Μια interactive διαφήμιση σε στάσεις λεωφορείων και μετρό παροτρύνει τους περαστικούς να ενισχύσουν οικονομικά το έργο ενός οργανισμού για τα δικαιώματα του παιδιού.
Αρχείο για 29 Απριλίου, 2010Απρ
29
2010
 
Διαδραστικά πόστερΑναρτήθηκε από terracomputerata στο Τ.Π.Ε., με ετικέτες: διαδραστική διαφήμισηΑπρ
29
2010
Οι έφηβοι ανταλλάσσουν 100 μηνύματα την ημέραΑναρτήθηκε από terracomputerata στο Διαδίκτυο, με ετικέτες: SMS
Η έρευνα του Pew Internet and American Life Project, που δημοσιεύεται στο πρακτορείο Reuters, εξετάζοντας την κουλτούρα και τους τρόπους επικοινωνίας των εφήβων κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η χρήση γραπτών μηνυμάτων έχει αυξηθεί δραματικά από το 2008, ξεπερνώντας τις κλήσεις από τα κινητά και τα σταθερά τηλέφωνα, τα δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης, την άμεση επικοινωνία μέσω μηνυμάτων (instant messaging) και την άμεση συνομιλία. Το ερευνητικό κέντρο Pew διευκρίνισε ότι τα τρία τέταρτα των νέων μεταξύ 12 και 17 ετών έχουν έστω ένα κινητό τηλέφωνο, εκ των οποίων τα κορίτσια αποστέλλουν ή λαμβάνουν 80 γραπτά μηνύματα ανά ημέρα και τα αγόρια 30. “Τα γραπτά μηνύματα έχουν γίνει ο βασικός τρόπος επικοινωνίας στη ζωή των εφήβων σήμερα”, αναφέρει η ερευνήτρια Αμάντα Λένχαρτ, η οποία αποδίδει τη μεγάλη αύξηση εν μέρει στα προγράμματα των εταιριών που προσφέρουν απεριόριστα μηνύματα. Το ποσοστό των εφήβων με κινητά τηλέφωνα που στέλνουν τουλάχιστον ένα μήνυμα την ημέρα αυξήθηκε από 38% το 2008 σε 54% τον Σεπτέμβριο του 2009, σύμφωνα με την έρευνα. Επίσης, το 38% των εφήβων δηλώνουν πως καθημερινά κάνουν ένα τηλεφώνημα από το κινητό τους, το 30% ότι χρησιμοποιούν το σταθερό τηλέφωνα και 24% ότι επικοινωνούν με άμεσα μηνύματα (instant messaging). Οι αμερικανοί επιστήμονες υπογραμμίζουν ότι τα γραπτά μηνύματα στέλνονται και διαβάζονται “κάτω από τη μύτη” των γονιών και των καθηγητών και σε αντίθεση με τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές μπορούν να σταλούν από παντού. “Υπάρχει σίγουρα ένα στοιχεία στα γραπτά μηνύματα που ταιριάζει απόλυτα στη ζωή των εφήβων”, προσθέτει η Λένχαρτ. Τα γραπτά μηνύματα έχουν γίνει πλέον αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής των εφήβων που το 87% δηλώνει πως κοιμάται έχοντας δίπλα του το κινητό του. Ένας άλλος ερευνητής, ο Σκοτ Κάμπελ, αναφέρει πως από τα μηνύματα μπορεί κανείς να καταλάβει πολλά για την κουλτούρα των εφήβων σήμερα, φέρνοντας ως παράδειγμα το ότι τα αγόρια δεν χρησιμοποιούν σημεία στίξης στα μηνύματά τους σε αντίθεση με τα κορίτσια, που τα θεωρούν βασικό στοιχείο της επικοινωνίας τους. “Αν ένα κορίτσι βάλει τελεία στο τέλος του μηνύματος (προς ένα άλλο κορίτσι) σημαίνει ότι είναι θυμωμένο”, αποκαλύπτει ο Κάμπελ και συμπληρώνει πως είναι πολύ σημαντικά για τους εφήβους τα emoticons (μια μικρή εικόνα που μπορεί να εισαχθεί σε ένα μήνυμα για να αντιπροσωπεύει μια συγκεκριμένη διάθεση ή συμπεριφορά). “Υιοθετούν αυτήν την πρακτική, γιατί έχουν μάθει ότι τα κείμενα είναι πιθανόν να ερμηνευτούν λανθασμένα. Είναι κάτι που το κάνουν σκόπιμα, ένα κομμάτι της κουλτούρας τους που στόχο έχει να τους διαφοροποιήσει από τους ενήλικες”, επισημαίνει. Απρ
