Terra Computerata

Πληροφορήθηκα ότι το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο ανανέωσε την πρόσκλησή του προς τους εκπαιδευτικούς για “καλές πρακτικές”. Διευκρινίζει ότι δεν προβλέπεται αμοιβή αλλά μόνο ο κότινος. Παρήλθαν οι εποχές των παχιών αγελάδων, συγγνώμη Πλειάδων, Νηρηίδων,  Χρυσαλλίδων και άλλων τινών εντόμων που κατέφαγαν τα ευρωπαϊκά κονδύλια. Στέρεψε το κέρας της Αμάλθειας. Τώρα περάσαμε στις ισχνές αγελάδες. Δεν μας είπαν βέβαια ποτέ που πήγαν τα λεφτά… Γιατί στον μαθητή δεν έφθασαν…

Υποθέτω ότι όλες αυτές οι καλές πρακτικές θα καταλήξουν σε ένα νέο χώρο που σχεδιάζει το Π.Ι. αφού εξασφάλισε και τη διεύθυνση. Και που φυσικά ανταγωνίζεται το e-yliko, την επίσημη εκπαιδευτική πύλη του ΥΠΕΠΘ (το οποίο ειρρήσθω εν παρόδω έχει να ανανεώσει το υλικό της τρία χρόνια τώρα;) Αν είχαν και έναν πίνακα στο e-yliko με τις προσθήκες θα γνωρίζαμε τι προτάσεις έχει υποδεχθεί, αλλά φαίνεται αυτό παραμένει επτασφράγιστο μυστικό.

Από την άλλη το υλικό της επιμόρφωσης Β΄επιπέδου και τα παραγόμενα σχέδια μαθημάτων των επιμορφούμενων καταλήγουν σε άλλη δικτυακή αποθήκη την Ιφιγένεια (τυχαίο; δε νομίζω) που τη χειρίζεται το ΕΑΙΤΥ.

Κι έτσι συνεχίζεται η ανόητη τακτική με τα παραμάγαζα. Ο καθείς οργανισμός/ινστιτούτο, διαθέτει την πραμάτεια του και εισπράττει τα εύσημα. Εστω ότι ο αθώος εκπαιδευτικός ψάχνει κάτι για να το χρησιμοποιήσει στο μάθημά του, είναι υποχρεωμένος να βγει στη γύρα σε όλα αυτά τα μαγαζάκια.  Η ειδεχθής λεπτομέρεια είναι ότι αυτό που προβάλλουν – το δυνατό σημείο κάθε τέτοιου δικτυακού τόπου, το περιεχόμενο- δεν είναι δικιά τους πραμάτεια αλλά το υπερπροιόν της εργασίας των εκπαιδευτικών.

Η πολιτεία κάθε φορά θεωρεί ότι οι εκπαιδευτικοί οφείλουν για την πατρίδα (ρε…μπιμπ) να το διαθέσουν δωρεάν. Πως το λένε στο χωριό μου “ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι”. Θα ήθελα να μάθω πόσα χρήματα έχουμε πληρώσει για κάθε λογής πύλες και πόσα για περιεχόμενο την τελευταία δεκαετία. Πιστεύω θα είναι ενδιαφέρον.

