Καταργίτε η βάση του δαίκα για την ησαγογή στα παναιπιστιμία
Η υπουργός Παιδείας είπε ότι η βάση του δέκα δεν έκανε καλύτερους τους μαθητές. Επιπλέον, στα μικρά ΤΕΙ βαράνε μύγες. Δεν επαρκούν οι γραμματιζούμενοι νέοι για να γεμίσουν τα αμφιθέατρα της περιφέρειας. Τζάμπα οι εγκαταστάσεις, τζάμπα το προσωπικό, τζάμπα όλη η φασαρία για τις εισαγωγικές.
Η Τριτοβάθμια Εκπαίδευση μπορεί να τονώσει την ελληνική οικονομία περισσότερο από το ΕΣΠΑ, για το οποίο πρέπει να γίνουν αιτήσεις και να στύψει ο επωφελούμενος το μυαλό του. Οι φοιτητές διακινούν ζεστό χρήμα.
Νοικιάζουν σπίτια, πάνε στον φούρναρη, πίνουν έξω τον καφέ τους, αγοράζουν εισιτήρια. Αντί λοιπόν να τονώνουν την ελληνική οικονομία, λόγω της αυστηρότητας του «10», φτιάχνουν τη βαλίτσα τους και μεταναστεύουν. Πόσοι είναι αυτοί και πόσα ξοδεύουν εκεί έξω;
Υπολογίζεται ότι σπουδάζουν στην αλλοδαπή περί τα 65.000 άτομα και ξοδεύουν πάνω από 1 δισ. ευρώ τον χρόνο. Πόσα από αυτά τα χρήματα στερήθηκαν οι κατά τόπους πιτσαδόροι; Υπάρχουν στοιχεία από το 2005, την τελευταία χρονιά κατά την οποία όποιος είχε βαθμό 3 διάβαινε υπερήφανα την πύλη ανώτατου ιδρύματος.
Εισήχθησαν 81.000 άτομα, εκ των οποίων οι 18.000 είχαν βαθμολογηθεί κάτω από τη βάση. Αυτό το πλήθος λοιπόν καλείται να συμβάλει στη διάσωση της ελληνικής οικονομίας. Ας πάνε στην επαρχία κι ας μην ξέρουν πού πάνε τα τέσσερα.
Αυτή τη φορά οι οικονομικές συγκυρίες πίεσαν σε μια κατεύθυνση τις πολιτικές αποφάσεις για την Παιδεία. Προ πενταετίας υπήρχε άλλο όραμα, άλλη οπτική. Προ δεκαετίας προβαλλόταν ένα άλλο μοντέλο, προ εικοσαετίας οι Πανελλαδικές ονομάζονταν Πανελλήνιες. Κάθε κυβέρνηση και κάθε υπουργός Παιδείας θεωρεί ότι θα δικαιωθεί μέσα από εντυπωσιακές αποφάσεις. Αυτή τη φορά γίνεται αναφορά σε Νέο Σχολείο. Βερμπαλισμός; Ερανιστικά: καθιερώνεται Πιστοποιητικό Παιδαγωγικής Κατάρτισης ως αναγκαία προϋπόθεση για την είσοδο στην εκπαίδευση. Ετσι θα υπάρχει εναρμόνιση με τις ευρωπαϊκές προδιαγραφές και ταυτόχρονα οι πτυχιούχοι θα μπαίνουν στο ψυγείο: η κατάρτιση συνεπάγεται παράταση του χρόνου σπουδών, άρα οι εκπαιδευτικοί αφαιρούνται από τον όγκο των ανέργων. Αλλο μέτρο: καθιερώνεται ο θεσμός του Μέντορα του νεοδιοριζόμενου εκπαιδευτικού. Αλλη ρηξικέλευθη απόφαση: τα συγγράμματα θα διανέμονται με ηλεκτρονικό σύστημα. Αξιοθαύμαστα επιχρίσματα.
Για να είμαστε δίκαιοι πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι στο νομοσχέδιο επιλύεται σειρά ζητημάτων που αφορά τις προσλήψεις, τις μεταθέσεις, τους ωρομίσθιους, την επιλογή διευθυντών.
