Terra Computerata

Θεωρείται ο κορυφαίος εκπρόσωπος του ιαπωνικού κινηματογράφου στη Δύση. Έχει τιμηθεί με το Χρυσό Λέοντα του Φεστιβάλ της Βενετίας και το Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες. Ο λόγος για τον Ακίρα Κουροσάβα. Σήμερα, συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση του σπουδαίου σκηνοθέτη.

Ο Κουροσάβα έβαλε την υπογραφή του σε περισσότερες από 30 ταινίες. Το 1951, τιμήθηκε με το Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ της Βενετίας για το “Ρασομόν”. Το 1980, του απονεμήθηκε ο Χρυσός Φοίνικας του Φεστιβάλ των Καννών για την ταινία “Καγκεμούσα”.

Γεννήθηκε στις 23 Μαρτίου του 1910 στην Ομόρι. Ήταν το όγδοο παιδί του Ισαμού και της Σίμα Κουροσάβα.

Μικρός, ήθελε να γίνει ζωγράφος. Δυστυχώς για τον ίδιο αλλά ευτυχώς για το παγκόσμιο κινηματογραφικό στερέωμα δεν έγινε δεκτός στην Ακαδημία Τεχνών.

Έτσι, το 1936 αποφασίζει να γίνει βοηθός του σκηνοθέτη Γιαμαμότο Κατζίρο. Πιάνει δουλειά σε μια γιαπωνεζική εταιρεία πραγωγής ταινιών. Εκεί, γυρίζει το πρώτο του φιλμ με τίτλο “Σουγκάτα Σανσίρο” το 1943. Πρόκειται για μια ταινία σχετική με την ιστορία του τζούντο.

Η αναγνώριση ήρθε το 1948 με το αριστούργημα “Ο μεθυσμένος άγγελος”. Ουσιαστικά, το φιλμ υπήρξε ο προάγγελος της απογείωσης της καριέρας του, η οποία έγινε το 1950 με την βραβευμένη ταινία “Ρασομόν”.

Μεταξύ άλλων, γνωστές ταινίες του Κουροσάβα είναι “Επτά Σαμουράι”, “Όνειρα”, “Γιοτζίμπο”, “Ραψωδία τον Αύγουστο” και το τιμημένο με Χρυσό Φοίνικα φιλμ “Καγκεμούσα”.

Ελευθεροτυπία 

Ελευθερία- ισότης- αδελφότης ήταν το σύνθημα της επανάστασης που διαμόρφωσε το γενετικό υλικό της σύγχρονης ευρωπαϊκής κοινωνίας. Στην αυγή του 21ου αιώνα δυναμώνει το αίτημα να προστεθεί μία ακόμη λέξη: Διαδίκτυο!

Ετσι, και με δεδομένη την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας, το παγκόσμιο αίτημα εδώ παίρνει επιτακτική μορφή. Οχι μόνο γιατί θα διευκολύνει την πρόσβαση των Ελλήνων στην κοινωνία της γνώσης δημιουργώντας προϋποθέσεις ανάπτυξης αλλά και γιατί το Διαδίκτυο αποτελεί πλέον μια αναγκαία υποδομή της σύγχρονης κοινωνίας. Μια υποδομή αντίστοιχη με αυτήν που αποτελούσαν παλαιότερα οι σιδηρόδρομοι, το δίκτυο ηλεκτροδότησης αλλά και οι δρόμοι, η αποκομιδή των απορριμμάτων και η ύδρευση, όπως χαρακτηριστικά τονίζει ο ο Χαμαντούν Τουρέ, γενικός γραμματέας της Διεθνούς Ενωσης Τηλεπικοινωνιών (ΙΤU) των Ηνωμένων Εθνών.

TO BHMA

Στις αρχές Φεβρουαρίου, η 12χρονη Αλέξα Γκονζάλες, μαθήτρια σε δημοτικό σχολείο του Κουίνς της Νέας Υόρκης, συνελήφθη μέσα στο σχολικό κτίριο από ένοπλους αστυνομικούς που της φόρεσαν χειροπέδες και την οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς.

