Terra Computerata

«To πρόβλημα με την παραβίαση της νομοθεσίας για τα προσωπικά δεδομένα στο Διαδίκτυο είναι ότι σπάνια εκείνοι των οποίων τα δικαιώματα προσβάλλονται προσφεύγουν στα δικαστήρια, γιατί συμβιβάζονται με κάποιο ποσό που θα τους δώσουν», λέει ο καθηγητής της Νομικής Σχολής της Νέας Υόρκης Τζέιμς Γκρίμελμαν, που δούλευε επί αρκετά χρόνια για τη Microsoft πριν γίνει ακαδημαϊκός.

Ο ίδιος ο Γκρίμελμαν ενσαρκώνει την αντίθεση του φανατικού χρήστη του Facebook, αλλά και εκείνου που φοβάται για τη χρήση των προσωπικών του δεδομένων από τον διαδικτυακό τόπο, «εκείνον που μάλλον διαχειρίζεται με τον χειρότερο τρόπο τα προσωπικά δεδομένα των χρηστών του», όπως λέει. «Δεν ξέρω αν θα καταφέρουμε να προσεγγίσουμε το επίπεδο της συνειδητότητας των Ευρωπαίων καταναλωτών σε σχέση με τα social media, αν γίνει όμως κάτι τέτοιο θα γίνει μέσω των social media…».

Ακόμα στα δικαστήρια

O Γκρίμελμαν αναφέρεται σε μια υπόθεση που το Facebook μοιράστηκε με το διαδικτυακό «μαγαζί» Zapoos τα στοιχεία των χρηστών του. Η υπόθεση εκκρεμεί ακόμα στα δικαστήρια, παρά το γεγονός ότι το Facebook διέκοψε τη συνεργασία με το διαδικτυακό «κατάστημα».

Ο Γκρίμελμαν θεωρεί ασυμμετρία το γεγονός ότι ενώ τα παλιά μέσα (εφημερίδες, τηλεόραση κ.λπ.) ήταν δυνατόν να εναχθούν για δημοσιεύματά τους, «οι διαδικτυακές πύλες και οι μηχανές αναζήτησης δεν έχουν την παραμικρή αστική ευθύνη. Η ασυμμετρία αυτή δεν είναι βιώσιμη», υπογραμμίζει. Στις ΗΠΑ ακόμα και αν καταδικαστεί ο δημιουργός του υλικού, ο φορέας δεν έχει την υποχρέωση να τον απομακρύνει.

Αλλά η συνάδελφος του Γκρίμελμαν, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Μίτσιγκαν Σούζαν Κρόφορντ, που υπήρξε σύμβουλος τεχνολογίας του Αμερικανού προέδρου Ομπάμα βρίσκει αυτό το καθεστώς του Διαδικτύου «κοινωνικά ωφέλιμο. Αν καθιστούσαμε τον μεσάζοντα αστικά υπόλογο τότε θα δυσχεραίναμε την καινοτομία που δρομολογεί η ανάπτυξη του Διαδικτύου». Σε παρατήρηση της «Καθημερινής» ότι αυτό το καθεστώς θα μπορούσε να οδηγήσει στον παραλογισμό να δημοσιεύεται κάτι στο Διαδίκτυο που έχει απαγορευθεί να δημοσιευθεί στα παλιά μέσα, η Κρόφορντ παρατηρεί ότι «ακόμα και με την ισχύουσα νομοθεσία στις ΗΠΑ, ο συντάκτης ενός κειμένου ή ο δημιουργός ενός δυσφημιστικού βίντεο στο Διαδίκτυο μπορεί να εναχθεί, αλλά όχι η πλατφόρμα. Ο εκδότης επιλέγει, σχολιάζει, δημιουργεί περιεχόμενο. Μια μηχανή αναζήτησης ή μια διαδικτυακή πύλη απλά φιλοξενεί περιεχόμενο…», λέει η πρώην σύμβουλος του προέδρου Ομπάμα, που αντιπροσωπεύει τη διαδικτυακή κοινότητα των ΗΠΑ στον διεθνή οργανισμό ICANN .

Καταστρεπτική πρακτική

Η Κρόφορντ επισημαίνει ότι «ουδείς μπορεί να υποστηρίξει ότι είναι σε θέση να ελέγχει κάθε δημοσίευση στο Διαδίκτυο. Κάθε άλλη πρακτική θα ήταν καταστρεπτική για την καινοτομία που πηγάζει από το Ιντερνετ. Στις ΗΠΑ πιστεύουμε ότι το κράτος θα πρέπει να παρεμβαίνει λιγότερο και γι’ αυτό δεν επιθυμούμε έναν νόμο που θα ρυθμίζει συνολικά τη χρήση των προσωπικών δεδομένων στο Διαδίκτυο. Για να σας το πω αλλιώς το πρόβλημα δεν είναι να αναγκάσουμε τον τηλεβόα που δίνει λάθος πληροφορία να σιωπήσει, αλλά να “πνίξουμε¨ τη λάθος πληροφορία σε μια θάλασσα από σωστές…».

Η κ. Κρόφορντ δεν κρύβει την εγγύτητα στην κοινότητα των εταιρειών του Διαδικτύου, υποστηρίζοντας ότι «η οικονομική μηχανή που είναι το Διαδίκτυο δεν θα πρέπει να καταστραφεί…». Υπολογίζει μάλιστα ότι το σχέδιο νόμου που προωθεί ο ρεπουμπλικάνος Ρικ Μπάουτσερ δεν θα προχωρήσει τα επόμενα χρόνια. Το σχέδιο νόμου του ρεπουμπλικάνου βουλευτή προβλέπει μια πιο αυστηρή νομοθεσία για την προστασία των «προσωπικών δεδομένων», θέση που υποστηρίζεται από τα παραδοσιακά μέσα ενημέρωσης αλλά και την ένωση των «παραγωγών περιεχομένου στο Διαδίκτυο…».

Αντίθετα αρκετοί αξιωματούχοι στην Ουάσιγκτον θεωρούν ότι χρειάζεται μια «ελαφρά ρύθμιση» στα θέματα προσωπικών δεδομένων στο Διαδίκτυο χωρίς να απειλείται «η ουδετερότητα των παρόχων…». Για τους εκπροσώπους των παλαιών μέσων ή τους παραγωγούς περιεχομένου δεν υπάρχει «ουδετερότητα». Ούτε και για τον καθηγητή Γκρίμελμαν. «Από τη στιγμή που διαλέγεις τι θα ανεβάσεις και τι όχι, παράγεις περιεχόμενο», λέει.

Η υπουργός μας πανηγυρίζει για το αυτονόητο. Μέσα από τον λογαριασμό της στο twitter  ανακοίνωσε ότι το κόστος του νέου site του Υπουργείου Παιδείας είναι 150 ευρώ.

Μάλιστα σπουδαία νέα, η διεύθυνση πληροφορικής του υπουργείου έφτιαξε ένα site.  Μπραβίσιμο! Μα δεν είναι η πρώτη φορά . Να θυμίσω ότι και το e-yliko είχε αναπτυχθεί από μία ομάδα δέκα ατόμων εντός δύο μηνών πριν του την πέσουν τα ΚΠΣ και η απορροφητικότητα.

Μήπως είναι λίγο λαϊκίστικη η ανακοίνωση ότι το site κόστισε 150ευρω;  Μήπως οι υπάλληλοι  που απασχολήθηκαν δεν κοστίζουν στο δημόσιο κάθε ώρα και κάθε μέρα επί τους μήνες που δούλεψαν; Αυτό το κόστος δεν υπολογίζεται;

Κάθε Υπουργείο έχει τη Διεύθυνση Πληροφορικής του και όλα μαζί έχουν τη Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων. Τώρα γιατί έχουμε ακόμα τους αναδόχους στο δημόσιο στα θέματα των sites είναι greek thing..

