Terra Computerata

Η αλήθεια…
.. δεν µπορεί να χωρέσει σε εικόνες, επειδή το σινεµά είναι η τέχνη του ψεύδους. Αυτά τα λόγια είχε βάλει κάποτε ο Γκοντάρ στο στόµα ενός από τους ήρωες της ταινίας του «Ο έρωτας». Σήµερα πια υπάρχουν πολλοί σκηνοθέτες που τον διαψεύδουν.
Δεν είναι…
… µόνο ο Μάικλ Μουρ. Ούτε ο Τσαρλς Φέργκισον, που η ταινία του «Δουλειά από µέσα» βγάζει στη φόρα την αλήθεια για την παγκόσµια οικονοµική κρίση και το σύστηµα διαφθοράς χρηµατιστών, τραπεζιτών, πολιτικών και δηµοσιογράφων. Με την ταινία του «Κλίβελαντ κατά Γουόλ Στριτ», που θα δούµε στις κινηµατογραφικές αίθουσες τον Οκτώβριο, όπως και την προηγούµενη, ο Ελβετός Ζαν-Στεφάν Μπρον κάνει µία δίκη που δεν έγινε και που µάλλον δεν θα γίνει ποτέ. Ο σκηνοθέτης στήνει µία δίκη µε πραγµατικούς µάρτυρες, πραγµατικούς δικηγόρους και πραγµατικό δικαστή. Αυτοί που λείπουν από το εδώλιο του κατηγορουµέ- νου είναι οι πραγµατικοί ένοχοι. Τον Ιανουάριο του 2008, οκτώ µήνες προτού η παρατράπεζα Λίµαν Μπράδερς καταρρεύσει και πυροδοτήσει την παγκόσµια οικονοµική κρίση, µε πρωτοβουλία του δηµάρχου της πόλης του Κλίβελαντ κατατέθηκαν αγωγές κατά 21 µεγάλων τραπεζών που ευθύνονταν για τοξικά στεγαστικά δάνεια, τα οποία είχαν προκαλέσει ένα κύµα εξώσεων στη δεύτερη µεγαλύτερη πόλη του Οχάιο. Οµως οι δικηγόροι της Γουόλ Στριτ κατάφεραν να εµποδίσουν όλες τις προσπάθειες να φτάσει αυτό το σκάνδαλο στα δικαστήρια. Η δίκη που έστησε ο Μπρον είναι λοιπόν µόνο κινηµατογραφική. Κι ας συµµετέχουν σε αυτήν ο δικηγόρος που κατέθεσε την πρώτη αγωγή και ένας δικαστής του Κλίβελαντ.

Το ζήτηµα…
… στο οποίο καλούνται να απαντήσουν οι ένορκοι είναι αν οι τράπεζες της Γουόλ Στριτ έχουν ευθύνες για τις βλάβες που υπέστη η πόλη του Κλίβελαντ, όπου δεκάδες γειτονιές ερηµώθηκαν από τις µαζικές εξώσεις των κατοίκων που δεν µπορούσαν να ξοφλήσουν τα δάνειά τους και όπου ξεφύτρωσε µία πρωτοφανής στα χρονικά εγκληµατικότητα. «Οι κάτοικοι του Κλίβελαντ έχουν ονοµάσει την πόλη τους “σηµείο µηδέν”», λέει ο ελβετός σκηνοθέτης. «Σαν να τους βρήκε µια καταστροφή µεγάλη όσο ένας σεισµός ή ένα τσουνάµι».

Από τις αλήθειες…
… αυτές αναδεικνύεται η ξεχωριστή προσωπικότητα της Μπάρµπαρα Αντερσον που, όπως γράφει το περιοδικό «Βαράιετι», θα της άξιζε ένα ξεχωριστό ντοκιµαντέρ. «Είναι µια σύγχρονη Αντιγόνη που τολµάει να λέει “όχι” και να τα βάζει µε τους ισχυρούς», λέει ο Μπρον. «Το κίνηµα που οργάνωσε για τη σωτηρία των σπιτιών είχε µεγάλη επιτυχία. Στριµώχνει τις τράπεζες να αναδιαπραγµατευτούν τα δάνεια µε τους οφειλέτες. Παρ’ όλο που οι ΗΠΑ είναι µία ατοµιστική χώρα, σε όλες τις πόλεις θα βρει κανείς αγωνιστές στις γειτονιές.

Ακόµη και ο Οµπάµα ήταν ένας τέτοιος. Πρώην.

Η δίκη βάζει ερωτήµατα: Αποδεχόµαστε τα πάντα; Μπορούµε να αλλάξουµε τα πράγµατα; Και µας υπενθυµίζει πως η αντίσταση είναι εφικτή, όσο κι αν αυτή φαίνεται µικρή ή ασήµαντη».