29
2010
Τρεις συμβουλές στους νέουςΑναρτήθηκε από terracomputerata στο κοινωνία, μαθητές, με ετικέτες: George Steiner Τι μπορούμε να πούμε σήμερα στους φοιτητές μας, στους νέους μας; Οι καλές συμβουλές είναι αυθαίρετες, οι κακές συμβουλές είναι οι πιο σημαντικές. Ποιες είναι λοιπόν οι κακές συμβουλές που μπορούμε να δώσουμε; Πρώτη συμβουλή: μη διαπραγματεύεστε τα πάθη σας. Υπάρχουν άντρες και γυναίκες που λένε: «Θέλω να αφιερώσω τη ζωή μου σε μια μελέτη πάρα πολύ εξειδικευμένη, ακατανόητη από τους περισσότερους, χωρίς καμία πραγματιστική ή πρακτική ωφελιμότητα», για παράδειγμα στη μελέτη ενός χειρογράφου του δέκατου αιώνα ή στην κινεζική κεραμική της δυναστείας Σουνγκ. Ο κόσμος είναι γεμάτος εξαθλίωση και πείνα, ανάγκες και φρίκη, και σίγουρα μια τέτοια πρόθεση μπορεί να φανεί αστήρικτη τόσο από κοινωνική όσο και από οικονομική και πολιτική άποψη. Ωστόσο, εγώ λέω: Δεν μπορούμε να διαπραγματευόμαστε ένα πάθος. Γιατί, αν αρχίσουμε να διαπραγματευόμαστε, χανόμαστε μέσα στον συμβιβασμό, καταλήγουμε στην επαιτεία. Το να έχει κανείς μια κλίση, ένα πάθος, είναι μια ευτυχία επικίνδυνη αλλά απέραντη. Είναι η πιο μεγάλη τύχη που μπορεί να έχει στον κόσμο. Ο μεγάλος καλλιτέχνης, ο μεγάλος αθλητής, ακόμα και εμείς που δεν είμαστε καλλιτέχνες, γνωρίζουμε αυτή τη δίψα για το απόλυτο, τη δίψα που μας κατατρώει. Γι’ αυτό η πρώτη συμβουλή είναι: Ζήστε τα πάθη σας. Δεύτερη συμβουλή: Να έχετε επίγνωση της πολιτικής και κοινωνικής αδυναμίας αυτού του πάθους. Ακόμα δεν έχουμε κατανοήσει το γιατί η Ευρώπη, η δική μας Ευρώπη, υπήρξε η εστία της τελευταίας βαρβαρότητας. Τα στρατόπεδα του θανάτου δεν είναι στην έρημο της Γκόμπι, είναι στην Ευρώπη, είναι στη χώρα του Γκέτε, του Καντ και του Μπετόβεν και της πιο υψηλής ηθικής σκέψης που υπάρχει και που είναι ακριβώς εκείνη του Καντ. Εμείς δεν κατανοούμε ποιο ήταν το αληθινό διακύβευμα αυτής της καταστροφής. Οι λαοί δεν μας προστάτεψαν. Αντίθετα, μερικές φορές συμμάχησαν με τη βαρβαρότητα. Υπάρχει μια υψηλή κουλτούρα ακόμα και του απάνθρωπου. Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν, ο οποίος υπήρξε θύμα της απανθρωπιάς, έχει πει: «Κάθε μεγάλο μνημείο μιας κουλτούρας έχει μια πρόθεση βαρβαρότητας». Είναι τρομερό και ελπίζω να μην έχει δίκιο. Αλλά, όταν σηκωνόμαστε το πρωί για να ασκήσουμε το επάγγελμα του καθηγητή, οφείλουμε να θέτουμε ένα ερώτημα που μπορεί να φανεί αφελές: γιατί δεν υπερασπιστήκαμε καλύτερα τις ανθρώπινες αξίες; Δεν υπάρχουν εύκολες απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα. Κανείς μας δεν γνωρίζει τη συνταγή για να διδάσκει, για να διδάσκει καλά. Είναι πιθανό ακόμα και η αγάπη για την ποίηση να έχει κάτι το απάνθρωπο, ακόμα και στο κέντρο αυτού του πάθους; Χρειάζεται να βρούμε μιαν απάντηση για τους νέους, έναν δρόμο για τους νέους. Οι νέοι θέλουν να γνωρίζουν αυτό που κάναμε όταν ήταν μεσάνυχτα στην Ευρώπη, όταν