Terra Computerata

Λοιπόν πώς αισθάνεστε εσείς  οι αφοσιωμένοι δημόσιοι λειτουργοί όταν βρίσκεστε αντιμέτωποι με τη συλλήβδην απαξίωση ως «χαραμοφάηδες του δημοσίου»;

Μη με παρεξηγήσετε δεν υποστηρίζω ότι δεν υπάρχουν τέτοιοι τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας. Εχω κάποιους υπόψη μου στο στενό μου επαγγελματικό περιβάλλον.

Η ολοένα και σφοδρότερη επίθεση κατά των δημοσίων υπαλλήλων κύριο όπλο έχει την έντεχνη διαχείριση μιας γκρίζας ζώνης μεταξύ αλήθειας και μύθου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κατακραυγή για τις αποσπάσεις εκπαιδευτικών. Στοχοποιήθηκαν από την άκριτη δημοσιογραφική αναπαραγωγή του υπουργικού λόγου που αποσιωπούσε την ακραία υποστελέχωση των διοικητικών υπηρεσιών τις οποίες καλύπτουν οι αποσπασμένοι. Θυμάστε πως η υπουργός μας είχε κατακεραυνώσει τους συναδέλφους γιατί δεν είχαν δουλειά να κάνουν στο γραφείο της κι έβγαζαν φωτοτυπίες.  Φυσικά δυο ορόφους παρακάτω στους διορισμούς, στις αποσπάσεις οι συνάδελφοι δε σήκωναν κεφάλι. Αν θέλουμε να κάνουμε οικονομία θα μπορούσε να είχε οργανωθεί μία καλύτερη διαχείριση του προσωπικού εντός του υπουργείου. Μία κυκλική μετακίνηση των υπαλλήλων που θα στελέχωναν τις υπηρεσίες που αντιμετωπίζουν περιοδικά φόρτο εργασίας. Φέτος αλήθεια πόσοι βγάζουν φωτοτυπίες στα υπουργικά γραφεία;

Παρατηρώ στον τύπο ότι συχνά συγχέονται ανόμοια φαινόμενα όπως η υποστελέχωση και η ανορθολογική κατανομή του ανθρώπινου δυναμικού και τροφοδοτείται η φιλολογία περί υπεράριθμων του δημοσίου με απώτερο στόχο τη συνακόλουθη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων.

Δεν είναι τυχαίο βέβαια ότι ο δημόσιος υπάλληλος κατεγράφη στην ελληνική (και όχι μόνο) συλλογική συνείδηση ως λιγότερο παραγωγικός σε σχέση με τον ιδιωτικό. Σκοπός μας δεν είναι να υπερασπιστούμε τη γραφειοκρατία, την αργομισθία, τις πολυθεσίες, την αυθαιρεσία και τη διαφθορά. Είναι όμως εκτός τόπου και χρόνου όποιος πιστεύει ότι θα εκλείψουν τα φαινόμενα αυτά με το δυναμικό του δημόσιου τομέα να πένεται και να λοιδορείται.

Στην απαξίωση του δημοσίου πρωτοστατούν ορισμένοι σχολιαστές στις εφημερίδες και τα δελτία των 8. Καθήκον τους βέβαια να καυτηριάζουν τα κακώς κείμενα. Ας μην ξεχνούν όμως τη σοφή ξένη παροιμία: «δεν πρέπει να πετούν πέτρες όσοι μένουν σε γυάλινα σπίτια». Οχι τίποτα αλλά μπορεί να θυμηθούμε τις θηριώδεις οφειλές ορισμένων μιντιακών/εκδοτικών συγκροτημάτων προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία και μετά να συζητήσουμε για δημοσιονομική κρίση.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010 στις 06:44 στην κατηγορία κοινωνία, ΜΜΕ. Μπορείς να παρακολουθείς τα σχόλια χρησιμοποιώντας το RSS 2.0 feed. Μπορείς να πας στο τέλος του άθρου και να αφήσεις σχόλιο. Τα pings προσωρινά δεν επιτρέπονται.