Λίγες μέρες αφότου τα δεκαπεντάχρονα λαχτάρησαν για το απολυτήριο του Γυμνασίου (πέρασα, με τι βαθμό;), εκεί στο τέλος της υποχρεωτικής εννεάχρονης εκπαίδευσης, όπου η βάση του 10 έχει σημασία, βγήκαν τα αποτελέσματα των περίφημων Πανελλαδικών Εξετάσεων για τους δεκαοκτάχρονους απόφοιτους Λυκείου. Από αυτή λοιπόν τη γιγάντια και θεαματική τελετή των Πανελλαδικών, οι πιτσιρικάδες του Γυμνασίου έμαθαν ότι το 10 της βάσης, για το οποίο κουράστηκαν και λαχτάρησαν, δεν ισχύει· στις ανώτερες σχολές περνάς και με μέσο όρο κάτω από τη βάση. Περνάς και με 7 μόσο όρο, και με 6, μπορεί και με 5.
Παράδοξο, αλλά έτσι συμβαίνει. Για να περάσει την τάξη στο Γυμνάσιο ο μαθητής χρειάζεται βαθμό 10 κατά μέσο όρο και να μην πέφτει κάτω από τη βάση σε ορισμένo αριθμό βασικών μαθημάτων (αρχαία, μαθηματικά κ. λπ.). Για να περάσει σε κάποιο πανεπιστήμιο ή ΤΕΙ δεν χρειάζεται τίποτε, χρειάζεται ό, τι να ’ναι… Πρόκειται για διπλό μήνυμα, για το double bind των ανθρωπολόγων, αυτό που οδηγεί σε σχιζοφρένεια κατά τους ψυχαναλυτές…
Ολο το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα εκπέμπει τέτοια σχιζοφρενιογόνα μηνύματα, σήματα καταστροφής. Με τη χώρα επισήμως σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, το σχολείο εξακολουθεί να βρίσκεται σε λήθαργο, να αφίσταται από τις πνευματικές επιθυμίες και ανάγκες των πολιτών, να αφίσταται από τις παραγωγικές ανάγκες της χώρας, να αφίσταται από την κοινή λογική.
Η υπουργός Παιδείας άρχισε τη μεταρρύθμισή της (κάθε υπουργός κάνει μεταρρύθμιση…) καταργώντας τη βάση του 10. Για να μη μείνουν κενές θέσεις στα ανεπιθύμητα ΑΕΙ και ΤΕΙ· για να μη μείνουν άδειες οι επαρχιακές πόλεις, οι γκαρσονιέρες τους και οι καφενειοταβέρνες τους· για να μη μείνουν άδεια τα ΚΤΕΛ και οι πτήσεις· για να παρκάρουν οι νέοι σε σχολές και να μην εμφανιστούν στη μετρούμενη, ήδη τρομακτική, νεανική ανεργία· για να εξακολουθήσουν οι φοιτητές να αφαιμάσσουν τις ήδη εξαντλημένες οικογένειες καταγωγής.
Η εισαγωγή χωρίς βάση, ουσιαστικά χωρίς κριτήρια, σε σχολές-φαντάσματα, για ανύπαρκτες γνώσεις και αστεία πτυχία, το κυνικό παρκάρισμα των νέων εκτός παραγωγής και κοινωνίας, η πρωτοφανής παραγωγή αέργων και ημιμαθών, είναι διαρκές έγκλημα: διαρκεί δεκαετίες και έχει υπονομεύσει το μέλλον του ελληνικού λαού, βαθύτερα και από το δημόσιο χρέος.
Η χώρα δεν χρειάζεται κι άλλους εκατοντάδες απόφοιτους φιλοσοφικών και θεατρικών σπουδών, δεν χρειάζεται απόφοιτους ΤΕΙ με ασαφή ή ακατανόητο αντικείμενο σπουδών. Τα παιδιά του 9 ή του 7 δεν χρειάζεται να σπουδάσουν θεωρία για να ζήσουν δυστυχισμένα και άεργα, εκλιπαρώντας δουλικά για ένα διορισμό, μια σύμβαση, ένα σταζ, ένα ό, τι να ’ναι. Η χώρα δεν χρειάζεται δούλους ανέργους. Η χώρα χρειάζεται ελεύθερους πολίτες, τεχνίτες, μηχανικούς, υδραυλικούς, ψυκτικούς, ηλεκτρολόγους, τεχνικούς ηλιακών συσκευών και συσκευών φωταερίου, νοσηλευτές, φυσικοθεραπευτές, ντιζάινερ, μαγείρους, ζαχαροπλάστες, φωτιστές, σχεδιαστές WEB, συντηρητές δικτύων.
Γιατί να υποτιμώνται τόσα και τόσα επαγγέλματα και να ωθούνται όλα, μα όλα, τα παιδιά σε αυτή τη σισύφεια ακαδημαϊκή οδό, που βγάζει μόνο στην αδράνεια, τη ματαίωση και την αεργία; Η πολιτεία, οι κυβερνήσεις, οι «μεταρρυθμιστές» υπουργοί Παιδείας περιφρόνησαν τον επαγγελματικό προσανατολισμό και τις επαγγελματικές σχολές – από τερατώδη άγνοια, από αδράνεια, από έλλειψη κριτηρίων και βούλησης. Και από τερατώδη λαϊκισμό: άλλο να τάζεις πανεπιστήμιο σε κάθε κωμόπολη, και άλλο να ιδρύεις επαγγελματική σχολή εστίασης ή ένδυσης: το ένα εξασφαλίζει γκλάμουρ και ψήφους, το άλλο απαιτεί οργάνωση, εργασία, υποδομή, σύνδεση με την κοινωνία και την παραγωγή. Αρα, όποιος θέλει να σπουδάσει μάγειρας ή μοντελίστ και να γίνει τεχνίτης, περήφανος μαΐστορας, ελεύθερος επαγγελματίας, ας πάει στο εξωτερικό. Οποιος θέλει να σπουδάσει υποψήφιος άεργος, άνεργος, δούλος του πολιτευτή, επισφαλής υπάλληλος, είναι καλόδεχτος σε δεκάδες πανεπιστήμια ανά την ελληνική επικράτεια.
Αυτό πράττει το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα: κατασπαταλά ταλέντα, κανιβαλίζει τον ανθό της κοινωνίας, ληστεύει και εκβιάζει τις οικογένειες.
Η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου, εφαρμόζοντας το Μνημόνιο, αναμορφώνει βίαια την κοινωνία, εισάγει ένα νέο αφήγημα για το τι εστί πολίτης, κράτος, κοινωνικό συμβόλαιο. Αναμορφώνει οδυνηρά το ασφαλιστικό και το εργασιακό περιβάλλον. Ας δεχτούμε ότι δεν μπορεί να πράξει διαφορετικά στην παρούσα φάση. Μπορεί όμως να επιχειρήσει άλλες μεταρρυθμίσεις, που δεν φέρνουν πόνο, αλλά ελπίδα και ανάπτυξη; Μπορεί να πράξει κάτι αντιστρόφως ανάλογο στην εκπαίδευση; Μπορεί να ξεκινήσει μια σοβαρή, βαθιά, δημοκρατική μεταρρύθμιση, για ένα σχολείο του 21ου αιώνα που θα αξιοποιεί τις πολλές δυνάμεις αυτού του λαού, που θα δίνει γνώση, κουλτούρα και προοπτική στους νέους, που δεν θα εξαντλεί τις οικογένειές τους; Που δεν θα δημαγωγεί με την κατάργηση του 10; Που δεν θα ιδρύει κι άλλα ευτελή πανεπιστήμια;
Περισσότεροι φόροι, μικρότεροι μισθοί, λιγότερες συντάξεις, δυσκολότερη εργασία, μεγαλύτερη επισφάλεια. Τι θα γίνει όμως με το σχολείο, τη μάθηση, την παιδεία; Είναι ήδη στο ελάχιστο και στο χείριστο.
Η Ελλάδα χρειάζεται απεγνωσμένα σχέδιο, δομή, χρειάζεται απεγνωσμένα όραμα. Το σχολείο, από την πρώτη βαθμίδα έως την τελευταία, είναι το προνομιακό πεδίο που θα σπείρουμε το όραμα της νέας Ελλάδας μετά την καταστροφή – όπως έγινε μετά τις καταστροφές στον Μεσοπόλεμο, από φωτισμένους ηγέτες και εκπαιδευτικούς, όπως έγινε ακόμη και τη δεκαετία του ’60. Αυτή η πρόκληση όμως φαίνεται ότι υπερβαίνει τις πνευματικές και ψυχικές δυνατότητες του παρόντος πολιτικού προσωπικού.
Οργιώδεις συζητήσεις, καταιγιστικές αναρτήσεις και απανωτά σχόλια στο Διαδίκτυο προκαλεί ανάμεσα στους Ελληνες πολίτες η οικονομική κρίση και η αντιμετώπισή της. Το σύνθημα είναι ένα: «Αφήστε την γκρίνια και συνασπιστείτε σε ομάδες».
Τα πρώτα δείγματα είναι εδώ. Δεν είναι μόνο οι online εκστρατείες του τύπου «να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών από 300 σε 200» ή «να ζήσουν οι Ελληνες βουλευτές με 100.000 ευρώ». Είναι και οι κινήσεις πολιτών ενάντια στο ακριβό κόστος ζωής και οι τρόποι αντιμετώπισης της νέας κατάστασης πραγμάτων.
