Αρχείο για 18 Φεβρουαρίου, 2009
 Σάββατο απομεσήμερο, λοιπόν, και το αμφιθέατρο του Μουσείου Μπενάκη στην Πειραιώς «βουίζει» από τις φωνές των παιδιών. Είναι μαθητές από το 6ο Λύκειο Καλλιθέας και από το 10ο Λύκειο Πειραιά που δέχτηκαν με χαρά την πρόσκληση του Μουσείου: να παρουσιάσουν την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης (21 Μαρτίου), ένα θέαμα για τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου.
Συμπαραστάτες τους, εκτός από το Μουσείο, μπλόγκερ που ασχολούνται με τη λογοτεχνία. Αλλωστε, και τα δύο σχολεία έχουν ιστοσελίδα (μπλογκ).
Δουλεύουν «με την ψυχή γεμάτη Ρίτσο», όπως λέει ο Διονύσης, ο καθηγητής τους, που μαζί με τη Λίλα, την Ειρήνη και άλλες εξαιρετικές εκπαιδευτικούς πασχίζουν να βάλουν το ποτάμι σε μια κοίτη χωρίς να κόψουν τον αυθορμητισμό και τη χαρά των παιδιών. Είκοσι ζευγάρια αυτιά ρουφάνε τις οδηγίες, είκοσι ζευγάρια μάτια αστράφτουν βλέποντας. Το κυριότερο: αντίστοιχα «μάτια ψυχής» αποθησαυρίζουν στίχους, εικόνες, μουσικές, αξίες, παραδείγματα, ομορφιά, ζωή.
«Στην αρχή συναντηθήκαμε με τον Ρίτσο μέσα από τους στίχους του, από τις ζωγραφιές του, από τις μαρτυρίες των άλλων για τη ζωή του, από τις πέτρες του, από τα τραγούδια του Μίκη και του Λεοντή», σημειώνει ο Διονύσης. «Μας άρεσε, τον αγαπήσαμε. Μετά, όμως, αρχίσαμε να τον συναντάμε παντού. Η ποίησή του, φως που απλώνεται πια στην κάθε μέρα μας, μας τονώνει και συντροφεύει τα όνειρά μας».
Η πρόβα προχωρά, τα παιδιά με τα φωτεινά μάτια απευθύνονται με εμπιστοσύνη και αγάπη στους ακάματους δασκάλους τους, που δίνουν την ψυχή τους: «κύριε», «κυρία»… έχουν ερωτήσεις, προτάσεις, σκέψεις. Ωρα να φύγουμε. Ραντεβού στην παράσταση!
‘Αρθρο της Αγγελικής Κώττη στο Έθνος
0 σχόλια »
 Μια έκθεση του μεγάλου ζωγράφου, που γεννήθηκε στο Βόλο, ετοιμάζεται στο Μουσείο Μπενάκη στα μέσα Μαρτίου για να μας ταξιδέψει στους μεταφυσικούς και συμβολικούς κόσμους του. Η έκθεση, με την ευκαιρία των 120 χρόνων από τη γέννηση και 30 από τον θάνατό του (1978), είναι θεματική: «Ο Τζόρτζιο ντε Κίρικο και οι μούσες του», με εκατό έργα (75 ζωγραφική, 15 σχέδια και ακουαρέλες, 10 γλυπτά), προερχόμενα από το Ιδρυμα Τζόρτζιο και Ιζα ντε Κίρικο στη Ρώμη.
Η έκθεση «αναλύει» τη σχέση του ζωγράφου με τις γυναίκες, τις πραγματικές και ιδεατές μούσες, που τον συντρόφευσαν στην καλλιτεχνική και προσωπική του διαδρομή.