Το έγκλημά της; Εγραψε με μαρκαδόρο πάνω στο θρανίο της «από εδώ πέρασε η Αλέξα». Εκατοντάδες μίλια βορειότερα, τις ίδιες μέρες, ο 15χρονος Μπλέικ Ρόμπινς, μαθητής στο Μέριον της Πενσυλβάνιας, οδηγήθηκε επίσης σιδηροδέσμιος στο αστυνομικό τμήμα επειδή αρνήθηκε να υπακούσει σε εντολή της δασκάλας του.

Δύο «μεμονωμένα» περιστατικά που απασχόλησαν την τοπική ειδησεογραφία, έφτασαν μαζί με μερικά παρόμοια που προστέθηκαν λίγες μέρες αργότερα, ώς τα πρωτοσέλιδα των πανεθνικών αμερικανικών εφημερίδων. Κοινή απορία των δημοσιογράφων που συνέταξαν τα σχετικά ρεπορτάζ: μήπως το παρακάνουμε; Και πιο συγκεκριμένα, μήπως το πνεύμα της διαβόητης «μηδενικής ανοχής» που πνέει στις κακοτοπιές της κοινής ποινικής παραβατικότητας δεν πρέπει να απλωθεί και στις σχολικές αυλές;

Η απάντηση ήταν προφανής και διατυπώθηκε κυρίως από τους δικηγόρους των οικογενειών των συλληφθέντων μαθητών – φυσικά και το παρακάνανε. Ακόμη και οι μεγάλες οργανώσεις πολιτικών ελευθεριών και ατομικών δικαιωμάτων, όπως η ACLU, έσπευσαν να προσθέσουν τη δική τους αγανάκτηση για το νέο φαινόμενο αστυνομοκρατίας που χτυπά, αυτή τη φορά, τη μαθητική κοινότητα στις ΗΠΑ. Ακόμη και το CNN μετέδωσε ότι τα περιστατικά δεν ήταν μεμονωμένα, αλλά χαρακτηριστικά μιας ανησυχητικής τάσης αστυνομικής αντιμετώπισης της αταξίας των μαθητών στα σχολεία. «Οι διευθύνσεις των σχολείων και η αστυνομία παρατράβηξαν το σχοινί και αντιδρούν υπερβολικά στη μη βίαιη παραβατικότητα των νέων» μετέδωσε το CNN, καταλήγοντας: «Συλλαμβάνουμε παιδιά, ενώ θα έπρεπε το πολύ πολύ να τα στείλουμε στο γραφείο του διευθυντή».

Ελευθεροτυπία

Αν αναρωτιέστε από που εμπνέονται τις αλλαγές στην Παιδεία διαβάστε αυτό το άρθρο των Νέων:

Αυτή τη σχολική χρονιά, στα (δημόσια) σχολεία της Ουάσιγκτον δεν βαθμολογούνται μόνο οι μαθητές, αλλά και οι εκπαιδευτικοί. Οι καλύτεροι θα επιβραβευτούν με μπόνους.
 
«Μόλις πήρα τον πρώτο μου βαθμό», λέει στην ανταποκρίτρια της «Liberation» η Χλόη, δασκάλα στο νηπιαγωγείο. «Η επιθεωρήτρια έμεινε στην τάξη μισή ώρα, ενόσω δίδασκα στα παιδιά το γράμμα S. Τελικά, μου έβαλε 274 με άριστα το 400. Απογοητεύτηκα πολύ». Η επιθεωρήτρια επισήμανε στη Χλόη πως έκανε δύο βασικά λάθη: καταρχάς, δεν παρουσίασε το γράμμα S στα 4χρονα παιδιά με «προσωπικό» τρόπο. «Ακούσαμε μια ιστορία γύρω από το γράμμα S, αναζητήσαμε το γράμμα S τυπωμένο κάπου μέσα στην τάξη, τα παιδιά σχεδίασαν το γράμμα S στο χέρι τους και στον αέρα…», λέει η παιδαγωγός. «Δεν είπα όμως τίποτα που να έχει σχέση με τις προσωπικές εμπειρίες των παιδιών. Δεν τα ρώτησα, για παράδειγμα, αν είχαν ήδη δει κάπου ένα S». Και το δεύτερο παιδαγωγικό της σφάλμα; Η Χλόη έβαλε τα παιδιά να σχηματίσουν το γράμμα S με κανονικά μακαρόνια, χωρίς να σκεφτεί να χρησιμοποιήσει ένα είδος ζυμαρικών που ξεκινούν από S, τα shell pasta- κοχύλια. Κι αν δεν βελτιωθεί, σίγουρα δεν θα εισπράξει μπόνους, πιθανώς μάλιστα να χάσει τη δουλειά της.