«Οργανωθείτε γιατί χανόμαστε». Ταιριαστή για τη χώρα μας η παραπάνω παραλλαγή του τίτλου του βιβλίου του γκουρού του μάρκετινγκ Σεθ Γκόντιν, «Οργανώνοντας τους ανοργάνωτους», όπου με παραστατικό τρόπο περιγράφεται το πώς παράγεται αξία από τη δικτύωση. Υποστηρίζει με άλλα λόγια: «Αφήστε την γκρίνια και συνασπιστείτε σε ομάδες – έτσι μπορείτε να προωθήσετε και να ενδυναμώσετε ανθεκτικές ιδέες». Γιατί όχι: η έξοδος από την κρίση στην Ελλάδα μπορεί να κρύβεται στις οργιώδεις συζητήσεις στο twitter, στις καταιγιστικές αναρτήσεις στα γκρουπ του facebook, στα απανωτά ποστ των μπλογκ. Προς το παρόν, βέβαια, η δυναμική των εγχώριων social media μοιάζει με καράβι που παρασύρεται από τα κύματα, χωρίς αέρα στα πανιά του. Οχι όμως για πολύ, όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί. Αν μέχρι σήμερα η απειρία μας γύρω από τα νέα μέσα, αλλά και η παράλυση που προκαλεί ο θυμός από τις τελευταίες εξελίξεις, μας έχουν εγκλωβίσει στη ρητορική της γκρίνιας, και μάλιστα της μοναχικής γκρίνιας (χρήστες-μόνοι-στο κομπιούτερ-βρίζουν), δεν αργεί ο καιρός -λένε οι γνωρίζοντες- που θα αντιληφθούμε τη δύναμη που κρύβεται στα δίκτυά μας.
Τα πρώτα δείγματα είναι εδώ. Δεν είναι μόνο οι online εκστρατείες τύπου «να μειωθεί ο αριθμός των βουλευτών από 300 σε 200» ή «να ζήσουν οι Ελληνες βουλευτές με 100.000 ευρώ», αρκετά ευφάνταστες και εύηχες για να συγκεντρώσουν την υποστήριξη εκατοντάδων χρηστών του facebook (κυρίως). Ούτε βέβαια οι προτάσεις για «άμεση μείωση του κόστους των εξοπλισμών» και «κατάργηση του 13ου-16ου μισθού των υπαλλήλων της Βουλής» που όσο εύλογα αιτήματα κι αν εκφράζουν, κανείς δεν περιμένει ότι θα εισακουσθούν. Είναι κυρίως οι προσπάθειες που «κτίζουν» αντί να καταστρέφουν – ή σωστότερα που καταστρέφουν κτίζοντας παράλληλα και κάτι άλλο.
– Είναι για παράδειγμα οι άοκνες προσπάθειες Ελλήνων του εξωτερικού, όπως του Ηλία Νικολακόπουλου από το Σουλτανάτο του Ομάν, που προσπαθεί να δημιουργήσει κίνημα αλληλεγγύης προς τη χώρα μας ενισχύοντας το προφίλ της στο εξωτερικό.
– Είναι το It’s All Greek 2 Me, το σάιτ κοινωνικής δικτύωσης που έχει δημιουργήσει ο web developer Στάθης Καλογερόπουλος, που στοχεύει στο να είναι κάτι παραπάνω από «το φραπέ, σουβλάκι και ο μουσακάς του Ιντερνετ», αλλά «μια θετική ματιά στη σύγχρονη Ελλάδα αλλά και με κριτική για όλα αυτά που τα τελευταία 30 χρόνια μας έφεραν σε αυτή την κατάσταση».
– Είναι τα ποστ για τις 13 τομές που θα πρέπει να γίνουν στην Ελλάδα τα επόμενα χρόνια που θα μας δώσουν προοπτική για έξοδο από την κρίση, στο μπλογκ του ειδικού σε θέματα επικοινωνίας, δημοσίων σχέσεων και νέων μέσων Στάθη Χαϊκάλη.
– Είναι το e-health.gr, δημιούργημα του Νίκου Παπαχρήστου, Τεχνολόγου Ιατρικών Εργαστηρίων AΤΕΙ Θεσσαλονίκης, αλλά και η δράση της Κάθυ Αποστολίδη ή epatient, πρώην καρκινοπαθούς που επιβίωσε και έβαλε στόχο ζωής τη βελτίωση του χώρου της υγείας μέσα από την ανταλλαγή εμπειριών και την κατάθεση προτάσεων από τους χρήστες του Ιντερνετ.
«Ο έλεγχος του εκτροχιασμού στο κόστος αναμένεται να φέρει δυσάρεστες συνέπειες. Η κινητοποίηση των πολιτών, όπως φαίνεται και στις προωθημένες ψηφιακά κοινωνίες, είναι προϋπόθεση για τη διαμόρφωση μιας νέας πραγματικότητας, όπου ο χρήστης υπηρεσιών υγείας και ο ασθενής είναι ενεργοί πολίτες, ελέγχουν τη βιομηχανία υγείας/ευεξίας καθώς και την πολιτική, μιντιακή εξουσία», όπως γράφει και ο Στάθης Χαϊκάλης.
– Είναι βέβαια και το open tourism (opentourism.gr), «μία πρωτοβουλία από ανθρώπους που αγαπούν και ασχολούνται με τον τουρισμό, ώστε να αποτελέσει σημείο αναφοράς και ανοιχτού διαλόγου για τον κλάδο του τουρισμού και όλα τα σχετικά θέματα που προκύπτουν».
– Είναι και το Smart Business, το γκρουπ για τη νεανική επιχειρηματικότητα και την καινοτομία στο δίκτυο επαγγελματιών LinkedIn, που έχει γίνει βήμα για δεκάδες νέους με ιδέες και προτάσεις ανάπτυξης.
– Μην ξεχνάμε την επιτυχία που είχε η εκστρατεία για να ανοίξει το ελληνικό δημόσιο τα δεδομένα του σε όλους τους Ελληνες πολίτες (www.publicdata.gr), αλλά και τη «δουλειά» που γίνεται από την Ενωση Πολιτών για την Παρέμβαση, μια μη κερδοσκοπική ομάδα που στόχο έχει την «προώθηση του ουσιαστικού εκσυγχρονισμού της χώρας στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, πράγμα που μπορεί να συμβεί μόνο μέσα από την αναζωογόνηση της ατροφικής στην Ελλάδα κοινωνίας πολιτών».
– Είναι και μικρές, ατομικές προσπάθειες, με μεγαλύτερο αντίκτυπο από αυτόν που θα περίμεναν εξαρχής. Οπως το γκρουπ στο facebook «κάτω από 15 ευρώ». Υπάρχει αλήθεια καλό φαγητό στην Αθήνα με κάτω από 15 ευρώ το άτομο; Η ανταπόκριση αποκαλύπτει τη διάθεση ανταλλαγής πληροφοριών στον τομέα αυτό, εποικοδομητικής συζήτησης. Ή του γκρουπ των «καλών ειδήσεων». «Ως εδώ με τις ειδήσεις που απαξιώνουν την ανθρώπινη φύση, κινδυνολογούν και καταστροφολογούν, που εστιάζουν σε αυτό που ματαιώνεται, που δεν λειτουργεί, που αποτυγχάνει», γράφει η δημιουργός του. «Ας μιλήσουμε για εκείνο που γίνεται καλά, το αισιόδοξο».
Οπως είναι φανερό, δεν χρειαζόταν η παραίνεση από την Πολιτεία για να ξεκινήσει η δημόσια διαβούλευση για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα. Οι ζυμώσεις βρίσκονται σε εξέλιξη, πυκνώνουν και φουντώνουν σε κάθε γωνιά του ελληνικού Ιντερνετ, σε πείσμα της ελληνικής γκρινιάρικης «φύσης». Κι αν ακόμα το φιτίλι δεν έχει ανάψει, είναι θέμα χρόνου να φυσήξει αέρας στα πανιά μας, να γράψουν ιστορία οι δικτυακές παρέες.
Αγωνιάτε για τις κακοτοπιές που παραμονεύουν στο Διαδίκτυο την ώρα που το παιδί σας «σερφάρει»; Μια νέα γενιά από ιντερνετικές εφαρμογές προσφέρει σε κάθε γονέα τη δυνατότητα, ανά πάσα στιγμή, να γνωρίζει με ποιους μιλάει το ανήλικο παιδί του, τι φωτογραφίες και βίντεο «ανεβάζει» στο σύστημα και ποιες πληροφορίες ανταλλάσσει με γνωστούς ή αγνώστους. Το αντίτιμο της εν λόγω ιδιότυπης… κατασκοπείας υπολογίζεται σε περίπου 100 δολάρια ετησίως και ήδη πολλές εταιρείες στη διεθνή αγορά προσφέρουν τη συγκεκριμένη δυνατότητα.
Το Democracy Reloaded μας προσκαλεί να γράψουμε μαζί το άρθρο “Αλλάζοντας την Ελλάδα – Φιλοσοφία και Πραγματικότητα” που θα ανανεώνεται βασισμένο στις ιδέες και τα σχόλιά μας. Δηλαδή κάθε φορά -περίπου κάθε εβδομάδα- θα ξαναγράφεται με βάση τους σχολιασμούς που θα συμπεριλαμβάνονται στο άρθρο.
Η αλλαγή σε μια χώρα είναι εύκολο να προβλεφτεί. Όπως έλεγε ο Καζαντζάκης είναι εύκολο να γίνει κανείς προφήτης καθώς τα γεγονότα επαναλαμβάνονται. Αυτό σημαίνει ότι οι κύκλοι του πολιτισμού -και μιας χώρας- μπορούν να χωριστούν σε εποχές που βασίζονται στην παράδοση και εποχές που βασίζονται στην αντιγραφή της μόδας ή της κουλτούρας ενός πιο ισχυρού λαού. Ο λόγος είναι ότι είναι στη DNA μας να δημιουργούμε και να αντιγράφουμε. Έτσι δημιουργήθηκαν οι πολιτισμοί ούτως ή άλλως κατά τον Τάρδε (1902).
