Terra Computerata

Στο μεταξύ, όπως πηγαίναμε, πηγαίνουμε! όλο και πιο βαθιά στο σπιράλ του θανάτου, όλο και πιο βαθιά στην ύφεση.

Γύρω στα 26 δισ. ευρώ από το Δ’ ΚΠΣ μνέσκουν αναπορρόφητα, ενώ καταθέσεις 30 δισ. ευρώ διοχετεύθηκαν από τους Ελληνες πλούσιους σε τράπεζες του εξωτερικού, χωρίς οι κάτοχοί τους να εξορισθούν -για να πάνε να ζήσουν μαζί με τα λεφτά τους εκεί στην ξένη…

Ερχεται (αν έρχεται) αναπτυξιακός νόμος, όμως χωρίς …πόρους(!)…

…ενώ οι δημόσιες επενδύσεις περικόπτονται κι άλλο, γύρω στο 1 με 1,5 δισ. ευρώ, με αποτέλεσμα, τα μικρά κυρίως έργα, δρόμοι και ψιλοϋποδομές, απ’ αυτά που δίνουν ζωή στις επαρχίες, να αναστέλλονται και μαζί τους να εξαερώνονται τα εργατικά μεροκάματα που θα έφθαναν στο μπακάλικο, στο βιβλιοχαρτοπωλείο, το ρουχάδικο και το περίπτερο…

Φυτοζωούμε

αλλά αυτό δεν είναι το χειρότερο σε αυτή την κάθοδό μας προς τον Αδη (κι ως προς αυτό είναι σωστή η «λάθος συνταγή» του ΔΝΤ), το χειρότερο είναι ότι επαναλαμβάνουμε την ίδια λογική: να φέρουμε λεφτά απ’ το Κατάρ ή το Ντουμπάι, να φέρουμε ξένους επενδυτές (τη στιγμή που η εγχώρια αστική τάξη την κοπανάει για τη Βουλγαρία κι άλλους «μεσαιωνικούς» παραδείσους), να ξεκοκκαλίσουμε ό,τι μπορούμε απ’ την Ευρωπαϊκή Ενωση, αντί να παράξουμε λεφτά οι ίδιοι, αντί να βρούμε τρόπους να παράξουμε πλούτο οι ίδιοι.

Συνεχίζουμε τις κουτοπονηριές (όπως με τα φωτοβολταϊκά), το ξεπούλημα δημόσιου πλούτου και δημόσιων πόρων, την παροχή καλών υπηρεσιών στο μαύρο χρήμα κι όλα τα γνωστά τσαπατσούλικα τσατσιλίκια.

Αντί για μια νέα εθνική στρατηγική από μηδενική βάση για τα τρένα φέρ’ ειπείν ή τις μεταφορές, το γνωστό κι αντιπαραγωγικό μπάτε σκύλοι αλέστε.

Η χώρα δεν παράγει. Δεν σκέφτεται. Δεν έχει στόχους και στρατηγική. Τρώει τις σάρκες της για να πληρώσει το χρέος της το οποίο θα αυξηθεί. Πνίγεται μέσα στις παρλαπίπες και τις πομφόλυγες των κυβερνητών της (τύπου Παγκαλοραγκούση) κι έχει καταστεί φόρου υποτελής σε Ξένες Δυνάμεις.

Με μοναδικό πολιτικό σπάραγμα τις ίντριγκες του πριγκιπάδελφου Νικολάκη να φέρει λεφτά απ’ το Κατάρ ή το Ντουμπάι.

Και τα 6.000.000 Μήτσων που παράγουν τον πλούτο αυτής της χώρας να φορολογούνται λες κι είναι μαχαραγιάδες, να διασύρονται ότι είναι τεμπέληδες, να τους διαμελίζονται οι μισθοί, να αποθαρρύνονται στο επιχειρείν, να παρωθούνται σε εθνική κατάθλιψη και απελπισία…

Δεν είναι μονόδρομος, είναι κάθοδος στα Τάρταρα.

