Όπως κάθε Σεπτέμβρη, με το που κατακαθίζει η σκόνη στην Θεσσαλονίκη (μετά την απελευθέρωσή της από την μεταφερόμενη πολιτική ελίτ), η ελληνική κοινωνία στρέφεται σε ένα άλλο καθιερωμένο φθινοπωρινό τελετουργικό: Εν όψει της νέας σχολικής χρονιάς, οι εφημερίδες και τα κανάλια αναπαράγουν τον μακρύ κατάλογο των ελλείψεων της δημόσιας παιδείας, το υπουργείο πασχίζει να πείσει ότι “για πρώτη φορά” όλα είναι έτοιμα από την πρώτη κιόλας μέρα, οι δάσκαλοι κι οι μαθητές προσπαθούν να συνηθίσουν στην ιδέα του ξυπνητηριού, και όλοι μαζί αρχίζουμε να κάνουμε σχέδια για το τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου.
Το άνοιγμα των σχολείων δίνει έναυσμα για πολλές συζητήσεις, συνήθως μοιρολατρικές, για τα μεγάλα προβλήματα της παιδείας: Τις κενές θέσεις καθηγητών, το ψυχολογικό διαζύγιο που εδώ και καιρό έχουν πάρει τα παιδιά από το σχολείο, το εξεταστικό σύστημα που ακυρώνει την εκπαιδευτική διαδικασία, την παράδοση της νεολαίας στα φροντιστήρια, την παπαγαλία που καταστρέφει τις ψυχές και νεκρώνει το μυαλό τους.
Είναι δείγμα υγείας ότι από άκρου σε άκρο της χώρας όλοι δείχνουν να ανησυχούν για τις μόνιμες πληγές της ελληνικής παιδείας. Όμως για να επιτύχει αποτελέσματα αυτή η πίεση χρειάζεται και κάτι άλλο: Να ξεπηδά όχι μόνο από τις λαϊκές και μικρομεσαίες τάξεις αλλά και να αφορά, σε κάποιο βαθμό τουλάχιστον, την ελίτ του τόπου. Για αυτό ακριβώς όμως τον λόγο, αυτόν τον Σεπτέμβρη, όπως και τους προηγούμενους διό-τρεις, νιώθω ότι ασφυκτιώ: Επειδή στα θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας ένα καρκίνωμα εργάζεται σιωπηλά νεκρώνοντας τα τελευταία κύτταρα που συνέδεαν τους έχοντες και ασκούντες την εξουσία με το διακύβευμα της ελληνικής παιδείας. Το καρκίνωμα αυτό είναι γνωστό με τα αρχικά ΙΒ, το ακρώνυμο του International Baccalaureate®.
Φανταστείτε μια χώρα της οποίας η ελίτ (ισχυροί πολιτικοί, πετυχημένοι επιχειρηματίες, φωτισμένοι πανεπιστημιακοί, φτασμένοι καλλιτέχνες κλπ) να στέλνει τα παιδιά της στο εξωτερικό από το τέλος της Α’ Λυκείου. Φανταστείτε τα αεροπλάνα να γεμίζουν με 16χρονους μετανάστες “καλών οικογενειών” που οδεύουν στην Αμερική, στην Αγγλία, στην Αυστραλία, στην Ελβετία κλπ, όπου θα τελειώσουν το ντόπιο αγγλόφωνο λύκειο με σκοπό, κατόπιν, να γίνουν δεκτοί σε ξένα πανεπιστήμια. Με άλλα λόγια, φανταστείτε μια χώρα όπου οι γόνοι της κοινωνικής τάξης που ασκεί την πολιτική, οικονομική και κοινωνική εξουσία παίρνουν οριστικό και αμετάκλητο διαζύγιο από το σύστημα παιδείας της πατρίδας τους. Μια τέτοια χώρα, απλά, θα έχανε την ικανότητα να αναπαράγεται πολιτιστικά.
Δεν χρειάζεται αγαπητοί αναγνώστες να φανταστείτε μια τέτοια χώρα. Δεν χρειάζεται γιατί απλώς περιέγραψα την σημερινή πραγματικότητα στην Ελλάδα, με μία μικρή (ανούσια) διαφορά: Αντί τα παιδιά της ελίτ να καβαλάνε το αεροπλάνο στα 16 τους, γράφονται στο πρόγραμμα ΙΒ που προσφέρουν 13 ιδιωτικά σχολεία εδώ στην Ελλάδα. Αυτή την ώρα, τα 16χρονα παιδιά περίπου 1000 οικογενειών ετοιμάζονται να εξέλθουν από το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα για πάντα (χωρίς βέβαια να χρειάζεται να φύγουν από το σπίτι τους, τουλάχιστον για ακόμα δύο χρόνια). Πριν δυο χρόνια ήταν 600 παιδιά. Του χρόνου θα είναι 1200. Ήδη, οι οικογένειες που διαχειρίζονται το πολιτικό και οικονομικό μας σύστημα έχουν δεθεί αναπόσπαστα με το ΙΒ – και έχουν πάρει διαζύγιο από την ελληνική παιδεία.
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου του Γιάννη Βαρουφάκη στο protagon.gr
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.