Ο πιο πολυδιαβασμένος μπλόγκερ στον κόσμο είναι Κινέζος, έχει κλείσει μόλις τα 28, ονομάζεται Χαν Χαν και το μπλογκ του έχει δεχθεί σχεδόν 300 εκατομμύρια επισκέψεις.
O Χαν Χαν γράφει βιβλία που έχουν εμπορική επιτυχία και είναι άσος οδηγός αυτοκινήτων, στα ράλι και τις πίστες. Διάσημος έγινε στις 28 Οκτωβρίου 2005 όταν ξεκίνησε το μπλογκ του, στο οποίο σχολιάζει ελεύθερα τα κοινωνικά ζητήματα.
Οι Κινέζοι εκτιμούν αυτή την πρωτότυπη και ανθρωπιστική φωνή. Τα τελευταία χρόνια έχει σχολιάσει στο μπλογκ τα πιο καυτά ζητήματα- την αναταραχή που προκάλεσε το ταξίδι της Ολυμπιακής Φλόγας στον κόσμο μετά την καταστολή στο Θιβέτ, τον σεισμό του Σετσουάν, τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, την υπόθεση του επιμολυσμένου με μελαμίνη γάλακτος. Γράφει επίσης για θέματα που τον αφήνουν «με το στόμα ανοιχτό». Και γράφει μόνο υπό την πίεση των συναισθημάτων: «Θα ήταν κάπως υπερβολικά σοβαροφανές να πω ότι επιδιώκω να συμβάλω στη βελτίωση της δημόσιας ζωής με το να εκφράζομαι γι΄ αυτά τα γεγονότα. Είμαι απλώς ένας τεμπέλης που είναι ανίκανος να συγκρατηθεί όταν βλέπει ορισμένα πράγματα. Μπορεί κανείς να γράψει ιστορίες από το οτιδήποτε!». Τα κείμενά του ασκούν μεγάλη επιρροή, κυρίως μεταξύ των νέων. Τον χαρακτήρισαν «το καμάρι της γενιάς των παιδιών της δεκαετίας του 1980», ενώ μερικοί πρότειναν να επιλεγεί ως δήμαρχος μιας μεγάλης πόλης (το εν λόγω αξίωμα δεν είναι αιρετό στην Κίνα). Προκάλεσε συγκίνηση πέρυσι τον Νοέμβριο μιλώντας ως προσκεκλημένος στο Παγκόσμιο Φόρουμ Αυτοκινήτου του Τζιαντίνγκ, όταν αναφέρθηκε στις πόλεις που «σαπίζουν τη ζωή»: «Οι μεγάλες κινεζικές μητροπόλεις σκοτώνουν ένα εκατομμύριο ιδανικά για να γεννήσουν έναν ή δύο νεόπλουτους». Ωστόσο η ευφυΐα, το χιούμορ του, η ικανότητά του να κάνει φανερό τον παραλογισμό καταστάσεων χρησιμοποιώντας την απλή λογική, η ευχέρειά του να καταλαβαίνει τα συναισθήματά των αναγνωστών του υποτιμώνται από τους κύκλους των διανοουμένων, οι οποίοι σνομπάρουν αυτό τον απόφοιτο δημόσιου σχολείου της Σαγκάης. Ο Χαν Χαν δεν είναι παρά ένας «αδαής νεαρός», ένας απλός «οδηγός αυτοκινήτων», ένα «κοκοράκι», «ίσως να έχει δίκιο, το στυλ του όμως δεν είναι σπουδαίο, δεν αξίζει τα φώτα της ράμπας» κ.λπ. Εκείνος αντιμετωπίζει τις κριτικές αυτές με περιφρόνηση. Κάθε χρόνο, εισπράττει 2 εκατ. γιουάν (200.000 ευρώ) από τα συγγραφικά δικαιώματα για τα βιβλία του. Όμως, μεταξύ των άλλων διασημοτήτων του ιδίου επιπέδου με αυτόν, αναμφίβολα έχει τις λιγότερες σχέσεις με την τάξη των προνομιούχων. Οι αξιωματούχοι της περιφέρειάς του τον αγνοούν παντελώς, επιβεβαιώνοντας τη φράση του Χαν Χαν που αποτελεί σταθερό μοτίβο στο σύνολο των άρθρων του: «Υπάρχουν δύο είδη λογικής στον κόσμο: η λογική και η κινεζική λογική»…
Ζητούν από τους δασκάλους να πλένουν τα ρούχα των μαθητών ή να τους κόβουν τα νύχια, επίσης να πηγαίνουν τα παιδιά σχολείο ή να ετοιμάζουν το κολατσιό τους: οι «γονείς-τέρατα», όπως τους έχουν ονομάσει τα μέσα ενημέρωσης, υπαγορεύουν τους δικούς τους νόμους στους δασκάλους και καθηγητές στην Ιαπωνία. «Είναι γονείς που δεν ενδιαφέρονται παρά μόνο για τα παιδιά τους και ζητούν από τους δασκάλους ειδική μεταχείριση», τονίζει δασκάλα από το Τόκιο που απαριθμεί τις απαιτήσεις των γονιών από το σχολείο που εργάζεται. «Μια μητέρα μάς έπαιρνε τηλέφωνο τακτικά στις 7:30 το πρωί και μας απασχολούσε με τις ώρες. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να μου πει να μην μιλάω στο παιδί μπροστά σε άλλους γιατί δεν του αρέσει», διηγείται η εκπαιδευτικός.
Ο Ναόκι Ογκι, ειδικός σε θέματα του εκπαιδευτικού συστήματος, παρουσίασε σε έρευνά του 700 περιπτώσεις «γονέων τεράτων» μέσα από μαρτυρίες δασκάλων, καθηγητών και άλλων γονέων.
Ανάμεσα στα παραδείγματα που αναφέρθηκαν είναι αυτό ενός γονέα που απαιτούσε ο δάσκαλος να παίρνει το παιδί από το σπίτι του κάθε πρωί, ενός άλλου που ήθελε να του ετοιμάζουν το κολατσιό, και ενός δασκάλου που αντιμετώπιζε την οργή των γονιών αν δεν θύμιζε στους μαθητές από την προηγούμενη ημέρα να φέρνουν τις ομπρέλες τους, αν ο καιρός προβλεπόταν βροχερός.
Ορισμένα σχολεία δέχονται πιεστικά αιτήματα από τους γονείς τα αθλητικά ρούχα των μαθητών να πλένονται στο σχολείο, τα νύχια των παιδιών να κόβονται από το διδακτικό προσωπικό, αλλά και τα σχολικά λευκώματα να αλλάζουν, γιατί τα παιδιά τους δεν δείχνουν όμορφα στις φωτογραφίες.
Μια μητέρα που το παιδί της έσπασε ένα τζάμι ζήτησε αποζημίωση από το σχολείο, γιατί η πέτρα που πέταξε το παιδί δεν έπρεπε να βρίσκεται στην αυλή.
