Ο καθηγητής Αγγλικών Γιώργος Γκέκας αναπτύσσει τον προβληματισμό του για το μάθημα των Αγγλικών στο σχολείο: “Η ελληνική οικογένεια δεν έχει πεισθεί ότι αυτό το πρόγραμμα, για το οποίο καταβάλλει σημαντική δαπάνη με τους φόρους της (σε μισθούς εκπαιδευτικών και διανεμόμενα βιβλία) ανταποκρίνεται επιτυχώς στον στόχο που υποτίθεται ότι υπηρετεί.
Έτσι, ένα τεράστιο κονδύλι δαπανάται επιπλέον ετησίως από τους γονείς στα ιδιωτικά σχολεία (ή «κέντρα») ξένων γλωσσών (γνωστά με τον αδόκιμο αλλά σύντομο όρο «φροντιστήρια»), προκειμένου να αποκτηθεί η περιπόθητη γλωσσομάθεια, που δικαιολογημένα θεωρείται προϋπόθεση για τις σπουδές, την επαγγελματική σταδιοδρομία αλλά και την πληρέστερη παρουσία στην κοινωνία.
Η δαπάνη γίνεται από το υστέρημα της μισθωτής οικογένειας, ενώ στα χωριά και τις περιφέρειες όπου δεν υπάρχουν ή υπολείπονται ποιοτικά τα «φροντιστήρια», οι απόφοιτοι της μέσης εκπαίδευσης αντιμετωπίζουν σοβαρό μειονέκτημα στην ξένη γλώσσα έναντι των συνομηλίκων τους των πόλεων.
Η ανταπόκριση των μαθητών
Μέσα στο δημόσιο σχολείο η αγγλική γλώσσα γίνεται «η ώρα του παιδιού», αφού όσα παιδιά παρακολουθούν «φροντιστήρια» έχουν προχωρήσει πολύ ταχύτερα στις γνώσεις τους σε αυτήν, ενώ όσα όντως εξαρτώνται από την δημόσια εκπαίδευση για την εκμάθησή της, βρίσκονται σε ένα περιβάλλον… ιλαρότητας, όπου δύσκολα μπορούν να παρακολουθήσουν και όπου ο εκπαιδευτικός, για την ευκολία του, ενδεχομένως δεν θα επιμείνει σε αυτούς που δεν ξέρουν αλλά στους άλλους που είναι «καλοί» και που του δίνουν αμέσως τις απαντήσεις που περιμένει…”
Τώρα, από που να αρχίσει κανείς;
Εν αρχή κατά την ταπεινή μου πάντα άποψη είναι να αρχίσει μια σοβαρή συζήτηση για το θέμα αυτό (όπως και για πολλά άλλα ?). Η προσέγγιση του ΥΠΕΠΘ μέχρι τώρα ήταν εντελώς επιδερμική.
Κρατώ επίσης μία επισήμανση του συναδέλφου για το γεγονός ότι οι γονείς ολοένα και πιέζουν την έναρξη της ξένης γλώσσας προς τα κάτω (Α-Β δημοτικού).
“Η διγλωσσία δεν θα πρέπει να είναι επιδίωξη των γονέων για τα παιδιά τους και για τον λόγο ότι ως το 10ο έτος θεμελιώνεται ακόμα η μητρική, που γίνεται κατόπιν η γλώσσα αναφοράς για την ξένη”.
Άρθρα (RSS)
Η σύνδεση του ΚΠγ με τη διδασκαλία του μαθήματος ξένων γλωσσών στο δημόσιο σχολείο (όλων των βαθμίδων) παίζει ως προοπτική πιθανής λύσης;
Εννοεί το Κρατικό Πιστοποιητικό Γλωσσομάθειας και με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Γιατί να μην δίνεται το εν λόγω πτυχίο σ’ έναν απόφοιτο γυμνασίου ή λυκείου σαν γενικά αποδεκτή πιστοποιήση γλωσσομάθειας;; Δεν ήταν ένα είδους κίνητρο για τους μαθητές μας;
http://www.drteddy.gr
Με ή χωρίς εξετάσεις εννοείτε δόκτωρ;
Φυσικά και οφείλουμε να το δίνουμε. Αρκετά με το φόρο υποτέλειας στα Cambridge Mishigan κτλ