Οι ανιχνευτές κίνησης και οι ονλάιν κοινότητες παιχνιδιών βρίσκονται στο επίκεντρο του Συνεδρίου των Δημιουργών Βιντεοπαιχνιδιών, που διεξάγεται στο Σαν Φρανσίσκο της Καλιφόρνια, και συγκεντρώνει κάθε χρόνο σχεδιαστές, προγραμματιστές και στελέχη εταιρειών λογισμικού απ’ όλον τον κόσμο. Tα βλέμματα έκλεψε η παρουσίαση ενός νέου χειριστηρίου του Playstation 3 από τη Sony. Μέσω του νέου εξαρτήματος, και μίας ειδικής κάμερας, η παιχνιδομηχανή θα μπορεί πλέον να ανιχνεύει και να ανταποκρίνεται στις κινήσεις του χρήστη, κάνοντας το παιχνίδι ακόμη πιο ρεαλιστικό.
Η Sony επέδειξε πολλά παιχνίδια που χρησιμοποιούν το νέο σύστημα, το οποίο έρχεται να ανταγωνιστεί το δημοφιλές Wii της Nitendo, που ήδη χρησιμοποιεί σύστημα ανίχνευσης κίνησης. Ανάμεσα στα παιχνίδια που παρουσιάστηκαν με τον νέο διαδραστικό τρόπο ήταν το «Motion Fighter,» το «TV Superstars» και το «Sports Champions» .
«Οι δημιουγοί παιχνιδιών δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει τις δυνατότητες που τους δίνει η νέα συσκευή», είπε στο Associated Press ο τεχνολογικός αναλυτής Σκοτ Στάινμπεργκ. «Αυτή τη στιγμή βλέπουμε μόνο κάποιες πρώιμες δυνατότητες».
Πάντως, στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος βρέθηκε το λεγόμενο «social gaming», τα διαδικτυακά παιχνίδια που επιτρέπουν τη συμμετοχή πολλών χρηστών, μέσω ιντερνετικών κοινοτήτων, όπως το Facebook. Η τεράστια επιτυχία των παιχνιδιών «FarmVille» και «Mafia Wars» στρέφει τη βιομηχανία των βιντεοπαιχνιδιών σε τέτοιου είδους «εύχρηστες» και «πολυ-συμμετοχικές» εφαρμογές.
Στα highlights του συνεδρίου συγκαταλέγεται και το Virtusphere, μία τεράστια σφαίρα εικονικής πραγματικότητας που επιτρέπει στον χρήστη που περπατά μέσα της να ελέγχει τον ήρωα του παιχνιδιού, ενώ συνωστισμός επικράτησε και στο περίπτερο όπου παρουσιαζόταν το Power Gig, το νέο παιχνίδι «μουσικής εξομοίωσης».
Ευφάνταστος ο τίτλος που διάλεξε ο σύνδεσμος φιλολόγων Αργολίδας για να προσκαλέσει τους συναδέλφους να ασχοληθούν με την τεχνολογική λαίλαπα που ενσκήπτει στα σχολεία μας.
Ο δικτυακός τόπος μας καλεί να μοιραστούμε εμπειρίες, να μάθουμε ο ένας από τον άλλον, ενσωματώνοντας τη χρήση των νέων τεχνολογιών στο “μάθημά” μας ώστε στη συνέχεια ο καθένας από εμάς να μπορεί να χρησιμοποιήσει τα εργαλεία αυτά στο σχολείο του, στο καθημερινό του μάθημα.
H Βίλλυ είναι 15 ετών, μαθήτρια της Α΄ τάξης Λυκείου. Είναι μελαχρινή, με καστανά μάτια, ύψος 1,74 μ., μένει στο Μαρούσι και τα τελευταία τρία χρόνια παρακολουθεί μαθήματα χορού. Στις ελεύθερες ώρες της ανοίγει τον υπολογιστή στο δωμάτιό της και κάνει chat με συνομήλικούς της και όχι μόνο.
Η Βίλλυ όμως δεν είναι αληθινό πρόσωπο. «ΤΑ ΝΕΑ» υποδύθηκαν την ανήλικη Βίλλυ, προκειμένου να σερφάρουν στο Ίντερνετ και να συνομιλήσουν σε δύο από τα μεγαλύτερα chat rooms. Δεν ήταν όμως το μοναδικό προφίλ που δημιούργησαν. Παράλληλα με τη 15χρονη, άρχισαν να μιλούν στο Ίντερνετ παριστάνοντας τον 28χρονο Άλεξ. Αυτό που διαπιστώθηκε, έπειτα από πέντε ημέρες παρουσίας των δύο «προσώπων», είναι πως οι ενήλικοι χρήστες των chat rooms ήταν ιδιαίτερα επιθετικοί, όταν η ανήλικη συνομιλήτρια συνέχιζε τη συζήτηση παρά το σεξουαλικό περιεχόμενό της. Αντίθετα, τα παιδιά που έκαναν chat σταματούσαν απότομα κάθε συνομιλία, τη στιγμή που ο ενήλικας χρήστης προχωρούσε σε άσεμνες ερωτήσεις.