Το φαινόμενο των «γονέων τεράτων» που αναφέρεται εδώ και πολύ καιρό στα ιαπωνικά μέσα ενημέρωσης, συνδέεται και με την αυτοκρατορική οικογένεια.
«Είναι η πριγκίπισσα Μασάκο μια μητέρα τέρας;» έγραφε πρόσφατα περιοδικό, μετά την επίσημη επέμβαση των ανακτόρων σε ιδιωτικό σχολείο της πρωτεύουσας στο οποίο φοιτά η Άικο, κόρη του πριγκιπικού ζεύγους. Η μικρή δεν πήγαινε επί μια εβδομάδα στο σχολείο εξαιτίας της συμπεριφοράς των ιδιαίτερα ζωηρών συμμαθητών της.
Στο Τόκιο, το πρόβλημα είναι τόσο σοβαρό που ανάγκασε τις αρχές να στείλουν σε 60.000 εκπαιδευτικούς ενημερωτικά φυλλάδια με συμβουλές για το πώς να χειρίζονται τους «γονείς τέρατα».
Σύμφωνα με επίσημα στατιστικά στοιχεία, οι ασθένειες που εκδηλώνουν οι εκπαιδευτικοί και σχετίζονται με το άγχος έχουν τριπλασιαστεί τα τελευταία δέκα χρόνια και 26.000 εργαζόμενοι σε σχολεία του Τόκιο είναι ασφαλισμένοι εναντίον δικαστικών διώξεων. Το 2000 μόνο 1.300 είχαν τέτοιες ασφάλειες.
Ο Όγκι πιστεύει πως η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στην απόφαση, στις αρχές τις δεκαετίας του 2000, να επιτραπεί στους γονείς να διαλέγουν το σχολείο των παιδιών τους και όχι να τα εγγράφουν μόνο στα σχολεία της περιοχής που κατοικούν.
Σύμφωνα με τον ειδικό, τα σχολεία μπαίνουν πλέον στη διαδικασία του σκληρού ανταγωνισμού, την ίδια ώρα που η υπογεννητικότητα στη χώρα μειώνει όλο και περισσότερο τις εγγραφές των παιδιών στα σχολεία. «Η εκπαίδευση έχει γίνει εμπόρευμα», τονίζει ο Ογκι. «Οι καταναλωτές θεωρούνται ‘θεοί’ στα μεγάλα καταστήματα, όπου οι πελάτες είναι ανώτεροι από τους πωλητές. Στα σχολεία οι γονείς είναι πλέον οι πελάτες», επισημαίνει.
Επικρατεί γενικώς η αντίληψη ότι οι μεγαλοφυΐες γεννιούνται, δεν γίνονται, και ότι το ταλέντο είναι χάρισμα εκ φύσεως που δεν διδάσκεται γιατί είναι συνυφασμένο με τα γονίδιά μας. Να όμως που ένας αμερικανός γενετιστής, ο Ντέιβιντ Σενκ, έρχεται να τα ανατρέψει όλα αυτά με το βιβλίο του «Τhe Genius in all of us» (Η μεγαλοφυΐα μέσα μας).
Ο δρ Σενκ πιστεύει ότι έχουμε υπερτιμήσει τη γενετική προδιάθεση για τα μεγάλα επιτεύγματα. Κανένας άνθρωπος δεν είναι εκ γενετής «πτωχός τω πνεύματι» και η μετριότητα δεν αποτελεί αμετάκλητη καταδίκη, λέει. Διότι, όπως άλλωστε προκύπτει από τη σύγκριση με τις μελέτες του καναδού καθηγητή Κοινωνικής Ψυχολογίας Μάλκολμ Γκλάντγουελ, το DΝΑ δεν αποτελεί στατικό αποτύπωμα, αλλά επηρεάζεται και από παράγοντες εξωγενείς.
Με απλά λόγια, υπάρχει αιτιώδης σχέση ανάμεσα στο συγγενές και στο επίκτητο, που βρίσκονται σε μια συνεχή αλληλουχία και αλληλεπίδραση, ανάλογα με το περιβάλλον. Οι εμπειρίες αφήνουν το αποτύπωμά τους στο γονιδίωμα κάθε ανθρώπου και μεταφέ ρονται στα παιδιά του, αλλά αυτό δεν έχει σε τίποτα να κάνει με τον δείκτη νοημοσύνης.
Ο Ντέιβιντ Σενκ ισχυρίζεται ότι ελέγχοντας τις επιδράσεις του περιβάλλοντος μπορούμε να ξεπεράσουμε τα όρια που πιστεύουμε ότι μας έχει θέσει η φύση. Φέρνει για παράδειγμα το μουσικό ταλέντο: «Πολλοί πιστεύουν ότι δεν είναι προικισμένοι με μουσικό αφτί,αλλά στην πραγματικότηταδεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει κλίση στη μουσική».
Συμπέρασμα: οι ειδικές ικανότητες είναι επίκτητες και η ιδιοφυΐα διδάσκεται. Παράδειγμα, οι κενυάτες δρομείς, που θεωρούνται ασυναγώνιστοι στον μαραθώνιο. Τους έχει προικίσει η φύση με ειδικά γονίδια; Κάθε άλλο, η ανάγκη τους έκανε να τρέχουν τόσο καλά. Στην Κένυα πολλά παιδιά από την ηλικία των επτά ετών είναι αναγκασμένα να τρέχουν 8 ως 10 χιλιόμετρα κάθε μέρα για να πάνε στο σχολείο.
Πέρα όμως από τις ειδικές συνθήκες που συμβάλλουν στην ανάπτυξη δεξιοτήτων, υπάρχουν και έξι γενικοί παράγοντες οι οποίοι θα μπορούσαν να θεωρηθούν «συνταγή της ευφυΐας», καθώς ενισχύουν τη νοημοσύνη και οξύνουν τον νου.
1. Η μουσική. Η επιστήμη έχει αποφανθεί ότι τα παιδιά πρέπει να εισάγονται εξ απαλών ονύχων στον κόσμο των ήχων. Τα μαθήματα μουσικής είναι ένας πολύ ευχάριστος τρόπος για να εξασκήσει σωστά ένα παιδί τον εγκέφαλό του και, όπως φαίνεται, τα οργανωμένα μαθήματα όχι μόνο ενισχύουν τον δείκτη νοημοσύνης, αλλά συμβάλλουν και στη μετέπειτα ακαδημαϊκή απόδοση τού παιδιού. Ερευνα του Πανεπιστημίου του Τορόντο έδειξε ότι τα παιδιά που διδάσκονται μουσική έχουν πολύ ψηλότερο ΙQ στην ενήλικη ζωή τους.
2. Ο θηλασμός. Το μητρικό γάλα αποτελεί βασική τροφή του εγκεφάλου και η σημασία του είναι τεράστια σε διάφορες εκφάνσεις της ζωής του μωρού. Δανοί ερευνητές ανακάλυψαν ότι ο θηλασμός κάνει τα μωρά όχι υγιέστερα, αλλά και πιο έξυπνα: μωρά που θήλασαν για εννέα μήνες είχαν υψηλότερο δείκτη νοημοσύνης.
