Το Βερολίνο είναι ίσως η πρώτη ευρωπαϊκή πόλη όπου τα παιδιά μπορούν να κάνουν φασαρία χωρίς τον φόβο της επίπληξης ή της δίωξης των γονιών ή των δασκάλων τους. Επιτρέπεται διά νόμου… «Ενοχλητικοί θόρυβοι που μπορεί να παράγουν τα παιδιά είναι κατά βάση κοινωνικά αποδεκτοί ως στάδιο της ίδιας της φυσικής τους ανάπτυξης» λέει ο νόμος, ο οποίος επιβλήθηκε μετά τον σάλο που προκάλεσε το κλείσιμο παιδικού σταθμού επειδή οι κάτοικοι της περιοχής ενοχλούνταν από τη φασαρία. Και είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουν να ενοχλούνται, παρά τη διαφορετική βουλή του νόμου, διότι αυτό είναι το ρεύμα που γεννάει ο πολιτισμός των εγκλωβισμένων στην εγωκεντρική ιδιώτευση. Αλίμονο σ’ εκείνον που θα τη διαταράξει… Στη χώρα μας είχε επιδικαστεί πρόστιμο 80.000 ευρώ σε δημοτικό σχολείο στο Περιστέρι, διότι δεν είχαν τοποθετηθεί ηχοπετάσματα παρά τις υπομνήσεις των γειτόνων, ενώ πολλές φορές παιδιά έχουν πετροβοληθεί ή πυροβοληθεί από περιοίκους σε κρίση υστερίας.
Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι παρόμοιο, όλοι, υποκριτικά, εξανίστανται. Οι φωνές των παιδιών είναι χαρά, λένε. Τα παιδιά είναι ευτυχία. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι δεν αντέχουν άλλες φωνές πέρα από εκείνες των δικών τους παιδιών, συχνά ούτε αυτές. Πόσοι ενήλικες δεν αποφεύγουν συστηματικά ξενοδοχεία, εστιατόρια, παραλίες «με οικογένειες»;
Παλιά, τα παιδιά δεν ενοχλούσαν τόσο. Παιδιά υπήρχαν παντού και, βέβαια, φώναζαν. Σήμερα «οι οικογένειες», δηλαδή τα ζευγάρια με μικρά παιδιά, αποτελούν μια «προβληματική» κοινωνική κατηγορία. Ο χώρος στένεψε ανυπόφορα, οι αλάνες έγιναν πιλοτές και τα σκαλάκια των σπιτιών οθόνη του κομπιούτερ. Οι μονήρεις των πόλεων μπορεί να αντέχουν τα ντεσιμπέλ των πρωινάδικων, αλλά φτάνουν στο κατώφλι του εγκλήματος με το φασαριόζικο παιδομάνι στις αυλές των σχολείων, το οποίο αντιμετωπίζουν περίπου ως σινάφι παρανόμων.
Ωστόσο, τα παιδιά δεν είναι στρατιωτάκια αμίλητα κι ακούνητα, δεν είναι αντικείμενα. Ερχονται στον κόσμο χωρίς να έχουν ιδέα για τους κανόνες της κοινωνικής συμπεριφοράς και με μια πολύ ισχυρή διάθεση να διατηρήσουν όσο γίνεται ανέπαφα τα πλεονεκτήματά τους. Ταυτόχρονα όμως έρχονται στον κόσμο και με μια πολύ ισχυρή ανάγκη για συνύπαρξη με τους άλλους ανθρώπους. Το πώς θα την κατακτήσουν, σεβόμενα τα όρια των άλλων, το μαθαίνουν σιγά σιγά (όχι με ξύλο ή φίμωτρο). Οσο λιγότερο διατελούν υπό ασφυκτική πίεση για απόδοση και επίδοση, για ατομική επικράτηση, τόσο πιο καλά. Οπως έλεγε ο Ράσελ, «αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα, μαθαίνει να καβγαδίζει· αν ζει μέσα στην ντροπή, μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο· αν ζει μέσα στην κατανόηση, μαθαίνει να είναι υπομονετικό· αν ζει μέσα στον έπαινο, μαθαίνει να εκτιμά· αν ζει μέσα στη δικαιοσύνη, μαθαίνει να είναι δίκαιο· αν ζει μέσα στην ασφάλεια, μαθαίνει να πιστεύει».
Σε μια κοινωνία όπου επικρατεί η ατομική επί της κοινωνικής ηθικής, όπου η ψυχραιμία και η λογική επισκιάζονται από τον εγωισμό και την αντικοινωνικότητα, οι σημερινοί θορυβούντες ανήλικοι θα γίνουν μονόχνωτοι ενήλικες περιχαρακωμένοι στο ατομικό τους βασίλειο, και περίοικοι και παιδομάνι θα ανήκουν πάντα σε διαφορετικά στρατόπεδα. Ενας κούκος (ο νόμος στο Βερολίνο) δεν φέρνει την άνοιξη, δηλαδή τη δημιουργία κλίματος ανοχής, συγκαταβατικότητας, βαθιάς και αληθινής επικοινωνίας, εν τέλει ανθρωπιάς.
Στο trailer της ταινίας “Τα παιδία δεν παίζει” Στις πυκνοκατοικημένες πόλεις της Ελλάδας, τα παιδιά δεν μπορούν να παίξουν στην ίδια τους τη γειτονιά.
Μια μικρή παρέα από την Πάτρα αποφασίζει να ζητήσει από τον Δήμαρχο έναν ελεύθερο χώρο για παιχνίδι…
Άρθρα (RSS)
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.