Ο Μιχάλης Μιχαήλ στη LIFO ονειρεύεται κήπους και μπαλκόνια:
Ακόμα και το μικρότερο μπαλκονάκι έχει πιθανότητες να γίνει κάτι ποιητικό, φυτό δίπλα σε φυτό δίπλα σε λουλούδι να συνθέτουν ένα έργο τέχνης, μια ευκαιρία ανάτασης γι’ αυτόν που το χαίρεται μέσα σε αυτήν τη πολύ σκληρή πόλη. Αν προσέξεις την υφή, θα έχεις αρμονία, το αποτέλεσμα δεν θα φαίνεται σαν αγριοχώραφο, αν κοιτάξεις την αρμονία των χρωμάτων κάθε μέρα η διάθεσή σου θα φτιάχνει με το που θα κοιτάς εκείνη τη γωνία με την παστέλ συμφωνία, αν προσέξεις, κάποια φυτά θα σου τραγουδούν όταν τα διαπερνά ο αέρας τα βράδια του Μάη και, όταν βρέχει, το νερό της βροχής θα κυλά μέσα από τις φυλλωσιές σαν δεκάδες ποταμάκια που οδηγούν σε κρυψώνες περίεργες – αν το δεις όλο αυτό ως κάτι παραπάνω από πρασινάδες, κάθε μέρα θα πίνεις τον καφέ του πρωινού σου μέσα σε έναν εξπρεσιονιστικό πίνακα, μέσα από τα φύλλα της κληματαριάς θα περνάνε οι ακτίνες του ήλιου και στον απέναντι τοίχο θα βλέπεις χίλια παραμύθια σινεμασκόπ. Αυτό περίπου έχω στο μυαλό μου για τους κήπους.
Άρθρα (RSS)