Ζητήματα που χρόνιζαν επίτηδες, γιατί έτσι βόλευε. Ολα λειτουργούσαν ρουσφετολογικά στα σχολεία και στα πανεπιστήμια. Το νομοσχέδιο για το Νέο Σχολείο δεν αλλάζει το ουσιώδες πέρα από τα διοικητικά. Υπάρχει σαφώς μια πρόοδος σε σχέση με την προηγούμενη κυβέρνηση που νόμιζε ότι θα βελτιώσει το επίπεδο μοιράζοντας από ένα λάπτοπ σε κάθε μαθητή της Α΄ Γυμνασίου, όμως δεν έγιναν οι προτάσεις εκείνες που θα διασφάλιζαν την αναβάθμιση των παρεχόμενων υπηρεσιών. Εντάξει, θα διορίζονται οι δάσκαλοι στην ώρα τους, εντάξει θα έχουν πιστοποιητικό καταλληλότητας, όμως δεν διασφαλίζεται ότι τα παιδιά θα μορφώνονται πηγαίνοντας στο σχολείο. Δεν είναι απογοητευτικό ότι τα παιδιά παίρνουν στο Απολυτήριο Λυκείου χωρίς να μάθουν έστω μία ξένη γλώσσα στο σχολείο; Δεν είναι απογοητευτικό που του χρόνου δεν θα μειωθεί η παραπαιδεία ούτε κατά μία ώρα;
Πέρασε μάλλον ανεπιστρεπτί η εποχή που οι διαδικτυακές κοινότητες ήσαν ανδροκρατούμενες. Τα πράγματα έχουν πια αντιστραφεί, καθώς ολοένα περισσότερες νεαρές γυναίκες (αλλά και…λιγότερο νεαρές!) «κολλάνε» σε μια ή περισσότερες ηλεκτρονικές «παρέες», σύμφωνα με μια νέα αμερικανική έρευνα.
Αντίθετα, οι άνδρες δείχνουν σημάδια «κόπωσης δικτύωσης», καθώς όλο και λιγότεροι δηλώνουν ότι οι online κοινότητες, όπου συμμετέχουν, είναι εξίσου σημαντικές με τις offline παρέες τους.
Η έρευνα του Κέντρου Άνενμπεργκ για το Ψηφιακό Μέλλον, του πανεπιστημίου της Νότιας Καλιφόρνιας, σύμφωνα με τα ξένα πρακτορεία, δείχνει ότι οι γυναίκες τείνουν μεν να υιοθετούν τις νέες τεχνολογίες με πιο αργό ρυθμό σε σχέση με τους άνδρες, αλλά όταν το κάνουν, καλύπτουν γρήγορα το χαμένο έδαφος και συχνά ξεπερνούν τους άνδρες σε ενθουσιασμό για τις online δραστηριότητές τους.
Η σταδιακή αντιστροφή στις διαθέσεις των δύο φύλων παρατηρείται εδώ και δύο-τρία χρόνια. Έτσι, σήμερα το 67% των γυναικών κάτω των 40 ετών δηλώνουν ότι νοιάζονται για τις ηλεκτρονικές παρέες τους όσο και για τις εξω-ηλεκτρονικές, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τους άνδρες είναι μόνο 38%. Το 2007, τα πράγματα ήσαν ακριβώς αντίθετα, καθώς το 69% των ανδρών και το 35% των γυναικών αισθάνονταν με αυτό τον τρόπο.
Μπορεί οι άνδρες να είναι αυτοί που κυρίως έκαναν ουρές αυτές τις μέρες στα αμερικανικά καταστήματα για να αγοράσουν πρώτοι το νέο iPad της Apple, όμως, σύμφωνα με τον υπεύθυνο της έρευνας Μάικλ Γκίλμπερτ, οι γυναίκες είναι εκείνες που δημιουργούν βαθύτερες και μονιμότερες σχέσεις στο πλαίσιο των Web κοινοτήτων όπου συμμετέχουν. Ένας βασικός λόγος είναι ότι οι γυναίκες, αντίθετα με τους άνδρες, δεν αναζητούν κυρίως πληροφορίες για κάποιο τομέα ενδιαφέροντός τους, αλλά συμμετέχουν σε μια ηλεκτρονική παρέα για βαθύτερους συναισθηματικούς και κοινωνικούς λόγους.
Είναι φοιτήτριες σε ένα πανεπιστήμιο του Κονέκτικατ όπως εκατομμύρια άλλες στη χώρα τους και σε όλον τον κόσμο. Μόνο που αυτές είχαν το προνόμιο να γίνουν για λίγες ημέρες… Καρυάτιδες. Τα όμορφα νεανικά κεφάλια τους στολίστηκαν με πλούσιους βοστρύχους και πλεξίδες και η χάρη, η κομψότητα και η αγέρωχη θωριά μιας αρχαίας Ελληνίδας, όπως ήταν αυτές που ενέπνευσαν τις Κόρες της Ακρόπολης ή τις Καρυάτιδες του Ερεχθείου, μεταμόρφωσαν ως διά μαγείας τα κορίτσια τού σήμερα σε εκλεπτυσμένα μοντέλα αρχαίων καλλιτεχνών.