3. Η σωστή διατροφή. Ως μηχανή, και μάλιστα η τελειότερη της φύσης, ο εγκέφαλος δεν μπορεί να λειτουργήσει σε πλήρη απόδοση χωρίς σωστά καύσιμα. Η υγιεινή διατροφή μπορεί να κάνει θαύματα για την πνευματική και διανοητική ανάπτυξη, ειδικά στα δύο πρώτα χρόνια της ζωής που τα παιδιά χρειάζονται σίδηρο.
4. Η γυμναστική. Ερευνες του Πανεπιστημίου του Ιλινόις (ΗΠΑ) σε παιδιά δημοτικού δείχνουν ισχυρή σχέση ανάμεσα στις αθλητικές επιδόσεις και στην ακαδημαϊκή απόδοση. Διότι η συμμετοχή σε ομαδικά αθλήματα ενισχύει την αυτοπεποίθηση, το ομαδικό πνεύμα και τις ηγετικές ικανότητες.
5. Η περιέργεια είναι λέξη-«κλειδί». Οι ειδικοί λένε ότι γονείς που δείχνουν την περιέργειά τους για πράγματα, γεγονότα και καταστάσεις μαθαίνουν στα παιδιά τους να αναζητούν νέες ιδέες, δηλαδή τη γνώση και τη σημασία της. Το διάβασμα, δεν πρέπει να υποβαθμίζεται, και το παιδί πρέπει να εντρυφήσει από νωρίς στη μαγεία του.
6. Το παιχνίδι. Ολως παραδόξως, διαπιστώνεται ότι ακόμα και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια μπορούν να οξύνουν το πνεύμα, όχι βέβαια τα βίαια που κάνουν το παιδί μοναχικό και αφηρημένο, αλλά εκείνα που απαιτούν στρατηγική σκέψη, αναπτύσσουν οργανωτικές ικανότητες και ενισχύουν το ομαδικό πνεύμα και τη δημιουργικότητα. Ομοίως και τα εγκεφαλικά παιχνίδια, όπως το σκάκι, το sudoku, τα σταυρόλεξα, κτλ., αποτελούν μια πολύ καλή γυμναστική του εγκεφάλου, αφού ο παίκτης λύνει προβλήματα και παίρνει αποφάσεις.
«Φορολόγηση της Εκκλησίας. Αμήν και πότε» και «Φορολογηθείτε άφοβα. Ο Χριστός θα τα έδινε όλα» ήταν μερικά από τα συνθήματα που, γραμμένα σε χαρτόνια, κρατούσαν σιωπηλά πολίτες της Θεσσαλονίκης έξω από τον Ιερό Ναό Παναγούδας στο κέντρο της πόλης, όπου ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Ανθιμος χοροστατούσε στην προχθεσινή κυριακάτικη Θεία Λειτουργία. Την ίδια ώρα, καθιστική διαμαρτυρία πραγματοποιούνταν στην Αθήνα, μπροστά στον Παλαιό Μητροπολιτικό Ναό.Η διαμαρτυρία δεν διοργανώθηκε από κάποιον επίσημο φορέα ή ένωση ούτε από κόμμα ή άλλη πολιτική οργάνωση. Προέκυψε μέσα από τη συνάντηση ομοϊδεατών στο Διαδικτύο. Η ομάδα του facebook «Υπογράψτε να φορολογηθεί η Εκκλησία», μέσα από την οποία διοργανώθηκαν οι διαμαρτυρίες σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, αριθμεί σήμερα περίπου 90.000 μέλη και ζητάει τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής περιουσίας και των εσόδων της, τον έλεγχο του τρόπου κτήσης της εκκλησιαστικής περιουσίας και την ποινική τιμωρία κληρικών, δικαστικών και πολιτικών που ευθύνονται για το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου και παρόμοιων περιπτώσεων.
Πλούσιος διάλογος
Λιγότερο από δύο ημέρες και ειδοποιήσεις μέσω sms ήταν αρκετές, αφού η ομάδα έχει συσταθεί εδώ και αρκετό καιρό και ο διάλογος είναι πλούσιος μεταξύ των χιλιάδων μελών της, ενώ παράλληλα διενεργείται ψηφιακή συλλογή υπογραφών. Μέχρι στιγμής έχουν υπογράψει περισσότεροι από είκοσι τέσσερις χιλιάδες άνθρωποι προκειμένου να κατατεθεί ψήφισμα στο υπουργείο Οικονομικών και στη Διαρκή Ιερά Σύνοδο. Ωστόσο, η ανακίνηση του θέματος με αφορμή το σχετικό νομοσχέδιο, καθώς και οι πρόσφατες αντιδράσεις της Εκκλησίας σχετικά με τις εξαγγελίες περί φορολόγησης της εκκλησιαστικής περιουσίας, έκαναν τον διαδικτυακό διάλογο να ανάψει και τους μετέχοντες στην ομάδα να αποφασίσουν να κινητοποιηθούν.
«Ενώ η οικονομία της χώρας καταρρέει και στους πολίτες επιβάλλονται αιματηρές θυσίες, ο πλουσιότερος οργανισμός της χώρας, η Εκκλησία, αρνείται να αναλάβει τις ευθύνες της. Συγκεντρωνόμαστε ειρηνικά, φέρνουμε την καλή μας διάθεση και τις πικέτες μας και ενώνουμε τις φωνές μας! “Κανείς δεν μπορεί, εξαιτίας των θρησκευτικών του πεποιθήσεων, να απαλλαγεί από τις υποχρεώσεις του προς το Κράτος”, άρθρο 13, παρ. 4 του Συντάγματος», αναφέρεται στην κοινοποίηση της σχετικής εκδήλωσης στο facebook.
Το Δ΄Διεθνές Συμπόσιο για τον Θουκυδίδη, διοργανώνει από τις 7 έως τις 11 Απριλίου, η γενέτειρα πόλη του μεγάλου ιστορικού της αρχαιότητας, ο δήμος Αλίμου (δήμος Αλιμούντος τού τότε) με θέμα: «Τεχνικές του Θουκυδίδη μεταξύ ιστορικής έρευνας και λογοτεχνικής αναπαράστασης».
Σκοπός του Συμποσίου είναι να έρθουν σε επαφή και συνεργασία, ιστορικοί, φιλόσοφοι, πολιτικοί, κοινωνιολόγοι, νομικοί, δημοσιογράφοι, στρατιωτικοί, σπουδαστές, φοιτητές, ώστε να ακουστεί για άλλη μια φορά διεθνώς, ο επίκαιρος τρόπος σκέψης του Θουκυδίδη και να μεταφερθουν τα διαχρονικά μηνύματα του λόγου του, σε μια προσπάθεια το έργο του ιστορικού της αρχαιότητας, να προβληθεί και να γίνει κτήμα των πολιτών του κόσμου.Η Τελετή Έναρξης του Συμποσίου θα πραγματοποιηθεί στις 7 Απριλίου στην αίθουσα Τελετών της Παλαιάς Βουλής. Οι εργασίες θα διεξαχθούν στο Αμφιθέατρο του Νέου Μουσείου της Ακρόπολης στις 8 Απριλίου και θα συνεχιστούν, στις 9 & 10 Απριλίου, σε αίθουσα του Ζαππείου Μεγάρου.