Ο Στάθης στην Ελευθεροτυπία

Τεράστια αποδεικνύεται η διαδρομή, σε όλη τη γραφειοκρατική γραμμή του κράτους, που χρειάστηκε να διανύσει το υπουργείο Παιδείας, προκειμένου να εντοπίσει όλους τους αποσπασμένους εκπαιδευτικούς του.

Από το Γενικό Αρχείο του Κράτους, την Ακαδημία Αθηνών και τα Ανώτατα Ιδρύματα της χώρας, έως τους πιο απίθανους φορείς του Δημοσίου (υπαγόμενους σε διάφορα «άσχετα» υπουργεία), τις απανταχού Μητροπόλεις, δημόσιες βιβλιοθήκες, γυμναστήρια και εθνικές ομάδες διαφόρων αθλημάτων.

Δημοφιλέστεροι, βέβαια, προορισμοί ήταν και παραμένουν οι διευθύνσεις, και δη οι περιφερειακές, του ίδιου του υπουργείου, μαζί με τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ: συνολικά, απασχολούσαν τους 3.000 από τους 5.000 εκπαιδευτικούς, που εστάλησαν πίσω στα σχολεία· για την ακρίβεια, επέστρεψαν οι 4.800 από τους 8.500 (πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας), που είχαν αιτηθεί και λάβει απόσπαση πέρυσι, για να διακτινιστούν σε όλη τη χώρα, ακόμη και έξω από αυτήν, αν ληφθεί υπόψη και το «μάζεμα» που έκανε το υπουργείο Παιδείας στις αποσπάσεις εξωτερικού – στο Παρίσι ήταν τριπλάσιοι από αυτούς που χρειάζονται. Με λίγα λόγια, άλλοι προτιμούν τη ζωή στα μεγάλα κέντρα κι άλλοι… το πατρικό τους.

Ωστόσο, «δεν παραμένουν πολλά χρόνια στις θέσεις τους» σπεύδουν να διευκρινίσουν ορισμένα στελέχη του υπουργείου. «Οι περισσότεροι που βρήκαμε, ήταν από δύο έως πέντε χρόνια». Το σοβαρό πρόβλημα, όμως, ήταν άλλο: κάθονταν πολλοί στην ίδια καρέκλα! Ακόμη κι αν θεωρείται λογικοφανής η απασχόληση 1.200 ατόμων σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ, 2.000 σε όλες τις διευθύνσεις (δηλαδή, νομούς) του υπουργείου Παιδείας, άντε και των 900 στον ΟΕΕΚ (που μοιράζονται σε υπηρεσίες, αλλά και σε ΙΕΚ για διδασκαλία), είναι δύσκολο να εξηγηθεί τι κάνουν τέσσερα άτομα στη μικρή βιβλιοθήκη της Βέροιας. Εξίσου δύσκολη είναι η κατανόηση της ύπαρξης εκπαιδευτικού, λ.χ., στον ΕΝΙΖΑ, έναν φορέα υπαγόμενο στο υπουργείο Μεταφορών (!), ή της πλούσιας στελέχωσης των γυμναστηρίων ανά τη χώρα, και ακολούθως των εθνικών ομάδων διαφόρων αθλημάτων.

Μετά την εκκαθάριση, έμειναν όσοι χρειάζονταν, τονίζουν τώρα οι εκπρόσωποι του ΥΠΕΠΘ. Σε ορισμένες περιπτώσεις, δε, έμεινε ένας τυχερός -πλην μόνος- αποσπασμένος. Στις βιβλιοθήκες, ειδικά, «υπάρχει ένας σε κάθε μία». Ετσι λένε. «Το παράκανε το υπουργείο», ανταπαντούν οι εκπαιδευτικοί από την άλλη. «Ετσι ερήμωσαν τα ΚΕΠΕ (Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης)», τονίζουν.