Χωρίς λόγια…

Οταν το εξοχικό σπίτι σε συνδέει με όλα όσα ονειρεύτηκες μικρός, με όσους έχασες, με όσα συνεχίζεις να ονειρεύεσαι

Του Ηλια Μαγκλινη στην Καθημερινή

Τα μαύρα. Ο αβλέμονας. Μια ευθεία γραμμή, παράλληλη με την ακτή, που χωρίζει τη θάλασσα στα γαλάζια και στα μπλε, στα ρηχά και στα βαθιά. Οταν ήσουν μικρός, αποκαλούσες αυτό ακριβώς το σημείο όπου η θάλασσα βαθαίνει απότομα «τα μαύρα». Με τα άλλα παιδιά βάζατε στοίχημα ποιος θα καταφέρει να κολυμπήσει πέρα από «τα μαύρα». Δεν το κέρδιζες ποτέ. Ακόμα και σήμερα αγριεύεσαι: με τη μάσκα βλέπεις το βυθό με τη χρυσοκίτρινη άμμο να μετατρέπεται σε γκρεμό και τα πάντα σκοτεινιάζουν. Σε αυτό το σημείο ξυπνάς απότομα, αλλά όχι από εφιάλτη. Το αντίθετο μάλλον.

Μόνος στο παλιό εξοχικό, με τις δύο γάτες να μπλέκονται στα πόδια σου, αδημονώντας να τους ανοίξεις να αλωνίσουν στο κτήμα, περπατάς ξυπόλητος στις σκονισμένες πλάκες Πηλίου. Βγαίνεις έξω και ανάμεσα στις κορυφές από τα λιγούστρα και τα κρεμασμένα κλαριά των πλατάνων, η θάλασσα. Ακόμα κι απ’ τη βεράντα, ελάχιστα μέτρα πάνω από το χώμα, μπορείς να διακρίνεις τα «μαύρα».

Γαλήνη

Μόλις έχει ξημερώσει κι αυτή η λυτρωτική γαλήνη ακυρώνει τον χρόνο. Για λίγο. Θα μπορούσες να είσαι δέκα, δώδεκα, δεκαπέντε, είκοσι, τριάντα – και πάει λέγοντας. Διότι το μέρος αυτό, χαμένο κάπου στη βόρεια Εύβοια, είναι πλέον το μοναδικό που σε συνδέει με την παιδική ηλικία, με όλους όσοι άφησαν κάποτε εδώ το ίχνος τους – και τώρα σιωπούν.

Με το πατρικό στη Γλυφάδα να έχει πουληθεί, αυτά τα τρία και κάτι στρέμματα πάνω στη θάλασσα είναι το τοπίο που σου θυμίζει ότι μπορεί να έχουν χαθεί για πάντα τα στρατιωτάκια και τα αεροπλανάκια, αλλά ο αφελής, επίμονος, ονειροπόλος πιτσιρικάς σπαρταράει στην πρώτη ευκαιρία που θα του δώσεις – συχνά ακόμα κι αν δεν του δώσεις αυτή την ευκαιρία (σιγά μη σε ρωτήσει).

Κατεβαίνεις τα ελάχιστα σκαλοπάτια και αφήνεις τον διάδρομο να σε οδηγήσει κάτω από τις θεόρατες λεύκες και τα πλατάνια, ώς την πόρτα που οδηγεί στην παραλία. Την παραλία της ζωής σου. Διότι εδώ έχεις κάνει τα περισσότερα μπάνια της ζωής σου. Με «κουλούρα», με βατραχοπέδιλα, εδώ σε τσίμπησαν οι πρώτες τσούχτρες. Εδώ έχεις ερωτευθεί κι έχεις χωρίσει, εδώ έχεις γελάσει κι έχεις τσακωθεί με φίλους, εδώ έχεις ψήσει τα βράδια καλαμπόκια, τα έχεις βουτήξει στο νερό για να αλατίσουν, μα και για να χαθεί η κάψα της φωτιάς στα βότσαλα, εδώ έχεις παρατηρήσει με τον αδελφό σου και το τηλεσκόπιό του τους δαχτύλιους του Κρόνου, εδώ έχεις διαβάσει κι έχεις αποκοιμηθεί το απομεσήμερο, εδώ έχεις ρίξει δίχτυα με τον Γιάννη, εδώ έχεις κολυμπήσει με βροχή, εδώ έχεις αναλύσει το πάντα αβέβαιο μέλλον της ΑΕΚ με τον πατέρα σου, σε αυτή την παραλία έκανε η μητέρα σου το τελευταίο της μπάνιο – όπως και η Κατερίνα. Εδώ παραλίγο να πνιγείς, διότι εδώ βαπτίστηκες, όχι στην κολυμπήθρα του παπά.

Ο χρόνος, ιδανικά παγωμένος. Οταν δοκιμάζεις να επιστρέψεις στο σπίτι έχει ήδη σουρουπώσει. Τα φώτα αναμμένα μέσα από τα πάντα ορθάνοιχτα παράθυρα. Μετά το υπαίθριο ντους, δυο τρία σφηνάκια τσίπουρο χωρίς γλυκάνισο και η αναμονή της ήσυχης νύχτας, είτε μόνος είτε με συντροφιά. Οι γάτες κάνουν ανασκελιές στο χώμα, τεντώνονται μακριά από την κλεισούρα του διαμερίσματος στο οποίο θα επιστρέψουν μαζί σου.

Ονειρική «ντάτσα»

Κάτι τέτοιες στιγμές κατανοείς απόλυτα τη μυθική εικόνα της «ντάτσας», του εμβληματικού ρωσικού σπιτιού μέσα στο δάσος, αυτό που ονειρεύεται διαρκώς ο απρόσωπος αφηγητής του «Καθρέφτη»: η θλιμμένη, πανέμορφη μάνα με τα απορημένα παιδιά, το χυμένο γάλα και μια γάτα που βρίσκει ξαφνικά τροφή.

Οι νεκρές φύσεις, εντός και εκτός – και όχι μόνο στον «Καθρέφτη». Ο Ταρκόφσκι επεφύλαξε ιδιαίτερη θέση στην ντάτσα και στη «Νοσταλγία», μα και στο «Σολάρις»: η τελική, ανατριχιαστική σκηνή, όπου ο Κρις επιστρέφει στην ντάτσα -νοερά όπως αποδεικνύεται, πάνω στον μυστηριακό ωκεανό του πλανήτη Σολάρις- για να ζητήσει συγχώρεση απ’ τον πατέρα – στο δικό σου μυαλό, μιαν άλλη, απέραντα ποιητική εκδοχή του εκπληκτικού «Weeping Song» του Κέιβ.

«Ο, τι πέρασε, πέρασε σωστά» – ο ύστατος στίχος του ύστατου ποιήματος του Σεφέρη. Το νιώθεις εδώ, μόνον εδώ μάλλον, κάτω απ’ το μουρμουρητό των δέντρων: οι λεύκες, οι δάφνες, τα πλατάνια, ο ευκάλυπτος, όλα αυτά τα δέντρα που τους θυμάσαι να τα φυτεύουν και να τα ανασταίνουν οι δυο τους, μονάχα οι δυο τους. Κι έπειτα, μετά από καιρό, η Κατερίνα, με τα παρτέρια, τα λιγούστρα και τις τριανταφυλλιές, με τον σπαρακτικό της αποχαιρετισμό εκείνο το απόγευμα – διότι ήξερε ότι δεν θα επιστρέψει.

Το μουρμουρητό των δέντρων: αυτή η αίσθηση ότι κάτι ή κάποιος σου ψιθυρίζει από πίσω τους – κι ας μην πιστεύεις σε τίποτα παρά μόνον στις αισθήσεις και στην επαφή με το δέρμα και το χώμα. Ετσι, τα «μαύρα» παύουν να είναι μόνον μαύρα. Είναι η δροσιά του Βόρειου Ευβοϊκού που κυλάει έξω απ’ την πόρτα σου.

Βέβαια, πέφτεις το βράδυ να ξαπλώσεις ξέροντας ότι ισχύει εκείνο το «ποτέ δεν μπαίνεις δύο φορές στο ίδιο ποτάμι» – και είναι αλήθεια: είσαι και δεν είσαι αυτός που ήσουν. Μα ο τόπος αυτός παραμένει φωλιά. Οπως λέει και ο αδελφός σου, μια απέραντη, υπέροχη πληγή.