Την περασμένη Τρίτη, μέσα σε μόλις 20 λεπτά από την εγγραφή της σε ένα από τα δημοφιλέστερα chat rooms, η Βίλλυ συνομιλούσε ιντερνετικά ήδη με τρεις ενήλικους χρήστες, ηλικίας από 23 έως 35 ετών. Στην πενθήμερη έρευνα, «ΤΑ ΝΕΑ», με το προφίλ της ανήλικης, έκαναν chat με 10 χρήστες άνω των 23 ετών. Η πρώτη ερώτησή τους; Φυσικά, η ηλικία της μαθήτριας. Ακόμη κι όταν όμως μάθαιναν ότι συνομιλούσαν με 15χρονη, συνέχιζαν κάνοντας ερωτήσεις που την έκαναν να νιώθει άβολα.
Πρώτος άρχισε ο Δημήτρης, φοιτητής- κατά δήλωσή του- Φιλολογίας, ο οποίος όταν έμαθε ότι η μαθήτρια κάνει χορό σχολίασε: «Πρέπει να έχεις ωραίο σώμα». Δεν σταμάτησε όμως εκεί, αλλά ζήτησε από τη συνομιλήτριά του να του πει τι ρούχα και εσώρουχα φοράει. Πολύ γρήγορα οι ερωτήσεις είχαν μόνο σεξουαλικό περιεχόμενο, αφού ο ενήλικος απαιτούσε από τη Βίλλυ να του περιγράψει την εμφάνισή της και να του επισημάνει τα δυνατά σημεία του σώματός της. Αυτή η διαδικτυακή συνομιλία κράτησε δύο ημέρες, αφού και την Τετάρτη το απόγευμα, όταν το προφίλ της ανήλικης ήταν online, ο ίδιος θέλησε να συνεχίσει τη συζήτηση εκεί που την είχε αφήσει το προηγούμενο βράδυ. Οι απαντήσεις της ανήλικης παρ΄ όλα αυτά ήταν κοφτές και μετρημένες, επισημαίνοντας συνεχώς στον 23χρονο ότι είναι μικρή για τέτοιες συζητήσεις, ωστόσο η απάντηση που έπαιρνε ήταν μονίμως η ίδια: «Μην ντρέπεσαι».
«Μελαχρινός, με πράσινα μάτια, 69 κιλά και ύψος 1,74 μέτρα» είναι η περιγραφή που έδωσε για τον εαυτό του ένας 23χρονος φοιτητής. Ο ίδιος από την άλλη θέλησε να μάθει για το δυνατό σημείο της ανήλικης κι αν έχει αγόρι, ενώ δεν δίστασε να ζητήσει, και μάλιστα επίμονα, φωτογραφία της.
Υπήρχαν κι εκείνοι οι χρήστες, οι οποίοι ήταν αρκετά φιλικοί και μάλιστα δεν δίσταζαν να συμβουλέψουν την μαθήτρια ότι ένας τέτοιος χώρος δεν ήταν ο πλέον κατάλληλος για παιδιά της ηλικίας της.
Το Facebook, η παγκόσμια social networking αυτοκρατορία με τους περισσότερους από 400 εκατ. εγγεγραμμένους υπηκόους, μπορεί να είναι η μεγαλύτερη και δημοφιλέστερη υπηρεσία κοινωνικής δικτύωσης εκεί έξω, ωστόσο δεν είναι η μόνη.
Εν έτει 2010 υπάρχουν ανά τον κόσμο κυριολεκτικά χιλιάδες εθνικά social networks. Οπως ο Οδυσσέας, έτσι και αυτά προσπαθούν να μην αφήσουν το «πλήρωμά» τους να παρασυρθεί από τις «σειρήνες» του κυρίαρχου (και ως εκ τούτου, εξαιρετικά δελεαστικού) «φατσοβιβλίου».
Αλλα τα καταφέρνουν (κάποια μάλιστα όπως το ολλανδικό Hyves και το γαλλικό Skyrock έχουν βρει τη συνταγή της κερδοφορίας την ώρα που το κατά πολύ μεγαλύτερο Facebook ακόμη την ψάχνει) κι άλλα όχι. Ωστόσο, όλα μετράνε απώλειες από την επέλαση του Μαρκ Ζούκενμπεργκ και της παρέας του.
