Terra Computerata

Ανοίγουν τα σχολεία! Μια πράξη που από μόνη της σημαίνει την αλλαγή της καθημερινότητας για το μεγαλύτερο κομμάτι του πληθυσμού της χώρας. Θα γίνουνε αγιασμοί, θα δείξει η TV υπουργούς και δημάρχους να εύχονται και να δηλώνουν «έπεα πτερόεντα» περιστοιχιζόμενοι από χαρούμενες παιδικές φάτσες. Και μετά τις γιορτές, ξεκινά δυνατά η εκπαιδευτική διαδικασία! Για την ακρίβεια ξεκινά η κατά φάσεις μάχη για την επίτευξη του τελικού στόχου. Την επιτυχία στις πανελλήνιες!!! Αυτός είναι δυστυχώς ο σκοπός, αυτή είναι η ουσία όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης μας. Τα υπόλοιπα είναι για να έχουμε να λέμε.

Αν λοιπόν οι υπουργοί μας ήταν στοιχειωδώς ειλικρινείς, θα έπρεπε να κάνουν αγιασμό σε όλες τις συνιστώσες της «εκπαιδευτικής διαδικασίας» και ειδικά στα φροντιστήρια. Ναι στα φροντιστήρια. Θέλουμε δε θέλουμε εκεί χτυπά η ουσία της σημερινής εξεταστοβόρας εκπαίδευσης κι ας μην αρέσει σε κανένα μας.
Αν το υπουργείο κάνει μια σοβαρή έρευνα για το ποσοστό των μαθητών που πηγαίνει σε κάθε είδους φροντιστήρια, τις ξένες γλώσσες δεν τις υπολογίζω, θα ανακαλύψει το προφανές.
Το πολύ μεγάλο μέρος των μαθητών γυμνασίου, η συντριπτική πλειοψηφία, αν όχι η ολότητα των μαθητών λυκείου και ένα μικρό μεν, υπαρκτό δε, ποσοστό μαθητών δημοτικού, έχουν σταθερή σχέση με αυτό που ονομάζουμε παραπαιδεία. Θα μου πεις τώρα ότι κατά καιρούς ακούμε δηλώσεις για εκπαιδευτικές τομές, για εκσυγχρονισμούς και βεβαίως για πάταξη της «παραπαιδείας». Μπούρδες!

Και γιατί παρακαλώ να παταχτεί η παραπαιδεία; Ενοχλεί κανένα εκτός βεβαίως από την τσέπη της οικογένειας; Τα φροντιστήρια καλέ μου αναγνώστη επιτελούν κοινωνικό έργο, γι αυτό και η ύπαρξή τους ευνοείται και από το κράτος και από τα σχολεία και από την τρόικα ακόμα!
Το κράτος ευνοεί την ύπαρξη φροντιστηρίων αφού έτσι βρίσκουν δουλειά χιλιάδες από τους  πτυχιούχους «καθηγητικών» σχολών που εκτός από το να διδάσκουν δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν σχετικό με αυτό που σπούδασαν. Και μη ρωτήσεις καλέ μου αναγνώστη γιατί κάθε χρόνο τα πανεπιστήμιά μας εισάγουν χιλιάδες μαθηματικούς, φυσικούς, φιλολόγους και θεολόγους γιατί είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και η κουβέντα που απαιτείται πολύ μεγάλη.

Οι καθηγητές των σχολείων μπορεί μεν να μην επιδοκιμάζουν δημόσια την ύπαρξη και λειτουργία των φροντιστηρίων αλλά τους κλείνουν πονηρά  το μάτι αφού ξέρουν ότι τελικά η όποια ευθύνη για την επιτυχία και ειδικά για την αποτυχία των μαθητών στις εξετάσεις μεταβιβάζεται αλλού. Ο γονιός τον φροντιστή πληρώνει, απ αυτόν έχει απαιτήσεις!

Όσα αφορά στην τρόικα αυτή βλέπει στα κιτάπια της το ποσό που εισπράττει το κράτος από τους φόρους των φροντιστηρίων και νιώθει χαρούμενη. Εννοείται ότι μάλλον μισεί τα ιδιαίτερα μαθήματα όπου το χρήμα συνήθως είναι μαύρο.

