Terra Computerata

Ηταν να το ακούσουμε κι αυτό. Είμαστε προνομιούχο επάγγελμα και με υψηλές αμοιβές σύμφωνα με το δημοσιογράφο “μεγάλου” καναλιού. Και να χτυπήματα με τη γροθιά πάνω στο γραφείο και να θεατρινισμοί κι “αφήστε τα αυτά, έχουμε παιδιά στα σχολεία και ξέρουμε”.

Αλλά και ο συνδικαλιστικός μας εκπρόσωπος πολλά ανέχτηκε.

Οι δημοσιογράφοι επιχαίρουν, γιατί η υπουργός υποσχέθηκε να εφαρμόσει το νόμο και να μας υποχρεώσει στο ωράριο 8-2 μετά από κάποια μεταβατική περίοδο βεβαίως-βεβαίως.

Αυτά συμβαίνουν, όταν συζητούν άσχετοι με την εκπαίδευση άνθρωποι. Γιατί αλλιώς θα ήξεραν, ότι το σχολείο δεν θα μεταμορφωθεί, επειδή θα κάτσουμε στο ωράριο των δημοσίων υπαλλήλων. Γιατί απλά δεν έχουμε γραφεία να κάτσουμε όλοι. Στο σχολείο μου -και είμαι σίγουρη και στο δικό σας- μοιραζόμαστε δύο και τρεις το ίδιο γραφείο. Οι περισσότεροι περιμένουμε χρόνια να συνταξιοδοτηθούν συνάδελφοι για να κληρονομήσουμε ένα συρτάρι. Το αδιαχώρητο δημιουργείται όταν κάνουμε σύλλογο.

Μήπως το σχολείο μου παρέχει υπηρεσίες βιβλιοθήκης, όπως σε κάθε σχολείο του εξωτερικού που σέβεται τον εαυτό του, για να ανανεώσω τις γνώσεις μου; Γέλαγα τις προάλλες με το δημοσίευμα του Σωτήρη για το σχολείο που δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς βιβλιοθήκη. Ποιος να τους πει το ανέκδοτο ότι η συντριπτική πλειοψηφία των σχολείων μας λειτουργεί έτσι;

Ουτε καν ασύρματη πρόσβαση στο διαδίκτυο δεν προσφέρουν τα σχολεία μας. Να μιλήσω για τις ευκαιρίες επιμόρφωσης και ανανέωσης των παιδαγωγικών μεθόδων;

Μήπως άραγε λειτούργησε το υποχρεωτικό ωράριο στις άλλες δημόσιες υπηρεσίες; μήπως ανέβηκε κάθετα η παραγωγικότητα και δεν το πήραμε είδηση; μήπως δεν υπάρχει η ειδικότητα του χτυπητή καρτών σε κάθε υπουργείο; κι ας πληρώσαμε και κάμερες και σεκιούριτι και της Παναγιάς τα μάτια.

Χαίρονται οι δημοσιογράφοι γιατί θα υποχρεωθούμε σε 40 και 50 χρόνια υπηρεσίας.  Και τι θα γίνει με το μαθηματικό που διορίστηκε στα 45 του; Ας πρόσεχε…

Χαίρονται γιατί θα γίνει αξιολόγηση των καθηγητών. Μα τα στελέχη της εκπαίδευσης είναι αποτέλεσμα μίας αξιολόγησης. Περάσαν και συνέντευξη και κατέθεσαν τα βιογραφικά τους.  Είμαστε ευχαριστημένοι με αυτήν την αξιολόγηση; 

Να σας πω το απλό παράδειγμα; πριν μερικά χρόνια οι τότε επιμορφωτές κληθήκαμε να περάσουμε γραπτές εξετάσεις και συνέντευξη. Οι αξιολογητές  μας δεν είχαν ασχοληθεί ποτέ με σενάρια με ΤΠΕ. Αποτέλεσμα μείναν απέξω μερικοί επιμορφωτές που ακόμη και σήμερα τα μαθήματα γίνονται με δικά τους σενάρια. 

Οικτίρω τους εφήβους που θα βλέπουν τους παππούδες και τις γιαγιάδες να μπαίνουν στην τάξη  τρεμάμενοι, γιατί μάθημα δεν θα κάνουν, όσους διαδραστικούς κι αν κρεμάσουμε στους τοίχους της τάξης μας.

Εκατομμύρια παιδιά σε όλον τον κόσμο δεν ξυπνούν το πρωί για να πάνε στο σχολείο τους, προετοιμάζονται, όμως, το ίδιο, για να παρακολουθήσουν τα μαθήματά τους στο σαλόνι του σπιτιού τους. Είναι οι μαθητές που οι γονείς τους επέλεξαν να διδάσκονται τα παιδιά τους στο σπίτι τους, είτε με δάσκαλο που πληρώνουν είτε ενδυόμενοι αυτοί τον ρόλο του εκπαιδευτικού.