Αντε τρεχάτε στη γαλέρα τώρα…

Το αποτέλεσμα όλων των αλλαγών που προωθούνται με φανατισμό από τα κέντρα εξουσίας στην Ευρώπη -και με ιδιαίτερη έμφαση στην Ελλάδα- δεν είναι απλώς ένα δυσάρεστο διάλειμμα, ένα άγνωστου μήκους τούνελ που θα διανύσουμε μέχρι να ξαναβγούμε στο φως. Ούτε είναι το πιο κρίσιμο τα δισεκατομμύρια που συγκεντρώνονται μέσω της φορολογίας και της βίαιης μείωσης του εισοδήματος για τη σωτηρία των πιστωτών της χώρας. Το σημαντικότερο είναι ότι συντελείται μια ανθρωπολογική καταστροφή δύσκολα επανορθώσιμη: όταν ο αγρότης παύει να φυτεύει ντομάτες και φυτεύει φωτοβολταϊκά για να γίνει μικρο-ραντιέρης ενός πενιχρού εισοδήματος 5.000-6.000 τον χρόνο, όταν ο νέος άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι μικρή σημασία έχει η γνώση και η «συλλογή» πτυχίων για την παραγωγική του εξέλιξη, όταν οι άνθρωποι εξοικειώνονται με την ιδέα ότι στη διάρκεια του εργασιακού τους βίου ίσως χρειαστεί ν’ αλλάξουν πολλά επαγγέλματα, ότι οι υψηλές παραγωγικές δεξιότητες που διαθέτουν δεν είναι τόσο χρήσιμες όσο νομίζουν, ότι ως άνεργοι δεν είναι καθόλου φρόνιμο να είναι επιλεκτικοί, τότε η κοινωνία μετατρέπεται σε μια πληβειακή παραγωγική μάζα, αναλώσιμο ενός οικονομικού μοντέλου χωρίς πυρήνα και στρατηγική.

Αλλά, υπάρχει ένα σημαντικότερο, γεωπολιτικών διαστάσεων στοιχείο της μεταβατικής «ιστορικής» εποχής μας. Διότι αυτό που συντελείται στην κλίμακα των ανθρώπων, συντελείται και στην κλίμακα των χωρών. Ακόμη κι αν η Ελλάδα κι άλλες «περιφερειακές» χώρες της Ε.Ε. δεν χρεοκοπήσουν ολικά ή μερικά, στο τέλος της «ιστορικής» τους μεταμόρφωσης θα έχουν εξωθηθεί σε μιαν ασύλληπτη παραγωγική παρακμή, προκειμένου να διασωθούν οι κεντρικές οικονομίες της Γηραιάς Ηπείρου, η εξαγωγική μηχανή της Γερμανίας, η παραγωγική ικμάδα της Γαλλίας και η χρηματοπιστωτική ηγεμονία της Βρετανίας από τις μεγάλες απειλές που αντιμετωπίζουν από τις νέες οικονομικές δυνάμεις της Ανατολής. Η εμπειρία της τριαντάχρονης ευρωπαϊκής θητείας της Ελλάδας είναι ήδη ένας ιστορικός απολογισμός παραγωγικής υποβάθμισης, αλλά μια πολύ πιο ζοφερή εικόνα για το πόσο μακριά μπορεί να φτάσει αυτή η υποβάθμιση δίνει η τύχη των χωρών του πρώην (αν)ύπαρκτου σοσιαλισμού που μέσα σε μια εικοσαετία μετατράπηκαν σε «αποικίες» των ευρωπαϊκών μητροπόλεων και οι κοινωνίες τους, που το 1989 «έγραφαν ιστορία» ανατρέποντας τα αυταρχικά καθεστώτα τους, έγιναν μεταναστευτικές ορδές ανειδίκευτων, κακοπληρωμένων ή ανεπιθύμητων «σκλάβων».

Χρειαζόμαστε μιαν αίσθηση της ιστορίας. Πέρα από τα γενικά «ναι» και «όχι» μας, όλοι εμείς οι «κάτω» οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι είναι τεράστιας ιστορικής σημασίας η απάθεια ή η μοιρολατρία να παρακολουθούμε τους «πάνω» να γράφουν ιστορία. Τη δική τους, βεβαίως…

http://kibi-blog.blogspot.com/

Ανοίγουν τα σχολεία! Μια πράξη που από μόνη της σημαίνει την αλλαγή της καθημερινότητας για το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού της χώρας. Θα γίνουνε αγιασμοί, θα δείξει η TV υπουργούς και δημάρχους να εύχονται και να δηλώνουν «έπεα πτερόεντα» περιστοιχιζόμενοι από χαρούμενες παιδικές φάτσες. Και μετά τις γιορτές, ξεκινά δυνατά η εκπαιδευτική διαδικασία! Για την ακρίβεια ξεκινά η κατά φάσεις μάχη για την επίτευξη του τελικού στόχου. Την επιτυχία στις πανελλήνιες!!! Αυτός είναι δυστυχώς ο σκοπός, αυτή είναι η ουσία όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης μας. Τα υπόλοιπα είναι για να έχουμε να λέμε.

