Μμμ -αν και θα έπρεπε- ο τίτλος δεν αναφέρεται στους καρεκλοκένταυρους της επιμόρφωσης αλλά στο βιβλίο “Η δήμιος” του Πάβελ Κόχουτ που παρουσιάζει η φίλη Σοφία στο Βιβλιοδρόμιο των Νέων.
Ο συγγραφέας επέλεξε για ηρωίδα του τη δεκαεξάχρονη Λίζινκα Ταχέτσι. Η υπόθεση έχει ως εξής: όταν η άσπιλη καλλονή Λίζινκα απορρίπτεται από τη Δραματική Σχολή ως ενοχλητικά έξυπνη και από το Κλασικό Λύκειο ως ενοχλητικά όμορφη, οι προοπτικές της στενεύουν. Ο διδάκτωρ Φιλοσοφίας πατέρας της αδυνατεί να βρει λύση. Η μάνα της Λούτσιε επιστρατεύει έναν πρώην εραστή και η Λίζινκα εισάγεται πανηγυρικά σε ένα νεοσύστατο τμήμα ανθρωπιστικών επιστημών, που χορηγεί απολυτήριο. Η ΑΣΔ (Ανωτέρα Σχολή Δημίων) δέχεται τη Λίζινκα, έπειτα από εξετάσεις που διεξάγονται στο μπάνιο του σπιτιού της και αφορούν την καρατόμηση ενός κοτόπουλου και τον θάνατο ενός κυπρίνου. Η Λίζινκα προορίζεται να γίνει η πρώτη γυναίκα δήμιος στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Ο Κόχουτ γράφει ένα βιβλίο με λιμαρισμένη γλώσσα, η οποία αποδίδεται με όλα της τα νύχια στη μετάφραση, με στέρεα χτισμένη δομή, με ειρωνεία και μαύρο χιούμορ, που δεν γνωρίζουν ιερό και όσιο. Το αίμα ρέει: επενδύεται με φιλοσοφία, ψυχολογία, πολιτική, λογοτεχνία, επιστημονικά δεδομένα. Ο πολιτικός και προσωπικός τρόμος αποτυπώνεται με το πανίσχυρο χιούμορ ενός συγγραφέα, που είδε καταπρόσωπο τον ζόφο και τον ξέρει. Ο τρόπος που επικρέμαται η τελευταία φράση στο τέλος κάθε κεφαλαίου αλλά και ο μετεωρισμός της τελευταίας λέξης, που εμβολίζει το επόμενο κεφάλαιο και καρφώνεται κάθε φορά ως εναρκτήρια φράση του δείχνουν έναν μασίφ συγγραφέα, που ξέρει πως το τι έχει να πει εξαρτάται άμεσα από το πώς.
Ο Κόχουτ γράφει ένα σημαντικό μυθιστόρημα για την ιδεολογία που γίνεται ανθρωποβόρα εμμονή και καταστρέφει τα πάντα. Και όλα αυτά χωρίς να σηκώσει ούτε μια φορά το δάχτυλο με χιούμορ που τσακίζει κόκαλα. Κλείνεις το βιβλίο και νιώθεις πως φύσηξε φρέσκος αέρας στο κλειστό δωμάτιο.
Άρθρα (RSS)