Χτες στο Αλσος Νέας Σμύρνης δόθηκε η τελευταία παράσταση του Ορέστη σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά. Η διανομή:
Ορέστης Νίκος Κουρής
Ηλέκτρα Στεφανία Γουλιώτη
Μενέλαος Ακύλλας Καραζήσης
Φρύγας Νίκος Καραθάνος
Ελένη Τάνια Τρύπη
Ερμιόνη Γεωργιάννα Νταλάρα
Τυνδάρεως Χρήστος Στέργιογλου
Αγγελιαφόρος Μανώλης Μαυροματάκης
Πυλάδης Κώστας Βασαρδάνης
Απόλλων Γιώργος Γλάστρας
Εξαιρετικοί οι Κουρής, Γουλιώτη, Βασαρδάνης. Την παράσταση έκλεψαν ο Φρύγας Νίκος Καραθάνος και ο Απόλλων Γιώργος Γλάστρας με το απαστράπτον λευκό του κουστούμι.
Ο Ευριπίδης φαίνεται σε αυτό το έργο να αμφιταλαντεύεται ως το τέλος αν θα γράψει τραγωδία ή σατυρικό δράμα.
Η παράσταση δόθηκε στα πλαίσια των ιωνικών γιορτών, το σετάκι περιλάμβανε: δίωρο στήσιμο για τις δωρεάν προσκλήσεις, πλαστική άβολη καρέκλα πράσινου χρώματος (βλ. πράσινη ανάπτυξη) πολλές θείτσες που σπρώχνονταν να βρουν τη θέση τους γιατί οι ταξιθέτριες γρήγορα εγκατέλειψαν τον μάταιο αγώνα κι αποσύρθηκαν. Let the chaos prevail! Και να μισή ώρα καθυστέρηση. Ο Ελληνας όμως δεν εκτιμά το δωρεάν. Λίγο μετά την παράσταση άρχισε μία κινητικότητα από συζύγους που σύρθηκαν στην παράσταση αλλά έκριναν ότι η ανεπαρκής ηχητική εγκατάσταση τους έδινε τη δικαιολογία αποχώρησης.
Επειδή επικράτησε συνωστισμός ανάλογος της Σμύρνης – για να τηρούνται τα έθιμα- πολλές θείτσες δεν είχαν βρει την παρέα τους. Καθώς δεν είναι και μάστερ της κινητής τηλεφωνίας τα κουδουνίσματα των κινητών έδιναν κι έπαιρναν στην αρχή της παράστασης – κάνουν και σαράντα ώρες να το βρουν κι άλλες δύο να το απαντήσουν άντε να παρακολουθήσεις το έργο… Τα νεύρα μου κρόσσια.
Ευτυχώς η σκηνοθεσία ήταν εξαιρετική και οι ηθοποιοί έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό. Πολλές γκρούπις της Παπακαλιατιάδας έσπευσαν στα παρασκήνια και περίμεναν υπομονετικά τον κάθιδρο Ορέστη να αλλάξει. Ανάμεσά τους και γνωστή πρωταγωνίστρια που μεταξύ άλλων διαφημίζει γιαούρτια. (Ατιμη κρίση!) Αλλά σταματώ εδώ γιατί θα εκθέσω κόσμο. Είπα επίσης να μη ρίξω πάλι το επίπεδο.
ΥΓ. Ειδεχθής λεπτομέρεια: οι προσκλήσεις των Ιωνικών γιορτών ήταν ανορθόγραφες. Ορέστης του Ευρυπίδη… Πώς να το ετυμολογούν άραγε;
ΜΠΟΡΕΙ μια χώρα να πάρει ως «δώρο» 100 ευρώ και να βάλει στην τσέπη της 94; «Ναι» είναι, δυστυχώς, η απάντηση στην περίπτωση της Ελλάδας όσον αφορά τα κοινοτικά κονδύλια, τον βασικό δηλαδή πυλώνα στον οποίο επιχειρείται να στηριχθεί η πολυπόθητη ανάπτυξη.
Μια σειρά από λόγους οδηγούν σε αυτή την αρνητική πρωτιά. Πολλά από τα κοινοτικά κονδύλια αξίας 20,2 δισ. ευρώ που θα δοθούν τα επόμενα χρόνια δεν θα διατεθούν σε δράσεις που δημιουργούν προστιθέμενη αξία και έχουν κέρδη για τη χώρα (νέες τεχνολογίες, καινοτομία και επιχειρηματικότητα), αλλά σε βαριές υποδομές οι οποίες απαιτούν εξοπλισμό που θα αγοράσουμε από το εξωτερικό.
Αυτός είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την αξιοποίηση των κοινοτικών κονδυλίων εκτιμά ότι ενώ σχεδόν όλα τα κράτη αποκομίζουν σημαντικές υπεραξίες, στην Ελλάδα αυτό δεν συμβαίνει: Για κάθε 100 ευρώ κοινοτικών κονδυλίων που έρχονται, «καταφέρνουμε» όχι μόνο να μην έχουμε κέρδος αλλά και να «επιστρέφουμε» στο εξωτερικό 6 ευρώ. Δηλαδή, μας μένουν 94 ευρώ (πολλαπλασιαστής 0,94%).