Από τη μυθολογική μορφή της Αριάδνης, μέχρι τη μητέρα του, με την οποία ήταν πολύ δεμένος συναισθηματικά (μαζί της έφυγε από την Ελλάδα το 1906, ένα χρόνο μετά τον θάνατο του πατέρα του, υπεύθυνου κατασκευής της σιδηροδρομικής γραμμής Αθήνα – Θεσσαλονίκη, για τη Βενετία και το Μιλάνο αρχικά). Κι από τη μητέρα του στις δύο συζύγους, Ραϊσα Γκουρίεβιτς, Ρωσίδα μπαλαρίνα, και Isabella Pakszwer, για την οποία ο ίδιος είχε πει: «Η διαίσθησή της σε ζητήματα της ζωγραφικής μου ήταν πάντα πολύτιμη. Κανείς δεν μπορεί να κρίνει την ποιότητα ή τα ελαττώματα ενός έργου με την πρώτη ματιά, στον βαθμό που μπορεί να το κάνει εκείνη».
Άρθρο της Δ. Ρουμπούλα στο Έθνος
0 σχόλια »
 Τρελαμένοι με την ενημέρωση; Θέλετε να μαθαίνετε όλα όσα γίνονται στον κόσμο καθημερινά, αλλά δεν έχετε αναρίθμητο χρόνο για να τα προλαβαίνετε όλα; Ανακαλύψτε τον μαγικό πίνακα της επικαιρότητας! Στο http://marumushi.com/apps/newsmap/newsmap.cfm θα έχετε ανά πάσα στιγμή γενική εικόνα τού τι συμβαίνει στον κόσμο. Πρόκειται για κουτάκια, διαφορετικού χρώματος, ανάλογα με τον χαρακτήρα της είδησης (π.χ. πράσινο για την τεχνολογία, κόκκινο για τα διεθνή κ.ο.κ.) που συνθέτουν έναν πίνακα. Διαβάζοντάς τον, είναι σαν να διαβάζατε «διαγώνια» τον παγκόσμιο Τύπο και ειδησεογραφικά sites σε 5 λεπτά. Αν τώρα θέλετε περισσότερες πληροφορίες για κάποιο από τα θέματα, κάντε κλικ στο κουτάκι που σας ενδιαφέρει και θα έχετε ολόκληρη την είδηση μπροστά σας. Πανέξυπνη ιδέα και είστε πάντα ενημερωμένοι στον ελάχιστο χρόνο! Ο ιστότοπος ενημερώνεται από bloggers σχεδόν κάθε ώρα. Γι’ αυτό η επιλογή των θεμάτων μπορεί πολλές φορές να είναι υποκειμενική και μονόπλευρη. Σε κάθε περίπτωση πάντως ρίξτε μια ματιά.
Από τη στήλη της Μαρίας Μυστακίδου στην Ελευθεροτυπία
0 σχόλια »
 «Είναι μέρες που το νησί κλείνει. Μήτε πλεούμενο σιμώνει, μήτε αεροπλάνο». Ο Νίκος Κάσδαγλης έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του περιτριγυρισμένος από θάλασσα. Είτε στην Κω όπου γεννήθηκε, είτε στη Ρόδο όπου έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής. Ο συγγραφέας Νίκος Κάσδαγλης πέθανε την Κυριακή 15 Φεβρουαρίου, στα 81 του χρόνια, σε μία από τις εποχές που τα νησιά «κλείνουν» και μήτε πλεούμενα σιμώνουν, μήτε αεροπλάνα. Ο ίδιος ταξίδευε μέσα από τα κείμενά του, κι έγραψε αρκετά από το 1952 οπότε εμφανίστηκε στα γράμματα.Γεννήθηκε το 1928 στην Κω και από την ενσωμάτωση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα ζει μόνιμα στη Ρόδο. Στα χρόνια της Κατοχής συμμετείχε σε αντιστασιακές ομάδες της δεξιάς, αλλά μετά τη λήξη του Εμφυλίου άλλαξε πολιτικό προσανατολισμό. Εργάστηκε από το 1948 στην Αγροτική Τράπεζα μέχρι που τον απομάκρυνε η δικτατορία για συμμετοχή σε αντιδικτατορικές κινήσεις διανοουμένων και συγγραφέων (18 Κείμενα, Νέα Κείμενα 1, Νέα Κείμενα 2, περιοδικό «Συνέχεια», κ.λπ.). Το 1969 τιμήθηκε από το Ιδρυμα Ford για το λογοτεχνικό του έργο. Το πρώτο του πεζογράφημα δημοσιεύτηκε το 1952 («Ο μηχανικός») στο περιοδικό του Ρένου Αποστολίδη «Νέα Ελληνικά». Ακολούθησαν «Τα δόντια της μυλόπετρας» και το γνωστότερο βιβλίο του, «Οι κεκαρμένοι», το οδοιπορικό «Δρόμοι της στεριάς και της θάλασσας» και ένα βιβλίο με παιδικά διηγήματα. Συνολικά έγραψε δεκαεπτά βιβλία (συλλογές διηγημάτων, μυθιστορήματα, χρονικό, κ.ά.).