Τα μπόνους
Ο Μπαράκ Ομπάμα δηλώνει βαθιά πεπεισμένος για την αναγκαιότητα «να ανταμείψουμε τους καλούς καθηγητές και να πάψουμε να βρίσκουμε δικαιολογίες για τους κακούς» και γι΄ αυτό και αύξησε στα 297 εκατομμύρια δολάρια φέτος τον προϋπο λογισμό του «ταμείου ενθάρρυνσης των καθηγητών» που ίδρυσε το 2006 η κυβέρνηση Μπους. Ο Τζέισον Κάμρας, σύμβουλος του προέδρου σε θέματα εκπαίδευσης και αρχιτέκτονας της μεταρρύθμισης που δοκιμάζεται φέτος στην Ουάσιγκτον πριν επεκταθεί ενδεχομένως σε πανεθνικό επίπεδο, υπόσχεται για τους καλύτερους εκπαιδευτικούς μπόνους έως και 20.000

Οι αντιδράσεις
Τα συνδικάτα των εκπαιδευτικών, ωστόσο, αντιδρούν. Το περίπλοκο σύστημα αξιολόγησης των καθηγητών που εμπνεύστηκαν οι αρχές δεν τους πείθει για το πόσο δίκαιο είναι. Η ετήσια βαθμολογία του καθηγητή, αυτή που θα κρίνει και το μέλλον του, στηρίζεται σε τέσσερις συνιστώσες: στις πέντε βαθμολογίες που θα δώσουν στη διάρκεια της χρονιάς οι επιθεωρητές κατά τις ισάριθμες μισάωρες επισκέψεις τους· στα αποτελέσματα του σχολείου ως συνόλου· στον «επαγγελματισμό» του διδάσκοντος (καθυστερήσεις ή αδικαιολόγητες απουσίες κατεβάζουν τον βαθμό)· και στις επιδόσεις των μαθητών σε τεστ που πραγματοποιούνται κάθε χρόνο τον Απρίλιο. Οι συνδικαλιστές όμως εντοπίζουν πολλά προβλήματα σε αυτόν τον τρόπο αξιολόγησης: «Μπορείτε να μου πείτε τι σημαίνει “δυναμικό μάθημα”;», ρωτά δίνοντας ένα παράδειγμα ο Τζορτζ Πάρκερ, πρόεδρος του συνδικάτου εκπαιδευτικών της Ουάσιγκτον (WΤU). «Για να βαθμολογηθεί με άριστα ένας εκπαιδευτικός πρέπει να έχει στην τάξη “δυναμική παρουσία”, μεταδίδοντας παράλληλα στους μαθητές “ενθουσιασμό για το μάθημα”. Πόσο αντικειμενικά είναι όλα αυτά;».

ΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΕΣ έχουν πολλές ενστάσεις. Στην Ουάσιγκτον, λένε, υπάρχουν εύκολες, δύσκολες και πολύ δύσκολες συνοικίες, όπου τα παιδιά φτάνουν πεινασμένα στο σχολείο, ακούνε πυροβολισμούς απ΄ έξω όταν πάνε για ύπνο το βράδυ και γίνονται μάρτυρες εμπορίας ναρκωτικών στη γωνιά του δρόμου. Δεν μπορούν, υποστηρίζουν, να αξιολογούνται με τον ίδιο τρόπο όλοι οι καθηγητές, όλων των περιοχών. Στη χώρα της συνωμοσιολογίας, όμως, υπάρχουν κι αυτοί που βλέπουν πίσω από το νέο αυτό σύστημα αξιολόγησης «έναν σοφιστικέ τρόπο να εκδιωχθούν όλοι οι παλιοί καθηγητές ώστε να αντικατασταθούν με νεώτερους». Η θεωρία αυτή, μάλιστα, εμπεριέχει και την «απαραίτητη» ρατσιστική παράμετρο«οι περισσότεροι παλιοί καθηγητές είναι μαύροι»…

Ο Παγκόσμιος Ιστός εξελίχθηκε και αναπτύχθηκε χωρίς ιδιαίτερη παρέμβαση ή κατεύθυνση από κρατικές επιτροπές, κυβερνήσεις ή διεθνείς οργανισμούς. Σήμερα ωστόσο βρίσκεται μπροστά σε μια σειρά προκλήσεων, όπως τονίζουν επιστήμονες που προσπαθούν να προβλέψουν, ή να προσδιορίσουν το μέλλον του.

Ένας πιο έξυπνος Ιστός

Είτε τον αποκαλούμε σημασιολογικό Ιστό, ή Ιστό συνδεδεμένων δεδομένων, οι επιστήμονες πιστεύουν ότι δημιουργούμε ένα πολύ πιο έξυπνο δίκτυο. Δίνοντας πολλά περισσότερα δεδομένα στο Διαδίκτυο και στη συνέχεια δημιουργώντας τις μεθόδους αξιοποίησης τους, οι ειδικοί ελπίζουν να δώσουν στους χρήστες μια πολύ πιο έξυπνη πηγή πληροφοριών.

«Σκεφτείτε το Διαδίκτυο σαν μια τεράστια αποκεντρωμένη βάση δεδομένων», εξήγησε ο Νάιζελ Σάντμπολτ, του πανεπιστημίου του Σάουθαμπτον, «που περιέχει τα πάντα, από δρομολόγια τρένων, μέχρι μέρη για φαγητό με τις πιο προσιτές τιμές. Αυτό που θα αποκομίζει ο χρήστης θα είναι μια πολύ πιο ολοκληρωμένη εμπειρία».

Η ιδέα είναι ότι αντί για την εμφάνιση σχετικών ιστοσελίδων στην αναζήτηση «δρομολόγια τρένων για Αθήνα», ο Ιστός θα δίνει στον χρήστη τις απευθείας απαντήσεις, με την προϋπόθεση βέβαια ότι τα δεδομένα θα έχουν καταρχήν δοθεί.

Ο πανταχού παρών Ιστός

Σήμερα, το κύριο μέσο πρόσβασης στο Διαδίκτυο είναι μέσω ενός browser, με τη χρήση κάποιου πληκτρολογίου. Όμως, σύμφωνα με μια ακόμη επιστήμονα του πανεπιστημίου του Σάουθαμπτον, αυτό σύντομα θα αλλάξει: «Θα έχουμε πρόσβαση στο Ίντερνετ από οπουδήποτε, οτιδήποτε κι αν κάνουμε, χωρίς κανένα σχεδόν περιορισμό συσκευής. Θα μπορούμε να βλέπουμε το Διαδίκτυο μέσα από τα γυαλιά μας ή μέσα από κάποιο είδος οπτικής συσκευής που θα φοράμε». Η καθηγήτρια πιστεύει ότι οι browser θα εξαφανιστούν και ότι θα επικοινωνούμε με τον Ιστό μέσα από εφαρμογές, όπως περίπου συμβαίνει σήμερα με πολλά κινητά τηλέφωνα.

Σύνδεση στο δίκτυο

Όλο και περισσότερα αντικείμενα, από αυτοκίνητα μέχρι οικιακές συσκευές και αισθητήρες μέσα στα σπίτια μας, θα είναι συνδεδεμένα στο Διαδίκτυο, συμβάλλοντας με αυτό τον τρόπο στην αύξηση της ροής των δεδομένων. Τα δεδομένα θα αποθηκεύονται σε τεράστια κέντρα δεδομένων που ήδη δημιουργούνται από εταιρείες που πρωτοστατούν στον τομέα, όπως η Google και η Microsoft.