Παρόμοια η κατάσταση και στη χώρα μας όπου παρά την πρόσφατη μαζική μετοίκηση κυβερνοναυτών στο μητροπολιτικό κέντρο του Facebook (ενδεικτικά, από περίπου 410.000 χρήστες που είχε αυτό στην Ελλάδα τον Μάη του 2008, σήμερα έχει σχεδόν 2,5 εκατ.), δεκάδες είναι τα ελληνικά κοινωνικά δίκτυα που είναι ακόμη ζωντανά στην εγχώρια «ύπαιθρο» του παγκόσμιου ιστού.
Μεταξύ αυτών ξεχωρίζει το Me.gr, μια υπηρεσία με καθαρό interface (για τα ελληνικά δεδομένα), στον ιστοχώρο της οποίας οι χρήστες δύνανται να επικοινωνούν μεταξύ τους (forum, mail, blog, shoutbox, chat), να προσθέτουν οπτικοακουστικό υλικό (φωτογραφίες και βίντεο), να γίνονται fans των αναρτήσεων άλλων μελών της και να τοποθετούνται γεωγραφικά πάνω στον χάρτη («η θέση μου»).
Eικονικός κόσμος Επιπλέον, το Me.gr διατηρεί τον δικό του εικονικό κόσμο, τον επονομαζόμενο «Me World», στην τρισδιάστατη επικράτεια του οποίου μπορεί να κινείται ο κάθε κυβερνοναύτης υπό μορφή avatar.
O γλωσσολόγος Βίλεμ Φλούσερ έγραψε κάποτε ότι στην εποχή μας συντελείται ένα άλμα από την ιστορική, αξιολογική, πολιτική συνείδηση, σε μια συνείδηση κυβερνητική, παιγνιώδη. Εως σήμερα η σκέψη συνδεόταν απολύτως με τη γραφή και ως εκ τούτου με την ομιλία, παρατηρούσε· όμως, το μέλλον μάλλον θα αναιρέσει τη διαπλοκή μεταξύ ομιλίας και στοχασμού. Η σκέψη θα χειραφετηθεί από την ομιλία και άλλα, μη γλωσσικά είδη σκέψης (μαθηματικά και εξεικονιστικά, πιθανόν και άλλα εντελώς νέα) θα γνωρίσουν μιαν ώς τώρα αδιανόητη ανάπτυξη. Ωστόσο, η ομιλία δεν θα ξεπεραστεί· αντίθετα, η αποκομμένη πια από τη σκέψη γλώσσα θα πλημμυρίσει τα πάντα. Καθώς τα φίλτρα της αναγκαιότητας του νοήματος που ώς τώρα κοσκίνιζαν τη γλώσσα θα αποσυρθούν, εκείνη θα φουντώσει, θα εκβαρβαριστεί, θα εξαγριωθεί. Ακατάσχετη φλυαρία, κενολογία, ασυναρτησία θα κατακλύσουν τα δίκτυα – ένας γλωσσικός χείμαρρος που απλώς θα κυλάει αδιαφοροποίητος, ως περιρρέων θόρυβος, ένας βόμβος στην αδιάλειπτη συνέχεια του οποίου δεν θα ξεχωρίζει κανείς καν τις λέξεις, πόσω μάλλον τα νοήματα.
Ανακάλεσα τον Φλούσερ διαβάζοντας μιαν από τις πολλές και πάντα ενδιαφέρουσες επιφυλλίδες του The New Republic: θέμα της ήταν η καινούργια πραγματικότητα που επιβάλλει στη γραφή το Web και υπογραφόταν από τον υπεύθυνο για τις φιλολογικές σελίδες του περιοδικού, Λέον Βάιζελτάιερ. Κι εκεί, διαπιστώνοντας πόσο απεγνωσμένα εξαρτάται το Διαδίκτυο από το «περιεχόμενο» -αυτή την άψυχη επιχειρησιακή λέξη που χρησιμοποιούμε σήμερα όταν μιλάμε για τις λέξεις και τις ιδέες- ο Βάιζελτάιερ περιέγραφε τη θεμελιώδη αντίφαση που ενοικεί στον πυρήνα της νέας επικοινωνιακής μας συνθήκης: δίψα για κείμενα και ταυτόχρονα απαξίωσή τους· αναζήτηση γραφιάδων και συνάμα προλεταριοποίησή τους.
