1 Προτού αρνηθείτε ή απαγορεύσετε κάτι στο παιδί σας,πάρτε λίγο χρόνο για να σκεφθείτε πώς ακριβώς θα χειριστείτε την κατάσταση και προσπαθήστε να μην παρασυρθείτε από τον θυμό ή την κούρασή σας.
2 Ακούτε με υπομονή το αίτημα του παιδιού σας και απαντάτε του πάντοτε με γλυκύτητα,ευγένεια και σεβασμό προς το άτομό του,ανεξαρτήτως της ηλικίας του.Ετσι θα μάθει να σας απαντά αναλόγως.
3 Να εξηγείτε πάντοτε στο παιδί με ξεκάθαρο,κατανοητό και ήρεμο τρόπο γιατί αρνείστε ένα αίτημά του.Γνωρίζοντας ότι δεν το τιμωρείτε θα δεχθεί την άρνηση με μεγαλύτερη ευκολία.
4 Οταν το παιδί σας ρωτάει γιατί δεν μπορεί να έχει ή να κάνει κάτι,η απάντησή σας πρέπει να συνάδει προς τη γενικότερη συμπεριφορά σας και να είναι σταθερή.Διαφορετικά η άρνησή σας θα αυτοαναιρείται.
5 Αν η άρνησή σας είναι θέμα συνθηκών ή ηλικίας του παιδιού και όχι θέμα αρχών,εξηγήστε στο παιδί τι χρειάζεται να κάνει ή πόσων χρονών πρέπει να γίνει για να μετατρέψει το «όχι» σε «ναι».
6 Χρησιμοποιήστε θετικές εκφράσεις για να αντισταθμίσετε την άρνηση.Για παράδειγμα, «δεν μπορείς να πάρεις το μαχαίρι αλλά μπορείς να πάρεις την μπάλα» ή «δεν μπορείς να μείνεις εκτός σπιτιού ως τα μεσάνυχτα αλλά μπορείς να προσκαλέσεις τους φίλους σου να δείτε ταινία ως αργά».
7 πιβραβεύστε τα παιδιά που παρουσιάζουν υπεύθυνη και ώριμη συμπεριφορά.Ετσι θα ξέρουν έμπρακτα ότι ο σεβασμός των ορίων και των κανόνων αποδίδει καρπούς και δεν είναι μια στείρα διαδικασία.
8 Αν και το «όχι» πρέπει να είναι σταθερό, για να απολαμβάνετε πάντοτε την εμπιστοσύνη του παιδιού σας, οφείλετε να φαίνεστε προσηνείς και ευέλικτοι. Αν το παιδί διαπραγματευθεί με βάσιμα επιχειρήματα και ήρεμο τόνο το αίτημά του, σκεφθείτε την πιθανότητα να αναιρέσετε την αρχική σας απόφαση.
9 Θα πρέπει να είστε έτοιμοι όχι μόνο να εκφράσετε μια άρνηση αλλά και να γίνετε αποδέκτης της. Να θυμάστε ότι η άσκηση της γονεϊκής εξουσίας δεν είναι ένα παιχνίδι στο οποίο ο γονιός έχει πάντα δίκιο.
10 Αν, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές σας,οι λέξεις «όχι» ή «μη» αποτελούν αιτία «πολέμου» για το παιδί σας,ίσως είναι θεμιτό να επανεξετάσετε τον τρόπο με τον οποίο επικοινωνείτε μαζί του.