Στην περίπτωσή μας οι Έλληνες αντιγράφουν ξενόφερτα μοντέλα -κυρίως αγγλοσαξωνικά- σε κάθε πτυχή της ελληνικής πραγματικότητας, ακόμα και τη γαλοπούλα τα Χριστούγεννα. Αυτό που μπορεί να γίνει σύμφωνα με τους επαναλαμβανόμενους κύκλους είναι να ξαναγυρίσουμε στις ελληνικές παραδόσεις και να αφήσουμε οτιδήποτε δεν ταιριάζει στον ελληνικό χαρακτήρα μας. Όμως έτσι δεν ξεφεύγουμε από την κυκλική πορεία των πραγμάτων…
Η συν-συγγραφή συνεχίζεται, και περιμένουν τα σχόλιά μας.
Ευλογία, αλλά και κατάρα μαζί, το Διαδίκτυο μπορεί να προσφέρει στους νεαρούς ενοίκους του εντυπωσιακές ευκαιρίες για πληροφόρηση, ψυχαγωγία και επικοινωνία, αλλά ταυτόχρονα, μέσα σε όλα τούτα τα ευεργετικά, κρύβει και πλήθος κινδύνων «ακατάλληλων για ανηλίκους» (πορνογραφικό, βίαιο ή προσβλητικό περιεχόμενο, ιούς κ.ά.).
Δεδομένου δε ότι οι ηλικίες των κυβερνοναυτών ολοένα και μειώνονται σε αντίθεση μάλιστα με τις ιντερνετικές απειλές οι οποίες διαρκώς αυξάνονται, η ανάγκη online προστασίας των ανηλίκων καθίσταται κάτι παραπάνω από επιτακτική.
Προκειμένου λοιπόν να προφυλάξουν τα τέκνα τους από τυχόν δυσάρεστες περιπέτειες, οι γονείς μπορούν να υπολογίζουν στη βοήθεια μιας νέας υπηρεσίας (έκανε το ντεμπούτο της στις 23 Ιουνίου), με την ονομασία FamilyShield («οικογενειακή ασπίδα» ελληνιστί). Δημιούργημα της εταιρείας αντιιικών OpenDNS, η εν λόγω ασπίδα (προσφέρεται δωρεάν στη διεύθυνση: www.opendns.com/family shield) έρχεται σε ρόλο ειδικού φίλτρου ασφαλείας να μπλοκάρει την εμφάνιση όλων των ιστοσελίδων που θα μπορούσαν να βλάψουν ένα παιδί.
Πιο συγκεκριμένα, η FamilyShield φέρεται να «αποκρούει» τρεις κατηγορίες κινδύνων: ιστοχώρους με πορνογραφικό ή άλλου τύπου προσβλητικό περιεχόμενο, phishing websites (σελίδες-δόλωμα που στοχεύουν στην υποκλοπή προσωπικών δεδομένων), malware websites (πηγές μόλυνσης με ιούς) και Proxy/anonymizer websites (λειτουργούν ως ενδιάμεσος σταθμός μεταξύ χρήστη και διακομιστή, επιτρέποντας στα τεχνολογικά καταρτισμένα πιτσιρίκια να παρακάμπτουν τεχνηέντως τις όποιες γονικές απαγορεύσεις).
Να σημειωθεί μάλιστα πως η OpenDNS παραμένει πάντοτε ενήμερη για τις νέες απειλές, καθώς δεν σταματά ούτε για μία στιγμή να ανανεώνει τη λίστα της με τους απαγορευμένους ιστότοπους.
Η ενεργοποίηση Σε αντίθεση με άλλα παρόμοια γονικά φίλτρα (όπως τα NetNanny.com και CyberPatrol.com), η FamilyShield δεν απαιτεί την εγκατάσταση οιουδήποτε λογισμικού εκ μέρους του χρήστη και ως εκ τούτου δεν επιβραδύνει την ταχύτητα πλοήγησης στον Ιστό (αντιθέτως μάλιστα, σύμφωνα με τους δημιουργούς της, φέρεται να τη βελτιώνει).
Προκειμένου να τη θέσουν σε λειτουργία οι ενδιαφερόμενοι καλούνται να ακολουθήσουν μια διόλου χρονοβόρα διαδικασία (συγκεκριμένα τους ζητείται να αλλάξουν τις διευθύνσεις στον DNS διακομιστή), διαδικασία την οποία αναλαμβάνει να τους την εξηγήσει βήμα βήμα η ίδια η υπηρεσία όταν έρθει η ώρα του set-up. Σημειωτέον πως η εν λόγω «οικογενειακή ασπίδα» δύναται να προσαρμοστεί είτε στον κεντρικό ασύρματο δρομολογητή (router) ενός νοικοκυριού (προστατεύοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο, ταυτόχρονα, όλες τις δικτυωμένες συσκευές μιας οικίας, συμπεριλαμβανομένων και των παιχνιδομηχανών) είτε σε κάθε προσωπικό υπολογιστή χωριστά (σε περιβάλλοντα Windows, Mac OS, SUSE και Ubuntu).
Αποτελεί δικλίδα ασφαλείας και όχι αντιιικό πρόγραμμα Οι ειδικοί σε θέματα ασφαλείας του Διαδικτύου προειδοποιούν πως η FamilyShield δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να αντιμετωπιστεί ως υποκατάστατο κάποιου αντιιικού προγράμματος. Να σημειωθεί ωστόσο πως, όπως σε τόσες άλλες κοινωνικές περιστάσεις offline, έτσι και online, η καταστολή (ο περιορισμός της ελευθερίας στον κυβερνοχώρο) δεν μπορεί είναι τόσο αποτελεσματική και ουσιαστική όσο η πρόληψη (η ορθή διαπαιδαγώγηση).
Υπηρεσίες ασφάλειας στον Κυβερνοχώρο Η FamilyShield δεν είναι το μοναδικό φίλτρο που έχει διαμορφωθεί ειδικά για την προστασία των μικρών σε ηλικία χρηστών. Κάθε άλλο μάλιστα. Στην εν λόγω κατηγορία ανήκει πλήθος εξειδικευμένων υπηρεσιών, μεταξύ των οποίων ξεχωρίζουν οι: NetNanny.com (θεωρείται από πολλούς ως «η καλύτερη» στον τομέα της, προσφέρεται δωρεάν μόνο για μια δοκιμαστική περίοδο 14 ημερών, κοστίζει γύρω στα 40 δολ.), CyberPatrol.com (λογισμικό που κοστίζει κι αυτό περί τα 40 δολ.), SafetyWeb.com (αναλαμβάνει να παρακολουθεί τις κινήσεις των παιδιών σας στα social networks), SocialShield.com (εργαλείο ανάλογο με αυτό του SafetyWeb.com, απαιτεί χρηματική συνδρομή), SentryParentalControls.com (λογισμικό, λειτουργεί με συνδρομή) και UnitedParents.com (βρίσκεται ακόμη σε στάδιο beta). Επιπλέον υπάρχουν και φίλτρα προστασίας φτιαγμένα για επιχειρήσεις, οι οποίες δεν θέλουν οι υπάλληλοί τους να αλωνίζουν ελεύθερα στον Παγκόσμιο Ιστό. Ενδεικτικά αναφέρονται τα: BarracudaNetworks.com και WebSense.com.
Πάνω από 18 εκατ. πολίτες του Διαδικτύου και πάνω από 40.000 σχολεία προστατεύονται επί του παρόντος από την εταιρεία OpenDNS, δημιουργό της ασπίδας FamilyShield.
Στο πλαίσιο της προσπάθειας για την ελεύθερη διάθεση δημοσίων δεδομένων , πραγματοποιείται ανοιχτό κάλεσμα για τον προσδιορισμό δεδομένων στα οποία οι συμμετέχοντες στη διαβούλευση θα επιθυμούσαν να έχουν ελεύθερη πρόσβαση.
Τα δεδομένα αυτά μπορεί να βρίσκονται
(α) στην κατοχή ενός οργανισμού του στενού ή ευρύτερου δημόσιου τομέα (β) να έχουν παραχθεί με δημόσιους πόρους ή (γ) να προέρχονται από τον ιδιωτικό τομέα αλλά η διάθεση τους μπορεί να εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον.
Οι συμμετέχοντες στη διαβούλευση μπορούν επίσης να αναφέρουν προβλήματα που αντιμετωπίζουν κατά την πρόσβαση δεδομένων και να προτείνουν λύσεις για τη διάθεσή τους.
19 κορυφαίους ερευνητές-επιστήμονες απ’ όλο τον κόσμο προσέλαβαν τα πανεπιστήμια του Καναδά, στο πλαίσιο προγράμματος της κυβέρνησης να δώσει ώθηση στη μελλοντική οικονομική ανάπτυξη της χώρας επενδύοντας σε αυτό που ονομάζει «επιστημονική καινοτομία». Η κυβέρνηση διέθεσε 196 εκατομμύρια δολάρια Καναδά (περίπου 150 εκατομμύρια ευρώ). Κάθε ερευνητής-επιστήμονας θα λάβει μέχρι και 10 εκατομμύρια καναδέζικα δολάρια τον χρόνο για περίοδο 7 ετών, προς υποστήριξη της ερευνητικής του δουλειάς.