Αυτό δεν συμβαίνει σε κανένα από τα «παλαιά» κράτη της Ε.Ε., που λαμβάνουν ακόμη κοινοτικά κονδύλια. Εκτιμάται ότι το 2016 στην Ισπανία θα έχουν για κάθε 100 ευρώ κέρδος 12 ευρώ και στην περίπτωση της Πορτογαλίας 16 ευρώ από την ανάπτυξη του ιδιωτικού τομέα.
Θα αλλάξει αυτή η εικόνα; Ναι, αλλά στο μακρινό 2025. Τότε η οικονομία της Ελλάδος θα έχει κέρδος 162 ευρώ. Πάλι θα είμαστε φτωχοί συγγενείς. Στην Ισπανία τα κέρδη θα είναι σχεδόν διπλάσια στα 267 ευρώ και στην Πορτογαλία στα 216 ευρώ.
Η αιτία για την υστέρηση της χώρας μας είναι ότι τοποθετεί τα λεφτά σε έργα που δεν έχουν υπεραξία. Ετσι, μεγάλο μέρος των χρημάτων «γύρισε» στο εξωτερικό. Τροφοδότησε δηλαδή ογκωδέστατες εισαγωγές εξοπλισμού, πρώτων υλών κ.λπ., οι οποίες προκάλεσαν ένα ακόμη πλήγμα: αύξησαν το έλλειμμα του εξωτερικού ισοζυγίου της χώρας, το οποίο πλέον θα επιβλέπει η Ε.Ε., ζητώντας μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα (τον Μάιο ξεφύγαμε προσωρινά μόνον τον κίνδυνο).
Το πρόβλημα περιγράφεται αναλυτικά στην έκθεση της Επιτροπής. Οπως αναφέρεται, τα λεφτά είναι κατανεμημένα πολύ άνισα.
Ετσι μία ακόμη φορά οδεύει για υποδομές η μερίδα του λέοντος των κονδυλίων, το 63,52% αναλογία από τις μεγαλύτερες στην Ε.Ε., έναντι 50% στην Κύπρο και στην Ισπανία, αλλά και μόνο 40% στην Πορτογαλία. Αντιθέτως, μόνο το 6,8% καταλήγει στη στήριξη της βιομηχανίας και των υπηρεσιών.
Αν πρέπει να καταθέσω και τη μικρή μου εμπειρία. Γιατί π.χ. δεν έχουν αξιοποιηθεί τόσα χρήματα που έχουν εισρεύσει για την εισαγωγή των ΤΠΕ στην ελληνική εκπαίδευση; Γιατί το ΥΠΕΠΘ που υποτίθεται ότι γνωρίζει δεν είναι σε θέση να ελέγξει τι αγοράζει. Παρήγγειλε και παρέλαβε 145 τίτλους εκπαιδευτικών λογισμικών που σήμερα είναι ζήτημα αν είναι λειτουργικοί οι 20. Σχεδιάζει βλέπετε πάντοτε σε ορίζοντα υπουργικής θητείας, το πολύ δηλαδή στο 18μηνο. Ο ένας παραγγέλνει λαπιτόπια η άλλη διαδραστικούς πίνακες. Το θέμα είναι να ακουστεί το όνομά του εκάστοτε κατέχοντος του υπουργικού θώκου. Αναρωτήθηκαν ποτέ σε ποιο σχολείο απευθύνονται αυτές οι καινοτομίες; Οχι γιατί δε νοιάζονται. θέλουμε συνεργατική μάθηση φτιάχνουμε εργαστήρια. Θέλουμε εξατομικευμένη μοιράζουμε φορητούς. Αποφασίσαμε ότι το δασκαλοκεντρικό μοντέλο είναι το τέλειο, αγοράζουμε διαδραστικούς. Τελικά τι σχολείο θέλουμε;
Η ιστορία των ιδρυτών του Pirate Bay, του μεγαλύτερου δικτύου διαμοιρασμού αρχείων, γίνεται ταινία. Με τίτλο «ΤΡΒ AFK – The Pirate Bay Away From Keyboard», θα εξιστορεί την περιπέτεια των Tiamo, Brokep και Anakata, «των πιο μισητών πειρατών του Χόλιγουντ», οι οποίοι θα εξηγούν πώς ο Λευκός Οίκος απείλησε τη σουηδική κυβέρνηση με εμπορικές κυρώσεις εξαιτίας τους και πώς βίωσαν τις δικαστικές τους περιπέτειες. Ο σκηνοθέτης Simon Klose έχει ήδη ολοκληρώσει τα γυρίσματα και έχει συγκεντρώσει μέσω του Kickstarter (http://blo.gr/2i7) επαρκή χρηματοδότηση για να ολοκληρώσει το μοντάζ.