Πληθωρισμός λέξεων, «εκδημοκρατισμός» του γράφειν, υπέρτατη αυτονομία του blogging, ελευθερία «αυτοδημοσίευσης»: ποιος χρειάζεται την εφημερίδα όταν μπορεί να κοινωνήσει σκέψεις και αισθήματα εδώ και τώρα, όταν μπορεί αδιαμεσολάβητα και δωρεάν να ανοιχτεί στον κόσμο; Κι όμως, σημειώνει ο επιφυλλιδογράφος, τα ερωτικά τραγούδια που υμνούν το Διαδίκτυο παραβλέπουν μια σημαντική του παράμετρο: τις οικονομικές και επαγγελματικές συνέπειες της φτηνής εντροπίας του Web. Το Διαδίκτυο είναι η επικράτεια του «δωρεάν» – κι αυτό το δωρεάν δεν αφορά μόνο την πρόσβαση, αλλά κυρίως τη συμμετοχή των γραφιάδων στη δημιουργία διαδικτυακού «περιεχομένου». «Αναρωτιέμαι», γράφει ο Βάιζελτάιερ, «αν όσοι βρίσκονται έξω από τα πολιορκημένα τείχη του επαγγέλματος κατανοούν πόσο ελάχιστα κερδίζουν όσοι συνεργάζονται με τα websites. Τα ποσά είναι σκανδαλώδη, όταν δεν είναι εντελώς ανύπαρκτα». Και εδώ συναντιέται με έναν άλλο δημοσιογράφο, τον James Rainey των Times του Λος Αντζελες, που έγραφε πρόσφατα στη στήλη του: «Αυτό που εξαφανίζεται, στην πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, είναι η ώς τώρα παγιωμένη αντίληψη ότι το γράψιμο είναι επάγγελμα ή τουλάχιστον μια εξειδικευμένη τέχνη, μια “μαστορική” που απαιτεί όχι μόνο λεκτική, αλλά και υλική ανταμοιβή».
Στην επικράτεια του «τζάμπα» η γραφή χάνει την τελεστικότητα, το νόημά της· χάνει ακόμα την ικανότητα να αυτοελέγχεται, να αυτοπεριορίζεται, να αυτολογοδοτεί. Αν ο καθένας γράφει ό, τι θέλει, αν μαστορική και αδεξιότητα εξισώνονται, αν ο επαγγελματισμός μηδενίζεται και κάθε είδος γραφής είναι αντικαταστάσιμο, αν, τέλος, ο λήρος εκτοπίζει τον λόγο, η ψηφιακή επανάσταση υφαίνει νέα δεσμά. Στον χώρο της κυβερνητικά πηδαλιουχούμενης παραγωγής και διανομής πληροφοριών, ο νέος προλετάριος είναι ο επαγγελματίας γραφιάς.
Ενα αδιαφανές πέπλο, πάντως, καλύπτει το πώς δαπανήθηκαν τα 44 δισ. ευρώ των ευρωπαϊκών πόρων που εισέρρευσαν στην Ελλάδα τα τελευταία 20 χρόνια (πήραμε 7,5 δισ. από το Α΄ ΚΠΣ, 14,2 δισ. από το Β΄ ΚΠΣ και τελικώς 22,6 δισ. –με την αφαίρεση προστίμων– από το Γ΄ ΚΠΣ). Λογιστικές αλχημείες για μείωση του προϋπολογισμού, μεταφορά έργων με στόχο την εικονική αύξηση της απορρόφησης, έργα ημιτελή ή «φαντάσματα» που έκαναν πλούσιους τους αετονύχηδες υπευθύνους τους, έργα κατακερματισμένα για να φουσκώνει ο λογαριασμός, έργα για την εξυπηρέτηση τοπικών συμφερόντων…
Σύμφωνα με μελέτη της Ευρωπαϊκή Επιτροπής (Μάιος 2009) για την αξιοποίηση του Γ΄ ΚΠΣ, η χώρα μας εισέπραξε ανά κάτοικο τα περισσότερα κοινοτικά κονδύλια. Το αυτό επιβεβαίωσε έκθεση της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, με την παρατήρηση ότι ουδείς γνωρίζει πού κατευθύνθηκαν αυτά τα κονδύλια, αφού οι ελληνικές περιφέρειες εμφανίζονται ανάμεσα στις 30 πιο καλοπληρωμένες και ταυτόχρονα με τη μεγαλύτερη απώλεια σύγκλισης με την Ε. Ε. Αντί τα εισοδήματα των επιχειρήσεων και των πολιτών να αυξηθούν, μειώθηκαν.
Ο Ντάνιελ Χίγκινς είχε γίνει εξαιρετικά δημοφιλής. Σύμφωνα με τις αμερικανικές αρχές, κέρδισε εκατοντάδες χιλιάδες δολάρια βοηθώντας 120 άτομα από τη Σαουδική Αραβία, το Λίβανο, το Κουβέιτ, την Τουρκία και το Κατάρ να διατηρήσουν τις βίζες σπουδαστών που είχαν στην κατοχή τους. Ταυτόχρονα εκείνος είχε την ευκαιρία να αποκτήσει γνώσεις σε διάφορους τομείς.