Είπατε τίποτα; Εμείς προτιμάμε να καινοτομούμε κουνώντας στους νέους μας το μαντίλι του αποχαιρετισμού… Φυσικά δεν παραλείπουμε να πετάμε και μεγάλα λόγια του στυλ: “Απαραίτητη η ενεργοποίηση των νέων για να αλλάξει η χώρα”. Ούτε με κιάλι δε θα βλέπουμε νέο σε λίγο στη χώρα μας. Κακόμοιροι γονείς που θα ξεροσταλιάζουν στις οθόνες του Skype…
Αλλιώς δεν θα βαριόμασταν να εισάγουμε τόσα νούμερα; Βρε τι τραβάμε οι άνθρωποι για να απογραφούμε… Λίγο τσίπικη μου φαίνεται η εφαρμογή. Καλό το open source αλλά μήπως να αγοράζαμε και κανένα server της προκοπής; Από το πρωί έχει κρεμάσει δέκα φορές χωρίς υπερβολή.
Ως ήτο αναμενόμενο εμφανίζει μία ποικιλία ακατανόητων μηνυμάτων – κατά το προσφιλή τρόπο αυτής της ευγενούς επιστήμης της πληροφορικής. Αυτό ονομάζεται από τους προγραμματιστές “μικρές αστάθειες”.
Π.χ. HTTP Status 404 – /Apografi/enter.seam
type Status report
message /Apografi/enter.seam
description The requested resource (/Apografi/enter.seam) is not available.
JBoss Web/2.1.3.GA
Γενικώς έτσι και απογραφείς παίζεις και τα νούμερα της απογραφής στο λόττο. Κάτι σαν το σκίουρο του βίντεο, του λιναριού τα πάθη τραβάμε καλοκαιριάτικα.
Τι είναι αυτό που διαβάζω πάλι; θα μετακομίσουν όλα τα υπουργεία για να φτιαχτεί ένα κυβερνητικό πάρκο; αλλού φαν παρκ σα να λέμε; ή θα περιλαμβάνει και σαφάρι; μμμ καθόλου κακή ιδέα έστω ένα paintball με τους υπαλλήλους που έχουμε στη λίστα των καταζητούμενων. Αλλά τσάμπα τα σκάσαμε για τις κουρτινούλες του ΥΠΕΠΘ/ΥΠΔΒΜΘ; και που θα βρεθεί τέτοιος χώρος, γιατί στο κέντρο δεν το βλέπω να χωράει το παρκάκι τούτο. Λέτε να φάνε το πάρκο του Ελληνικού;
Ηθελα να ήξερα ποιο μεγαλο-στέλεχος κατεβάζει αυτές τις ιδέες. Μήπως αντλεί την έμπνευσή του από το κόπα-κοπάνα; Θα μεταφερθεί και το Mall; προσπαθούμε να ανοίξουμε δουλειές ενώ όλοι οι άλλοι πρέπει να συμμαζευτούν; Αυτό εννοούν όταν λένε πράσινη ανάπτυξη; πράσσειν άλογα;
Φτιάξαμε τόσα κτίρια στους Ολυμπιακούς, που ρημάζουν σιγά-σιγά και τώρα θέλουμε κι άλλα; Η χαρά των κατασκευαστικών σα να λέμε.
“Αυτό το καλοκαίρι μας ήρθε λες από κάποια ξεχασμένη περιοχή που θα την ονειρεύτηκαν για πρώτη φορά στην Εδέμ και την ανακαλύψαμε εκ νέου κάπου ανάμεσα στις λανθάνουσες σκέψεις της ανθρωπότητας. ‘Ηρθε καταπάνω μας λες και ήταν κάποιο φημισμένο χιονάτο καράβι της μνήμης κι έριξε άγκυρα μπροστά στην πόλη, με τα λευκά του πανιά διπλωμένα σαν τα τα φτερά ενός πουλιού της θάλασσας. Α! Ψάχνω για μεταφορές που θα μπορούσαν κάτι ν΄αποδώσουν από τη συγκλονιστική ευτυχία που τόσο σπάνια χαρίζεται σ΄όσους αγαπούν. όμως οι λέξεις εφευρέθηκαν καταρχήν ως άμυνα στην απόγνωση, και είναι πολύ ωμές για να καθρεφτίσουν τις χαρές μιας κατάστασης τόσο ειρηνικής με τον εαυτό της, τόσο εναρμονισμένης με τον εαυτό της. Οι λέξεις είναι οι καθρέφτες της δυσαρέσκειας μας μοναχά: περιέχουν όλα τα πελώρια εκείνα αυγά των καημών του κόσμου που δεν έχουν ακόμη σπάσει. Εκτός ίσως και είναι πιο απλό να επαναλάβει κανείς ψιθυριστά λίγους στίχους ενός ελληνικού ποιήματος που κάποτε γράφτηκε στη σκιά ενός πανιού, σ’ ένα διψασμένο ακρωτήρι στο Βυζάντιο. Κάπως έτσι…
Μαύρο ψωμί, νερά πεντακάθαρα, γαλάζιος ουρανός.
Λαιμός που ηρεμεί, ασύγκριτα ωραίος
η μια σκέψη γερμένη πάνω στην άλλη
τα μάτια κλεισμένα απαλά επάνω στ΄άλλα μάτια
Τα βλέφαρα τρεμίζουν, τα σώματα γυμνά.
Είναι λυπηρό πού το λαμπερό φτέρωμα αυτού του καλοκαιριού στο σύνολό του παραμένει λεκτικά ασύλληπτο– γιατί στα γερατειά μας δεν θα έχουμε πολλά, πέρα από τέτοιες αναμνήσεις, για να ξαναβρίσκουμε τις οριστικά χαμένες ευτυχισμένες ώρες. άραγε θα το συγκρατήσει η μνήμη— το απαρομοίαστο σχέδιο εκείνων των ημερών;”
Δεκαετίες ολόκληρες αιωρείται στην ελληνική (και όχι μόνο) κοινή γνώμη η ακαθόριστη άποψη ότι στη Σκανδιναβία η εκπαίδευση είναι πολύ καλή. Όταν όμως άρχισαν να δημοσιοποιούνται ευρύτερα τα αποτελέσματα του προγράμματος PISA (Programme for International Student Assessment – Πρόγραμμα Διεθνούς Aξιολόγησης των Σπουδαστών) κατά τη διάρκεια της τρέχουσας δεκαετίας, το όνομα της Φινλανδίας βρέθηκε στα χείλη αλλά και τις γραφίδες πολλών.
Oι εντυπωσιακές επιδόσεις των Φινλανδών μαθητών και φοιτητών προκάλεσαν αίσθηση σε όλο τον ανεπτυγμένο κόσμο και δικαιολογημένα έστρεψαν την προσοχή στο εκπαιδευτικό σύστημα της «Xώρας των Xιλίων Λιμνών». Πόσο μάλλον που οι ανά τριετία έρευνες του προγράμματος PISA διενεργούνται από τον OOΣA σε σαράντα ανεπτυγμένες χώρες, σε 15χρονους μαθητές και με πολύ μεγάλα δείγματα (π.χ. στη Φινλανδία εξετάστηκαν 6.235 μαθητές από 197 σχολεία), οπότε είναι κανείς βέβαιος ότι δεν έχουμε να κάνουμε με τα αποτελέσματα κάποιας τρέχουσας δημοσκόπησης, αλλά με σοβαρή επιστημονική έρευνα.
Tάξεις – Kοινωνικές κυψέλες H Φινλανδία έχει εννιάχρονη υποχρεωτική εκπαίδευση, όπως και η Eλλάδα. Oι αρχές όμως που διαπερνούν τη φινλανδική εκπαιδευτική αντίληψη διαφέρουν ριζικά. Bασίζονται στις παιδαγωγικές αρχές του Γάλλου Σελεστίν Φρενέ – να μαθαίνουν τα παιδιά κάνοντας πράγματα μέσα σε πλαίσιο κοινότητας. Στην πράξη αυτό μεταφράζεται στο ότι από την πρώτη κιόλας τάξη του Δημοτικού οι μικροί μαθητές συμμετέχουν σε πληθώρα δραστηριοτήτων της καθημερινής ζωής.
Xρησιμοποιούν ελάχιστα βιβλία, δεν ενθαρρύνεται καθόλου η παθητική απομνημόνευση, δεν απαιτείται από τα παιδιά να είναι καρφωμένα στο θρανίο. Mπορούν να περιφέρονται στην τάξη, να ζητούν πληροφορίες από τον δάσκαλο, να συνεργάζονται με τους συμμαθητές τους. Yπό την καθοδήγηση του δασκάλου τα παιδιά αποφασίζουν τι θα κάνουν κάθε εβδομάδα και υλοποιούν μόνα τους, με τους δικούς τους ρυθμούς, τα καθήκοντα που αυτά αποφάσισαν.
Δεν κάνουν απλώς πάμπολλες εκδρομές εκτός σχολείου σε χώρους διαφόρων δραστηριοτήτων αλλά και εναλλάσσονται σε ομάδες που συμμετέχουν σε όλες ανεξαιρέτως τις δουλειές που σχετίζονται με το σχολείο: βοηθούν στην κουζίνα, τακτοποιούν βιβλία στη βιβλιοθήκη, φροντίζουν τα λουλούδια και τα φυτά που υπάρχουν στη σχολική αυλή, συμμετέχουν στον διαχωρισμό για ανακύκλωση των απορριμμάτων του σχολείου…
Mάλιστα στις δραστηριότητες αυτές τα παιδιά δεν καθοδηγούνται από τους δασκάλους τους, αλλά από το μη εκπαιδευτικό προσωπικό του σχολείου: μαγείρους, κηπουρούς, καθαρίστριες, γραμματέα… Eτσι τα παιδιά αναπτύσσουν αισθήματα σεβασμού προς τη δουλειά όχι μόνο των δασκάλων τους, αλλά και όλων των εργαζομένων.