«Κατά μία έννοια, ο Ιστός γίνεται ένας πολύ μεγάλος υπολογιστής», επεσήμανε ο Άντριου Χέρμπερτ, διευθυντής του Εργαστηρίου Ερευνών της Microsoft στο Κέμπριτζ. «Υπάρχουν τεράστιες ευκαιρίες, αλλά και μεγάλες προγραμματιστικές και μηχανικές προκλήσεις», τόνισε ο ίδιος, αναφερόμενος στη μεταφορά όλων αυτών των δεδομένων.

Ο φορητός Ιστός

Για πολλούς επιστήμονες, είναι ξεκάθαρο ότι το μέλλον του Διαδικτύου είναι στη φορητότητα. Σύμφωνα με τον Μπενουά Σίλινγκς, έναν από τους θεωρητικούς της αγοράς κινητής τηλεφωνίας, κάτι τέτοιο θα μας κάνει ακόμη εξαρτημένους από το Διαδίκτυο. Θεωρεί ωστόσο ότι οι περιορισμοί των δικτύων κινητώης τηλεφωνίας, σε σύγκριση με τη μετάδοση δεδομένων μέσω σταθερών γραμμών, σημαίνει ότι η έρευνα σε περιοχές όπως η συμπίεση δεδομένων γίνεται ακόμη πιο σημαντική.

www.kathimerini.gr με πληροφορίες BBC

Μία ημέρα μετά τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ το 1968, η Jane Elliott πήγε να διδάξει στο δημοτικό της πόλης της στην Αϊόβα, όπου κατοικούσαν μόνο λευκοί. Χώρισε τους μαθητές της σε δύο ομάδες, εκείνους με γαλάζια μάτια κι εκείνους με καφέ μάτια, και αποφάσισε να τους δώσει ένα γερό μάθημα κατά των φυλετικών διακρίσεων. Το ντοκιμαντέρ αυτό παρουσιάζει την ιστορία εκείνου του μαθήματος, τη μακροχρόνια επιρροή του στα παιδιά και τη δύναμή του που κράτησε τριάντα ολόκληρα χρόνια.

Στη θέση των απεργών η κυβέρνηση στρατολογεί συνταξιούχους και φοιτητές παιδαγωγικών.

Κάτι μου θυμίζουν αυτές οι πρακτικές. Ημουν μαθήτρια στη Β΄Λυκείου όταν απολύθηκαν όλοι οι αναπληρωτές απεργοί του σχολείου μου…  Μερικοί αποκαταστάθηκαν μετά από χρόνια.

Πηγή Le Monde

www.ekebi.gr/appdata/ritsos/album/

Στο πλαίσιο του εορτασμού του έτους το ΕΚΕΒΙ προχώρησε στην παραγωγή cd με σπάνιο και ανέκδοτο ηχητικό υλικό που παραχώρησε ευγενικά η κ. Χρύσα Προκοπάκη, Πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής. Πρόκειται για μια ηχογράφηση σε κασέτα το 1970 στη Σάμο όπου ο ποιητής, εξόριστος από τη χούντα, απαγγέλλει ο ίδιος 31 ποιήματα της συλλογής του Διάδρομος και Σκάλα. Την κασέτα ηχογράφησε, παρέλαβε και παρέδωσε αργότερα ο Γάλλος σκηνοθέτης Αντουάν Βιτέζ που τον είχε επισκεφθεί. Το cd, το οποίο συνοδεύεται από ειδική 48σέλιδη έκδοση με τα ποιήματα, φωτογραφίες και εισαγωγή της Χρύσας Προκοπάκη, διατίθεται σε βιβλιοπωλεία και δισκοπωλεία σ’ όλη την Ελλάδα. [Ακούστε αποσπάσματα]