Και η παιδεία; Η συνταγματικά κατοχυρωμένη δημόσια, δωρεάν παιδεία; Αυτή που τόσοι αγώνες γίνανε στο παρελθόν; Αλήθεια θυμάται κανείς το αίτημα του 15%;
Η παιδεία λοιπόν, χρόνια τώρα έχει μείνει απλά στις φιλοσοφικές συζητήσεις για τομές επί τομών. Έχει καταντήσει κάτι σαν ακυβέρνητο καράβι που όλοι προσπαθούν να εξωραΐσουν τα σαλόνια και τις κουκέτες, να βάψουν τις λαμαρίνες και να γυαλίσουν τα φώτα, αλλά κανείς δεν ασχολείται ούτε ενδιαφέρεται για να επισκευάσει το τιμόνι!
Καλή σχολική χρονιά σε όλους!

www.protagon.gr

Ο Eλληνας τελικά ως φαίνεται έχει το φροντιστήριο στο DNA του! Το λέω αυτό διότι ακόμη και φοιτητές στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο πηγαίνουν σε φροντιστήριο για να περάσουν τα μαθήματα του ιδρύματος. Το ελληνικό κράτος δίνει τη δυνατότητα σε ανθρώπους άνω των 25 ετών, οι οποίοι έχουν διαμορφώσει εν πολλοίς τους επαγγελματικούς δρόμους που θα ακολουθήσουν, να σπουδάσουν μία επιστήμη που τους ενδιαφέρει. Aλλωστε, ο θεσμός του Ανοιχτού Πανεπιστημίου από τη φύση του έχει ως βασική φιλοσοφία να προσφέρει σε όσους επιθυμούν τη δυνατότητα να σπουδάσουν κάτι το οποίο πάντα ονειρεύονταν, αλλά δεν τα κατάφεραν στην ηλικία μεταξύ 18 και 25. Ουσιαστικά, να κάνουν το μεράκι τους, να πλουτίσουν ως άτομα. Κι όμως, πρόσφατα, 40χρονος φοιτητής του ΕΑΠ μου εκμυστηρεύθηκε ότι εκτός από τα δίδακτρα (περίπου 3.000 ευρώ) που κατέβαλε για να εγγραφεί στις τέσσερις θεματικές ενότητες – μαθήματα της σχολής του, έδωσε άλλα περίπου 2.000 ευρώ για το φροντιστήριο ώστε να είναι πανέτοιμος στις εξετάσεις του ΕΑΠ.

Το ζήτημα έχει δύο όψεις. Από τη μία, είναι το άγχος των φοιτητών, οι οποίοι δεν δείχνουν να εμπιστεύονται τις δυνάμεις τους, αλλά καταφεύγουν στον γνωστό τυφλοσούρτη του φροντιστηρίου για να αντιμετωπίσουν τις εξετάσεις. Αυτό έμαθαν στο γυμνάσιο, στο λύκειο, ακόμη και στο (συμβατικό) πανεπιστήμιο, αυτό αναπαράγουν και σε τούτη την περίπτωση, στην οποία η μελέτη και η πρόσκτηση γνώσης γίνεται από μεράκι. Εκτός κι αν πρόκειται για μία ακόμη περίπτωση καταστρατήγησης ουσιαστικά ενός θεσμού, όπως συμβαίνει συχνά στην Ελλάδα. Πρόκειται για την περίπτωση που οι φοιτητές δεν σπουδάζουν στο ΕΑΠ για το κέφι τους, αλλά έχουν στόχο να αναβαθμίσουν τα ακαδημαϊκά προσόντα τους (π. χ. από την κλίμακα της τεχνολογικής εκπαίδευσης να περάσουν σε εκείνη της πανεπιστημιακής) και να διεκδικήσουν έτσι αύξηση των αποδοχών τους. Η άλλη όψη του ζητήματος αφορά στο ίδιο το ΕΑΠ. Στην περίπτωση αυτή το ερώτημα είναι εάν οι καθηγητές του ιδρύματος έχουν οργανώσει τόσο σύνθετα και συμπυκνωμένα μαθήματα, με αποτέλεσμα πολλοί φοιτητές να μη βλέπουν άλλη λύση για να τα περάσουν παρά να προσφύγουν στο φροντιστήριο. Την εκδοχή αυτή δίνει ο 40χρονος φοιτητής, ο οποίος διαμαρτυρήθηκε στην «Κ» ότι το ίδιο το ίδρυμα ακυρώνει την αποστολή του και μέσω του περιεχομένου των μαθημάτων του αναπαράγει το μοντέλο που βλέπουμε να επικρατεί στο γυμνάσιο, στο λύκειο και στο συμβατικό πανεπιστήμιο. Δηλαδή, ακυρώνει την ίδια του την αποστολή.