Η Ιστορία κάνει κύκλους και η μόδα επίσης. Και ένα πανεπιστημιακό πρόγραμμα στο πλαίσιο διδασκαλίας της Ιστορίας της Τέχνης μπορεί να επαναφέρει στο προσκήνιο κοκεταρία χιλιετιών. «Δράστις» η καθηγήτρια του Πανεπιστημίου του Φέρφιλντ δρ Κατρίν Σουάμπ, ειδικευμένη στην Ιστορία της Τέχνης της ελληνορωμαϊκής εποχής, η οποία θέλησε να ερευνήσει αν οι περίτεχνες κομμώσεις των αρχαίων αγαλμάτων- και συγκεκριμένα των Καρυατίδων- μπορούν να αναπαραχθούν στις γυναίκες σήμερα.
Το βασικό ερώτημα που ετέθη ήταν απλό: Ηταν αληθινές ή φανταστικές αυτές οι κομμώσεις; Ηταν, δηλαδή, κομμώσεις πραγματικών γυναικών ή μια καλλιτεχνική σύμβαση που είχαν εφεύρει οι γλύπτες; Ως συνεπής ερευνήτρια η κυρία Κατρίν Σουάμπ χρησιμοποίησε για την απάντησή του τη μέθοδο του πειράματος. Πέντε φοιτήτριες της Ιστορίας της Τέχνης και μία της Ψυχολογίας όσες και οι Καρυάτιδες-, επιλεγμένες με βάση το μήκος και την ποιότητα των μαλλιών τους, προσφέρθηκαν ως «εθελόντριες» για το πρόγραμμα.
Την εκτέλεση του έργου ανέλαβε ένα επαγγελματικό κομμωτήριο έχοντας ως πρότυπο φωτογραφίες των αληθινών Καρυατίδων. (Οπως λέει η δρ Σουάμπ, χρησιμοποιήθηκαν φωτογραφίες του Γκέστα Χέλνερ από τα αρχεία του Γερμανικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου στην Αθήνα και υλικό από την Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα.) Το αποτέλεσμα δεν άργησε να έρθει. Ηταν η επιβεβαίωση ότι οι μαρμάρινες Καρυάτιδες είχαν εμπνευσθεί κατά κύριο λόγο από πραγματικές γυναίκες της αρχαίας Αθήνας.
Τ ο πείραμα έγινε τον Απρίλιο του 2009 και εν συνεχεία δημιουργήθηκε ένα DVD σε σκηνοθεσία της ίδιας της Κατρίν Σουάμπ στο οποίο καταγράφεται η όλη διαδικασία αλλά και οι αντιδράσεις των φοιτητριών καθώς μετατρέπονταν από γυναίκες του 21ου αιώνα σε αρχαίες Ελληνίδες. Η μόλις 15 λεπτών διάρκειά του όμως επ΄ ουδενί αντικατοπτρίζει τον πραγματικό χρόνο που απαιτήθηκε για τις κομμώσεις. Αλλωστε και στην αρχαιότητα η κόμμωση την οποία αναλάμβανε να πραγματοποιήσει η θεραπαινίδα της κυρίας του οίκου διαρκούσε, παρά τη δεδομένη εμπειρία, αρκετή ώρα. Σίγουρα όμως οι κομμώσεις αυτές αποτελούσαν ένα διακριτικό σύμβολο- μαζί με τα κοσμήματατης ανώτερης τάξης στην οποία ανήκαν οι γυναίκες όταν εμφανίζονταν σε μεγάλα δημόσια γεγονότα όπως ήταν οι θρησκευτικές εορτές.
Οσον αφορά τις φοιτήτριες, εξάλλου, μπορεί αρχικώς να συμμετείχαν στο πρόγραμμα από περιέργεια, όπως είπαν, αλλά στη συνέχεια βίωσαν την εμπειρία ως μια διαφορετική προσέγγιση στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, τον οποίο αισθάνθηκαν πολύ κοντά τους. «Δεν έμοιαζε σε τίποτε με αρχαία ιστορία» δήλωσε χαρακτηριστικά μία από αυτές. Γι΄ αυτό άλλωστε και το πανεπιστήμιο προτίθεται να το χρησιμοποιήσει στο πλαίσιο των εκπαιδευτικών προγραμμάτων του.