Αυτή είναι η ιστορία του 46χρονου Χίγκινς, ο οποίος αφιέρωσε 7 χρόνια σπουδάζοντας σε κολέγια. Από το 2002 ως το 2009, παρακολούθησε 10 διαφορετικά σχολεία στη Νότια Καλιφόρνια σπουδάζοντας Κοινωνιολογία, Μάρκετινγκ, Αγγλικά, Διοίκηση Επιχειρήσεων και Μαθηματικά. Γι’αυτό τον πλήρωναν δεκάδες ξένοι σπουδαστές- όλοι από τη Μέση Ανατολή. Έτσι λοιπόν ο Χίγκινς, πήγαινε στα σχολεία, παρακολουθούσε τα μαθήματα και έγραφε εξετάσεις και διαγωνίσματα αντί 1.000-1.500 δολαρίων. Για παράδειγμα, όταν έγραφε εξετάσεις, αμειβόταν με 1.500 δολάρια και για τα μαθήματα της Αγγλικής Λογοτεχνίας έπαιρνε περίπου 1.000.
Μάλιστα, ήταν τόσο καλός σε αυτό που έκανε και περιζήτητος που, σύμφωνα με τις αμερικανικές αρχές, προσέλαβε και προσωπικό για να τον βοηθά. Μεταξύ αυτών ήταν και μια ξανθιά γυναίκα η οποία υποδυόταν τον άνδρα από κάποια χώρα της Μέσης Ανατολής.
«Imagine the City». Πρόκειται για την ιδέα μιας ομάδας νέων ανθρώπων που έχει να κάνει με το πώς θα κάνουμε τις πόλεις μας λίγο ομορφότερες. Λίγο πιο ανθρώπινες. Για τους εμπνευστές, όπως λένε ξεχωριστά, η ιδέα αυτή είναι: Πίστη, Ελευθερία, Σύνδεση, Οραματισμός, Κοινότητα, Αλλαγή, Επικοινωνία, Μονόδρομος και Συλλογικότητα. Ολοι τους όμως μαζί λένε: «Imagine the City».
Η ιδέα του «Imagine the City» -που ήδη βρίσκεται σε λειτουργία- είναι απλή. Αρχικά υιοθετούνται κάποιες πόλεις. Για την ώρα έχουν υιοθετηθεί πιλοτικά η Βέροια, το Ηράκλειο και η Χαλκίδα με «φιλοδοξία να αναπτυχθεί ως θεσμός που θα πλαισιώσει σταδιακά το σύνολο των ελληνικών πόλεων». Οι κάτοικοι των υιοθετημένων πόλεων μπορούν να αναδεικνύουν όλες τις δυσάρεστα άσχημες τοποθεσίες που βρίσκονται εκεί, είτε αυτές παρουσιάζουν εγκατάλειψη ή έχουν περιθώρια αισθητικής και λειτουργικής ανάπλασης. Ολο το υλικό από τους κατοίκους (φωτογραφίες, σχέδια, πληροφορίες, σχόλια) αναρτάται στην ηλεκτρονική πλατφόρμα του «Imagine the City». Μετέπειτα, όπως λέει και η διακήρυξή τους, σκοπός είναι αυτή η πλατφόρμα να λειτουργήσει ως μια «δεξαμενή σκέψης» μέσα από την οποία θα μπορούν φοιτητές, καθηγητές και επαγγελματίες να αντλούν έτοιμο υλικό προς ανάλυση ή μελέτη στο πλαίσιο των εργασιών τους στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας. «Οι μελέτες εκπονούνται στο πλαίσιο μαθημάτων και διπλωματικών εργασιών σχολών δημόσιας ή ιδιωτικής εκπαίδευσης με αντικείμενο σπουδών Αρχιτεκτονικής – Διακόσμησης – Σχεδιασμού – Κάλων Τεχνών, καθώς επίσης και από κάθε ατομική ή ομαδική πρωτοβουλία επαγγελματιών ή καλλιτεχνών των σχετικών κλάδων». Τέλος, σε κάθε υιοθετημένη πόλη θα παρουσιάζονται σε έκθεση όλες οι προτάσεις, ιδέες και μελέτες ανάπλασης. Απώτερος σκοπός είναι να «ευαισθητοποιηθεί» κάποιος δήμος και να υλοποιήσει κάποιες από αυτές τις ιδέες, που οι ίδιοι οι κάτοικοί του έχουν προτείνει.
Τι σημαίνει ελληνικότητα σήμερα; Κινδυνεύει από την παγκοσμιοποίηση; Ενόψει της εθνικής επετείου, δέκα νέοι δημιουργοί από τους χώρους της μουσικής, του θεάτρου, της λογοτεχνίας, των εικαστικών και της αρχιτεκτονικής μιλούν γι αυτόν τον παρεξηγημένο όρο, καθώς και για τα στοιχεία της ελληνικής κουλτούρας που αφομοιώνουν ή απορρίπτουν με τη δουλειά τους.