τα μεσάνυχτα έφτασαν στη ζωή της Ευρώπης. Οφείλουμε να προσπαθήσουμε να δώσουμε μιαν απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Η τρίτη κακή συμβουλή είναι πολύ πιο ελαφριά: να μαθαίνετε από μνήμης, να απομνημονεύετε, μέρα και νύχτα, όχι με τον νου αλλά με την καρδιά, par coeur, όπως λένε τόσο στα γαλλικά όσο και στα αγγλικά και στα γερμανικά. Να μαθαίνετε με την καρδιά είναι θεμελιώδες, επειδή έτσι θα είστε πλούσιοι. Θα είστε σαν ένα καράβι γεμάτο θησαυρούς. Κανείς δεν θα μπορεί να σας αφαιρέσει αυτό που θα έχετε απομνημονεύσει, κανείς. Η μεγάλη ρωσική κουλτούρα επιβίωσε με τη μνήμη. Υπήρχε, στην εποχή του Μπρέζνιεφ (δεν ήταν όπως η εποχή του Στάλιν, αλλά ήταν το ίδιο άσχημη), μια νεαρή καθηγήτρια αγγλικής ρομαντικής λογοτεχνίας σε ένα επαρχιακό πανεπιστήμιο του Καζακστάν, η οποία φυλακίστηκε για το τίποτα, εξαιτίας μιας καταγγελίας, μιας εντελώς ψευδούς κατάδοσης. Αυτή η γυναίκα φυλακίστηκε σε ένα κελί χωρίς φως, χωρίς χαρτί, χωρίς μολύβι, χωρίς τίποτα, για τρία χρόνια. Γνώριζε όμως από μνήμης τον «Δον Ζουάν» του Μπάιρον. Στη Ρωσία ο «Δον Ζουάν» έχει μια θέση πολύ πιο σημαντική από όσο στην Αγγλία, είναι σχεδόν σαν εθνικό ρωσικό ποίημα, σαν ένας άλλος Πούσκιν. Ε, λοιπόν, αυτή η νεαρή γυναίκα το γνώριζε από μνήμης. Νομίζω ότι αποτελείται από 40.000 στίχους. Αυτή το μετέφρασε από μνήμης, μέσα στο σκοτάδι. Τυφλώθηκε και, όταν την απελευθέρωσαν, υπαγόρευσε την πλήρη μετάφρασή της και τώρα είναι ένα αριστούργημα στη Ρωσία. Αυτή η ανθρώπινη ύπαρξη είναι πιο ισχυρή από όλα τα έθνη και από όλα τα κράτη του κόσμου. Εναντίον μιας τέτοιας ύπαρξης, ούτε ο φασισμός, ούτε ο σταλινισμός, ούτε η ωμή εμπορευματοποίηση ενός καπιταλισμού που βρίσκεται σε αγωνία μπορούν να κάνουν τίποτα. Είναι η παντοδυναμία της ελπίδας και η παντοδυναμία της ανθρώπινης ψυχής, ενώ γύρω μας η σχολική και η πανεπιστημιακή εκπαίδευση έχουν γίνει οργανωμένη αμνησία. Κανείς δεν θυμάται πλέον καμία χρονολογία, κανένα έργο, κανένα όνομα, κανένα χωρίο της Βίβλου, ούτε και μεταξύ των καλύτερων φοιτητών μου του Κέμπριτζ ή του Χάρβαρντ. Εχω την πεποίθηση ότι η λήθη των γραμμάτων, των επιστημών του ανθρώπου, το να ξεχνάμε, ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Δημιουργούμε γενεές κενές, στις οποίες μπορούν να μπουν τα πάντα, το κιτς, η βαρβαρότητα, η αδιαφορία, ακριβώς επειδή αυτές είναι κενές (…). Απρ
29
2010
Στο μυαλό των… βιβλιόφιλωνΑναρτήθηκε από terracomputerata στο έρευνα, Λογοτεχνία, με ετικέτες: neuro lit crit
ΠΡΟΣ ΠΟΙΑ κατεύθυνση θα αναλυθούν οι εγκεφαλικές αντιδράσεις στη λογοτεχνία του Σαίξπηρ, του Προυστ ή της Βιρτζίνια Γουλφ; Μια υπόθεση που η neuro lit crit θέλει να επιβεβαιώσει είναι πως το πάθος για την αφήγηση έχει τη βάση του στην εξέλιξη του ανθρώπου. Αν ο άνθρωπος αισθανόταν ανέκαθεν τη γοητεία, ακόμη και την ανάγκη να ακούει και μετά να διαβάζει φανταστικές ιστορίες, ίσως αυτό σημαίνει ότι το χαρακτηριστικό του αυτό είναι απαραίτητο, έχει προβλεφθεί από τη φύση, είναι εγγεγραμμένο στον γενετικό μας κώδικα βάσει του οποίου