Με τον φακό ανά χείρας υπομονετικά – κοντά τέσσερις δεκαετίες! – ο βραζιλιάνος φωτογράφος κατέγραφε εικόνες που έμελλε να αποτελέσουν την πιο παράξενη πινακοθήκη του γαλλικού μουσείου Σοκαρισμένες τρεις καλόγριες αναζητούν η μία το χέρι της άλλης για να πιαστούν. Η έκπληξη είναι μεγάλη μπροστά στις αφράτες και ολόγυμνες Τρεις Χάριτες που εμφανίζονται- σε πίνακα ζωγραφικής- μπροστά τους. Δύο πιτσιρίκες έχουν ξαπλώσει πάνω σε έναν πάγκο για να απολαύσουν ξεκούραστα το έργο τέχνης που τις ενδιαφέρει. Μόνο που δεν έχουν προσέξει πως έχουν μετατραπεί οι ίδιες σε έκθεμα, καθώς τα κοντά τους φουστανάκια έχουν σηκωθεί επικίνδυνα. Και μια ηλικιωμένη κυρία στέκει με δέος μπροστά σε μια αιγυπτιακή σαρκοφάγο. Με τη διαφορά πως η ζυγαριά του χρόνου δεν γέρνει υπέρ τής κατά πολύ νεώτερης ηλικιακά κυρίας, αλλά υπέρ της γοητευτικά ζωγραφισμένης σαρκοφάγου- μούμια όπως θα την αποκαλούσαν βιαστικά πολλοί- που έχει ηλικία χιλιάδων ετών. Τι συνδέει τις τρεις αυτές παράταιρες- με την πρώτη ματιά- σκηνές; Είναι και οι τρεις στιγμιότυπα από τις αίθουσες του «μεγαλύτερου μουσείου του κόσμου», του Μουσείου του Λούβρου. Σκηνές που με πολλή υπομονή επί 39 ολόκληρα χρόνια άδραξε με τον φωτογραφικό του φακό ο Βραζιλιάνος Αλέσιο ντε Ανδράδε. Το αποτέλεσμα ήταν 12.000 ασπρόμαυρα καρέ, εκ των οποίων 88 έρχονται στην Αθήνα στην έκθεση «Το Λούβρο και οι επισκέπτες του», που θα φιλοξενηθεί στο Μουσείο Φρυσίρα. «Για μένα η φωτογραφία πρέπει να έχει τις ρίζες της στο αυθόρμητο.
Μόνο έτσι μπορεί να αποκαλύψει μια όψη για τον κόσμο», έλεγε ο ποιητής και πολυβραβευμένος φωτογράφος (συνεργάτης του πρακτορείου Μagnum και πολλών περιοδικών ευρείας κυκλοφορίας, όπως «Μadame Figaro», «Εlle», «Geo», «Le Νouvel Οbservateur», «Μarie – Claire», «Fortune και «Νewsweek», ανάμεσα σε άλλα), που πέθανε σε ηλικία 65 ετών το 2003.
Αποκαμωμένα παιδάκια, νεαρά ζευγάρια, επίδοξοι καλλιτέχνες, περίεργοι φιλότεχνοι παρελαύνουν μπροστά από τον φακό του Αλέσιο ντε Ανδράδε. Το αποτέλεσμα είναι το κάθε κάδρο του να μοιάζει με σκηνή από θεατρικό έργο, όπου τον ρόλο του ηθοποιού έχουν επωμιστεί εν αγνοία τους οι επισκέπτες του μουσείου. Και τον ρόλο του κοινού όσοι επισκεφθούν σήμερα την έκθεση, καθώς το βλέμμα τους θα ταυτιστεί με εκείνο του φωτογράφου. Μια ματιά που θα μας επιτρέψει όχι απλώς να απολαύσουμε εικόνες γεμάτες χιούμορ, συγκίνηση, περιέργεια, τέχνη και αυθορμητισμό, αλλά και να κατανοήσουμε τις αντιδράσεις του κοινού που επισκέπτεται ένα μουσείο. Χωρίς να προσπεράσει όμως και τον άχαρο και συχνά δύσκολο ρόλο των φυλάκων, που στέκονται- αδιάφοροι πλέον- δίπλα στα αριστουργήματα που άλλοι διανύουν χιλιόμετρα για να δουν.
«Τo Λούβρο και οι επισκέπτες του», έκθεση φωτογραφιών του Αλέσιο ντε Ανδράδε από 14 Απριλίου έως 30 Μαΐου, στο Μουσείο Φρυσίρα, Μονής Αστερίου 7
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότεραΜη αποδοχή
Η Λώρη Κέζα σχολιάζει στο Βήμα:
Άρθρα (RSS)