Terra Computerata

Ο καθηγητής κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης την Τετάρτη, 28 Απριλίου, θα μιλήσει για τους «Σταθμούς στην ιστορία της Ελληνικής γλώσσας», ώρα 19.30, στο κτίριο του Ιδρύματος «Αικατερίνη Λασκαρίδη» (Μέγαρο Στρίγκου, πρώην Γαλλικό Ινστιτούτο), στον Πειραιά, 2ας Μεραρχίας 36, με είσοδο ελεύθερη. Πληροφορίες τηλ. 210-42.97.540-1-2 και www.laskaridou.gr.

Ονομάζεται Aquascript και σίγουρα περνάει το μήνυμα…

Ο Τάσος Τέλλογλου αποκαλύπτει:

Στις 13 Μαΐου 2003, με απόφαση του προέδρου του Ελεγκτικού Συνεδρίου συγκροτήθηκε ομάδα ελέγχου για τη διενέργεια επιτόπιου διαχειριστικού-κατασταλτικού ελέγχου των χρήσεων 1997-2002, σχετικά με τις συνθήκες μισθοδοσίας και πρόσθετων αμοιβών «εκπαιδευτών» του Οργανισμού Επαγγελματικής Εκπαίδευσης και Κατάρτισης (ΟΕΕΚ). Παράλληλα, οι οικονομικοί επιθεωρητές Γ. Μπούτος και Π. Κουτελάκης του υπουργείου Οικονομικών, διενήργησαν έως το 2006 έλεγχο με το ίδιο αντικείμενο, τα συμπεράσματα του οποίου εστάλησαν πρόσφατα στον υπουργό Δικαιοσύνης κ Χάρη Καστανίδη. Ο έλεγχος αφορούσε τα έτη 1997-2002 και τα εν λόγω στοιχεία, αποτελούν ένα ενδεικτικό κρίκο της απάντησης στο ερώτημα για τη διαχείριση (διασπάθιση…) εθνικών και ευρωπαϊκών πόρων τα τελευταία 15 χρόνια. Ενδεικτικά:

-Στις προκηρύξεις πολλών διαγωνισμών αλλά και σε αποφάσεις ανάθεσης, δεν γίνεται λόγος στα απαιτούμενα προσόντα των επιμορφωτών αλλά στα… «προσόντα» της υποδομής του χώρου των σεμιναρίων. Ετσι, ένα τετραήμερο σεμινάριο στον Βόλο κόστισε -τότε- 111 εκατομμύρια δραχμές ενώ 4.130.000 δόθηκαν για την αποζημίωση επτά εισηγητών (σ.σ.: πάνω από 500.000 δρχ. αμοιβή για κάθε έναν εισηγητή!). Η απόφαση του προέδρου του ΟΕΕΚ κ. Γεράσιμου Σαπουτζόγλου για την καταβολή αυτών των αμοιβών εκδόθηκε σχεδόν ένα μήνα από τη διεξαγωγή του σεμιναρίου. Για την εγκατάσταση όπου διεξήχθη το σεμινάριο δόθηκαν 2,5 εκατ. δραχμές.

-Πολλοί εισηγητές ήταν υπάλληλοι του Οργανισμού που αξιολογούσαν-ανέθεταν σεμινάρια. Ετσι, σε στελέχη του Oργανισμού καταβλήθηκαν αποζημιώσεις 50-100.000 δρχ. ανά ώρα(!) αντί 12.000 δραχμών που προέβλεπε ο νόμος…

-Πολλοί εισηγητές/εισηγήτριες που απασχολούνταν εικονικά είχαν κατά το πόρισμα και δεύτερη εργασία στο Δημόσιο. Ετσι η Κ.Α., διευθύντρια του γραφείου υπουργού Παιδείας προσελήφθη στη θέση ειδικού συμβούλου του Οργανισμού ως ιδιώτης, έφθασε να ορισθεί διευθύντρια σε ΙΕΚ της Θεσσαλονίκης (ενώ υπηρετούσε στην Αθήνα) με αποτέλεσμα με τις δύο ιδιότητές της να λαμβάνει 410.000 δρχ. Στο ΥΠΕΠΘ, οι μηνιαίες της αποδοχές ήταν 700.000 δρχ. τον μήνα!

-Ο Κ.Τ. έλαβε εκτός των τακτικών αποδοχών του (418.000 δρχ.) άλλες 755.000 δραχμές έκτακτων αμοιβών μονονότι απουσίαζε στο εξωτερικό τις μισές ημέρες του μήνα. Δεν διέθετε κατά το πόρισμα των επιθεωρητών τα απαιτούμενα τυπικά προσόντα ούτε προσκόμισε δικαιολογητικά για αυτά.

-Η υπάλληλος Α.Σ.-Α δίδασκε 17(!) διαφορετικά αντικείμενα με… απολυτήριο γυμνασίου και εισέπραττε για απογευματινή απασχόληση αποζημίωση μέχρι και 124 ώρες(!!!) τον μήνα. Οι αμοιβές της τον Νοέμβριο του 1997 ήταν 920.000 δραχμές.