«Ευχαριστούμε που ήλθατε». Με αυτά τα λόγια καλωσορίζει στο ιατρείο η γραμματέας μία μητέρα που κρατάει από το χέρι ένα παιδί πέντε ετών. «Ποιον θα δει ο γιατρός, εσάς ή το παιδί;». «Τον μικρό», απαντάει η μητέρα. «Εχει διάρροια». Η γραμματέας ζητάει να μάθει αν παρουσιάζει άλλα συμπτώματα, όπως πυρετό και πόνο στην κοιλιά. «Σε πονάει το στομάχι σου;», τον ρωτάει. Eπειτα από μερικές ερωτήσεις, η γραμματέας προγραμματίζει το ραντεβού με τον γιατρό και η νεαρή γυναίκα πιάνει το παιδί από το χέρι και φεύγουν.

Το μικρό αγόρι, όμως, δεν μπορεί να ξεκολλήσει τα μάτια του από τη βοηθό, καθώς δεν είναι παρά ένα γυναικείο πρόσωπο στην οθόνη ενός κομπιούτερ. Δεν είναι, όμως, ένα τυχαίο κομπιούτερ. Αντιθέτως, αυτή η συσκευή κατανοεί την ομιλία, γνωρίζει τις παιδικές ασθένειες και έχει τόση κριτική ικανότητα ώστε να κάνει μία αρχική διάγνωση της παιδικής ασθένειας και της σοβαρότητάς της. Πάνω απ’ όλα, όμως, μπορεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη των επισκεπτών του ιατρείου.

«Τα σημερινά παιδιά και τα εγγόνια μας θεωρούν απολύτως φυσιολογικό το να μιλάει κανείς σε μηχανές και να γίνεται κατανοητός», εξηγεί ο Ερικ Χόρβιτζ, ο ειδικός στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές που διευθύνει το ερευνητικό εργαστήριο της Microsoft για τις ιατρικές εφαρμογές αυτών των εξειδικευμένων υπολογιστών-βοηθών. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που στοχεύει να δείξει με ποιον τρόπο θα επικοινωνούν στο εγγύς μέλλον άνθρωπος και ηλεκτρονικός υπολογιστής.

Σημαντική πρόοδος

Επί δεκαετίες οι επιστήμονες προσπαθούν να δημιουργήσουν νοήμονες μηχανές, να κάνουν τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές να μιμούνται την ανθρώπινη σκέψη. Τα τελευταία χρόνια, σημειώθηκε σημαντική πρόοδος στην κατασκευή κομπιούτερ που ακούν, μιλούν, βλέπουν, σκέπτονται και μαθαίνουν με τον δικό τους τρόπο. Ωστόσο, η τεχνητή νοημοσύνη δεν θα μεταβάλει μόνο τον τρόπο που ο άνθρωπος και οι μηχανές επικοινωνούν και συνεργάζονται. Ταυτόχρονα, ο ερχομός αυτών των συσκευών θα καταργήσει εκατομμύρια θέσεις εργασίας, δημιουργώντας πολλές άλλες και τα κομπιούτερ που σκέπτονται θα αλλάξουν τη φύση της εργασίας και την καθημερινή μας ρουτίνα.

Η τεχνολογία που εξελίχθηκε περισσότερο στον συγκεκριμένο τομέα είναι αυτή που επιτρέπει στους υπολογιστές να κατανοούν τον ανθρώπινο λόγο. Ηδη πολλοί μιλάμε στα κινητά μας τηλέφωνα για να βρούμε διάφορες πληροφορίες, όπως παραδείγματος χάριν μία διεύθυνση, αποφεύγοντας τη χρήση του πληκτρολογίου.

Ο αριθμός των Αμερικανών γιατρών που χρησιμοποιούν λογισμικό αναγνώρισης λόγου για να καταγράψουν και να μεταγράψουν διάφορα στοιχεία στα αρχεία τους, όπως τις επισκέψεις των ασθενών τους και τη θεραπεία που εφάρμοσαν, τριπλασιάστηκε την τελευταία τριετία και φτάνει τις 150 χιλιάδες. Το λογισμικό που χρησιμοποιείται σήμερα μπορεί να κατανοήσει την ιατρική ορολογία, αλλά αντιμετωπίζει προβλήματα με τη γραμματική και το συντακτικό και αρκετές, πιο κοινές λέξεις.

Αντιθέτως, καλύτερα εφαρμοσμένο στις ανάγκες ενός συνηθισμένου διαλόγου φαίνεται το λογισμικό μετάφρασης που δοκιμάζεται από την Υπηρεσία Ερευνητικών Προγραμμάτων Αμυνας. Κάποιοι στρατιώτες στο Ιράκ το χρησιμοποιούν για τις μεταφράσεις από τα Αγγλικά στα Aραβικά και το αντίστροφο. Oλα αυτά τα προγράμματα πρέπει να εξελιχθούν πολύ ακόμα για να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ευρέως.

Αβέβαιο το μέλλον για εργαζομένους σε τηλεφωνικά κέντρα

Το λογισμικό αναγνώρισης ομιλίας έχει εξελιχθεί αρκετά και ήδη χρησιμοποιείται στα τηλεφωνικά κέντρα. Τα πιο εξελιγμένα συστήματα μπορούν να διακρίνουν πότε κάποιος πελάτης διαμαρτύρεται για το προϊόν που αγόρασε και άμεσα ώστε προωθούν την κλήση σε υπάλληλο με αρμοδιότητα το συγκεκριμένο προϊόν.

Το μέλλον είναι, λοιπόν, αβέβαιο για τα τέσσερα εκατομμύρια Αμερικανούς που εργάζονται σήμερα σε τηλεφωνικά κέντρα, όπως και για τους εκατό χιλιάδες υπαλλήλους που εργάζονται ως βοηθοί και γραμματείς σε ιατρεία.

Ωστόσο, όπως εξηγεί ο οικονομολόγος της Σχολής Μάνατζμεντ Σλόαν στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης, δρ Ερικ Μπρινγιολφσόν, η τεχνητή νοημοσύνη θα βοηθήσει στην ανάπτυξη και την καινοτομία και θα δημιουργήσει ευκαιρίες τόσο για τα άτομα όσο και για τις εταιρείες και τους οργανισμούς, ακριβώς όπως το Διαδίκτυο και η εξάπλωσή του οδήγησε στη δημιουργία νέων εταιρειών όπως η Google και ταυτόχρονα «γέννησε» νέες μορφές επικοινωνίας σαν τα μπλογκ και τις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Ετσι, έξυπνες μηχανές, λένε οι ειδικοί, κάποια μέρα θα βοηθούν τους μαθητές με τα μαθήματα, τους χειρουργούς στις επεμβάσεις και διόλου δεν αποκλείεται να οδηγούν αυτοκίνητα.

Καθημερινή

Το υψηλότατο κόστος των Υποστηρικτικών Τεχνολογιών Πληροφορικής (ΥΤΠ) καθιστά την πρόσβαση των ΑμεΑ στην κοινωνία της πληροφορίας μάλλον προβληματική.

Η ιστοθέση http://access.uoa.gr/fs/ που δημιουργήθηκε έπειτα από μελέτες δύο χρόνων από το Τμήμα Πληροφορικής και Επικοινωνιών του Πανεπιστημίου Αθηνών και διαθέτει δωρεάν και ελεύθερα τις πλέον αξιόπιστες εφαρμογές λογισμικού ΥΤΠ για χρήστες με αναπηρίες, συνιστά μια μικρή επιστημονική και κοινωνική επανάσταση.