Ενισχύεται διαρκώς το φαινόμενο του homeschooling, όπως το λένε οι Αμερικανοί, πρωτοπόροι αυτής της μορφής εκπαίδευσης, με δύο εκατομμύρια παιδιά να τη λαμβάνουν στο σπίτι. Μερικές δεκάδες χιλιάδες είναι στη Βρετανία και αρκετά σε άλλες χώρες, όπου προβλέπεται αυτό το σύστημα. Γιατί στη Γερμανία και τη Βραζιλία, για παράδειγμα, δεν επιτρέπεται.

Πώς, όμως, ένα γονιός αποφασίζει να μην κάνει το αυτονόητο, δηλαδή να στείλει το παιδί του στο σχολείο; «Το σχολείο δεν σέβεται τις φυσικές ανάγκες των παιδιών», λέει στην ιταλική «Repubblica» ο Φραντσέσκο Ντ’ Ιντζούλο, γραμματέας του ιταλικού δικτύου «οικογενειακό σχολείο». «Και ενώ στη Βρετανία το δημόσιο σχολείο συμβουλεύεται το (αντίστοιχο αγγλικό δίκτυο) Education Otherwise, στην Ιταλία πολλοί προϊστάμενοι της εκπαίδευσης δεν γνωρίζουν τον νόμο και αρνούνται το δικαίωμα στις οικογένειες, εγείροντας χίλια εμπόδια».

Και σχολείο και σπίτι…

Στην Ιταλία είναι μόνο 200 τα παιδιά που δεν παρακολουθούν σχολείο, αλλά μένουν στο σπίτι και μελετούν, με υποχρέωση να παρουσιαστούν στις προαγωγικές εξετάσεις. Είναι, όμως, πολλοί περισσότεροι οι γονείς που συμβουλεύονται σχετικές ιστοσελίδες, προσπαθώντας σε πρώτη φάση να συνδυάσουν σχολείο και μελέτη στο σπίτι, ελπίζοντας μελλοντικά να απαλλάξουν τα παιδιά τους από το πρώτο. Σε ορισμένες χώρες, όπως στη Ρωσία, η κατ’ οίκον εκπαίδευση επιτρέπεται, αλλά τελεί υπό αυστηρές προϋποθέσεις. Στις ΗΠΑ, το πρόγραμμα σπουδών είναι πολύ πιο ελεύθερο.

Ενας από τους λόγους που κρατά τους… γονείς μακριά από το σχολείο είναι η δυνατότητα εξατομικευμένης εκπαίδευσης στο σπίτι, η επιλογή ωραρίων μελέτης, αλλά και θεματολογίας, η μεγαλύτερη συγκέντρωση του παιδιού, καθώς δεν αποσπάται η προσοχή του από άλλα παιδιά, αλλά και για πολλούς η ασφάλεια του μικρού. Σημαντικό είναι επίσης ότι πολλά παιδιά εξασφαλίζουν πολύ περισσότερο χρόνο για να καλλιεργήσουν άλλα ταλέντα, τα οποία συρρικνώνονται στο σχολείο.

«Δεν είναι το σχολείο που είναι υποχρεωτικό, αλλά η εκπαίδευση», είναι το μότο όσων επιλέγουν την κατ’ οίκον εκπαίδευση. Πολλοί εξ αυτών απαξιώνουν το δημόσιο σχολείο, όπως έχει «καταντήσει», λένε. Υπάρχουν, όμως, και εκείνοι που επισημαίνουν ότι ένα «κακό» σχολείο πρέπει να βελτιωθεί εκ των έσω. Δεν είναι λύση η αποχή. Επίσης, έχει βάρος η επισήμανση ότι εκτός σχολείου τα παιδιά δεν κοινωνικοποιούνται ομαλά, ενώ, δεδομένης της ανυπαρξίας ανταγωνισμού, το παιδί δεν προετοιμάζεται για την άκρως ανταγωνιστική κοινωνία.

Διαβάστε περισσότερα στην Ελευθεροτυπία

Μία ενδιαφέρουσα αντιπαραβολή των προτάσεων του υπουργείου Παιδείας με τους παλαιούς υπάρχοντες νόμους σε άρθρο του Δ. Παπαϊωάννου στην Ελευθεροτυπία

Η μόνη λύση είναι ένα πραγματικό σύστημα υποτροφιών, ανάλογο μ΄ εκείνο που ισχύει στις περισσότερες ανεπτυγμένες χώρες. Αλλά το κίνημα, που αντλεί έμπνευση από τη σκέψη του ιάπωνα αναρχικού Οσούγκι Σακάε (1885-1923), προχωρεί ακόμη περισσότερο. Οι καθηγητές, τονίζει, δεν είναι οι αποκλειστικοί «παραγωγοί» γνώσης. Στη δημιουργία της γνώσης μετέχουν και οι φοιτητές. Αρα πρέπει να αμείβονται κι αυτοί. Χωρίς όρους. Οπως λέει ο Γιασούσι Κουριχάρα, ήρθε η ώρα για την «πανεπιστημιοποίηση» της κοινωνίας.

Τα Νέα

Rue99