Το Βερολίνο είναι ίσως η πρώτη ευρωπαϊκή πόλη όπου τα παιδιά μπορούν να κάνουν φασαρία χωρίς τον φόβο της επίπληξης ή της δίωξης των γονιών ή των δασκάλων τους. Επιτρέπεται διά νόμου… «Ενοχλητικοί θόρυβοι που μπορεί να παράγουν τα παιδιά είναι κατά βάση κοινωνικά αποδεκτοί ως στάδιο της ίδιας της φυσικής τους ανάπτυξης» λέει ο νόμος, ο οποίος επιβλήθηκε μετά τον σάλο που προκάλεσε το κλείσιμο παιδικού σταθμού επειδή οι κάτοικοι της περιοχής ενοχλούνταν από τη φασαρία. Και είναι βέβαιο ότι θα συνεχίσουν να ενοχλούνται, παρά τη διαφορετική βουλή του νόμου, διότι αυτό είναι το ρεύμα που γεννάει ο πολιτισμός των εγκλωβισμένων στην εγωκεντρική ιδιώτευση. Αλίμονο σ’ εκείνον που θα τη διαταράξει… Στη χώρα μας είχε επιδικαστεί πρόστιμο 80.000 ευρώ σε δημοτικό σχολείο στο Περιστέρι, διότι δεν είχαν τοποθετηθεί ηχοπετάσματα παρά τις υπομνήσεις των γειτόνων, ενώ πολλές φορές παιδιά έχουν πετροβοληθεί ή πυροβοληθεί από περιοίκους σε κρίση υστερίας.
Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι παρόμοιο, όλοι, υποκριτικά, εξανίστανται. Οι φωνές των παιδιών είναι χαρά, λένε. Τα παιδιά είναι ευτυχία. Στην πραγματικότητα, οι περισσότεροι δεν αντέχουν άλλες φωνές πέρα από εκείνες των δικών τους παιδιών, συχνά ούτε αυτές. Πόσοι ενήλικες δεν αποφεύγουν συστηματικά ξενοδοχεία, εστιατόρια, παραλίες «με οικογένειες»;
Παλιά, τα παιδιά δεν ενοχλούσαν τόσο. Παιδιά υπήρχαν παντού και, βέβαια, φώναζαν. Σήμερα «οι οικογένειες», δηλαδή τα ζευγάρια με μικρά παιδιά, αποτελούν μια «προβληματική» κοινωνική κατηγορία. Ο χώρος στένεψε ανυπόφορα, οι αλάνες έγιναν πιλοτές και τα σκαλάκια των σπιτιών οθόνη του κομπιούτερ. Οι μονήρεις των πόλεων μπορεί να αντέχουν τα ντεσιμπέλ των πρωινάδικων, αλλά φτάνουν στο κατώφλι του εγκλήματος με το φασαριόζικο παιδομάνι στις αυλές των σχολείων, το οποίο αντιμετωπίζουν περίπου ως σινάφι παρανόμων.
Ωστόσο, τα παιδιά δεν είναι στρατιωτάκια αμίλητα κι ακούνητα, δεν είναι αντικείμενα. Ερχονται στον κόσμο χωρίς να έχουν ιδέα για τους κανόνες της κοινωνικής συμπεριφοράς και με μια πολύ ισχυρή διάθεση να διατηρήσουν όσο γίνεται ανέπαφα τα πλεονεκτήματά τους. Ταυτόχρονα όμως έρχονται στον κόσμο και με μια πολύ ισχυρή ανάγκη για συνύπαρξη με τους άλλους ανθρώπους. Το πώς θα την κατακτήσουν, σεβόμενα τα όρια των άλλων, το μαθαίνουν σιγά σιγά (όχι με ξύλο ή φίμωτρο). Οσο λιγότερο διατελούν υπό ασφυκτική πίεση για απόδοση και επίδοση, για ατομική επικράτηση, τόσο πιο καλά. Οπως έλεγε ο Ράσελ, «αν ένα παιδί ζει μέσα στην έχθρα, μαθαίνει να καβγαδίζει· αν ζει μέσα στην ντροπή, μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο· αν ζει μέσα στην κατανόηση, μαθαίνει να είναι υπομονετικό· αν ζει μέσα στον έπαινο, μαθαίνει να εκτιμά· αν ζει μέσα στη δικαιοσύνη, μαθαίνει να είναι δίκαιο· αν ζει μέσα στην ασφάλεια, μαθαίνει να πιστεύει».