Το Δ΄Διεθνές Συμπόσιο για τον Θουκυδίδη αποτελεί πλέον θεσμό για την ελληνική και διεθνή επιστημονική κοινότητα, αλλά και για τους δημότες του Αλίμου. Η πρωτοβουλία έχει ως στόχο να αποτελέσει το εφαλτήριο για τη μεταλαμπάδευση των ιδεών και των μηνυμάτων του Θουκυδίδη σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του σύγχρονου κόσμου.
Κάνε το καλό και ρίξ’ το στον γιαλό. Και σε πείσμα των καιρών που μας θέλουν να φοβόμαστε και τη σκιά μας, να κλείνουμε ερμητικά τον εαυτό μας, να κοιτάζουμε το συμφέρον μας -αυτό και μόνο αυτό- η επιστήμη έρχεται να επιβεβαιώσει τη σοφία τής παραπάνω λαϊκής ρήσης. Η καλοσύνη, η συνεργασία, η ευγένεια και η γενναιοδωρία, μεταξύ άλλων, είναι «ασθένειες» κολλητικές, λένε οι ειδικοί, εξαπλώνονται γρηγορότερα κι από τη σφοδρότερη πανδημία, και μπορούν αργότερα να επιστρέψουν ενισχυμένες στον υπερθετικό τους βαθμό, πίσω σε μας.
Τελικά, η πολυετής έρευνα για τα κοινωνικά δίκτυα, που «τρέχουν» ο ελληνικής καταγωγής καθηγητής Ιατρικής Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ κ. Νικόλας Χρηστάκης και ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνια κ. Τζέιμς Φάουλερ, έχει εξελιχθεί σε αστείρευτη πηγή αναπάντεχων, συναρπαστικών συμπερασμάτων. «Με ίσως το πιο σημαντικό από αυτά να είναι η ανακάλυψη της βαθιάς σύνδεσης μεταξύ των κοινωνικών δικτύων και της καλοσύνης», όπως λέει μιλώντας στην «Κ» ο κ. Χρηστάκης, που βρέθηκε για λίγες ώρες στην Αθήνα για την παρουσίαση του βιβλίου του «Συνδεδεμένοι: Η εκπληκτική δύναμη των κοινωνικών δικτύων και πώς αυτά διαμορφώνουν τη ζωή μας» (εκδ. Κάτοπτρο) στο αμφιθέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ενωσης. «Τελικά, ο λόγος που οι άνθρωποι σχηματίζουν κοινωνικά δίκτυα είναι επειδή τα οφέλη από αυτά είναι πολύ μεγαλύτερα από το όποιο κόστος».
Το «πείραμα»
Στην τελευταία -«ρομαντική», όπως οι ίδιοι τη χαρακτηρίζουν- εργασία τους, που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό PNAS της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ, οι δύο επιστήμονες καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι μια πράξη ευγένειας μπορεί να «διαχυθεί» στην κοινωνία σαν καλός ιός. Η γενναιόδωρη συμπεριφορά ή η διάθεση συνεργασίας δεν μετακυλίεται απλώς στο διπλανό μας -τον φίλο, τον συνάδελφο, τον αδερφό, τον αποδέκτη της «καλής» μας πράξης- αλλά έχουν αλυσιδωτή επίδραση σε δεκάδες, αν όχι εκατοντάδες άλλα άτομα, άγνωστα σε εμάς. Στο «πείραμά» τους, χρησιμοποίησαν εθελοντές, άγνωστους μεταξύ τους, τους οποίους χώρισαν σε ομάδες και τους έβαλαν να παίξουν το γνωστό Παιχνίδι του Κοινού Αγαθού (γνωστό στους οικονομολόγους, στο παιχνίδι δίδεται ένα ποσό σε κάθε μέλος της ομάδας που πρέπει να αποφασίσει εάν θα το κρατήσει όλο ή θα το καταθέσει όλο, ή μέρος του, στον κοινό κουμπαρά. Μετά τις συνεισφορές όλων των μελών της ομάδας το ποσό που έχει συγκεντρωθεί διπλασιάζεται και ισοκατανέμεται στα μέλη της ομάδας. Θα συνεργαστούν οι παίκτες ώστε να βγουν κερδισμένοι ή θα κοιτάξουν να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους;). Οι ερευνητές βρήκαν ότι σε κάθε δολάριο που κάποιος προσέφερε στον πρώτο γύρο του παιχνιδιού, προσθέτονταν 20 σεντς από κάποιον άλλο στον δεύτερο γύρο και άλλα 8 σεντς από κάποιον τρίτο στη συνέχεια και άλλα 6 σεντς από τον επόμενο – ένα «πουρμπουάρ» που όλο φουσκώνει.
Μεταξύ αγνώστων
«Ηταν η πρώτη φορά που έγινε πείραμα για κάτι τέτοιο», εξηγεί ο κ. Χρηστάκης, τον οποίο πέρυσι το περιοδικό Time κατέταξε στους «100 ανθρώπους με τη μεγαλύτερη επιρροή στον κόσμο». «Στην έρευνά μας, οι άνθρωποι βρίσκονταν σε ελεγχόμενο περιβάλλον – αντίθετα τα όποια στοιχεία είχαμε μέχρι σήμερα για την επίδραση της συνεργασίας βασίζονταν σε ήδη διαμορφωμένα δίκτυα, φιλικά, οικογενειακά, διαδικτυακά κ.λπ.». Υπενθυμίζεται ότι στο πλαίσιο της έρευνάς τους, έχουν επίσης αποδείξει ότι «μεταδοτικό» είναι και το αίσθημα της ευτυχίας, και μάλιστα μεταξύ αγνώστων. Η ευτυχία μεταδίδεται από τον καθέναν μας, όχι μόνο στους φίλους μας, αλλά και στους φίλους των φίλων μας. Αντίστοιχα, τα κοινωνικά δίκτυα είναι καλοί «αγωγοί» και αρνητικών χαρακτηριστικών, όπως η παχυσαρκία, το κάπνισμα, ακόμα και η αυπνία! (Ερευνα σε πάνω από 8.000 εφήβους έδειξε ότι όταν ένας έφηβος αρχίζει να κοιμάται λιγότερο, τον ακολουθούν και οι φίλοι των φίλων του…)
Η ουσία όμως παραμένει στη σοφία του παλιού εκείνου γνωμικού. «Τα κοινωνικά δίκτυα μπορούν να είναι και θετικά και αρνητικά. Το βέβαιο όμως είναι ότι, εάν τα χρησιμοποιούσαμε αποκλειστικά για να ασκήσουμε βία ο ένας προς τον άλλο, θα κατέρρεαν. Κατά συνέπεια, η διάχυση θετικών στοιχείων είναι απαραίτητη για τη διατήρηση των δικτύων», καταλήγει ο κ. Χρηστάκης.
