Terra Computerata

Εκδήλωση με θέμα την Κινηματογραφική Παιδεία στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση συνδιοργανώνουν την Κυριακή 21 Νοεμβρίου 2010 και ώρα 11 π.μ. στον κινηματογράφο ΦΙΛΙΠ (Θάσου 11 – Πλ. Αμερικής, Τηλ. 210/8612476), η Ομοσπονδία Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης, η Διδασκαλική Ομοσπονδία Ελλάδας, το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους και η Πανελλήνια Ένωση Εκπαιδευτικών Πολιτιστικών Θεμάτων.

Στην εκδήλωση θα προβληθεί η ταινία σταθμός του γαλλικού κινηματογράφου Το Σκασιαρχείο, η οποία γυρίστηκε το 1949, έχει πάρει 30 διεθνή βραβεία (στο Φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, Καλύτερη ξένη ταινία στην Αμερική κλπ) ενώ πρόσφατα υιοθετήθηκε από την Κινηματογραφική Επιτροπή του ΟΗΕ «ως έργο τέχνης που αποτελεί ύμνο για τα ανθρώπινα δικαιώματα».

Το σενάριο της ταινίας στηρίζεται στη ζωή του μεγάλου γάλλου παιδαγωγού και μεταρρυθμιστή της παιδείας Σελεστέν Φρενέ (Celestin Freinet 1896-1966). Καταγράφει βασικά τον πρώτο χρόνο της εκπαιδευτικής του πορείας, γύρω στο 1920, στην πόλη Bar-sur-Loup, τότε που έθετε για πρώτη φορά τις βάσεις μιας νέας εκπαιδευτικής αντίληψης.

Το σκασιαρχείο ήταν σημείο αναφοράς για τους Γάλλους σκηνοθέτες του «νέου κύματος».

Ο Φρανσουά Τριφό είχε πει: «Το Σκασιαρχείο με επηρέασε βαθιά. Η ταινία σηματοδοτεί μια νέα αντίληψη για το σχολείο και την παιδαγωγική διαδικασία».

Η ταινία, 61 χρόνια μετά την παραγωγή της, είναι εξαιρετικά επίκαιρη στη χώρα μας και βγαίνει για πρώτη φορά στις κινηματογραφικές αίθουσες! (Πέμπτη 25 Νοεμβρίου από το ΝΕΑΝΙΚΟ ΠΛΑΝΟ).

Στην εκδήλωση οι φορείς θα παρουσιάσουν τις θέσεις τους για την Καλλιτεχνική Παιδεία.

Επίσης το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους θα παρουσιάσει ένα «Πλαίσιο για την Κινηματογραφική Παιδεία στην Πρωτοβάθμια και Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση» καθώς και «Φάκελο του Εκπαιδευτικού για το Σκασιαρχείο», στον οποίο θα παρουσιάζονται οδηγίες για την αξιοποίηση της ταινίας στην εκπαιδευτική διαδικασία.

Η είσοδος για τους εκπαιδευτικούς είναι ελεύθερη.

Η εικόνα του μέλλοντός μας -φανταστείτε την ελαφρώς επιδεινωμένη στα 40 χρόνια υπηρεσίας: Ρυτίδες, κώφωση από το κουδούνι και τα ουρλιαχτά προς τους μαθητές, σπασμένα δόντια από τις μάχες για την “αναβάθμιση” της παιδείας, νεύρωση στομάχου από την καταπίεση αισθημάτων οργής προς τους γονείς και μαθητές, κράμπες στα δάχτυλα από το γράψιμο με την κιμωλία και τις διορθώσεις, ανατομικά παπούτσια για την πολύωρη ορθοστασία, μαλλιά τρελής, (του Σαγιώ) κακή όραση από την προσπάθεια αποκρυπτογράφησης του κακού γραφικού χαρακτήρα των μαθητών, αφωνία λόγω της διαρκούς επανάληψης (μητρός πάσης μαθήσεως) των παραδόσεων, κακή σωματική στάση, κακόγουστη ένδυση λόγω του γλίσχρου μισθού, απώλεια ενός χεριού στο εργαστήριο τεχνολογίας.

Περιέργως πως, η ΟΛΜΕ αποφάσισε να συντάξει ένα αξιοπρεπές κείμενο:

Υπενθυμίζουμε πως η ίδια η Κυβέρνηση το 2002 προχώρησε στην ψήφιση του Ν. 3075/5-12-2002 (άρθρο 5 παρ. 4), με την οποία αναγνώρισε, εν μέρει, την ιδιαιτερότητα του επαγγέλματος των εκπαιδευτικών, θεσμοθετώντας τη δυνατότητα συνταξιοδότησής τους με 30 χρόνια υπηρεσίας μετά τη συμπλήρωση του 60ού έτους της ηλικίας τους (εφόσον είχαν διοριστεί μετά το 1983) ή του 55ου (για

όσους είχαν διοριστεί προ του 1983).