αναπτυσσόμαστε. Μια άλλη επιδίωξη είναι να προσδιοριστεί γιατί αναπτύχθηκε στον άνθρωπο ο αλτρουισμός, παρόλο που τα εγωιστικά γονίδιά μας είχαν θεμελιώδη ρόλο στην επιβίωση του είδους. «Για να μας δώσει ένα κίνητρο για να συνεργαστούμε με τον πλησίον μας, η Μητέρα Φύση προέβλεψε να υπάρχει ένα συναίσθημα οργής για την αδικία και ένα συναίσθημα ευχαρίστησης όταν αυτός που τη διαπράττει, τιμωρείται», παρατηρεί ο Ουίλιαμ Φλες, καθηγητής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Μπραντάις. Γι΄ αυτό, συμπεραίνει, μας αρέσει η αφήγηση. Επειδή είναι γεμάτη «αλτρουιστές τιμωρούς», πρόσωπα που διορθώνουν αδικίες χωρίς κανένα όφελος για τους ίδιους, από τον Οδυσσέα στον Δον Κιχώτη, από τον Αμλετ στον Ηρακλή Πουαρό. Διαβάστε το άρθρο στα Νέα Απρ
29
2010
Ο βιολιστής του μετρό έρχεται στο ΜέγαροΑναρτήθηκε από terracomputerata στο μουσική, με ετικέτες: Joshua BellO Τζόσουα Μπελ αντιπαθεί τις συμβάσεις. Τόσο στην επαγγελματική όσο και στην προσωπική ζωή του. Η συναίνεση του αμερικανού σουπερστάρ του βιολιού, πριν από τρία χρόνια, να παίξει στο μετρό της Ουάσιγκτον προκειμένου να εξυπηρετήσει τις ανάγκες μιας δημοσιογραφικής έρευνας της εφημερίδας «Τhe Washington Ρost»- η οποία τελικά χάρισε στον συντάκτη της Τζιν Γουαϊνγκάρτεν το βραβείο Πούλιτζερ 2008- αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα: Ηταν λίγο πριν από τις 8 το πρωί της 12ης Ιανουαρίου 2007 όταν ντυμένος με ένα απλό μπλουζάκι, παντελόνι παραλλαγής και κασκέτο του μπέιζμπολ ο Μπελ έπαιρνε τη θέση του σε μια πολυσύχναστη αποβάθρα, δίπλα σε έναν κάδο απορριμμάτων. «Μπορεί ένας από τους διασημότερους μουσικούς των ΗΠΑ και του κόσμου ολόκληρου και ένα πολύτιμο Στραντιβάριους να μας αποσπάσουν για ένα λεπτό από την καθημερινότητά μας; Εχουμε, στ΄ αλήθεια, χρόνο για να απολαύσουμε λίγη ομορφιά;» ήταν μερικά από τα ερωτήματα που έθετε η έρευνα. Τα αποτελέ σματα, αποκαρδιωτικά. Από τους περίπου 1.100 ανθρώπους που διέσχισαν την αποβάθρα τη συγκεκριμένη ώρα, ελάχιστοι του έδωσαν κάποια σημασία, ενώ μόνο ένας τον αναγνώρισε. Οσο για τις… εισπράξεις της ημέρας; Μόλις υπερέβησαν τα 30 δολάρια. Αξίζει να σημειωθεί ότι δεν είχε περάσει ούτε μία εβδομάδα από τότε που ο Μπελ είχε γεμίσει ασφυκτικά την αίθουσα της περίφημης ΣυμφωνικήςΟρχήστρας της Βοστώνης με τα «λογικά» εισιτήρια να κυμαίνονται γύρω στα 100 ευρώ έκαστο. «Τόσο καιρό αργότερα, αυτό που με εκπλήσσει είναι η δημοσιότητα την οποία έλαβε αυτό το πείραμα και το ότι,ακόμη και σήμερα,εξακολουθούν να με ρωτούν γι΄ αυτό» δήλωνε ο Μπελ σε συνέντευξή του στο «Βήμα» το 2008, με αφορμή την πρώτη εμφάνισή του στη χώρα μας. «Οσο για αυτά καθαυτά τα αποτελέσματα,δεν με εξέπληξαν καθόλου. Ηταν ό,τι ακριβώς περίμενα και αυτό που ήθελα να αποδείξω αποδεχόμενος την πρόκληση. Η μουσική θέλει τις προϋποθέσεις της. Θέλει αυτοσυγκέντρωση, ησυχία, ατμόσφαιρα.Δεν έχει πλάκα να παίζεις όταν δεν σε προσέχει κανείς». Απρ
29
2010
Janis Joplin – Cry BabyΑναρτήθηκε από terracomputerata στο μουσική, με ετικέτες: Janis Joplin |
|
Άρθρα (RSS)