Δρόμοι του Ρούσσου Βρανά στα Νέα

Δεν είναι λίγες οι φορές που εντοπίζω στη «Νέα Εστία» ενδιαφέροντα µελετήµατα στις τελευταίες σελίδες, στην ενότητα «Μηνολόγιο». Σε αυτό το τεύχος δηµοσιεύεται το πρωτότυπο θέµα της Φένιας Αδαµίδου «Ο ηδονοβλεψίας συγγραφέας – Οι περιπτώσεις του Αλέξανδρου Παπαδιαµάντη, του Οδυσσέα Ελύτη και του Ανδρέα Εµπειρίκου».

Η συγγραφέας του µελετήµατος παραθέτει πολλά αποσπάσµατα από κείµενα των τριών «που διακρίνονται, άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο, για την ηδονοβλεπτική τους διάθεση», τονίζοντας εισαγωγικά ότι «ο όρος “ηδονοβλεψίας” είναι τεχνικός, που σηµαίνει ότι ούτε απαξιωτικά ή µειωτικά χρησιµοποιείται ούτε υπαινίσσεται κάποια νοµική ή κλινική χροιά». Η Αδαµίδου χωρίζει το κείµενό της σε τρεις ενότητες: 1) Υπαινικτικές ηδονοβλεψίες, 2) Η περιγραφή ενδυµάτων ως άλλοθι αποκαλύψεων, 3) Μέσα από την κλειδαρότρυπα. Υπενθυµίζοντας ότι η ηδονοβλεπτική διάθεση του Εµπειρίκου εντοπίζεται και σε φωτογραφίες νεαρών κοριτσιών που έχει τραβήξει ο ίδιος (βλ. το λεύκωµα «Η Ανδρος του Ανδρέα Εµπειρίκου», Εκδ. Αγρα (Καΐρειος Βιβλιοθήκη), αντιγράφω το συµπέρασµα της Αδαµίδου: «Στον Παπαδιαµάντη η λαθραία θέαση ενός ούτως ή άλλως απαγορευµένου ερωτικού θεάµατος γίνεται (κατά τον Ελύτη) σχεδόν “ανεξέλεγκτα”, γεγονός που, παρά τον αισθησιασµό της περιγραφής, παραπέµπει στην “αθωότητα” του τυχαίου. Στο έργο του ίδιου του Ελύτη η ηδονοβλεπτική διάθεση είναι προφανής και διάχυτη σε όλο το έργο. Ως εκ τούτου η ηδονοβλεψία ορίζεται ως ενέργεια προγραµµατισµένη, το ερωτικό κρυφοκοίταγµα όχι µόνο φαίνεται να επιδιώκεται, αλλά κάποτε και να επιβάλλεται. Τέλος, στον Εµπειρίκο οι πολλαπλές σκηνές παρατεταµένης και ελευθέριας ηδονοβλεψίας, τόσο στον «Μεγάλο Ανατολικό» όσο και σε άλλα κείµενα, αποτελούν µια κατηγορία της απροκάλυπτης, επιδεικτικής και επιθετικής κάποτε ερωτικής συµπεριφοράς, που ο ίδιος ο ποιητής / ψυχαναλυτής πρεσβεύει. Ωστόσο ένα είναι σαφές: και στους τρεις συγγραφείς η λαθραία ερωτική θέαση δεν είναι τίποτε άλλο παρά µια διαφορετική όψη του µεγάλου εγκόσµιου θεάµατος».

Τα Νέα

Ανορθολογική αξιοποίηση προσωπικού

Κατά 7.847 αυξήθηκαν πέρυσι σε σχέση με το σχολικό έτος 2008-2009 οι μόνιμοι εκπαιδευτικοί στα ελληνικά σχολεία. Και όμως, ακόμη παρουσιάζονται ελλείψεις εκπαιδευτικών, κάτι που υποδηλώνει την ανορθολογική αξιοποίηση του προσωπικού. Το συμπέρασμα αυτό προκύπτει από τα στοιχεία που δημοσιοποίησε χθες η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, βάσει των οποίων το 2009-2010 στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση υπηρετούσαν 77.756 εκπαιδευτικοί από 75.599 το 2008-2009 (αύξηση 2,3%). Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση πέρυσι οι καθηγητές αυξήθηκαν σε 88.455 από 82.765 (+6,9%).

Από την άλλη όμως, η αύξηση του μαθητικού πληθυσμού ήταν μικρότερη. Συνολικά, στα ελληνικά σχολεία το 2009-2010 φοίτησαν 1.486.264 μαθητές από 1.480.588 το 2008-2009. Μάλιστα, στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση οι μαθητές μειώθηκαν πέρυσι (384.516 από 385.536) ενώ αυξήθηκαν στη δευτεροβάθμια (331.518 από 328.080), λόγω των παιδιών μεταναστών που συνεχίζουν στο γενικό λύκειο (+3% αυξήθηκαν οι μαθητές) και τα επαγγελματικά λύκεια (+5,3% η αύξηση των μαθητών τους).

Καθημερινή

Οπως λέει και το άσμα: “Δε θέλω άπραγους και φοβισμένους, σας θέλω ζόρικους, ηλεκτρισμένους…”