πεζές στιγμές της ζωής τους, σε live μετάδοση. Σήμερα, αισθάνομαι αμήχανος όταν διαβάζω τα status update και τα tweets ορισμένων ανθρώπων που γνωρίζω. Γιατί ενώ μερικοί από αυτούς είναι μετρημένοι και σχεδόν ντροπαλοί στην επαφή, στο ίντερνετ τα βγάζουν όλα στη φόρα.
Σε μια από τις σπάνιες συνεντεύξεις του (στο προτελευταίο αγγλικό «Wired»), o ιδρυτής του Facebook Mark Zuckerberg έλεγε ότι αυτό ήταν ένα από τα βασικά πράγματα που ήθελε να καταφέρει: να φέρει μεγαλύτερη διαφάνεια και μεγαλύτερη ειλικρίνεια στη ζωή των ανθρώπων. Εξού και τα τόσα προσωπικά δεδομένα που απαιτούνται από τον καθένα για να ανοίξει λογαριασμό στο Facebοok – δεδομένα που μετά πωλούνται σε εταιρείες και διαφημιστές, καταγράφοντας την ανεξίτηλη ψηφιακή ιστορία του καθενός. «Η ειλικρίνεια, ακόμα και η βεβιασμένη», έλεγε (περίπου), «είναι χρήσιμη, γιατί σπρώχνει την κοινωνία σε μεγαλύτερη καθαρότητα και αυτοσυνειδησία».
Θα συμφωνούσα μαζί του, αν και ορισμένα πέπλα κάνουν τη ζωή πιο ενδιαφέρουσα. Το δόγμα «όλα στο φως» είναι χρήσιμο εκεί που υπάρχει μισαλλοδοξία, ρατσισμός, φόβος, υποκρισία. Άλλες φορές, όμως, σε ξενερώνει – όπως κάθε ωμή αλήθεια. Διαλύει τη σκηνοθεσία και το παιχνίδι που είναι αναγκαία για να ζήσεις. Άπλετο φως έχουν μόνο στα γήπεδα και στα νεκροτομεία. Λίγο σκοτάδι δεν έβλαψε ποτέ καμιά κουρασμένη ψυχή. Τα ζώα φουσκώνουν και προσποιούνται κάτι μεγαλύτερο από ό,τι είναι όταν είναι να εντυπωσιάσουν το θηλυκό. Είναι που είναι η ζωή, χμ, λίγο δύσκολη, αν στήναμε τριγύρω της καθρέφτες, θα καταλήγαμε όλοι φιλόσοφοι ή καταθλιπτικοί.
Θα συμφωνούσα μαζί του, επίσης, εάν αυτό που βλέπω στα tweets και το Facebook ήταν πραγματική διαφάνεια. Ο Θεός να με συγχωρήσει, αλλά διακρίνω τη γέννηση μιας νέας αεράτης νεύρωσης: όλοι προσποιούνται τους υπεράνετους με το σώμα τους, το έχειν τους και το είναι τους – τόσο που δεν ξέρεις πώς και στον δρόμο σκουντάς συνέχεια πάνω σε μελαγχολικά μοσχάρια. Σαν κάτι τύπους στο μπαρ που καλπάζουν όλη νύχτα πάνω στο άλογο και είναι εκείνοι που τελικά φεύγουν μόνοι τους στα μαύρα σκοτάδια. Έφερε πραγματικά ένα νέο είδος διαφάνειας το ίντερνετ ή ένα νέο είδος επιδειξιομανών που προσποιούνται τους άνετους και τους ειλικρινείς, ενώ κατά βάθος είναι δειλοί και ψιλομίζεροι, όπως οι Ρώσοι μετά την ευφορία της γκλάσνοστ;
Νομίζω εξαρτάται κι από την ηλικία. Αλλιώς ρίχνει τα πέπλα της η θεία μου στην επαρχία κι αλλιώς η δεκαπεντάχρονη κόρη της. Η πρώτη μεγάλωσε σε μια κοινωνία κρυπτική και υποκριτική, η δεύτερη σε μια κοινωνία ψευδοειλικρινή και ψευδοάνετη. Στο τέλος, παντρεύονται κι οι δυο και τεκνοποιούν, με ελάχιστα λεφτά και ελάχιστη χαρά. Από διαφορετικές στενότητες φτάνουν στο ίδιο σημείο: δεν είναι ο εαυτός τους. Δεν ξέρουν τον εαυτό τους.
Ωστόσο, τα social media είναι όντως μια καινούργια ερώτηση προς στο ανθρώπινο είδος. Αν απαντηθούν σωστά, ίσως όντως γεννηθεί ένα νέο είδος κοινωνικής συνείδησης. Ακόμα και πολιτικής.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Κάθε φορά που μπαίνω στο κτίριο της Φιλοσοφικής στην Πανεπιστημιούπολη κάτι με πιάνει. Μη φανταστείτε τραυματικές εμπειρίες. Αυτές τις πέρασα στο κτίριο της Σόλωνος. Ουπς προδόθηκα. Είναι που ο αρχιτέκτονάς αυτού του τσιμεντόφρακτου κτιρίου είτε λατρεύει το σοσιαλιστικό ρεαλισμό είτε είναι μεγαλομέτοχος εταιρείας τσιμέντων. Τόσο τσιμέντο και μόνο κάτι θλιβερές γλαστρούλες στις οποίες θα αναφερθώ παρακάτω. Πέρα από το μαυσωλιακό του σχεδιασμό ήρθαν και οι φοιτητές να βάλουν το χέρι τους για να γίνει ακόμη πιο θλιβερό και τρισάθλιο. Οι λινάτσες των κομμάτων ανέμιζαν στο αεράκι. Μπαίνω στον πειρασμό να σας αναρτήσω φωτογραφία από τις τουαλέτες αλλά θα συγκρατηθώ, ας σεβαστούμε το ΠΣΔ. Θυμάμαι μία ταινία που ξεκίναγε με αυτή τη σκηνή. Η πιο βρώμικη τουαλέτα της Ιρλανδίας. Αν δε με απατά το Αλτζ, παίζει να ήταν και το Trainspotting. Ε, λοιπόν η δική μας ήταν πιο βρώμικη. Τες πα, σήμερα που λέτε, είχαμε επιμόρφωση στους διαδραστικούς πίνακες.
Η φιλοσοφική που λέτε έχει και αίθριο. Με γλαστρούλες. Βέβαια με τέτοιο θερμοκήπιο θα μπορούσε να έχει έναν αξιοπρεπή κήπο. Σε μία γλαστρούλα ζει η μπανανιά της δεύτερης φωτογραφίας μας. Τα στίγματα πάνω της -μη νομίζετε ότι οφείλονται στο σπάνιο υποτροπικό είδος της- είναι περιττώματα περιστεριών. Τόσο φιλειρηνική η σχολή μου, φιλοξενεί ένα κοπάδι πτηνών εντός της. Ναι κοπάδι, όχι σμήνος. Μόνο κοπάδι μπορεί να κοπρίσει με τέτοιαν επιμέλεια. Τα φιλειρηνικά περιστέρια έχουν κηρύξει τον πόλεμο στη δύστυχη μπανανιά και την έχουν καταστήσει …κατάστικτη. Η δύστυχη μπανανιά της φιλοσοφικής ορίζει το αθλιόφυτο. Αυτός ο κηπουρός που την ποτίζει δεν μου κάνει για πολύ επίμονος. Πώς αντέχει να μην της ρίξει λίγο νεράκι στα φύλλα; Μου ήρθε να ανοίξω τον πυροσβεστικό κρουνό.
Άρθρα (RSS)