Αν η πραγματικότητα σας σφίγγει, κλείστε την τηλεόραση, ξεχάστε τα spreads, το ΔΝΤ και τις εξαγγελίες των υπουργών και χαλαρώστε…
Αρχείο για 17 Απριλίου, 2010Απρ
17
2010
 
Ωρα για χαλάρωση!Αναρτήθηκε από terracomputerata στο Διαδίκτυο, πλους διαδικτύου, φύση, με ετικέτες: χαλάρωση185 φωνές από 12 χώρες ενώνονται σε μία χορωδία. Το “Lux Aurumque,” είναι μία σύνθεση του Eric Whitacre, που ενώνει εκατοντάδες μεμονωμένες ηχογραφήσεις από το YouTube. Μερικές φορές η τεχνολογία μας ενώνει με θαυμαστούς τρόπους. Απρ
17
2010
Συμφιλίωση τηλεόρασης – ΙντερνετΑναρτήθηκε από terracomputerata στο Διαδίκτυο, ΜΜΕ, με ετικέτες: τηλεόραση
H σχέση του Διαδικτύου με τις εφημερίδες αποδεικνύεται τελικά πολύ καλύτερη απ΄ ό,τι προβλεπόταν. Κάτι ανάλογο φαίνεται ότι ισχύει και για τις σχέσεις της τηλεόρασης με το Ιντερνετ. Οπως αποδεικνύεται σε Αμερική και Ευρώπη, οι συζητήσεις σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης όπως το Facebook ή επικοινωνίας όπως το Τwitter οδηγούν πολλούς πολίτες στο να αναζητήσουν τηλεοπτικά σίριαλ ή θέματα που προκάλεσαν αίσθηση- και πού αλλού μπορούν να προστρέξουν, παρά στις διαδικτυακές εκδοχές των καναλιών που τα πρόβαλλαν.
Σιγά σιγά φαίνεται ότι και στην Ελλάδα τα κανάλια, τα οποία μέχρι πρότινος διατηρούσαν απλές ιστοσελίδες, προσανατολίζονται στη δημιουργία web ΤV όπου παρέχουν το σύνολο ή μέρος του προγράμματός τους. Μερικά μεταδίδουν ζωντανά τις εκπομπές τους στο Ιντερνετ, ενώ τα περισσότερα διαθέτουν και υπηρεσία video on demand, με τη βοήθεια της οποίας ο καθένας μπορεί μέσα από τον υπολογιστή του να παρακολουθήσει μια εκπομπή που μεταδόθηκε πριν από ημέρες. Απρ
17
2010
Η ακτινογραφία της νέας γενιάςΑναρτήθηκε από terracomputerata στο κοινωνία, με ετικέτες: νέα γενιά, σχεσεις
Aκολουθήστε με στην πυρετώδη άνοιξη του 1970. Ο πρόεδρος Νίξον ανακοίνωσε την εισβολή στην Καμπότζη και τα πανεπιστημιακά κάμπους εξερράγησαν. Παιδιά που ποτέ πριν δεν είχαν σηκώσει πέτρα από τον δρόμο είχαν κάνει κατάληψη στις αίθουσες διδασκαλίας. Οταν η πολιτοφυλακή πυροβόλησε τέσσερις άοπλους φοιτητές στο Πανεπιστήμιο Kent State του Οχάιο, ολόκληρο το σύστημα της ανώτατης εκπαίδευσης κλονίστηκε στην κυριολεξία και ακινητοποιήθηκε. Η ίδια η υπόσταση των ΗΠΑ έμοιαζε να διαλύεται. Ο, τι είχε να κάνει με την προηγούμενη γενιά ήταν «μιασμένο», διεφθαρμένο. Σε γκάλοπ με την ερώτηση αν υπάρχει χάσμα γενεών, το 74% των νεαρών Αμερικανών εκείνης της εποχής είχε απαντήσει καταφατικά. Και τώρα; Τα σημερινά παιδιά δεν ξεσηκώνονται εναντίον των γονιών τους. Είναι απασχολημένα στέλνοντάς τους γραπτά μηνύματα στο κινητό. Τα μέλη της γενιάς του «Μιλένιουμ», ανάμεσα στα 18 και τα 29, είναι τόσο κοντά στους γονείς τους, ώστε όσοι είναι φοιτητές τους επισκέπτονται κατά μέσον όρο 10 φορές την εβδομάδα και είναι όλοι μεταξύ τους φίλοι στο Facebook. Tα παιδιά και οι γονείς φορούν τα ίδια ρούχα, ακούν την ίδια μουσική και τσακώνονται λιγότερο σε σχέση με την προηγούμενη γενιά. Τα