Σε μια κοινωνία όπου επικρατεί η ατομική επί της κοινωνικής ηθικής, όπου η ψυχραιμία και η λογική επισκιάζονται από τον εγωισμό και την αντικοινωνικότητα, οι σημερινοί θορυβούντες ανήλικοι θα γίνουν μονόχνωτοι ενήλικες περιχαρακωμένοι στο ατομικό τους βασίλειο, και περίοικοι και παιδομάνι θα ανήκουν πάντα σε διαφορετικά στρατόπεδα. Ενας κούκος (ο νόμος στο Βερολίνο) δεν φέρνει την άνοιξη, δηλαδή τη δημιουργία κλίματος ανοχής, συγκαταβατικότητας, βαθιάς και αληθινής επικοινωνίας, εν τέλει ανθρωπιάς.
Στο trailer της ταινίας “Τα παιδία δεν παίζει” Στις πυκνοκατοικημένες πόλεις της Ελλάδας, τα παιδιά δεν μπορούν να παίξουν στην ίδια τους τη γειτονιά.
Μια μικρή παρέα από την Πάτρα αποφασίζει να ζητήσει από τον Δήμαρχο έναν ελεύθερο χώρο για παιχνίδι…
Της τράβηξε επίμονα την μπλούζα. «Μισό λεπτό, μιλάω στο τηλέφωνο». Η κίνηση επαναλήφθηκε. «Μαμά, σ’ αγαπάω πολύ! Είσαι η καλύτερη μαμά στον κόσμο». Τα μάτια τής «καλύτερης» γούρλωσαν και άρχισαν να γυαλίζουν. Εκλεισε το τηλέφωνο και άρχισε να σκέφτεται τι ήταν αυτό που έκανε την 5χρονη κόρη της να της μιλήσει έτσι για πρώτη φορά. Ηταν απλό: Είχαν περάσει όλη τη μέρα μαζί παίζοντας…
Τα σημαντικότερα πλάσματα για μας χρειάζονται το πιο πολυπόθητο αγαθό της ζωής μας. Το χρόνο μας. Κι εμείς αντί να τους τον δίνουμε απλόχερα, έχουμε συνέχεια δουλειά και ψάχνουμε να βρούμε μια ώρα «για τον εαυτό μας». Τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να μοιραστούμε αυτό το χρόνο με τα παιδιά μας; Γιατί θεωρούμε ότι ο δικός μας χρόνος δεν μπορεί να είναι κοινός με το δικό τους; Γιατί, πολύ απλά, εγκλωβιζόμαστε στα τετριμμένα και στην «τρέλα» της καθημερινότητας.
Η «Ε» ετοίμασε έναν χρηστικό οδηγό με αρκετές προτάσεις «διαφορετικές» απ’ αυτές της καθημερινότητας. Με συμμετοχή όλης της οικογένειας, εκτός από τις δεξιότητες που θα αναπτύξει ο καθένας και τις γνώσεις που ενδεχομένως να πάρει, ευνοείται η ψυχική υγεία όλων των μελών. «Αγχολυτικές» εκδρομές στην Πάρνηθα, σεμινάρια κεραμικής, αφηγήσεις παραμυθιών για μικρούς και μεγάλους σε μουσεία, ή πιο «active» καταστάσεις, όπως τοξοβολίες και αναρριχήσεις και αγώνες με καρτ είναι μερικές μόνο από τις αμέτρητες επιλογές που είναι προσιτές σε όλους.
«ΤΟ κλεμμένο άρωμα», «Το μαγικό μήλο», «Η πανέξυπνη μαϊμού» και δεκάδες ακόμα ιστοριούλες για παιδιά σάς περιμένουν στο www.storycove.com . Το site έχει οπτικοποιημένες ιστορίες στα αγγλικά, ιδανικές για παιδιά των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού και του Γυμνασίου, που μαθαίνουν λέξεις, γραμματική, συντακτικό και ιδιωματισμούς εύκολα και χωρίς «δασκαλίστικες» μεθόδους. Μπορείτε να δείτε μαζί με τα παιδιά σας όποια ιστορία επιλέξετε και μετά να κάνετε τις προτεινόμενες δραστηριότητες. Το μόνο που απαιτείται είναι να εγγραφείτε μέλος, διαδικασία δευτερολέπτων που είναι εντελώς δωρεάν. Στη συνέχεια έχετε πρόσβαση σε όλο το εκπαιδευτικό υλικό του site. Και μπορείτε να επιλέξετε παραμύθια από κάθε γωνιά του πλανήτη!