Πάνω από 7.000 θέσεις εργασίας στις εταιρείες Sears και Kmart θα δημοσιευτούν στο Twitter, σε μια προσπάθεια να βρεθούν ενδιαφερόμενοι μεταξύ 18-34 ετών που αποτελούν τη μεγάλη βάση των χρηστών του σάιτ κοινωνικής δικτύωσης.
Σύμφωνα με την Sears Holdings, θυγατρικές της οποίας είναι η Sears και η Kmart, οι θέσεις εργασίας θα δημοσιευτούν στο TweetMyJobs.com, το οποίο διαθέτει παρόμοιες αναρτήσεις και από άλλες εταιρίες, όπως η Motorola και η McDonald’s.
Αν και το Twitter είναι δωρεάν, το TweetMyJobs.com χρεώνει από 4.000 δολάρια τις 500 δημοσιεύσεις και 8.000 δολάρια τον πελάτη που θέλει να έχει δυνατότητα απεριόριστων αναρτήσεων. Για μεμονωμένες δημοσιεύσεις χρεώνει 1.99$.
«Είμαστε πολύ προσεκτικοί για το είδος της εργασίας που προσφέρουμε στην ιστοσελίδα μας. Προσέχουμε για spam και απορρίπτουμε βέβαια τις αγγελίες του τύπου “βγάλτε ένα εκατομμύριο δολάρια σε μια ώρα”», επισήμανε ο Ριτς Τρομπέτα, συνιδρυτής του TweetMyJobs.com.
Για να βρουν δουλειά μέσω της συγκεκριμένης υπηρεσίας οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να δημιουργήσουν λογαριασμό στο TweetMyJobs.com. Στη συνέχεια μπορούν να συνδέσουν το προφίλ τους στον λογαριασμό του Τwitter και να γίνουν συνδρομητές σε όποιο από τα προσφερόμενα 8.397 δίκτυα επιθυμούν. Για παράδειγμα υπάρχει ένα δίκτυο που ανανεώνεται συνέχεια, όταν μπαίνει μια νέα αγγελία για προσφορά θέσης σε λογιστές στο Σικάγο. Αν ο λογαριασμός του Twitter είναι συνδεδεμένος με το e-mail ή το τηλέφωνο του ενδιαφερόμενου, τότε θα λάβει ειδοποίηση αμέσως.
Μια μαγική βραδιά έζησαν οι φίλοι της Λίνας Νικολακοπούλου που γέμισαν το Αμφιθέατρο του σταθμού ΑΘΗΝΑ 9.84 στην Τεχνόπολη, το Σάββατο 27 Μαρτίου, για την εκδήλωση «Το Μωβ της Άνοιξης».
Τα χρώματα της φύσης, τα αρώματα της Άνοιξης, τα ποιήματα και τα τραγούδια αγαπημένων δημιουργών συνεργάστηκαν με το Τρίφωνο, τον Γιώργο Καραμίχο, τον Άγγελο Μέντη και τους μουσικούς της Λίνας και δημιούργησαν μια αξέχαστη ατμόσφαιρα, που όσοι συμμετείχαν θα τη θυμούνται για καιρό.
Το Τρίφωνο τραγούδησε, ο Γιώργος Καραμίχος διάβασε Ελύτη, Καρυωτάκη, Πολυδούρη, Αγγελάκη – Ρουκ Δημουλά, Χριστιανόπουλο, Χατζηδάκι, Δούκαρη, Ερηνάκη, Λέοναρντ Κοέν και άλλους, ο Άγγελος Μέντης γέμισε το χώρο κεράκια, φωτογραφίες και ζωγραφιές, οι Σάκης Βαργεμτζίδης, Γιάννης Τσόλκας, Γιώργος Σχοινάς έπαιξαν όλα τα μουσικά όργανα και η Λίνα Νικολακοπούλου, που τα πάντα χειροποίητα τα επιμελήθηκε, μας έκανε κοινωνούς της δικής της προσωπικής ευαισθησίας.
Στον καιρό της οικονομικής κρίσης μοιάζειμε μια μοναδική ευκαιρία για να προσεγγίσουν νέους επενδυτές. Τουλάχιστον100 κοινότητες στις ΗΠΑ διαγωνίζονται για να πάρουν μέρος σε έναπείραμα της Google που θα τους χαρίσει μια από τις πιο γρήγορες συνδέσειςΊντερνετ στον κόσμο.
«Φανταστείτε έναν κόσμο στον οποίο θα μπορείτε να κατεβάζετε σε λιγότερο από πέντε λεπτά μια ταινία από το Ίντερνετ. Ή θα έχετε τη δυνατότητα να συνεργάζεστε με φοιτητές από όλη τη χώρα, παρακολουθώντας στον υπολογιστή σας μια ζωντανή, τρισδιάστατη διάλεξη πανεπιστημίου. Αυτά και ακόμα περισσότερα θα γίνουν εφικτά με πιο γρήγορες συνδέσεις Ίντερνετ», αναφέρει η Google σε ανακοίνωσή της για το πείραμα που πρόκειται να αρχίσει στην Αμερική. Μέσα στον επόμενο χρόνο, η Google πρόκειται να εξοπλίσει μία ή περισσότερες πόλεις με ευρυζωνικά δίκτυα 100 φορές πιο γρήγορα από αυτά που χρησιμοποιούνται σήμερα στη χώρα. Το πρόγραμμα ονομάζεται Google Fiber και οι ταχύτητές του αναμένεται να ξεπεράσουν το 1GΒ ανά δευτερόλεπτο. Σύμφωνα με τους υπεύθυνους της εταιρείας, στόχος του πειράματος είναι να δουν πώς θα αξιοποιήσουν οι χρήστες αυτή την ταχύτητα και ποιες υπηρεσίες του Διαδικτύου θα εκμεταλλευτούν περισσότερο. Η προθεσμία για τις δηλώσεις συμμετοχής λήγει στις 26 Μαρτίου και ήδη τουλάχιστον 100 πόλεις έχουν υποβάλει αιτήσεις. Η δίψα για συμμετοχή στο πείραμα είναι τόση που ορισμένες περιοχές, όπως η Τοπέκα στο Κάνσας, έχουν μετονομαστεί σε «Google» για τον μήνα Μάρτιο. Στην πόλη Ντού λουθ της Μινεσότας, ο δήμαρχος βούτηξε στα παγωμένα νερά μιας λίμνης και ανέβασε το βιντεάκι στο ΥouΤube για να δείξει στην Google πόσο πολύ θέλει το νέο δίκτυό τους. Ενώ κάτοικοι δηλώνουν ότι θα ονομάσουν τις πρωτότοκες κόρες τους Googlette Fiber προς τιμήν της εταιρείας, εφόσον επιλεγεί η πόλη τους. «Το χρειαζόμαστε για τα σχολεία και για τα σπίτια μας», γράφει η Τζένιφερ Μπλάκμαν στο γκρουπ που δημιούργησε η πόλη Φρέσνο στο Facebook για το Google Fiber. Το ταχύτατο Ίντερνετ μπορεί να δελεάσει επενδυτές και να αναστήσει περιοχές που χτυπήθηκαν από την οικονομική κρίση. Μέχρι τότε κάτοικοι, φορείς και εκπρόσωποι των πόλεων προσπαθούν να εκθειάσουν τα πλεονεκτήματα των περιοχών και να κερδίσουν την προσοχή της Google.