Η ίδια η αιτιολογική έκθεση του Ν. 3075/2002, που καθιέρωνε την ειδική ρύθμιση για τους εκπαιδευτικούς, τεκμηρίωνε την ανάγκη ειδικής αντιμετώπισης των εκπαιδευτικών ως εξής: «Οι εκπαιδευτικοί λειτουργοί πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης διορίζονται κατά κανόνα σε μεγάλη ηλικία με αποτέλεσμα να συμπληρώνουν το κατά περίπτωση όριο ηλικίας συνταξιοδότησης σε μεγάλη ηλικία (65 ή και 67 ετών). Επειδή η διδασκαλία σε σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε αυτή την ηλικία αποβαίνει σε βάρος του διδακτικού και εκπαιδευτικού έργου με τις προτεινόμενες διατάξεις παρέχεται η δυνατότητα στους ανωτέρω εκπαιδευτικούς που έχουν συμπληρώσει τριακονταετή πραγματική συντάξιμη υπηρεσία να λαμβάνουν σύνταξη, όσοι μεν έχουν διορισθεί μέχρι 31/12/1982 μετά τη συμπλήρωση του 55ου έτους της ηλικίας τους, όσοι δε έχουν διορισθεί από την 1/1/1983 και εφεξής μετά τη συμπλήρωση του 60ου έτους της ηλικίας τους».

Τώρα η κυβέρνηση καταργεί αυτή τη διάταξη με το άρθρο 6, παρ. 5 του συζητούμενου νομοσχεδίου, αναγκάζοντας τους εκπαιδευτικούς να εργάζονται στη σχολική τάξη για 40 χρόνια, ακόμα και μέχρι τα 70 τους. Είναι κατανοητό ότι οι επιπτώσεις αυτού του μέτρου θα είναι πιο οδυνηρές στην ποιότητα του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου παρά στα εργασιακά μας δικαιώματα.

Όλοι αντιλαμβάνονται τις οδυνηρές επιπτώσεις που θα έχει αυτό το μέτρο στην ποιότητα της εκπαίδευσης. Με τη διόγκωση του ποσοστού του γηρασμένου εκπαιδευτικού προσωπικού είναι φανερό πως η διδασκαλία υποβαθμίζεται, με σοβαρές επιπτώσεις στην ποιότητα του παρεχόμενου εκπαιδευτικού έργου, ενός έργου εξαιρετικά σύνθετου και σημαντικού.

Με τη γήρανση του εκπαιδευτικού προσωπικού διευρύνεται το ηλικιακό και πολιτισμικό χάσμα μεταξύ διδασκόντων και διδασκομένων με αποτέλεσμα να καθίσταται ακόμα πιο δύσκολη η μεταξύ τους επικοινωνία.

Είναι, εξάλλου, επιστημονικά τεκμηριωμένο από ελληνικές και ευρωπαϊκές έρευνες ότι ο δείκτης απόδοσης των εκπαιδευτικών ως προς τη διδακτική πράξη ακολουθεί πτωτική πορεία μετά την ηλικία (κατά μέσο όρο) των 56 ετών. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι παρατηρείται μια επιβάρυνσή τους λόγω κόπωσης, συνθηκών εργασίας και δημιουργίας, ενίοτε, ψυχολογικών προβλημάτων.

Σύμφωνα τις έρευνες αυτές, οι εκπαιδευτικοί, υπόκεινται περισσότερο από άλλες επαγγελματικές ομάδες στον κίνδυνο της επαγγελματικής εξάντλησης/εξουθένωσης (burnout), με αποτέλεσμα να μειώνεται η απόδοση πολλών εκπαιδευτικών με την πάροδο του χρόνου.

Βέβαια εξάντλησε όλη την αγωνιστική ετοιμότητά της κι έτσι της διέφυγε άλλη μία ευκαιρία.

Βλέπετε εμείς οι εκπαιδευτικοί είμαστε “λειτουργοί” μόνο στις απεργίες. Τώρα στην απογραφή είμαστε μόνο δημόσιοι υπάλληλοι.