Oπως και να έχει, η σπουδή πολλών φοιτητών του ΕΑΠ να πάνε φροντιστήριο για να τα καταφέρουν στις εξετάσεις επιβεβαιώνει εκείνους που υποστηρίζουν ότι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δύσκολα θα αλλάξει εάν από το δημοτικό δεν διδάξουμε στα παιδιά πως να μαθαίνουν και να αγαπούν τη γνώση, χωρίς να χρειάζεται να κυνηγούν μόνο το αποτέλεσμα παπαγαλίζοντας βιβλία…

Άρθρο του Απ. Λακασά στην Καθημερινή

Ποιος θα διαβάσει το παιδί; Μα, φυσικά, το αναγνωστήριο! Τι συμβαίνει όταν η μαμά και ο μπαμπάς λείπουν στη δουλειά και το ολοήμερο σχολείο δεν κάνει τη δουλειά του; Η δημόσια δωρεάν παιδεία γίνεται καπνός από την πρώτη κιόλας δημοτικού!

Με διάφορους τίτλους, όπως «μελετητήριο», «αναγνωστήριο» ή «κέντρο μελέτης», στην ουσία τα τελευταία χρόνια πληθαίνουν τα φροντιστήρια των δημοτικών! Οι υπηρεσίες που παρέχουν είναι διάβασμα των παιδιών για την επόμενη μέρα και φύλαξη μέχρι το απόγευμα.

Ποιοι είναι οι πελάτες τους; Είναι οικογένειες οι οποίες στέλνουν τα παιδιά τους στα δημόσια σχολεία. Αλλά και πάλι, πρέπει να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη, στριμώχνοντας στον οικογενειακό προϋπολογισμό ακόμη ένα φροντιστηριακό κονδύλι… Για ποιο λόγο; Γιατί δεν έχουν οι ίδιες τον χρόνο και τον… τρόπο να διαβάσουν τα παιδιά τους, όπως μας λένε οι επιχειρηματίες του χώρου, αποκαλύπτοντας την απόλυτη στρέβλωση του συστήματος…

Βεβαίως, ο Δημ. Μπράτης παραδέχεται ότι το ολοήμερο καλύπτει κατά κύριο λόγο τις κοινωνικές και όχι τις εκπαιδευτικές ανάγκες των μαθητών. Κοινώς, λειτουργεί σαν πάρκινγκ παιδιών, θα συμπληρώναμε εμείς. Γι’ αυτό ίσως, κι από τους καλύτερους πελάτες των αναγνωστηρίων έγιναν γονείς οι οποίοι απογοητεύτηκαν, όλο αυτό το διάστημα, από τη λειτουργία των ολοήμερων.

Πόσα είναι; Κανείς δεν ξέρει. Αλλωστε για το υπουργείο επισήμως δεν υπάρχουν! Απευθυνθήκαμε στη διεύθυνση ιδιωτικής εκπαίδευσης του υπουργείου Παιδείας, και μας είπαν ότι τα φροντιστήρια δημοτικής εκπαίδευσης καταργήθηκαν το… 1977 με το νόμο 682, και η ίδρυσή τους προβλεπόταν σε νόμο του 1940. Εν έτει 2009 φυτρώνουν όμως σαν τα μανιτάρια και ο Μιχ. Αμοιραδάκης, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Φροντιστών Ελλάδος, μας τονίζει ότι «κανείς δεν γνωρίζει τον πραγματικό τους αριθμό. Οσα βλέπουμε και εμείς στο δρόμο».

Προς το παρόν, τα αναγνωστήρια λειτουργούν ως εμπορικές επιχειρήσεις, με άδειες από το υπουργείο Εμπορίου. «Η πολιτεία, όμως, κάνει ότι δεν τα βλέπει. Οτι δεν υπάρχουν. Αυτός είναι ο ορισμός του παραλόγου. Και από τη στιγμή που δεν υπάρχει κανένας θεσμικός έλεγχος, το αν γίνεται ή δεν γίνεται δουλειά, εξαρτάται από την επαγγελματική ευσυνειδησία του καθενός που διαθέτει μία τέτοια επιχείρηση».

 Ελευθεροτυπία