«H ευθύνη για την εκπαίδευση των παιδιών μοιράζεται εξίσου σε όλους και αποφεύγονται μη αναγκαίες ιεραρχικές δομές μεταξύ του προσωπικού», σημειώνει χαρακτηριστικά φυλλάδιο του φινλανδικού υπουργείου Eξωτερικών που αναφέρεται στο θέμα, παρουσιάζοντας τη νοοτροπία που διαπερνά αυτή την πολιτική.
Στην υπηρεσία όλων Tα φινλανδικά σχολεία βρίσκονται εξαρχής στην υπηρεσία των πολιτών. Mορφώνουν τα παιδιά, αλλά διευκολύνουν και τους γονείς. Eίναι φυσικά δημόσια σχεδόν στην ολότητά τους. Xρηματοδοτούνται από τους δήμους ή το κράτος. Eίναι ολοήμερα, εφοδιασμένα με παιδότοπους, παιδικές χαρές και φυσικά το αναγκαίο προσωπικό για την επίβλεψη των παιδιών μέχρι να γυρίσουν οι γονείς από την εργασία τους και να τα πάρουν σπίτι. Όλα ανεξαιρέτως τα σχολεία (συμπεριλαμβανομένου του αντίστοιχου Λυκείου) της Φινλανδίας παρέχουν δωρεάν ζεστό φαγητό το μεσημέρι στους μαθητές. Δωρεάν είναι και όλα τα βασικά υλικά για την εκπαίδευση (βιβλία, τετράδια, μολύβια κ.λπ.), ενώ δωρεάν γίνεται και η μεταφορά στο σχολείο όλων των παιδιών που ζουν μακριά ή παρουσιάζουν κινητικά προβλήματα.
Tα φινλανδικά σχολεία είναι επίσης ανοιχτά στην τοπική κοινωνία. Oι γονείς είναι ευπρόσδεκτοι στις σχολικές δραστηριότητες που μπορούν να βοηθήσουν με τις γνώσεις ή την τέχνη τους – ένας πατέρας δημοσιογράφος π.χ. μπορεί να πάει στο εργαστήριο που τα παιδιά φτιάχνουν ανά ομάδα το δικό τους περιοδικό και να τους πει πώς να το κάνουν καλύτερο ή μία μητέρα που γνωρίζει ραπτική, πλέξιμο ή κέντημα είναι καλοδεχούμενη στην αντίστοιχη ομάδα για να δείξει στα παιδιά πώς να ράβουν, να πλέκουν ή να κεντούν.
Oι τοπικές αρχές είναι επίσης υποχρεωμένες να παράσχουν τη βασική εκπαίδευση ακόμη και στα παιδιά που λόγω βαριάς ασθένειας ή αναπηρίας δεν μπορούν να πάνε στα κανονικά γενικά σχολεία, ακόμη και αν χρειάζεται να τους στείλουν δάσκαλο στο σπίτι.
Δρόμοι διαρκώς ανοιχτοί Mετά την εννιάχρονη υποχρεωτική βασική εκπαίδευση, περίπου οι μισοί μαθητές κατευθύνονται στο Λύκειο και άλλοι τόσοι στα επαγγελματικά σχολεία. Mόλις το 6% των Φινλανδών μαθητών σταματάει την εκπαίδευσή του με την ολοκλήρωση της φοίτησης στο εννιάχρονο σχολείο γενικής παιδείας. Oύτε και τρέχουν όμως όλοι στο Γενικό Λύκειο, όπως εδώ. Mόνο οι μισοί.
Στη βασική και μέση εκπαίδευση οι Φινλανδοί δίνουν εξαιρετική έμφαση στις γλώσσες, με την πρώτη ξένη γλώσσα να διδάσκεται υποχρεωτικά από την τρίτη Δημοτικού και τη δεύτερη από την πρώτη Γυμνασίου το αργότερο. Mέχρι να τελειώσουν το Λύκειο, όσοι μαθητές θέλουν μπορούν να έχουν μάθει έως και έξι(!) γλώσσες.
Oσο για τα παιδιά μεταναστών, αρκεί να μπορούν να σχηματίσουν μια μικρή, ολιγομελή ομάδα και ο δήμος, με δικά του φυσικά έξοδα, είναι υποχρεωμένος να παρέχει εκπαίδευση και στη γλώσσα τους δύο φορές την εβδομάδα. Στο Eλσίνκι π.χ. όπου υπάρχουν 2.600 παιδιά μεταναστών, τέτοια μαθήματα γίνονται σε περίπου 40 γλώσσες.
Aκόμη μεγαλύτερη προσοχή δίνουν οι Φινλανδοί σε θέματα θρησκείας. Aρκεί να υπάρξουν τρία και μόνο παιδιά σε μία τάξη από κάποια θρησκεία για να διδάσκονται το μάθημα των Θρησκευτικών στη θρησκεία τους και αποκλειστικά σε αυτήν. Θρησκευτικά δεν διδάσκονται επίσης καθόλου στα παιδιά που οι γονείς τους δεν το επιθυμούν. Tα παιδιά αυτά διδάσκονται Hθική και Διαπροσωπικές Σχέσεις όλα τα χρόνια της βασικής και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
«Εκτόπισαν» την ιδιωτική εκπαίδευση
H τριτοβάθμια εκπαίδευση χωρίζεται σε Πανεπιστήμια και Πολυτεχνεία. Kαθώς ο αριθμός των υποψηφίων υπερβαίνει τις θέσεις σε αυτά, το κάθε AEI επιλέγει τους φοιτητές που θα δεχθεί είτε μόνο με τους βαθμούς του Λυκείου είτε με συνδυασμό βαθμών Λυκείου και επιμέρους εισαγωγικών εξετάσεων για το συγκεκριμένο Πανεπιστήμιο ή Πολυτεχνείο. H εθνική στρατηγική της Φινλανδίας πάντως συνίσταται στο να προσφέρει τη δυνατότητα ανώτατης εκπαίδευσης στα δύο τρίτα της κάθε ηλικιακής ομάδας. Tα AEI παραμένουν ανοιχτά και για παιδιά που έχουν στραφεί στα επαγγελματικά Λύκεια, μέσα από κάποιες διαδικασίες. Tο τελικό αποτέλεσμα όλων αυτών είναι, όπως με εμφανή υπερηφάνεια τονίζει το φινλανδικό υπουργείο Eξωτερικών, ότι «χάρη στην υψηλή ποιότητα του σχολικού συστήματος γενικής παιδείας του δημόσιου τομέα, η Φινλανδία δεν έχει εμπορική αγορά στη βασική εκπαίδευση, ενώ και στα άλλα επίπεδα και στους άλλους τομείς η εμπορική παροχή εκπαίδευσης είναι σχετικά μικρή συγκρινόμενη με πολλές άλλες δυτικές χώρες». Προφανώς καθόλου δεν αρέσουν στον OOΣA, προπύργιο του νεοφιλελεύθερου δογματισμού, ούτε τα συμπεράσματα των Φινλανδών ούτε τα επιτεύγματα της δημόσιας εκπαίδευσης της Φινλανδίας, την υπεροχή των οποίων αναγκάζεται να πιστοποιεί ο ίδιος ο OOΣA!
Η ανάγνωση ενός ηλεκτρονικού βιβλίου (e-book) απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο από την ανάγνωση ενός κειμένου στο χαρτί, σύμφωνα με έρευνα της εταιρείας Nielsen Norman Group.
Η έρευνα παρακολούθησε τις «αναγνωστικές συνήθειες» 24 ανθρώπων, που διάβαζαν τα ίδια κείμενα σε e-books, σε ηλεκτρονικούς υπολογιστές και τυπωμένα. Η σύγκριση του χρόνου που απαιτήθηκε για την ολοκλήρωση της ανάγνωσης με καθέναν από τους παραπάνω τρόπους, κατέδειξε ότι το χαρτί παραμένει ο «πιο γρήγορος» τρόπος να διαβάσει κανείς ένα κείμενο.
Μάλιστα, η απόκλιση στους χρόνους ήταν τόσο μεγάλη, ώστε η εταιρεία ανακοίνωσε ότι μπορούν να εξαχθούν ασφαλή στατιστικά συμπεράσματα, που συνοψίζονται στην εκτίμηση ότι η ταχύτητα ανάγνωσης ενός τυπωμένου κειμένου είναι σαφώς μεγαλύτερη από αυτή ενός κειμένου που εμφανίζεται στην οθόνη μιας ηλεκτρονικής συσκευής (φορητής ή μη).
Στους συμμετέχοντες δόθηκε ένα κείμενο του Έρνεστ Χέμινγουεϊ. Το απόσπασμα ήταν διαθέσιμο σε έντυπη και σε ηλεκτρονική μορφή. Όσοι διάβασαν το κείμενο σε iPad ήταν κατά 6,2% πιο αργοί από αυτούς που το διάβασαν στο τυπωμένο βιβλίο. Η ανάγνωση με το Kindle 2 αποδείχθηκε ακόμη πιο αργή, σε ποσοστό 10,7% σε σύγκριση με το χαρτί.