Η πλατφόρμα αναζήτησης Google προτείνει στους χρήστες να αποθηκεύουν στο διαδίκτυο το ιατρικό τους ιστορικό. Ως κίνητρο αναφέρει τη δυνατότητα διασύνδεσης με το μεγαλύτερο σύστημα ηλεκτρονικής συνταγογράφησης στις ΗΠΑ.
Εδώ και δύο χρόνια, η Google προσφέρει δωρεάν λογαριασμούς στο google.com/health που επιτρέπει στους χρήστες του συστήματος αυτού να αποθηκεύουν, να οργανώνουν και εάν το επιθυμούν να μοιράζονται τις λεπτομέρειες του ιατρικού τους φακέλου με ένα γιατρό ή με έναν συγγενή τους.
Η Google Health δεν κοινοποιεί τον αριθμό των χρηστών που έχουν χρησιμοποιήσει τις υπηρεσίες του προγράμματος αυτού, αλλά σύμφωνα με τα στοιχεία της εταιρείας ο κλάδος αυτός εμφανίζεται να είναι ιδιαιτέρως επικερδής.
Η Google Health συνεργάστηκε πρόσφατα με την Surescripts, το πιο διαδεδομένο δίκτυο ηλεκτρονικής συνταγογράφησης στις ΗΠΑ, το οποίο συνδέει το ιατρικό προσωπικό της χώρας με τις μεγαλύτερες φαρμακευτικές εταιρείες και με τα περισσότερα ανεξάρτητα φαρμακεία.
Με την συγκατάθεση του χρήστη, ο γιατρός μπορεί να κάνει χρήση του προγράμματος της Google για να βρει το ιστορικό του ασθενή ανά πάσα ώρα και στιγμή, έτσι η Google διαμηνύει ότι χάριν στο πρόγραμμα της αυτό μπορεί όπου και να είσαι, ό,τι και να σου τύχει να δεις και να χρησιμοποιήσεις το ιστορικό σου αρχείο, έχοντας αμέσως τις συνταγές όλων των γιατρών που έχει κάποιος επισκεφτεί.
Το Πανεπιστήμιο του Πίτσμπουργκ μόλις ανακοίνωσε ότι θα ξεκινήσει να μοιράζεται το αρχείο του με την Google Health. Παρ’όλα αυτά δύσπιστος παραμένει μέχρι στιγμής ο μεγαλύτερος αριθμός γιατρών.
Το Διαδίκτυο έχει χαρακτηριστεί επανάσταση ενδεχομένως εξίσου σημαντική με την εφεύρεση του τροχού. Ο λόγος είναι βεβαίως ότι κάνει διαθέσιμη σε όλους όσοι έχουν πρόσβαση σε αυτό όση γνώση, όσες πληροφορίες διαθέτει η ανθρωπότητα σε όλον τον κόσμο, εκμηδενίζει αποστάσεις και καταλύει σύνορα, φέρνοντας κοντά ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες, τάξεις και εθνικότητες.
Οι χρήστες του σε όλο τον κόσμο τείνουν να μοιράζονται ιδέες, απόψεις αλλά και αρχεία παραβιάζοντας κάποιες φορές κανόνες, όπως ο σεβασμός της πνευματικής ιδιοκτησίας. Δημιουργείται έτσι ένα παράδοξο στην εποχή μας, όπου από τη μια πλευρά η τεχνολογία και οι δυνατότητες που ανοίγει επιτρέπουν νέες μορφές συνεργασίας και νέα επικοινωνιακά ήθη, ενώ από την άλλη καταπατώνται δικαιώματα μέχρι πρότινος κατοχυρωμένα.
«Πρέπει να ξαναοργανώσουμε την οικονομία με γνώμονα το κοινωνικό καλό. Δεν είναι Πυρηνική Φυσική», λέει ο ανθρωπολόγος Michel Bauwens, ερευνητής του Πανεπιστημίου του Αμστερνταμ, ιδρυτής του p2p Foundation, ενός ιδρύματος που έχει στηρίξει θεωρητικά την ομότιμη οικονομία, τα δίκτυα διαμοιρασμού αρχείων, όπως το διάσημο Σουηδικό Pirate Bay, αλλά και τα «πειρατικά» κόμματα που εμφανίζονται το ένα μετά το άλλο σε όλη την Ευρώπη. Ο Bauwens είναι ακόμα συνεργάτης πανεπιστημίων στο Βέλγιο και την Ταϊλάνδη, όπου και ζει, ενώ είναι συγγραφέας και αναλυτής θεμάτων τεχνολογίας και οικονομίας.
Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν σκέφτεστε τα ιντερνετικά κοινωνικά δίκτυα; Συνήθως τα μεγαθήρια του χώρου, πασίγνωστα site όπως το Facebook ή το MySpace. Κι όμως, ανερχόμενη δύναμη στον χώρο των social networks θεωρούνται τα «αυτοσχέδια» sites κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία είναι αφιερωμένα σε ένα εξειδικευμένο θέμα: σε κάποιον συγκεκριμένο μουσικό ή καλλιτεχνικό ρεύμα, σε κάποιο επάγγελμα ή στο ίδιο χόμπι. Ο λόγος; Κατ’ αρχάς, επειδή η δημιουργία τέτοιων δικτύων σήμερα είναι πιο εύκολη από ποτέ. Χάρις στο διαδικτυακό εργαλείο Ning, οποιοσδήποτε μπορεί να δημιουργήσει εύκολα και απλά ένα «μικρό Facebook», το οποίο δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από ένα επαγγελματικό site social networking.
Ετσι, με μία απλή εγγραφή στο Ning, ο χρήστης καθορίζει το προσωπικό του nickname, αποκτώντας τη δυνατότητα όχι μόνο να συμμετάσχει στα ήδη υπάρχοντα κοινωνικά δίκτυα, αλλά και να δημιουργήσει το δικό του. Και μάλιστα δωρεάν, τουλάχιστον στη βασική εκδοχή του, αφού το Ning «προικοδοτεί» κάθε νέο χρήστη με αποθηκευτικό χώρο 5 Gbyte στους servers του, αρκετό για να φιλοξενήσει στο κοινωνικό του δίκτυο 5.000 φωτογραφίες και 500 βίντεο.
