Terra Computerata

«Μη γενικεύεις ποτέ. Να είσαι περίπου ακριβής. Οι συγκρίσεις είναι τόσο κακές όσο και τα κλισέ σε μια έκθεση. Η υπερβολή είναι ένα εκατομμύριο φορές χειρότερη από κάθε άλλο νοηματικό λάθος. Η παθητική φωνή πρέπει να αποφεύγεται. Ποτέ μην ξεκινάς μια πρόταση με ένα σύνδεσμο…». Τα σημεία που θα πρέπει να προσέξει κανείς γράφοντας μια έκθεση αθροίζονται σε 14. Αλλά θα μπορούσαν να είναι και περισσότερα, λιγότερα, διαφορετικά ή κανένα. Και, ήδη, έχουμε παραβεί μία από τις βασικές αρχές. Ξεκινήσαμε μια φράση με σύνδεσμο και εάν συμμετείχαμε στις Πανελλαδικές θα κινδυνεύαμε να βρεθούμε… εκτός συναγωνισμού.

Από το «μην αγχώνεσαι, ρε, για την Εκθεση» έως το «άπονη ζωή, μας πέταξες στου δρόμου την άκρη» (κρίσεις υποψηφίων λίγο πριν, λίγο μετά), η απόσταση είναι αμελητέα.

Δύο μονάδες (που αφαιρούνται από το κείμενο της Εκθεσης για να αποδοθούν στις ασκήσεις) είναι η (νέα) αφορμή για να επανενεργοποιηθεί το χάσμα ανάμεσα στην εκπαιδευτική κοινότητα και το υπουργείο Παιδείας, ανάμεσα στους καθηγητές, ανάμεσα στους καθηγητές και τους μαθητές κ. ο. κ. Ολα τα δυνατά ζεύγη, σε μια παρτίδα που διαρκεί χρόνια, βρέθηκαν (και πάλι) αντιμέτωπα. «Σιγά και τι έγινε… Ισως να ?ναι και καλύτερα. Σε ένα μάθημα που ούτε αξιοκρατικά ούτε αντικειμενικά βαθμολογείται αφαιρούνται δύο μονάδες για να προστεθούν στις γλωσσολογικές ασκήσεις που έχουν δεδομένες λύσεις». Η νεαρή φοιτήτρια (πλέον) κοιτάζει τις εισαγωγικές με απόσταση και γνώση. «Δώστε βάση σε αυτό το ?σιγά και τι έγινε…?. Είναι η ουσία όλου του κειμένου σας», σχολιάζει χαρισματικός φιλόλογος, με πολύχρονη εμπειρία στη διδασκαλία της Εκθεσης σε κεντρικά φροντιστήρια. «Αλλού είναι το θέμα: ο φόβος. Τα παιδιά δεν μπορούν να γράψουν τις απόψεις τους επειδή φοβούνται τον διορθωτή. Ετσι καταφεύγουν στις ?κονσέρβες?, στην κατεστημένη άποψη, σε αυτό που περιμένω εγώ κι εσείς. Σφίγγονται και αντί να μιλήσουν απλά, περιπλέκουν και περιπλέκονται. Μιλούν με σαφήνεια και γράφουν με ασάφεια».

Καθημερινή

Πρόσφατα δημοσιεύματα και ρεπορτάζ εντόπισαν την ύπαρξη εταιρειών που επαγγέλλονται την «υποστήριξη σε προπτυχιακές, μεταπτυχιακές εργασίες & διδακτορικές διατριβές», την «ανάληψη συγγραφής ακαδημαϊκών άρθρων για υποψήφιους διδάκτορες-πανεπιστημιακούς» κ.τ.λ.

Αν και το τοπίο σχετικά με τη νομιμότητα των εταιρειών παραμένει θολό καθώς είναι δύσκολο να αποδειχθεί ότι μια εργασία έχει αγοραστεί έτοιμη και έχει παραδοθεί, υπάρχουν τομείς όπου επιδέχονται έλεγχο. Όπως αναφέρει στο kathimerini.gr o δικηγόρος Βασίλης Σωτηρόπουλος χρειάζεται κανείς να ενσκήψει σε θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας ή και φορολογικής νομιμότητας -εάν δηλαδή παρέχουν αποδείξεις-.

«Αυτό που ενδεχομένως συμβαίνει μ’ αυτές τις εταιρείες αφορά στην παραβίαση της πνευματικής ιδιοκτησίας και συγκεκριμένα του ηθικού δικαιώματος, σύμφωνα με το οποίο, υποχρεωτικά στη συγγραφή μιας εργασίας πρέπει να αναγράφεται η πατρότητα του κειμένου. Και οι δύο πλευρές, τόσο οι εταιρείες όσο και ο φοιτητής είναι συνένοχοι σε μια τέτοια ανταλλαγή», εξηγεί ο κ. Σωτηρόπουλος.