Oλο και μικρότερης ηλικίας μαθητές αποφασίζουν να μην κατέβουν με το τμήμα του σχολείου τους στην παρέλαση. Το… έργο, κατά την έκφραση που χρησιμοποιούν στη δική τους αργκό, τους θυμίζει άλλες εποχές, δεν καταλαβαίνουν τη σκοπιμότητα που υπηρετεί, εν ολίγοις δεν τους λέει τίποτε. « Εδώοι περισσότεροι μαθητές,ακόμη και όσοι παρελαύνουνπερήφανα, δεν γνωρίζουντι συνέβητην 25η Μαρτίου του 1821, που εορτάζουμε την ερχόμενηΠέμπτη, ή την 28η Οκτωβρίου του 1940», λέει ο Δημήτρης Νικολαΐδης, πρωτοετής φοιτητής σήμερα, ο οποίος έκανε την πρώτη και τελευταία του παρέλαση πριν από… κάμποσα χρόνια, στην Γ΄ Δημοτικού!
Η εθνική εορτή πλησιάζει και η συζήτηση φουντώνει στα σχολεία της χώρας. Κάποτε ήταν οι αλλοδαποί μαθητές-σημαιοφόροι. Σήμερα πυκνώνουν οι πιτσιρικάδες που δεν επιθυμούν να συμμετέχουν στην παρέλαση, ανοίγοντας ξανά την κουβέντα για το θέμα. Οι… αρνητές έχουν πλέον «συμμάχους» σε αυτή την απόφαση τους γονείς τους, οι οποίοι τους υποστηρίζουν χωρίς δεύτερη σκέψη: «Εχουν κρίσηγια να αποφασίζουν μόνα τους αν θα πάρουν μέρος ή όχι στις παρελάσεις» λένε οι περισσότεροι, όπως η μητέρα της Χρύσας και του Ιάσονα.
Ο μεγάλος «ασθενής» της εκπαίδευσης είναι το τεχνικό κομμάτι της, που συρρικνώνεται ολοένα και περισσότερο αφού μειώνεται το ενδιαφέρον των μαθητών. Τα τεχνικά εκπαιδευτήρια «στήνονται» πρόχειρα, χωρίς υποδομή και αλλάζουν συχνά όνομα, αλλά το επίπεδο εκπαίδευσης παραμένει πάντοτε χαμηλό.
Η ραγδαία εξάπλωση των νέων τεχνολογιών από τη μία πλευρά και οι συνεχείς απόπειρες των εκάστοτε υπουργών Παιδείας για εκσυγχρονισμό και αναβάθμιση της τεχνολογικής εκπαίδευσης, δεν έφεραν το αυτονόητο: την προσέλκυση μαθητών στα τεχνικά σχολεία.
Οι αριθμοί δείχνουν ότι μειώνονται συνεχώς οι μαθητές της τεχνικής εκπαίδευσης και χειροτερεύει η αναλογία των μαθητών τεχνικών λυκείων σε σχέση με τα γενικά.
Ο καθηγητής Στρ. Στρατηγάκης, που μελέτησε το θέμα, επισημαίνει ότι «ενώ το 2001 το ποσοστό των μαθητών στα τεχνικά εκπαιδευτήρια, όπως λέγονταν τότε, ήταν το 41,39% του μαθητικού πληθυσμού των λυκείων, το 2006-7 μειώθηκε στο 32,37% και το 2008-9 στο 30,7%. Η έλλειψη μαθητών έχει φέρει σε αδιέξοδο τους καθηγητές των τεχνικών ειδικοτήτων, που μη έχοντας μαθητές, δεν έχουν και αντικείμενο εργασίας».
Δύο μεγάλα αφιερώματα ετοιμάζει για το 2010 το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου. Στον Στρατή Τσίρκα (1911 – 1980) για τα τριάντα χρόνια από τον θάνατό του και στον Νίκο Καββαδία (1910 – 1975) για τα εκατό από τη γέννησή του.
Για τον Στρατή Τσίρκα έχει αναρτηθεί ιστότοπος (www.tsirkas.ekevi.gr), με πλήρη παρουσίαση της ζωής και του έργου του: χρονολόγιο, εργογραφία, βιβλιογραφία και επιλογή κριτικών για τις «Ακυβέρνητες Πολιτείες». Παράλληλα, ετοιμάστηκε ο βιβλιογραφικός κατάλογος της «Βιβλιοθήκης Τσίρκα», η οποία δωρήθηκε από τη σύζυγο του συγγραφέα Αντιγόνη Χατζηανδρέα, στο ΕΚΕΒΙ, το 1998. Κατά τη διάρκεια της χρονιάς θα γίνουν εκδηλώσεις για τον μεγάλο Αιγυπτιώτη σε σχολεία, στο πλαίσιο του προγράμματος «Συγγραφείς και εικονογράφοι στα σχολεία».