Κατά συνέπεια, υπολογίζεται ότι σε όλο τον κόσμο υπάρχουν 850.000 τέτοια «μικρά Facebook», τα οποία αυξάνονται καθημερινά κατά 3.000. Και βέβαια, αυτή η τάση έχει φτάσει και στη χώρα μας, αφού το Ning είναι πλήρως εξελληνισμένο: με μία απλή αναζήτηση για «δίκτυα ning», θα βρείτε τέτοια δίκτυα social networking αφιερωμένα στην εκπαίδευση των ενηλίκων (adulteducation. ning. com), σε νέους καλλιτέχνες (amillagr. ning. com), στις αεροφωτογραφίες (airphotos. ning. com) ή στη μουσειολογία (greekmuseologists. ning. com). Ισως όμως η δυναμικότερη παρουσία στο νεοεμφανιζόμενο «δικτυακό κίνημα» είναι αυτή των εκπαιδευτικών: ιστοσελίδες από καθηγητές που απευθύνονται στους συναδέλφους τους –με στόχο την ανταλλαγή απόψεων, αλλά και σημειώσεων ή ασκήσεων–, ακόμη και «ηλεκτρονικά φροντιστήρια». Ιδιαίτερη εντύπωση προκαλεί, μάλιστα, το site που έχει στήσει καθηγητής του 8ου Λυκείου Ιωαννίνων για τους μαθητές του σχολείου (physics8th. ning. com), το οποίο τους προσκαλεί να μην προσθέσουν μόνο αρχεία χρήσιμα στα μαθήματα, αλλά και «οτιδήποτε διαβάσατε και σας έκανε εντύπωση, κείμενα δικά σας, φωτογραφίες, βίντεο, τραγούδια, συνομιλία-chat και συζητήσεις στο Φόρουμ», όπως γράφει στην αρχική του ιστοσελίδα, αφού «δεν είμαστε μονοδιάστατοι».
«Ξεκινήσαμε τον περασμένο Ιούνιο, όταν διαπιστώσαμε πως στα ιστολόγιά μας ασχολούμασταν πάνω-κάτω με τα ίδια θέματα», μας λέει ο Βαγγέλης Κολτσάκης, φυσικός και ένας από τους δύο ιδρυτές του δικτύου «Διδάσκοντας τις φυσικές επιστήμες». Ετσι, αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους σε μία κοινή ηλεκτρονική πλατφόρμα η οποία θα λειτουργούσε πιο συμμετοχικά: στο site αυτό (scienceteachersnet. ning. com) οποιοσδήποτε συμμετέχων μπορεί να διατυπώσει απορίες παιδαγωγικού ή επιστημονικού χαρακτήρα, να «ανεβάσει» εκπαιδευτικό υλικό ζητώντας τη γνώμη των συναδέλφων του και να χρησιμοποιήσει ό, τι βρίσκεται αναρτημένο εκεί, ώστε να το προσαρμόσει στις ανάγκες της δικής του τάξης.
Στις 15 Μαρτίου, ο κ. Ομπάμα παρουσίασε στο Κογκρέσο ένα σχέδιο, που θα έπρεπε να τύχει ευρύτερης υποστήριξης: τη μεταρρύθμιση του ομοσπονδιακού εκπαιδευτικού προγράμματος «Κανένα παιδί να μη μείνει πίσω» – (NCLB). Ολοι συμφωνούν ότι τα δημόσια σχολεία της Αμερικής αντιμετωπίζουν προβλήματα και το NCLΒ εκτιμάται ευρέως ότι έχει αποτύχει.Το NCLB, το οποίο τέθηκε σε εφαρμογή το 2002, μετασχημάτισε την εκπαιδευτική πολιτική. Εδωσε κρίσιμο ρόλο στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση στον τομέα της παιδείας, υποχρέωσε τις πολιτείες να θέσουν συγκεκριμένα εκπαιδευτικά κριτήρια και κατέστησε υπεύθυνα τα σχολεία για την εφαρμογή τους. Σε όσα σχολεία δεν θα σημείωναν πρόοδο θα επιβάλλονταν οικονομικές κυρώσεις. Ολοι οι μαθητές θα έπρεπε να είναι ικανοί να διαβάζουν και να μετρούν μέχρι το 2014. Ο Τζορτζ Μπους υπεραμύνθηκε του νόμου, το Κογκρέσο τον υποστήριξε ολόψυχα.
Σήμερα, ωστόσο, αυτή η προθεσμία προκαλεί θυμηδία. Η ευρεία υποστήριξη που απολάμβανε το NCLB έχει διαλυθεί. Γονείς και δάσκαλοι παραπονιούνται ότι η έμφαση που δίνεται στην ετήσια πρόοδο έχει μετατρέψει την εκπαίδευση σε μια διαρκή εξεταστική διαδικασία (τεστ). Αξιοπρεπή σχολεία έχουν καταγραφεί ως αποτυχημένα, μαθητές σε κακά σχολεία υποτίθεται ότι μπορούν να μετακινηθούν αλλού, μερικοί το έχουν κάνει. Ακόμη πιο σημαντικό, πολλά σχολεία έχουν θέσει εξαιρετικά χαμηλούς στόχους. Σήμερα, κάποιοι αμφισβητούν ακόμη και αυτή την κατευθυντήρια γραμμή. Η Νταϊάν Ράβιτς, επιφανής ακαδημαϊκός, που κάποτε υμνούσε το πρόγραμμα, λέει ότι δεν απέδωσε πραγματικά οφέλη. Η έμφαση στα μαθηματικά και στην ανάγνωση λειτούργησε εις βάρος άλλων θεμάτων. Μια παράλληλη προσπάθεια για τη δημιουργία πρότυπων σχολείων είχε στην καλύτερη περίπτωση ανάμεικτα αποτελέσματα. Μια μελέτη κατέληξε στο ότι οι επιδόσεις στο 83% αυτών των σχολείων είτε είναι ίδιες με τα υπόλοιπα είτε χειρότερες από τα άλλα δημόσια.
…Σήμερα άλλες διαχωριστικές γραμμές, λιγότερο ευθύγραμμες, χαράζονται και βαθαίνουν: ανάμεσα σε αυτούς που διαβάζουν στο χαρτί και εκείνους που διαβάζουν μόνο ή κυρίως στην οθόνη, ανάμεσα σε αυτούς που εξακολουθούν να διαβάζουν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, και εκείνους που διαβάζουν ελάχιστα ή καθόλου.
Ενας τεχνοσκεπτικιστής (και όχι τεχνοφοβικός) σχολιαστής, ο λευκορωσικής καταγωγής Εβγκένι Μορόζοφ, ανησυχεί για τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε μια μορφωμένη ελίτ και ένα αναδυόμενο «κυβερνο-λούμπεν προλεταριάτο». Η διαδικτυακή ελίτ αξιοποιεί το νέο ψηφιακό περιβάλλον αναζητώντας έξοχα οnline εργαλεία για επιστημονική έρευνα και συνεργασία, καθώς και για αξιόπιστη ενημέρωση και για πρόσβαση σε αρκετές μορφές τέχνης, κλασικές και νέες. Οι χρήστες της δεύτερης κατηγορίας, σύμφωνα με τον Μορόζοφ, παρασύρονται από τον ψηφιακό ανεμοστρόβιλο των κουτσομπολίστικων σάιτ, των ευτελών βιντεογκέιμ, της πορνογραφίας, των άφθονων σκουπιδομπλόγκ, των ρατσιστικών ιστοσελίδων, των χρονοβόρων εικονικών συναναστροφών στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης.