Αρχίζουν να περπατούν και να μιλούν πολύ νωρίς. Μαθαίνουν να διαβάζουν χωρίς να τα έχει διδάξει κανείς. Κάνουν περίεργες ερωτήσεις για την ηλικία τους και επιδίδονται σε πολύπλοκους συλλογισμούς. Βαριούνται εύκολα, αντιδρούν έντονα, αμφισβητούν τα πάντα. Μένουν στο περιθώριο…

Χαρισματικά παιδιά. Αντιστοιχούν στο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού. Χαρακτηρίζονται από σύνθετο τρόπο σκέψης, ποικιλία ταλέντων, έντονη κριτική διάθεση, ιδιαίτερο χιούμορ, πολύ υψηλό δείκτη IQ και συχνά παρουσιάζουν συναισθηματική ανάπτυξη ξένη προς την ηλικία τους. Μερικά απ’ αυτά διαπρέπουν. Τα περισσότερα, όμως, δεν επιβραβεύονται ούτε από την οικογένεια ούτε από το εκπαιδευτικό σύστημα και μέχρι την εφηβεία σταματούν το σχολείο και περιθωριοποιούνται. Αντί να θεωρούνται ευλογία για την κοινωνία, εξοστρακίζονται ή εντάσσονται στη χορεία των χρυσών μετριοτήτων.

Χαμένα στην εκπαίδευση

«Ως χάρισμα ορίζεται η έμφυτη εξαιρετική ικανότητα. Για να χαρακτηριστεί ένα παιδί χαρισματικό, εκτός από υψηλό δείκτη νοημοσύνης, πρέπει να διαθέτει δημιουργικό τρόπο σκέψης, κλίση στην επιστήμη ή στην τέχνη, ηγετικές ικανότητες, συναισθηματική και ψυχική σταθερότητα και υγεία», εξηγεί η κυρία Λωρέττα Θωμαΐδου, επίκουρη καθηγήτρια αναπτυξιακής παιδιατρικής και επιστημονική υπεύθυνη στην αντίστοιχη μονάδα της Β’ παιδιατρικής κλινικής του νοσοκομείου Αγλαΐα Κυριακού. Το ταλέντο δεν προϋποθέτει απαραιτήτως υψηλή ευφυΐα, όπως και η υψηλή ευφυΐα δεν σημαίνει απαραιτήτως ύπαρξη χαρίσματος. Από την άλλη, ως δημιουργικότητα ορίζεται η ικανότητα να διακρίνεις, να συνδέεις και να γενικεύεις ασυνήθιστες έννοιες μέσα από αντισυμβατικές οδούς. Ομως πόσο μπορούμε εμείς -οι μέσης ευφυΐας γονείς, εκπαιδευτικοί και παρατηρητές- να αντιληφθούμε και να κατανοήσουμε τα χαρισματικά παιδιά ή να τα βοηθήσουμε να εξελιχθούν; Τα χαρισματικά παιδιά είναι μια ειδική και παραμελημένη ομάδα. Πολλές φορές -βεβαίως λανθασμένα- χαρακτηρίζονται υπερκινητικά, τεμπέλικα, αφηρημένα, ακόμη και νοητικώς καθυστερημένα.

Αν μιλήσουμε δε για την ελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα, ο νέος νόμος για την ειδική αγωγή (Ν. 3699/2008) περιλαμβάνει εδάφιο το οποίο αφορά τους μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και περιέχει μνεία για τα παιδιά εκείνα που έχουν μία ή περισσότερες νοητικές ικανότητες ή κλίσεις σε ασυνήθιστο επίπεδο για την ηλικία τους. Ωστόσο, στον νόμο δεν γίνεται σαφής λόγος για τις ικανότητες, τον τρόπο αξιολόγησης και τις ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες των μαθητών αυτής της κατηγορίας. Ετσι το μεγάλο ερώτημα, τόσο για τους γονείς όσο και για τους αρμόδιους φορείς, παραμένει: τα χαρισματικά παιδιά χρειάζονται ή όχι ειδικά σχολεία; Το ελληνικό σύστημα εκπαίδευσης είναι επικεντρωμένο στον συμβατικό τρόπο σκέψης και μάθησης, δηλαδή στη βήμα προς βήμα κατάρτιση της μεγάλης μάζας των παιδιών. «Αυτός ο τρόπος δεν ενδείκνυται για τα χαρισματικά παιδιά, γιατί δεν αντέχουν τις επαναλήψεις», λέει η κυρία Θωμαΐδου.