Ωστόσο, τα ηλεκτρονικά βιβλία «ισοψηφούν» με τα τυπωμένα στην ερώτηση «ποιος είναι ο πιο βολικός και πιο άνετος τρόπος ανάγνωσης». «Όλοι», απαντούν οι ερωτώμενοι, δηλώνοντας εξίσου ευχαριστημένοι από την «εμπειρία ανάγνωσης» σε ηλεκτρονική και σε έντυπη μορφή. Με άριστα το 7, έδωσαν τις ακόλουθες βαθμολογίες: 5,8 για το iPad, 5,7 για το Kindle και 5,7 για το χαρτί. Όμως, η ανάγνωση σε ηλεκτρονικό υπολογιστή (PC) «ανακηρύχθηκε» χειρότερη όλων, παίρνοντας βαθμό 3,6.
Από τους συμμετέχοντες ζητήθηκε να καταγράψουν τα μειονεκτήματα κάθε συσκευής. «Δεν τους αρέσει το γεγονός ότι το iPad είναι τόσο βαρύ και ότι το Kindle εμφανίζει λιγότερο ευανάγνωστα γράμματα», αναφέρουν τα συμπεράσματα της έρευνας, στα οποία σημειώνεται ότι «οι χρήστες εμφανίζονται δυσαρεστημένοι και με την έλλειψη πραγματικής σελιδοποίησης σε αυτές τις συσκευές». Γι’ αυτό, αν πρέπει οπωσδήποτε να επιλέξουν ηλεκτρονικό βιβλίο, «προτιμούν την εφαρμογή iBook για το iPad, που παρέχει ένδειξη για το ποσοστό του κειμένου που απομένει σε κάθε κεφάλαιο».
Ο λόγος για την «αρνητική δημοφιλία» του ηλεκτρονικού υπολογιστή είναι κυρίως ψυχολογικός, σύμφωνα με τη Nielsen. «Το PC έχει συνδυαστεί με την εργασία. Αντιθέτως, η ανάγνωση ενός τυπωμένου βιβλίου φαίνεται ότι είναι πιο ευχάριστη από όλες τις άλλες διαθέσιμες λύσεις».
Η Nielsen εκτιμά ότι η μελέτη ενθαρρύνει την βελτίωση των ebooks και των υπολογιστών tablet.
«Αναμένουμε υψηλότερης ποιότητας οθόνες στο μέλλον, κάτι που ήδη διαφαίνεται από την πρόσφατη κυκλοφορία του iPhone 4, με οθόνη 326 dpi», επισημαίνει η εταιρεία.
Πάντως, μεταξύ των ηλεκτρονικών συσκευών ανάγνωσης, το iPad προηγείται στις προτιμήσεις των χρηστών. Σε έρευνα που διενεργήθηκε από την εταιρεία ChangeWave, λίγο πριν την επίσημη κυκλοφορία του, περισσότεροι από το 1/4 των κατόχων συσκευών e-reader δήλωσαν ότι θα αγόραζαν το iPad αντί για τον e-reader, αν τότε η συσκευή ήταν διαθέσιμη. Επιπλέον, το 40% αυτών που δήλωσαν ότι σχεδίαζαν να αγοράσουν έναν e-reader τους επόμενους τρεις μήνες, δήλωσε ότι θα επιλέξει το iPad.
«Δεν έκανα ταξίδια μακρινά, τα χρόνια μου ήταν ρίζες, ήταν δέντρα»… Οι στίχοι αυτοί ήρθαν να «ζωντανέψουν» το σκοτεινό υπόγειο των Φυλακών Ανηλίκων Αυλώνα, όπου οι μαθητές του σχολείου πραγματοποιούν την καθιερωμένη γιορτή για τη λήξη της σχολικής χρονιάς. Νέοι 14 έως 21 ετών που εκτίουν την ποινή τους παράλληλα πηγαίνουν στο σχολείο το οποίο στεγάζεται μέσα στο κτίριο των φυλακών, ελπίζοντας για ένα καλύτερο αύριο. Στη συντριπτική πλειονότητά τους (80%) είναι αλλοδαποί.
Κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες καταφέρνουν να δημιουργούν, να μαθαίνουν, κάποιοι λίγοι, κυρίως Ελληνες, ακόμη και να δίνουν Πανελλαδικές. Στο πλευρό τους έχουν τους καθηγητές τους οι οποίοι προσφέρουν ό,τι μπορούν παίζοντας και τον ρόλο του φίλου, της οικογένειας.
«Ντρέπομαι»
Ο Κάζα είναι 20 χρονών από την Αλβανία και θα πάει στη Β’ Γυμνασίου. Θα παραμείνει στις φυλακές για 2 ακόμα χρόνια, παρ’ όλα αυτά δεν παύει να χαμογελάει και να ελπίζει. «Ευχαριστώ τους καθηγητές που είναι πάντα δίπλα μας και μας δίνουν μια ελπίδα για μια καλύτερη ζωή».
Ο ίδιος τονίζει πόσο σημαντικό είναι το σχολείο γι’ αυτόν αφού «βοηθάει στο να ξεφύγουμε λίγο από τα κελιά των φυλακών και να δημιουργήσουμε». Στους γονείς του δεν έχει πει ότι βρίσκεται στις φυλακές. «Ντρέπομαι να το πω. Καλύτερα να μην ξέρουν. Δεν θέλω να τους στενοχωρήσω».
Ο Δημήτρης είναι 20 ετών. Φέτος έδωσε Πανελλαδικές και τώρα περιμένει με αγωνία τα αποτελέσματα. «Είχα μια δύσκολη χρονιά, με πολύ διάβασμα και παράλληλα διάφορα προβλήματα να αντιμετωπίσω» θα πει, κρατώντας τα βραβεία που απέσπασε για τις δημιουργίες του.
«Οταν έρχομαι στο σχολείο δεν νιώθω ότι είμαι στη φυλακή. Είναι σαν να δραπετεύω» θα πει ο Αλί 19 χρόνων που είναι στις Φυλακές Αυλώνα από το 2008. «Υπάρχει εμπιστοσύνη εδώ, πράγμα απαραίτητο εδώ μέσα. Υπάρχει ρατσισμός μεγάλος και οι υπάλληλοι σ’ τον δείχνουν με κάθε τρόπο. Στο σχολείο είναι διαφορετικά. Εχουμε φιλικές σχέσεις με τους καθηγητές μας. Τους βλέπουμε σαν γονείς, σαν αδέρφια μας. Αυτό μας βοηθάει να επιβιώσουμε».
Η φιλόλογος Παιδιά με ταλέντα και όρεξη για δημιουργία
«Μέσα στην τάξη γίνεται πολλή δουλειά. Οι μαθητές έρχονται από τις 8 το πρωί και φεύγουν στις 2 το μεσημέρι. Βλέπω παιδιά με ταλέντα και όρεξη για δημιουργία. Τα παραπτώματά τους δεν τα εμποδίζουν να κάνουν αυτά που θέλουν. Φυσικά το σχολείο λειτουργεί και σαν καταφύγιο, εδώ νιώθουν άνετα. Δραπετεύουν πνευματικά και ψυχικά», θα πει η φιλόλογος του σχολείου. Ο Ντίσα είναι 20 ετών. Βρίσκεται στη φυλακή έναν χρόνο και θα παραμείνει για ακόμη επτά. Του αρέσει η μουσική, τα αρχαία και τα αγγλικά. «Είναι δύσκολα τα πράγματα εδώ μέσα.
Ο χρόνος δεν περνάει εύκολα». Οι ήχοι από το τουμπελέκι, τα τραγούδια και το χορευτικό του «Ζορμπά» «ζωντανεύουν» την αίθουσα της γιορτής, χαρίζοντας χαμόγελα ικανοποίησης στα παιδιά. Η αίθουσα «παγώνει» όταν ένας μαθητής ανεβαίνει με την κιθάρα του στη σκηνή. «Θα’ θελα να ‘σουν εδώ» το τραγούδι αφιερωμένο σε δύο στενά του πρόσωπα που έχασε πρόσφατα και δεν μπόρεσε να τον αποχαιρετήσει. Η γιορτή κλείνει με τα βραβεία που απονέμει στις καλύτερες δημιουργίες των παιδιών η Ελληνική Εγκληματολογική Εταιρεία.
Mε όλα τα συμπράγκαλα σκόρπια και κλειστά ακόμα γύρω μου, ανοίγω το πορτόφυλλο του καλοκαιρινού σπιτιού: Η ομορφιά των πάντων, στα πάντα. Το αεράκι είναι γεμάτο υποσχέσεις: Βαρκάδες, γεύσεις και βουτιές, νυχτερινοί ψίθυροι, αγκαλιές, μια πιθανότητα αθανασίας. Θα ξαναφοβηθώ τον Σεπτέμβρη.
Οι Ελληνες κολυμπούν στο καλοκαίρι τους όπως τα ψάρια στο νερό, μαθημένοι, στο στοιχείο μας.
«Το ‘χουμε». Περισσότερο το καταλαβαίνω στα μάτια των ξένων. Δεν κοιτάζουν μόνο τις ομορφιές. Κοιτάζουν… εμάς. Σουλατσέρνουμε σαχλοί μέσα στα μαγιό μας, αντέχουμε στον ανελέητο ήλιο χωρίς κρέμες και μαντζούνια. Τραγουδάμε θλιμμένες μελωδίες, μ’ ένα χαμόγελο πανευτυχίας.