Ευπρόσδεκτα τα 21 «βιοκλιματικά» σχολεία που ετοίμασε ή ανακατασκεύασε ο ΟΣΚ και θα υποδεχτούν αύριο τους μαθητές. Αλλά αυτό ελάχιστα αλλάζει τη γενική εικόνα: τα ελληνικά σχολεία, κατά κανόνα, είναι στενόχωρα κουτιά, με ατέλειωτους διαδρόμους, με κάγκελα, με σύρματα, αφόρητα ομοιογενή και συχνά ανθυγιεινά. Η κατασκευή τους φαίνεται να υπαγορεύτηκε μόνο από τις ανάγκες στέγασης του μαθητικού πληθυσμού, χωρίς καμιά δημιουργική συνδιαλλαγή μεταξύ αρχιτεκτόνων και εκπαιδευτικών, χωρίς προβληματισμό για την τόσο ιδιαίτερη λειτουργία που καλούνται να επιτελέσουν. Κι ας υπήρξαν στο παρελθόν λαμπρά παραδείγματα σχολείων που εξαρχής σχεδιάστηκαν για να είναι, ακριβώς, σχολεία.
Τα leap schools παρέχουν ποιοτική εκπαίδευση σε φτωχούς νοτιοαφρικανούς μαθητές.
Στις αρχές του 1990 ο Τζον Γκίλμουρ, διευθυντής ενός δημόσιου γυμνασίου σε μια εργατική γειτονιά του Κέιπ Τάουν, διαπίστωσε ότι χρόνο με το χρόνο πήγαινε σε περισσότερες κηδείες μαύρων μαθητών του παρά σε γάμους φίλων και συγγενών.
Τα περισσότερα παιδιά της γειτονιάς πέθαιναν από τον ιό του AIDS ή σκοτώνονταν σε άγριες συμπλοκές μεταξύ συμμοριών. Ιδια μοίρα για όλους. Πάμφτωχοι γονείς και ένα αδιάφορο κοινωνικό σύστημα που αδυνατούσαν να τους παρέχουν μόρφωση, το μόνο εφόδιο που θα μπορούσε να τα απομακρύνει από τους δρόμους και να τους δώσει έστω μια ελπίδα για μια διαφορετική ζωή.
Ο Γκίλμουρ παραιτήθηκε από το σχολείο που δίδασκε και ξεκίνησε να παραδίδει μαθήματα στα φτωχά παιδιά της περιοχής. Σε μία δεκαετία οι μαθητές του άρχισαν να πετυχαίνουν σε εξετάσεις και να εισάγονται στα πανεπιστήμια της χώρας.
Τότε, αποφάσισε να ιδρύσει το πρώτο αυτοδιαχειριζόμενο σχολείο στη Νότιο Αφρική, τα γνωστά πλέον leap schools, στα οποία φοιτούν σήμερα 500 μαύροι μαθητές.
Είναι ιδιωτικά σχολεία που λειτουργούν σε δύο περιοχές του Κέιπ Τάουν και μία του Γιοχάνεσμπουργκ, όπου οι γονείς, ανάλογα με τα εισοδήματά τους, πληρώνουν ένα συμβολικό ποσό για τα λειτουργικά έξοδα του σχολείου. Η αδυναμία των μετά απαρτχάιντ κυβερνήσεων της Νοτίου Αφρικής να παρέχει ουσιαστική μόρφωση στα παιδιά φτωχών μαύρων και εργατικών περιοχών είχε δημιουργήσει μέσα σε λίγα χρόνια μια ολόκληρη γενιά που αναλωνόταν στα ναρκωτικά, το ποτό και τις συμμορίες.
Την τελευταία δεκαετία αρκετές ξένες τράπεζες και φιλανθρωπικά ιδρύματα από όλο τον κόσμο χρηματοδοτούν τη φοίτηση παιδιών από φτωχογειτονιές και γκέτο στα ακριβά σχολεία όπου φοιτούν λευκοί μαθητές.
Η καθοριστική διαφορά των leap schools είναι ότι οι μαθητές λαμβάνουν πολύ καλή μόρφωση, με έμφαση στα μαθηματικά, τη γλώσσα και τις επιστήμες σε ένα ισότιμο περιβάλλον όπου όλοι αντιμετωπίζουν τα ίδια οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα.
Ενα από τα μαθήματα που διδάσκεται καθημερινά είναι αυτό της «περιβαλλοντικής προσαρμογής», όπου σε ένα χαλαρό περιβάλλον τα παιδιά μιλούν για τα προσωπικά τους προβλήματα, που συνήθως είναι επιβίωσης. Αυτό που δεν διδάσκονται αλλά εξασκούνται, μέσα από την εναλλακτική αυτή μορφή εκπαίδευσης, είναι να βρίσκουν λύσεις στα προβλήματά τους και να μην περιμένουν βοήθεια από την πολιτεία.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Σε πολλά έντυπα φοριέται να φτιάχνεται μία λίστα με + και -. Αν αρχίζαμε κάτι τέτοιο και στο σχολείο δεν θα είχαμε σταματημό…
Άρθρα (RSS)