περισσότερα παιδιά της γενιάς του «Μιλένιουμ» ισχυρίζονται ότι οι ηθικές αξίες της παλαιότερης γενιάς είναι ανώτερες από τις δικές τους. Διαφορά απόψεων Παρ’ όλα αυτά, όλο και περισσότεροι είναι οι νέοι που αναγνωρίζουν ένα χάσμα. Σύμφωνα με μία πρόσφατη έρευνα (Pew Research Center), το 79% της γενιάς του «Μιλένιουμ» λέει πως υπάρχει μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στις απόψεις των νέων και των μεγαλύτερων. Οι νέοι Αμερικανοί είναι σήμερα περισσότερο μορφωμένοι, περισσότερο διαφοροποιημένοι, περισσότερο αισιόδοξοι, αλλά με μικρότερες πιθανότητες να βρουν εργασία απ’ ό, τι οι προηγούμενες γενιές. Είναι όμως στον τρόπο με τον οποίο χειρίζονται την τεχνολογία που τα μέλη της γενιάς του «Μιλένιουμ» βλέπουν τις μεγαλύτερες διαφορές, αρχίζοντας πιθανόν από το γεγονός ότι το 83% των νέων κοιμάται με το κινητό. Mήπως, όμως, χάνουμε την ουσία, αναρωτιέται ο ιστορικός Neil Howe, όταν δίνουμε υπερβολικό βάρος στον τρόπο με τον οποίο η τεχνολογία διαμορφώνει μία γενιά και όχι ακριβώς στην αντίθετη διαδικασία; Τα παιδιά της γενιάς του «Μιλένιουμ» μεγάλωσαν σε ένα προστατευτικό κουκούλι, οι γεμάτοι αγωνία γονείς τους δεν τους άφηναν ούτε στο πάρκο να παίξουν μόνοι τους. Οπότε μήπως δεν θα έπρεπε να μας εντυπωσιάζει το γεγονός ότι τα παιδιά έμαθαν να στηρίζονται στην τεχνολογία για να χτίσουν κοινότητες, να ανταλλάσσουν μηνύματα και να διαμορφώνουν φιλίες την ίδια ώρα που οι μεγαλύτεροί τους έκαναν υπεραστικά τηλεφωνήματα; Είναι η πρώτη γενιά που σκέφτεται ότι η τεχνολογία ενώνει τους ανθρώπους και όχι ότι τους απομονώνει. Οτι, δηλαδή, είναι ένας τρόπος προσέγγισης και όχι ανταγωνισμού. Αυτή η δίψα για δημιουργία κοινοτήτων τα διαφοροποιεί ακόμη περισσότερο από τους ριζοσπάστες ατομιστές της εποχής του baby-boom. Οι νέοι αναδύονται σήμερα ως ριζοσπάστες συντηρητικοί. Οταν ρωτήθηκαν για τους στόχους που έχουν θέσει στη ζωή τους, το 52% είπε ότι το να είσαι καλός γονέας είναι το πιο σημαντικό, αξία που ακολουθεί αμέσως μετά ένας επιτυχημένος γάμος. Το 59% βλέπει αρνητικά την τάση ανύπαντρων γυναικών να τεκνοποιούν. Αν και πιο ανεκτικοί από προηγούμενες γενιές, είναι πιο έτοιμοι να καταδικάσουν τη συγκατοίκηση ανύπαντρων ζευγαριών. Αν και οι πολιτικές τους πεποιθήσεις είναι πιο προοδευτικές σε σχέση με τις προηγούμενες γενιές, θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι η πολύ θετική τους γνώμη για τους γάμους των ομοφυλοφίλων και των διαφυλετικών ζευγαριών αντικατοπτρίζει την επιθυμία τους να επεκτείνουν όσο το δυνατόν περισσότερο την επιρροή των παραδοσιακών θεσμών. Ετοιμοι να πιστέψουν Ταυτόχρονα, όμως, οι νέοι σήμερα είναι αντισυμβατικά συμβατικοί. Είναι, π. χ., οι λιγότερο θρησκευόμενοι, τουλάχιστον επισήμως, από οποιαδήποτε άλλη γενιά των νεότερων χρόνων. Ο ένας στους τέσσερις δεν έχει καμία απολύτως σχέση με οποιαδήποτε θρησκεία. Από την άλλη, όμως, με την ίδια ένταση διακατέχονται από μεταφυσικές ανησυχίες. Είναι έτοιμοι να πιστέψουν στα θαύματα, στην