Οι δικαστικοί, οι πανεπιστημιακοί φρόντισαν να διαχωρίσουν τη θέση τους από το σωρό προλειαίνοντας το έδαφος  για επιπλέον αμοιβές στο επερχόμενο ενιαίο μισθολόγιο.
Όμως κάθε κλάδος έχει τους συνδικαλιστές που του αξίζει…

Διαβάστε όλη την επιστολή (PDF)

Στο δελτίο τύπου της ΟΛΜΕ της 17/6 διαβάζουμε: Μετά και τη χθεσινή συνάντηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ με τους Γ. Γραμματείς του Υπ. Οικονομικών κ. Πλασκοβίτη και κ. Πεντάζο, διαπιστώνουμε πώς η κυβέρνηση όχι μόνο εμμένει στη δραματική περικοπή των ήδη χαμηλών αμοιβών των εκπαιδευτικών (από 5% έως και 63%!! στις ήδη χαμηλές αμοιβές, που ήταν «παγωμένες» εδώ και τέσσερα χρόνια, από το 2006), αλλά και πως δεν πρόκειται να πληρώσει τις οικονομικές εκκρεμότητες του Υπ. Παιδείας προς τους εκπαιδευτικούς που οφείλονταν από προηγούμενα χρόνια (υπερωρίες, οδοιπορικά κ.ά. πρόσθετες αμοιβές)!!

Προφανώς θέλουν να μας προφυλάξουν από τον ξαφνικό πλουτισμό! Κι αν αντέχετε να διαβάσετε κι άλλα δυσοίωνα ο συνάδελφος Πάνος Βασιλόπουλος τα λέει σταράτα!

Διαβάζω στο ενημερωτικό της ΟΛΜΕ για τη συνάντηση στις 8/9/2009 με τον τέως πλέον υπουργό Παιδείας ότι στα αιτήματα συμπεριλαμβάνεται το εξής:

“Να τροποποιηθεί η εγκύκλιος που προβλέπει ότι διδάσκουν καθηγητές που έχουν περάσει την επιμόρφωση Β΄επιπέδου και ελλείψει αυτών, οι κάτοχοι ECDL στα μαθήματα που πειραματικά θα διδαχθούν με τη χρήση ηλεκτρονικών υπολογιστών. Προτείνουμε να έχουν δικαίωμα να διδάσκουν τα μαθήματα αυτά και οι κάτοχοι πιστοποίησης Α΄επιπέδου”

Σοβαρά; αρκεί το 48ωρο των βασικών δεξιοτήτων που μεταξύ μας ξέρουμε πως πέρασαν μερικοί τις διαδικασίες πιστοποίησης αλά γκρέκα;

Εδώ οι συνάδελφοι που ολοκλήρωσαν με επιτυχία τις εξετάσεις τους κι έκαναν και εργασίες και το σκέφτονται να αναλάβουν τέτοια τάξη κι εσείς προτείνετε να παρακαμφθεί το Β΄επίπεδο; Ενα powerpoint στα σβέλτα και καθαρίσαμε με τις νέες τεχνολογίες.

Μας γυάλισε το λαπτοπάκι συνάδελφοι συνδικαλιστές; Πόσο μακριά νυχτωμένοι είστε; Ποιος σας συμβουλεύει για να βγαίνετε με αυτές τις θέσεις; το ΚΕΜΕΤΕ;

Διαβάζω στη στήλη της Λώρης Κέζα στο Βήμα:

O συνδικαλιστής έχει να αντιμετωπίσει δυο μέτωπα. Το πρώτο είναι των διοικούντων (εργοδοτών τε και κομμάτων). Το δεύτερο είναι το μέτωπο με τους αδιάφορους εργαζομένους, που δείχνουν να μην καταλαβαίνουν τη μοίρα τους, που φοβούνται και ίσως ανακουφίζονται όταν μαθαίνουν ότι κάποιος άλλος απολύθηκε- αρκεί το κακό να μη χτυπήσει το σπίτι τους. Δυστυχώς όσο και αν ξελαρυγγιάζονται οι λίγοι φανατικοί των διαδηλώσεων, το μήνυμα δεν περνάει, σε καμία από τις δύο κατευθύνσεις. Τα νέα εργαλεία είναι που θα καθορίσουν το παιχνίδι. Τον Δεκέμβριο πήραμε μια γεύση τού πόσο καθοριστική είναι η τεχνολογία στην ενημέρωση, πόσο βοηθά στη συσπείρωση. Μέσα από τα γραπτά μηνύματα στα κινητά, σε λιγότερο μισή ώρα, ενημερώθηκαν χιλιάδες άτομα για το τι γίνεται στα Εξάρχεια.