«Συχνά έρχονται στο τμήμα χαρισματικά παιδιά με διάγνωση ότι έχουν μαθησιακές δυσκολίες. Ομως είναι λάθος να ξεχωρίζουμε τα παιδιά. Πολλοί θεωρούν τα χαρισματικά παιδιά ως μια ελίτ. Προσωπικά θεωρώ ότι δεν βοηθούνται με πράξεις που τα περιθωριοποιούν. Το ζητούμενο είναι η ομαλή και αρμονική ενσωμάτωση στην κοινωνία, τόσο των ελλειμματικών όσο και των χαρισματικών παιδιών. Αυτή είναι η προσωπική μου θέση αλλά και η επίσημη θέση των ειδικών διεθνώς. Ο Αϊνστάιν πήγε σε ειδικό σχολείο;». Η ευαισθητοποίηση και η σωστή ενημέρωση των εκπαιδευτικών, ο εμπλουτισμός των σχολικών μαθημάτων με ειδικά προγράμματα και καινοφανή στοιχεία, η τοποθέτηση κάποιων παιδιών σε μεγαλύτερη τάξη (πρόγραμμα επιτάχυνσης) είναι όσα προσπαθούμε να κάνουμε και εδώ στην Ελλάδα. Στην πραγματικότητα, όμως, ελάχιστα παιδιά κατάφεραν να πάνε νωρίτερα στο δημοτικό, τα προγράμματα εμπλουτισμού ύλης εξαρτώνται από την ευαισθησία και το φιλότιμο του εκπαιδευτικού, στα προγράμματα καινοφανών στοιχείων υστερούμε ως χώρα. Ετσι, περίπου το 70% των χαρισματικών παιδιών καταλήγει να σταματάει το σχολείο στην εφηβεία, διότι δεν αντιμετωπίζεται σωστά.

Χαρισματικά και ανεπιθύμητα

Η κυρία Βάσω Ανδρούτσου, πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων Χαρισματικών και Ταλαντούχων Παιδιών, είναι μητέρα δύο αγοριών που αξιολογήθηκαν ως χαρισματικά από τους επίσημους φορείς. Σήμερα, οπότε τα παιδιά είναι στην εφηβεία και τα μεγάλα ζόρια έχουν περάσει, δέχθηκε να μιλήσει για την εμπειρία της: «Αν επιχειρούσα να περιγράψω την εμπειρία όλων μας, θα την όριζα ως Γολγοθά, τόσο σε σχέση με τα ενδογενή προβλήματα όσο και σε σχέση με τη στάση και τη συμπεριφορά των τρίτων. Οταν διαπιστώσαμε ότι τα παιδιά μας διαφοροποιούνταν από τα άλλα της ηλικίας τους, απευθυνθήκαμε σε διάφορους φορείς ζητώντας τη συνδρομή τους. Εισπράξαμε δριμύτατη κριτική και κακοηθέστατα σχόλια – κάποιος μάλιστα με αποκάλεσε «τρελοκαμπέρω»! Τα παιδιά υπέφεραν τα πάνδεινα στο σχολείο. Παρ’ όλο που είχαν εξαιρετική αντιληπτική ικανότητα, ποτέ δεν θεωρήθηκαν καλοί μαθητές. Ολη η μέχρι τώρα σχολική τους ζωή ταυτίστηκε με την άσχημη κριτική, την ποταπή αντιμετώπιση, τις θλιβερές υποδείξεις.