Η επαναστατική δυναμική της νέας ιστοθέσης στοχεύει στην ανατροπή της κυρίαρχης λογικής των ασφαλιστικών ταμείων που αποκλείει πολλές χιλιάδες ΑμεΑ από την πρόσβαση στην κοινωνία της πληροφορίας. Τούτο διότι, ενώ η σημασία των ΥΤΠ και των βοηθημάτων πληροφορικής για την κοινωνική συμμετοχή και ένταξη των ΑμεΑ είναι πανθομολογημένη, οι ασφαλιστικοί φορείς δεν καλύπτουν τις δαπάνες αγοράς τους όπως κάνουν με τα παραδοσιακά συμβατικά προϊόντα (αναπηρικό αμαξίδιο, λευκό μπαστούνι κ.ο.κ.), καθιστώντας απαγορευτική τη χρήση τους σε ΑμεΑ που ανήκουν στις χαμηλές εισοδηματικές τάξεις. Αρκεί να επισημανθεί ότι το ύψος της εξοικονόμησης από την ύπαρξη πλέον του ελεύθερα διαθέσιμου λογισμικού ξεκινά από τα 300 και αγγίζει σε πλείστες περιπτώσεις έως και τα 2.500 ευρώ , ποσό διόλου ευκαταφρόνητο για ανθρώπους με περιορισμένη οικονομική επιφάνεια.

Η ιστοθέση http://access.uoa. gr/fs/ διαθέτει εφαρμογές για τα άτομα με τύφλωση, χαμηλή όραση (αμβλύωπες), κινητική αναπηρία, απώλεια ακοής και αναπηρία λόγου που μπορούν ανά πάσα στιγμή να την επισκεφτούν, ενώ το διαθέσιμο δωρεάν λογισμικό ανήκει σε 14 χαρακτηριστικές κατηγορίες εφαρμογών, προσαρμοσμένων στις ιδιαιτερότητες της κάθε αναπηρίας. Συγκεκριμένα: αναγνώστες ομιλίας, αναγνώστες οθόνης και αναγνώστες Daisy. Λογισμικά διευκόλυνσης κλικ, εικονικά πληκτρολόγια, έλεγχος με το κεφάλι. Μετατροπείς κειμένου σε ομιλία και μετατροπείς Braille. Βοηθήματα εναλλακτικής και επαυξητικής επικοινωνίας, μεγεθυντές οθόνης, πλοήγηση στο Διαδίκτυο. Προσομοιωτές ποντικιού, συντόμευση πληκτρολογίου και VideoΚειμενοτηλεφωνία.

«Οι πληροφορίες της ιστοθέσης του Πανεπιστημίου Αθηνών για το ελεύθερα διαθέσιμο λογισμικό ΥΤΠ δεν αφορούν μόνο τους ανθρώπους με αναπηρία που είναι οι τελικοί χρήστες της, αλλά και έναν ολόκληρο κόσμο που σχετίζεται με τα θέματα αναπηρίας», επισημαίνει ο εμπνευστής της ιστοθέσης, καθηγητής Πληροφορικής του Πανεπιστημίου Αθηνών Γιώργος Κουρουπέτρογλου. Και εξηγεί: «Η ύπαρξη του ελεύθερου λογισμικού, απελευθερώνοντας τη δυνατότητα πρόσβασης του συνόλου των ΑμεΑ στον κόσμο των νέων τεχνολογιών, δημιουργεί σημαντικές προοπτικές στους δασκάλους μαθητών με αναπηρία σε ό,τι αφορά το επίπεδο της παρεχόμενης εκπαίδευσης, αλλά και στους επαγγελματίες πολλών άλλων ειδικοτήτων, όπως τους φυσιοθεραπευτές, λογοθεραπευτές, πληροφορικούς και τους ειδικούς αποκατάστασης».

ΕΝΕΤ

«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ, μεγάλα κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη» Κ.Π. Καβάφης, «Τείχη», 1896 Την τελευταία ημέρα του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, 27 Ιουνίου 2010, η μαθητική ομάδα «Οι Κυρίες της Αυλής» παρουσίασε ένα βίντεο με αποσπάσματα από μαγνητοσκοπημένες απαντήσεις μαθητών στους οποίους υποβλήθηκαν ερωτήματα σχετικά με την ομοφυλοφιλία και την ομοφοβία. Μία από αυτές τις ερωτήσεις ήταν και η εξής: «Γνωρίζετε ότι ο Καβάφης ήταν ομοφυλόφιλος; Πιστεύετε ότι θα έπρεπε να διδασκόμαστε τα ερωτικά του ποιήματα στο σχολείο;».

«Δεν μας ενδιαφέρει τι έκανε ο Καβάφης στο κρεβάτι του, έτσι κι αλλιώς ήταν μέγιστος» ειπώθηκε πολλές φορές. Μπορούμε να πούμε ότι και μόνο αυτή η φράση αντανακλά μια στάση, μια στάση που ίσως να ονομάζαμε τη στάση της «καλής πρόθεσης».

Γιατί αυτός που παίρνει αυτή τη στάση έχει μάθει ότι δεν πρέπει να είναι ρατσιστής και έχει την πρόθεση να απαντήσει «μη ρατσιστικά». Απαντά με βάση αυτό που πιστεύει ότι είναι ρατσισμός.

Έχει φοιτήσει στο ελληνικό σχολείο από τα τέλη της δεκαετίας του ’90 και μετά, σε ένα σχολείο δηλαδή που προσπαθεί με διάφορους τρόπους να είναι πολιτικά ορθό, που έχει κολλημένες στους διαδρόμους του αφίσες με αγκαλιασμένα λευκά και μαύρα παιδάκια και που σε μαθαίνει ότι «δεν κρίνουμε τον άλλον γι’ αυτό που είναι». Τι σημαίνει όμως δεν κρίνουμε τον άλλον για αυτό που είναι; Αυτή είναι κατά τη γνώμη μου μια εντελώς κενή φράση, μια φράση πάνω στην οποία θεμελιώνεται ένας δεύτερης γενιάς ρατσισμός, ένας ρατσισμός της ανεκτικότητας αλλά της μη αποδοχής.

Και αυτό φαίνεται στην περίπτωση Καβάφη. Δεν κρίνουμε λοιπόν τον Καβάφη για αυτό που είναι. Μας ενδιαφέρει τι έκανε στο γραφείο του και όχι στην κρεβατοκάμαρά του. Θέλουμε να μπούμε στο σπίτι του Καβάφη από το παράθυρο του γραφείου χωρίς να περάσουμε καθόλου από την κρεβατοκάμαρα. Θέλουμε να προσπεράσουμε, να ανεχτούμε και όχι να αποδεχτούμε την ομοφυλοφιλία του, λόγω και μόνο λόγω της αξίας του ποιητικού του έργου. Προτείνουμε δηλαδή στον Καβάφη μια ανταλλαγή, μας δίνει τις «Θερμοπύλες» ή την «Ιθάκη» κι εμείς ανεχόμαστε την ομοφυλοφιλία του σαν ένα είδος ποιητικής άδειας.

Το ίδιο συμβαίνει και με τα κείμενα της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας που αναφέρονται σε ομοφυλοφιλικές σχέσεις. Αν και εφόσον συζητηθεί το θέμα, αυτό γίνεται πάντα με διευκρίνιση όπως: «οι αρχαίοι Έλληνες ήταν μεγάλοι κι ας είχαν αυτά τα γούστα». Τι θα πει «κι ας είχαν αυτά τα γούστα»;

Ό,τι θα πει και δεν κρίνουμε τον άλλο «γι’ αυτό που είναι». Εγκαθιδρύουμε μια ανταλλακτική σχέση. Παίρνουμε από τον Πλάτωνα αυτό που θέλουμε να μας δώσει, το επονομαζόμενο «μεγαλείο», και σε αντάλλαγμα ανεχόμαστε τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις, τα επονομαζόμενα «γούστα».

Τι μας μαθαίνουν αυτές οι ανταλλαγές; Μας μαθαίνουν μόνο να προεκτείνουμε αυτή τη λογική πέρα από τη λογοτεχνία. Μικρές χιλιάδες ανταλλαγές, μικρές χιλιάδες προϋποθέσεις για να είσαι αυτό που είσαι και για να το δέχομαι. Και η στάση της καλής πρόθεσης γίνεται στάση της ανταλλαγής.

Ποτέ όμως καμία ανταλλακτική λογική δεν οδήγησε στην πραγματική γνώση. Δεν γνωρίζεις έτσι ολόκληρη την ποίηση ενός ολόκληρου ανθρώπου, ούτε την ιδιαιτερότητα μιας «μεγαλειώδους» εποχής.