Η ζωή των παιδιών στη Μεγάλη Βρετανία είναι πολύ δυσκολότερη σήμερα από ότι ήταν πριν από μερικά χρόνια, σύμφωνα με έρευνα της οργάνωσης Children?s Society. Παρότι το επίπεδο της παιδείας έχει αυξηθεί, έχουν άριστη νοσοκομειακή περίθαλψη και σίγουρα πολύ περισσότερα υλικά αγαθά, οι νέοι του σήμερα είναι δυστυχισμένοι. Οι αυξημένες απαιτήσεις των γονιών τους σε συνδυασμό με το άγχος της καθημερινότητας, δεν τους επιτρέπει να βιώσουν την ανεμελιά των χρόνων αυτών. Σημαντικός παράγοντας είναι ακόμα το γεγονός ότι νέοι νιώθουν ότι στερούνται των γονιών τους και ότι είναι συνέχεια μόνοι τους.
Αν γινόταν μία αντίστοιχη έρευνα στην Ελλάδα, δεν θα είχαμε τεράστιες διαφοροποιήσεις…
Kοινωνιολογική έρευνα ή πρότζεκτ τέχνης; Και τα δύο, απαντά ο Βρετανός φωτογράφος Ρόμπι Κούπερ, εμπνευστής της «Immersion» («Βύθισης»), μιας νέας μεθόδου που επιχειρεί να εξερευνήσει τη σχέση παιδιών και εικονικής βίας. Μαζί με την ομάδα των εξίσου ικανών συνεργατών του, αιχμαλώτισαν σε φωτογραφίες και βίντεο τα πρόσωπα μικρών, αλλά και εφήβων, την ώρα που παίζουν πολεμικά και κάθε είδους άγρια παιχνίδια (online ή videogames). Οι εκφράσεις τους πραγματικά εντυπωσιακές! «Η ουτοπία έχει ενδιαφέρον», λέει ο ίδιος και μάλλον έχει δίκιο, καθώς η δράση ανηλίκων και ενηλίκων στους εικονικούς διαδικτυακούς τόπους έχει αποδείξει ότι το εξωπραγματικό μαγνητίζει την ανθρώπινη φύση?
Σε μια εποχή που η παιδική εγκληματικότητα προβληματίζει διεθνώς, ο 39χρονος φωτορεπόρτερ Ρόμπι Κούπερ (που ζει στη Νέα Υόρκη) υλοποιεί ένα φιλόδοξο, αόριστης διάρκειας project, χρησιμοποιώντας βιντεοκάμερα υψηλής ευκρίνειας και την πρωτοπόρο τεχνική του Αμερικανού δημιουργού ντοκιμαντέρ Ερολ Μόρις. Μαζί με τον κάμεραμαν Αντριου Γουίγκινς και τον οργανωτικό εγκέφαλο του εγχειρήματος Τσάρλι Σμιθ, συντόνισαν την οθόνη του παιχνιδιού με το φακό της κάμερας. Κατάφεραν έτσι να παγιδεύσουν εκπληκτικά ενσταντανέ αμηχανίας, αγωνίας, έντασης, φόβου ή ταραχής, έκστασης, ενθουσιασμού και γενικά μιας απίστευτης αφοσίωσης που διαγράφεται στα παιδικά πρόσωπα, καθώς συμμετέχουν σε διαδραστικά βίαια παιχνίδια (Halo 3, Call of Duty, GTA 4, Tekken, Star Wars Battlefront), εξοντώνοντας φανταστικούς εχθρούς ή ενώ παρακολουθούν ανάλογες ταινίες.