Δεν έχει σημασία αν ο υπάλληλος της εταιρείας -είτε είναι ερευνητής είτε καθηγητής πανεπιστημιακού επιπέδου- δεν έχει πρόβλημα με το να μην αναφερθεί το όνομά του στη συμβολή ή συγγραφή μιας έρευνας – ενός πονήματος. Ο νόμος λειτουργεί αυτεπάγγελτα, συμπληρώνει.

Ο εντοπισμός, ωστόσο, τέτοιων παρατυπιών και κυρίως η αλλαγή νοοτροπίας εκείνων των φοιτητών που αγοράζουν έναντι αδρού, αρκετές φορές, ανταλλάγματος έρευνα, συγγραφή και συμβουλές αφορά κατά κύριο λόγο την επίβλεψη από την πλευρά των διδασκόντων.

«Ο καθηγητής θα πρέπει να παρακολουθεί από κοντά πως αναπτύσσεται η εργασία του φοιτητή καθώς κάτι τέτοιο μειώνει δραματικά το ενδεχόμενο λογοκλοπής. Ωστόσο, η διαδικασία αυτή χρειάζεται αρκετό χρόνο κάτι που, δυστυχώς, οι περισσότεροι συνάδελφοι καθηγητές δεν έχουν», σχολιάζει ο κ. Βασίλης Παπάζογλου, καθηγητής στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.

Η επιτήρηση της φοιτητικής εργασίας είναι «ζήτημα πρωτίστως του καθηγητή», τονίζει ο κ. Παπάζογλου υπογραμμίζοντας τη συνεργασία που πρέπει να υπάρχει ανάμεσα στον καθηγητή και το φοιτητή.

Καθημερινή

Η Ελισάβετ Κοτζιά από τη στήλη της στην Καθημερινή τοποθετείται για το θέμα της έκθεσης:
“Το μέτρο είναι αποτυχημένο κατ? αρχάς επειδή δεν εντάσσεται σε καμιά στρατηγική αντίληψη για το μέλλον της παιδείας. Κι ακόμα επειδή δείχνει να μην υποψιάζεται τη βαρύτατη ιδεολογική φόρτιση της έκθεσης στις συγκρούσεις μέσα στους κόλπους κάθε σύγχρονης κοινωνίας ανάμεσα στο εφηρμοσμένο και το θεωρητικό, το παραδοσιακό και το σύγχρονο, το ανθρωπιστικό και το τεχνοκρατικό. Αποκαλύπτει επίσης ότι τα περί διαλόγου δεν τα παίρνουν στα σοβαρά ούτε όσοι τα εξήγγειλαν. Ή, διαφορετικά, πως δεν καταλαβαίνουν στοιχειωδώς το πώς οργανώνεται μια συζήτηση, μέσα στο κλίμα μάλιστα της σημερινής διάχυτης καχυποψίας και βίας. Επομένως, προτού καν αρχίσει, ο διάλογος έχει υπονομευτεί. Η κυβερνητική παραδοχή, τέλος, ότι το μέτρο «ικανοποιεί ένα διαχρονικό αίτημα των μαθητών» μαρτυρά τους στενότατα χρησιμοθηρικούς της σκοπούς. Μέσα σε αυτή την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα της γενικευμένης σύγχυσης είναι δύσκολο να ασχοληθεί κανείς με τα πραγματικά ζητούμενα, με τον τρόπο διδασκαλίας της γλώσσας και με την εξεύρεση ενός ικανοποιητικού συστήματος βαθμολόγησης. Οταν μάλιστα οργιάζουν οι φήμες πως η καινούργια επιτροπή εξετάζει την υιοθέτηση ενός συστήματος που θα καταργήσει το προβληματικό ίσως, αλλά σταθερά ακέραιο και αξιόπιστο σημερινό σύστημα εισαγωγικών με ένα άλλο, που θα μεταθέτει τις εξετάσεις στο πρώτο πανεπιστημιακό έτος – μήπως επειδή αποτελεί «διαχρονικό αίτημα» κάθε ελληνικής οικογένειας να δει το παιδί της φοιτητή; Γίνεται φανερό ότι αντί για επιδόματα και αυξήσεις, για τα οποία τα χρήματα τελείωσαν, προσφέρονται άλλου είδους προεκλογικά υποκατάστατα. Αν όμως τα χρήματα μπορεί κάποτε να ξαναβρεθούν, η εύκολη υποχώρηση σε πονηρούς τακτικισμούς διευρύνει διαρκώς το τέλμα μέσα στο οποίο βυθιζόμαστε.”