«Τα ποιήματα που διδάσκονται στο σχολείο πρέπει να είναι καθαρά εκπαιδευτικού περιεχομένου» λέει κατηγορηματικά στην κάμερα ένας μαθητής. Κι ας μην ήθελε να πει αυτό, θα εκμεταλλευτώ τα λόγια του. Πρέπει να είναι εκπαιδευτικού περιεχομένου, άρα να μας παρέχουν παιδεία. Να μας μαθαίνουν τον κόσμο ενός ποιητή, το πνεύμα μιας εποχής. Να κρίνουν τον άλλον για αυτό που είναι. Για όλο αυτό που είναι. Πρέπει δηλαδή να μας βάζουν στο σπίτι του Καβάφη και όχι μόνο στο γραφείο του.

Της Ιωάννας Μπαρτσίδη, μαθήτριας Λυκείου

AthensVoice

Το 1926…ο ιταλός µαθηµατικός Βίτο Βολτέρα είχε παρατηρήσει ένα ενδιαφέρον κυκλικό φαινόµενο στην Αδριατική: «Τα µεγάλα ψάρια ευηµερούσαν καταβροχθίζοντας τα µικρότερα, ο αριθµός των οποίων µειωνόταν τόσο πολύ, που τα µεγάλα ψάρια άρχισαν κάποτε να εξαφανίζονται λόγω έλλειψης τροφής. Ετσι, αφού τα µεγάλα ψάρια σχεδόν εξαφανίστηκαν, ο πληθυσµός των µικρότερων ανέκαµψε. Οταν όµως ανέκαµψε αρκετά, τα µεγάλα ψάρια που επιβίωσαν άρχισαν να ευηµερούν ξανά (τρώγοντας τα µικρότερα) και ο αριθµός τους να αυξάνεται εις βάρος των µικρότερων. Μέχρι που, για µια ακόµη φορά, τα µεγάλα πείνασαν πάλι. Και φτου κι από την αρχή». Ο ιταλός µαθηµατικός εξέφρασε αυτό το φαινόµενο µε µια σειρά από διαφορικές εξισώσεις. Και τις ονόµασε εξισώσεις θύτη και θύµατος. Για να ισχύουν αυτές οι εξισώσεις, απαιτούνται δύο προϋποθέσεις: Πρώτον, να υπάρχουν πάντα δύο τάξεις ψαριών, µεγάλα και µικρά. Και δεύτερον, να ζουν σε ένα σταθερό περιβάλλον, που δεν θα ανατρέπει ποτέ την πρώτη προϋπόθεση.

Οι εξισώσεις…
… θύτη και θύµατος µπορούν να εξηγήσουν πολλά στο κοινωνικό και οικονοµικό σύστηµα στο οποίο ζούµε. Οπως ας πούµε γιατί συµβαίνουν αυτά που έγραψε η καναδή συγγραφέας Μοντ Μπάρλοου µε την ευκαιρία της συνόδου των χωρών της G20 στο Τορόντο: «Ο κόσµος είναι τόσο βαθιά διαιρεµένος σε πλούσιους και φτωχούς όσο ποτέ άλλοτε στην Ιστορία. Το πλουσιότερο 10% κατέχει το 85% του παγκόσµιου πλούτου, ενώ το µερίδιο του φτωχότερου 50% σε αυτόν τον πλούτο περιορίζεται µόλις στο 1%. Και οι τρεις πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσµο έχουν περισσότερα χρήµατα από τις 48 φτωχότερες χώρες». Οι εξισώσεις του Βολτέρα µπορούν επίσης να εξηγήσουν τα λόγια που είχε πει πριν από λίγο καιρό ο αντιπρόεδρος της παρατράπεζας Γκόλντµαν Σακς λόρδος Γκρίφιθς, όταν είχε ερωτηθεί γιατί οι τραπεζίτες καταβροχθίζουν τόσα πολλά, ενώ ο λαός αναγκάζεται να βολευτεί µε τόσα λίγα: «Ο λαός πρέπει να µάθει να υποµένει τις ανισότητες. Επειδή αυτός είναι ένας τρόπος για να πετύχουµε ευηµερία για όλους. Σε µια διεθνή ανταγωνιστική αγορά, ας µην ντρεπόµαστε να ανταµείβουµε τους τραπεζίτες που εξασφαλίζουν απασχόληση». Μπροστά στην κατακραυγή που είχαν ξεσηκώσει τότε αυτά τα λόγια, ακόµη και η συντηρητική «Ντέιλι Τέλεγκραφ» είχε αναρωτηθεί: «Μήπως ο λόρδος Γκρίφιθς διαβάζει Οργουελ;».

Στο τρίτο…
… κεφάλαιο της «Φάρµας των ζώων», το Καρφί λέει στα ζώα: «Ολόκληρη η διοίκηση και η οργάνωση αυτής της φάρµας βρίσκεται στα χέρια µας. Νύχτα µέρα φροντίζουµε για την καλοπέρασή σας. Κι αν πίνουµε το γάλα και τρώµε τα µήλα, είναι για το καλό σας». Στον κόσµο της φάρµας δεν ανατράπηκαν ποτέ οι δύο προϋποθέσεις των εξισώσεων του Βολτέρα. Οµως, αυτά συµβαίνουν µόνο στη λογοτεχνία, που έχει πάντα λιγότερη φαντασία από την κοινωνία.