Το Βερολίνο είναι ίσως η πρώτη ευρωπαϊκή πόλη όπου τα παιδιά μπορούν να κάνουν φασαρία χωρίς τον φόβο της επίπληξης ή της δίωξης των γονιών ή των δασκάλων τους. Επιτρέπεται διά νόμου… «Ενοχλητικοί θόρυβοι που μπορεί να παράγουν τα παιδιά είναι κατά βάση κοινωνικά αποδεκτοί ως στάδιο της ίδιας της φυσικής τους ανάπτυξης» λέει ο νόμος, ο οποίος επιβλήθηκε μετά τον σάλο που προκάλεσε το κλείσιμο παιδικού σταθμού επειδή οι κάτοικοι της περιοχής ενοχλούνταν από τη φασαρία. Και είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουν να ενοχλούνται, παρά τη διαφορετική βουλή του νόμου, διότι αυτό είναι το ρεύμα που γεννάει ο πολιτισμός των εγκλωβισμένων στην εγωκεντρική ιδιώτευση. Αλίμονο σ’ εκείνον που θα τη διαταράξει… Στη χώρα μας είχε επιδικαστεί πρόστιμο 80.000 ευρώ σε δημοτικό σχολείο στο Περιστέρι, διότι δεν είχαν τοποθετηθεί ηχοπετάσματα παρά τις υπομνήσεις των γειτόνων, ενώ πολλές φορές παιδιά έχουν πετροβοληθεί ή πυροβοληθεί από περιοίκους σε κρίση υστερίας.
Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι παρόμοιο, όλοι, υποκριτικά, εξανίστανται. Οι φωνές των παιδιών είναι χαρά, λένε. Τα παιδιά είναι ευτυχία. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι δεν αντέχουν άλλες φωνές πέρα από εκείνες των δικών τους παιδιών, συχνά ούτε αυτές. Πόσοι ενήλικες δεν αποφεύγουν συστηματικά ξενοδοχεία, εστιατόρια, παραλίες «με οικογένειες»;
Παλιά, τα παιδιά δεν ενοχλούσαν τόσο. Παιδιά υπήρχαν παντού και, βέβαια, φώναζαν. Σήμερα «οι οικογένειες», δηλαδή τα ζευγάρια με μικρά παιδιά, αποτελούν μια «προβληματική» κοινωνική κατηγορία. Ο χώρος στένεψε ανυπόφορα, οι αλάνες έγιναν πιλοτές και τα σκαλάκια των σπιτιών οθόνη του κομπιούτερ. Οι μονήρεις των πόλεων μπορεί να αντέχουν τα ντεσιμπέλ των πρωινάδικων, αλλά φτάνουν στο κατώφλι του εγκλήματος με το φασαριόζικο παιδομάνι στις αυλές των σχολείων, το οποίο αντιμετωπίζουν περίπου ως σινάφι παρανόμων.
Ωστόσο, τα παιδιά δεν είναι στρατιωτάκια αμίλητα κι ακούνητα, δεν είναι αντικείμενα. Ερχονται στον κόσμο χωρίς να έχουν ιδέα για τους κανόνες της κοινωνικής συμπεριφοράς και με μια πολύ ισχυρή διάθεση να διατηρήσουν όσο γίνεται ανέπαφα τα πλεονεκτήματά τους. Ταυτόχρονα όμως έρχονται στον κόσμο και με μια πολύ ισχυρή ανάγκη για συνύπαρξη με τους άλλους ανθρώπους. Το πώς θα την κατακτήσουν, σεβόμενα τα όρια των άλλων, το μαθαίνουν σιγά σιγά (όχι με ξύλο ή φίμωτρο). Οσο λιγότερο διατελούν υπό ασφυκτική πίεση για απόδοση και επίδοση, για ατομική επικράτηση, τόσο πιο καλά. Οπως έλεγε ο Ράσελ, «αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα, μαθαίνει να καβγαδίζει· αν ζει μέσα στην ντροπή, μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο· αν ζει μέσα στην κατανόηση, μαθαίνει να είναι υπομονετικό· αν ζει μέσα στον έπαινο, μαθαίνει να εκτιμά· αν ζει μέσα στη δικαιοσύνη, μαθαίνει να είναι δίκαιο· αν ζει μέσα στην ασφάλεια, μαθαίνει να πιστεύει».
Σε μια κοινωνία όπου επικρατεί η ατομική επί της κοινωνικής ηθικής, όπου η ψυχραιμία και η λογική επισκιάζονται από τον εγωισμό και την αντικοινωνικότητα, οι σημερινοί θορυβούντες ανήλικοι θα γίνουν μονόχνωτοι ενήλικες περιχαρακωμένοι στο ατομικό τους βασίλειο, και περίοικοι και παιδομάνι θα ανήκουν πάντα σε διαφορετικά στρατόπεδα. Ενας κούκος (ο νόμος στο Βερολίνο) δεν φέρνει την άνοιξη, δηλαδή τη δημιουργία κλίματος ανοχής, συγκαταβατικότητας, βαθιάς και αληθινής επικοινωνίας, εν τέλει ανθρωπιάς.
Στο trailer της ταινίας “Τα παιδία δεν παίζει” Στις πυκνοκατοικημένες πόλεις της Ελλάδας, τα παιδιά δεν μπορούν να παίξουν στην ίδια τους τη γειτονιά.
Μια μικρή παρέα από την Πάτρα αποφασίζει να ζητήσει από τον Δήμαρχο έναν ελεύθερο χώρο για παιχνίδι…
Ακούμε τους συνδικαλιστές να διεκτραγωδούν τα χάλια της δημόσιας διοίκησης, λες και στα υπηρεσιακά συμβούλια (όπου ξεπλένονται όλες οι αμαρτίες των υπαλλήλων) υπηρετούν στελέχη της Μπούντεσμπανκ. Ακούμε εφοριακούς να απεργούν ζητώντας την πάταξη της φοροδιαφυγής, λες και πρέπει να βγουν οι μανάβηδες για να κάνουν ελέγχους. Βλέπουμε την ΟΛΜΕ να καταγγέλλει την παραπαιδεία, λες και τα ιδιαίτερα τα κάνουν Ισλανδοί ψαράδες. Ακούμε τους αγρότες να δηλώνουν «ανενημέρωτοι», λες και πρέπει άλλοι να διαβάσουν εφημερίδες και να τους πουν ότι οι επιδοτήσεις τέλειωσαν και το βαμβάκι πέθανε. Βλέπουμε επιχειρηματίες να κλαίνε για την καταβαράθρωση της παραγωγικότητας, λες και η αύξησή της είναι κάτι σαν τη θεία φώτιση που έρχεται από τον ουρανό.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Ο πιο πολυδιαβασμένος μπλόγκερ στον κόσμο είναι Κινέζος, έχει κλείσει μόλις τα 28, ονομάζεται Χαν Χαν και το μπλογκ του έχει δεχθεί σχεδόν 300 εκατομμύρια επισκέψεις.
Άρθρα (RSS)