Σίγουρα κάποιοι καγχάζουν όταν μιλάμε για τα νέα μέσα τεχνολογίας και για τον ρόλο που θα παίξουν στις επαναστάσεις του μέλλοντος. Λένε ότι η απολυμένη εργάτρια της κλωστοϋφαντουργίας δεν έχει Ιnternet. Πιθανώς όμως να έχει το ανίψι της ή κάποιος άλλος από το περιβάλλον της. Και αν δεν έχουν, θα αποκτήσουν σύντομα, εκεί βαίνουν τα πράγματα. Στα νέα μέσα η διασπορά της πληροφορίας είναι άμεση, δεν υπάρχει λογοκρισία, δεν υπάρχουν αφεντικά. Αυτή τη στιγμή το Διαδίκτυο λειτουργεί ως ζώνη ελευθερίας, ως το μέρος όπου μπορεί κανείς να μιλήσει για τα πάντα και η ΓΣΕΕ θα μπορούσε να δει σε αυτό κάποιες προοπτικές. Εν πάση περιπτώσει υπάρχει μπροστά στα μάτια του κ. Παναγόπουλου ένας εντελώς καινούργιος κόσμος, δεν χάνει κάτι αν διερευνήσει τις δυνατότητες. Διαφορετικά ας σκεφτεί την ιδέα του λευκού περιβραχιόνιου που φορούν οι Γιαπωνέζοι αντί απεργίας. Ας σκεφτεί κάτι φρέσκο τελοσπάντων.

Νομίζω ότι τα παραπάνω θα είχαν εφαρμογή και στην περίπτωση της ΟΛΜΕ αν δεν ήταν τόσο ψηφιακά αναλφάβητη…για να μην πω τεχνοφοβική…

Ο πρόεδρος της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας, Δημήτρης Μπράτης,  φάνηκε θετικός ως προς τη συμμετοχή της Διδασκαλικής Ομοσπονδίας στο διάλογο για την παιδεία, τονίζοντας ότι “όσες φορές κληθήκαμε να πάρουμε μέρος στο διάλογο πάντα πηγαίναμε. Θα πάμε και τώρα, αλλά η συμμετοχή μας σε αυτόν θα εξαρτηθεί από τις απαντήσεις που θα πάρουμε.”

Η ΟΛΜΕ από την άλλη αποφάσισε να το παίξει σκληρή…

Κάθε φορά που πηγαίνω σε συγκέντρωση της τοπικής ΕΛΜΕ, πρέπει να παίρνω μαζί μου και τα υπογλώσσια. Φαίνεται δεν είμαι η μόνη, καθώς βλέπω ότι φθίνει η συμμετοχή χρόνο με το χρόνο. Σε λίγο θα τα λένε μεταξύ τους. Είναι κοινό μυστικό ότι οι περισσότεροι ακολουθούν προσωπικές στατηγικές προκειμένου να κουτσοβολευτούν κάπου. Φέτος που είδα όμως τα μόρια μετάθεσης στη Δ΄Αθήνας, βρήκα μεταξύ άλλων ένα παλιό συμφοιτητή, συνδικαλιστή από τότε. Έχουμε διοριστεί μαζί και έχει τα διπλάσια μόρια από κάθε καθηγητή της σειράς μας. Όλα αυτά τα χρόνια μάζευε τα μόρια των δυσπρόσιτων χωρίς να τα έχει δει ούτε με το κιάλι, αφού “υπηρετεί” από το γραφείο βουλευτή, στο οποίο είναι αποσπασμένος “για τις ανάγκες της υπηρεσίας”. Αναρωτιέμαι, ως πότε θα διαιωνίζεται αυτό το αίσχος;

Κατά τα άλλα οι φίλοι συνδικαλιστές κόπτονται για το καλό της παιδείας φροντίζοντας να μας κάνουν επαναστατική γυμναστική με απεργίες στο ξεκούδουνο. Αν θυμηθώ δε ότι ο συγκεκριμένος ούτε είχε ανοίξει βιβλίο στο Πανεπιστήμιο, αλλά πέρναγε πάντα με προφορικές εξετάσεις και με άριστα, τόσο μου ανεβαίνει η πίεση.

Η αδυναμία των συνδικαλιστών να προσαρμοστούν στις νέες απαιτήσεις της κοινωνίας τους οδηγεί στην απαξίωση. Η αδράνεια τους συντηρεί τα τελευταία χρόνια. Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζοντας ότι το παιχνίδι είναι στημένο έχουν κόψει γέφυρες. Κι εντωμεταξύ η βενζίνη σκαρφαλώνει προς τα δύο ευρώ και το ασφαλιστικό νομοσχέδιο του δημοσίου ετοιμάζεται να ντεμπουτάρει το Σεπτέμβριο…

Εμείς πάντως στο σχολείο μας ετοιμαζόμαστε να εγκαταστήσουμε Drakoulis-lift, αφού τα τιμημένα γηρατειά θα πρέπει να δουλεύουν μέχρι τελικής πτώσης.