TA NEA

Γιατί αλήθεια διδάσκουμε τα αρχαία ελληνικά στα παιδιά που θέλουμε να μορφώσουμε, σε τόσο πολλές ώρες μάλιστα; Τρεις είναι οι κύριοι λόγοι που μας υποχρεώνουν να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να επικοινωνήσουν όσο γίνεται περισσότερο με τον αρχαίο
κόσμο.
Πρώτα απ’ όλα, γιατί είμαστε κι εμείς Έλληνες. Από τον καιρό του Ομήρου ως σήμερα έχουν περάσει κάπου δυο χιλιάδες εφτακόσια χρόνια.
Στους αιώνες που κύλησαν οι Έλληνες βρεθήκαμε συχνά στο απόγειο της δόξας, άλλοτε πάλι στα χείλια μιας καταστροφήςανεπανόρθωτης∙ νικήσαμε και νικηθήκαμε αμέτρητες φορές∙ δοκιμάσαμε επιδρομές και σκλαβιές∙ αλλάξαμε θρησκεία∙ στους τελευταίους αιώνες η
τεχνική επιστήμη μετασχημάτισε βασικά τη μορφή της ζωής μας∙ και όμως κρατηθήκαμε Έλληνες, με την ίδια γλώσσα‐φυσικά εξελιγμένη‐, με
τα ίδια ιδανικά, τον ίδιο σε πολλά χαραχτήρα και με ένα πλήθος στοιχεία του πολιτισμού κληρονομημένα από τα προχριστιανικά χρόνια. Στον πνευματικό τομέα κανένας λαός δεν μπορεί να προκόψει, αν αγνοεί την ιστορία του, γιατί άγνοια της ιστορίας θα πει άγνοια του ίδιου του ίδιου του εαυτού του. Είμαι Έλληνας, συνειδητός Έλληνας, αυτό θα πει, έχω αφομοιώσει μέσα μου την πνευματική ιστορία των Ελλήνων από τα μυκηναϊκά χρόνια ως σήμερα.
Ο δεύτερος λόγος που μας επιβάλλει να γνωρίσουμε την αρχαία πνευματική Ελλάδα είναι ότι είμαστε κι εμείς Ευρωπαίοι. Ολόκληρος ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός στηρίζεται στον αρχαίο Ελληνικό, με συνδετικό κρίκο τον ρωμαϊκό. Με τους άλλους Ευρωπαίους μας δένει βέβαια και ο Χριστιανισμός, όσο και να μας χωρίζουν ορισμένα δόγματα. Μα και ο Χριστιανισμός έπρεπε να δουλευτεί πρώτα με την Ελληνική σκέψη, για να μπορέσει ν’ απλώσει έπειτα στον ευρωπαϊκό χώρο. Η ρίζα του πολιτισμού των Ευρωπαίων όλων είναι ο αρχαίος ελληνικός στοχασμός και η τέχνη, γι’ αυτό δεν μπορεί να τα αγνοεί κανείς, αν θέλει να αισθάνεται πως πνευματικά ανήκει στην Ευρώπη.
Μα ο κυριότερος λόγος που δεν επιτρέπεται οι νέοι μας ν’ αγνοούν την αρχαίαν Ελλάδα είναι άλλος: στην Ελλάδα για πρώτη φορά στα
χρονικά του κόσμου ανακαλύφτηκε ο άνθρωπος ως αξία αυτόνομη, ο άνθρωπος που θέλει να κρατιέται ελεύθερος από κάθε λογής σκλαβιά,
και υλική και πνευματική. Μέσα στους λαούς που περιβάλλουν τον ελληνικό χώρο στα παλιά εκείνα χρόνια υπάρχουν πολλοί με μεγάλο
πολιτισμό, πάνω απ’ όλους οι Αιγύπτιοι και οι Πέρσες. Οι λαοί όμως αυτοί ούτε γνωρίζουν ούτε θέλουν τον ελεύθερο άνθρωπο. Το απολυταρχικό τους σύστημα επιβάλλει στα άτομα να σκύβουν αδιαμαρτύρητα το κεφάλι μπροστά στο βασιλέα και στους θρησκευτικούς αρχηγούς. Η ελεύθερη πράξη και η ελεύθερη σκέψη είναι άγνωστα στον εξωελληνικό κόσμο. Και οι Έλληνες; Πρώτοι αυτοί, σπρωγμένοι από μια δύναμη που βγαίνει από μέσα τους και μόνο, την δεσποτεία θα την μεταλλάξουν σε δημοκρατία, και από την άβουλη, ανεύθυνη μάζα του λαού θα πλάσουν μια κοινωνία από πολίτες ελεύθερους, που καθένας τους να νιώθει τον εαυτό του υπεύθυνο και για τη δική του και για των άλλων την προκοπή. Ο στοχασμός είναι κι αυτός ελεύθερος για τα πιο τολμηρά πετάματα του νου και της φαντασίας. Ο Έλληνας είναι ο πρώτος, που ενώ ξέρει πως δεν μπορεί ατιμώρητα να ξεπεράσει τα σύνορα του ανθρώπου και να γίνει θεός, όμως κατέχεται από μια βαθιά αισιοδοξία για τις ανθρώπινες ικανότητες και είναι γεμάτος αγάπη για τον άνθρωπο, που τον πιστεύει ικανό να περάσει τις ατέλειές του και να γίνει αυτό που πρέπει να είναι-ο τέλειος άνθρωπος.
Αυτή η πίστη στον τέλειον άνθρωπο, συνδυασμένη με το βαθύ καλλιτεχνικό αίσθημα που χαρακτηρίζει την ελληνική φυλή, δίνει στον
αρχαίον Έλληνα τον πόθο και την ικανότητα να πλάσει πλήθος ιδανικές μορφές σε ό,τι καταπιάνεται με το νου, με τη φαντασία και με το χέρι: στις απέριττες μορφές που σχεδιάζουν οι τεχνίτες στα αγγεία της καθημερινής χρήσης, στη μεγάλη ζωγραφική, στην πλαστική του χαλκού και του μαρμάρου, πάνω απ’ όλα στο λόγο τους, και τον πεζό και τον ποιητικό.
Αυτόν τον κόσμο θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας, για να μορφωθούν∙ για να καλλιεργήσουν τη σκέψη τους αναλύοντας τη σκέψη
των παλιών Ελλήνων∙ για να καλλιεργήσουν το καλλιτεχνικό τους αίσθημα μελετώντας ό,τι ωραίο έπλασε το χέρι και η φαντασία των
προγόνων τους∙ για να μπορέσουν κι αυτοί να νιώσουν τον εαυτό τους αισιόδοξο, ελεύθερο και υπεύθυνο για τη μοίρα του ανθρώπου πάνω στη γη∙ προπαντός για να φουντώσει μέσα τους ο πόθος για τον τέλειον άνθρωπο.

απόσπασμα από ανέκδοτη ομιλία του Ι.Θ. Κακριδή

via Πύλη για την ελληνική γλώσσα

Η εικόνα του μέλλοντός μας -φανταστείτε την ελαφρώς επιδεινωμένη στα 40 χρόνια υπηρεσίας: Ρυτίδες, κώφωση από το κουδούνι και τα ουρλιαχτά προς τους μαθητές, σπασμένα δόντια από τις μάχες για την “αναβάθμιση” της παιδείας, νεύρωση στομάχου από την καταπίεση αισθημάτων οργής προς τους γονείς και μαθητές, κράμπες στα δάχτυλα από το γράψιμο με την κιμωλία και τις διορθώσεις, ανατομικά παπούτσια για την πολύωρη ορθοστασία, μαλλιά τρελής, (του Σαγιώ) κακή όραση από την προσπάθεια αποκρυπτογράφησης του κακού γραφικού χαρακτήρα των μαθητών, αφωνία λόγω της διαρκούς επανάληψης (μητρός πάσης μαθήσεως) των παραδόσεων, κακή σωματική στάση, κακόγουστη ένδυση λόγω του γλίσχρου μισθού, απώλεια ενός χεριού στο εργαστήριο τεχνολογίας.

Περιέργως πως, η ΟΛΜΕ αποφάσισε να συντάξει ένα αξιοπρεπές κείμενο:

Υπενθυμίζουμε πως η ίδια η Κυβέρνηση το 2002 προχώρησε στην ψήφιση του Ν. 3075/5-12-2002 (άρθρο 5 παρ. 4), με την οποία αναγνώρισε, εν μέρει, την ιδιαιτερότητα του επαγγέλματος των εκπαιδευτικών, θεσμοθετώντας τη δυνατότητα συνταξιοδότησής τους με 30 χρόνια υπηρεσίας μετά τη συμπλήρωση του 60ού έτους της ηλικίας τους (εφόσον είχαν διοριστεί μετά το 1983) ή του 55ου (για

όσους είχαν διοριστεί προ του 1983).

Η ίδια η αιτιολογική έκθεση του Ν. 3075/2002, που καθιέρωνε την ειδική ρύθμιση για τους εκπαιδευτικούς, τεκμηρίωνε την ανάγκη ειδικής αντιμετώπισης των εκπαιδευτικών ως εξής: «Οι εκπαιδευτικοί λειτουργοί πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης διορίζονται κατά κανόνα σε μεγάλη ηλικία με αποτέλεσμα να συμπληρώνουν το κατά περίπτωση όριο ηλικίας συνταξιοδότησης σε μεγάλη ηλικία (65 ή και 67 ετών). Επειδή η διδασκαλία σε σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε αυτή την ηλικία αποβαίνει σε βάρος του διδακτικού και εκπαιδευτικού έργου με τις προτεινόμενες διατάξεις παρέχεται η δυνατότητα στους ανωτέρω εκπαιδευτικούς που έχουν συμπληρώσει τριακονταετή πραγματική συντάξιμη υπηρεσία να λαμβάνουν σύνταξη, όσοι μεν έχουν διορισθεί μέχρι 31/12/1982 μετά τη συμπλήρωση του 55ου έτους της ηλικίας τους, όσοι δε έχουν διορισθεί από την 1/1/1983 και εφεξής μετά τη συμπλήρωση του 60ου έτους της ηλικίας τους».

Τώρα η κυβέρνηση καταργεί αυτή τη διάταξη με το άρθρο 6, παρ. 5 του συζητούμενου νομοσχεδίου, αναγκάζοντας τους εκπαιδευτικούς να εργάζονται στη σχολική τάξη για 40 χρόνια, ακόμα και μέχρι τα 70 τους. Είναι κατανοητό ότι οι επιπτώσεις αυτού του μέτρου θα είναι πιο οδυνηρές στην ποιότητα του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου παρά στα εργασιακά μας δικαιώματα.

Όλοι αντιλαμβάνονται τις οδυνηρές επιπτώσεις που θα έχει αυτό το μέτρο στην ποιότητα της εκπαίδευσης. Με τη διόγκωση του ποσοστού του γηρασμένου εκπαιδευτικού προσωπικού είναι φανερό πως η διδασκαλία υποβαθμίζεται, με σοβαρές επιπτώσεις στην ποιότητα του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου, ενός έργου εξαιρετικά σύνθετου και σημαντικού.