Καθημερινή

 Αυτοί είναι επιμορφωτές. Οχι σαν το Β΄επίπεδο, που πληρωνόμαστε μόνο υπό την απειλή παραγραφής και μετά την υποβολή 100 φορμών και υπεύθυνων δηλώσεων για να μην πάθουμε κανένα απότομο πλουτισμό και αποκουζουλαθούμε…

Στο πολυνομοσχέδιο που κατατέθηκε από την υπουργό Παιδείας κυρία Διαμαντοπούλου για τις αλλαγές στην εκπαίδευση, και παράλληλα με την καθιέρωση πιστοποιητικού παιδαγωγικής επάρκειας για τους εκπαιδευτικούς, χρειάζεται να περιληφθεί και ένα άρθρο για τη διδασκαλία της Ιστορίας στη Μέση Εκπαίδευση.Παρά το γεγονός ότι η ιστοριογραφία της χώρας μας έχει αναπτυχθεί με νέες έρευνες και έχει εμπλουτιστεί με νέες προσεγγίσεις και θεματικές, το σχολείο συνεχίζει να μένει καθηλωμένο σε κύκλους επανάληψης της ίδιας Ιστορίας- αρχαία, μέση, νεότερη- τόσο στο γυμνάσιο όσο και στο λύκειο, με σχολικά βιβλία που αν δεν αποπροσανατολίζουν, πάντως αφυδατώνουν και δυσκολεύουν τη μάθηση. Τα φτωχά αποτελέσματα στις εξετάσεις είναι ένας μόνο από τους δείκτες αυτής της αποτυχίας.

Δυστυχώς η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην οποία η Ιστορία δεν διδάσκεται από ιστορικούς, και δεν υπάρχει η ειδικότητα του ιστορικού στο σχολείο. Την Ιστορία τη διδάσκουν γενικώς «φιλόλογοι» (ειδικότητα ΠΕ02), που σημαίνει απόφοιτοι σχολών της Φιλοσοφικής (φιλολογίας, ψυχολογίας-παιδαγωγικών, γαλλικής, αγγλικής, γερμανικής κλπ. φιλολογίας) που ενδέχεται να μην έχουν διδαχθεί ούτε ένα μάθημα Ιστορίας. Οταν καλούνται να διδάξουν Ιστορία όσοι δεν την έχουν διδαχθεί συνήθως αρκούνται στην πιστή αναπαραγωγή του σχολικού εγχειριδίου. Χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις και ενδιαφέρον για το πεδίο, χωρίς βιβλιογραφική ενημέρωση, δεν μπορούν να ενεργοποιήσουν το ενδιαφέρον των μαθητών, ούτε βέβαια να μεταδώσουν την αίσθηση της ιστορικότητας. Η Ιστορία στο σχολείο γίνεται ένα βαρετό μάθημα που οδηγεί στην αποστήθιση.

Οι απόφοιτοι των τμημάτων αυτών επιλέγονται με εξετάσεις στον ΑΣΕΠ με ενιαία ύλη της οποίας ο κεντρικός κορμός είναι τα φιλολογικά μαθήματα. Για τη διαιώνιση
[Η διδασκαλία της Ιστορίας στο σχολείο γίνεται με τέτοιο τρόπο στα Γυμνάσια και στα Λύκεια με αποτέλεσμα να έχει καταλήξει ένα βαρετό μάθημα το οποίο οι μαθητές πρέπει απλώς να αποστηθίσουν ]
Η διδασκαλία της Ιστορίας στο σχολείο γίνεται με τέτοιο τρόπο στα Γυμνάσια και στα Λύκεια με αποτέλεσμα να έχει καταλήξει ένα βαρετό μάθημα το οποίο οι μαθητές πρέπει απλώς να αποστηθίσουν
αυτής της πρωτοτυπίας, προβάλλεται ως κύρια δικαιολογία ότι στην Ελλάδα, λόγω της γεωγραφικής κατανομής των σχολείων, καθώς και της κατανομής των ανθρωπιστικών μαθημάτων στο σχολικό πρόγραμμα, η καθιέρωση ειδικοτήτων θα ήταν μια αναποτελεσματική και περιττή πολυτέλεια. Το ίδιο γεγονός ωστόσο δεν εμποδίζει να γίνονται σεβαστές οι ειδικεύσεις των αποφοίτων της Φυσικομαθηματικής σε φυσικούς που διδάσκουν φυσική, σε μαθηματικούς που διδάσκουν μαθηματικά, σε χημικούς που διδάσκουν χημεία και σε βιολόγους που διδάσκουν βιολογία.

Ο κύριος λόγος αυτής της αντιεπιστημονικής εμμονής στον ρόλο του «φιλολόγου» που διδάσκει τα πάντα είναι ότι δεν έχει αναγνωριστεί ακόμη η αυτοτελής συγκρότηση του ιστορικού κλάδου. Ως τώρα οι μηχανισμοί του υπουργείου Παιδείας κατέχονταν από το παρωχημένο πνεύμα του ελληνικού 19ου αιώνα που έβλεπε την Ιστορία ως παρακλάδι της φιλολογίας. Οφείλεται επίσης αυτή η καθυστέρηση και στο γεγονός ότι οι ιστορικοί- πανεπιστημιακοί ή ερευνητές- ελάχιστη προσοχή έδωσαν, ως τώρα, στην αναμόρφωση της διδασκαλίας της Ιστορίας στο σχολείο, σε αντίθεση με τους μαθηματικούς και τους φυσικούς επιστήμονες οι οποίοι έδειξαν ένα διαρκές και αποτελεσματικό ενδιαφέρον.