Κόλαση και στους αγγέλους όσο και οι προηγούμενες γενιές. Προσεύχονται με την ίδια συχνότητα όσο και οι μεγαλύτεροί τους όταν ήταν κι εκείνοι νέοι – όλα συνηγορούν στο ότι οι νέοι δεν έχασαν την πίστη τους στον Θεό, αλλά μόνο στους θεσμούς. Σε κάθε εποχή, η νεολαία είχε την τάση να είναι πιο χαρούμενη από τους μεγαλύτερους σε ηλικία, αλλά το «χάσμα ελπίδας» ποτέ δεν ήταν τόσο μεγάλο όσο τώρα. Η έρευνα του Pew Research Center αποκάλυψε ότι το 41% της γενιάς του «Μιλένιουμ» στις ΗΠΑ είναι ικανοποιημένο με την εξέλιξη των πραγμάτων, ποσοστό που πέφτει στο 26% ανάμεσα στις μεγαλύτερες ηλικίες. Λιγότερο από το 1/3 όσων έχουν εργασία κερδίζει αρκετά ώστε να έχει το επίπεδο ζωής που επιθυμεί – αλλά το 88% πιστεύει ότι θα το προσεγγίσει μελλοντικά. Τα παιδιά του «Μιλένιουμ» γνωρίζουν κάτι που εμείς δεν γνωρίζουμε για τις εφευρέσεις που θα ξεπηδήσουν από τα δικτυωμένα μυαλά τους, για τις λύσεις που θα προκύψουν από μία γενιά αποφασισμένη να γεφυρώσει χάσματα και να δουλέψει σαν ομάδα. Το δικό τους όραμα θα πάρει άφεση αμαρτιών, όχι μόνο για το δικό τους καλό, αλλά και για όσους από εμάς που μια μέρα θα ακολουθήσουμε την ηγεσία τους. Απρ
17
2010
Μεταφραστής ζώωνΑναρτήθηκε από terracomputerata στο google, ζώα, με ετικέτες: Google Translate for Animals, μετάφρασηΗ Google έχει κυκλοφορήσει ένα νέο app για το Nexus One, το Google Translate for Animals, που είναι σε θέση να μεταφράσει τους ήχους των ζώων σε απλά αγγλικά. Το βίντεο επίδειξης της εφαρμογής, δείχνει τις σκέψεις και τα συναισθήματα ενός χοίρου και ενός γαϊδάρου. Δεν είναι εκπληκτικό?!?! Μπορείτε να μάθετε περισσότερα σε επίσημο site της Google πατώντας εδώ. Απρ
17
2010
Κραυγή από έναν απόφοιτοΑναρτήθηκε από terracomputerata στο απογοήτευση, εκπαίδευση, Ελλάδα, κοινωνία, παιδεία, με ετικέτες: Πανεπιστήμιο, σπουδές
Δεν νομίζω ότι υπάρχει άλλο πανεπιστήμιο στον κόσμο που καταφέρνει να παίρνει ένα καλό πρωτογενές υλικό, όπως είναι αυτό που βγαίνει ίσως από τον μόνο ακόμα αξιοκρατικό θεσμό στη χώρα αυτή- τις Πανελλήνιες- και να το μετατρέπει σε ένα βαριεστημένο σύνολο, με μειωμένο δημιουργικό δυναμικό, μειωμένες φιλοδοξίες και δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία. Δεν πιστεύω ότι είμαι υπερβολικός με τα παραπάνω. Πλέον το πανεπιστήμιο στην Ελλάδα έχει καταντήσει- στην καλύτερη περίπτωση- μια παρατεταμένη περίοδος διακοπών για τους φοιτητές και αυτούς που ζουν από τα έξοδα των φοιτητών στους τόπους σπουδών τους και στη χειρότερη μια περίοδος απραξίας, άγχους, δημιουργικής μελαγχολίας και ανασφάλειας για ένα αβέβαιο, δύσκολο αύριο, προς στο οποίο φαίνεται να βαδίζουμε γυμνοί με τις ανασφάλειές μας για παρέα. Πλέον όλοι συμφωνούν ότι ένα μόνο πτυχίο δεν φτάνει, λες και τέσσερα έως έξι χρόνια σπουδών στα πιο παραγωγικά χρόνια της ζωής μας δεν είναι αρκετά για να σε εφοδιάσουν όχι τόσο με τόνους γνώσης αλλά κυρίως με όλα εκείνα που χρειάζονται για να γίνεις ένας καλός επαγγελματίας, δημιουργικός και