Με τη γήρανση του εκπαιδευτικού προσωπικού διευρύνεται το ηλικιακό και πολιτισμικό χάσμα μεταξύ διδασκόντων και διδασκομένων με αποτέλεσμα να καθίσταται ακόμα πιο δύσκολη η μεταξύ τους επικοινωνία.

Είναι, εξάλλου, επιστημονικά τεκμηριωμένο από ελληνικές και ευρωπαϊκές έρευνες ότι ο δείκτης απόδοσης των εκπαιδευτικών ως προς τη διδακτική πράξη ακολουθεί πτωτική πορεία μετά την ηλικία (κατά μέσο όρο) των 56 ετών. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι παρατηρείται μια επιβάρυνσή τους λόγω κόπωσης, συνθηκών εργασίας και δημιουργίας, ενίοτε, ψυχολογικών προβλημάτων.

Σύμφωνα τις έρευνες αυτές, οι εκπαιδευτικοί, υπόκεινται περισσότερο από άλλες επαγγελματικές ομάδες στον κίνδυνο της επαγγελματικής εξάντλησης/εξουθένωσης (burnout), με αποτέλεσμα να μειώνεται η απόδοση πολλών εκπαιδευτικών με την πάροδο του χρόνου.

Βέβαια εξάντλησε όλη την αγωνιστική ετοιμότητά της κι έτσι της διέφυγε άλλη μία ευκαιρία.

Βλέπετε εμείς οι εκπαιδευτικοί είμαστε “λειτουργοί” μόνο στις απεργίες. Τώρα στην απογραφή είμαστε μόνο δημόσιοι υπάλληλοι.

Οι δικαστικοί, οι πανεπιστημιακοί φρόντισαν να διαχωρίσουν τη θέση τους από το σωρό προλειαίνοντας το έδαφος  για επιπλέον αμοιβές στο επερχόμενο ενιαίο μισθολόγιο.
Όμως κάθε κλάδος έχει τους συνδικαλιστές που του αξίζει…

Διαβάστε όλη την επιστολή (PDF)

«Προσπαθώ όσο περισσότερο γίνεται να περιορίσω τον χρόνο των παιδιών μπροστά στην τηλεόραση.Τώρα το καλοκαίρι,μόλις γυρνάω από τη δουλειά παίρνουμε τα ποδήλατα και πάμε στο διπλανό σχολείο για παιχνίδι. Οταν όμως πρέπει να κάνω δουλειές στο σπίτι και δεν υπάρχει κάποιος να ασχοληθεί με τα παιδιά,αναγκαστικά θα καθήσουν και θα δουν τηλεόραση». Η Χριστίνα Βασιλάκη είναι από τις τυχερές, αφού η μητέρα της τη βοηθάει τόσο με τα παιδιά όσο και με τις δουλειές του σπιτιού. Ετσι αργά το μεσημέρι που γυρίζει από τη δουλειά έχει τον χρόνο να ασχοληθεί με τα παιδιά της, ώστε να αποφύγουν την καθιστική ζωή και κατά συνέπεια την τηλεόραση. «Αν δεν έβρισκα κάποια πράγματα έτοιμα από τη μητέρα μου και έπρεπε να τα κάνω εγώ, τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά και σίγουρα τα παιδιά θα έμεναν πολύ περισσότερο μέσα στο σπίτι και άρα θα έβλεπαν περισσότερη τηλεόραση» αναφέρει η 35χρονη μητέρα δύο αγοριών, τριάμισι και δυόμισι χρόνων. Προσπαθεί λοιπόν να περιορίσει τον χρόνο που βλέπουν τηλεόραση στη μία ώρα το πολύ την ημέρα.

Δεν έχουν όμως όλες οι εργαζόμενες μητέρες τα προνόμια της Χριστίνας, γι΄ αυτό και η τηλεόραση συχνά παίζει ρόλο… μπέιμπι σίτερ. Πρόσφατη έρευνα έδειξε ότι ένας στους τρεις μαθητές του Δημοτικού παρακολουθεί τηλεόραση πάνω από δύο ώρες τις καθημερινές, ενώ τα Σαββατοκύριακα ο χρόνος που περνούν μπροστά στη μικρή οθόνη διπλασιάζεται! Η τηλεόραση αντικαθιστά το παιχνίδι, τη συναναστροφή, με αρνητικές συνέπειες για τους μικρούς τηλεθεατές. Μάλιστα, ένα πρόσθετο «βάσανο» για τους γονείς στη σχέση των παιδιών τους με την τηλεόραση είναι τα προϊόντα που διαφημίζονται και που αποτελούν «παιδικούς πειρασμούς». Δεν πρόκειται μόνο για παιχνίδια, αλλά και για δεκάδες σνακ ή άλλες «λιχουδιές» που ευθύνονται για την παιδική παχυσαρκία. Τέτοια προϊόντα, εξάλλου, συνηθίζεται να συνοδεύουν τις ώρες που παρακολουθεί κανείς τηλεόραση, είτε μεγάλος είτε παιδί. Σύμφωνα με την Ελληνική Εταιρεία Παχυσαρκίας, η τηλεόραση και άλλα «συστατικά» του σύγχρονου τρόπου ζωής προσθέτουν στο σώμα παιδιών και ενηλίκων ως και 800 γραμμάρια λίπους ετησίως. Οι επιστήμονες παρατηρούν όλο και περισσότερα παιδιά με κοιλιακό λίπος, το οποίο επιβαρύνει την ποιότητα ζωής και μειώνει το προσδόκιμο ζωής. Η κοιλιακή παχυσαρκία σχετίζεται με αυξημένο κίνδυνο καρδιαγγειακών νοσημάτων, ενώ αυξάνει και τον κίνδυνο για εμφάνιση διαβήτη τύπου ΙΙ.

Αδύνατο ένα στα τρία
Ενδεικτικά είναι και τα αποτελέσματα μελέτης που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο επιστημονικό περιοδικό «Εuropean Journal of Ρublic Ηealth»: Οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι αν οι διαφημίσεις σνακ και άλλων παχυντικών τροφίμων εξαφανίζονταν από τα τηλεοπτικά προγράμματα, ως και ένα στα τρία παχύσαρκα παιδιά θα ήταν αδύνατο! Με άλλα λόγια, εκτιμάται ότι η καθολική απαγόρευση τέτοιων διαφημίσεων θα μπορούσε να μειώσει την εμφάνιση της παιδικής παχυσαρκίας από 2,5% ως και 6,5%. «Εχουμε βρεθεί πολλές φορές μπροστά στα ράφια του σουπερμάρκετ με τα παιδιά να μου ζητάνε ό,τι έχουν δει στην τηλεόραση και εγώ να… επιχειρηματολογώ γιατί δεν πρέπει να το αγοράσουμε. Προσπαθώ ήδη από το σπίτι να συμφωνήσω μαζί τους για τα πράγματα που θα αγοράσουμε.Επιπλέον, εκτός από το καθημερινό φαγητό φτιάχνουμε πολύ συχνά και γλυκά στο σπίτι, και αφήνω τα παιδιά να συμμετέχουν στη διαδικασία ακριβώς για να μαθαίνουν στον πιο υγιεινό τρόπο ζωής» αναφέρει η Χριστίνα Βασιλάκη.