Οπως και να έχει, το φαινόμενο των αποσπάσεων είναι συνδεδεμένο με τους μύθους και τις αλήθειες που γεννά το αέναο πελατειακό σύστημα της κρατικής μηχανής. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, δημόσιοι υπάλληλοι-εκπαιδευτικοί εναλλασσόμενοι, ανά τρία ή και πέντε χρόνια, σε διάφορες περιζήτητες θέσεις της μεγάλης κρατικής γραφειοκρατικής μηχανής, απολάμβαναν μια ιδιότυπη διδασκαλική θητεία με πολύ ευρύ φάσμα καθηκόντων. Στα πανεπιστήμια και στα ΤΕΙ, λ.χ., άλλοι αποσπώνται για να ασκήσουν διοικητικά καθήκοντα, άλλοι για την ανάληψη θέσεων βοηθητικού επιστημονικού προσωπικού (σε εργαστήρια, πρακτικές ασκήσεις κ.ά.) στην εξασφάλιση των οποίων παίζει ρόλο και το βιογραφικό. Οι μεταπτυχιακοί και διδακτορικοί τίτλοι κάνουν τη διαφορά.

Πιο «φιλόξενοι», ωστόσο, από όλους, αποδεικνύονται οι πολυάριθμοι εποπτευόμενοι φορείς του υπουργείου Παιδείας, εξ ου και ο μεγάλος όγκος των εκεί αποσπάσεων. Δεν απαιτούνται ειδικές προϋποθέσεις, παρά μια καλή γνωριμία. Με βασικό κριτήριο τον τόπο διαμονής του ενδιαφερομένου, γίνεται η αίτηση και πολύ γρήγορα η απόσπαση. Είναι περιττό δε να εξηγηθεί γιατί μια θέση γραφείου, είτε σε κεντρική είτε σε περιφερειακή διεύθυνση, είναι σαφώς προτιμότερη από τη διδασκαλία μέσα στην τάξη.

ENET

Τώρα ξέρω πως θα φανεί περίεργο αλλά υπάρχουν ακόμη – ω ναι – αρκετοί αργόμισθοι, αποσπασμένοι στο κέντρο της Αθήνας σε υποστελεχωμένες υπηρεσίες, που έχει να τους δει η υπηρεσία μήνες. Μάλιστα ήταν οι πρώτοι που εξασφάλισαν την παράταση της απόσπασης… Κι υπάρχουν κι άλλοι που τιμούν τη θέση τους με το έργο τους και κόπηκαν κι έπρεπε να παρακαλέσουν για να συνεχίσουν τη δουλειά τους…

Η Ουρανία Αναστασιάδη με τους φοιτητές της στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών

Με βήμα γοργό, παρά το λιοπύρι, μετά το μάθημα στο σχολείο όπου διδάσκει γραφιστική στα παιδιά, κατευθύνθηκε στο λεωφορείο με προορισμό το Μαρούσι, στην Ανδρέα Παπανδρέου.

Στον μπλε φάκελο που κρατούσε στο χέρι είχε όλα τα στοιχεία που χρειαζόταν: βιογραφικό, φωτογραφίες, εργασίες διπλωματικές, σχέδια και θέματα για απολυτήριες εξετάσεις. Εξω από το υπουργείο Παιδείας συναντήθηκε με τους συμφοιτητές της, τον Σπύρο, το Νίκο, τον Φίλιππο, την Τατιάνα, τον Παναγιώτη, τη Σοφία, τον Γιάννη, τον Μανόλη. Πήρε την πρωτοβουλία να ανεβεί μόνη της στο γραφείο της υπουργού Αννας Διαμαντοπούλου. Φανερά στοχοπροσηλωμένη στην αποστολή της η Ειρήνη Πέππα, με όλες τις αποδείξεις για να πείσει τους επιτελείς της Παιδείας μας πως η Ουρανία, η δασκάλα και φίλη τους, έπρεπε να μείνει και φέτος στην ΑΣΚΤ στην Πειραιώς.