Στο πλαίσιο της παρούσας έρευνας, ο ανήσυχος φωτογράφος συγκέντρωσε υλικό από σχολεία δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης στην Αμερική και, πρόσφατα, στη Βρετανία και διαπίστωσε ότι τα παιδιά που είναι πιο εκδηλωτικά στην τάξη, σύμφωνα με τους καθηγητές τους, είναι επίσης και τα πιο εκφραστικά μπροστά στις οθόνες. Οσο για τους πιο? πωρωμένους ανήλικους παίκτες, παραμένουν εντελώς ανέκφραστοι! Ο Κούπερ συνεργάζεται, επίσης, με ψυχολόγο και κοινωνιολόγο, προκειμένου να ερμηνεύσει τις διαφορετικές αντιδράσεις των παιδιών στις επί της οθόνης πολεμικές συρράξεις. Ταυτόχρονα, λαμβάνει υπόψη το κωδικό σύστημα δράσης (έκφρασης) προσώπου (Facial Action Coding System), που ανέπτυξε στη δεκαετία του ?70 ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός ψυχολόγος Πολ Εκμαν. Ενα σύστημα που θεωρείται πιο αξιόπιστο ακόμη και από τη σύγχρονη τεχνολογία σκαναρίσματος του εγκεφάλου και χρησιμοποιείται από τη CIA! «Πιθανόν υπάρχει σχέση μεταξύ βίαιων παιχνιδιών και κοινωνικής επιθετικότητας, σχολικής βίας και αποκλεισμού, αλλά είναι δύσκολο να πει κανείς κατά πόσο το βίαιο παιχνίδι είναι η σημαντικότερη αιτία?», επισημαίνει ο Ρόμπι Κούπερ, που ετοιμάζει στα μέσα του χρόνου την πρώτη του έκθεση με τις πρωτοφανείς εικόνες ή δεδομένα ? όπως ο ίδιος αποκαλεί την αποτύπωση στιγμών «ακραίων αισθημάτων»?
“Η αλήθεια είναι ότι τα παιδιά διαισθάνονται πως τους ετοιμάζουμε ένα άνυδρο αύριο, με λιγότερες ευκαιρίες. Το προμηνύει η σημερινή δηλητηριώδης αξιακή ατμόσφαιρα.
Για να είμαστε ειλικρινείς, ως κοινωνία χρωστάμε στα παιδιά.
Χωνέψαμε τέσσερα κοινοτικά πακέτα, χωρίς να φτιάξουμε δομές που θα βελτιώνουν το δικό τους αύριο, αποφεύγοντας τα κοπιαστικά (αύξηση παραγωγικότητας, βελτίωση ανταγωνιστικότητας κ.ά.) Ως κράτος, καταναλώνουμε με δανεικά και εν ψυχρώ παραπέμπουμε τους ξένους τραπεζίτες στις δικές τους γενιές. Αρνούμαστε να κοστολογήσουμε το φυσικό περιβάλλον, αυταπατώμενοι ότι είναι «φτηνή» η ενέργεια και «φτηνά» τα νερά, ταχυδρομώντας στην ωριμότητα των παιδιών μας το κόστος της δικής μας εγκληματικής σπατάλης και αμέλειας.
Θέμα χρόνου είναι, τα παιδιά να καταλάβουν ότι δεν τα ζούσαμε εμείς ? όπως νόμιζαν. Μάλλον εμείς ζούσαμε σε βάρος τους”.
Τόσοι πόροι στον πίθο των Δαναΐδων δηλαδή στους τραπεζικούς λογαριασμούς των σουλατσαδόρων των Υπουργείων. Φαίνεται ούτε η Νέμεση πλέον κατοικεί εδώ.
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
…χωρίς να κάνετε το σπίτι σας… εμπόλεμη ζώνη! 
Άρθρα (RSS)