Στον Νίκο Καββαδία θα είναι αφιερωμένη η φετινή Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης, 21η Μαρτίου. Η καθιερωμένη ετήσια καμπάνια ποίησης του Κέντρου, με εικονογραφημένους στίχους, θα είναι αφιερωμένη στον «Μαραμπού». Οι στίχοι του θα ταξιδέψουν σ’ όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Ιστότοπος ετοιμάζεται και για τον Καββαδία (www.kavadias.ekebi.gr), με χρονολόγιο, εργογραφία, βιβλιογραφία και επιλογή κριτικών. Ακόμη, έχει ετοιμαστεί ημερίδα αφιερωμένη σ’ αυτόν, σε συνεργασία με τις εκδόσεις «Αγρα», με Ελληνες και ξένους ομιλητές. Η ποίηση του Καββαδία θα φτάσει κι αυτή στα σχολεία.
«Κρυφό σχολειό» δεν υπήρξε ποτέ. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της οθωμανικής περιόδου δίδασκαν, πράγματι, παπάδες. Από τα τέλη του 18ου αιώνα αρχίζουν και διδάσκουν και μη ιερωμένοι- κάποιοι έμπαιναν στην τάξη με κοστούμι, άλλοι πετούσαν τα ράσα. Από το 1818 εφαρμόζεται η αλληλοδιδακτική μέθοδος- ο καλός μαθητής δίδασκε τους νεώτερους.
● Ο Παλαιών Πατρών Γερμανός δεν βρισκόταν στην Αγία Λαύρα την 25η Μαρτίου και δεν ευλόγησε λάβαρο. Βρισκόταν στην Πάτρα όπου, στην πλ. Αγίου Γεωργίου (λέει ο Σπυρίδων Τρικούπης), «διέταξε και έστησαν σταυρόν».
● Ο ορισμός ως αφετηρία της Επανάστασης της 25ης Μαρτίου 1821 είναι μέρος μιας αφήγησης που ενέχει από τη μεριά της Εκκλησίας τον συμβολισμό του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου. Στην πραγματικότητα, όλο τον Μάρτιο οι ελληνοτουρκικές συγκρούσεις στην Πελοπόννησο ήταν καθημερινές.
● Στρατιωτικά, η Ελλάδα ηττήθηκε κατά κράτος. Στα τέλη του 1827 ο Ιμπραήμ ήλεγχε την Πελοπόννησο και ο Κιουταχής τη Στερεά. Ο Γάλλος στρατηγός Μαιζόν έδιωξε από την Πελοπόννησο τον Ιμπραήμ.
Aνοικτή επιστολή προς την υπουργό Παιδείας του Γιάννη Παλλήκαρη, πρύτανη του Πανεπιστημίου Κρήτης. Δημοσιεύτηκε στα Νέα
Αξιότιμη κυρία υπουργέ, Στο παλιό σχολείο της δεκαετίας του ΄60, το πρώτο πράγμα που μας έμαθαν οι δάσκαλοι ήταν ότι ένα κλαδί το σπας εύκολα, ένα δεμάτι όμως δεν μπορείς ούτε καν να το λυγίσεις. Αυτό αποτελούσε την πιο βιωματική προσέγγιση της κοινωνικής συνοχής.
Η διάλυση του κοινωνικού ιστού που βιώνουμε παγκοσμίως στις μέρες μας σε συνδυασμό με τα εξαιρετικά δύσκολα οικονομικά δεδομένα της χώρας, «ξυπνάνε» μέσα μας περισσότερο το ζώο παρά τον άνθρωπο. Ο αγώνας για την επιβίωση μετατρέπει πλέον την πολυσυζητημένη υγιή ανταγωνιστικότητα σε αλληλοσπαραγμό. Σήμερα, περπατώντας στους δρόμους συναντάς μια κοινωνία όχι μόνο θλιμμένων αλλά κυρίως θυμωμένων πολιτών. Συνακόλουθη αυτής της στρεβλής ανταγωνιστικότητας στον βωμό της επιβίωσης είναι η περιθωριοποίηση ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων, η απομόνωση των κοινωνιών της περιφέρειας και η αύξηση της παραβατικότητας.
Βεβαίως, τη χαμένη κοινωνική συνοχή δεν την αποκαθιστάς με τρόπους μαγικούς αλλά την καλλιεργείς μέσα από τον πολιτισμό, την οικογένεια αλλά και τα σχολείο, και βέβαια την υπηρετείς μέσα από τη στάση ζωής σου.