« Οι γονείς πρέπει να μάθουν να λένε “όχι” όταν τα παιδιά ζητούν σνακ από το σουπερμάρκετ ή το περίπτερο. Το ίδιο θα πρέπει να κάνουν και ο παππούς και η γιαγιά» τονίζει ο πρόεδρος της Ελληνικής Παιδιατρικής Εταιρείας, καθηγητής Ανδρέας Κωνσταντόπουλος . Ο ίδιος επισημαίνει ότι το ιδανικό, κυρίως για τα μικρά παιδιά, θα ήταν να μη βλέπουν καθόλου τηλεόραση. «Αν κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει, τότε ο χρόνος παρακολούθησης πρέπει να μειωθεί στο ελάχιστο και σε καμία περίπτωση να μην υπάρχει τηλεόραση στο παιδικό δωμάτιο».

www.tovima.gr

Οι πιο «δυνατές»
Για τους Ελληνες που έχουν στραμμένο το βλέμμα στο μέλλον τα κινεζικά, η γλώσσα της ανερχόμενης υπερδύναμης, αποτελούν αναμφισβήτητα μονόδρομο. Το πρόβλημα είναι ότι αυτός ο μονόδρομος είναι ιδιαίτερα… δύσβατος, μια και η εν λόγω γλώσσα, που ομιλείται από περισσότερους από ένα δισεκατομμύριο ανθρώπους, απαιτεί μια εντελώς διαφορετική φιλοσοφία δόμησης του λόγου. «Αναγκάστηκα να μάθω να σκέφτομαι και να επικοινωνώ από το μηδέν. Τα κινεζικά δεν έχουν γραμματική, ρήματα ή ουσιαστικά, μόνο ιδέες που παρατίθενται σε μία πρότασημέσω των ιδεογραμμάτων» εξηγεί ο κ. Κάρολος Βιδάλης. Τα δε ιδεογράμματα είναι κάθε άλλο παρά απλή υπόθεση καθώς «ακόμη και μια κουκκίδα ή μια μικρή γραμμούλα μπορεί να αλλάξει τελείως το νόημα! Συνεπώςπρέπει κανείς να μάθει απ΄ έξω εκατοντάδες από αυτάκαθώς απαιτούνται τουλάχιστον 300 για μια στοιχειώδη επικοινωνία, ενώ μόνο όταν φτάσεις στα 1.000 αρχίζεις να “στέκεσαι στα πόδια σου”» προσθέτει. Παρά τις δυσκολίες, ωστόσο, ο κ. Βιδάλης δεν εγκαταλείπει τον κινεζικό… Γολγοθά καθώς θεωρεί ότι όποιος μιλάει κινεζικά κατέχει ένα «συγκριτικό πλεονέκτημα στις εμπορικές συναλλαγές, όπου οι κινεζικές επιχειρήσεις αποκτούν όλο και περισσότερο έδαφος». Η γλώσσα που κατέχει τα πρωτεία στις προτιμήσεις των Ελλήνων είναι αναμφισβήτητα τα ισπανικά, η δεύτερη «ισχυρότερη» σε αριθμό ομιλητών διεθνώς. Σύμφωνα μάλιστα με τα στατιστικά στοιχεία του Διδασκαλείου Ξένων Γλωσσών του Πανεπιστημίου Αθηνών, οι εγγραφές στις τάξεις των ισπανικών έχουν ξεπεράσει την τελευταία πενταετία ακόμη και αυτές των αγγλικών! «Τα ισπανικά είναι μια γλώσσα με μεγάλη δυναμικήκαθώς ομιλείται στο σύνολο σχεδόν των χωρών της Νότιας Αμερικής, ενώ αποτελεί τη βασική ξένη γλώσσα που διδάσκεται στις ΗΠΑ. Τα τελευταία χρόνια η μανία των ισπανικών έχει φθάσει και στη χώρα μας, ιδίως από φοιτητές που ήδη έχουν ένα ικανοποιητικό επίπεδο αγγλικών και θέλουν να επεκταθούν σε μια δεύτερη ξένη γλώσσα» εξηγεί ο κ. Δημήτρης Ραμαντζάς, διευθύνων σύμβουλος του ομίλου διδασκαλίας ξένων γλωσσών «So Εasy». «Βοηθάβέβαιασε αυτό και η επιρροή της μουσικής βιομηχανίας που έχει εισαγάγει την ισπανική γλώσσα και κουλτούρα στη ζωή του Ελληνα» προσθέτει. Η… εμπορική καρδιά
Αμφισβητώντας την παραδοσιακή ελληνική νοοτροπία που αντιλαμβάνεται τα Βαλκάνια ως τον «φτωχομαχαλά της Ευρώπης», εκατοντάδες νέοι Ελληνες αποφασίζουν να στρέψουν το βλέμμα τους προς τη «γειτονιά» μας καθώς εκεί χτυπάει η καρδιά των εμπορικών συναλλαγών. Ετσι γλώσσες όπως τα ρωσικά και τα βουλγαρικά ανεβαίνουν σταθερά στις προτιμήσεις ιδίως αυτών που ασχολούνται με τον τουρισμό και το εμπόριο. «Η Ρωσία είναι ένας εμπορικός κολοσσός που διατηρεί στενές σχέσεις με τη χώρα μας, ενώ οι συναλλαγές με τη Βουλγαρία- ιδίως μετά την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Ενωση- είναι ζωτικό κομμάτι της οικονομίας μας. Είναι κρίμα που τόσο λίγοι το αντιλαμβάνονται» αναφέρει η κυρία Νατάσα Αθανασιάδου. Εδώ και τρία χρόνια η ίδια μαθαίνει τις δύο αυτές γλώσσες, οι οποίες ταλαιπωρούν τους Ελληνες με δύσκολη προφορά και ιδιαίτερα σύνθετη γραμματική αλλά αποζημιώνουν τον επιμελή μαθητή. «Είναι υπέροχο να μπορείς να διαβάζεις Πούσκιν ή Ντοστογέφσκι από το πρωτότυπο!» σχολιάζει με ενθουσιασμό η κυρία Αθανασιάδου.

Την ίδια στιγμή μια πρώην παραγκωνισμένη ξένη γλώσσα (η οποία, ωστόσο, έχει αφήσει πλούσιες επιρροές στα ελληνικά) αποκτά όλο και περισσότερους έλληνες μαθητές. Ο λόγος για τα τουρκικά, τη γλώσσα των γειτόνων με τους οποίους διατηρούμε τη γνωστή σχέση μίσους- αγάπης, χωρίς ωστόσο να τους γνωρίζουμε πραγματικά. «Μαθαίνοντας τουρκικά γνώρισα εκ των έσω τον τουρκικό πολιτισμό, τα τραγούδια τους, τον κινηματογράφο τους, ενώ ταξίδεψα πολλές φορές και στην Τουρκία και την αγάπησα. Μάλισταη εξοικείωσή μου με τα τουρκικά ήταν τέτοια που όταν βρέθηκα στη Γαλλία για σπουδές έκανα πάρα πολλούς τούρκους φίλους και κατέληξα να μιλάω… περισσότερο τουρκικά από γαλλικά!» σχολιάζει η κυρία Σάρα Γκιάτα.

Σουηδική πρακτική
Η κρυφή δύναμη στις ξένες γλώσσες είναι αναμφισβήτητα τα σουηδικά. Ο λόγος είναι πρακτικός και δη επαγγελματικός: η Σουηδία χαρακτηρίζεται (όχι αδίκως) «Γη της Επαγγελίας» για νέους γιατρούς και μηχανικούς, οι οποίοι βρίσκουν στη σκανδιναβική χώρα έναν εργασιακό παράδεισο γεμάτο επαγγελματικές ευκαιρίες και υψηλές αμοιβές. Για να τις εκμεταλλευτούν χρειάζεται να υπερνικήσουν μόνο ένα εμπόδιο: τη γλώσσα. Γι΄ αυτό και οι μαθητές των σουηδικών πυκνώνουν τα τελευταία χρόνια τις τάξεις των φροντιστηρίων. «Πρόκειται για μια εύκολη γλώσσα, μια και η γραμματική είναι απλή και μόνο η προφορά παρουσιάζει κάποιες απαιτήσεις. Αλλωστεοι φοιτητές που την επιλέγουν είναι αποφασισμένοι να κατακτήσουν γρήγορα ένα βασικό επίπεδοπου θα τους επιτρέψει να εργαστούν στη Σουηδία, γι΄ αυτό και η πρόοδός τους είναι θεαματική» σχολιάζει ο κ. Αρης Γιαχνής, διευθυντής του φροντιστηρίου Δεληβοπούλου στη Θεσσαλονίκη, το οποίο ειδικεύεται στη διδασκαλία των σουηδικών.

www.tovima.gr