Αν λοιπόν οι υπουργοί μας ήταν στοιχειωδώς ειλικρινείς, θα έπρεπε να κάνουν αγιασμό σε όλες τις συνιστώσες της «εκπαιδευτικής διαδικασίας» και ειδικά στα φροντιστήρια. Ναι στα φροντιστήρια. Θέλουμε δε θέλουμε εκεί χτυπά η ουσία της σημερινής εξεταστοβόρας εκπαίδευσης κι ας μην αρέσει σε κανένα μας.
Αν το υπουργείο κάνει μια σοβαρή έρευνα για το ποσοστό των μαθητών που πηγαίνει σε κάθε είδους φροντιστήρια, τις ξένες γλώσσες δεν τις υπολογίζω, θα ανακαλύψει το προφανές.
Το πολύ μεγάλο μέρος των μαθητών γυμνασίου, η συντριπτική πλειοψηφία, αν όχι η ολότητα των μαθητών λυκείου και ένα μικρό μεν, υπαρκτό δε, ποσοστό μαθητών δημοτικού, έχουν σταθερή σχέση με αυτό που ονομάζουμε παραπαιδεία. Θα μου πεις τώρα ότι κατά καιρούς ακούμε δηλώσεις για εκπαιδευτικές τομές, για εκσυγχρονισμούς και βεβαίως για πάταξη της «παραπαιδείας». Μπούρδες!

Και γιατί παρακαλώ να παταχτεί η παραπαιδεία; Ενοχλεί κανένα εκτός βεβαίως από την τσέπη της οικογένειας; Τα φροντιστήρια καλέ μου αναγνώστη επιτελούν κοινωνικό έργο, γι αυτό και η ύπαρξή τους ευνοείται και από το κράτος και από τα σχολεία και από την τρόικα ακόμα!
Το κράτος ευνοεί την ύπαρξη φροντιστηρίων αφού έτσι βρίσκουν δουλειά χιλιάδες από τους  πτυχιούχους «καθηγητικών» σχολών που εκτός από το να διδάσκουν δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν σχετικό με αυτό που σπούδασαν. Και μη ρωτήσεις καλέ μου αναγνώστη γιατί κάθε χρόνο τα πανεπιστήμιά μας εισάγουν χιλιάδες μαθηματικούς, φυσικούς, φιλολόγους και θεολόγους γιατί είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και η κουβέντα που απαιτείται πολύ μεγάλη.

Οι καθηγητές των σχολείων μπορεί μεν να μην επιδοκιμάζουν δημόσια την ύπαρξη και λειτουργία των φροντιστηρίων αλλά τους κλείνουν πονηρά  το μάτι αφού ξέρουν ότι τελικά η όποια ευθύνη για την επιτυχία και ειδικά για την αποτυχία των μαθητών στις εξετάσεις μεταβιβάζεται αλλού. Ο γονιός τον φροντιστή πληρώνει, απ αυτόν έχει απαιτήσεις!

Όσα αφορά στην τρόικα αυτή βλέπει στα κιτάπια της το ποσό που εισπράττει το κράτος από τους φόρους των φροντιστηρίων και νιώθει χαρούμενη. Εννοείται ότι μάλλον μισεί τα ιδιαίτερα μαθήματα όπου το χρήμα συνήθως είναι μαύρο.

Και η παιδεία; Η συνταγματικά κατοχυρωμένη δημόσια, δωρεάν παιδεία; Αυτή που τόσοι αγώνες γίνανε στο παρελθόν; Αλήθεια θυμάται κανείς το αίτημα του 15%;
Η παιδεία λοιπόν, χρόνια τώρα έχει μείνει απλά στις φιλοσοφικές συζητήσεις για τομές επί τομών. Έχει καταντήσει κάτι σαν ακυβέρνητο καράβι που όλοι προσπαθούν να εξωραΐσουν τα σαλόνια και τις κουκέτες, να βάψουν τις λαμαρίνες και να γυαλίσουν τα φώτα, αλλά κανείς δεν ασχολείται ούτε ενδιαφέρεται για να επισκευάσει το τιμόνι!
Καλή σχολική χρονιά σε όλους!

www.protagon.gr