Εν αρχή λοιπόν η παιδεία, όχι μόνο η βιωματική αλλά και αυτή που αναγγείλατε με τον θεσμικό σας ρόλο, των σχολείων χωρίς «τοίχους»… Στην Κρήτη εδώ και δύο χρόνια ξεκίνησε και πορεύεται με θέρμη το Πανεπιστήμιο των Ορέων. Πρόκειται για ένα ολιστικό σχολείο, ένα πανεπιστήμιο χωρίς αίθουσες και αμφιθέατρα, το οποίο χαιρετίζει τα σχολεία χωρίς «τοίχους», όπως έγραψαν πολλά ΜΜΕ. Σχολεία όχι βέβαια μόνο στην ηλεκτρονική τους μορφή (δεδομένου ότι ένα πρόγραμμα που υποβάλαμε είναι τα «ψηφιακά καφενεία») αλλά κυρίως σχολεία χωρίς «διαχωριστικούς τοίχους» ανάμεσα σε μαθητές που προέρχονται από διαφορετικά κοινωνικά μοντέλα, με εντελώς διαφορετικές αναφορές και προσλαμβάνουσες.
Προς την κατεύθυνση αυτή και χαιρετίζοντας την προσπάθεια αυτή του υπουργείου Παιδείας, «σαν έτοιμοι από καιρό» προτείνομε:
1. Σε άμεσο πειραματικό στάδιο, ώρες αλληλοδιδασκαλίας μεταξύ μαθητών διαφορετικών κοινοτήτων σε «σχολεία της κοινωνικής προσέγγισης», υπό την εποπτεία ειδικών διδασκάλων- ψυχολόγων, σε μια προσπάθεια να γνωρίσουν και να συν-βιώσουν οι μαθητές μέσα στην τάξη και σε μικρή ηλικία με τα παιδιά μιας άλλης κοινωνίας, με τα οποία θα κληθούν από κοινού να αποτελέσουν αύριο τον κοινωνικό ιστό αυτής της χώρας. Η πρόταση είναι πολύ συγκεκριμένη: κοινές τάξεις παιδιών διαφορετικών προσλαμβανουσών και κοινωνικών στρωμάτων, και κυρίως παιδιών αστικών και περιφερειακών κοινωνιών, με ελεύθερη θεματική επιλογή αντικειμένου αλληλοδιδασκαλίας και υπό την επίβλεψη έμπειρων διδασκάλων- ψυχολόγων. Ανάπτυξη συν-βιωματικής παιδείας με συνδυασμό βιωματικής και επιστημονικής γνώσης και με παράλληλο συγκερασμό της αστικής με την περιφερειακή αντίληψη. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα που ήδη εφαρμόζεται πειραματικά με εξαιρετική επιτυχία στην Κρήτη.
2. Η επαναφορά του δασκάλου και καθηγητή, κυρίως στην περιφέρεια, στον ρόλο «καταλύτη» στις σχέσεις παιδιού- γονέων. Αυτό συνεπάγεται υποχρεωτική διαμονή και, κατά το δυνατό, ένταξη κυρίως του δασκάλου στο κοινωνικό περιβάλλον του παιδιού με στόχο την αμφίδρομη παρέμβαση. Αυτό το έργο είναι εξόχως σημαντικό, ιδιαίτερα σε περιβάλλοντα όπου υπάρχει μεγάλο χάσμα μεταξύ γονέων και παιδιών κυρίως ως προς την τεχνολογική γνώση.
Το στοίχημα είναι να αποφευχθεί μια ακόμη ευρύτερη κοινωνική διάσπαση από αυτήν που υπάρχει σήμερα, όπως και η «μαθησιακή αποξένωση» του παιδιού από τον γονιό που θα έχει ως συνεπακόλουθο την όξυνση της ήδη παρατηρούμενης πολιτισμικής ασυνέχειας μεταξύ των γενεών. Η επόμενη κρίση, εάν επιβιώσουμε απ΄ αυτήν, χρειάζεται μια άλλη κοινωνία, πιο συντεταγμένη, πιο ενωμένη και πιο ανθεκτική και πρέπει να είναι το πρώτο μέλημα της «Νέας Παιδείας» στην οποία στοχεύει το «Νέο Σχολείο».
Η καλύτερη συμβουλή που μου έχουν δώσει ποτέ… Κοίτα ξανά! Τα πράγματα σχεδόν ποτέ δεν είναι όπως φαίνονται ή όπως τα παρουσιάζουν οι άλλοι. Ακόμα και οι καρχαρίες μπορεί να γίνουν άκακα pets!
Χρησιμοποιούμε cookies για να σας προσφέρουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία στη σελίδα μας. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε τη σελίδα, θα υποθέσουμε πως είστε ικανοποιημένοι με αυτό.ΕντάξειΔιαβάστε περισσότερα
Άρθρα (RSS)