Είναι όμως πλέον καιρός να αρθεί αυτός ο απαράδεκτος αναχρονισμός, ο οποίος έχει καταστροφικές συνέπειες τόσο ως προς τη διδασκαλία της Ιστορίας στο σχολείο, όσο επίσης και ως προς τη συγκρότηση του προγράμματος των ιστορικών τμημάτων, τα οποία τείνουν να μετατραπούν σε πανδιδακτήρια με την προσθήκη πλήθους φιλολογικών μαθημάτων, για να εξυπηρετήσουν την προσδοκώμενη επάρκεια των αποφοίτων τους. Αποτέλεσμα; Λίγο απ΄ όλα.

Χρειάζεται επομένως να καθιερωθεί η ειδικότητα του ιστορικού στο σχολείο, και ταυτόχρονα να γίνει μια σοβαρή αναδιοργάνωση του αναλυτικού προγράμματος που αφορά την εκπαίδευση της Ιστορίας, η οποία κακώς περιορίζεται σε μια γεγονοτολογική αντίληψη. Η Ιστορία αφορά την προβληματική των σχέσεών μας με το παρελθόν, περιλαμβανομένης της συγκρότησης της ιστορικής συνείδησης και της συλλογικής μνήμης. Το αίτημα να διδάσκει κανείς το αντικείμενο που έχει σπουδάσει θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητο, χωρίς παραχωρήσεις σε λαϊκιστικές-συντεχνιακές απαιτήσεις να διδάσκουν όλοι όλα. Και δεν χρειάζεται βέβαια να επιχειρηματολογήσει κανείς επιπροσθέτως για το πόσο σημαντική είναι η διδασκαλία της Ιστορίας στο σχολείο για τη συγκρότηση της δημόσιας κουλτούρας και πολιτών με κριτική σκέψη.

Ο κ. Αντώνης Λιάκος είναι καθηγητής της Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών.

Το Βήμα

Η άποψή μου ότι η κατάργηση αποτελεί σπουδαία κατάκτηση για την Παιδεία μας έγινε ακλόνητη πεποίθηση όταν είδα ότι η ηγεσία της ΟΛΜΕ τη χαιρέτησε ως «θετικό γεγονός», που μάλιστα, όπως έμαθα, «πρώτη η ΟΛΜΕ ανέδειξε ως αίτημα». Σωστά βέβαια επισημαίνουν οι φωτισμένοι αυτοί άνθρωποι ότι το θετικό γεγονός αμαυρώνεται κάπως, καθώς σύμφωνα με τα νέα μέτρα το σύστημα πρόσβασης στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα «εξακολουθεί να συνδέεται με τις επιδόσεις των μαθητών στο λύκειο», πράγμα που θεωρούν απαράδεκτο. Γιατί όμως να μη δώσουμε κι εδώ ένα λαμπρό παράδειγμα στην υπόλοιπη ανθρωπότητα – που κι αυτή είναι δέσμια της ίδιας ανόητης συνήθειας-, όπως δώσαμε σε τόσα άλλα τον τελευταίο καιρό;

Εισηγούμαι λοιπόν, αφουγκραζόμενος και την προτροπή των ηγετών της ΟΛΜΕ που ξέρουν από αυτά τα πράγματα, ως επόμενο μέτρο του υπουργείου, την κατάργηση κάθε σύνδεσης του βαθμού του λυκείου με τα κριτήρια εισαγωγής σε ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα. Αν γίνει αυτό, τότε σίγουρα θα βελτιωθεί αυτόματα η δευτεροβάθμια εκπαίδευσή μας, και υπερβολικά μάλιστα! Τα δε λύκεια, ειδικότερα, θα φτάσουν σε επίπεδα τόσο υψηλά, που θα τα ζηλέψουν και όλες οι δυτικές χώρες. Και έτσι, στο εξής δεν θα κερδίζουν απλώς οι ιδιοκτήτες της επαρχίας μας, μισθώνοντας τις γκαρσονιέρες τους σε αθηναίους ή θεσσαλονικείς φοιτητές των κατά τόπους ΤΕΙ, αλλά όποιος έχει ένα κεραμίδι, απανταχού της χώρας, θα πλουτίσει, μοσχονοικιάζοντάς το στους Αγγλους, Γάλλους, Γερμανούς και άλλους που θα αρχίσουν να στέλνουν εδώ σωρηδόν τα βλαστάρια τους για να ξεστραβωθούνε, μετέχοντες της ημετέρας Παιδείας.

Ο Απ. Δοξιάδης σχολιάζει την απόφαση για την κατάργηση του 10. Διαβάστε περισσότερα στο Βήμα.