«Είναι τρελοί αυτοί οι Ελληνες». Την έχω ξαναπιάσει αυτή τη ματιά, αλλά φέτος, με τις οικονομικές σφαλιάρες που έχει φάει η χώρα μας, τη νιώθω πολύ πιο έντονη. Δεν είναι ότι μας κατακρίνουν, ούτε μας λυπούνται. Μας ζηλεύουν, ίσως; Είναι δυνατόν; Κι όμως…
Και τότε θέλω να ανέβω στο τραπέζι του καφενείου και να τους βγάλω λόγο σε όλες τις γλώσσες, για το kalokairi. Αυτό το υπερόπλο που διαθέτει ακόμα και ο πιο φτωχός Ελληνας στις αποθήκες του. Αυτή τη βόμβα αισιοδοξίας, πως όλα, στο τέλος, θα πάνε καλά. Πώς να μην πάνε όλα καλά, όταν εδώ, ακόμα και το λειψό, χλωμό φεγγάρι ανατέλλει με την παράλογη αυτοπεποίθηση μιας Πανσελήνου;
Kalokairi. Αν μπορούσα να το συσκευάσω σε μπουκαλάκια και να το πουλήσω δίπλα στους πάγκους με τα σουβενίρ. Αν μπορούσα να στάξω μερικές σταγόνες του στις καρδιές και τα μυαλά των ανθρώπων που έχουν αντικαταστήσει την ψυχή τους με ποσοστά και λογιστικούς πίνακες. Θα μας καταλάβαιναν καλύτερα.
«Το ‘χουμε». Είμαστε άνθρωποι με ψυχή καλοκαιρινή, ψαρίσια. Με ιστορία χιλιάδων χρόνων και μνήμη λίγων λεπτών. Ακούω συχνά πως αυτό είναι η κατάρα μας. Κι όμως, καθώς γύρω μου νιώθω τη θάλασσα να εισπνέει καύσωνα, για να φυσήξει δροσερό μελτέμι, αναρωτιέμαι μήπως αυτό είναι, ταυτόχρονα, ανεξήγητα, η σωτηρία μας.
Το νέο σχέδιο του σκηνοθέτη Ρίντλεϊ Σκοτ έχει τον τίτλο “Life in a Day” (Η ζωή σε μια μέρα), και θα βασίζεται στις συνεισφορές των κυβερνοναυτών, που καλούνται να φιλμάρουν μια ημέρα της ζωής τους και να “φορτώσουν” το βίντεο στην ιστοσελίδα του YouTube.
Ο βραβευμένος με Όσκαρ σκηνοθέτης των ταινιών “Μπλέιντ Ράνερ”, “Μονομάχος” και “Θέλμα και Λουίζ”, μεταξύ άλλων, συμμετέχει με τον Κέβιν Μακ Ντόναλντ (Ο τελευταίος Βασιλιάς της Σκοτίας) στο σχέδιο αυτό, ανακοίνωσε σήμερα η μηχανή αναζήτησης Google, χαρακτηρίζοντάς το “ιστορική κινηματογραφική εμπειρία”, που έχει ως στόχο να καταγράψει ως τεκμήριο μια ημέρα, μέσα από τα μάτια των ανθρώπων σε όλο τον κόσμο”.
Η ημέρα που επελέγη για την εμπειρία αυτή θα είναι η 24η Ιουλίου. “Έχετε 24 ώρες για να καταγράψετε ένα στιγμιότυπο της ζωής σας με την κάμερα”, εξηγεί το YouTube στην επίσημη ιστοσελίδα του. “Μπορείτε να κινηματογραφήσετε το συνηθισμένο-την ανατολή του ηλίου, τη διαδρομή για τη μετάβαση στην εργασία σας, έναν ποδοσφαιρικό αγώνα στην γειτονιά ή το εξαιρετικό: τα πρώτα βήματα ενός παιδιού, την αντίδρασή σας στο θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου, ακόμα και ένα γάμο.
Ο Κέβιν Μακ Ντόναλντ θα είναι υπεύθυνος για το μοντάζ, και η μεγάλου μήκους ταινία που θα προκύψει, που θα είναι παραγωγή του Ρίντλει Σκότ, θα προβληθεί στο φεστιβάλ κινηματογράφου του Sundance τον ερχόμενο Ιανουάριο στο Park City, (Γιούτα, δυτικές ΗΠΑ).
Όλοι οι κυβερνοναύτες των οποίων τα βίντεο θα επιλεγούν θα αναφερθούν ως συν-σκηνοθέτες, και 20 από αυτούς θα παραβρεθούν στην πρεμιέρα.
Τα βίντεο θα πρέπει να φορτωθούν στο YouTube πριν από τις 31 Ιουλίου.
Τέτοια ζητήµατα, «γλωσσικής αγωγής», συζήτησαν εντατικά οι επιστήµονες, φιλόλογοι και γλωσσολόγοι, στην τριήµερη συνάντηση εργασίας που οργάνωσε το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας (ΚΕΓ) την περασµένη εβδοµάδα στη Θεσσαλονίκη. Το υπουργείο Παιδείας ενδιαφέρεται. Είναι µια καλή αρχή για να απαλλαγούµε από µια σειρά ιδεοληψιών για τη γλώσσα, να αποφορτίσουµε ορισµένα ζητήµατα από άχρηστα ιδεολογικά βάρη, να ξεκαθαρίσουµε τους στόχους µας και να εστιάσουµε στα ουσιώδη. Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι άνθρωποι ζουν µε παρεξηγήσεις σχετικά µε τη γλώσσα, µερικές από τις οποίες θα αρκούσε να κοιτάξουν απροκατάληπτα γύρω τους και µέσα τους για να τις λύσουν. Τα παιδιά δεν µαθαίνουν τη γλώσσα τους στο σχολείο, γιατί έχουν ήδη κατακτήσει τις δοµές της µέσα από το (οικογενειακό) περιβάλλον στο οποίο µεγαλώνουν πριν πάνε εκεί, αναπτύσσοντας µια φυσική τους, χαρακτηριστικά ανθρώπινη ικανότητα. Στο σχολείο διδάσκονται τη γραφή και (θα έπρεπε να) µαθαίνουν να εκφράζονται µε τον κατάλληλο τρόπο σε διαφοροποιηµένα περιβάλλοντα γλωσσικής χρήσης που θα συναντήσουν στην ενήλικη ζωή τους. Σε ό,τι αφορά τη γλωσσική αγωγή, αποστολή του σχολείου είναι να βγάζει εγγράµµατους ανθρώπους, ικανούς να επικοινωνούν µέσα στα ποικίλα (συχνά, πολύγλωσσα) περιβάλλοντα της σύγχρονης ζωής. Εδώ οι προκλήσεις είναι µεγάλες και ο γραµµατισµός µεταλλάσσεται ραγδαία καθώς νέα τεχνολογικά µέσα, όπως το Διαδίκτυο και η κινητή τηλεφωνία, αναπτύσσονται και διαδίδονται.
Οπως διαπιστώθηκε στη συνάντηση του ΚΕΓ, οι ελληνικές εφαρµογές των διεθνών προτύπων κωδικοποίησης υστερούν σε αποτελεσµατικότητα και σε συµβατότητα µεταξύ τους. Η χρήση της ελληνικής γραφής στα νέα µέσα θα υπηρετηθεί αποτελεσµατικότερα µε τεχνολογικές υποδοµές πιο φιλικές προς τους χρήστες τους. Επίσης, αν το σχολείο πρόκειται να εκπληρώσει ξανά την αποστολή του ως περιβάλλον µάθησης, η εισαγωγή των µαθητών στον «ψηφιακό γραµµατισµό» πρέπει να γίνεται από πολύ νωρίς, δηλαδή από το δηµοτικό. Στο τραπέζι του ΚΕΓ έπεσε η ιδέα στο «νέο σχολείο» να επιδιωχθεί η δηµιουργία µαθητικών ιστολογίων από κάθε σχολική τάξη. Ο στόχος είναι να οπλιστούν τα παιδιά µε γνώσεις και δεξιότητες ώστε να γίνουν «κριτικοί χρήστες» του Διαδικτύου.
Οµως, το ελληνικό σχολείο έχει να διδάξει παιδιά µε όλο και περισσότερες διαφορετικές «πρώτες» (δηλαδή, µητρικές) γλώσσες. Παιδιά µε µεταναστευτικό υπόβαθρο κατακτούν την ελληνική ως δεύτερη γλώσσα. Οπως επισηµάνθηκε από τη σχετική οµάδα εργασίας του ΚΕΓ, πέρα από τα «ενισχυτικά» εργαλεία, η διδασκαλία της µητρικής γλώσσας των παιδιών αυτών στο σχολείο θα συµβάλει και στην ελληνοµάθειά τους. Τα δίγλωσσα µεταναστόπουλα θα ενταχθούν πιο λειτουργικά ως πολίτες στην ελληνική κοινωνία αν δεν κουβαλούν το στίγµα της υποτίµησης της πρώτης γλώσσας τους. Μια άλλη διαδεδοµένη παρεξήγηση αφορά την αξία της διδασκαλίας των αρχαίων ελληνικών. Αντίθετα µε την τρέχουσα αντίληψη, ούτε η αρχαία ούτε η νέα ελληνική είναι εκφραστικά πλουσιότερες από τις άλλες γλώσσες. Κατά βάση, όλες οι γλώσσες έχουν τις ίδιες εκφραστικές δυνατότητες.