Στα βιβλία του επέλεξε τη ρεαλιστική απεικόνιση της ζωής, με έμφαση στην ιστορική διάσταση. Στα έργα του κυριαρχεί η περιγραφή της περιθωριοποίησης μέσα από κοινωνικούς και πολιτικούς μηχανισμούς.
0 σχόλια »
 Ένας μαθητής, παθών των γκρίζων αιθουσών μοιράζεται μεθόδους επιβίωσης. “Θα αναλύσω τους -δοκιμασμένους- τρόπους με τους οποίους μπορεί ένας μαθητής να περάσει μία σχολική διδακτική ώρα. Τα αποτελέσματα προέρχονται από πολλά χρόνια στο κουρμπέτι (πολυετής εμπειρία):
1. Απόλυτη προσοχή στο μάθημα. Ενδείκνυται για μαθητές που κυνηγούν έναν καλό προφορικό βαθμό. Χωρίς κανένα κίνδυνο. Αν συνδυαστεί με γουρλωμένα μάτια μπορεί να θεωρηθεί και ως γλύψιμο. Άκρως βαρετή μέθοδος.
2. Συνομιλία με τον διπλανό, τον μπροστινό ή τον πισινό (χωρίς παρεξήγηση). Η πιο δημοφιλής μέθοδος αξιοποίησης του χρόνου. Ιδιαίτερα ασφαλής με τον διπλανό ή τον μπροστινό, εφόσον υπάρχει κανονικός μέσος καθηγητής. Αν ο καθηγητής είναι στριμμένος με βιονικές αισθήσεις, θα αντιμετωπίσετε κάποια δυσκολία.
3. Αποβολή. Σκόπιμη βέβαια. Ο μαθητής κάνει ακατάσχετη φασαρία και ο καθηγητής αναγκάζεται να τον βγάλει έξω. Δεν προτείνεται σε μαθητές που έχουν πρόβλημα απουσιών. Χρήσιμη για συμμετοχή σε δραστηριότητες έξω από την αίθουσα που μπορούν να τονώσουν το ηθικό.
4. Τουαλέτα. Ο μαθητής προσποιείται πως θέλει να αφοδεύσει (μου αρέσει πολύ αυτή η λέξη), ενώ τριγυρνά στον διάδρομο. Εύκολη επιτυχία με μπιπ ή κοιμισμένους καθηγητές. Η αργοπορία δεν πρέπει να ξεπεράσει τα 15 λεπτά, γιατί αλλιώς αρχίζουν οι υποψίες (μαζί και το δούλεμα των συμμαθητών?).
5. Ονειροπόληση ή απλανές βλέμμα. Ο μαθητής κοιτά το κενό, το ταβάνι, το βρακάκι του μπροστινού/μπροστινής χωρίς να αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω του. Απόλυτη επιτυχία, δεν προκαλεί καμιά υποψία. Θέματα προς εσωτερική αναζήτηση κατά τη διάρκεια του ?ονείρου?: τι θα φάμε σήμερα, πόσα λεφτά μου έμειναν, με θέλει/δε με θέλει και λοιπά.