υπεύθυνος. Ευτυχώς, τη λύση μας τη δίνουν τα μεταπτυχιακά στο εξωτερικό, που όλως περιέργως μέσα σε έναν χρόνο «καλύπτουν» όλα τα κενά τής μάλλον αποτυχημένης φοιτητικής μας σταδιοδρομίας. Τα βασικά συστατικά μιας αποτυχημένης και βαρετής φοιτητικής σταδιοδρομίας λοιπόν είναι: η παντελής έλλειψη δημιουργικής κινητοποίησης, η έλλειψη σαφώς προσανατολισμένου εκπαιδευτικού πλάνου, η χαοτική, δημοσιοϋπαλληλική οργάνωση των εδρών και βέβαια οι σχέσεις συναλλαγής καθηγητών και φοιτητών από τις διάφορες πολιτικές παρατάξεις που λυμαίνονται τις σχολές με τους απανταχού φοιτητοπατέρες να δίνουν το γενικό πρόσταγμα, με απώτερο σκοπό το μικροπολιτικό όφελος. O ρόλος του πανεπιστημίου στην Ελλάδα έχει ιδιαίτερα παρεξηγηθεί τόσο από τους φοιτητές όσο και από τους ίδιους τους διδάσκοντες, εκ των οποίων μια θλιβερή πλειονότητα αντιμετωπίζει το εκπαιδευτικό έργο ως πάρεργο. Δημιουργικό κίνητρο πλέον δεν υπάρχει στο πανεπιστήμιο… Το πανεπιστήμιο σήμερα συνοψίζεται σε 10-12 εξεταστικές, φυλλάδια με SΟS από τις «σωτήριες» παρατάξεις και πλάγιους τρόπους για να ξεμπερδεύεις με κάτι που πάλεψες τόσο πολύ για να μπεις αλλά θέλεις απεγνωσμένα να βγεις, γιατί πλέον δεν βλέπεις τον λόγο να συνεχίζεις… Η έμπνευση που θα έπρεπε να ξεκινάει από τους διδάσκοντες δηλώνει απούσα, οι ευκαιρίες για δημιουργική εξέλιξη και πρόοδο μοιάζουν με σταγόνα στον ωκεανό και φωτεινή εξαίρεση για τους προνομιούχους ή τους πιο τυχερούς. Ακόμη και το πανεπιστημιακό άσυλο, που κάποτε προάσπιζε την ελευθερία διακίνησης ιδεών μεταξύ των ακαδημαϊκών πολιτών, πλέον μοιάζει να είναι ορφανό και να στερείται ουσίας. Δεν χρειάζεται άσυλο όταν η πρωτοτυπία, η δημιουργική σκέψη και η καινοτομία δηλώνουν απούσες επί καθημερινής βάσης. Αυτό που με ενοχλεί περισσότερο όμως είναι ότι βλέπω ένα κομμάτι της γενιάς μου να αδιαφορεί παντελώς και να έχει αφήσει την τύχη της σε άλλους. Είναι πραγματικά δύσκολοι οι καιροί και εμείς νομίζω από την πλευρά μας δεν στεκόμαστε στο ύψος των περιστάσεων. Φαίνεται να περνάμε μια ατελείωτη ακαδημαϊκή εφηβεία που δεν οδηγεί ποτέ στην ωρίμαση. Εχουμε συνεχώς απαιτήσεις, αλλά σαν κακομαθημένα πιτσιρίκια αρνούμαστε να κάνουμε και εμείς κάποιες υποχωρήσεις όσον αφορά τη «φοιτητική καλοπέραση» που μας υποσχέθηκαν κάποιοι λίγο πριν από τις Πανελλήνιες. Ο λόγος που επικεντρώνομαι κυρίως στον ρόλο των φοιτητών είναι γιατί αυτοί αποτελούν την κινητήρια δύναμη του πανεπιστημίου. Αν αυτή η δύναμη δεν προσπαθήσει για ένα καλύτερο και πιο ανταγωνιστικό πανεπιστήμιο, τότε κανένας δεν θα το κάνει. Η αλλαγή πρέπει να αρχίσει μέσα από το πανεπιστήμιο, από την καρδιά του, δηλαδή από τους φοιτητές του… Εδώ που έχουμε φτάσει, δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, χρειάζεται πολλή δουλειά και υπομονή από όλους μας. Ο Γρηγόρης Μακρής είναι ΜD υποψήφιος διδάκτωρ στο Ιmperial College του Λονδίνου Απρ
17
2010
Wim Mertens – HiroseΑναρτήθηκε από terracomputerata στο μουσική, με ετικέτες: Wim Mertens |
|
Άρθρα (RSS)