Αν σε διαφορετικές εποχές παρήχθησαν από διαφορετικές κοινωνίες σηµαντικά κείµενα, αυτό οφείλεται σε ιστορικές συνθήκες και όχι σε κάποια ιδιαίτερη εγγενή δύναµη των γλωσσών. Δηλαδή, πρέπει να διακρίνουµε ανάµεσα σε γλώσσα (ως δυνατότητα και σύστηµα) και γραµµατεία ή ευρύτερα γλωσσική παραγωγή, που είναι αποτέλεσµα της γλωσσικής χρήσης. Η γνώση της αρχαίας ελληνικής γραµµατείας, από το πρωτότυπο ή από µετάφραση, µας εµπλουτίζει πνευµατικά. Αλλά η γνώση των αρχαίων ελληνικών δεν βελτιώνει τη γλωσσική ικανότητα των οµιλητών της νέας ελληνικής. Το ζήτηµα δεν είναι να βγάλουµε τα αρχαία από το σχολείο, αλλά να ξέρουµε γιατί τα διδάσκουµε. Στο σωστό πλαίσιο, θα τα διδάξουµε καλύτερα. Εκτός από τα ζητήµατα της γλωσσικής αγωγής στην Ελλάδα, στη συνάντηση του ΚΕΓ συζητήθηκε διεξοδικά η διδασκαλία της ελληνικής τόσο στις οµογενειακές κοινότητες όσο και στις «πανεπιστηµιακές εστίες ελληνοµάθειας» ανά τον κόσµο. Μια συνεκτική γλωσσική πολιτική, που σήµερα λείπει, θα βοηθήσει στη διατήρηση και στη διάδοση της ελληνικής γλώσσας και την προβολή του ελληνικού πολιτισµού στο εξωτερικό. Κοινά πρότυπα πιστοποίησης της γλωσσοµάθειας, µεγαλύτερη αξιοποίηση των οµογενειακών δυνάµεων, δικτύωση µεταξύ των ερευνητικών κοινοτήτων, ανάπτυξη βάσεων δεδοµένων και µεθόδων διδασκαλίας µε τη χρήση των νέων τεχνολογιών απαιτούν έναν συνολικό σχεδιασµό. Το υπουργείο δείχνει να ενδιαφέρεται και να ακούει. Μακάρι το ενδιαφέρον του να αποδειχθεί έµπρακτο και διαρκές.
Yπάρχει κανείς που θα του κακοφαινόταν εάν αγόραζε τα εισιτήρια μιας συναυλίας με έκπτωση 50% ή εάν απολάμβανε το πλήρες μενού σε κάποιο εστιατόριο πληρώνοντας μόλις το 60% της κανονικής τιμής;
Στην πραγματικότητα, τέτοιες ευκαιρίες απέχουν λίγα… κλικ από τον υπολογιστή μας, αφού τον τελευταίο μήνα ξεκίνησαν να λειτουργούν και στην Ελλάδα τα πρώτα sites «ομαδικών αγορών» που παρέχουν στους χρήστες τους οικονομικότερες χρεώσεις σε μία μεγάλη γκάμα επιχειρήσεων, πλυντήρια αυτοκινήτων, κομμωτήρια, παιδότοπους, κινηματογράφους ή θέατρα.
Ο λόγος για τα Groupon, Tsoonami, GoldenDeals και LiveMyCity, sites που «ανεβάζουν» στο Διαδίκτυο ελκυστικές προσφορές από καταστήματα –με εκπτώσεις που κυμαίνονται από 40% έως και 90%– οι οποίες ενεργοποιούνται υπό την προϋπόθεση ότι θα εξασφαλιστεί ένας ελάχιστος αριθμός πελατών. Πιο συγκεκριμένα, σε κάθε ένα από τα παραπάνω sites αναρτάται η «προσφορά της ημέρας», μία υπηρεσία, δηλαδή, σε εξαιρετικά μειωμένη τιμή.
Κριτήριο για να υλοποιηθεί η εκάστοτε προσφορά είναι να συγκεντρωθεί ο απαραίτητος αριθμός αγοραστών έως τη στιγμή που αυτή θα «κατέβει» από το site – κάτι που τις καθημερινές γίνεται έπειτα από ένα 24ωρο. Eτσι, όποιος ενδιαφερθεί, δηλώνει συμμετοχή και το αντίστοιχο ποσό δεσμεύεται από την πιστωτική του κάρτα ώστε, αν συγκεντρωθεί το μίνιμουμ αγοραστών, να ενεργοποιηθεί η προσφορά. «Σε αντίθετη περίπτωση, η συμφωνία ακυρώνεται χωρίς καμία χρέωση για τους υποψήφιους πελάτες», σημειώνει στην «Κ» ο κ. Θοδωρής Ποτούρογλου από το GoldenDeals.
«Η ιδέα βασίζεται στις δυνατότητες που προσφέρει η συλλογική αγοραστική δύναμη των καταναλωτών και η κοινωνική δικτύωση στο Iντερνετ αποτελεί το ιδανικό μέσο γι’ αυτόν τον σκοπό», λέει στην «Κ» ο κ. Ηλίας Χατζής, ιδρυτής του tsoonami, «αφού στην πράξη κάθε προσφορά διαδίδεται από χρήστη σε χρήστη μέσω mail, του Facebook ή των blogs». Aλλωστε, η λογική των «ομαδικών αγορών» χρησιμοποιείται με επιτυχία εδώ και αρκετούς μήνες στο εξωτερικό. Για παράδειγμα, το αμερικανικό Groupon, πρωτεργάτης στο «group buying», λειτουργεί ήδη σε 50 πόλεις των ΗΠΑ και 60 ευρωπαϊκές (ανάμεσά τους και στην Ελλάδα με το groupon. gr), με 6 εκατομμύρια εγγεγραμμένα μέλη. Με αποτέλεσμα, όπως εκτιμούν ειδικοί, η αξία του εν λόγω site να ξεπερνάει σήμερα το 1 δισ. δολάρια, παρ’ όλο που έκανε την εμφάνισή του μόλις τον Νοέμβριο του 2008.
Ο Νίκος Ξυδάκης αναφέρεται στο έργο του Παπαδιαμάντη “Ξεπεσμένος Δερβίσης” Η μεγάλη τέχνη, η ανυπέρβλητη, του Παπαδιαμάντη στον Δερβίση, είναι, αφενός, ο τρόπος που βλέπει, ακροάται, οσμίζεται, αισθάνεται τον αστικό βίο· αφετέρου, ο τρόπος που καταγράφει και φορμάρει: χωρίς μυθοπλασία, χωρίς ηθικό δίδαγμα, χωρίς κρίσεις επί των ανθρώπων, χωρίς να σκαρώνει χαρακτήρες. Είπαμε, λυρικό μοντάζ σκηνών, αποσπάσματα που συναρμόζονται οργανικά ως εκ της παραθέσεως, από το ένα χάραμα στο άλλο, από το πρώτο σαλέπι ώς το τελευταίο, και, κυρίως, ως εκ της μουσικής που διατρέχει και διαποτίζει όλην την αφήγηση, το τραγούδισμα γι’ αυτόν τον φερέοικο: «Νάι, νάι, γλυκύ. Νάζι – κατά έν ζήτα ελαττούται. Αύρα, ουρανός, άσμα γλυκερόν, μελιχρόν, αβρόν, μεθυστικόν. Νάι, νάι. Κατά δύο κοκκίδας, διαφέρει διά να είναι το Ναι, οπού είπεν ο Χριστός. Το Ναι το ήμερον, το ταπεινόν, το πράον, το Ναι το φιλάνθρωπον».
Ο κόσμος του Θησείου, του καφενείου, του σαλεπιτζή μες στο χάραμα είναι κόσμος ανοιχτός· κανείς δεν ξέρει από πού ήρθε ο δερβίσης, ποιος είναι, πού κατέληξε· όλοι αναρωτιούνται, όπως ο αφηγητής, μα κανείς δεν πιέζει για μια αληθοφανή απάντηση· προτιμούν να φαντάζονται, αφήνουν μετέωρα τα ερωτήματα. Είναι ο ανοιχτός κόσμος της ανατολικής μητροπόλεως, της ανατέλλουσας φαντασμαγορίας: «Είχεν αναφανεί. Πότε; Προ ημερών, προ εβδομάδων. Πόθεν; Από την Ρούμελην, από την Ανατολήν, από την Σταμπούλ. Πώς; Εκ ποίας αφορμής; Ποίος; Ητον Δερβίσης; Ητον βεκτασής, χόντζας, ιμάμης; Ητον ουλεμάς, διαβασμένος; Υψηλός, μελαψός, συμπαθής, γλυκύς, άγριος. Με το σαρίκι του, με τον τσουμπέν του, με τον δουλαμάν του. Ητο εις εύνοιαν, εις δυσμένειαν; Είχεν ακμάσει, είχεν εκπέσει, είχεν εξορισθεί; Μπου ντουνιά τσαρκ φιλέκ. Αυτός ο κόσμος είναι σφαίρα και γυρίζει.[…] Ζει, απέθανε, περιπλανάται εις άλλα μέρη, ανεκλήθη από της εξορίας, επανέκαμψεν εις τον τόπον του; Κανείς δεν ηξεύρει. Ισως την ώραν ταύτην ν’ ανέκτησε την εύνοιαν του ισχυρού Παδισάχ, ίσως να είναι μέγας και πολύς μεταξύ των Ουλεμάδων της Σταμπούλ, ίσως να διαπρέπει ως ιμάμης εις κανέν εξακουστόν τζαμίον. Ισως να είναι ευνοούμενος του Χαλίφη, αρχιουλεμάς, σεϊχουλισλάμης. Μπου ντουνιά τσαρκ φιλέκ».
Καθόμαστε στο μικρό καφενείο του κόσμου, ίδιο απ’ το 1896 στο 2010. Ο Δερβίσης πίνει πλάι μας μαστίχα κερασμένη, «άστεγος, ανέστιος, φερέοικος». All night long. Στο παρόν και στο μέλλον.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Άρθρα (RSS)