6. Ύπνος. Ενδείκνυται σε ξενυχτισμένους μαθητές, αλλά είναι πολύ δύσκολο να επιτευχθεί. Κρίνεται απαραίτητος σε μαθήματα όπως Θρησκευτικά, Αγγλικά, Αρχαία, καταλαβαίνετε? Απαραίτητη προϋπόθεση: μεγαλόσωμος μπροστινός και αντοχή στη φασαρία της τάξης. Αν σας τσακώσουν, την κάτσατε.
7. Ζωγραφική. Αν και λίγοι το προτιμούν, αποτελεί μια από τις ιδανικότερες λύσεις (δοκιμασμένη προσωπικά). Μπορείς να ζωγραφίσεις οτιδήποτε, από γκράφιτι μέχρι τη μούρη του ανθρωπάκου που σου κάνει μάθημα. Δεν θα πετύχει με καθηγητές τριγυρίστρες, που πάνε πάνω – κάτω, και αν καταλάβουν?
8. Διάβασμα ή επίλυση ασκήσεων για τις επόμενες ώρες. Γιατί να διαβάζεις στο σπίτι; Γιατί υπάρχουν μαθήματα όπως τα Αγγλικά; Μα για να μη χρειάζεται να κουράζεσαι στο σπίτι. Το βιβλίο και το τετράδιο κάτω από το θρανίο και τα υπόλοιπα θα πάρουν το δρόμο τους? Δύσκολα για μαθητές που κάθονται στα πρώτα θρανία.
9. Ακρόαση μουσικής ή δημιουργική ενασχόληση με το κινητό. Η high – tech λύση. Απαιτείται κουκούλα για να κρύβει τα ακουστικά. Συνηθισμένη στις μέρες μας. Εκφράσεις της: βιντεοσκόπηση του μαθήματος, ακρόαση αθλητικών κ.λ.π. Πρέπει οπωσδήποτε να υπάρχει σωστή κάλυψη και η μουσική ή το ράδιο να μην είναι στη διαπασών. Ά, και το κινητό στο αθόρυβο.
10. Κάτι το οποίο ανακάλυψα πρόσφατα. Ποίηση. Ή συγγραφή ανοησιών. Πάνω στο θρανίο, στο πρόχειρο, στη φάτσα του ευκαριωτικού κυττάρου, οπουδήποτε. Απολύτως κανένας κίνδυνος, εκτός από το ΑΖΑΞ της καθαρίστριας στην περίπτωση του θρανίου.
Αυτά ήταν λοιπόν. Υπάρχουν κι άλλα, μα αυτά είναι τα σημαντικότερα. Εγώ προσωπικά προτιμώ το 2, το 5, το 7, το 8, το 9 (με ΜΡ3 player) και το 10.”