«Συναντήσαμε αρκετή αυστηρότητα στην είσοδο», μας λέει η Ειρήνη, απόφοιτος της Σχολής. «Δεν μας άφηναν να μπούμε όλοι μαζί χωρίς ραντεβού και ήταν αδύνατον να πούμε ψέματα μια και στην είσοδο έχουν ένα βιβλίο με γραμμένα όλα τα ραντεβού της ημέρας, καθώς και παίρνουν τηλέφωνο το πρόσωπο που θέλεις να συναντήσεις για να επιβεβαιώσουν το ραντεβού! Τελικά, ύστερα από αρκετές διαπραγματεύσεις άφησαν να περάσει ένα μόνο πρόσωπο. Ανέβηκα εγώ, και με συνοδεία σεκιουριτάδων φαντάσου. Ο κ. Κουλαϊδής είχε σύσκεψη και ήταν αδύνατον να πραγματοποιηθεί συνάντηση μαζί του. Μίλησα όμως με τη γραμματέα του, την κ. Γιαννόγκονα. Της εξήγησα τι συμβαίνει, κράτησε το τηλέφωνο της Ουρανίας Αναστασιάδου καθώς και το δικό μου».

Η Ειρήνη, όπως και τα άλλα παιδιά, μιλά με ανυπόκριτη αγάπη για την Ουρανία τους. Για την αποσπασμένη καθηγήτριά τους από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (έχει οργανική θέση στο 4ο Γυμνάσιο Αθήνας στον Σταθμό Λαρίσης) που εδώ και πέντε χρόνια διδάσκει στην Καλών Τεχνών στην Πειραιώς εικαστικά και παράλληλα λειτουργεί ως διερμηνέας κωφών στη νοηματική. «Υστερα από αρκετή ώρα τελικά με έφερε σε επαφή με μια συνεργάτιδα του κ. Κουλαϊδή, τη κ. Αντωνίνη», συνεχίζει η Ειρήνη. «Εκείνη με ρώτησε τι διαφορά έχει να πάει ένας απλός διερμηνέας αντί για την Ουρανία. Της ανέλυσα τι σημασία έχει ο διερμηνέας αυτός να κατέχει κιόλας καλά το αντικείμενο σπουδών μας. Της έφερα ως παράδειγμα τη λέξη “εξπρεσιονισμός” περί νοηματικού αλφαβητίσματος (τι χάσιμο χρόνου) και της έδειξα το νόημα του “αισθάνομαι” που είναι πολύ κοντά με αυτή την ορολογία που ένας απλός διερμηνέας δεν ξέρει όχι μόνο να το νοηματίσει αλλά ούτε και να το εξηγήσει σε εμάς».

Για τους φοιτητές με προβλήματα ακοής η Ουρανία δεν είναι απλώς η δασκάλα, η φίλη και η μεταφράστρια, είναι ουσιαστικά «η φωνή τους». Κόρη κωφών γονέων η Ουρανία Αναστασιάδου σπούδασε ζωγραφική δίπλα στον Νίκο Κεσσανλή, πραγματοποίησε με υποτροφία του ΙΚΥ μεταπτυχιακές σπουδές στο Gallaudet University των ΗΠΑ στη Διδακτική Κωφών και απέκτησε προδιδακτορικό τίτλο σπουδών Master of Arts. Είναι ενεργή εικαστικός και έχει λάβει μέρος σε πολλές εκθέσεις. Γνωρίζει αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά και αμερικανική νοηματική γλώσσα (ASL).

Από τις σελίδες της «Ε» έχουμε τρεις φορές γράψει για το έργο της Ουρανίας, στις 10/08/2010 στις 06/03/2010 και στις 19/09/2008. Ο πρύτανης της ΑΣΚΤ, Γιώργος Χαρβαλιάς, έχει δηλώσει: «Επειδή στην κατηγορία των ειδικών διατάξεων μεγάλο ποσοστό συμμετοχής έχουν άτομα που πάσχουν από κώφωση (κωφαλαλία), η Σχολή έχει ζητήσει και μεριμνήσει για την απόσπαση της εκπαιδευτικού από τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση Ουρανίας Αναστασιάδου, η οποία εκτός από τις ειδικές μεταπτυχιακές σπουδές στην Αμερική για τη διδασκαλία κωφών έχει και πτυχίο Ζωγραφικής της ΑΣΚΤ, με αποτέλεσμα να είναι, ίσως, το μοναδικό κατάλληλο άτομο για να διερμηνεύσει νοηματικά εικαστικούς όρους, όπως “ορίζοντας”, “φόρμα” κ.λπ.».

ΕΝΕΤ