Αλλάξαμε τόσα σχολεία όσα σχεδόν τα σχολικά τους χρόνια. Στην αρχή ελπίζοντας ότι θα βρούμε το σχολείο που θα μπορούσε να ανταποκριθεί στις ανάγκες τους. Μετά το σχολείο όπου τα παιδιά θα αποτελούσαν ελάσσονα στόχο. Σήμερα ο Νικόλας είναι 17 ετών και λέει ότι «κάηκε στη διαδρομή». Φτάνοντας στην εφηβεία, όπου το αίσθημα του ανήκειν είναι πολύ επιτακτικό, θυσίασε την αληθινή του φύση για να ενταχθεί στην ομάδα των χρονολογικά συνομηλίκων του και χειροτέρεψε τις σχολικές επιδόσεις του. Ετσι το μέλλον του είναι πια αβέβαιο. Ενώ, υπό άλλες εκπαιδευτικές συνθήκες, θα προδιαγραφόταν λαμπρό. Από την άλλη, ο Αναστάσιος, 15 ετών σήμερα, ο οποίος φοιτά στη Γ΄ λυκείου ύστερα από επιτάχυνση, δείχνει να έχασε τα εσωτερικά του κίνητρα. Δοκιμάζεται από το σύνδρομο της ανίας και των ανύπαρκτων προκλήσεων. Τελικά η περίπτωση των γιων μου αποδεικνύει την ακαταλληλότητα του συστήματος σε ό,τι αφορά την εκπαίδευση χαρισματικών παιδιών και δείχνει την αδιαφορία και την ανικανότητα με τις οποίες η πολιτεία στέκεται μπροστά στην απώλεια εξαιρετικών μυαλών».

Οδηγίες προς γονείς

Τα χαρισματικά παιδιά είναι μια ακόμη κατηγορία με ειδικές ανάγκες σε εκπαιδευτικό, συναισθηματικό και ψυχολογικό επίπεδο. Τα χαρακτηρίζει η ασύγχρονη ανάπτυξη των γνωστικών τους ικανοτήτων σε σχέση με τις συναισθηματικές. Βιώνουν απίστευτη μοναξιά και άγχος και γι’ αυτό συχνά δραπετεύουν σε έναν φανταστικό κόσμο. Δεν κινδυνεύουν από τις υψηλές ικανότητές τους αλλά από την παρεμπόδιση της εκδήλωσής τους. Πάντως, επειδή οι ικανότητες αυτές είναι έμφυτες και ισχυρές, αν καταπιεστούν μπορεί να εξελιχθούν ακόμη και σε διαταραχές. Για τους γονείς τα παιδιά είναι αντικείμενα υπερηφάνειας και θαυμασμού. Επίσης, αποτελούν πηγή φόβου, αγωνίας και μοναξιάς. Τα χαρισματικά παιδιά είναι όμως εξαιρετικές περιπτώσεις ατόμων και δεν πρέπει να αποπροσανατολίζονται ούτε λόγω γονεϊκού φόβου ούτε εξαιτίας γονεϊκής φορτικότητας. Αν για κάποιο λόγο νιώθετε λοιπόν ότι έρχεστε σε επαφή με ένα χαρισματικό παιδί, πρέπει να κατανοήσετε ότι η ψυχική του ισορροπία εξαρτάται πρωτίστως από την κάλυψη των συναισθηματικών του αναγκών. Ετσι, όσο ασυνήθιστες ή παράξενες κι αν είναι οι ερωτήσεις του παιδιού σας, μην το απομακρύνετε από αυτή την κατεύθυνση. Η αποθάρρυνση το διαταράσσει συναισθηματικά και ψυχικά. Η υπερενθάρρυνση, από την άλλη πλευρά, μπορεί εξίσου να βλάψει το παιδί, να το εγκλωβίσει στο πλαίσιο των δικών σας προσδοκιών. Με άλλα λόγια, σωστή αντιμετώπιση ενός τέτοιου παιδιού σημαίνει αποδοχή, κατανόηση, ευαισθησία και ευελιξία. Στο χαρισματικό παιδί δεν λες τι να κάνει. Απλώς το ακολουθείς.

Άρθρο της Κ. Χτενέλη στη Γυναίκα