0 σχόλια »
 Ο κ. Σεραφείμ Ι. Σεφεριάδης είναι επίκουρος καθηγητής της Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και σχολιάζει από τις σελίδες του Βήματος: “Δεν απαιτείται ιδιαίτερη οξυδέρκεια για να διαπιστώσει κανείς ότι το ελληνικό σχολείο (που από αυτό εκκινούν και σε αυτό βασίζονται όλα συμπεριλαμβανομένης και της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης) είναι τόπος γκρίζος, αγχώδης και θλιβερός. Ποιες οι συνιστώσες αυτού του ερεβώδους τοπίου και ποιοι οι γενεσιουργοί του παράγοντες;
Πρώτο μεγάλο σταθμό αποτελεί η σχολική στέγη. Κτίρια φαιά και κακοσυντηρημένα– σύμβολα υπολειμματικής προχειρότητας και εγκατάλειψης (φτιαγμένα κυριολεκτικά με ό,τι έχει περισσέψει), που σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν έχουν το όμοιό τους και που περίτρανα διαψεύδουν ό,τι μεγαλόσχημο συχνά- πυκνά διακηρύσσεται. Πρόκειται για εθνικό όνειδος. Αραγε το συνειδητοποιούν οι εκάστοτε «μεταρρυθμιστές»; Τους απασχόλησε ποτέ η καθημερινότητα που βιώνουν τα παιδιά σε αυτό το σχολείο και ένιωσαν την ανάγκη να απολογηθούν; Και βέβαια το ερώτημα που αμείλικτο εκρήγνυται στα χέρια όποιου έστω και στοιχειωδώς επιχειρεί να αναλύσει την κατάσταση είναι: τι φταίει και επί τόσες δεκαετίες το πρόβλημα δεν αντιμετωπίζεται; Σιωπούν εδώ οι κυβερνήσεις, σιωπά όμως και η ορθοφρονούσα διανόηση που αδυνατεί να χρεώσει ευθύνες στους συνήθεις υπόπτους της επιχειρηματολογίας της. Πώς να φορτώσει κανείς τα χάλια της σχολικής στέγης στον «στείρο αρνητισμό» των συνδικαλιστικών ή στη διεκδικητική «παραβατικότητα» της νεολαίας;
Παρεμφερή ισχύουν και πίσω από τις σχολικές καγκελόπορτες, στις γκρίζες αίθουσες διδασκαλίας. Το μήνυμα είναι και πάλι τόσο ηχηρό, που για να καταδειχθεί η γύμνια του «μεταρρυθμιστή» βασιλιά δεν χρειάζεται παρά ένας ρητορικός ψίθυρος: Απαιτείται άραγε μακροχρόνιος «διάλογος» για να διαπιστωθεί ότι τα λύκεια (όπως επίσης τα δημοτικά, τα γυμνάσια, αλλά και τα πανεπιστήμια) χρειάζονται βιβλιοθήκες,εργαστήρια και υπολογιστές με διαρκή πρόσβαση στο Διαδίκτυο; Αν, όπως φορτικά διατείνεται η νέα ηγεσία του υπουργείου Παιδείας, επιθυμεί συναινέσεις, ο τομέας αυτός αποτελεί πεδίον δόξης λαμπρόν: Δεν έχει παρά να ξεκινήσει ένα γενναίο πρόγραμμα εξοπλισμού των σχολικών μονάδων και δεν θα βρεθεί ούτε ένας πολίτης που να μην την επαινέσει (έστω και χωρίς διάλογο).
Τρίτο σταθμό αποτελούν, τέλος, τα εγχειρίδια που οι μαθητές και οι μαθήτριες καλούνται να αντιμετωπίσουν όταν, γεμάτοι άγχος και ανούσιες υποχρεώσεις, επιστρέφουν στο σπίτι. Με ελάχιστες εξαιρέσεις (που επιβεβαιώνουν τον κανόνα) πρόκειται για πονήματα παροιμιώδους προχειρότητας και ευτέλειας: από το μέγεθος των γραμματοσειρών και την ποιότητα της εκτύπωσης μέχρι την αποσπασματική και ανερμάτιστη διάρθρωση της ύλης. Χρειάζονται άραγε επιτροπές και ανακτοβούλια ώστε να εκσυγχρονιστεί ο τομέας αυτός; Για να διαδραματίσουν βέβαια τον ρόλο τους ως εφαλτήρια έρευνας, κόντρα στη λογική της αποστήθισης, τα συγγράμματα, όπως άλλωστε και το διδακτικό έργο στο σύνολό του, προϋποθέτουν τις υπόλοιπες υποδομές (βιβλιοθήκες, πολυμέσα κτλ.). Πρόκειται για σύνδρομο που η συνδυαστική προσέγγισή του αποτελεί λυδία λίθο μεταρρυθμιστικής σοβαρότητας.
0 σχόλια »
|
Άρθρα (RSS)